Αστικές επιδράσεις στον αναρχισμό
Του Λουίτζι Φάμπρι*
Ένα μικρό χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο
Τελικά, πρέπει να πούμε ότι εμφανίζεται σαν υπερβολή, ακόμη και σ’ εκείνους που δεν έχουν ζήσει στους αναρχικούς κύκλους, ότι πολλοί έγιναν αναρχικοί χάρη στην παραπλανητική προπαγάνδα των αστών συγγραφέων και δημοσιογράφων. Ο νους των ανθρώπων, ιδιαίτερα των νέων, που διψούν για το μυστηριώδες και το ασυνήθιστο, τους επιτρέπει να παρασύρονται εύκολα από το καινούργιο και να κατευθύνονται προς αυτό το οποίο, όταν εξετασθεί ήρεμα στην γαλήνη που ακολουθεί τον αρχικό ενθουσιασμό, αποκηρύσσεται απόλυτα και οριστικά.
Αυτή η ζέση για καινούργια πράγματα, αυτό το τολμηρό πνεύμα, αυτός ο ζήλος για το ασυνήθιστο, έφερε στις τάξεις των αναρχικών τύπους που εντυπωσιάζονται υπερβολικά εύκολα, και την ίδια στιγμή, τους πιο ανεγκέφαλους και ελαφρόμυαλους, άτομα που δεν απωθούνται από το παράλογο αλλά, αντίθετα, έλκονται. Γοητεύονται από σχέδια και ιδέες ακριβώς επειδή είναι παράλογα, κι έτσι ο αναρχισμός τείνει να γίνεται γνωστός ακριβώς για τον άλογο χαρακτήρα και την γελοιότητα που έχουν προσδώσει στις αναρχικές αρχές η άγνοια κι η αστική συκοφαντία.
Τα άτομα αυτά συμβάλλουν τα μέγιστα στην δυσφήμιση του αναρχικού ιδεώδους, γιατί από το ιδεώδες αυτό συνάγουν μια απειρία λανθασμένων και γελοίων συμπερασμά των, χονδροειδών λαθών, παρεκκλίσεων και παραποιήσεων, πιστεύοντας, αντίθετα, ότι υπερασπίζονται τον «καθαρό» αναρχισμό. Τα άτομα αυτά σπανίως εισέρχονται στον κόσμο του αναρχισμού όταν διαπιστώνουν ότι ο αναρχισμός, έτσι όπως τον συνέλαβαν οι αναρχικοί φιλόσοφοι, οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι, διαφέρει πολύ απ’ αυτόν στον οποίο πιστεύουν και τον οποίο έμαθαν ν’ αγαπούν μεσ’ από την ανάγνωση των δόλιων κειμένων των αστών συγγραφέων.
Ανακαλύπτουν ότι το κίνημα ακολουθεί μια πορεία πολύ πιο διαφορετική απ’ ό,τι φαντάζονταν, κοντολογίς, παρατηρούν ότι έχουν μπροστά τους μια ιδέα, ένα πρόγραμμα, που είναι εντελώς οργανικό, συνεκτικό, θετικό και εφικτό – κι αυτό γιατί η σύλληψη του κατέστη δυνατή επειδή ελήφθη υπ’ όψιν η σχετικότητα των πραγμάτων, δίχως την οποία η ζωή γίνεται αδύνατη. Ο σοβαρός, θετικός και λογικός χαρακτήρας του αναρχισμού τους εκνευρίζει, κι έτσι βρίσκουν γρήγορα παρηγοριά προσχωρώντας στην άμορφη μάζα, η οποία δεν ξέρει τι θέλει ή τι σκέπτεται αλλά είναι αμείλικτη στο να καταστρέφει και να δυσφημεί οτιδήποτε σοβαρό και καλό κάνουν οι άλλοι, και στο να χρησιμοποιεί την προσβλητική κι εξουσιαστική γλώσσα που προσιδιάζει στην ψυχοσύνθεση της και στην αστική καταγωγή της διανοητικής της κατάστασης…. {…}
Tο δοκίμιο σε pdf:
Astikes_epidraseis_ston_anarkhismo_-_Luigi_Fabbri.pdf
*) Ο Λουίτζι Φάμπρι γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 1877, στην Ιταλία. Σε ηλικία 17 ετών έγινε αναρχικός, και δυο χρονιά αργότερα, συνάντησε τον Ερρίκο Μαλατέστα, σύντροφο και φίλο όλης του της ζωής. Επιδόθηκαν σε μαχητικές επαναστατικές δραστηριότητες, στην Ιταλία, για τις οποίες διώχθηκαν, φυλακίστηκαν πολλές φορές, και υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την Ιταλία.
Το συγγραφικό έργο του Φάμπρι είναι πλούσιο. Εκτός από την έκδοση περιοδικών, έγραψε φυλλάδια, μπροσούρες, και αρκετά βιβλία, μεταξύ των οποίων τα: Μαλατέστα, Η Ζωή και η Σκέψη του. Δικτατορία και Επανάσταση, και Μαρξισμός και Αναρχισμός.
Η δίωξη του από την κυβέρνηση του Μουσολίνι τον ανάγκασε να καταφύγει στην Γαλλία και το Βέλγιο, αλλά υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τις χώρες αυτές όταν ο Μουσολίνι άσκησε πίεση οτις κυβερνήσεις τους. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 εγκαταστάθηκε στο Μοντεβίδεο της Ουρουγουάης, όπου και παρέμεινε μέχρι τον θάνατο του, στις 24 Ιουλίου του 1935. Ο Λουίτζι Φάμπρι δεν ήταν απλώς ένας μαθητής του Μαλατέστα, αλλά ήταν κι ο ίδιος ένας διακεκριμένος και δημιουργικός αναρχικός θεωρητικός. Σαμ Ντόλγκοφ
Autonomi Drasi 
{…} … Δεν εκπλήσσει, λοιπόν, ότι μερικοί που ονομάζονται ή πιστεύουν ότι είναι αναρχικοί και πρώτοι απ’ όλους εκείνοι που ό,τι άκουσαν για τον αναρχισμό προήρχετο αποκλειστικά από ανθρώπους που τον συκοφαντούσαν – επαναλαμβάνω, δεν εκπλήσσει ότι ορισμένοι, ιδιαίτερα τα αμόρφωτα ή παρορμητικά άτομα, ή εκείνα με μειωμένη ικανότητα λογικής σκέψης, πίστεψαν και δέχθηκαν όλες τις ανοησίες που διαδίδονταν για τον αναρχισμό.
Ποιος όμως, μπορεί ν’ αρνηθεί ότι, αν και ξεγελούσαν τον εαυτό τους, η ευθύνη γι’ αυτό δεν οφείλεται στην κακοπιστία των αστών, δεδομένου ότι δεν υπάρχει τίποτα στις αναρχικές θεωρίες και προγράμματα που να δικαιολογεί τέτοιου είδους εκτροπές και παρεκκλίσεις;