Επιμέλεια δημοσίευσης: Γιώργος Μεριζιώτης
Να ετοιμαστούμε για τους νέους Δεκέμβρηδες
13 χρόνια πέρασαν από την δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ο θάνατός του σηματοδότησε μια νέα περίοδο στην ελληνική ιστορία. Μια περίοδο που ξεκίνησε με την εξέγερση της νεολαίας και στο πλάι της την εξέγερση σημαντικού μέρους της κοινωνικής βάσης.
Η εξέγερση του 2008 ακολουθήθηκε από την οικονομική κρίση και τους αντιμνημονιακούς αγώνες. Από την ανάθεση στον Σύριζα και την κοινωνική ήττα που σημαδεύει κάθε ανάθεση σε καθεστωτικές δυνάμεις από την αυγή της ιστορίας.
Η εξέγερση ακολουθήθηκε τα επόμενα χρόνια από φτώχεια, από απώλεια δικαιωμάτων, από αγώνες που δεν τελεσφόρησαν, που έμειναν ανολοκλήρωτοι.
Βρισκόμαστε σήμερα σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο. Πανδημία, οικονομική κρίση, εθνικοί ανταγωνισμοί στη γειτονιά μας, κλιματική αλλαγή. Έχουμε πάνω από το κεφάλι μας τον δεξιό πόλο του δικομματισμού που στις σημερινές συνθήκες φλερτάρει με τον φασισμό και δε διστάζει να ξεχειλώσει κάθε όριο αστικής δημοκρατίας για να εξασφαλίσει τον κοινωνικό έλεγχο ανεξάρτητα από την κοινωνική συναίνεση. Το κράτος φοβάται, κι όταν τα τέρατα φοβούνται γίνονται αδίστακτα.
Για να το πούμε απλά, οι σημερινές συνθήκες ευνοούν «δολοφονίες δεκαπεντάχρονων από την αστυνομία» περισσότερο από κάθε άλλη φορά από το 2008 και μετά.
Και όλα προμηνύουν ότι το μέλλον είναι ακόμα σκοτεινότερο.
Όχι μόνο γιατί ο εχθρός βαδίζει μπροστά. Αλλά και γιατί εμείς, η κοινωνική βάση, μετά από τόσες ήττες και ματαιώσεις, πισωπατάμε. Τι έχουμε όμως να περιμένουμε από μια τέτοια νοοτροπία; Μήπως θα φιλοτιμηθεί η εξουσία; Μήπως να περιμένουμε τον επόμενο Σύριζα και να τρέξουμε στις κάλπες;
Αν κάτι άφησε πίσω της η εξέγερση του 2008 είναι η συλλογική γνώση του τι φοβάται η εξουσία. Φοβάται τον ανεξέλεγκτο κόσμο στον δρόμο. Φοβάται την λαϊκή οργή. Φοβάται τη νεολαία όταν βγαίνει από τα καλούπια και τους καθεστωτικούς μηχανισμούς. Αν κάτι πρέπει να θυμόμαστε από το 2008, πέρα από την μνήμη ενός αδικοχαμένου παιδιού, είναι ο κρύος ιδρώτας των ανθρώπων κράτους και του κεφάλαιου. Είναι τα χαμηλωμένα μάτια πολιτικών και δημοσιογράφων που «συνιστούσαν αυτοσυγκράτηση».
Η εξέγερση για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου δεν είναι μια λάμψη από το παρελθόν. Είναι ένα εργαλείο στα χέρια μας για το πως πρέπει να αντιδρούμε απέναντι στο σύστημα. Και οι λόγοι για τους οποίους τελικά έσβησε είναι ένα μάθημα για τις βέβαιες εξεγέρσεις του μέλλοντος. Του κοντινού μέλλοντος.
Τιμούμε αυτή τη μέρα μνήμης και ως μέρα ελπίδας. Ελπίδας ότι η σιγή του νεκροταφείου που το κράτος νομίζει ότι εξασφάλισε τα τελευταία χρόνια είναι μια φενάκη. Οι ζωντανοί είναι εδώ και αργά η γρήγορα θα δώσουν τις απαντήσεις που πρέπει.
Την 6η Δεκέμβρη, καθένας και καθεμιά, και πάνω από όλα η νεολαία, πρέπει να βγει στο δρόμο. Αυτή είναι άλλωστε η αξία των επετείων, η αξία της μνήμης. Είναι η επανεπιβεβαίωση αυτών που ανακαλούν, είναι η σφραγίδα που δείχνει ότι οι εξεγέρσεις δεν είναι μουσειακά εκθέματα αλλά ένας ζωντανός σπόρος που μπορεί να αργεί αλλά κάποια στιγμή φυτρώνει και σε μια ριπή χρόνου γίνεται δέντρο.
Όλοι/ες στον δρόμο την 6η Δεκέμβρη.
Πλαισιώνουμε και συμμετέχουμε μαζικά στις κινητοποιήσεις και τις διαδηλώσεις.
Ετοιμαζόμαστε για τους νέους Δεκέμβρηδες.
———————————————
Δείτε και αυτό ντοκιμαντέρ:
Εξέγερση Δεκέμβρης 2008 Ντοκουμέντο δρόμου
«… Ο Δεκέμβρης του ΄08 πήρε και θέριεψε τις συνειδήσεις. Τις ξύπνησε. Τις έβγαλε στο πεζοδρόμιο. Τις φώτισε και τις φούντωσε, με τη φωτιά της ελευθερίας. Τις έκτισε, με την ουσία αυτού του κόσμου. Αλληλεγγύη – Αντίσταση – Ανυπακοή.
Τι χάθηκε και τι κερδήθηκε ;
Ο μόνος που έχασε σε αυτή την εξέγερση ήταν όποιος/α δεν έγινε εξέγερση μέσα του και δεν άλλαξε την οπτική του. Το παλιό τραγουδάκι από τους ανθρακωρύχους του Καναδά και αργότερα της Αγγλίας καλά τα έλεγε… «πρέπει να αποφασίσεις με ποιους θα πας. Η με τους ανθρακωρύχους η με τα αφεντικά».
Μέσα από την ιδιότητα του δημοσιογράφου, στρατευμένου ρεπόρτερ, στο πεζοδρόμιο, δίνω ζωή σε ένα κοιμισμένο αρχείο εξεγερτικού περιεχομένου. Πρωτογενές υλικό. Μια μικρή στιγμή από το πραγματικό μέγεθος του Δεκέμβρη στην Αθήνα μέσα από την κάμερα μου και το ρεπορτάζ μου. Με την κουνημένη εικόνα απ την οργή μου.
Τα λάθη και τα μείoν του θυμού μου. Προσπάθησα να μην αφήσω τίποτα από τη σφαίρα του πολιτικού σε αυτήν την προσπάθεια. Επιστράτευσα την εικόνα τον ήχο τη φωτογραφία τη μουσική με ένα σκοπό. Την αντιπληροφόρηση με κάθε μέσο.. Γιατί κάθε τι είναι πολιτικό. Παρακαταθήκη για την επόμενη φορά. Αυτό το υλικό δεν μπορεί να ανήκει σε έναν. Ανήκει σε όλους και όλες…» Σπύρος Γ. Χαλικιάς
Autonomi Drasi 