Περί πανδημίας(Πρώτο Μέρος):Το κράτος,το δημόσιο, το ιδιωτικό και οι αναρχικοί/ες

Περί πανδημίας (Πρώτο Μέρος):Το κράτος,το δημόσιο,το ιδιωτικό και οι αναρχικοί/ες

του Γιώργου Μεριζιώτη

“Ο κόσμος έχει γυρίσει ανάποδα και οι τρελοί οδηγούνε τους τυφλούς.” Γουίλλιαμ Σαίξπηρ – «Βασιλιάς Λιρ».

α. Με αφορμή την πανδημία

Με αφορμή την πανδημία αναδεικνύεται η γύμνια πολιτικών θέσεων γύρω από τα ζητήματα της δημόσιας  υγείας (και όχι μόνο) των νεοαναρχικών σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και στην Ελλάδα.

Τη συζήτηση  στους κόλπους των αναρχικών/ες και τις όποιες διαμαρτυρίες – διεκδικήσεις έχει μονοπωλήσει (σε πολλές περιπτώσεις η συνωμοσιολογία)[1] ο εμβολιασμός – αντιεμβολιασμός, ενάντια στις μάσκες προστασίας  και τα περιοριστικά μέτρα που επιβάλουν οι κυβερνήσεις, καραντίνα, υποχρεωτικότητα τεστ – εμβολιασμού κλπ.

Ελάχιστες συλλογικότητες και άτομα από τον αναρχικό χώρο αναφέρονται  στην απορύθμιση – διάλυση και ιδιωτικοποίηση των  δημόσιων συστημάτων υγείας, από τις νεοφιλελεύθερες  κυβερνητικές πολιτικές.

Έχει επικρατήσει ένας ατομικίστικος   δικαιωματισμός του επιπέδου: «Δικό μου είναι το σώμα και ο οργανισμός και εγώ επιλέγω τι θα βάλω μέσα του και όχι τι θέλει η κυβέρνηση», ή  ότι: «Οι άνθρωποι θα πρέπει να πείθονται για να κάνουν κάτι ή να το κάνουν επειδή το επιλέγουν. Όταν κάνουν κάτι επειδή τους επιβάλλεται από το κράτος, ακόμα κι αν αυτό το κάτι είναι καλό για τους ίδιους, είναι καταστολή κι εκβιασμός».  Μέχρι εδώ αυτά τα επιχειρήματα ακούγονται ευχάριστα και αντιεξουσιαστικά στα αφτιά μας, για να τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά.

Δεν θα σταθώ στην έννοια της επιλογής και από πού εκπορεύεται, αλλά αυτοί/ες που επικαλούνται το δικαίωμα της επιλογής ως ατομική  πολιτική πράξη   μέσα σε ένα καπιταλιστικό, κυριαρχικό, ιεραρχικό σύστημα είναι η αντεστραμμένη εικόνα του φιλελευθερισμού, παλιού και νέου και του ωφελιμίστικου ατομικισμού και για  να μιλήσω με συμβατικούς όρους, είναι  μια ιδεαλιστική (δεξιά) τάση μέσα στο αναρχικό κίνημα.Γιατί πως γίνεται να μιλάς ως αναρχικός/α για επιλογές όταν εκατομμύρια για να μην πω δισεκατομμύρια συνάνθρωποι μας γεννήθηκαν από φτωχούς όρχεις και μήτρες και η μόνη επιλογή τους είναι ο αγώνας και η ρουτίνα για την καθημερινή επιβίωση; Εκτός και αν εννοείται επιλογή η λεγομένη «κοινωνική κινητικότητα» αμερικανικού τύπου (το αμερικάνικο όνειρο) που είναι και μια από της επιτομές της αντεπανάστασης, σύμφωνα με αυτές τις συνθήκες μπορεί να  σου κάτσει να επιλέξεις από εργάτης να γίνεις αφεντικό, είναι και αυτό μια ατομική επιλογή στα πλαίσια ελευθεριότητας του συστήματος για την εσαεί διαιώνιση του.

β. Από τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα στον ατομικίστικο  δικαιωματισμό

Είναι άλλης τάξης ζήτημα τα πολιτικά και  κοινωνικά δικαιώματα  που διεκδικούσαμε εμείς οι αναρχικοί/ες της «παλαιότερης» γενιάς και άλλης τάξης αυτό που διεκδικείται σήμερα σαν δικαίωμα επιλογής[2]. Συμμετείχα σε κινήσεις που πάλευαν ενάντια στον ετεροκαθορισμό και  την ετερόνομη χειραγώγηση του  του σώματος και της συνείδηση  και διεκδικούσαν  το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, τον αυτοκαθορισμό του σώματος και της συνείδησης είτε ήταν σεξουαλική προτίμηση, φύλο, ή ζητήματα ατομικής ασθένειας και  υγείας.

Αγωνιζόμασταν υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών, των ομοφυλόφιλων, των φυλακισμένων, των ψυχικά πασχόντων, των ΑμεΑ, των αντιρρησιών συνείδησης, των τοξικοεξαρτημένων, των μειονοτήτων, των  ζώων και αργότερα των μεταναστών και προσφύγων  εν ολίγοις αγωνιζόμασταν  για τα πολιτικά –  κοινωνικά – εργατικά δικαιώματα μέσα από αυτό που ονομάστηκε μοριακά κινήματα και «ενδιάμεση μερική αγώνες».

Αγωνιζόμασταν ενάντια όχι γενικά στην ιατρική και φαρμακευτική  επιστήμη αλλά στην εξουσία (μέσω του φόβου) που ασκούν οι γιατροί πάνω στον άρρωστο και στο σώμα του[3]και για να υπάρχει μια ισότιμη  σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου.

Αγωνιζόμασταν υπέρ της εναλλακτικής ιατρικής και φαρμάκων όχι ως αντικατάσταση της «κλασικής» ιατρικής αλλά ως επικουρικά και υποβοηθητικά της ιατρικής επιστήμης λχ βελονισμός, ομοιοπαθητικά φάρμακα, ανώδυνος τοκετός, δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση (όχι σαν αντισύλληψη)  με κάλυψη από τα ασφαλιστικά ταμεία, την εναλλακτική ψυχιατρική κλπ. Επίσης αγωνιζόμασταν ενάντια στην εμπορευματοποίηση της υγείας και των φαρμάκων ώστε να έχουμε πρόσβαση όλοι εμείς οι φτωχοί/ες σε ποιοτικές  ιατρικές υπηρεσίες, στα φάρμακα και ενάντια στον βασανισμό των ζώων ως πειραματόζωα.

Αν μερικοί /ες νομίζουν ότι πολλά από αυτά τα ζητήματα μας δόθηκαν σαν παροχές δώρο από τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας και του κοινωνικού φιλελευθερισμού  σε συναίνεση με τα αφεντικά μέσω του λεγόμενου κοινωνικού κράτους  είναι  ιστορικά φενακισμένοι/ες, γιατί τίποτα σε αυτόν τον καπιταλιστικό το κόσμο δεν μας χαρίστηκε και όλα ήταν/είναι όπως  παλιότερα και η κατάκτηση της οκτάωρης εργασίας  μικροκατακτήσεις που επιβλήθηκαν από αγώνες της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων φτωχών τάξεων (του λαού)  και ανεξάρτητα αν πολλά από αυτά τα αιτήματα περιλήφθηκαν στα πολιτικά προγράμματα των κομμάτων.[4]

Σήμερα το να μιλάς έτσι γενικά για επιλογές και να αποσπάς την προσοχή από τα μείζον κοινωνικοπολιτικά ζητήματα σε αυτή στην συγκυρία που δεν είναι μόνο η πανδημία (βλέπε: Συνδιμία αντί Πανδημία)[5]αλλά και το οικολογικό  και  το ταξικό- κοινωνικό ζήτημα  είναι σαν να προσομοιάζεις τον 21ο αιώνα με τον 19ο , ορίστε η επιτομή του δικαιώματος της επιλογής ως φιλελεύθερη εκδοχή:

γ. Η επιτομή του φιλελευθερισμού παλιού και νέου

Tο παρακάτω παράδειγμα αποτελεί την πιο κραυγαλέα αντίληψη των φιλελεύθερων καπιταλιστών για  το πως εννοούν την ελευθερία της επιλογής , μια ελευθερία που μπορεί να σε κάνει να λιμοκτονείς.

Στο Παρίσι μετά την καταστολή της Κομμούνας και μέχρι το 1880 υπήρχε ο νόμος περί αλητείας που απαγόρευε με πολυετή φυλάκιση την στέγαση κάτω από τα γεφύρια του Σηκουάνα από τους άνεργους, άπορους  και άστεγους. Tο 1881 όταν ανέλαβε πρωθυπουργός ο φιλελεύθερος  Λέων Γαμβέτας κατάργησε αυτό τον νόμο, πήγε στους άστεγους, τους μάζεψε σε ένα μέρος και τους μίλησε λέγοντας:

“ … αγαπητοί μου συμπολίτες τώρα άφοβα μπορείτε να βρίσκετε κατάλυμα κάτω από τις γέφυρες γιατί κατάργησα αυτόν τον απάνθρωπο νόμο, γιατί  έχουμε δημοκρατία και αυτός ο νόμος ήταν αντιδημοκρατικός …”, και συνέχισε “… τώρα είστε ελεύθεροι  να κοιμηθείτε σε οποίο γεφύρι θέλετε… άστε που στην πραγματικότητα είστε πιο ελεύθεροι από εμένα, γιατί πρώτα και κύρια είστε απαλλαγμένοι από το κόστος συντήρησης μιας κατοικίας και  επιπλέον έχετε την ελευθερία να επιλέξετε σε πιο γεφύρι θα καταλύσετε…”.

Πολλοί από τους άστεγους άρχισαν τις επευφημίες, τα ζήτω και τα χειροκροτήματα, λίγοι σκέφτηκαν γιατί είναι σε αυτή την θέση, άστεγοι, άνεργοι, άποροι  και επαίτες. Ακόμα πιο λίγοι σκεφτήκαν για το ποιος/ποιοι ευθύνονται για την κατάστασης τους παρόλο που είχε προηγήθη η Κομμούνα πριν μια δεκαετία και τα γεγονότα ήταν ακόμα νωπά.

Λίγο πιο μπροστά ο αναρχικός Μιχαήλ Μπακούνιν (1814 – 1876 ) διακήρυττε με βροντερή φωνή μέσα από τα οδοφράγματα ότι:

«… Η ελευθερία χωρίς σοσιαλισμό είναι προνόμιο και αδικία και ο σοσιαλισμός χωρίς ελευθερία είναι υποδούλωση και βαρβαρότητα …».

Δυστυχώς για την εκμεταλλευόμενη – καταπιεζόμενη ανθρωπότητα λίγοι  άκουσαν και ακόμη λιγότεροι κατάλαβαν τι εννοούσε ο Μπακούνιν.[6]

Οι νεοαναρχικοί ή μετααναρχικοί/ες  δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τις σημασίες και τις διαφορές μεταξύ του κρατικού, του δημόσιου και του ιδιωτικού στην δημόσια σφαίρα. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι: Το κράτος και τα αφεντικά (ιδιωτικό)  ζουν σε βάρος του δημοσίου, δηλαδή της κοινωνίας.

δ. Το κρατικό, το ιδιωτικό και το δημόσιο

{…} Εάν ο σοσιαλισμός είναι σε κρίση, αναφέρει ο Κόλιν Γουόρντ, αυτό συμβαίνει «ακριβώς επειδή το παγκόσμιο σοσιαλιστικό κίνημα προσανατολίστηκε προς τη διεύρυνση της κρατικής εξουσίας και όχι προς τον περιορισμό της». Η χρεοκοπία σε πλανητική κλίμακα της μαρξιστικής ιδεολογίας και γενικότερα του κρατικού πνεύματος του σοσιαλισμού είχε ως μία από τις πιο πρόσφατες συνέπειές της την αναβίωση του φιλελευθερισμού, που διαβρώνει προοδευτικά όχι μόνο τις εδώ και δεκαετίες κοινωνικές κατακτήσεις των λαϊκών τάξεων, αλλά και την ίδια την ιδέα της δημόσιας υπηρεσίας.

Η ελευθεριακή σκέψη οφείλει να επαναδιατυπώσει ένα κοινοτικό πρόταγμα, έτσι ώστε «ο έλεγχος της κοινότητας, εάν και όταν καταστεί αποτελεσματικός, να αποτελέσει μια συντριπτική πρόκληση όχι μόνο για την κυβέρνηση, αλλά και για τους διαχειριστές του κεφαλαίου και της οικονομίας». Ο «νέος» αναρχισμός οφείλει να στηρίξει τη «συλλογική δράση ως εναλλακτική λύση απέναντι στην ιδιωτικοποίηση ή στην κρατική ρύθμιση».

Η κοινοτική ιδέα του αναρχισμού θα μπορέσει να έχει μια πραγματική δυνατότητα εφαρμογής σε ευρεία κλίμακα, μόνο στο μέτρο που τα νέα αντιφιλελεύθερα κινήματα θα είναι ικανά να θέσουν υπό αμφισβήτηση τα δόγματα της αριστεράς του κράτους: «Είναι πέραν κάθε αμφισβητήσεως, ότι τον επόμενο αιώνα τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας πρέπει να επανεξεταστούν, προκειμένου να δημιουργηθεί μία κοινωνία πρόνοιας πάνω στα ερείπια του κράτους πρόνοιας».

Η εναλλακτική λύση απέναντι στην κρίση του κοινωνικού κράτους δεν μπορεί λοιπόν παρά να προέλθει από μία σύγχρονη ανάγνωση της κοινοτικής παράδοσης του αναρχισμού: η «κοινωνία της πρόνοιας», όπως την αποκαλεί ο Γουόρντ, (απο της αρχές της δεκαετίας του 1990) οφείλει να είναι αποκεντρωμένη και οργανωμένη πάνω σε ελευθεριακές, αμεσοδημοκρατικές, συνομοσπονδιακές βάσεις. {…}[7]

ε. Σε συνθήκες πανδημίας και κρατικής επιβολής

Οι νεοαναρχικοί ή μετααναρχικοί/ες  δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τι σημαίνει πανδημία, συνεχίζουν να προσομοιάζουν την νόσηση από τον κορονοϊό ή Covid -19 σαν να μην πρόκειται για μια μολυσματική ασθένεια που μεταδίδεται από άτομο σε άτομο και από εκεί σε όλο τον πληθυσμό αλλά  σαν μια ατομική ασθένεια όπως η νεφρική ανεπάρκεια, καρδιοπάθεια, καρκίνος κλπ που δεν μεταδίδεται στην κοινότητα. Σε ένα άλλο κείμενο στις αρχές της πανδημίας έγραφα:

«… Ενώ ο ιός εμμέσως μας δείχνει το προφανές και επειδή οι λύσεις που απαιτούνται από τα προβλήματα που δημιουργεί ο ιός ως παν-δημία είναι  λύσεις που αφορούν τον δήμο, δηλαδή όλους μας δεν μπορεί ναι είναι τίποτα άλλο από λύσεις  πολιτικές. Η  έννοια και η λέξη  πολιτική στην αρχαιοελληνική εποχή όπου ανευρίσκεται η ρίζα της σήμαινε – σημαίνει η διαχείριση της  πόλης  ή τα της πόλης,  αλλά μη ξεχνιόμαστε μια πόλη ταξική – δουλοκτητική. Έτσι στην σύγχρονη εποχή πολιτική ή κάνω πολιτική σημαίνει τρόποι και  μέθοδοι διαχείρισης της ταξικής καπιταλιστικής πόλης – κοινωνίας…» [8]

Εναντιώνονται στα περιοριστικά μέτρα της κυβέρνησης όπως μάσκες ,τεστ, περιορισμό κινήσεων, καραντίνα κλπ λες και έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο κοινωνικής συνείδησης  όπου ο καθένας/μια αν νοσήσουν θα αυτοπειθαρχήσουν και θα αυτοπεριοριστούν κοινωνικά  ώστε να μην μεταδώσουν τον ιό, και έτσι δεν χρειάζονται οι έξωθεν  (έξω από εμάς)  και άνωθεν εντολές, φυσικά σε ένα τέτοιο ιδεατό επίπεδο ούτε έχει φτάσει η κοινωνία και ξεχνάνε τους ασυμπτωματικούς/ες φορείς  που πολλοί/ες  τις περισσότερες φορές άθελα τους μεταφέρουν και διαδίδουν τον ιό.

Είναι άλλο ζήτημα να ασκείς κριτική στα μέτρα της κυβέρνησης για την πανδημία  και ότι βρίσκει την ευκαιρία να περάσει – εφαρμόσει  και άλλα μέτρα άσχετα από την πανδημία και άλλο είναι να μην δέχεσαι ότι πρέπει να υπάρξουν κάποιοι προσωρινοί περιορισμοί για την καταστολή της πανδημίας, επίσης είναι άλλο να είσαι σε μια επιφυλακή  για να μην μετατραπούν αυτά  τα προσωρινά μέτρα σε μόνιμα.

Διαφορετικά ή από μια βλακώδη συνομωσιολογική αντίληψη  θα αγνοήσεις τον Covid -19  λέγοντας ότι: ο Covid -19  είναι συνομωσία και ψέμα για να μας υποτάξουν ή σιωπηλά θα συναινέσεις με αυτό που ονομάζεται ως «ανοσία της αγέλης»  δηλαδή να  νοσήσουμε άπαντες ώστε να αποκτήσουμε αντισώματα και ανοσία, όμως αυτό είναι  φασίζουσα – ρατσιστική, ευγονική εκδοχή που οδηγεί σε αυτό: οι αδύναμοι, οι ευπαθείς ομάδες  και οι ηλικιωμένοι  θα πεθάνουν και θα ζήσουν οι νέοι και δυνατοί, μια αντίληψη του κοινωνικού δαρβινισμού ( Σπένσερ– σπενσερισμός)  που είναι πέραν και έξω από την αναρχική αντίληψη και ηθική της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης.

Σε αυτό το κείμενο: «Ερρίκο Μαλατέστα: ο αναρχικός που πολέμησε την πανδημία της χολέρας» αναφέρεται  σχετικά:

«… Σχεδόν ενάμιση αιώνα αργότερα αρκετοί ερευνητές αναζήτησαν τον απόηχο της αυτοθυσίας αυτών των αναρχικών σε ομάδες αυτοοργάνωσης και αλληλοβοήθειας που δημιουργήθηκαν σε περιοχές που επλήγησαν περισσότερο από την πανδημία του κορονοϊού – από τις φαβέλες του Ρίο ντε Ζανέιρο μέχρι τη Νέα Υόρκη.

Ο Νόαμ Τσόμσκι, από τον Μάιο του 2020, εντόπιζε ψήγματα αναρχικής σκέψης στα δίκτυα αλληλοβοήθειας (όρο, που παρεμπιπτόντως εισήγαγε ο Κροπότκιν) των ΗΠΑ. Την ίδια περίοδο η καθηγήτρια Πολιτικής Φιλοσοφίας Ρουθ-Ελεν  χρησιμοποιούσε τις θεωρίες του Κροπότκιν ενάντια στον κοινωνικό δαρβινισμό για να εξηγήσει καθημερινά φαινόμενα όπως οι τεχνητές ελλείψεις που παρατηρήθηκαν σε αντισηπτικά και σε χαρτί υγείας. Κυρίως όμως ανέτρεχε στο βιβλίο του μεγάλου αναρχικού «Αλληλοβοήθεια: Ένας παράγοντας της εξέλιξης» [9] για να εξηγήσει τη δομή των σύγχρονων ομάδων αλληλεγγύης, που, όπως σημείωνε και ο Κροπότκιν, χαρακτηρίζονται από αυθορμητισμό αλλά και από εξαιρετική οργανωτική ικανότητα.

Προχωρώντας ένα βήμα περισσότερο οι καθηγητές Φιλοσοφίας, Νάθαν Τζουν και Μαρκ Λανς, από το Πανεπιστήμιο Τζόρτζταουν της Ουάσινγκτον επιχείρησαν να συνδέσουν τα μεγάλα αναρχικά κινήματα αλληλοβοήθειας του 19ου αιώνα με ομάδες όπως το δίκτυο DC Mutual Aid, που αναπτύχθηκαν στις ΗΠΑ όταν η κυβέρνηση Τραμπ έχανε ολοκληρωτικά τον έλεγχο στη διαχείριση της πανδημίας.

Πέρα από τις προφανείς ομοιότητες στα στοιχεία της δράσης οι δύο καθηγητές εντόπισαν στη συγκεκριμένη ομάδα και άλλα χαρακτηριστικά, όπως η καταδίκη της φιλανθρωπίας και της ελεημοσύνης αλλά και η απαγόρευση συνεργασίας με αστυνομικούς, εν ενεργεία στρατιωτικούς κ.ο.κ. «Δεν πιστεύουμε ότι η Αστυνομία μπορεί να μας προστατεύσει» αναφέρει η ομάδα στον πρώτο όρο που πρέπει να αποδεχτείς για να εγγραφείς στη σελίδα της στο Facebook.

Όπως παρατηρούσαν οι δύο καθηγητές, ολόκληρο το εγχείρημα στηρίζεται στην ισχυρή πίστη στα πορίσματα της επιστήμης, ακόμη και όταν ασκείται κριτική σε ορισμένες προτροπές της κυβέρνησης σε σχέση με την πανδημία (είναι χαρακτηριστικό ότι τα μέλη του δικτύου δεν διστάζουν να διαγράφουν από τη σελίδα τους στο Facebook τα μηνύματα κάθε είδους «αρνητών» και συνωμοσιολόγων).

Προφανώς κανένας από τους ερευνητές δεν υποστηρίζει ότι όλες αυτές οι ομάδες ασπάζονται συνειδητά τις αρχές της αναρχικής σκέψης. Είναι όμως πολύ πιθανό ότι οι πατέρες της αναρχίας θα ήταν υπερήφανοι για το έργο τους.

Πώς θα συμπεριφερόταν λοιπόν στη σημερινή πανδημία ένας αναρχικός σαν τον Μαλατέστα; Θα παραβίαζε το λοκντάουν; Και αν ναι, για ποιο λόγο; Θα αποδεχόταν την ύπαρξη του κορονοϊού και την ανάγκη εμβολιασμού του πληθυσμού ή θα μιλούσε για το απαραβίαστο δικαίωμα «αυτοδιάθεσης» του σώματός του και θα αποκαλούσε όσους υπερασπίζονται τα εμβόλια «πληρωμένους υπαλλήλους του Μπιλ Γκέιτς και των φαρμακοβιομηχανιών;» ή ότι γίνετε συνοδοιπόρος της κυβέρνησης.{…} [10]

(σημ. Περισσότερα για το κρατικό και το ιδιωτικό δείτε εδώ: Προοίμιο για μια παγκόσμια ιστορία της ατιμίας )

ζ. Μια άλλη ρητορική

Υπάρχει και μια άλλη ρητορική «σκοτεινού τύπου»  ανάλυση που κακοχωνεμένα προσπαθεί να μας πείσει για την «κατάσταση εξαίρεσης» αναμασώντας τον Giorgio Agamben και δίνοντας μου/μας την εντύπωση ότι προτού τη σύγχρονη εκδοχή της  κατάστασης εξαίρεσης δεν υπήρχε καμία εξαίρεση, ή ότι υπήρχε μια χαμένη στις μέρες μας αστική Εδέμ όσο αφορά το δίκαιο μέσα από το κράτος δικαίου και τις εφαρμοσμένες  κυβερνητικές πολιτικές  περί ισονομίας και ισοπολιτείας.

Ο κύριος Τζόρτζιο Αγκάμπεν  φαίνεται ότι απευθύνεται σε ένα ακροατήριο λωτοφάγων διότι σκόπιμα παραλείπει ( ή συσκοτίζει) να πει  ότι οι μη προνομιούχες τάξεις, η τάξη μου/μας και ιδιαίτερα το επαναστατημένο – ανατρεπτικό τμήμα της εργατική τάξης, το προλεταριάτο  και οι επαναστάτες αναρχικοί/ες όπως και αρκετές φορές οι κομμουνιστές/ες ήταν και είναι λίγο πολύ ανάλογα με την πολιτική συγκυρία πάντα σε ένα καθεστώς  κατάστασης εξαίρεσης ως εσωτερικός εχθρός  από το κράτος και τις κυβερνήσεις, γιατί στην πραγματικότητα το αστικό δίκαιο είναι προνόμιο των ελίτ και αυτών που τις υπηρετούν.

Οι υπόλοιποι και ιδιαίτερα αυτοί που εναντιώνονται σε αυτό το δίκαιο  με έναν επαναστατικό τρόπο εξαιρούνται και για να αναφερθώ λίγο στην εγχώρια  ιστορία, ο ιδιώνυμος νόμος ενάντια στους κομμουνιστές του κατά τα άλλα φιλελεύθερου Ελευθέριου Βενιζέλου, ήταν μια κατάσταση εξαίρεσης και αν υπήρχε αναρχικό κίνημα εκείνη την εποχή αυτό ο νόμος θα ίσχυε και για αυτούς, το ίδιο καθεστώς εξαίρεσης ίσχυσε και με τις δυο  δικτατορίες του μεσοπολέμου, του κρυπτοφασίστα Πάγκαλου και του φασίστα Μεταξά.

Επίσης ο μισός ( μπορεί και παραπάνω) πληθυσμός αυτής της χώρας μετά τον εμφύλιο ήταν για δεκαετίες σε κατάσταση εξαίρεσης και μέσα στην  καθημερινή κοινωνική ζωή, να μην ξεχνάμε το καθεστώς πιστοποιητικών πολιτικών  φρονημάτων που χωρίς αυτό ( πιστοποιητικό  ότι είσαι εθνικόφρων και δεν είσαι όχι μέλος αλλά απλός συνοδοιπόρος των κομμουνιστών) δεν έπιανες δουλεία όχι στο δημόσιο αλλά στην τελευταία επαρχιώτικη φάμπρικα, ούτε φυσικά μπορούσες  να φύγεις έξω νόμιμα ως μετανάστης. Υπήρχε και το καθεστώς της απόλυτης εξαίρεσης (νεκροπολιτική) μέσα από τις  φυλακίσεις, τις εκτελέσεις  και τους τόπους εξορίας, τα ξερονήσια όπου εκεί γίνονταν μαζικά βασανιστήρια που εκμηδένιζαν τον άνθρωπο με στόχο την αναμόρφωση του.

Το ίδιο ίσχυε με την απριλιανή δικτατορία του΄67 η κατάσταση εξαίρεσης δεν αφορούσε όλους/ες.  Το γνωστό – γελοίο απόφθεγμα των φασιστών ότι: «επι κυβερνήσεως Παπαδόπουλου κοιμόμασταν το βράδυ με παράθυρα ανοικτά γιατί δεν υπήρχε εγκληματικότητα» είναι πέραν από γελοίο και τραγικό, γιατί εξαιρούνταν όσοι/ες εναντιωνόντουσαν στο δικτατορικό καθεστώς είτε είχαν ανοικτά είτε κλειδαμπαρωμένα τα πορτοπαράθυρα. Η κρατική εγκληματικότητα με την μορφή της ασφάλεια του καθεστώτος έμπαινε στα σπίτια τους συνελάμβαναν με τα γνωστά επακόλουθα, βασανιστήρια, εξορίες, εκτοπίσεις κλπ.

Να πάω λίγο πιο πίσω  – μιας και ήταν η επέτειος των 150 χρόνων από την Παρισινή Κομμούνα – μετά την καταστολή της εφαρμόστηκε από τις πολιτικοοικονομικές ελίτ ένα είδος κατάστασης εξαίρεσης στους επιζήσαντες Κομμουνάρους/ες και σε όποιους ήταν φιλικά προσκείμενοι στην Κομμούνα.

Τα αφεντικά  κρατικά και ιδιωτικά της εποχής δεν είχαν τον Καρλ Σμιτ (αφού τότε δεν ζούσε) για να τους υπαγορεύσει τις πολιτικές κατάστασης εξαίρεσης, είχαν /έχουν μέχρι σήμερα τους μέντορες τους, τους πατριάρχες τους. Τον Τόμας Χομπς, τον Χέρμπερτ Σπένσερ, Τόμας Χάξλεϋ, τους ωφελιμιστές Τζον Στιούαρτ Μιλ, Τζέρεμι Μπένθαμ  και άλλους. Φυσικά σήμερα έχουν και νεότερους, τους Καρλ Σμιτ, Μίλτον Φρίντμαν, Φρίντριχ Χάγιεκ την Άυν Ραντ κλπ που κινούνται στο ίδιο μοτίβο αλλά πιο εκσυγχρονισμένα. Εδώ να μην μου πουν ότι παραθέτω οικονομολόγους μαζί  με πολιτειολόγους γιατί  αντίθετα υποστηρίζουμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός, έκτος από ιδεολογία ή οικονομική πολιτική είναι πρώτα απ’ όλα και κυρίως, ένας τύπος εφαρμοζόμενης κυβερνητικής και πολιτικής (νεο/φιλελεύθερης) ορθολογικότητας.

Για να έρθουμε στο σήμερα και στα καθ’ ημάς, οι αναρχικοί/ες και αντιεξουσιαστές/ες στην Ελλάδα βιώνουν εδώ και δεκαετίες ένα λίγο πολύ  καθεστώς εξαίρεσης. Οι συλλήψεις με κατηγορίες του μισού ποινικού κώδικα, οι ξυλοδαρμοί – βασανιστήρια στα κρατητήρια, οι προληπτικές προσαγωγές πριν από εκδηλώσεις και πορείες, οι ισόβιες καθείρξεις που «μοιράζουν σαν στραγάλια» τα δικαστήρια στους αναρχικούς. Ο περιορισμός των δικαιωμάτων των αναρχικών/ες κρατούμενων (άδειες, μεροκάματα κλπ), οι παρακολουθήσεις και οι δικαστικές σκευωρίες των «γνωστών αγνώστων» και ακόμα περισσότερα είναι τα μενού που σερβίρουν όλες οι κυβερνήσεις και το κράτος στους αναρχικούς/ες από την λεγόμενη μεταπολίτευση και μετά. Είναι η κρατική  βεντάλια της καταστολής και της στοχευμένης κατάστασης εξαίρεσης  απέναντι στον εσωτερικό εχθρό τους αναρχικούς/ες.

Επανερχόμενος στο θέμα, οι μόνοι που εξαιρούνται  από την κατάσταση εξαίρεσης – εκτός φυσικά από τις πολιτικοοικονομικές  ελίτ – ήταν/είναι οι λακέδες συνεργάτες του καθεστώτος, τα τσιράκια των ελίτ και  οι «βολονταριστές» υπηρέτες της αστικής τάξης, οι φασίστες. Το γνωστό γνωμικό του Τζωρτζ Όργουελ: «Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα» στην ουσία: όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο αλλά υπάρχουν κάποιοι πιο ίσοι από τους άλλους δεν ήταν κάτι που εφεύρε ο Όργουελ αλλά ενυπάρχει από την εποχή  ανάδυσης της ταξικής, ιεραρχικής, πατριαρχικής, κυριαρχικής κοινωνίας. Οι κυρίαρχοι για να είναι πραγματικά κυρίαρχοι πρέπει να εξαιρούνται με έναν αντεστραμμένο τρόπο από τους κανόνες που οι ίδιοι θεσπίζουν και  επιβάλουν. Άλλωστε το αδιάφορο πλήθος, η μεγάλη παθητική μάζα των «πολιτών», ως οπαδοί, ψηφοφόροι, καταναλωτές, είτε βρίσκονται σε ένα καθεστώς κατάστασης εξαίρεσης, είτε όχι, το ίδιο τους κάνει, αρκεί να μην διαταραχθεί ή  εξαιρεθεί η συμμετοχή τους στον  άρτο και τα θεάματα  παλιότερα ή η  δυνατότητα κατανάλωσης  και θεάματος σήμερα.

Αλλά επειδή απλοποιώ το ζήτημα  πάνω σε αυτό το θέμα για να μην αραδιάσω ιστορικά παραδείγματα από την αρχαιότητα και δώθε  γιατί όλα τα πολιτικά συστήματα από την ανάδυση της κυριαρχίας (στην αρχαία μεσοποταμία  περίπου πριν 4 χιλιάδες χρόνια ) και μετά, και μέχρι σήμερα, είναι συστήματα διαχείρισης των ανθρώπων. Πάνω σε αυτό το θέμα θα μιλήσω πιο εκτενέστερα μια άλλη φορά, όσο αφορά τους λωτοφάγους/ες αρκούμαι σε αυτό το χωρίο.

«… Ένα κίνημα που αγνοεί ή αποστρέφεται την κοινωνική ιστορία, αλλά και την ιστορικότητά του, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να βρίσκεται διαρκώς στο νησί των λωτοφάγων… » Γ. Μεριζιώτης

η. Ευσεβείς πόθοι

Ένα ζωντανό και ρωμαλέο αναρχικό κίνημα  εν μέσω πανδημίας θα κατέβαινε μαζικά  στους δρόμους και θα δονούσε τα κράσπεδα διεκδικώντας, ενδυνάμωση και ενίσχυση του δημόσιου συστήματος (πρωτοβάθμιας και νοσοκομειακής) υγείας, την απρόσκοπτη και δωρεάν είσοδο  (όταν χρειάζεται)  στις δομές  υγείας των προσφύγων και μεταναστών, την ενίσχυση και  αποσυμφόρηση της δημόσιας παιδείας, την ενίσχυση και αποσυμφόρηση των δημόσιον μέσων μαζικής μεταφοράς (ΜΜΜ).

Την παροχή δωρεάν μασκών και  τεστ σε όλο των φτωχό πληθυσμό, τους χαμηλόμισθους – μεροκαματιάρηδες, χαμηλοσυνταξιούχους, στους μαθητές, σπουδαστές, φοιτητές και στους πρόσφυγες και μετανάστες. Θα ήταν κάθετα ενάντια στον υποχρεωτικό και υπέρ του συναινετικού εμβολιασμού. Θα απαιτούσε κατάργηση του χαρατσιού (πρόστιμου) στους ανεμβολίαστους ηλικιωμένους/ες.  Θα απαιτούσε μέτρα προστασίας  σε όλους τους εργασιακούς χώρους. Την  ενίσχυση των υπαρχόντων και δημιουργία  νέων μονάδων εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ).

Θα εξέφρασε με όλους τους τρόπους την αλληλεγγύη του στους  υγειονομικούς (γιατρούς/ες – νοσηλευτές/ες ) των δημόσιων νοσοκομείων που δίνουν την μάχη στη πρώτη γραμμή του μετώπου ενάντια στην πανδημία.

Θα εναντιώνονταν στην ύπαρξη ΜΕΘ και θεραπείες με ειδικά, πανάκριβα φάρμακα που έρχονταν με VIP πτήσεις από το εξωτερικό, με δημόσιες δαπάνες για τις ελίτ στα δημόσια νοσοκομεία[11]και θα προσπαθούσε να φτιάξει δομές αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης.

Θα απαιτούσε σεβασμό στην μνήμη των νεκρών από τον ιό,  θα ενδυνάμωνε την αλληλεγγύη των γενεών και υπερ των απομάχων της εργασίας συνταξιούχων/ες και  θα απαιτούσε να πάψουν  από τον ΕΟΔΥ οι ρατσιστικές  και παραπλανητικές αναφορές του τύπου «…από την έναρξη της επιδημίας έχουν καταγραφεί συνολικά 18.982 θάνατοι. Το 95.3% είχε υποκείμενο νόσημα ή/και ηλικία 70 ετών και άνω….».

Εκτός από τον αριθμό των νοσούντων και τους θανάτους, η αναφορά στα υποκείμενα  νοσήματα και το ηλικιακό σε δημόσια μαζική χρήση  (ας το άφηνε ο ΕΟΔΥ για εσωτερική ιατρική στατιστική) είναι (δυνάμει) ρατσιστική και παραπλανητική γιατί όλοι αυτοί οι θάνατοι  δεν παύουν να είναι πρόωροι «πριν την ώρα τους» που λέει και ο λαός και έχει αναπτυχθεί στην κοινωνία μια συζήτηση (δυνάμει) ρατσιστικού τύπου του στιλ:  «έλα μωρέ γερόντια/γριές ήταν,  ή πολλοί άρρωστοι από κορονοϊό έπασχαν και από αλλά νοσήματα  και έτσι ή αλλιώς θα πέθαιναν», ή ότι: «αυτοί/ες είναι αρνητές του κορονοϊού και των εμβολίων και καλά να πάθουν, ας πρόσεχαν». [12]

Επειδή ο θάνατος είναι ένας και μοναδικός  για τον καθένα/μια και ανεξάρτητα από ηλικία (είτε είσαι αρνητής είτε όχι), οι αναρχικοί/ες ήταν πάντα ενάντια στην φασιστική εκδοχή του ζήτω ο θάνατος (viva la muerte) γιατί ξέροντας ότι η ζωή του καθενός/ας  είναι  μια και μοναδική, ότι είμαστε όλοι/ες θνητοί και δεν υπάρχει μεταθανάτια ζωή αγαπούσαν/αγαπάνε την ζωή και φώναζαν-φωνάζουν σε αντιδιαστολή με τους φασίστες ζήτω η ζωή (viva la vida). [13]

Αυτά όμως είναι ευσεβείς πόθοι ή όνειρα καλοκαιρινής νυκτός ενός αυτοεξόριστου αναρχοκομουνιστή  γιατί  τέτοιο αναρχικό  κίνημα τουλάχιστον στον ελλαδικό χώρο  δεν υπάρχει και αυτό που υπάρχει είναι υπό διάλυση και παρακμή, και μέχρι να μπει η συζήτηση σε μια ορθολογική  συλλογική βάση θα επικρατεί από μια  μερίδα της κοινωνίας και του αναρχικού χώρου  η ατομικίστικη  λογική του ότι: όσοι/ες πέθαναν, πέθαναν και  «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Ενώ την ώρα που γράφονταν αυτό το κείμενο είχαν ξεπεράσει τις 19.000 οι νεκροί του κορονοϊού στην Ελλάδα από την αρχή της πανδημίας.

«Η αισιοδοξία μου βασίζεται στη βεβαιότητα ότι αυτός ο πολιτισμός θα καταρρεύσει. Η απαισιοδοξία μου, σε όλα αυτά που κάνει για να μας τραβήξει στην πτώση του.» Ζαν Φρανσουά Μπριέντ

Πειραιάς  10/12/2021

Σημειώσεις – παραπομπές

[1] Συνωμοσιολογία: Ο κόσμος ως ατελείωτη συνωμοσία

[2] «… Εξαιρετικά αποκαλυπτικός είναι εδώ «ο διάλογος» που άνοιξε ο Robert Nozick με τον κοινωνιστή πανεπιστημιακό John Rawls, όταν δομούνταν οι οικονομικός φιλελευθερισμός στα πανεπιστήμια στα μέσα του ’70, με τους υπέρμαχους του κοινωνικού κράτους. Ο Nozick  ήταν βέβαια ο εκπρόσωπος των λεγόμενων «αναρχοκαπιταλιστών». Ανήκε στο ρεύμα που πήρε τους πολύτιμους, βαθιούς, ματωμένους αγώνες για τα δικαιώματα ώστε να τα αντιστρέψει ως δικαιωματισμό.

Οι αναρχοκαπιταλιστές λοιπόν, ταυτίζοντας το δημόσιο  με κάθε κακό, στράφηκαν εναντίον της «διανεμητικής», όπως την απεκάλεσαν, δικαιοσύνης και βρίσκοντας «έμπνευση» σε μια φύση που την διάβασαν με εντελώς αφύσικο τρόπο, είχαν ως κύρια ‘συνθήματα’ το «Ατομικό δικαίωμα αντί κοινωνικού συμβολαίου», το «Από την αναρχία της φύσης στο ελάχιστο κράτος», το «Η ανισότητα είναι αποδεκτή βάσει των διαφορών στις ικανότητες (στην παιδεία, στην υγεία, στην εργασία κλπ) των ατόμων», το «Το κράτος να μην παραβιάζει τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών του» και βέβαια (εκεί θα κατέληγε) «Το να πληρώνεις φόρους είναι μια μορφή δουλείας».

Η μορφή αυτή «αριστερισμού» (στο όνομα συγκροτήσεων που αυτοσυστήθηκαν ως αναρχοκαπιταλιστές, βολονταριστές κλπ παρασύροντας και άτομα με καλές προθέσεις μα με ελλιπής γνώσεις και πολιτικά κριτήρια) εισχώρησε μέσα στα κοινωνικά κινήματα ως φράξια…», όλο το κείμενο εδώ: Νεοφιλελευθερισμός και αντιεμβολιαστικό κίνημα ( σημ. επειδή προτείνω  αυτό το κείμενο δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με όλες τις παραγράφους του, αλλά είναι χρήσιμο γιατί μας δίνει μια εικόνα από που εκπορεύονται οι πολιτικές θέσεις της σημερινής ελληνικής – και όχι μόνο – κυβέρνησης του κ.  Κ. Μητσοτάκη).

Επίσης : «Το καπιταλιστικό σύστημα βασίζεται στην άνιση κατανομή των ευκαιριών να ζήσεις ή να πεθάνεις», λέει ο Ασίλε Μπέμπε. «Η λογική της θυσίας βρισκόταν πάντα στην καρδιά του νεοφιλελευθερισμού, που θα έπρεπε να τον ονομάσουμε νεκροφιλελευθερισμό. Αυτό το σύστημα πάντα λειτουργούσε με την ιδέα πως κάποιος αξίζει περισσότερο από τους άλλους. Όποιος δεν έχει αξία, μπορεί να πεταχτεί.» Δείτε το πολιτικό δοκίμιο «Νεκροπολιτική» του Ασίλε Μπέμπε, επίσης, Ο κοινωνικός δαρβινισμό, ανοσία της αγέλης.

[3] «Το ιατρικό κατεστημένο έχει γίνει σημαντικότατη απειλή για την υγεία. Το ιατρικό επάγγελμα εξουσιάζει την ιατρική. Το αποτέλεσμα είναι ολέθριο και έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Τη νέα αυτή επιδημία ονομάζω ιατρογένεση, από τις ελληνικές λέξεις, ιατρός και γένεσις«. Ιβάν Ίλλιτς: Ιατρική Νέμεση. Η Απαλλοτρίωση της Υγείας

[4] Εκατόν τρία χρόνια πριν, το 1918, ο κόσμος γνώρισε την πρώτη μεγάλη πανδημία του 20ού αιώνα. Η ισπανική γρίπη είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 50 έως 100 εκατ. ανθρώπων, που αντιστοιχεί στο 25% του παγκόσμιου πληθυσμού εκείνης της εποχής. Μετά από αυτήν, τίποτα δεν ήταν το ίδιο, καθώς οι εκτεταμένες απώλειες πυροδότησαν τη μεγαλύτερη «επανάσταση» στον τομέα της δημόσιας υγείας.

Ο κόσμος ήταν εντελώς διαφορετικός κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Η υγειονομική περίθαλψη δεν περιελάμβανε την παραμικρή έννοια προστασίας του γενικού πληθυσμού. Στον βιομηχανικό κόσμο, οι γιατροί -τουλάχιστον, στην συντριπτική πλειοψηφία- εργάζονταν ως ιδιώτες ή χρηματοδοτούνταν από φιλανθρωπικά και θρησκευτικά ιδρύματα, συνεπώς οι πολίτες δεν είχαν πρόσβαση στις υπηρεσίες τους.

Οι πολιτικές δημόσιας υγείας -όπως αυτές που εφαρμόζονταν τότε για το μεταναστευτικό- είχαν επηρεαστεί έντονα από την ευγονική. Η ελίτ αντιμετώπιζε τα λαϊκά στρώματα ως ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας, θεωρώντας ότι, οι νόσοι και οι τυχόν δυσμορφίες τους οφείλονται στον «φυσικό εκφυλισμό».

Ουδείς εξ αυτών σκέφτηκε να αναζητήσει τις αιτίες των ασθενειών στις κακές συνθήκες διαβίωσης, στα εξαντλητικά ωράρια εργασίας, στην κακή διατροφή. Όταν αρρώσταιναν και πέθαναν από τύφο, χολέρα και άλλες θανατηφόρες ασθένειες οι υπέρμαχοι της ευγονικής ισχυρίζονταν ότι πρόκειται για δικό τους λάθος -της εργατικής τάξης- , επειδή δεν προσπαθούσαν να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ξεσπούσε επιδημία, η δημόσια υγεία αφορούσε μέτρα που αποσκοπούσαν στην προστασία της ελίτ από τις «μολυσματικές ασθένειες του όχλου». (Όλο το κείμενο εδώ: Πώς η πανδημία γρίπης του 1918 έφερε «επανάσταση» στη δημόσια υγεία).

[5] Η «Συνδημία», ο παγκόσμιος καπιταλισμός και η ευκαιρία για κοινωνίες Αποανάπτυξης!

[6] Οι στατιστικές του αίσχους, η αθλιότητα της φιλανθρωπίας και η αλληλεγγύη

[7] Αποσπάσματα από το βιβλίο “Σύνοψη του κοινωνικού αναρχισμού”

Και εδώ: Προοίμιο για μια παγκόσμια ιστορία της ατιμίας

Ο αναρχικός  Κόλιν Γουόρντ (Colin Ward: 1924 – 2010) μας άφησε μια μεγάλη θεωρητική κληρονομιά και ήταν από τους πρώτους που καταπιάστηκε με αυτά τα θέματα, δείτε κάποια κείμενα του:

Η θεωρία της αυθόρμητης τάξης

Ο αναρχισμός ως μια θεωρία οργάνωσης

[8] Κορονοϊός και τάξεις

Και εδώ: Εμβόλια που άλλαξαν τη «μοίρα» μας: Από την ευλογιά και την λύσσα, έως την χολέρα και την πολιομυελίτιδα

[9] Γιατί οι λύκοι και τα κοράκια είναι αχώριστοι φίλοι; «Αλληλοβοήθεια,ένας παράγοντας της εξέλιξης»

[10] Ερρίκο Μαλατέστα: ο αναρχικός που πολέμησε την πανδημία της χολέρας

[11] VIP ΜΕΘ: Περιφρονώντας την κοινωνία

[12] Ο διασυρμός των «αρνητών»

[13] Είδα και μια ελεεινή  αντιεμβολιαστική αφίσα δημοσιευμένη στο athens.indymedia που  υπογράφεται με το γνωστό αναρχικό σύμβολο  Α σε κύκλο  και  μεταξύ άλλων λέει:  «…Επιστροφή στα βασικά. Το μόνο βέβαιο, όλες και όλοι θα πεθάνουμε. Ανάμεσα στις στιγμές ανυπαρξίας μας, ας σταθούμε με αξιοπρέπεια…».  Αυτά τα αναρχικά  καλόπαιδα ούτε καν γνωρίζουν ή δεν θέλουν να μάθουν ότι οι αναρχικοί/ες στον εμφύλιο στην Ισπανία το 36 πηγαίνοντας στο μέτωπο και ξέροντας ότι μπορεί να πεθάνουν φώναζαν: ζήτω η ζωή (viva la vida) σε αντιδιαστολή με τους φασίστες που φώναζαν  ζήτω ο θάνατος (viva la muerte).*

Αυτά τα  σημερινά αναρχικά καλόπαιδα μεγαλωμένα μέσα στην θαλπωρή της  καταναλωτικής ασφάλειας της δύσης, μπορούν άκριτα να αναπαράγουν την υποκουλτούρα τους ως πολιτικό πρόταγμα, δεν ρισκάρουν τίποτα, λένε τα δικά τους και ανεξάρτητα αν έχουν εμβολιαστεί εκατομμύρια άνθρωποι, αυτοί μιλάνε μόνο για της παρενέργειες των εμβολίων, και κατηγορούν τους αναρχικούς/ες που είναι υπέρ του εμβολιασμού ότι συμπράττουν με το κράτος.

*) σημ. {…} Για τις φασιστικές και τις ναζιστικές παραδόσεις, καθώς και με τις γενικότερες ακροδεξιές «αξίες» και πρακτικές, η απαξίωση της ζωής πάει χέρι-χέρι με τη λατρεία του θανάτου και την άσκηση της πιο ακραίας βίας! Και φυσικά, δεν είναι τυχαίο ότι η διαβόητη… μακάβρια κραυγή του ιδρυτή της Φάλαγγας, Ισπανού φασίστα στρατηγού Χοσέ Μιγιάν-Αστράι, «Viva la Muerte» (Ζήτω ο Θάνατος) αποτελεί μέχρι σήμερα βασικό στοιχείο και «σημαία» της ιδεολογικής κληρονομιάς των απανταχού γης (νεο)φασιστών και λοιπών ακροδεξιών νοσταλγών είτε του Φράνκο είτε του Μουσολίνι και του Χίτλερ και των καθεστώτων τους…

Ήταν στις 12 Οκτωβρίου του 1936, μεσούντος του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, όταν απαντώντας στην ανθρωπιστικού περιεχομένου ομιλία του (κάθε άλλο παρά αριστερού) φιλοσόφου, βουλευτή και πρύτανη του πανεπιστημίου της Σαλαμάνκα Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, ο Αστράι κραύγασε το διαβόητο νεκρόφιλο σύνθημα «Viva la Muerte» αλλά και το «Mueran los Intelectuales» (Θάνατος στους διανοούμενους). Δεν είναι προφανώς τυχαίο που ο ενθουσιώδης θαυμαστής του Φράνκο και του φασιστικού κινήματός του Νίκος Καζαντζάκης, εξέδωσε σε βιβλίο τις ανταποκρίσεις του από την Ισπανία του εμφυλίου, που δημοσίευε η «Καθημερινή» της οικογένειας Βλάχου, διαλέγοντας να βάλει τον εύγλωττο τίτλο «Viva la Muerte»!.{…} ( Αυτή η σημείωση μπήκε εκ τον υστέρων  στο κείμενο, είναι απόσπασμα από το κείμενο:  Όταν νεοφιλελεύθεροι και ακροδεξιοί εθίζουν στον θάνατο και στην απαξίωση της ζωής ).

Δείτε το  Δεύτερο Μέρος :

Περί πανδημίας: Μια υπόθεση εργασίας, δυο απαντήσεις ή τι γυρεύει μια γιαγιά καμήλα στα καντόνια της Ροζάβας

Δείτε και αυτές τις δημοσιεύσεις:

Επιδημιολογικός νεο φιλελευθερισμός

Κορονοϊός: Οι Αγροεπιχειρήσεις Ρισκάρουν με Εκατομμύρια Θανάτους

Μπαίνουμε σε εποχή πανδημιών – θα τελειώσει μόνο αν προστατέψουμε τα τροπικά δάση

Ομάδα επιστημόνων: Γιατί γνωρίζαμε ότι έρχεται πανδημία

Το «γενετικό άλμα» του κορονοϊού

Περί ιών και άλλων δαιμον-ίων ή γιατί η επιδημία από Covid-19 δεν είναι γρίπη

Ιβάν Ίλλιτς: Ιατρική Νέμεση. Η Απαλλοτρίωση της Υγείας (βιβλιοπαρουσίαση)

Το τρένο της μεγάλης φυγής Εργαζόμενοι/ες στη βιομηχανία της υγείας

Νεκροφιλία και Καπιταλισμός

Αυταρχικός φιλελευθερισμός: Από τον Καρλ Σμιτ και τον ορντο-φιλελευθερισμό στο ευρώ

Νε(κρ)οφιλελευθερισμός

«Εξω το φέρετρο, μέσα η τηλεόραση, το παράθυρο ανοιχτό σε έναν κλειστό κόσμο!»  Ένα κείμενο  του  Raoul Vaneigem  για τον κορωνοϊό και την πανδημία

Μισέλ Φουκώ-Michel Foucault «Η γέννηση της βιοπολιτικής»

Σε σύγχρονη δουλεία (ντοκιμαντέρ)

Τοπικοποίηση: Μια απάντηση και για την παγκοσμιοποίηση της ασθένειας!.

Ξαναφτιάχνοντας την κοινωνία: Δεν είναι ο άνθρωπος καρκίνος πάνω στον πλανήτη

Όλα όσα θα θέλατε να μάθετε για το εμβόλιο: Προβλήματα, συμφέροντα και καθυστερήσεις

Tο βρώμικο παρελθόν της Pfizer

Φαρμακευτικό Καρτέλ, εμβόλια και θεραπείες: Ο νέος «πυρετός του χρυσού» του 21ου αιώνα

Ο πλούτος των δισεκατομμυριούχων εκτοξεύθηκε εν μέσω πανδημίας

Παιδιά σκλάβοι στην εποχή του κοροναϊού

Ασθένειες: Αρχαίοι σύντροφοι της φτώχειας

Δεκάδες χιλιάδες τόνοι πλαστικών στις θάλασσες του πλανήτη λόγω Covid-19

Περισσότερα κείμενα για πανδημία εδώ: Κατηγορία: ΠΑΝΔΗΜΙΑ

Περί πανδημίας(Δεύτερο Μέρος): Μια υπόθεση εργασίας,δυο απαντήσεις ή τι γυρεύει μια γιαγιά καμήλα στα καντόνια της Ροζάβας

Περί πανδημίας(Τρίτο Μέρος):Το κράτος Ιανός

Ανταρτολογίες: Οπλίστε το πνεύμα

Σχετικά με δημοσιεύσεις στο athens.indymedia.org