Τερζάκης και τερζακισμός,(ένας από τους μέντορες του εγχώριου «αντισυστημικού» αντιεμβολιαστικού κινήματος)

( Joan Miró, «El Carnaval del Arlequín» To Καρναβάλι του Αρλεκίνου, 1924/25 )

Διευκρίνιση εκτός κειμένου:

Το κείμενο αυτό δεν είναι μια διαλεκτική ανάλυση της πανδημίας και των συνεπειών της υγειονομικής καπιταλιστικής κρίσης, είναι αντιστρόφως ανάλογο με το ύφος του κείμενο που κριτικάρει, (αυτό Ο ρόλος του Indymedia και κάποιες περίεργες μεταλλάξεις της «Αναρχίας») είναι αντιδιαλεκτικό, μια «πολεμική παρέμβαση». Γ. Μ

___________________

Τερζάκης και τερζακισμός,(ένας από τους μέντορες του εγχώριου «αντισυστημικού» αντιεμβολιαστικού κινήματος)

Του Γιώργου Μεριζιώτη

Προλογικό:

Το κείμενο αυτό είναι σε 3 μέρη. 1) Τερζάκης και τερζακισμός, (ένας από τους μέντορες του εγχώριου «αντισυστημικού» αντιεμβολιαστικού κινήματος). 2) Μια πρόταση που θα λύσει όλα τα προβλήματα.  3) Το athens.indymedia στηρίζει φασίζουσες αντιεμβολιαστικές αντιλήψεις και τον τερζακισμό; Το 2 μέρος «Μια πρόταση που θα λύσει όλα τα προβλήματα» είναι ενσωματωμένο στο τέλος του πρώτου μέρους.

Σημ. Για να γίνει λίγο κατανοητό ότι οι  πολιτικές αντιλήψεις περί  «ανοσοποίησης μέσω φυσικής νόσησης», «φυσικής ανοσίας» και η λεγόμενη «ανοσία αγέλης» εν μέσω πανδημίας, οδηγούν στο να συγκλίνουν  ετερόκλιτες μέχρι αντίθετες μεταξύ τους  πολιτικές απόψεις, δείτε και αυτό το δημοσίευμα Το athens.indymedia στηρίζει φασίζουσες αντιεμβολιαστικές αντιλήψεις ;  Πάνω και με αφορμή τα ζητήματα της πανδημίας διεξάγετε ένας ιδεολογικός τύπου πόλεμος στο εσωτερικό του αντισυστημικού κινήματος με απρόβλεπτα δυσμενής προεκτάσεις.

Μέρος: 1

Τερζάκης και τερζακισμός,(ένας από τους μέντορες του εγχώριου «αντισυστημικού» αντιεμβολιαστικού κινήματος)

Μικρό εισαγωγικό:

“Ο κόσμος έχει γυρίσει ανάποδα και οι τρελοί οδηγούνε τους τυφλούς.” Γουίλλιαμ Σαίξπηρ – «Βασιλιάς Λιρ».

Πριν περίπου 4 μήνες ο κ. Φώτης Τερζάκης δημοσιοποίησε ένα κείμενο στο σαιτ «δρόμος της αριστεράς» με τίτλο: Ο ρόλος του Indymedia και κάποιες περίεργες μεταλλάξεις της «Αναρχίας». Το ίδιο κείμενο αναδημοσιεύτηκε μετά από 5 μέρες και στο athens.indymedia.org, εδω: Ο ρόλος του Indymedia και κάποιες περίεργες μεταλλάξεις της «Αναρχίας» 

Στο κείμενο του αφού απορεί για το athens.indymedia.org ασκεί μια φασίζουσα κριτική στο μέρος του αναρχικού κινήματος και στους αναρχικούς/ες που είναι υπέρ του εμβολιασμού. Η κριτική ακόμα και η κακοπροαίρετη βεβαίως και είναι δεκτή από τους αναρχικούς/ες, όμως αυτό το κείμενο δεν είναι κριτική ούτε λιβελογράφημα, αλλά μια φαιδρή προσπάθεια αυτού του κηρίου και των συνοδοιπόρων του της  «πρωτοβουλία ενάντια στο υγειονομικό απαρτχάιντ» να φανούν και να το παίξουν ως οι υπερ αντισυστημικοί και να την «βγουν από αριστερά» στους αναρχικούς, αυτή η προσπάθεια  εκτός από φαιδρή καταντάει προβληματική και  γελοία.

 Τερζάκης και τερζακισμός,(ένας από τους μέντορες του εγχώριου «αντισυστημικού» αντιεμβολιαστικού κινήματος)

«Πρόκειται ασφαλώς για ένα στοιχείο ανορθολογικό ‒ψυχοπαθολογικό, για να είμαστε ακριβείς‒ και, ως τέτοιο, είναι ασφαλώς προ-πολιτικό» (Φώτη Τερζάκη: Ο ρόλος του Indymedia και κάποιες περίεργες μεταλλάξεις της «Αναρχίας»)

α) Προ-πολιτικά – Μετα-πολιτικά

Στο σαιτ μου σε αυτή την ανάρτηση: Περί πανδημίας(Πρώτο Μέρος):Το κράτος,το δημόσιο, το ιδιωτικό και οι αναρχικοί/ες) ήρθε αυτό το σχόλιο:

β) Αποσπάσματα από το κείμενο του Φώτη Τερζάκη: Ο ρόλος του Indymedia και κάποιες περίεργες μεταλλάξεις της «Αναρχίας»

{…} Οι αναρχικοί όμως; Ασφαλώς έναν ρόλο παίζει σε όλες τις περιπτώσεις το τυφλό ανακλαστικό του φόβου. Ο υγειονομικός κίνδυνος είναι εύκολο μέσον για να συγκεκριμενοποιηθούν όλες οι βαθιές, ανομολόγητες και αδιάγνωστες αγωνίες που μαστίζουν τον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο και, ως εκ τούτου, να προσφέρει μια πρόσκαιρη ανακούφιση στους πολύ πιο αόριστους υπαρξιακούς τρόμους. Πρόκειται ασφαλώς για ένα στοιχείο ανορθολογικό ‒ψυχοπαθολογικό, για να είμαστε ακριβείς‒ και, ως τέτοιο, είναι ασφαλώς προ-πολιτικό.

Για να προσλάβει όμως οργανωμένη πολιτική έκφραση χρειάζονται κάποιοι πρόσθετοι παράγοντες, οι οποίοι δεν είναι απλώς ανορθολογικοί με τη πρώτη έννοια: αντιπροσωπεύουν μια ορθολογικότητα εργαλειακού τύπου, δηλαδή, στρατηγικούς υπολογισμούς και εκτιμήσεις κέρδους-ζημίας. Και αυτό, όπως καταλαβαίνει κανείς, δημιουργεί πολύ οδυνηρές υποψίες που δεν θα ήθελα να εκφράσω εδώ. {…}

{…}  Η Contra Dystopia απάντησε ήδη. Σε ό,τι με αφορά, δεν σκοπεύω να συνεχίσω με υποθέσεις για τον ρόλο του Indymedia. Όποια κι αν είναι τα κίνητρα της γραμμής του, εκείνο που μ’ ενδιαφέρει εδώ είναι δύο πράγματα. Πρώτον, να διορθώσω κάποιες τερατολογικές ανακρίβειες που λίγο έλλειψε να περάσουν ως «ειδήσεις»· και δεύτερον, να σκεφτώ επ’ αφορμή ένα γενικότερο φαινόμενο που εσχάτως με προβληματίζει βαθιά: το παραλήρημα νομιμότητας και συμμόρφωσης στην πιο ειδεχθή και απόλυτη μορφή καταστολής που έχει προσβάλει σαν μυστηριώδης πυρετός ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι του αναρχικού χώρου. {…}

γ) Απαντήσεις

Ο Τερζάκης, ο τερζακισμός και ο ορθολογικός ανορθολογισμός

Για να δούμε τι λένε οι ορθολογιστές αρνητές του κορονοϊού όπως, ο επαΐων κ. Τερζάκης που  – εκτός των άλλων – λέει για τις «περίεργες μεταλλάξεις της «Αναρχίας»» και σε μια άλλη παράγραφο λέει: «… το παραλήρημα νομιμότητας και συμμόρφωσης στην πιο ειδεχθή και απόλυτη μορφή καταστολής που έχει προσβάλει σαν μυστηριώδης πυρετός ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι του αναρχικού χώρου…» (από το κείμενο στο σαιτ «ο δρόμος της αριστεράς«). Στο ίδιο κείμενο ο κ.Τερζάκης γράφει για τους αναρχικούς/ες «…Πρόκειται ασφαλώς για ένα στοιχείο ανορθολογικό ‒ψυχοπαθολογικό, για να είμαστε ακριβείς‒ και, ως τέτοιο, είναι ασφαλώς προ-πολιτικό…»

Ο ορθολογικός ανορθολογιστής κ.Τερζάκης (μην σας κάνει εντύπωση, δεν είναι λογοπαίγνιο, στις μέρες μας υπάρχει και ο ανορθολογισμός του ορθολογισμού) αναγάγει την διαφωνία  και κριτική του στους αναρχικούς σε μια αντίληψη ιατρικοποίησης – ψυχολογικοποίησης ενός πολιτικού κοινωνικού ρεύματος, ο ίδιος που καταγγέλλει την ιατρικοποίηση των πολιτικών απόψεων χρησιμοποιεί αυτή την ιατρικοποίηση για να ασκήσει κριτική στους αναρχικούς/ες.

Δεν θα μας τρελάνουν ο κ. Τερζακης και οι συνοδοιπόροι του της «πρωτοβουλία ενάντια στο υγειονομικό απαρτχάιντ» γιατί και γράμματα ξέρουμε και ιστορία ξέρουμε και είμαστε σε θέση να διακρίνουμε τι συμβαίνει στο σήμερα και στο τώρα μέσα στην κοινωνία.  Αυτά τα αποσπάσματα από τις παραγράφους που παραθέτω από το κείμενο του κ. Τερζάκη δεν είναι συμφραζόμενα, είναι ο πυρήνας της σκέψης  αυτού και των συνοδοιπόρων του της  «πρωτοβουλία ενάντια στο υγειονομικό απαρτχάιντ».

Και επειδή «ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι του αναρχικού χώρου» όπως λέτε, διαφωνεί και  δεν ακολουθεί εσάς και την «πρωτοβουλία ενάντια στο υγειονομικό απαρτχάιντ». Είναι «ανορθολογικό ‒ψυχοπαθολογικό», έχει «παραλήρημα νομιμότητας και συμμόρφωσης» και «ως τέτοιο, είναι ασφαλώς προ-πολιτικό»(εδώ εννοεί πολιτικά πρωτόγονους τους αναρχικούς/ες,  με την απαξιωτική σημασία του πρωτόγονου).

Ποιοί ιατρικοποίησαν – ψυχολογικοποίησαν την διαφωνία, τις αντίθετες  πολιτικές απόψεις και κριτική κ. Τερζάκη; Μα αυτοί που καταγγέλλεις, ο φασισμός και ο  μπολσεβικισμός – σταλινισμός και χρησιμοποιείτε αυτόν τον τρόπο εσύ και οι συνοδοιπόροι σας της «πρωτοβουλία ενάντια στο υγειονομικό απαρτχάιντ» για να ασκήσετε κριτική στις αντίπαλες απόψεις. Θα ξέρετε βέβαια ότι και οι ναζί παλιοί και νέοι αντιστρέφουν τους όρους και τα νοήματα. Είναι όλοι αυτοί που βλέπουμε σήμερα να επικαλούνται ελευθερίες και συντάγματα ενώ είναι οπαδοί του ολοκληρωτισμού, είναι οι ακροδεξιοί και οι νεοναζί που μας πουλάνε ελευθεριότητα και αντισυστημικότητα.

Το να χρησιμοποιείτε κ. Τερζάκη λεκτικές αναφορές του ολοκληρωτισμού που δεν είναι μόνο μια λεκτική αναφορά από εσάς, δεν είναι  ένας λεκτικός ελιτισμός που σας διακατέχει, είναι απόρροια των αντιλήψεων σας ενώ καταγγέλλετε τον ολοκληρωτισμό παλιό και νέο, γίνεστε σαν την  αντεστραμμένη  εικόνα του νεοφασίστα. Είστε κρυπτοφασίστας κ.Τερζάκη; Μήπως πρέπει να αρχίσετε να ετοιμάζετε κανά λαγούμι, καμιά τρύπα για να κρυφτείτε; Λέω μήπως.

Για να δούμε λίγο τους δυο κύριους ολοκληρωτισμούς του 20ο αιώνα της «μετα-νεωτερικότητας» όπως λένε και οι μεταμοντέρνοι θεωρητικοί.

{…} Ερμηνεύοντας την πολιτική με βιοϊατρικούς όρους και, αντιστρόφως, αποδίδοντας στη βιοϊατρική μια πολιτική βαρύτητα, σημαίνει ότι τοποθετούμαστε σε ένα πλαίσιο ριζικά διαφορετικό από εκείνο ολόκληρης της νεωτερικής παράδοσης αφού πρόκειται ακόμη για λόγια του Ραμ– «ο εθνικοσοσιαλισμός, σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη πολιτική φιλοσοφία ή οποιοδήποτε άλλο κομματικό πρόγραμμα, βρίσκεται σε συμφωνία με τη φυσική ιστορία και με τη βιολογία του ανθρώπου» {…} (απο το Ο ναζισμός και εμείς)

{…}  Από το 1921 (επί Λένιν) το Ινστιτούτο Σέρμπσκι ήταν το κέντρο σχεδιασμού και εφαρμογής της “πολιτικής ψυχιατρικής”. Αυτό θα αναπτύξει το δίκτυο των Ειδικών Ψυχιατρικών Νοσοκομείων για πολιτικούς κρατούμενους. Από το 1954 αυτά εποπτεύονταν άμεσα από την KGB. Οι ψυχίατροι που επένδυαν με επιστημονισμό την ανάγκη εξόντωσης των αντιφρονούντων επινόησαν νέες ψυχικές ασθένειες όπως “ψευδαισθήσεις της κοινωνικής αλλαγής”, “νωθρή σχιζοφρένεια”, “μεταρρυθμιστική παράνοια”. {…} (από Όταν η πολιτική διαφωνία ταυτίζεται με την ψυχική ασθένεια)

Ο φασισμός/ναζισμός δεν είναι μια αυθύπαρκτη ιδεολογία είναι ετερόφωτη όπως η σελήνη, έχει πάρει από παντού στοιχεία (φως) είναι μια ιδεολογική σούπα. Ο νεοναζισμός στις μέρες μας έχει αλλάξει τη ναζιστική προβιά με ισοθερμικές φόρμες και μας παρουσιάζει μια μοντέρνα εκδοχή του βιολογισμού (κοινωνικού δαρβινισμού). Η διαφορά με τις παλιές ναζιστικές δοξασίες του βιολογισμού έγκειται στο ότι ο παλιός ναζισμός ήταν ένα αμάλγαμα ιρασιοναλισμού συνδυασμένο με ψευδοεπιστήμη και ρασιοναλισμού συνδυασμένο με καθαρή τεχνοεπιστήμη ως επιστημονισμός, ενώ η μοντέρνα  εκδοχή ως  σούπα τα εμπεριέχει όλα.

Είναι σαν την προσπάθεια που γίνεται από μερικούς να αποδείξουν την ύπαρξη του θεού με επιστημονικό τρόπο χρησιμοποιώντας την επιστήμη. Είναι όλοι αυτοί που επικαλούνται ελευθερίες και συντάγματα ενώ είναι οπαδοί του ολοκληρωτισμού, είναι όλοι αυτοί  οι αντισυστημικοί αρνητές του κορονοϊού που ενώ απευθύνονται στην κοινωνία στο συλλογικό (δημόσιο), προτείνουν και έχουν ατομικίστικη στάση και συμπεριφορά απέναντι στην πανδημία, είναι αυτοί που μας προτείνουν να αυτολοβοτομηθούμε ώστε να μείνουμε συναισθηματικά απαθείς απέναντι στους θανάτους απο COVID-19 γιατί είναι ψευτοθάνατοι γιατί έτσι και αλλιώς όλοι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε…

Και για να χρησιμοποιήσω και εγώ έναν όρο της βιολογίας που είναι της μόδας, αυτό το ρεύμα από την μεριά των αρνητών του κορονοϊού και της πανδημίας δεξιών (ακροδεξιών, θρησκευτικών φονταμενταλιστών, νεοναζιστών, νεοφασιστών, συνωμοσιολάγνων κλπ) και αριστερών (νεομαρξιστών, αυτόνομων, μεταδομηστών, αναρχοατομικιστών, αναρχομηδενιστών, μετααναρχικών, συνωμοσιολάγνων κλπ ) μπορεί κάποια στιγμή να συναντηθεί, και από αυτή τη συνάντηση να δημιουργηθεί ένα πολιτικό χιμαιρικό υβρίδιο, αυτό έχει ξαναπαρουσιαστεί στην ιστορία κάτω από άλλες συνθήκες δείτε, εδώ: Ο δρόμος προς το φασισμό (Η άνοδος του ιταλικού φασισμού και οι σχέσεις του με τον αναρχισμό, το συνδικαλισμό και το σοσιαλισμό).

Περί  τυφλού φόβου

Ο θρησκειολόγος κ.Τερζάκης – εκτός των άλλων – γράφει: «… Ασφαλώς έναν ρόλο παίζει σε όλες τις περιπτώσεις το τυφλό ανακλαστικό του φόβου. Ο υγειονομικός κίνδυνος είναι εύκολο μέσον για να συγκεκριμενοποιηθούν όλες οι βαθιές, ανομολόγητες και αδιάγνωστες αγωνίες που μαστίζουν τον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο και, ως εκ τούτου, να προσφέρει μια πρόσκαιρη ανακούφιση στους πολύ πιο αόριστους υπαρξιακούς τρόμους….»

Ο δυτικός άνθρωπος μαστίζεται απο ανομολόγητες και αδιάγνωστες αγωνίες (sic), ενώ ο ανατολικός ή ο νότιος ή ο βόρειος άνθρωπος από τι ακριβώς μαστίζεται; μαστίζεται από κάτι;

Ο δυτικός άνθρωπος και ο δυτικός πολιτισμός τι ακριβώς είναι; Δεν είναι εδώ και 2022 χρόνια και χριστιανικός πολιτισμός; Ο χριστιανισμός από που προήρθε από την δύση ή τον παγωμένο βορρά, ο χριστιανισμός προήρθε από την Φινλανδία ή από την «καθ’ ημάς Ανατολή»; Τι άγνωστες αγωνίες του ανθρώπου ήρθε να καλύψει ο χριστιανισμός;

Αλλά ας αφήσω αυτή την γεωγραφική και  πολιτική σολομωνική του θρησκειολόγου κ.Τερζάκη απαντώντας εν συντομία – για οικονομία του λόγου – σε αυτά που λέει περί φόβου, προ -πολιτικής και ελευθερίας.

Περί ανθρώπινου φόβου

Ένας από τους μέγα φόβους του ανθρώπου είναι αυτός του θανάτου, μέχρι την έλευση του χριστιανισμού το προνόμιο της αθανασίας το είχαν οι Φαραώ και κάποιοι από την ελίτ του (θρησκευτική και πολιτικοκοινωνική) ο χριστιανισμός «εκδημοκράτισε» την αθανασία,  την αιώνια μεταθανάτια  ζωή. Διακηρύσσοντας ότι όλοι έχουμε το δικαίωμα στην  μεταθανάτια αιώνια ζωή, φτωχοί και πλούσιοι, κυρίαρχοι και κυριαρχούμενοι, και ανεξάρτητα αν μεταβούμε στον παράδεισο ή στην κόλαση, γιατί και η κόλαση μεταθανάτια αιώνια ζωή είναι αλλά με τιμωρητικό τρόπο. Αυτό έλυνε πολλά προβλήματα στον χριστιανικό κόσμο και ιδιαίτερα τις σχέσεις μεταξύ εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου, εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Όμως η λύση αυτή ήταν στο μακρινό μέλλον στο επέκεινα (δευτέρα παρουσία), στους καθημερινούς  επιβιωτικούς φόβους και αγωνίες του ανθρώπου οι παπάδες τον προέτρεπαν/προτρέπουν στην υπομονή, την ελπίδα και την υπακοή. Η υπακοή προς τις θρησκευτικές και πολιτικές αρχές και τα αφεντικά ήταν/είναι το μισό εισιτήριο για να μεταβούν οι φτωχοί στην Εδέμ και να απολαύσουν την ευδαιμονία του παραδείσου και την αιώνια ζωή.

Ο φόβος η ατομική και δημόσια ευθύνη

Φοβάστε και αγωνιάτε και εσείς και οι συνοδοιπόροι σας της «πρωτοβουλία ενάντια στο υγειονομικό απαρτχάιντ»  κ. Τερζάκη αλλά δεν το ομολογείτε κρυβόμενοι πίσω από ιδεοληψίες. Αλήθεια εσείς γιατί δεν θέλετε να κάνετε τα εμβόλια; μα γιατί φοβάστε μην μεταλλαχτείτε ή πεθάνετε από παρενέργειες. Έπειτα φοβάστε ότι θα μετατραπεί όλος ο πλανήτης σε ένα απέραντο  Πανοπτικόν  και ένα βιοτεχνολογικό πάρκο των πολυεθνικών του φαρμάκου. Αυτός ο φόβος (που είναι και δικός μου/μας φόβος) είναι από εμένα κατανοητός και αποδεκτός, το …μαλακίζειν εστί φιλοσοφείν και οι μεταδομικές ιταλικές παρλαπίπες όχι. Γιατί εστιάζετε μόνο στην μια πλευρά τις διαχείρισης τις πανδημίας από τις κυβερνήσεις, η άλλη πλευρά η κρίση της δημόσιας υγείας σας απασχολεί ελάχιστα ή καθόλου, γιατί να σας απασχολήσει άλλωστε αφού στο αφήγημα σας έχετε την αντίληψη ότι αυτή η πανδημία είναι τεχνηέντως διογκωμένη για να μας υποτάξουν,  ξέρετε τι μου θυμίζει αυτό;  Όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοίταζε το δάχτυλο.

{…}  η έννοια της  τεχνοκρατικής προσέγγισης της πανδημίας συνεπάγεται την κατηγοριοποίηση της ιδίας ως ατομικού – ιδιωτικού – ιατρικού προβλήματος και όχι ως κρίσης δημόσιας υγείας.  Όταν η πανδημία του COVID-19 αντιμετωπίζεται ως ιατρικό πρόβλημα, τότε αυτομάτως η ευθύνη της προστασίας του συνόλου των πολιτών μετατίθεται από το κράτος στο ίδιο το σύνολο.  Με άλλα λόγια, η απουσία κρατικής μέριμνας μετατρέπεται σε βίαιη ατομική ευθύνη η οποία φορά τον μανδύα των θυτών στα ίδια τα θύματα.

Στον αντίποδα, η προσέγγιση και κατανόηση της πανδημίας ως ζητήματος δημόσιας υγείας θα οδηγούσε στην αναγνώριση της άμεσης ανάγκης ενίσχυσης του ΕΣΥ, οδηγώντας παράλληλα στην δημιουργία ισχυρών δομών πρωτοβάθμιας υγείας, επιστημονικώς ορθού συστήματος καταγραφής κρουσμάτων το οποίο θα λειτουργούσε με διαφάνεια, καθώς και κατάλληλων συνθηκών λειτουργίας χώρων εργασίας, εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.

Η έντονη αυτή ειδοποιός διαφορά μεταξύ των πόλων «ατομικό ιατρικό πρόβλημα – κρίση δημόσιας υγείας» μπορεί να γίνει κατανοητή αφενός μέσω της εργαλειοποίησης της επιστημονικής και ιατρικής αυθεντίας από την κρατική εξουσία, και αφετέρου από την κυριαρχία της αγοράς που εμφανίζει μια εκλεκτική συγγένεια με το αφήγημα της ατομικής ευθύνης. Το παράδειγμα του κ. Τσιόδρα, ο οποίος, αψηφώντας την επιστημονική του κατάρτιση, ανακοίνωσε την οικονομική αδυναμία του κράτους να προμηθευτεί ενισχυμένο στόλο λεωφορείων, ή του κ. Μαγιορκίνη ο οποίος διέσπειρε συνειδητά ψευδό-επιστημονικές τοποθετήσεις περί ίσων μεγεθών διασποράς του ιού σε τάξεις των 10 και των 30 μαθητών,  αποδεικνύουν την νομιμοποίηση του κυρίαρχου κυβερνητικού αφηγήματος και του υπάρχοντος τρόπου κοινωνικής κατανομής των πόρων μέσω του επιστημονικού κύρους συγκεκριμένων και ειδικά επιλεγμένων ιατρών.  Την ίδια στιγμή, οι έντονες νουθεσίες ή – άλλοτε – διαταγές κυβερνητικών «επιστημόνων» περί μη συνωστισμού και ατομικής ευθύνης συνδέονται με την εγκατάλειψη των κυριαρχούμενων στην ανοσία της αγέλης, σε αυτή την ύστατη μορφή κοινωνικού δαρβινισμού που εναποθέτει τα σώματα των ανθρώπων στην «ελεύθερη», ολιγοπωλειακή αγορά. {…} (απο Τεχνοκράτες και Θανατοπολιτική)

Φυσικά  το παραπάνω απόσπασμα δεν είναι σε αντίφαση με αυτό που γράφω εδώ: Το κρατικό, το ιδιωτικό και το δημόσιο: Οι νεοαναρχικοί ή μετααναρχικοί/ες δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τις σημασίες και τις διαφορές μεταξύ του κρατικού, του δημόσιου και του ιδιωτικού στην δημόσια σφαίρα. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι: Το κράτος και τα αφεντικά (ιδιωτικό) ζουν σε βάρος του δημοσίου, δηλαδή της κοινωνίας. (απο Περί πανδημίας (Πρώτο Μέρος):Το κράτος,το δημόσιο, το ιδιωτικό και οι αναρχικοί/ες). Το κράτος είναι ένα ανθρώπινο και παράλληλα  ιστορικό δημιούργημα και μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε με αυτό ισχύει για τους αναρχικούς/ες «… η γνωστή επιβεβαίωση, όπως φαίνεται, του ισχυρισμού που θέλει τον αναρχισμό ναι μεν να βρίσκεται μέσα στην ιστορία, αλλά και να της εναντιώνεται …».

Και επειδή παίζονται προσωπικές «ιδιωτικές» τραγωδίες όπως με τον σύντροφο γιατρό (*)που πέθανε από τον κορωνοϊό και είχαμε συνδράμει παλιά στον αγώνα του,  και πρόσφατα αυτός: Ιταλία: Βιολόγος, υποστηρικτής των Ιταλών αντιεμβολιαστών, πέθανε από covid 19 και αυτοί Άγιο Όρος: Θερίζει ο κοροναϊός – Αντιεμβολιαστές μοναχοί παίρνουν παρασιτοκτόνο για να μην κολλήσουν σταματάω εδώ…

* σημ. Εδώ έκανα μια τροποποίηση γιατί από κακή πληροφόρηση ανέφερα ότι ο σύντροφος γιατρός ήταν αντιεμβολιαστής, όμως οι σύντροφοι/ες – συναγωνιστές του μου έστειλαν για αποκατάσταση της αλήθειας αυτό:   «Τον τελευταίο αγώνα του, αυτόν ενάντια στην υποχρεωτικότητα της ιατρικής πράξης του εμβολιασμού κατά της covid-19 και της αναστολής εργασίας των υγειονομικών, επέλεξε να τον δώσει από την πλευρά των διωκόμενων. Ενάντια στο διαχωρισμό των ανθρώπων με βάση μια ιατρική πράξη, ενάντια σε έναν ακόμα αποκλεισμό!» Για τον σύντροφο και καρδιακό μας φίλο Δημήτρη Βουτυράκο.

Ο συστημικός φόβος

{…} Το αίσθημα του φόβου είναι ο βασικός παράγοντας που διαμορφώνει όλη τη μαζική χειραγώγηση στον σύγχρονο κόσμο. Είναι ο πολιορκητικός κριός για να επιβληθούν οι σχεδιασμοί των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. H επίκληση του φόβου ως μεθοδολογία πειθούς είναι η προσπάθεια επιρροής της στάσης και της συμπεριφοράς των υποκειμένων μέσω της προβολής όλων εκείνων των καταστροφικών συνεπειών που θα επιφέρει η μη συμμόρφωση με τις προτεινόμενες επιλογές. Η ρητορική κατασκευή του και η διάχυσή του γίνεται μέσω των ΜΜΕ. Βασική στρατηγική της προπαγάνδας της κυριαρχίας είναι να τοποθετήσει τον φόβο στο κέντρο της σκέψης μας, να κατοικοεδρεύει μόνιμα στα μυαλά μας. Να μας κάνει διστακτικούς και απρόθυμους.

Να τον μεγιστοποίησει και στο τέλος να μας προσφέρει τις λυτρωτικές προτεινόμενες λύσεις για την αποφυγή του. Λύσεις που αντιπροσωπεύονται από ένα και μόνο όνομα: Συμβιβασμός και Υποταγή. Πίσω όμως από αυτές τις προτεινόμενες λύσεις δεν κρύβονται παρά τα συμφέροντα εκείνων που κατασκεύασαν το φόβο, τα συμφέροντα όσων κατέχουν σημαντική οικονομική και πολιτική εξουσία και όσων τους στηρίζουν ή παρασιτούν υπό τις αγκάλες τους.{…} (απο Πυρήνες Άμεσης Δράσης:Επανάσταση ή Βαρβαρότητα)

Ο μέγας φόβος

Ο μέγας φόβος μου αγαπητέ κ.Τερζάκη και της «πρωτοβουλία ενάντια στο υγειονομικό απαρτχάιντ»  είναι αυτός:

{…) Η παγκόσμια υγειονομική κρίση (πανδημία, βλέπε Συνδημία ) και ο τρόπος αντιμετώπισής της από το κράτος, τις κυβερνήσεις και τον καπιταλισμό είναι παρανυχίδα, είναι το προεόρτιο σε αυτό που έρχεται και αυτό που έρχεται είναι η οικολογική και συνακόλουθα κοινωνική (ανθρωπολογικού τύπου) κατάρρευση του πλανήτη. Όπως βλέπουμε στην ιστορία και μέχρι σήμερα οι κρίσεις του καπιταλιστικού συστήματος αντί να τον ανατρέπουν τον ενδυναμώνουν, τρέφεται από αυτές, όμως εδώ δεν πρόκειται για άλλη μια κρίση αλλά για κατάρρευση, εδώ μιλώντας συμβολικά θα πω ότι όλος ο πλανήτης θα γίνει Μονάδα/ες Εντατικής Θεραπείας ΜΕΘ.

Ο καπιταλισμός και το κράτος προς το παρόν προσπαθούν να απαντήσουν σε αυτή την κρίση – κατάρρευση που οι ίδιοι προκάλεσαν με προγράμματα τύπου πράσινης ή αειφόρου ανάπτυξης κλπ. Το σύστημα θα επιδιώξει – ήδη επιδιώκει – να επιλύσει το οικολογικό ζήτημα, την οικολογική κρίση που δημιούργησε σε βάρος του κοινωνικού προωθώντας τον οικοκαπιταλισμό. Όταν δουν ότι η κατάσταση αρχίζει να επιδεινώνεται θα επιβάλουν οικολογικές δικτατορίες, μάλλον καλύτερα τύπου δικτατορίες για οικολογικούς λόγους.

Δηλαδή  δρακόντειους νομούς ελέγχου, περιορισμού και περικοπών  για τους πολλούς και  ανεξέλεγκτη ασυδοσία  και κραιπάλη για τους λίγους, τις ελίτ. Θα προσπαθήσουν να επωφεληθούν από αυτή την κρίση οικονομικά – ήδη το κάνουν – όλα τα τραστ, τα μονοπώλια, οι εταιρίες  αλλά και το κράτος αρχίζοντας να πρασινίζουν και να πουλάνε οικολογία.

Παράλληλα αυξάνει τόσο η πραγματική όσο και η σχετική φτώχεια σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος που καρπώνονται τα αφεντικά με την βοήθεια του κράτους έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, κάνοντας την ανάλυση του Μαρξ για την προτοσυσσώρευση  κεφαλαίου τον 19ο αιώνα να φαντάζει παλιά ξεθωριασμένη γκραβούρα. Επίσης έχουν επιδεινωθεί  οι συνθήκες  και οι σχέσεις εργασίας ώστε η κατάσταση σε πολλές περιπτώσεις θυμίζει εποχές δουλοπαροικίας.

Ενδεχομένως σε συνθήκες ακραίας  οικολογικής κρίσης να αρχίσουν να υλοποιούνται νεομαλθουσιανές σκέψεις του τύπου: είμαστε πολλοί/ες σε αυτό τον πλανήτη και πρέπει να αραιώνουμε γιατί υπάρχουν πλεονάζοντες πληθυσμοί και να παρθούν μετρά  έμμεσου ή άμεσου ευγονισμού, έμμεσου με την έννοια να αφεθούν πληθυσμοί  λόγο ξηρασίας ή ανόδου της στάθμης της θάλασσας και των  συνεπειών ακραίων καιρικών φαινομένων να  λιμοκτονήσουν πετώντας τους από ελικόπτερα  ή ντρόουν (drone )  λίγα  ξεροκόμματα, και προβάλλοντας αυτή την φιλανθρωπία τους από τα μμε που στην πλειοψηφία τους ελέγχουν απολυτά.  Θωρακίζοντας ακόμη περισσότερο τα σύνορα ενάντια αυτή τη φορά στους οικολογικούς πρόσφυγες, και δημιουργώντας οικισμούς και πόλεις καταφύγια  απόλυτα σφαγιασμένα και περιφρουρούμενα από τις πληβειακές μάζες. Μέχρι εκεί μπορούν να φτάσουν αν δουν ότι διακυβεύονται τα συμφέροντα τους.

Ο Μαρξ στην πραγματεία του «Το κεφάλαιο» αναφέρει με έναν γλαφυρό τρόπο την εγκληματική φύση του κεφαλαίου: «Το Κεφάλαιο τρέμει την απουσία κέρδους. Όταν οσμίζεται ένα σημαντικό όφελος, γίνεται παράτολμο. Με κέρδος 20% ενθουσιάζεται, με 50% αποθρασύνεται, με 100% καταπάτα όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και με 300% δε διστάζει μπροστά σε κανένα έγκλημα ”.

Απέναντι σε αυτές τις συνθήκες και σε πολλές άλλες (που δεν είναι του παρόντος να αναφέρω γιατί το κείμενο θα πλατειάσει) τι κάνουμε; Θα επιλέξουμε τη φυγή, τον στρουθοκαμηλισμό ή την παθητικά αδιάφορη στάση; Ή τις «κλασικές» μαζικές διαμαρτυρίες που δεν λέω καλές είναι και χρειάζονται άλλα σε συνθήκες ΜΕΘ (όπως προείπα) θα είναι ανεπαρκείς.

Σύμφωνα ακόμη και με επιστημονικές εκτιμήσεις σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει πολυτέλεια για φλυαρίες. Γι΄αυτό αυτοί/ες που κινούνται αντισυστηματικά και στην κατεύθυνση ανατροπής του καπιταλισμού και του κράτους χρειάζεται να εντάξουν την κοινωνική ανατρεπτική οικολογία στο καθημερινό τους λεξιλόγιο, χρειάζεται να επεξεργαστούν ένα τρίπτυχο κριτικής, δράσης και ανατροπής του υπάρχοντος αίσχους, μέσα από ένα πρόταγμα που αφορά το κοινωνικό, το θεσμικό και το οικολογικό ως μια αδιαίρετη ενότητα. {…} (απόσπασμα απο Περί πανδημίας (Τέταρτο Μέρος): Ανταρτολογίες,οπλίστε το πνεύμα)

Ο φόβος του θανάτου και η ζωή

Επανερχόμενος στο θέμα, μια ψύχραιμη αντιμετώπιση (επικούρεια) του θανάτου είναι τωόντι, το να μην θες να πεθάνεις είναι φυσιολογικό εμπεριέχεται και μέσα στο ένστικτο της επιβίωσης, το να φοβάσαι τον θάνατο είναι αφύσικο και εδώ βαρύνουσα σημασία παίζει ο πολιτισμός, θρησκεία κλπ. Φυσικά η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν έχει κατακτήσει το ζήτημα του θανάτου, και δεν είμαι βέβαιος αν θα το κατακτήσει κάποτε.

Μια επικούρεια αντιμετώπιση του φόβου του θανάτου είναι αυτή

{…} Συντρίβοντας την νεκροφιλία, την νεκροπολιτική του καπιταλισμού, δίνοντας χώρο στην Ζωή…

«… Από τη στιγμή που ο άνθρωπος παραδέχεται τη διάσταση ανάμεσα στη λογική επιθυμία του για κατανόηση και ευτυχία και στη σιωπή του κόσμου, μπορεί άραγε να κρίνει αν η ζωή αξίζει τον κόπο να την ζει κανείς; Τούτο είναι το θεμελιώδες ερώτημα της φιλοσοφίας. Αν όμως το παράλογο μου φαίνεται πρόδηλο, οφείλω να το διατηρήσω με μια διαυγή προσπάθεια και να δεχτώ να ζήσω βιώνοντάς το. Η εξέγερσή μου, η ελευθερία, το πάθος μου, θα είναι οι συνέπειές του.

O άνθρωπος, σίγουρος ότι θα πεθάνει ολοκληρωτικά, αρνούμενος όμως το θάνατο, λυτρωμένος από την υπερφυσική ελπίδα που του έδενε τα χέρια, θα μπορέσει να γνωρίσει το πάθος της ζωής σ’ έναν κόσμο δοσμένο στην αδιαφορία του και στη φθαρτή ομορφιά του. Όμως η δημιουργία είναι για εκείνον η καλύτερη ευκαιρία για να διατηρεί τη συνείδησή του άγρυπνη μπροστά στις λαμπρές και αλόγιστες εικόνες του κόσμου. O αγώνας του Σίσυφου που περιφρονεί τους θεούς, αγαπά τη ζωή και μισεί το θάνατο γίνεται το σύμβολο της…» Αλμπέρ Καμύ «Ο μύθος του Σισύφου» {…} (απο Ανταρτολογίες: Οπλίστε το πνεύμα).

Περί αναρχικής ελευθερίας και άλλων «μεταλλάξεων»

(Απαντήσεις μερικών «αναρχικών μεταλλάξεων» και «εργαλειακού τύπου» αντιλήψεις που αναφέρει ο Τερζάκης  στο κείμενο του)

Η ελευθερία για τους αναρχικούς αν δεν περιέχει το, ελευθερία απο… στο ελευθερία για να… είναι αέρας κοπανιστός, είναι στιρνερισμός.

Αυτό είναι το σωστό και δυστυχώς αξεπέραστο ακόμα του Μπακούνιν :

«…Η ελευθερία χωρίς σοσιαλισμό είναι προνόμιο και αδικία και ο σοσιαλισμός χωρίς ελευθερία είναι υποδούλωση και βαρβαρότητα …» Μιχαήλ Μπακούνιν

«…Ο αναρχισμός, επιπλήττει τον φιλελευθερισμό ως ένα μερικό δόγμα της ελευθερίας και τον σοσιαλισμό ως ένα μερικό δόγμα της ισότητας. Η μερικότητα συνίσταται στο ότι αυτά τα δύο δόγματα προτίθενται να πραγματώσουν τις αρχές τους μέσω της προσωρινής εξάρτησης των δύο αξιών, με την έννοια ότι πρώτα πραγματώνεται η μία και μετά η άλλη, ενώ ο αναρχισμός θεωρεί ότι μόνο στην ταυτόχρονη πραγμάτωση τους έγκειται η επιτυχία τους…» Νίκο Μπέρτι, (1994)

{…} Ο αξιακός μας ηθικός συγκρητισμός

Μια κοινωνία όπου κυριαρχείται από αλλοτριωμένες κοινωνικές – ταξικές σχέσεις που επιβάλλει η εκάστοτε πολιτική-οικονομική ελίτ μέσω του κράτους (δηλαδή της «νομιμοποιημένης» δομικής βίας), μεταξύ εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου, διευθυντή και διευθυνόμενου, κυβερνήτη και κυβερνώμενου δεν θα είναι ποτέ αληθινά δίκαιη, ούτε θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι.

Μια κοινωνία διχαστικά πολωμένη μεταξύ φτώχειας και πλούτου, μεταξύ αυτών που δίνουν εντολές και αυτών που εκτελούν δεν θα είναι ποτέ οικολογικά ισορροπημένη, γιατί η κυριαρχία απέναντι στην φύση έχει τις ρίζες της στην κυριαρχία ανθρώπου από άνθρωπο. Η οικολογική ισορροπία προϋποθέτει την κοινωνική αρμονία.

Οι αναρχικοί προτάσσουν ως αδιαίρετο αξιακό τρίπτυχο, αυτό της ελευθερίας – ισότητας – αλληλεγγύης, χωρίς υποβιβασμό του ενός από το άλλο ως πρώτο-δεύτερο ή κατώτερο-ανώτερο. Γιατί αν υπερτονίσεις την ελευθερία, υποβαθμίζεις την αναρχία σε φιλελεύθερη εκδοχή, αν υπερτονίσεις την ισότητα υποβαθμίζεις την αναρχία σε ισότητα τύπου στρατοπέδου, τέλος αν υπερτονίσεις την αλληλεγγύη υποβιβάζεις την αναρχία σε φιλανθρωπία.

H κοινωνική αλληλεγγύη των αναρχικών φτάνει στο έσχατο όριο της με την έννοια του ότι, ακόμα και να παραμείνει ένας άνθρωπος στο έσχατο σημείο της γης που να τον εκμεταλλεύονται και δεν είναι ελεύθερος, εμείς οι αναρχικοί/ες θα είμαστε μαζί του και μέχρι να ελευθερωθεί μη ελεύθεροι. {…} (απο εδώ: Εμβαθύνοντας στο νόημα της κοινωνικής αναρχίας: Μέρος Πρώτο)

{…} Γα την αναρχία η ελευθερία αποτελεί μια σχετική και όχι μια απόλυτη έννοια, αφού τείνει να διευρύνει τα όριά της και να επηρεάζει πλατύτερους κύκλους ανθρώπων με διάφορους τρόπους. Yποστηρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ατομική ελευθερία για όλους, όταν δεν υπάρχει κοινωνική και πολιτική ισότητα και δεν μπορεί να υπάρξει αυτή η ισότητα, όταν δεν υπάρχει κοινωνική και ατομική ελευθερία. Οι κοινωνικές ελευθερίες είναι το άθροισμα των ατομικών ελευθεριών μέσα από την σχέση των πολιτικά και κοινωνικά ίσων ατόμων.

Γι αυτό όσο υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, διευθυντές και διευθυνόμενοι, κυβερνήτες και κυβερνούμενοι, κυρίαρχοι της φύσης και κυριαρχούμενη φύση, δεν είμαστε αληθινά ελεύθεροι.

Οι ατομικές ελευθερίες δεν αποτελούν μια αφηρημένη ιδεαλιστική φιλοσοφική ερμηνεία, αλλά τη ζωτική συγκεκριμένη δυνατότητα κάθε ατόμου να αναπτύξει πλέρια και ανεμπόδιστα όλες τις ικανότητες και τα ταλέντα με τα οποία τo έχει προικίσει η φύση και να τα καλλιεργήσει προς όφελος δικό του αλλά και της κοινωνίας .Κατά αυτόν τον τρόπο δεν υπάρχει θετική ή αρνητική έννοια της ελευθερίας, αλλά η απαλλαγμένη από εξωτερικούς παράγοντες, όπως θεϊκούς («θεία βούληση»), φυσικούς («ο νόμος του ισχυρότερου»), ή κοινωνικούς υπαγορευμένους από μια διαστρεβλωμένη «γενική βούληση», που είναι η βούληση των κυρίαρχων.

Η ελευθερία του άλλου δεν είναι με κανέναν τρόπο όριο ή άρνηση της ελευθερίας μου, (εκεί που σταματάει η δική μου ελευθερία αρχίζει του άλλου). Είναι αντίθετα η αναγκαία συνθήκη και η επιβεβαίωση της. Δε γίνομαι πραγματικά ελεύθερος παρά μόνο μέσω της ελευθερίας των άλλων.

Η αναρχία αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο μέσα από τον δισυπόστατο χαρακτήρα του: από τη μια, ο ατομικός- ιδιωτικός και από την άλλη, ο συλλογικός-δημόσιος που πρέπει να εκπληρώνονται και οι δύο και ο ένας να μην ζει εις βάρος του άλλου. Δεν μπορεί να υπάρχει ατομικότητα χωρίς κοινωνικότητα και κοινωνικότητα χωρίς ατομικότητα.

Γιατί το να μιλάει κανείς για το άτομο ως διαχωρισμένο από τις κοινωνικές του ρίζες και τις κοινωνικές του περιπλοκές είναι τόσο κενό νοήματος, όσο το να μιλάει κανείς για μια ζωή χωρίς οξυγόνο, για μια κοινωνία άδεια από ανθρώπους άρα και θεσμούς. Ο εξανθρωπισμός του ανθρώπου πραγματοποιείται μέσω των σχέσεων του με τους άλλους ανθρώπους δηλαδή μέσω της κοινωνίας, γι ́ αυτό ο «νόμος της κοινωνικής αλλαγής είναι ο καλύτερος ανθρώπινος νόμoς». Μ. Μπακούνιν {…} (απο το βιβλίο Εγχειρίδιο ιστορικότητας λόγου και δράσης)

{…} Ανάμεσα στις πολιτικές θεωρίες, ο αναρχισμός συγκαταλέγεται μεταξύ εκείνων που επεξεργάστηκαν, με τη μεγαλύτερη πληρότητα και αυθεντικότητα, ένα πρόταγμα κοινωνικής μεταβολής προς την κατεύθυνση του κοινοτισμού. Η πιο χαρακτηριστική πλευρά του ελευθεριακού κοινοτισμού πηγάζει από το γεγονός ότι ο αναρχισμός στοχεύει στη δημιουργία μιας κοινωνίας, στην οποία συνυπάρχουν ταυτοχρόνως και η ατομική ελευθερία και η κοινωνική ισότητα, και γι’ αυτό προτείνει φιλόδοξα τη διαμόρφωση μιας κοινωνικής οργάνωσης, όπου, για να χρησιμοποιήσουμε τη διάσημη έκφραση του Μπένζαμιν Κονστάν, η ελευθερία των αρχαίων και η ελευθερία των μοντέρνων μπορούν να συνυπάρχουν, δίνοντας τόπο σε μία κοινωνική ισορροπία που δεν έχει ανάγκη καμία θεσμική μορφή καταναγκασμού.

Από αυτήν την άποψη, φαίνεται ιδιαιτέρως ελκυστική η έκφραση που επινοήθηκε, εδώ και μερικά χρόνια, από τον Alain Ritter. Αυτός χρησιμοποίησε, προκειμένου να προσδιορίσει τον κεντρικό αξιολογικό πυρήνα του αναρχισμού, την παράδοξη έκφραση «ατομικιστικός κοινοτισμός». «Ο ανθρωπολογικός τύπος που προτείνεται ως επιθυμητός από τον αναρχισμό», έχει γράψει σε ένα άλλο κείμενο ο Αmedeo Bertolo, «δεν βρίσκεται εξ ολοκλήρου ούτε στο κοινωνικό ούτε στο άτομο, αλλά σε μία συνεχή και ανεπίλυτη ένταση ανάμεσά τους. Εάν κυριαρχεί το κοινωνικό, ακόμα και υπό δημοκρατική μορφή, υπάρχει τυραννία. Εάν κυριαρχεί το άτομο, υπάρχει αποσύνθεση και απώλεια του νοήματος.

Η αναρχία είναι ζηλότυπα ατομικιστική, αλλά και γενναιόδωρα κοινοτική. Και έχει πλήρη συνείδηση ότι το άτομο που είναι ανεπανάληπτο είναι αναπόφευκτα και κοινωνικό προϊόν και κοινωνικό υποκείμενο. {…} ( Απόσπασμα από το κείμενο «Εμβαθύνοντας στο νόημα της κοινωνικής αναρχίας ΜέροςΠρώτο: Ανανεώνοντας την αναρχική παράδοση«).

 Για να δούμε και μια άλλη ελευθεριά και να συγκρίνουμε:

Νίκος Καζαντζάκης: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος» (νιτσεϊκή αντίληψη)

Για να το αναλύσουμε λίγο, σαφώς αν ζεις στενά μόνο με την ελπίδα  μπορείς να βρεθείς σε μόνιμη αδράνεια, αν ζεις κάτω από τη κυριαρχία του φόβου πάλι θα βρεθείς σε αδράνεια, η διαρκής αδράνεια είναι μη κίνηση, μη ζωή, μη δημιουργία  είναι μόνο επιβίωση.

Ας δώσω μια (από τις πολλές) εννοιολογικές ερμηνείες της ελευθερίας , η οποία  σε έναν μικρο βαθμό είναι  συμβατή με την καζαντζάκεια ελευθερία.

“… Η λέξη ελευθερία προέρχεται ετυμολογικά από το πρόθεμα έψιλον (ε-) και την σανσκριτική ρίζα «λεύθ» που σημαίνει αυξάνω, αναπτύσσομαι. Από την ίδια ρίζα προέρχεται ο μέλλοντας του ελλειπτικού ρήματος έρχομαι, ελεύσομαι, που έχει και τη σημασία του ανεβαίνω, εισχωρώ. Επομένως ελευθερία σημαίνει ανεμπόδιστη ανάπτυξη, αύξηση, ανύψωση, διείσδυση …”. (απο το βιβλίο Εγχειρίδιο ιστορικότητας λόγου και δράσης)

Όμως η καζαντζάκεια λευτεριά έχει έναν μεγάλο περιορισμό, είναι στιγμιαία , είναι λευτεριά περιορισμένη χρονικά γιατί ο άνθρωπος κάποιες στιγμές φοβάται και έχει ανάγκη κάποιες στιγμές την ζωή του να ελπίζει, τότε σύμφωνα με τον Καζαντζάκη παύει να είναι λεύτερος, όμως αν δεν ελπίζει, αν δεν φοβάται παύει να είναι άνθρωπος, είναι ο νιτσεϊκός υπεράνθρωπος στην ουσία μη άνθρωπος ή ένας χριστιανικός – και όχι μόνο – άγγελος.

«…Ο άγγελος δεν ζεσταίνεται, δεν κρυώνει, δεν καυλώνει, δεν πονάει, δεν νοσεί, δεν πεινάει, δεν διψάει, δεν δουλεύει, δεν ελπίζει, δεν  φοβάται, δεν έχει πάθη,  δεν ευτυχεί, δεν δυστυχεί, δεν χαίρεται, δεν λυπάται, δεν μισεί, δεν αγαπάει, δεν φθονεί, δεν έχει ηδονές, δεν έχει οδύνες και δεινά, δεν κάνει λάθη απλά, γιατί είναι άγγελος.

Ο  άνθρωπος ζεσταίνεται,  κρυώνει,  καυλώνει, πονάει, νοσεί, πεινάει, διψάει, δουλεύει, ελπίζει, φοβάται, έχει πάθη, ευτυχεί, δυστυχεί, χαίρεται, λυπάται, μισεί, αγαπάει, φθονεί, ηδονίζεται, έχει οδύνες και δεινά, κάνει λάθη απλά, γιατί είναι άνθρωπος. (από Περί πανδημίας (Δεύτερο Μέρος): Μια υπόθεση εργασίας,δυο απαντήσεις ή τι γυρεύει μια γιαγιά καμήλα στα καντόνια της Ροζάβας)

Εξάλειψε τις παραπάνω ανάγκες, ιδιότητες και συναισθήσεις και από τον άνθρωπο δεν θα μείνει τίποτα ανθρώπινο παρά μόνο μια μηχανή.

Με τις άλλες ελευθερίες την “ελευθερία ή θάνατος” την “γη και ελευθερία”  τις ατομικές ελευθερίες και τις τυπικές  ελευθεριότητες του συστήματος δεν είναι του παρόντος να ασχοληθώ.

Μια άλλη «σκοτεινού τύπου» ρητορική

{…} Υπάρχει και μια άλλη ρητορική «σκοτεινού τύπου»  ανάλυση που κακοχωνεμένα προσπαθεί να μας πείσει για την «κατάσταση εξαίρεσης» αναμασώντας τον Giorgio Agamben και δίνοντας μου την εντύπωση ότι προτού τη σύγχρονη εκδοχή της  κατάστασης εξαίρεσης δεν υπήρχε καμία εξαίρεση, ή ότι υπήρχε μια χαμένη στις μέρες μας αστική Εδέμ όσο αφορά το δίκαιο μέσα από το κράτος δικαίου και τις εφαρμοσμένες  κυβερνητικές πολιτικές  περί ισονομίας και ισοπολιτείας.

Ο κύριος Τζόρτζιο Αγκάμπεν  φαίνεται ότι απευθύνεται σε ένα ακροατήριο λωτοφάγων διότι σκόπιμα παραλείπει ( ή συσκοτίζει) να πει  ότι οι μη προνομιούχες τάξεις, η τάξη μου/μας και ιδιαίτερα το επαναστατημένο – ανατρεπτικό τμήμα της εργατική τάξης, το προλεταριάτο  και οι επαναστάτες αναρχικοί/ες όπως και αρκετές φορές οι κομμουνιστές/ες ήταν και είναι λίγο πολύ ανάλογα με την πολιτική συγκυρία πάντα σε ένα καθεστώς  κατάστασης εξαίρεσης ως εσωτερικός εχθρός  από το κράτος και τις κυβερνήσεις, γιατί στην πραγματικότητα το αστικό δίκαιο είναι προνόμιο των ελίτ και αυτών που τις υπηρετούν.

Οι υπόλοιποι και ιδιαίτερα αυτοί που εναντιώνονται σε αυτό το δίκαιο  με έναν επαναστατικό τρόπο εξαιρούνται και για να αναφερθώ λίγο στην εγχώρια  ιστορία, ο ιδιώνυμος νόμος ενάντια στους κομμουνιστές του κατά τα άλλα φιλελεύθερου Ελευθέριου Βενιζέλου, ήταν μια κατάσταση εξαίρεσης και αν υπήρχε αναρχικό κίνημα εκείνη την εποχή αυτό ο νόμος θα ίσχυε και για αυτούς, το ίδιο καθεστώς εξαίρεσης ίσχυσε και με τις δυο  δικτατορίες του μεσοπολέμου, του κρυπτοφασίστα Πάγκαλου και του φασίστα Μεταξά.

Επίσης ο μισός ( μπορεί και παραπάνω) πληθυσμός αυτής της χώρας μετά τον εμφύλιο ήταν για δεκαετίες σε κατάσταση εξαίρεσης και μέσα στην  καθημερινή κοινωνική ζωή, να μην ξεχνάμε το καθεστώς πιστοποιητικών πολιτικών  φρονημάτων που χωρίς αυτό ( πιστοποιητικό  ότι είσαι εθνικόφρων και δεν είσαι όχι μέλος αλλά απλός συνοδοιπόρος των κομμουνιστών) δεν έπιανες δουλεία όχι στο δημόσιο αλλά στην τελευταία επαρχιώτικη φάμπρικα, ούτε φυσικά μπορούσες  να φύγεις έξω νόμιμα ως μετανάστης. Υπήρχε και το καθεστώς της απόλυτης εξαίρεσης (νεκροπολιτική) μέσα από τις  φυλακίσεις, τις εκτελέσεις  και τους τόπους εξορίας, τα ξερονήσια όπου εκεί γίνονταν μαζικά βασανιστήρια που εκμηδένιζαν τον άνθρωπο με στόχο την αναμόρφωση του.

Το ίδιο ίσχυε με την απριλιανή δικτατορία του΄67 η κατάσταση εξαίρεσης δεν αφορούσε όλους/ες.  Το γνωστό – γελοίο απόφθεγμα των φασιστών ότι: «επι κυβερνήσεως Παπαδόπουλου κοιμόμασταν το βράδυ με παράθυρα ανοικτά γιατί δεν υπήρχε εγκληματικότητα» είναι πέραν από γελοίο και τραγικό, γιατί εξαιρούνταν όσοι/ες εναντιωνόντουσαν στο δικτατορικό καθεστώς είτε είχαν ανοικτά είτε κλειδαμπαρωμένα τα πορτοπαράθυρα. Η κρατική εγκληματικότητα με την μορφή της ασφάλεια του καθεστώτος έμπαινε στα σπίτια τους συνελάμβαναν με τα γνωστά επακόλουθα, βασανιστήρια, εξορίες, εκτοπίσεις κλπ.

Να πάω λίγο πιο πίσω  – μιας και ήταν η επέτειος των 150 χρόνων από την Παρισινή Κομμούνα – μετά την καταστολή της εφαρμόστηκε από τις πολιτικοοικονομικές ελίτ ένα είδος κατάστασης εξαίρεσης στους επιζήσαντες Κομμουνάρους/ες και σε όποιους ήταν φιλικά προσκείμενοι στην Κομμούνα.

Τα αφεντικά  κρατικά και ιδιωτικά της εποχής δεν είχαν τον Καρλ Σμιτ (αφού τότε δεν ζούσε) για να τους υπαγορεύσει τις πολιτικές κατάστασης εξαίρεσης, είχαν /έχουν μέχρι σήμερα τους μέντορες τους, τους πατριάρχες τους. Τον Τόμας Χομπς, τον Χέρμπερτ Σπένσερ, Τόμας Χάξλεϋ, τους ωφελιμιστές Τζον Στιούαρτ Μιλ, Τζέρεμι Μπένθαμ  και άλλους. Φυσικά σήμερα έχουν και νεότερους, τους Καρλ Σμιτ, Μίλτον Φρίντμαν, Φρίντριχ Χάγιεκ την Άυν Ραντ κλπ που κινούνται στο ίδιο μοτίβο αλλά πιο εκσυγχρονισμένα. Εδώ να μην μου πουν ότι παραθέτω οικονομολόγους μαζί  με πολιτειολόγους γιατί  αντίθετα υποστηρίζουμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός, έκτος από ιδεολογία ή οικονομική πολιτική είναι πρώτα απ’ όλα και κυρίως, ένας τύπος εφαρμοζόμενης κυβερνητικής και πολιτικής (νεο/φιλελεύθερης) ορθολογικότητας.

Για να έρθουμε στο σήμερα και στα καθ’ ημάς, οι αναρχικοί/ες και αντιεξουσιαστές/ες στην Ελλάδα βιώνουν εδώ και δεκαετίες ένα λίγο πολύ  καθεστώς εξαίρεσης. Οι συλλήψεις με κατηγορίες του μισού ποινικού κώδικα, οι ξυλοδαρμοί – βασανιστήρια στα κρατητήρια, οι προληπτικές προσαγωγές πριν από εκδηλώσεις και πορείες, οι ισόβιες καθείρξεις που «μοιράζουν σαν στραγάλια» τα δικαστήρια στους αναρχικούς. Ο περιορισμός των δικαιωμάτων των αναρχικών/ες κρατούμενων (άδειες, μεροκάματα κλπ), οι παρακολουθήσεις και οι δικαστικές σκευωρίες των «γνωστών αγνώστων» και ακόμα περισσότερα είναι τα μενού που σερβίρουν όλες οι κυβερνήσεις και το κράτος στους αναρχικούς/ες από την λεγόμενη μεταπολίτευση και μετά. Είναι η κρατική  βεντάλια της καταστολής και της στοχευμένης κατάστασης εξαίρεσης  απέναντι στον εσωτερικό εχθρό τους αναρχικούς/ες.

Επανερχόμενος στο θέμα, οι μόνοι που εξαιρούνται  από την κατάσταση εξαίρεσης – εκτός φυσικά από τις πολιτικοοικονομικές  ελίτ – ήταν/είναι οι λακέδες συνεργάτες του καθεστώτος, τα τσιράκια των ελίτ και  οι «βολονταριστές» υπηρέτες της αστικής τάξης, οι φασίστες. Το γνωστό γνωμικό του Τζωρτζ Όργουελ: «Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα» στην ουσία: όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο αλλά υπάρχουν κάποιοι πιο ίσοι από τους άλλους δεν ήταν κάτι που εφεύρε ο Όργουελ αλλά ενυπάρχει από την εποχή  ανάδυσης της ταξικής, ιεραρχικής, πατριαρχικής, κυριαρχικής κοινωνίας. Οι κυρίαρχοι για να είναι πραγματικά κυρίαρχοι πρέπει να εξαιρούνται με έναν αντεστραμμένο τρόπο από τους κανόνες που οι ίδιοι θεσπίζουν και  επιβάλουν. Άλλωστε το αδιάφορο πλήθος, η μεγάλη παθητική μάζα των «πολιτών», ως οπαδοί, ψηφοφόροι, καταναλωτές, είτε βρίσκονται σε ένα καθεστώς κατάστασης εξαίρεσης, είτε όχι, το ίδιο τους κάνει, αρκεί να μην διαταραχθεί ή  εξαιρεθεί η συμμετοχή τους στον  άρτο και τα θεάματα  παλιότερα ή η  δυνατότητα κατανάλωσης  και θεάματος σήμερα.

Αλλά επειδή απλοποιώ το ζήτημα  πάνω σε αυτό το θέμα για να μην αραδιάσω ιστορικά παραδείγματα από την αρχαιότητα και δώθε  γιατί όλα τα πολιτικά συστήματα από την ανάδυση της κυριαρχίας (στην αρχαία μεσοποταμία  περίπου πριν 4 χιλιάδες χρόνια ) και μετά, και μέχρι σήμερα, είναι συστήματα διαχείρισης των ανθρώπων. Πάνω σε αυτό το θέμα θα μιλήσω πιο εκτενέστερα μια άλλη φορά, όσο αφορά τους λωτοφάγους/ες αρκούμαι σε αυτό το χωρίο.

«… Ένα κίνημα που αγνοεί ή αποστρέφεται την κοινωνική ιστορία, αλλά και την ιστορικότητά του, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να βρίσκεται διαρκώς στο νησί των λωτοφάγων… » Γ. Μεριζιώτης {…}  (απόσπασμα από εδώ: Περί πανδημίας (Πρώτο Μέρος):Το κράτος,το δημόσιο, το ιδιωτικό και οι αναρχικοί/ες )

ΥΓ. Ο κ. Τερζάκης εξανίσταται γράφοντας:  {…} ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ έχουν όμως οι αναρχικοί ‒σαφώς όχι όλοι, πρέπει να είναι ξεκάθαρο‒ στη λυκοσυμμαχία των τοποτηρητών της υγειονομικής νομιμοφροσύνης; Πώς δηλαδή άτομα και ομάδες με τόσο ακραία και υψηλόφωνα δηλωμένη ευαισθησία απέναντι σε κάθε παρέμβαση του κράτους στην ανθρώπινη ζωή και στις διανθρώπινες σχέσεις, απέναντι στην τεχνογραφειοκρατική χειραγώγηση του βιοσυστήματος και στους μηχανισμούς κοινωνικού αποκλεισμού, μοιάζουν να έχουν αναλάβει υπεργολαβικά την κυβερνητική προπαγάνδα περί «κοινωνικής υπευθυνότητας»;

Θα προτιμούσα να δω μια ξεκάθαρη ‒επώνυμη‒ απάντηση απ’ όσους, ως άτομα ή συλλογικότητες, επιλέγουν την εξ αντικειμένου συστράτευση με τις δυνάμεις που προσπαθούν να μετατρέψουν ολόκληρο τον πλανήτη σε ένα ηλεκτρονικά ελεγχόμενο στρατόπεδο συγκεντρώσεως.{…} (Απόσπασμα από το κείμενο του Φώτη Τερζάκη: Ο ρόλος του Indymedia και κάποιες περίεργες μεταλλάξεις της «Αναρχίας»).

Σε αυτά τα αποσπάσματα αδυνατώ να απαντήσω, όχι γιατί δεν δίναμαι, αλλά είναι τόσο φαιδρά που μου προκαλούν γέλωτα, ιδίως αυτό: «ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ έχουν όμως οι αναρχικοί ‒σαφώς όχι όλοι, πρέπει να είναι ξεκάθαρο» γιατί δεν πιστεύω ότι ο  επαΐων, ο διανοούμενος κ. Τερζάκης να μην ξέρει ότι το «όχι όλοι» διαβάζοντας το ανάποδα αντεστραμμένα μπορεί και να σημαίνει ή όλοι ή κανείς . Όμως επειδή αυτές τις απόψεις τις ενστερνίζεται και η  «πρωτοβουλία ενάντια στο υγειονομικό απαρτχάιντ»  οι αναρχικές συλλογικότητες Συσπείρωση Αναρχικών και ο Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας που συμπράττουν με  την «πρωτοβουλία ενάντια στο υγειονομικό απαρτχάιντ» υιοθετούν τα λεγόμενα του κ. Φώτη Τερζάκη και αυτές; αν όχι, τι ακριβώς κάνουν με την «πρωτοβουλία ενάντια στο υγειονομικό απαρτχάιντ», τι ρόλο παίζουν, του φανοστάτη;

Δείτε και τα παρεμφερή:

Περί πανδημίας (Τρίτο Μέρος):Το κράτος Ιανός

Η αστική δημοκρατία ως καθεστώς διαρκούς απειλής

Προοίμιο για μια παγκόσμια ιστορία της ατιμίας

Η δημοκρατία τους, η νεωτερικότητα και το πολιτικό ψέμα

Ξαναφτιάχνοντας την κοινωνία: Δεν είναι ο άνθρωπος καρκίνος πάνω στον πλανήτη

Πάνου Ξηρουχάκη Τρόμος και εξουσία

Ασίλε Μπέμπε Νεκροπολιτική

Γκουστάβ Λαντάουερ: Κοινότητα ενάντια στο Κράτος

Δείτε και τη συζήτηση που έγινε εδώ:

Ο ρόλος του Indymedia και κάποιες περίεργες μεταλλάξεις της «Αναρχίας»

---

Μέρος: 2

  Η πρόταση  που θα λύσει όλα τα προβλήματα:

α) Περί μεταλλάξεων, ιστορίες καθημερινής τρέλας

Ο συγγραφέας αυτού  του κειμένου, ανεξάρτητα από τη κριτική που ασκεί στους αντιεμβολιαστές, είναι κάθετα ενάντια στον υποχρεωτικό και υπέρ του συναινετικού εμβολιασμού.

Η λέξη που κυριαρχεί εδώ και σχεδόν 3 χρόνια είναι το βίο (απο το βίος) βιολογία, βιογενετική, βιοτεχνολογία, βιομετάλλαξη, βιοηθική, βιοπολιτική, βιοεξουσία, βιοσυστήματα, βιολογισμός, βιολογικές ντομάτες κλπ. Στον ύπνο μου βλέπω διάφορα βίο, ο εγκέφαλος μου έχει πήξη, αρχίζει να μεταλλάσσετε και  σιγά σιγά να γίνεται και αυτός βιοεγκέφαλος.

Πολλά θα ήθελα να γράψω από την καθημερινότητα μου, τι αντιμετωπίζω εγώ ως άτομο που ανήκει στις ευπαθείς ομάδες και ως ανοσοκατασταλμένος, εμβολιασμένος με τις 3 δόσεις για τον κορωνοϊό, δείτε μερικές ιστορίες καθημερινής τρέλας.

Στο 2ο λοκ νταουν βρίσκομαι στην ουρά έξω από σούπερ μάρκετ, μπροστά μου είναι δυο κυρίες γύρω στα 50 μάλλον φίλες, συζητάνε, στήνω αυτί, λέει η μια στην άλλη «απα…πα… Τζένη μου, εγώ δεν θα κάνω το εμβόλιο με τίποτα, άσε ρε να βάλω ξένο σώμα στο σώμα μου, να μεταλλαχτώ!!» και απαντάει η άλλη «και εγώ το σκέφτομαι να το κάνω». Οι κυρίες αυτές ήταν τίγκα στα μπότοξ, τίγκα στις βαφές μαλλιών, νυχιών, χειλιών και βλεφαρίδων, με πέντε τατουάζ η κάθε μια πάνω της, δεν ξέρω (δεν τις έψαξα,αχαχαχα)  πόση προσθετική σιλικόνη είχαν  στο σώμα τους, αυτές οι κυρίες μεταλλαγμένες ήδη  φοβόντουσαν την πιθανή μετάλλαξη από το εμβόλιο.

Στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου, πάω να πάρω τσιγάρα συναντάω τον Παύλο που είναι γύρο στα 65, με ρωτάει «τι γίνεται Γιώργο θα το κάνεις το εμβόλιο;» του απαντώ «Παύλο ρώτησα τον γιατρό που με βλέπει  και μου είπε οπωσδήποτε να το κάνω» , «εγώ δεν θα το κάνω, να πάνε να γαμηθούνε , να το κάνω για να κονομήσει η Pfizer» δεν μίλησα, ήξερα (μου το είχε εκμυστηρευθεί ο ίδιος) ότι έχει πρόβλημα με την στύση του και παίρνει το viagra της Pfizer.

Εν μέσω λοκ νταουν  με παίρνει  τηλέφωνο μια γνωστή μου, είχε σοβαρή ηλεκτρολογική βλάβη στο σπίτι της, είμαι ηλεκτρολόγος και είχαμε άδεια κυκλοφορίας σε όλη την Αττική. Πάω στο σπίτι της, δεν φοράει μάσκα, την ρωτάω «Σούλα δεν βλέπω να φοράς μάσκα» «δεν πιστεύω στον κορονοϊό» μου λέει «μήπως να βρεις έναν ηλεκτρολόγο που και αυτός δεν πιστεύει, γιατί εγώ είμαι στις ευπαθείς ομάδες» της λέω. Γέλασε και φόρεσε μάσκα, στο τέλος μου έφτιαξε καφέ τον ήπιαμε έξω στην βεράντα χωρίς μάσκα και άρχισε να μου εξιστορεί με πάσα επιστημονική λεπτομέρεια τις μεταλλάξεις που μπορεί να επιφέρουν στον οργανισμό τα εμβόλια mrna. Ζαλίστηκα και την ρώτησα «καλά ρε Σούλα εσύ έχεις βγάλει την γ΄γυμνασίου που τα ξέρεις όλα αυτά;» τα διάβασα στο ίντερνετ» μου λέει,  «και κατανόησες όλους αυτούς τους επιστηνομικους ιατρικούς, βιολογικούς  όρους;» τη ρώτησα «τους περισσότερους δεν τους  κατάλαβα» απάντησε.

Στον χώρο επεξεργασίας  λυμάτων όλης της Αττικής στην Ψυττάλεια, οι επιστήμονες εκτός από το ιικό φορτίο του κορονοϊού (SARS-CoV-2) μετράγανε ότι στην πανδημία αυξήθηκε κατά 450% ! η χρήση κοκαΐνης, ψυχοφαρμάκων και άλλων ναρκωτικών ουσιών. Κάποιο ποσοστό από αυτούς/ες τους χρήστες θα είναι και αρνητές των εμβολίων από φόβο στις παρενέργειες, όπως και πολλοί/ες υπερχρήστες αντιβιοτικών φαρμάκων.

{…} Το μακρινό 2011, όταν οι θεωρίες συνωμοσίας ήταν στο ξεκίνημά τους, είχα πάρει συνέντευξη από μια διάσημη ηθοποιό. Ήταν τα χρόνια των μνημονίων ‒ ξεκινήσαμε να μιλάμε για πολιτική. Συνειδητοποίησα ότι πίστευε στους αεροψεκασμούς αλλά και σε διάφορες, ακόμα πιο εκκεντρικές θεωρίες, όπως η κούφια γη. Ήταν η πρώτη φορά που συζήτησα με αυτό που πλέον αποκαλούμε «ψεκασμένο». Εκεί κατάλαβα το μεγάλο πρόβλημα με τους συνωμοσιολόγους ‒ είναι αδύνατο να τους μεταπείσεις ή να κάνεις ουσιαστικό διάλογο μαζί τους. Μπροστά της είχε μια πιατέλα με πορτοκάλια. «Τα βλέπεις τα πορτοκάλια;» με ρώτησε, «ναι» απάντησα. «Τους έχουν βγάλει τα θρεπτικά συστατικά, γιατί θέλουν να μας αφανίσουν» μου είπε. «Και γιατί τα τρώτε;» ρώτησα. «Γιατί έτσι». {…} (απο Συνωμοσιολογία: Ο κόσμος ως ατελείωτη συνωμοσία).

Θα μπορούσα να εξιστορήσω άπειρα παραδείγματα από ιστορίες καθημερινής τρέλας για τις ανορθολογικές (σύμφωνα με τους ορθολογιστές) αντιρρήσεις των αρνητών εμβολίου, κατανοητοί αυτοί οι φόβοι. Μια άλλη εκδοχή δίνει ο μεγάλως παραμυθάς Ευγένιους Τριβιζάς, εδώ: Από την Πόλη των Αδάκρυτων Ανθρώπων στην Πόλη των Αγέλαστων Ανθρώπων.

β) Η πρόταση που θα λύσει όλα τα προβλήματα

(Αυτή την πρόταση κατά πάσα πιθανότητα θα  την υιοθετήσουν ο κ. Τερζάκης και οι συνοδοιπόροι της «πρωτοβουλία ενάντια στο υγειονομικό απαρτχάιντ»)

Εγω ο ανοσοκατασταλμένος και εμβολιασμενος  για να μην υποφέρουν οι υγιείς, οι νέοι/νέες και οι οπαδοί της «ανοσοποίησης μέσω φυσικής νόσησης» και «φυσικής ανοσίας» προτείνω, να μας μαζέψουν (έπρεπε να το είχαν κάνει ήδη) εμάς τους ευπαθείς, τους ανοσοκατασταλμένους, τους ηλικιωμένους, τους ΑμεΑ, κλπ και να μας βάλουν σε ιδρύματα (καλύτερα στρατόπεδα συγκέντρωσης ), απολύτως σφραγισμένα, με ελεγχόμενο περιβάλλον όπως στα εργοστάσια που παράγουν επεξεργαστές. Για να μην υποφέρουν κοντά με μας οι υγιείς, οι νέοι/ες και οι οπαδοί της «ανοσοποίησης μέσω φυσικής νόσησης» και «φυσικής ανοσίας» γιατί δεν είναι σωστό και δίκαιο να καταπατούνται ή να καταστέλλονται οι ατομικές ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα στην αστική δημοκρατία.

Από παράλληλο σύμπαν 13/02/2022

Σημείωση:

*) Ο σχολιαστής Δυτικά της Δύσης μιλάει για την σημείωση [13] στο κείμενο (Περί πανδημίας(Πρώτο Μέρος):Το κράτος,το δημόσιο, το ιδιωτικό και οι αναρχικοί/ες την παραθέτω όλη:

{…} Είδα και μια ελεεινή  αντιεμβολιαστική αφίσα δημοσιευμένη στο athens.indymedia που  υπογράφεται με το γνωστό αναρχικό σύμβολο  Α σε κύκλο  και  μεταξύ άλλων λέει:  «…Επιστροφή στα βασικά. Το μόνο βέβαιο, όλες και όλοι θα πεθάνουμε. Ανάμεσα στις στιγμές ανυπαρξίας μας, ας σταθούμε με αξιοπρέπεια…».  Αυτά τα αναρχικά  καλόπαιδα ούτε καν γνωρίζουν ή δεν θέλουν να μάθουν ότι οι αναρχικοί/ες στον εμφύλιο στην Ισπανία το 36 πηγαίνοντας στο μέτωπο και ξέροντας ότι μπορεί να πεθάνουν φώναζαν: ζήτω η ζωή (viva la vida) σε αντιδιαστολή με τους φασίστες που φώναζαν  ζήτω ο θάνατος (viva la muerte).*

Αυτά τα  σημερινά αναρχικά καλόπαιδα μεγαλωμένα μέσα στην θαλπωρή της  καταναλωτικής ασφάλειας της δύσης, μπορούν άκριτα να αναπαράγουν την υποκουλτούρα τους ως πολιτικό πρόταγμα, δεν ρισκάρουν τίποτα, λένε τα δικά τους και ανεξάρτητα αν έχουν εμβολιαστεί εκατομμύρια άνθρωποι, αυτοί μιλάνε μόνο για της παρενέργειες των εμβολίων, και κατηγορούν τους αναρχικούς/ες που είναι υπέρ του εμβολιασμού ότι συμπράττουν με το κράτος.

*) σημ. {…} Για τις φασιστικές και τις ναζιστικές παραδόσεις, καθώς και με τις γενικότερες ακροδεξιές «αξίες» και πρακτικές, η απαξίωση της ζωής πάει χέρι-χέρι με τη λατρεία του θανάτου και την άσκηση της πιο ακραίας βίας! Και φυσικά, δεν είναι τυχαίο ότι η διαβόητη… μακάβρια κραυγή του ιδρυτή της Φάλαγγας, Ισπανού φασίστα στρατηγού Χοσέ Μιγιάν-Αστράι, «Viva la Muerte» (Ζήτω ο Θάνατος) αποτελεί μέχρι σήμερα βασικό στοιχείο και «σημαία» της ιδεολογικής κληρονομιάς των απανταχού γης (νεο)φασιστών και λοιπών ακροδεξιών νοσταλγών είτε του Φράνκο είτε του Μουσολίνι και του Χίτλερ και των καθεστώτων τους…

Ήταν στις 12 Οκτωβρίου του 1936, μεσούντος του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, όταν απαντώντας στην ανθρωπιστικού περιεχομένου ομιλία του (κάθε άλλο παρά αριστερού) φιλοσόφου, βουλευτή και πρύτανη του πανεπιστημίου της Σαλαμάνκα Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, ο Αστράι κραύγασε το διαβόητο νεκρόφιλο σύνθημα «Viva la Muerte» αλλά και το «Mueran los Intelectuales» (Θάνατος στους διανοούμενους). Δεν είναι προφανώς τυχαίο που ο ενθουσιώδης θαυμαστής του Φράνκο και του φασιστικού κινήματός του Νίκος Καζαντζάκης, εξέδωσε σε βιβλίο τις ανταποκρίσεις του από την Ισπανία του εμφυλίου, που δημοσίευε η «Καθημερινή» της οικογένειας Βλάχου, διαλέγοντας να βάλει τον εύγλωττο τίτλο «Viva la Muerte»!.{…} ( Αυτή η σημείωση μπήκε εκ τον υστέρων  στο κείμενο, είναι απόσπασμα από το κείμενο:  Όταν νεοφιλελεύθεροι και ακροδεξιοί εθίζουν στον θάνατο και στην απαξίωση της ζωής ). {…}

Φώτο από  τη συζήτηση που έγινε εδώ: Ο ρόλος του Indymedia και κάποιες περίεργες μεταλλάξεις της «Αναρχίας»