Για τον σύντροφο και καρδιακό μας φίλο Δημήτρη Βουτυράκο

Τη Δευτέρα 3 του Γενάρη 2022 η συλλογικότητά μας, οι ζωές μας, δέχθηκαν ένα μεγάλο πλήγμα. Ο σύντροφος και καρδιακός φίλος για πολλούς από εμάς, έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας ένα τεράστιο, δυσαναπλήρωτο κενό.

Ήταν πάντα εκεί, από την πρώτη στιγμή αυτής της συλλογικότητας αλλά και πιο πριν, έως τις τελευταίες μέρες της μεστής ζωής του:

Στα αμφιθέατρα και τις συνελεύσεις των νοσοκομειακών γιατρών, όπου με καθάρια σκέψη και πάθος υπερασπιζόταν και διεκδικούσε τα αυτονόητα, συχνά συγκρουόμενος σφοδρά με την εκάστοτε συνδικαλιστική ηγεσία…

Στους αγώνες για την κατάκτηση του ρεπό για όλους τους γιατρούς του ΕΣΥ, τόσο σε επίπεδο συνέλευσης όσο και έμπρακτα, απέναντι σε αυθαίρετες και ασύδοτες διοικήσεις νοσοκομείων…

Με πάθος, πάντα μπροστά στα «ντου» και τις καταλήψεις στις διοικήσεις των Νοσοκομείων, όσο και αν οι Διοικητές προσπαθούσαν να φύγουν από την πίσω πόρτα, στέλνοντας σεκιουριτάδες μπροστά μας…

Στην υπεράσπιση της ελεύθερης πρόσβασης σε ένα ποιοτικό σύστημα περίθαλψης, ισότιμα για όλους/ες, χωρίς διάκριση φυλής, φύλου, εθνότητας, χρώματος, θρησκείας…

Ενάντια στις πιάτσες των εμπόρων, των φακελάκηδων, των εργολάβων…

Στα γκρεμίσματα των «περιφράξεων»…

Στα κλεισίματα των ταμείων ενάντια την είσπραξη του 5ευρου, ενάντια στους αποκλεισμούς των ανασφάλιστων, ντόπιων και μεταναστών από τις δομές περίθαλψης…

Δίπλα στους αγώνες των αγροτικών και των ειδικευομένων, πληβείων γιατρών του συστήματος, ενάντια σε διαχωρισμούς παλαιών και νέων…

Στους κοινούς αγώνες εργαζομένων και χρηστών υγείας…

Ενάντια σε κλαδικές διεκδικήσεις και κοινωνικούς κανιβαλισμούς μεταξύ των εργαζομένων…

Για τη στήριξη του συστήματος περίθαλψης και των εργαζομένων του σε ακραίες συνθήκες εγκληματικής εγκατάλειψης εν καιρώ πανδημίας από τους κρατικούς διαχειριστές της ζωής μας…

Για την ελεύθερη πρόσβαση των ανθρώπων στις δομές υγείας και τον καιρό της πανδημίας…

Ο Μήτσος δεν ξέχναγε ποτέ τους αόρατους αυτού του κόσμου, τους μετανάστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους φυλακισμένους, τους απόκληρους. Η φωνή του τους έδινε φωνή.

Τον τελευταίο αγώνα του, αυτόν ενάντια στην υποχρεωτικότητα της ιατρικής πράξης του εμβολιασμού κατά της covid-19 και της αναστολής εργασίας των υγειονομικών, επέλεξε να τον δώσει από την πλευρά των διωκόμενων. Ενάντια στο διαχωρισμό των ανθρώπων με βάση μια ιατρική πράξη, ενάντια σε έναν ακόμα αποκλεισμό!

Ο Μήτσος έφυγε από κοντά μας μαχόμενος. Η ποιότητα της σκέψης του, η ένταση του πάθους του και της αγωνιστικότητάς του όπως και η ζεστασιά της συντροφικότητάς του είναι ποιότητες σπάνιες, δυσεύρετες.

Φίλε και σύντροφε, μας λείπεις ήδη πολύ.

Πηγή: Εργαζόμενοι/ες στη βιομηχανία της υγείας

Σημείωση της σύνταξης Autonomi Drasi

Ο γιατρός Δημήτρης Βουτυράκος ήταν μέλος αυτής της συλλογικότητας Εργαζόμενοι/ες στη βιομηχανία της υγείας

Δείτε και αυτό: Το τρένο της μεγάλης φυγής