Του Raúl Zibechi – Ραούλ Ζιμπέτσι
Τα πολεμικά τύμπανα ακούγονται με ένταση άγνωστη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1939-1945). Η ένταση στην Ουκρανία θα μπορούσε να οδηγήσει σε σύγκρουση μεταξύ του ΝΑΤΟ, υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών, και της Ρωσίας, η οποία δεν δέχεται την ανάπτυξη όπλων στα σύνορά της, όπως η Ουάσιγκτον δεν ανέχτηκε την ανάπτυξη πυραύλων στην Κούβα τη δεκαετία του 1960.
Η κατάσταση στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και μεταξύ Κίνας και Ταϊβάν είναι εξίσου σοβαρή, αν και υπάρχουν πολλά ανοιχτά μέτωπα πολέμου: η Υεμένη, η Συρία και η Λιβύη, από τα πιο εξέχοντα. Χωρίς να αναλογιστούμε τους πολέμους κατά των λαών (Κολομβία, Γουατεμάλα και Μεξικό από τους πιο εξέχοντες στη Λατινική Αμερική), ο πλανήτης διέρχεται μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση.
Το ερώτημα είναι τι πρέπει να κάνουν τα κινήματα και οι λαοί σε κίνηση ενόψει μιας σύγκρουσης μεταξύ μεγάλων δυνάμεων, ειδικά των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης ενάντια στην Κίνα και τη Ρωσία. Να απέχω; Να πάρεις πλευρά; Φτιάξτε τη δική σας ατζέντα;
Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-18) η συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς πήρε θέση με τις κυβερνήσεις «τους» και, ως εκ τούτου, με τις άρχουσες τάξεις «τους» να επιτεθεί σε άλλους λαούς, σε αυτό που ήταν το πρώτο μεγάλο παγκόσμιο μακελειό, με υπόλοιπο 17 εκατομμυρίων νεκρών, 20 εκατομμυρίων τραυματιών και ακρωτηριασμένων και τεράστιου αριθμού ανθρώπων που επηρεάζονται από την ψυχική τους υγεία.
Πριν από τον πόλεμο, ο Λένιν δήλωσε ότι μια επαναστατική τάξη «δεν μπορεί να μην επιθυμεί την ήττα της κυβέρνησής της σε έναν αντιδραστικό πόλεμο». Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, υπερασπίστηκε την «ηττοπάθεια», την ήττα του ίδιου του έθνους για να επιταχύνει την επανάσταση. Η μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο για την ανατροπή της άρχουσας τάξης ήταν ο δρόμος που χάραξε ο Λένιν και τον ακολούθησαν, στην αρχή, μόνο λίγοι διεθνιστές.
Αυτή η γραμμή δράσης επέτρεψε στους Ρώσους επαναστάτες να καταλάβουν την εξουσία τον Οκτώβριο του 1917, χάρη στη μαζική εξέγερση εργατών, στρατιωτών και αγροτών, κουρασμένων από τον πόλεμο και την πείνα.
Μπορούν οι λαοί να ακολουθήσουν παρόμοιο δρόμο σε αυτούς τους καιρούς που αναγγέλλεται πόλεμος μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων;
Μου φαίνεται ξεκάθαρο ότι αυτό δεν είναι επιθυμητό.
Καταρχάς, από κάτω πρέπει να επιβεβαιώσουμε ότι δεν υπάρχουν καλές και κακές δυνάμεις, ότι δεν υποστηρίζουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία ή την Κίνα. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα κομμουνιστικά κόμματα επέλεξαν να στηρίξουν την ΕΣΣΔ αντί να επαναλάβουν την τακτική του Λένιν στον προηγούμενο πόλεμο, επειδή έδωσαν προτεραιότητα στην υπεράσπιση της «σοσιαλιστικής πατρίδας».
Απαιτείται διευκρίνιση γιατί πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι καλύτερο να κερδίσουν αυτοί που αντιτίθενται στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, κάτι που τους οδηγεί να υποστηρίζουν τη Ρωσία και την Κίνα και μερικές φορές το Ιράν ή οποιοδήποτε έθνος αντιτίθεται στις δυτικές δυνάμεις.
Δεύτερον, πιστεύω ότι τα κινήματα και οι λαοί πρέπει να αντιταχθούν στον πόλεμο για να εμβαθύνουν τη δική τους ατζέντα: εδαφικές ρίζες για άσκηση αυτονομίας και αυτοδιοίκησης, χτίζοντας «άλλους κόσμους», νέους και διαφορετικούς από τον καπιταλιστικό, πατριαρχικό και αποικιακό.
Στους πολέμους οι λαοί χάνουν πάντα και κερδίζουν οι μεγάλες καπιταλιστικές εταιρείες που ετοιμάζονται να επανασχεδιάσουν τα κατακτημένα εδάφη προς όφελός τους, εκμεταλλευόμενοι τα κοινά αγαθά για να τα εμπορευματοποιήσουν. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να μποϊκοτάρουμε τους πολέμους, γιατί δεν υπάρχουν δίκαιοι πόλεμοι, αφού οι πραγματικά υπάρχοντες είναι πόλεμοι εκτοπισμού μέσω γενοκτονίας.
Αν είναι αλήθεια ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, όπως είπε ο Clausewitz, το κύριο χαρακτηριστικό της τρέχουσας πολιτικής από τα πάνω είναι η απομάκρυνση των αυτόχθονων πληθυσμών, των μαύρων, των αγροτών και των mestizo για να επιταχυνθεί η συσσώρευση κεφαλαίου.
Τρίτον, οι λαοί πρέπει να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, κάτι που δεν είναι το ίδιο με τη συμμετοχή σε έναν πόλεμο που δεν επέλεξαν. Από όσα μάθαμε από το EZLN, από τους Μαπούτσε, τη Νάσα/Μισάκ και άλλους λαούς της Λατινικής Αμερικής, καθώς και από κοινότητες μαύρων και αγροτών, ο καλύτερος δρόμος είναι να μην απαντήσουμε στον πόλεμο με πόλεμο, γιατί η συμμετρία μας παραμορφώνει ως λαούς .
Γιατί «έχουν» πολύ εξελιγμένα όπλα και τεράστιους στρατούς, κρατικούς και ιδιωτικούς, με παραδοσιακές στρατιωτικές μορφές και με ναρκοπαραστρατιωτικούς τρόπους, που επιτίθενται στα χωριά. Αν απαντήσουμε με βία (πράγμα που θα ήταν ηθικά άψογο), θα πάρουν την πρωτοβουλία που επιθυμούν περισσότερο: τη γενοκτονία ολόκληρων λαών, όπως συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν. Από τη δική τους εμπειρία πέντε αιώνων, οι άνθρωποι εμπιστεύονται μόνο την αυτοάμυνα τους: αυτόχθονες, βυσσινί και αγρότες φρουρούς. κοινοτική αστυνομία, περιπολίες αγροτών και φύλακες των λιμνοθαλασσών, για να αναφέρουμε μόνο μια χούφτα κοινοτικών άμυνες. Το καθήκον των λαών, σε αυτή την περίοδο των πολέμων του κεφαλαίου, δεν είναι να πάρουν την εξουσία, αλλά να διατηρήσουν τη ζωή και να φροντίσουν τη μητέρα γη, να αποφύγουν τη γενοκτονία και να μην γίνουν ίσοι με «αυτούς», κάτι που θα ήταν ένας άλλος τρόπος να νικηθεί.
Autonomi Drasi 