Επιμέλεια δημοσίευσης: Γιώργος Μεριζιώτης
(μετάφραση από μέσω Google)
Φυτική Λύτρωση: Μια Γυναίκα από την Ουκρανία, οι Ρώσοι Στρατιώτες και οι Σπόροι του Ηλίανθου
Ανάμεσα στις πολλές συγκλονιστικές εικόνες από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (αυτή την εβδομάδα) , αυτή που ξεχωρίζει και με στοιχειώνει είναι μια γυναίκα που αντιμετωπίζει βαριά οπλισμένους στρατιώτες σε έναν δρόμο της πόλης . Όταν διαπιστώνει ότι οι στρατιώτες είναι στην πραγματικότητα Ρώσοι πολίτες, τους ρωτά τι κάνουν στη γη της και δικαιολογημένα τους αποκαλεί κατακτητές και φασίστες. Στη συνέχεια, η συζήτηση παίρνει μια απροσδόκητη τροπή.
Η γυναίκα λέει: «Πάρτε αυτούς τους σπόρους και βάλτε τους ωμούς στις τσέπες σας. Τουλάχιστον, εκεί που πέσεις στο χώμα μας θα φυτρώσουν ηλίανθοι». Αυτό είναι το μόνο πράγμα στο οποίο θα επιμείνει στη σύντομη ανταλλαγή: «Παιδιά, βάλτε αυτούς τους σπόρους στις τσέπες σας. Θα ξαπλώσεις στη γη με τους σπόρους».
Τα λουλούδια ως σύμβολα αντίστασης στις στρατιωτικές επιχειρήσεις είναι αρκετά γνωστά. Ο όρος «Flower Power» επινοήθηκε κατά τη διάρκεια μαζικών διαδηλώσεων κατά της εισβολής των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, όταν ο George Harris έβαλε γαρίφαλα σε κάννες όπλων κατά τη διάρκεια της πορείας του 1967 στο Πεντάγωνο . Αυτή η πράξη επαναλήφθηκε στην Ευρώπη, στις 25 Απριλίου 1974, όταν το δικτατορικό καθεστώς Estado Novo («Νέο Κράτος») στην Πορτογαλία ανατράπηκε ειρηνικά από τον πορτογαλικό στρατό. Το γεγονός έγινε γνωστό ως «Επανάσταση των Γαρύφαλλων» επειδή «οι πωλητές λουλουδιών στη Λισαβόνα πρόσφεραν γαρίφαλα για να τα βάλουν οι στρατιώτες στις κάννες των όπλων τους. Λέγεται ότι η ιδέα ξεκίνησε με έναν Celeste Caeiro σε ένα εστιατόριο στη Λισαβόνα. Άρχισε να μοιράζει γαρίφαλα από το εστιατόριο και η ιδέα έπιασε».
Η ανώνυμη και γενναία Ουκρανή, που απευθύνθηκε στους Ρώσους στρατιώτες, έκανε κάτι άλλο όμως. Δεν έκοψε λουλούδια σε μια συμβολική χειρονομία ειρηνικής αντίστασης στη στρατιωτική επίθεση. Δεν πρόσφερε τη ζωή αυτών των λουλουδιών ως κοσμική θυσία στον υψηλό βωμό της ανθρώπινης συμβίωσης. Αντίθετα, η χειρονομία της ήταν προσανατολισμένη προς το μεταπολεμικό μέλλον, τη βλάστηση και την ανάπτυξη ηλίανθων (που παρεμπιπτόντως είναι τα εθνικά λουλούδια της Ουκρανίας) που τρέφονταν από το ουκρανικό έδαφος και… τα νεκρά σώματα των Ρώσων εισβολέων. Οι σπόροι θα ζήσουν περισσότερο από αυτούς που τους έβαλαν στις τσέπες της στρατιωτικής τους κούρασης. Θα ζήσουν και θα ανθίσουν σαν λουλούδια, τρέφονται από το θάνατο των κατακτητών, που θα εμπλουτίσουν με τα πτώματα τους που αποσυντίθενται το έδαφος της χώρας που εισέβαλαν.
Υπάρχει, πιο εκπληκτικά ίσως, και μια στιγμή μεταθανάτιας λύτρωσης για τους ίδιους τους Ρώσους στρατιώτες στην προσφορά της γυναίκας. Παρά το γεγονός ότι τους βρίζει και τους βρίζει, προτείνει ότι οι σπόροι «τουλάχιστον» θα φροντίσουν να μην πεθάνουν μάταια. Όχι μόνο τα σώματα των στρατιωτών θα διεγείρουν την ανάπτυξη των φυτών, αλλά και ένα μέρος τους θα επιβιώσει μέσα και όπως τα λουλούδια, ριζωμένα στη γη, πατούσαν στις δεξαμενές. Η φυτική τους μετά θάνατον ζωή θα εξιλεώσει εν μέρει ή θα αντισταθμίσει τη βία και την καταστροφή που προκλήθηκε στην ανθρώπινη ενσάρκωσή τους. (Εν τω μεταξύ, δεν είναι σαφές πόσοι Ρώσοι στρατιώτες θα ταφούν στην ουκρανική ή σε οποιοδήποτε άλλο έδαφος, καθώς τα στρατεύματα έχουν εισέλθει στην Ουκρανία με κινητά κρεματόρια , που πιθανότατα είχαν σκοπό να καλύψουν την έκταση των ρωσικών απωλειών σε ενεργό μάχη.)
Αξίζει να σημειωθεί ότι, τόσο για τους Ουκρανούς όσο και για τους Ρώσους, οι ηλιόσποροι είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό της καθημερινής ζωής. Οι άνθρωποι περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους τσιμπολογώντας τους (насіння лузати / лузгать семечки) μαζί με άλλους ενώ διεξάγουν μια αβίαστη συνομιλία. Σε αυτό το πολιτισμικό πλαίσιο, δεν είναι καθόλου απαραίτητο να διευκρινιστεί τι είδους σπόροι είναι: «σπόροι» (насіння ή семечки) σημαίνουν εξ ορισμού «ηλιόσποροι». Συχνά, μεσολαβούν στη συνύπαρξη οικογενειών, φίλων και γειτόνων. Ωστόσο, οι σπόροι ψήνονται πρώτα στο κέλυφός τους πριν καταναλωθούν. Υπογραμμίζοντας ότι οι στρατιώτες πρέπει να τα βάλουν ωμά (επομένως, με το βλαστικό δυναμικό ανέπαφο) στις τσέπες τους, η Ουκρανή προφανώς τους αποκλείει από τις κοινές ανταλλαγές που μεσολαβούν οι ηλιόσποροι. Και, λιγότερο φανερά,
Έτσι, σε αντίθεση με τις χειρονομίες που είναι ανάλογες με τις δικές της, από τις αμερικανικές διαμαρτυρίες κατά του πολέμου του Βιετνάμ μέχρι την Πορτογαλική Επανάσταση των Γαρυφάλλων, η συμπεριφορά της Ουκρανής δεν είναι απλώς συμβολική. Παρέχει μια ζωτική υλική διαδρομή προς τις αισθήσεις της ειρήνης και της ζωής, της ύπαρξης και της συνύπαρξης, όπου, όποιες κι αν είναι οι φρικαλεότητες που διαπράττουν τα ανθρώπινα όντα, τα φυτά επικρατούν ήσυχα. Στο ίδιο πνεύμα, η σύντομη ανάλυσή μου για την τρέχουσα κατάσταση δεν είναι ούτε αλληγορική ούτε μεταφορική. Είναι απαραίτητο να ασχοληθούμε με τις μικρές, φαινομενικά περιθωριακές, πτυχές των γεγονότων για να ερμηνεύσουμε τι συμβαίνει «στο έδαφος» και, πιο ασαφές, «στο έδαφος» από όπου προκύπτει η μελλοντική ανάπτυξη.
Θέλω να ολοκληρώσω με ένα απόσπασμα από το «Έτσι θα μιλήσω γι’ αυτό» του σύγχρονου Ουκρανού ποιητή Serhiy Zhadan :
«Μουσική πέρα από τον τοίχο του νεκροταφείου.
Λουλούδια που φυτρώνουν από τις γυναικείες τσέπες,
μαθητές που κρυφοκοιτάζουν στις κάμαρες του θανάτου.
Τα πιο πετυχημένα μονοπάτια οδηγούν στο νεκροταφείο και στο νερό.
Κρύβεις μόνο τα πιο πολύτιμα πράγματα στο χώμα-
το όπλο που ωριμάζει με οργή,
πορσελάνινες καρδιές γονιών που θα κουδουνίσουν
σαν τα τραγούδια μιας σχολικής χορωδίας.
Θα το μιλήσω…»
Ας το συζητήσουμε μάλιστα. Και όταν ησυχάσουμε, όταν σβήσει ο τελευταίος ήχος των λέξεων, ας ακούσουμε φυτική «μουσική πέρα από τον τοίχο του νεκροταφείου».
Πηγή: https://thephilosophicalsalon-com
*) Σχετικά με τον Michael Marder και το σαιτ του εδώ: https://www.michaelmarder.org/
Μήπως μέλλων μας σαν είδος κρύβετε στον τρόπο ζωής των φυτών;
δείτε : Η επαναστατική ιδιοφυΐα των φυτών:Τα φυτά επικοινωνούν,θυμούνται και δεν ανταγωνίζονται
Η επαναστατική ιδιοφυΐα των φυτών:Τα φυτά επικοινωνούν,θυμούνται και δεν ανταγωνίζονται
Autonomi Drasi 