Ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η νέα ρωσική νομενκλατούρα: Ευρωασιατικός χριστιανοφασισμός και αντινεωτερικότητα

(Φώτο: Κυρίες και Κύριοι… Η αυτού εξοχότης πρόεδρος Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν)

Εισαγωγικό  – επιμέλεια δημοσίευσης: Γιώργος Μεριζιώτης

Εισαγωγικό:

1. «Στις 19 Σεπτεμβρίου 2013, κατά την ετήσια συνάντηση του Club Valdai, ο Πούτιν καλεί σε «αποκατάσταση της εξουσίας των ιδεών ενάντια στη λογική της αγοράς”. [δείτε σημ. 15 ] Η θερμή του αγόρευση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως κοινό μανιφέστο απ’ όλα τα ευρωπαϊκά ακροδεξιά κόμματα: […] Οι ευρωατλαντικές χώρες απορρίπτουν και ξεχνούν τις ρίζες τους, ακόμα και τις χριστιανικές τους ρίζες, που όμως αποτελούν τη βάση του πολιτισμού τους. Αποκηρύττουν κάθε ηθικό θεμέλιο, αρνούνται κάθε εθνική, θρησκευτική ή σεξουαλική ταυτότητα. Ακολουθούν πολιτικές που εξισώνουν τις παραδοσιακές οικογένειες με την ένωση ατόμων του ιδίου φύλου.

Οι υπερβολές του πολιτικά ορθού προάγουν στη Δύση την παιδοφιλία […] Και εννοούν να επιβάλλουν το μοντέλο αυτό σε όλους. Αυτό μας οδηγεί στην παρακμή και σε μια τρομερή ηθική κρίση […] στην απώλεια κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας […] [1]

Αυτή η δημοσίευση είναι σπονδυλωτή προσπαθώντας να εξετάσει σε 3 μέρη τις κυρίαρχες  ιδέες  και κατά συνέπεια πράξεις της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και στρατοκρατικής ελίτ της σημερινής Ρωσίας. Κυρίαρχες ιδέες που είναι σαν την ρωσική σαλάτα (ή σαλάτα Ολιβιέ), λίγο σκοταδιστικός μεσαιωνισμός, λίγο μεσσιανισμός και χριστιανοορθόδοξη σωτηριολογία, λίγο φασισμός, λίγο έως πολύς ρατσισμός και ομοφοβία, πολύς εθνικισμός μαζί με παραδοσιοκρατία και αυτοκρατία  με αυταρχικό – ορντο (Ordoliberalism) νεοφιλελευθερισμό ως ντρέσινγκ.

Δεν ξέρω αν έχω ξεχάσει κάποια υλικά, όμως, ο τρόπος παρασκευής αυτής της ιδεολογικής σαλάτας είναι απλός: βάζετε όλα τα υλικά σε ένα μεγάλο γυάλινο μπολ, τα  ανακατεύετε καλά, αφήνετε λίγο να δέσουν τα υλικά και έχετε  μπροστά σας την ιδεολογική σαλάτα  του σημερινού ρωσικού κράτους και της ελίτ του. Προσοχή η σαλάτα σερβίρεται κρύα, καλή σας όρεξη.

Αυτή η σαλάτα ήρθε να αντικαταστήσει την μπολσεβίκικη εκδοχή (ειδικά από τον Στάλιν και μετά) του σοσιαλισμού που βούλιαξε και σάπισε  μέσα στους παγωμένους βάλτους της Σιβηρίας. Ήταν σε αυτή την  περίοδο που η σοβιετική νομενκλατούρα έλεγε ότι: «Στην Σοβιετική Ένωση δημιουργείται ο νέος άνθρωπος μέσα από τον σοσιαλισμό στην πράξη». Θαυμάστε αυτόν τον «νέο άνθρωπο», τον Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν και την πολιτική  και ιδεολογική του παρέα.

2.  Ο Βλαντιμίρ  Πούτιν και η νέα ρωσική νομενκλατούρα μαζί με την στρατοκρατία  είναι γέννημα θρέμμα της σοβιετικής μπρεζνιεφικής περιόδου.  Σε αυτή την περίοδο γαλουχήθηκαν πολιτικοκοινωνικά. Ο πολιτικός πάτρωνας  του Πούτιν, ο σταλινοδεξιός  Μπορίς Γέλτσιν του έδωσε το «δακτυλίδι της εξουσίας» χρίζοντας τον πρόεδρο και έκτοτε είναι ο ισόβιος πρόεδρος της Ρωσίας όπως γίνονταν με τους ισόβιους προέδρους επί σοβιετικής εποχής, όπως γίνεται με τους μονάρχες και τις εκκλησίες  με τους ισόβιους πατριάρχες, πάπες, αρχιεπισκόπους  και μητροπολίτες.

Η Ρωσία όπως και οι περισσότερες  χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης στην ουσία δεν αποσταλινοποιήθηκαν ποτέ, όπως ούτε στην δυτική Ευρώπη στην ουσία δεν υπήρξε πραγματική αποφασιστικοποίηση. Ο Στάλιν και ο σταλινισμός ως και επιτομή της  αντεπανάστασης στην Ρωσία και την Σοβιετική Ένωση δεν ήταν/είναι η διαστρέβλωση του μαρξισμού λενινισμού, είναι η συνέπεια του, γιατί πέρα από τις καλές προθέσεις του ο Λένιν ήταν υπεύθυνος για τον μηχανισμό εξουσίας που δημιούργησε με το μπολσεβίκικο «κόμμα νέου τύπου», μια κάθετη ιεραρχική οργάνωση στρατιωτικοί τύπου  και τον «πολεμικό κομμουνισμό», αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση που δεν μπορεί να γίνει με έναν εκτενή τρόπο εδώ.

Μην σαν παρασέρνει η αντιλενινιστική ρητορική του Πούτιν γιατί τουλάχιστον στο πολιτειακό ζήτημα εμπνέεται από την μαρξιστική λενινιστική εκδοχή της «δικτατορίας του προλεταριάτου» που ήταν στην ουσία δικτατορία του μπολσεβίκικου (μετά κομμουνιστικού) κόμματος πάνω στο προλεταριάτο και τον λαό (όπως έλεγαν οι αναρχικοί/ες και κάποιοι/ες αριστεροί μαρξιστές όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ, Άντον Πάνεκουκ, Όττο Ρύλε και άλλοι συμβουλιακοί κομμουνιστές). Ακόμα και το σύνθημα – επαναστατικό αίτημα «όλη η εξουσία στα σοβιέτ» (συμβούλια) που υιοθέτησε δημαγωγικά ο Λένιν κατέληξε από τον ίδιο και τους επιγόνους του όλη η εξουσία στη κεντρική επιτροπή του  κομμουνιστικού κόμματος την οποία έλεγχε και καθοδηγούσε το Πολίτμπιρο.

Οι Μπολσεβίκοι με το πρόσχημα της αποτελεσματικότητας και ότι η επανάσταση έχει περικυκλωθεί από την διεθνή και εγχώρια αντίδραση (αυτό εν μέρει ήταν αληθές) εφάρμοσαν μια στυγνή δικτατορία καταστέλλοντας και εσωτερικά μέσα στο κόμμα τους και στην κοινωνία κάθε άλλη εργατική ή  αριστερή αντιπολίτευση μετατρέποντας την υπόθεση του σοσιαλισμού από κοινωνικοπολιτικό σε στρατιωτικό ζήτημα. Μην θέλοντας να ακούσουν αυτό που έλεγε ένα πιο παλιός Ρώσος αναρχικός επαναστάτης ο Μιχαήλ Μπακούνιν (1814-1876) ότι: « η ελευθερία χωρίς σοσιαλισμό είναι προνόμιο και αδικία και ο σοσιαλισμός χωρίς ελευθερία είναι υποδούλωση και βαρβαρότητα».

Η σημερινή  πουτινική δικτατορία είναι η δικτατορία της νέας νομενκλατούρας και των οικονομικών ολιγαρχών πάνω στον ρωσικό λαό και το προλεταριάτο μέσω του νέου Βοναπαρτικού Κράτους. Με κυρίαρχο πρόσχημα ότι η Ρωσία έχει περικυκλωθεί από την Δύση (αυτό είναι αληθές με το ΝΑΤΟ, όπως και ότι καταπιέζεται  και καταστέλλεται η μεγάλη ρωσόφωνη μειονότητα στην Ουκρανία) απαγόρευσε στο εσωτερικό της Ρωσίας  οποιαδήποτε δημόσια  αντίθεση στον πόλεμο, και με υποπροσχήματα την αποστρατιωτικοποίηση και αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας, εν μέρει αληθές (για τον νεοναζισμό στην Ουκρανία δείτε στο τέλος της δημοσίευσης*) άλλα στην ουσία ένα εσωτερικό ζήτημα της Ουκρανίας, εισέβαλε στην χώρα σπέρνοντας τον όλεθρο και την καταστροφή.

3. Όπως έλεγε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης (που  επιβεβαίωσε την εδώ και πάνω από 100 χρόνια κριτική των αναρχικών ), τα δυο συστήματα που έχουν εμφανιστεί στη σύγχρονη εποχή είναι κατ΄ επίφαση δημοκρατικά και είναι το δυτικό – φιλελεύθερο – ολιγαρχικό σύστημα με την φασιστική- ναζιστική ολοκληρωτική παραλλαγή του. Και το ανατολικό – αυταρχικό – ολιγαρχικό σύστημα, με την σταλινική – μαοϊκή ολοκληρωτική παραλλαγή του στα πρώην κράτη του υπαρκτού «σοσιαλισμού» και την σημερινή σοσιαλνεοφιλελεύθερη Κίνα (βλέπε και κινεζοποίηση), Β. Κορέα, Κούβα κλπ.

Οι κρατικές οντότητες που δημιουργήθηκαν μετά την διάλυση της Σοβιετικής  Ένωσης ήταν λίγο πολύ οι ίδιες κρατικές σοβιετικές «σοσιαλιστικές δημοκρατίες» που υπήρχαν στην Σ. Ένωση, όμως βγήκαν από αυτή την ένωση σχεδόν κατεστραμμένες οικονομικά.

Οι αλλαγές που έγιναν στο οικονομικό κοινωνικό πεδίο, το πέρασμα από τον κρατικό καπιταλισμό ή κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας σε αυτό που ονομάστηκε άγριος ιδιωτικός καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς (νεοφιλελευθερισμός), λίγο πριν την διάλυση αλλά και η ίδια η διάλυση της Σ. Ε δεν προήλθαν και δεν θα μπορούσε να προέλθουν από κινήματα των από τα κάτω, όπως σε μια κοινωνική επανάσταση. Αυτές οι αλλαγές προέκυψαν από τα πάνω, από τις ελίτ ή την νομενκλατούρα αν προτιμάτε του κομμουνιστικού κόμματος και της κρατικής γραφειοκρατίας.

Με αυτές τις αλλαγές, άρχισε να λεηλατείται από αυτές τις ελίτ όλη η δημόσια περιουσία των σοβιετικών λαών, (δείτε στο τέλος της δημοσίευσης**) λαών που δεν αντέδρασαν, δεν αντιστάθηκαν σε αυτή την λεηλασία – πλιάτσικο, (δεν είναι του παρόντος να εξηγήσω με έναν εκτενή τρόπο εδώ γιατί δεν υπήρξε αντίσταση σε αυτή την λεηλασία). Φυσικά για να υπερασπιστείς την δημόσια περιουσία που δημιούργησαν οι εργαζόμενοι  πρόγονοι σου με κόπο και θυσίες  πρέπει να την αισθάνεσαι και δικιά σου, ήταν σε τέτοιο βαθμό η αποξένωση των εργαζόμενων και του υπόλοιπου λαού από αυτή την κοινωνική περιουσία και γενικά από την δημόσια σφαίρα που δεν τους πολύ ένοιαξε αν θα πέρναγε από τη κρατική – δημόσια  στην ιδιωτική διαχείριση αρκεί να υπήρχε άνοιγμα προς την καταναλωτική κοινωνία.

Από τους πολιτικούς διαχειριστές αυτής της δημόσιας περιουσίας, αυτές τις ελίτ, προέκυψαν λίγο μετά οι λεγόμενοι οικονομικοί ολιγάρχες (δείτε: Ρώσοι και Ουκρανοί ολιγάρχες ) σε αγαστή συνεργασία και με το αζημίωτο φυσικά με τις νέες πολιτικές ελίτ. Έτσι περάσανε από τον κρατικό στον ιδιωτικό καπιταλισμό εν μία νυκτί. Επανίδρυσαν το κράτος οι πράκτορες της KGB τη νύχτα, και το πρωί το παρουσίασαν σαν δημοκρατική φιλελεύθερη λύση. [2]

Λίγο πολύ, τα νέα κρατικά μορφώματα που παρουσιάστηκαν μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ακολούθησαν, την αυταρχική (έως απολυταρχική)  νεοφιλελεύθερη και διεφθαρμένη «μοίρα»  της Ρωσίας όπως η Λευκορωσία, η Ουκρανία, η Γεωργία, το Καζακστάν κλπ.

«Η Ουκρανία ως ανεξάρτητο κράτος δημιουργήθηκε το 1991 όταν οι ηγέτες τριών από τα ομόσπονδα κράτη της Σοβιετικής Ένωσης, της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας, συνήλθαν ερήμην των υπολοίπων και αποφάσισαν –οι τρεις τους– να διαλύσουν τη Σοβιετική Ένωση! Αυτό έχει μεγάλη σημασία γιατί, ενώ διατυμπάνιζαν ότι αποκαθιστούν τη δημοκρατία, δεν έλαβαν καν υπόψη τα υπόλοιπα ομόσπονδα κρατίδια που αποτελούσαν την Ένωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ). Έτσι, αυτοί που αποφάσισαν τη διάλυση, ήταν αυτοί οι οποίοι στις συγκεκριμένες χώρες άσκησαν και την εξουσία μετά το 1991.»

Οι άλλες «σοσιαλιστικές λαϊκές δημοκρατίες» του ανατολικού μπλοκ (σύμφωνο της Βαρσοβίας) εκτός από την Ουγγαρία (του Ορμπαν) και την Πολωνία (του Ντούντα) παρουσίασαν ένα πιο φιλελεύθερο προσωπείο ως πολιτειακή εκδοχή. Δεν έγιναν μεγάλες αρπαγές της δημόσιας περιουσίας, ούτε παρουσιάστηκαν οικονομικοί ολιγάρχες  τύπου Αμπράμοβιτς (φίλος του Πουτιν) ή  Μπερεζόφσκ (φίλος του Γέλτσιν).

4. Φυσικά ο οικονομικός νεοφιλελευθερισμός (ή αυταρχικός φιλελευθερισμός) μπορεί να επιβιώνει άνετα χωρίς πολιτειακές φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις. Αυτό μας δείχνει  η ιστορία του και όπου εφαρμόστηκε μεταπολεμικά  πχ στη Χιλή επι δικτατορίας  Πινοσέτ. Αλλά μπορεί να συνυπάρξει και  σε  φιλελεύθερα αστικοδημοκρατικά περιβάλλοντα, ο  νεοφιλελευθερισμός στην εποχής μας, είναι το «πολιτικό πασπαρτού» που ξεκλειδώνει όλες τις κλειδαριές.

[…] Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του οικονομολόγου Φρίντριχ Χαγκεκ μέντορα του Μίλτον Φρίντμαν για το πόσο φίλοι της ελευθερίας ήταν οι γκουρού του νεοφιλελευθερισμού. Επισκέφθηκε κάμποσες φορές τη Χιλή τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, επί δικτατορίας Αουγκούστο Πινοσέτ, οικονομικοί σύμβουλοι του οποίου διετέλεσαν τα διαβόητα «παιδιά της σχολής του Σικάγου», μαθητές του Χάγκεκ και του οπαδού του Μίλτον Φρίντμαν. Σε μια συνέντευξη σε Χιλιανό δημοσιογράφο, ο Χάγκεκ είχε δηλώσει αναδεικνύοντας τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του, οι οποίες έγιναν και σκέψεις – πράξεις της παγκόσμιας πολιτικής ελίτ και οδηγούν στον νέο ολοκληρωτισμό : «Προσωπικά προτιμώ έναν φιλελεύθερο δικτάτορα από μια δημοκρατική κυβέρνηση χωρίς (οικονομικό) φιλελευθερισμό».

Εντυπωσιασμένος από τις επιδόσεις των «παιδιών του Σικάγου», έστειλε το 1981 επιστολή στη Θάτσερ, με την οποία της συνιστούσε να χρησιμοποιήσει τη Χιλή ως πρότυπο για τη ριζική αναδόμηση της Βρετανίας. Κλείνοντας τη σημείωση λέμε ότι η λοξή ματιά των φίλων της ελευθερίας προς την απολυταρχία και τον ολοκληρωτισμό δεν είναι κάτι καινούργιο, η ιστορία επαναλαβαίνεται αμείλικτα για όποιον δεν θέλει να δει ότι οι φιλελεύθεροι νέοι και παλιοί είναι τόσο φίλοι της ελευθερίας που δεν δίστασαν να στηρίξουν τον φασισμό – ναζισμό ως μπίζνες και φυσικά πολιτικά όταν είδαν ότι κινδύνευαν τα συμφέροντα τους από την προλεταριακή επανάσταση.

Οι Αμερικάνικες και  Ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ , φιλελεύθερες , δημοκρατικές σε αγαστή συνεργασία με τις πολυεθνικές εταιρίες δεν δίστασαν να οργανώσουν και να στηρίξουν στρατιωτικά δικτατορικά καθεστώτα σε όλο τον κόσμο, όπως στην Ελλάδα, την Λατινική Αμερική, την Ασία και την Αφρική. Τώρα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης η υπερεθνική δυτική ελίτ, φιλελεύθερη δημοκρατική, δεν διστάζει να συνεργάζεται με στυγνά θεοκρατικά καθεστώτα όπως της Σαουδικής Αραβίας ή την συνεργασία και τον εξοπλισμό φονταμενταλιστικών ισλαμο φασιστικών οργανώσεων. Εδώ χρειάζεται να αναφωνήσουμε με ενθουσιασμό. Πόσο φίλοι της ελευθερίας είστε στα αλήθεια;! […] (απόσπασμα από το πολίτικο δοκίμιο: Προοίμιο για μια παγκόσμια ιστορία της ατιμίας).

 Το ότι η σημερινή ρωσική πολιτική ελίτ μαζί με τον Πούτιν επικαλούνται την παρακμή της Δύσης και του φιλελευθερισμού προβάλλοντας ένα ρωσικό ευρασιατικό πρότυπο, ενώ χρησιμοποιούν τα δυτικά (και παγκόσμια)  κοινωνικοοικονομικά  πρότυπα του νεοφιλελεύθερου  Ριγκανοθατσερισμού, είναι πολιτική σχιζοφρένεια. Όμως  δεν είναι σχιζοφρενείς, είναι πολιτικοί απατεώνες θέλοντας να αποκρύψουν το πραγματικό πρότυπο του ρωσικού πολιτικοοικονομικού συστήματος που είναι εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό όπως όλα τα συστήματα παγκοσμίως.

5. Ο καπιταλισμός, ο σοσιαλισμός, ο φιλελευθερισμός , η αναρχία, η δημοκρατία , ο κομμουνισμός κλπ είναι οικουμενικές (παγκόσμιες) έννοιες, όπως και η ελευθερία, η ισότητα και η δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα . Ας αφήσουν το σκοταδιστικό παραμύθι οι διάφοροι ψευτοδιανοούμενοι περί ανατολής και δύσης. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι οικουμενικά ακριβώς επειδή το ανθρώπινο είδος και κατ’ επέκταση η   ανθρωπότητα είναι μια και μοναδική και ανεξάρτητη από γεωγραφικούς προσανατολισμούς και πολιτισμικές διαφορές, πχ ο αγώνας των γυναικών ή των  ΛΟΑΤ+ (LGBT) κοινοτήτων για ισότητα και ενάντια στην πατριαρχία  είναι αγώνας που ταιριάζει μόνο στους δυτικούς λαούς; Η πρέπει να αγκαλιάζει όλη την ανθρωπότητα;  

Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν επιβάλλονται από τα πάνω και από  έξω, καλλιεργούνται μέσα από κοινωνικούς αγώνες  και κάποια στιγμή γίνονται κεκτημένα μέσα στις κοινωνίες. Η Δύση και ιδιαίτερα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός τα έχει εργαλειοποιήσει και τα χρησιμοποιεί ψευδεπίγραφα και προσχηματικά για να επεμβαίνει σε διάφορες  χώρες ώστε να επιβάλλει και να διαιωνίζει την κυριαρχική ηγεμονία της σε παγκόσμιο επίπεδο. (Δείτε μόνο ένα μέρος από τον πολιτισμό της Δύσης: Ο πολιτισμός της Δύσης και οι απολίτιστοι,βάρβαροι ιθαγενείς λαοί).

ΥΓ. Αυτή η δημοσίευση δεν ασχολείται  με τα γεωπολιτικά παιχνίδια ηγεμονίας και την εισβολή του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία, σχετικά με το θέμα δείτε εδώ: Πόλεμος στην Ουκρανία: Γεωπολιτική και ηγεμονία

Μέρος Πρώτο:

Ι. Οι θεωρητικοί που διαβάζει το Κρεμλίνο και ο Βλαντιμίρ Πούτιν

α) Ένας Ρώσος χριστιανοφασίστας: Ο θεωρητικός του Ρώσου προέδρου Ιβάν Ίλιν και η ολοκληρωτική αντίληψη περί κράτους.

Του Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου [3]

Μια από της βασικές προφάσεις που χρησιμοποίησε το καθεστώς Πούτιν για να δικαιολογήσει την απρόκλητη στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία ήταν ότι είχε ως πρόθεση την «αποναζιστικοποίηση» της χώρας.

Έχει πάντα ιδιαίτερη αξία να γνωρίζουμε πώς κάποιος που έχει συγκεντρώσει όλη την κρατική εξουσία στα χέρια του σε ένα μονοπρόσωπο καθεστώς διαμορφώθηκε πολιτικά και ποια είναι τα διανοητικά εργαλεία που διαθέτει για να ερμηνεύει την Ιστορία και τη θέση της χώρας του μέσα σε αυτήν. Διότι η απουσία θεσμικών αντίβαρων επιτρέπει στο προσωπικό του όραμα να μετατραπεί απρόσκοπτα και σε όραμα του έθνους, ασχέτως της ευρύτερης νομιμοποίησης της οποίας ενδέχεται να χαίρει κάτι τέτοιο.

Ο Πρόεδρος Πούτιν δεν έχει κρύψει ποτέ ότι μία από τις κυρίαρχες φιλοσοφικές αναφορές του, που αφορά εν τέλει και την άποψή του για τη θέση της Ρωσίας στην ιστορία της Ευρώπης και του κόσμου, είναι ο Ιβάν Ίλιν (1883-1954). Ενας χριστιανοφασίστας, οπαδός του ολοκληρωτισμού και λάτρης της βίας.[4]

Καταγόμενος από οικογένεια ευγενών, ο Ίλιν (δες και Μέρος Τρίτο) υπήρξε ένας μάλλον ελάσσων εγελιανός φιλόσοφος που ως σφοδρός αντίπαλος της Οκτωβριανής Επανάστασης εγκατέλειψε τη Ρωσία μετά την επικράτηση των μπολσεβίκων το 1922 και έζησε έκτοτε στους κύκλους των Ρώσων εμιγκρέδων στη Γερμανία και κατόπιν στην Ελβετία. Το ρωσικό ενδιαφέρον γι’ αυτόν θα αναβίωνε εντονότατα μετά την πτώση του κομμουνισμού το 1991, και κάποιος που θα φρόντιζε γι’ αυτό ήταν ένας σύγχρονος θαυμαστής της τσαρικής Ρωσίας, ο γνωστός σκηνοθέτης και ηθοποιός Νικήτα Μιχάλκοφ.[5]

Καθώς ο τελευταίος θα εντασσόταν σταδιακά στον στενό κύκλο του Πούτιν, όταν εκείνος θα γινόταν Πρόεδρος της χώρας, θα του έδινε να διαβάσει και το φιλοσοφικό έργο του Ίλιν, το οποίο θα καταγοήτευε τον νέο «τσάρο» της Μόσχας. Σύντομα πολλοί λόγοι του θα γέμιζαν με αναφορές στον φιλόσοφο, ενώ το 2005, σε μια μεγαλοπρεπή τελετή σκηνοθετημένη από τον ίδιο τον Μιχάλκοφ, θα επαναπατρίζονταν και τα οστά του Ίλιν, καθώς και άλλων Λευκών Ρώσων που είχαν ταχθεί κατά των Κόκκινων στην Οκτωβριανή Επανάσταση.

Ο Ιβάν Ίλιν μπορεί να περιγραφεί ως ένας χριστιανοφασίστας, οπαδός του ολοκληρωτισμού και λάτρης της βίας. Ενώ προεπανασταστικά ξεκίνησε ως υποστηρικτής των μεταρρυθμίσεων και του κράτους δικαίου, μετά το ξέσπασμα της επανάστασης στράφηκε στην άκρα δεξιά και είδε σε ηγέτες όπως ο Μουσολίνι το πρότυπο που χρειαζόταν ο σύγχρονος κόσμος για να ξεφύγει από τη σήψη και τη διαφθορά, ενώ στο πρόσωπο του Χίτλερ τον λυτρωτή του κόσμου από τον μπολσεβικισμό.

Θεωρούσε μάλιστα ότι ο αντισημιτισμός του τελευταίου (Χίτλερ) όφειλε πολλά στους Ρώσους εμιγκρέδες της Γερμανίας. Όμως η δική του ιδεολογία συμπληρωνόταν από μια εκδοχή χριστιανισμού πολύ επιθετική, στο όνομα του οποίου επιβαλλόταν και η χρήση βίας ενάντια στους εχθρούς του Θεού.

Στο πλαίσιο αυτό, η χριστιανορθόδοξη Ρωσία, την οποία περιέγραφε ως ένα μονίμως αφελές και αθώο θύμα της Δύσης, όφειλε να λειτουργήσει ως ο σωτήρας του σάπιου αυτού κόσμου. Το υπαγόρευε αυτό η διαχρονική αγνότητά του. Έτσι, ο «αμόλυντος» ρωσικός λαός αποκτούσε μια σωτηριολογική διάσταση εκλεκτού λαού που ακριβώς επειδή υποτίθεται δεν είχε βλάψει ποτέ κανέναν, αναλάμβανε αυτοδικαίως την αποστολή της λύτρωσης του κόσμου από το κακό.

Όχι βεβαίως μόνος του. Του αγώνα αυτού, που σήμαινε και πόλεμο με τους εχθρούς της «θεϊκής τάξης επί της γης», θα αναλάμβανε να ηγηθεί ο «λυτρωτής» της Ρωσίας. Θα ήταν κάποιος που θα εμφανιζόταν μια μέρα ξαφνικά και όλοι θα ξέραμε ότι είναι αυτός. Θεόσταλτος και ταγμένος στην υπηρεσία του κράτους, πέρα από κόμματα, θα εξέφραζε το όλον του έθνους πέρα από τάξεις και επιμέρους διαφορές.

Θα ήταν ένας ανδροπρεπής ηγέτης όπως ο Μουσολίνι, που με τη σύμφωνη γνώμη όλων των Ρώσων θα επέβαλε μια «δημοκρατική δικτατορία», με τις εκλογές να μην έχουν εν τέλει πολλή σημασία. Θα ήταν εκείνος που θα ηγούνταν της μετασοβιετικής «εθνικής ρωσικής ανοικοδόμησης», εκείνης που στερήθηκε η χώρα εξαιτίας του μπολσεβικισμού – μιας ξενόφερτης και καταστροφικής ιδεολογίας. Ο Ίλιν δεν παρέλειπε να κάνει ειδική αναφορά και στους «Ουκρανούς», τους οποίους ανέφερε πάντα σε εισαγωγικά διότι δεν θεωρούσε ότι συνιστούσαν διακριτό έθνος, λέγοντας ότι όσοι υποστήριζαν κάτι τέτοιο ήταν εχθροί της Ρωσίας.

Εύκολα μπορεί κανείς να «διαβάσει» τον Πούτιν μέσα από το πνεύμα του αγαπημένου του στοχαστή. Αναγνωρίζει σε αυτή την ολοκληρωτική και αποστολική αντίληψη περί κράτους με μεγάλη ακρίβεια το μετασοβιετικό όραμα του πρώην στελέχους της KGB. Μιας μεγάλης, υπερήφανης, αλλά ταπεινωμένης από τους Δυτικούς χώρας που επιτέλους βρήκε στο πρόσωπο ενός λυτρωτή ηγέτη όχι μόνο τον προστάτη των συμφερόντων της αλλά και εκείνον που θα ενσαρκώσει το όραμα της αναβίωσης της ρωσικής αυτοκρατορίας. Μιας αποστολικής αυτοκρατορίας που έχει εκ Θεού καθήκον να αντισταθεί στην παρακμιακή Δύση, αυτή την «αυτοκρατορία των ψεμάτων», όπως την αποκάλεσε ο Πούτιν.

Κάπως έτσι η ενσωμάτωση της Ουκρανίας αποκτά για εκείνον υπαρξιακή διάσταση. Στον πρώτο του λόγο στη Δούμα μετά την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων του το 2012 είχε αναφερθεί στην κοιτίδα του ρωσικού πολιτισμού (των Ρως), που θεωρείται το Κίεβο του δέκατου-εντέκατου αιώνα και ο τότε ηγεμόνας του, ο «συνονόματός» του Βλαντίμιρ (στην πραγματικότητα αποκαλούνταν Βολοντίμιρ ή Βαλνταμάρ – Valdamarr και ήταν σκανδιναβικής καταγωγής ).

Όσα θα ακολουθούσαν με την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 και τη ρωσική εισβολή στη χώρα πριν από λίγες μέρες δείχνουν πόσο λίγο απέχουν στο μυαλό ενός δικτάτορα τα ιστορικά σχήματα από την πραγματικότητα που επιδιώκει να διαμορφώσει. Και όπως θα έλεγε ο Γκαίτε, ένας φιλόσοφος σημαντικότερος από τον Ίλιν, «κάθε μεγάλη ιδέα, μόλις πραγματοποιείται, γίνεται τυραννική».

ΙΙ. Μέρος Δεύτερο:

β) Η Θεωρία του Ευρασιατισμού

Ο Πούτιν και η ρωσική ελιτ πιστεύουν επίσης στην ανωτερότητα του ρωσικού λαού. Σε αυτό επηρεάστηκαν από τον εθνολόγο Λεβ Γκουμιλιόφ (1912 – 1992), [6] σύμφωνα με τον οποίο κάθε λαός είναι προικισμένος με μια ζωτική δύναμη που εξαρτάται από το γεωγραφικό του περιβάλλον. Και το περιβάλλον των Ρώσων είναι η Ευρασία, που καθιστά τη χώρα τους μια ήπειρο από μόνη της, ασιατική και ευρωπαϊκή, μουσουλμανική και χριστιανική.

γ) Συνεχιστής της θεωρίας του Ευρασιατισμού είναι ο “φιλόσοφος” Aleksandr Dugin – Αλεξάντρ Ντάγκιν [7] που έχει χαρακτηριστεί σαν ο Ρασπούντιν του Πούτιν.

Πολιτικός αναλυτής και γεωστρατηγικής, γνωστός για τις φασιστικές του απόψεις, ειχε στενούς δεσμούς με το Κρεμλίνο και τον ρωσικό στρατό, (αν και αυτό αμφισβητήθηκε αντ ‘αυτού χαρακτηρίζεται ως περιθώριο με περιορισμένη επιρροή). Υπηρέτησε ως σύμβουλος του ομιλητή της Κρατικής Δούμας Gennadiy Seleznyov και ηγετικό μέλος του κυβερνώντος κόμματος της Ενωμένης Ρωσίας. Σεργκέι Νάρυσκιν.

 δ) Η ακροδεξιά επίδραση στην πολιτική του Πούτιν

Του Πάνου Ξυρουχάκη

[…] Oι Εθνικομπολσεβίκοι είναι ένα ακροδεξιό πολιτικό κίνημα που συνδυάζει τον υπερεθνικισμό και τον κομμουνισμό. Οι σημαντικότερες φιγούρες του κινήματος υπήρξαν αναμφισβήτητα οι Aleksandr Dugin και ο Eduard Limonov.

Ο Limonov [8] που πέθανε το 2020 υπήρξε μία καλτ φιγούρα της Σοβιετικής ένωσης που αφου έφυγε στις ΗΠΑ και τη Γαλλία έζησε εκείνα τα χρόνια σαν κυνηγός ηδονής, πανκ και επιτυχημένος εμιγκρές συγγραφέας. Παρότι υπήρξε bisexual ηγήθηκε στον ακροδεξιο χώρο της Ρωσίας μετά την πτώση της ΕΣΣΔ και αφού πολέμησε στο πλευρό των Σέρβων στο Γιουγκοσλαβικό εμφύλιο.

Ο Ντούγκιν που έχει χαρακτηριστεί σαν ο Ρασπούντιν του Πούτιν αν και ασπάζεται πολλές φασιστικές απόψεις λέει «Είμαστε στο πλευρό του Στάλιν και της Σοβιετικής Ένωσης». Μισεί το φιλελευθερισμό, τον καπιταλισμό και το δυτικό τρόπο σκέψης. Ο Ντούγκιν προωθεί την ιδέα της «ευρω-ασιατικής αυτοκρατορίας». Σκοπός είναι η ενοποίηση όλων των ρωσόφωνων λαών σε μια ενιαία χώρα μέσω διάσπασης των πρώην δημοκρατιών της Σοβιετικής Ένωσης. Τέλος ο Ντούγκιν πιστεύει σε «μια τουρκοσλαβική συμμαχία στην Ευρασιατική σφαίρα.

Στην Ελλάδα εκπρόσωπος του Ευρασιατισμού υπήρξε ο μακαρίτης καθηγητής πανεπιστημίου Κιτσίκης που εκτός των άλλων πρέσβευε μια συμμαχία Ελλάδας και Τουρκίας.

Πολλοί έχουν ισχυριστεί ότι η επίδραση του Ντούγκιν στον Πούτιν είναι υπερεκτιμημένη. Όμως τι άλλο δείχνουν οι κινήσεις του Πούτιν με την εισβολή στην Ουκρανία? Δείχνουν ότι ο Πουτιν κατάστρεψε τη σχέση του με τη Δύση ενώ στρέφει το βλέμμα του στην Ασία (βλέπε κινήσεις αλληλοϋποστήριξης με Κινα και με Τουρκία), ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να αρπάξει τα μέρη της Ουκρανίας που ζουν Ρωσόφωνοι Ουκρανοί (και αφού έκανε δορυφόρο του τη Λευκορωσία). Έτσι θα έχει υπό την εξουσία του και τις τρείς Ρωσιες: εκτός τους υπηκόους του θα έχει και ένα κομμάτι της Μικρο-ρωσίας (΄έτσι λέγονταν παλιότερα η Ουκρανία) [9] και τη Λευκορωσια.

Βέβαια όλα αυτά μπορεί να έχουν να κάνουν με στυγνό ρεαλισμό της Ρωσικής ηγεσίας όσο αφορά τη γεωπολιτική σκακιέρα και όχι με την επίδραση του Ντούγκιν. Όμως οι συμπτώσεις είναι πολλές…Τέλος έτσι εξηγούνται κατά τη γνώμη μου και φαινομενικά ανεξήγητα για τη Δύση σκηνικά. Από τη μια τανκς με σοβιετικές σημαίες και ταυτόχρονα ο Πούτιν να μιλά για αποκομουνιστικοποίηση. Πρέπει λοιπόν να γίνουν τα κάτωθι ξεκάθαρά.

1. Στη δύση ο αντιναζιστικός αγώνας έχει συνδεθεί καλώς ή κακώς με το αντιφασιστικό κίνημα. Από το 90 και μετά οι εθνικομπολσεβίκοι αν και νεοφασίστες διεκδικούν την κληρονομιά του κόκκινου στρατού στο β παγκ πόλεμο λόγω Στάλιν (άλλωστε και ο τελευταίος δεν ήταν ο πιο δημοκρατικός άνθρωπος) και βέβαια της αντισλαβικής λύσσας του Χιτλερ. Με άλλα λόγια παίρνουν ότι τους βολεύει τόσο από το φασισμό (απορρίπτουν το ναζισμό πχ) όσο από το κομμουνισμό.

2. Έτσι οι Ρώσοι υπερεθνικιστες τέτοιου τύπου μπορούν να υβρίζουν άλλες περιόδους της ΕΣΣΔ και να απεχθάνονται άλλες κομουνιστικές ιστορικές φιγούρες επειδή ήταν εβραίοι, αντιρώσοι κλπ Παράλληλα είναι περήφανοι για το Τσαρικό παρελθόν!

3. Κάτι που ξενίζει πολλούς είναι η καλή σχέση που καλλιεργεί ο Πουτιν με μουσουλμάνους. Όποιος όμως είχε διαβάσει τη συνέντευξη του Πουτιν στον Όλιβερ Στοουν μπορούσε να δει εκτός των άλλων βασικών χαρακτηριστικών του πουτινισμού (όπως πχ τη λατρεία προς την ορθοδοξία) και το σεβασμό προς τους μουσουλμάνους Ρώσους. Είδαμε πριν και ότι ο Ντούγκιν υποστηρίζει τη συμμαχία με τουρκογενείς πληθυσμούς αλλά και μία γενικότερη στροφή προς την Ασία.

Για να εξηγηθεί αυτή η στάση πρέπει να λήξει και η παρεξήγηση περί ξανθού γένους (που ίσως είναι εφεύρεση των ρωσόφιλων Ελλήνων παππάδων).Οι Ρώσοι πολιτισμικά είναι περήφανοι για τη σχέση τους με τους Τατάρους (παρότι οι τελευταίοι τους είχαν κατακτήσει). Τα πολιτισμικά δάνεια της σύγχρονης Ρωσίας από τους Τάταρους είναι άπειρα. Άλλωστε και φυσιογνωμικά πάρα πολλοί Ρώσοι παραπέμπουν σε Ασιάτες (βλέπε Πούτιν). Και αν νομίζετε ότι ντρέπονται (όπως εδώ Ελλάδα που πριν χρόνια η βρισιά τουρκόσπορος ήταν πολύ βαριά) είστε βαθιά γελασμένοι. Άλλωστε και ο γίγαντας Ντοστογιέφσκι απεχθανόταν τη Δύση και λάτρευε το Ρώσο συμπατριώτη του παρά τον ασιατικό χαρακτήρα του. Όχι ότι δεν υπήρχαν και δυτικόφιλοι Ρώσοι. Αλλά δεν κατάφεραν να επικρατήσουν.

Όλα αυτά περί ρωσικών πολιτισμικών χαρακτηριστικών τα αναφέρω βέβαια σαν θετικό φαινόμενο. Όμως πάνω σε αυτό το πολιτισμικό πλαίσιο, τραβώντας το στα άκρα και διαστρεβλώνοντας το βασίστηκε αυτή η νέα μορφή ακροδεξιάς. Και τώρα δείχνει τα δόντια της : ευρασιατισμός, εθνικομπολσεβικισμός, θρησκευτικός φανατισμός κλπ. […] [10]

ε) O έτερος φιλόσοφος που έχει σημαδέψει τον ρώσο πρόεδρο, και έχει διαμορφώσει τον βαθύ συντηρητισμό του, είναι ο Κονσταντίν Λεοντίεφ (1831 – 1891). [11] Γνωστός ως «ρώσος Νίτσε», ο Λεοντίεφ (δες και Μέρος Τρίτο) ήταν πεισμένος ότι μετά την Αναγέννηση η Δύση βυθίστηκε στην παρακμή. Ο Πούτιν, με τη σειρά του, πιστεύει ότι η οικογένεια είναι εξ ορισμού ετεροφυλόφιλη και ότι η Ευρώπη έχει μπει στον δρόμο της πολιτικής ορθότητας, της θεωρίας του γένους και των φιλελεύθερων ανοιγμάτων.

Μπορεί το δόγμα του ρώσου προέδρου να συγκριθεί με τον ναζιστικό μύθο της Αρίας Φυλής; «Ο Πούτιν αποφεύγει να φυλετικοποιεί την εθνική ανωτερότητα του λαού του», λέει στο περιοδικό L’Obs ο γάλλος φιλόσοφος και δημοσιογράφος Μισέλ Ελτσανινόφ. «Η γενετική ζωτικότητα των Ρώσων οφείλεται στην ανάμειξη των διαφόρων λαών. Κατά την άποψη του ηγέτη του Κρεμλίνου, οι Ρώσοι αναζητούν βασικά ένα όραμα, είναι έτοιμοι να πεθάνουν για τις ιδέες τους και διαθέτουν ένα ισχυρό κατακτητικό πνεύμα».

Από το 2014 που προσάρτησε την Κριμαία, το 2016 υποστήριζε ότι η Ουκρανία δεν είναι χώρα. Και σε ένα άρθρο του που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 2021 στην ιστοσελίδα του Κρεμλίνου,[12] διακήρυξε την ενότητα του ρωσικού και του ουκρανικού λαού. Υπό τη ρωσική ηγεσία φυσικά: όπως υπενθυμίζει  ο Αντρέι Ζόριν, καθηγητής Ρωσικών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, οι Ρώσοι, οι Ουκρανοί και οι Λευκορώσοι χαρακτηρίζονταν αντιστοίχως πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση Velikorosy (Μεγάλοι Ρώσοι), Malorosy (Μικροί Ρώσοι) και Belorusy (Λευκοί Ρώσοι)…

ζ) Kαταστροφές και θρίαμβοι

Το σχήμα που χρησιμοποίησε ο Στάθης Καλύβας για να περιγράψει τα τελευταία 200 χρόνια της ελληνικής ιστορίας φαίνεται πως ισχύει και στη Ρωσία. Οπως σημειώνει ο Ζόριν, το ιστορικό αφήγημα της Ρωσίας καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από θαυματουργές μεταμορφώσεις ακόμη και των πιο εξευτελιστικών ηττών σε τεράστιους θριάμβους. Το σχήμα αυτό το ακολουθούν όλοι οι μεγάλοι πόλεμοι της χώρας: εναντίον των Πολωνών τον 17ο αιώνα, εναντίον των Σουηδών τον 18ο αιώνα, εναντίον των Γάλλων τον 19ο αιώνα και εναντίον των Γερμανών τον 20ό αιώνα. Κινητοποιώντας τη χώρα που είχε φτάσει στο χείλος του γκρεμού, ένας ισχυρός ηγέτης συνέτριβε τον αντίπαλο. Σε αυτή την παράδοση στηρίζεται και ο Πούτιν, θέλοντας με την ισοπέδωση της Ουκρανίας να μετατρέψει σε θρίαμβο τη «μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ού αιώνα», δηλαδή τη διάλυση της ΕΣΣΔ. [13]

Η άλλη «νομιμοποίηση» της εισβολής βρίσκεται στο διάγγελμα που εκφώνησε ο Πούτιν στις 22 Φεβρουαρίου 2022. Σύμφωνα με τον Ρώσο πρόεδρο, η Ουκρανία «είναι δημιούργημα της μπολσεβίκικης και κομμουνιστικής Ρωσίας», γιατί «ο Λένιν και οι σύντροφοί του άρπαξαν την Ουκρανία από τη Ρωσία» ! Η Ουκρανία αξίζει να ονομαστεί «Ουκρανία του Λένιν» γιατί εκείνος ήταν ο «δημιουργός και ο αρχιτέκτονας» αυτής της χώρας. Είναι εφεύρημα του Λένιν το καταστροφικό «δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση μέχρι της κρατικής απόσχισης στο οποίο βασίζεται το σοβιετικό κράτος», μια παράλογη παραχώρηση τους εθνικιστές των διαφόρων δημοκρατιών που δημιουργήθηκαν μετά την επανάσταση του 1917.

Το να δοθεί στις δημοκρατίες αυτές το δικαίωμα να αποσχιστούν από το ρωσικό κράτος ήταν, σύμφωνα με τον Πούτιν, «μια τρέλα, κάτι το εντελώς αδιανόητο», μια πραγματική καταστροφή της «ιστορικής Ρωσίας» (δηλαδή της τσαρικής). Απευθυνόμενος στους Ουκρανούς ηγέτες, ο Πούτιν ισχυρίζεται : μιλάτε για την αποκομμουνιστικοποίηση της Ουκρανίας (δηλαδή να σπάσετε τους δεσμούς με το κομμουνιστικό της παρελθόν), αλλά κολλήσατε στη μέση του δρόμου. «Θα σας δείξουμε εμείς ποια είναι η πραγματική αποκομμουνιστικοποίηση», συμπεραίνει ο Πούτιν, αναφερόμενος στο σχέδιό του να επανενσωματώσει την Ουκρανία, με τη βία εννοείται, στο ρωσικό κράτος. Ενώ Προαναγγέλλει «αυτοκάθαρση» της ρωσικής κοινωνίας από «μπάσταρδους και προδότες».

Στο ίδιο πνεύμα, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, σκοπεύει να ενώσει τον ρωσικό λαό ενάντια στη Δύση, χρησιμοποιώντας  τώρα ομιλίες (θέσεις) από την ακροδεξιά: «αληθινοί πατριώτες», «πέμπτη φάλαγγα» και «κάθαρση της κοινωνίας» . «Η Δύση προσπαθεί να σπάσει την κοινωνία μας κάνοντας εικασίες για στρατιωτικές αποστολές και τις κυρώσεις, για να προκαλέσει την πολιτική αντιπολίτευση στη Ρωσία χρησιμοποιώντας την πέμπτη φάλαγγα της», δήλωσε ο Ρώσος ηγέτης την Τετάρτη, 16 Μαρτίου του 2022.

Μέρος Τρίτο:

ΙΙΙ. Ο γεωπολιτικός διχασμός της ρωσικής κοινωνίας ή όταν οι βρικόλακες ξαναζωντανεύουν

Επιμέλεια:  Γιώργος Μεριζιώτης

Εξ αιτίας της γεωπολιτικής της θέσης ανέκαθεν ενδημούσε στη Ρωσία η ιδεολογία του ευρασιατισμού. Στον αντίποδα των Δυτικόφιλων (Zapadniki), αλλά και των Σλαβόφιλων (Slavojanofili), υπήρχαν οι Ανατολιστές (Vostochniki), που μετεξελίχθηκαν στους σημερινούς Ευρασιάτες. Ως γεωπολιτική θεωρία ο ευρασιατισμός αποτελεί μια σύνθεση, όπου συνυπάρχουν η κομμουνιστική ιδεολογία, ο εθνικισμός και η ακραία Ορθοδοξία. Σε πνευματικό επίπεδο όμως ο ευρασιατισμός αποτελεί μια μορφή αντίστασης στην επέλαση των «Δυτικών αξιών» και στην απειλή που αυτές συνιστούν για τη «ρωσική ψυχή». Βέβαια οι οραματιστές του ευρασιατισμού, έβλεπαν τη Ρωσία ως φορέα ενός νέου πολιτισμού: «Το καθήκον μας είναι να δημιουργήσουμε έναν εντελώς νέο πολιτισμό, τον δικό μας πολιτισμό, που δεν θα μοιάζει με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό…»

«… Όταν η Ρωσία πάψει να είναι μια παραμορφωμένη αντανάκλαση του ευρωπαϊκού πολιτισμού, όταν ξαναγίνει ο εαυτός της: η Ρωσία-Ευρασία είναι ο συνειδητός απόγονος και φορέας της μεγάλης κληρονομιάς του Τζέγκις Χαν …», έλεγε στα μέσα της δεκαετίας του 1920 ο πρίγκιπας Ν. Σ. Τρουμπετζκόι. [14] Δεν είναι παράξενο λοιπόν που για τους Ευρασιάτες ο Μέγας Πέτρος ήταν ένας προδότης, ενώ για τους Δυτικόφιλους ήρωας. Αυτός ο διχασμός είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του ρώσικου εθνικού χαρακτήρα, που πρέπει να ληφθεί υπόψιν.

η) Οι ιδεολογικοί πυλώνες της ρωσικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και της νέας κρατικής  νομενκλατούρας.

Κλείνοντας δέκα χρόνια στο Κρεμλίνο, ο Βλαδίμηρος Πούτιν,στην καθιερωμένη, ετήσια ομιλία του προς την Ομοσπονδιακή Συνέλευση (κοινή συνεδρίαση των δύο σωμάτων της ρωσικού Κοινοβουλίου) και παρουσία πλήθους παραγόντων από τη θρησκευτική, οικονομική και πνευματική ζωή της χώρας, εξέθεσε μέσα από ένα κείμενο 10.000 περίπου λέξεων το δικό του πολιτικό, οικονομικό, πολιτισμικό και γεωπολιτικό δόγμα. Η ομιλία αυτή έγινε την 12 Δεκεμβρίου 2013, [15] Ημέρα του Συντάγματος, μιας γιορτής που καθιέρωσε ο ίδιος ο Πούτιν και αυτό έχει την ιδεολογική του σημασία, γιατί εκείνη την ημέρα ήταν η 20η επέτειος από την υιοθέτηση του καταστατικού νομικού αυτού κειμένου.

θ) Σε ποια ονόματα αναφέρετε ή παραπέμπει ο Πούτιν στις ομιλίες του;

Lev Gumilyov – Λεβ Γκουμιλιόφ (1912 – 1992) Σοβιετικός ρώσος ιστορικός εθνολόγος, ειδικός στις ανατολικές σπουδές, καθηγητής ιστορίας και γεωγραφίας, μεταφραστής από τα περσικά, ιδρυτής της θεωρίας της εθνογένεσης. Γιος του γνωστού ρώσου ποιητή Νικολάι Γκουμιλιόφ που εκτελέστηκε το 1923 από τους Μπολσεβίκους με  κατηγορίες ως πράκτορας των Άγγλων και της ρωσίδας ποιήτριας Άννας Αχμάτοβα. Ο Λεβ Γκουμιλιόφ έμεινε επί 17 χρόνια κρατούμενος στα σταλινικά γκουλάγκ,  η ιστορία όμως παίζει περίεργα παιχνίδια και σήμερα το βιβλίο του πρώην κρατούμενου στα στρατόπεδα καταναγκαστικών έργων «Η εθνογένεση και η βιοσφαίρα της γης» Λεφ Γκουμιλιόφ είναι το προγραμματικό κείμενο της εξουσίας ενός ανθρώπου που προέρχεται από τα σπλάχνα της οργάνωσης των διωκτών του.

Ivan Ilyin – Ιβάν Ιλίν (1883 – 1954). Ένας ξεχασμένος χριστιανοφασίστας

Ο Ιβάν Ιλίν το 1922 εξορίστηκε μαζί με περίπου  160  διανοούμενους με το λεγόμενο «πλοίο των φιλοσόφων» , ατμόπλοια που μετέφεραν διανοούμενους που εκδιώχθηκαν από τη Σοβιετική Ρωσία το 1922. Από το 1922 έως το 1938 έζησε στο Βερολίνο. Είχε μητέρα Γερμανίδα και έγραφε τόσο καλά στα γερμανικά όσο και στα ρωσικά και ήταν συνεργάτης του  λευκού κινήματος που είχε μεταναστεύσει εκτός Ρωσίας . Μεταξύ 1927 και 1930 ήταν εκδότης  του ρωσόφωνου περιοδικού  Russkiy Kolokol , Russian Bell. Έδωσε διαλέξεις στη Γερμανία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το 1938 με οικονομική βοήθεια από τον μουσικοσυνθέτη  Σεργκέι Ραχμάνινοφ μπόρεσε να φύγει από τη Γερμανία και να συνεχίσει το έργο του στη Γενεύη της Ελβετίας . Πέθανε στο Zollikon κοντά στη Ζυρίχη στις 21 Δεκεμβρίου 1954.

Στην εξορία, ο Ivan Ilyin υποστήριξε ότι η Ρωσία δεν πρέπει να κρίνεται από αυτό που αποκάλεσε τον κομμουνιστικό κίνδυνο που αντιπροσώπευε εκείνη την εποχή, αλλά προσβλέπει σε ένα μέλλον στο οποίο θα απελευθερωνόταν με τη βοήθεια του χριστιανικού φασισμού .

Ο Ilyin σκέφτηκε ότι κάθε κράτος πρέπει να ιδρυθεί ως μια εταιρεία στην οποία ένας πολίτης είναι μέλος με ορισμένα δικαιώματα και ορισμένες υποχρεώσεις. Ως εκ τούτου, ο Ilyin αναγνώρισε την ανισότητα των ανθρώπων ως απαραίτητη κατάσταση πραγμάτων σε οποιαδήποτε χώρα. Αλλά αυτό σήμαινε ότι οι μορφωμένες ανώτερες τάξεις είχαν ένα ειδικό καθήκον πνευματικής καθοδήγησης προς τα αμόρφωτα κατώτερα στρώματα.

Για τον Ilyin, οποιαδήποτε συζήτηση για μια Ουκρανία χωριστή από τη Ρωσία τον έκανε έναν θανάσιμο εχθρό της Ρωσίας. Αμφισβήτησε ότι ένα άτομο μπορούσε να επιλέξει την εθνικότητά του περισσότερο από ό,τι τα κύτταρα μπορούν να αποφασίσουν εάν είναι μέρος ενός σώματος.

[…] Βασικό έργο του Ιλίν είναι το: «Η αντίσταση με τη βία στη δύναμη του Κακού» (1925). Κυρίαρχη ιδέα του βιβλίου είναι ότι η χριστιανική ηθική, την οποία και παραδέχεται απόλυτα, δεν παραβιάζεται, όταν είναι αναγκαίο να καταφύγει κάποιος στη βία για να κατατροπώσει τη δύναμη του Κακού, εφόσον βέβαια εξαντληθούν τα ειρηνικά μέσα. Είναι μια άποψη αντίθετη με τη θεωρία της «μη βίας» του Τολστόι, αλλά εξηγεί πολύ καλά τη στάση του προέδρου απέναντι στους Τσετσένους, απέναντι σε κάποιους ολιγάρχες, απέναντι στη δημοκρατική αντιπολίτευση κ.ά. Αυτή η «ανδροπρεπής» ηθική, που δικαιολογεί τη βία εν ονόματι του Καλού και που θυμίζει θεωρίες και εποχές του Μεσαίωνα αλλά και τη μπολσεβικική ηθική, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών. Ο Πούτιν όμως φαίνεται να είναι καλά κρατημένος απ’ αυτή τη θεωρία. Εκτιμά μάλιστα κι άλλες απόψεις του Ιλίν, που γράφτηκαν στα 1948-1954 και που αφορούν το μέλλον της Ρωσίας, μετά την πτώση του κομμουνισμού και της ΕΣΣΔ. Επιλέγω το απόσπασμα που εντυπωσίασε τον Πούτιν, όταν του το υπέδειξε ο Μιχάλκοφ:

«Ξέρουμε […] ποια θα είναι η πρώτιστη υποχρέωσή μας για την εθνική ρωσική ανοικοδόμηση και σωτηρία. Θα πρέπει να βασιστεί στην αναρρίχηση των αρίστων στην εξουσία, εκείνων που της είναι αφοσιωμένοι, εκείνων που χτυπά μέσα τους η καρδιά του έθνους […] που είναι […] ικανοί να προσφέρουν στον λαό όχι την εκδίκηση και την παρακμή, αλλά πνεύμα ελευθερίας, δικαιοσύνης, αδελφότητας όλων των κοινωνικών τάξεων. Αν η επιλογή αυτών των ατόμων γίνει γρήγορα και σωστά, τότε η Ρωσία θα στηθεί και πάλι όρθια και θα ξαναγεννηθεί μέσα σε λίγα χρόνια».

Αυτά και άλλα πολλά θα βρει ο αναγνώστης σ’ αυτό το βιβλίο σχετικά με την άσκηση της εξουσίας που ταιριάζει στη μετασοβιετική Ρωσία. Αντίθετα με τη «φορμαλιστική δυτική δημοκρατία» ο Ιλίν ονειρεύεται μια «δημοκρατική δικτατορία», μια «εθνική δικτατορία», καθώς επίσης την έλευση ενός «Καθοδηγητή». Όλα αυτά επηρέασαν βαθιά τον Πούτιν και συνθέτουν στην ουσία το πολιτικό μανιφέστο του περί «κάθετης εξουσίας», «δικτατορίας του νόμου», «επανάκαμψης της σταθερότητας και της ισχύος της Ρωσίας», «αποτελεσματικού κράτους» και σηματοδοτούν τη στροφή του στον συντηρητισμό που αποτελεί τη βάση για τη χάραξη της πολιτικής του για τη «ρωσική οδό».

Επειδή, δηλαδή, η Δύση επιζητεί την «ανισχυροποίηση» της Ρωσίας κι επειδή αγνοεί τον ειδικό ρόλο της στη διαμόρφωση του παγκόσμιου τοπίου, αυτό αυξάνει την επιφυλακτικότητα της Ρωσίας απέναντί της και ο Πούτιν σπεύδει με κάθε τρόπο με τις ενέργειές του να «αποκαταστήσει το κύρος της χώρας καθώς και τον μείζονα ρόλο της παγκοσμίως. Έτσι άλλωστε δικαιολογεί την επανάκτηση διά της βίας των αυτονομιστικών περιοχών της Νότιας Οσσετίας και της Αμπχαζίας στη Γεωργία καθώς επίσης και την πρόσφατη προσάρτηση της Κριμαίας. […] (απόσπασμα απο το βιβλίο του γαλορώσου καθηγητή φιλοσοφίας Μισέλ Ελτσανινόφ: «Στο μυαλό του Βλαντιμίρ Πούτιν» εκδ. 2016)

Αλεξάντρ Σολζενίτσιν (1918 – 2008) Ρώσος συγγραφέας, από τους πλέον διάσημους αντιφρονούντες της ΕΣΣΔ. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ το 1970. Απελάθηκε από την ΕΣΣΔ, έζησε στην Ελβετία και τις ΗΠΑ.

Από τους πιο σκληρούς επικριτές του σοβιετικού καθεστώτος είναι ο άνθρωπος που έκανε γνωστές τις θηριωδίες του σταλινικού καθεστώτος με τα βιβλία «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ» και «Μια ημέρα από τη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς, μεταμορφώθηκε σε οπαδό της ρωσικής δουλοπαροικίας.  Ο Σολζενίτσυν ήταν δεξιός συντηρητικός εθνικιστής  και οπαδός της μοναρχίας, πίστευε σε μια Πεφωτισμένη Δεσποτεία με χριστιανική βάση, όπως οι μεταρρυθμίσεις του Στολύπιν επί Τσάρου Νικολάου Β : Aλεξάντερ Σολζενίτσυν: Η εθνική συνείδηση της Ρωσσίας. Μέρος Α

Το 1994 θα επιστρέψει στην Ρωσία με τιμές εθνικού ήρωα. Ο Γιέλτσιν θα του δώσει καινούργιο διαβατήριο, όμως εκείνος με την άφιξη του θα ζητούσε την επιστροφή στον δεσποτισμό της Τσαρικής Ρωσίας. Σας θυμίζει μήπως την περίπτωση του Έζρα Πάουντ; Το 2002 εξέδωσε τον πρώτο τόμο του δίτομου βιβλίου του «Διακόσια Χρόνια Μαζί», μια ανάλυση της διαβίωσης των Εβραίων στην Ρωσία από το 1770. Σε αυτό το βιβλίο ο Σολζενίτσιν κατήγγειλε τον ρόλο των Εβραίων στις επαναστάσεις του 1905 και του 1917 και θα τους αποκαλούσε «στραγγαλιστές του ρωσικού λαού» και «δήμιους  υπέρ της κόκκινης επανάστασης».

Στις 12 Ιουνίου 2007 ο Πρόεδρος Πούτιν του παρέδωσε προσωπικά το Κρατικό Βραβείο της Ρώσικης Ομοσπονδίας για το ανθρωπιστικό του έργο. Πρέπει να πούμε ότι από την εποχή της αυτοεξορίας του στο εξωτερικό υπήρχε μια παράλληλη δράση των δύο ανδρών ενάντια στον υλιστικό τρόπο ζωής της Δύσης που εισάγεται πλέον και στην Ρωσία. Αυτό ο αντιδυτικός αντι-υλισμός είναι το πνευματικό υπόβαθρο της εξωτερικής πολιτικής με την αντιβαλλιστική ασπίδα και όλης της προσπάθειας να ξανακάνει δυνατή την Ρωσία. (από Πούτιν, Ντενίκιν και Σολζενίτσιν και Αλεξάντρ Σολζενίτσιν: «Η αθεΐα, αιτία της χρεωκοπίας σε Ανατολή και Δύση» Μέρος Α!)

Konstantin Leontiev – Κονσταντίν Λεοντίεφ (1831-1891) Το πιο αξιοσημείωτο βιβλίο του Λεόντιεφ είναι ένας τόμος με δοκίμια , The East, Russia, and Slavdom (1885–1886). Όπως ο Νικολάι Ντανιλέφσκι και ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι πριν από αυτόν, ήταν φανατικά αντίθετος  με τη δυτική καταναλωτική κοινωνία και τη λατρεία της υλικής ευημερίας. Ο Λεοντίεφ θεωρούσε τον παραδοσιακό ρωσικό βυζαντινισμό ως ευλογία και ισχυρό αντίδοτο ενάντια στην περαιτέρω φιλελευθεροποίηση της κοινωνίας της χώρας.

Nikolai Berdyaev – Νικολάι Μπερντιάγιεφ (1874 – 1948). Ρώσος φιλόσοφος, εκ των ιδρυτών του κινήματος της ρωσικής φιλοσοφικής και θεολογικής αναγέννησης, θεμελιωτής της θεωρίας του χριστιανικού υπαρξισμού. Με πλήθος έργων δικαίως κατέχει μια από τις πλέον επιφανείς θέσεις στο πάνθεον των ρωσικών γραμμάτων. Ανήκει στην ομάδα των διανοουμένων που απελάθηκαν από τη Ρωσία μετά την επικράτηση των Μπολσεβίκων.

Vladimir Solovyov (1853 – 1900). Ο Solovyov προσπάθησε να δημιουργήσει μια φιλοσοφία που θα μπορούσε μέσω του συστήματος λογικής ή λογικής του να συμφιλιώσει όλα τα σώματα γνώσης ή τους κλάδους της σκέψης και να συγχωνεύσει όλες τις αντικρουόμενες έννοιες σε ένα ενιαίο σύστημα. Το κεντρικό συστατικό αυτής της πλήρους φιλοσοφικής συμφιλίωσης ήταν η ρωσική σλαβόφιλη έννοια του sobornost (οργανική ή αυθόρμητη τάξη μέσω της ολοκλήρωσης, η οποία σχετίζεται με τη ρωσική λέξη για «καθολικός»). Ο Solovyov προσπάθησε να βρει και να επικυρώσει κοινό έδαφος, ή όπου οι συγκρούσεις έβρισκαν κοινό έδαφος, και, εστιάζοντας σε αυτό το κοινό έδαφος, να δημιουργήσει απόλυτη ενότητα και/ή ολοκληρωμένη συγχώνευση αντίθετων ιδεών ή/και λαών.

ι) Αυτοί που θεωρούνται ως οι «φιλοσοφικοί πυλώνες του Κρεμλίνου».

Η «διδακτέα ύλη» που φέρεται να προτείνει ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν στους υφισταμένους του, τους υψηλόβαθμους Ρώσους αξιωματούχους και περιφερειακούς διοικητές, περιλαμβάνει τα ακόλουθα βιβλία: «Η Φιλοσοφία της Ανισότητας» του Nikolai Berdyaev, η «Δικαίωση του Καλού» του Vladimir Solovyov και «Τα καθήκοντά μας» του Ivan Ilyin. (Δείτε και του υπόλοιπους  ιδεολογικούς μέντορες της σημερινής ρωσικής πολιτικοοικονομικής ελίτ στις σημειώσεις – παραπομπές ).

κ) Το αφήγημα του «αγαπημένου μυθιστορήματος  του Κρεμλίνου» και του Πούτιν.

 Το μυθιστόρημα που προέβλεψε την εισβολή Πούτιν στην Ουκανια. Πρόκειται για το ουτοπικό μυθιστόρημα του Μιχαήλ Γιούριεφ το 2006, «Η Τρίτη Αυτοκρατορία: Η Ρωσία όπως θα έπρεπε να είναι», προβλέπει με εκπληκτική ακρίβεια τη στρατηγική του υβριδικού πολέμου της Ρωσίας και τις πρόσφατες στρατιωτικές της εκστρατείες: ο πόλεμος του 2008 με τη Γεωργία, η προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, η αυτονόμηση των περιφερειών Ντόνετσκ και Λουχάνσκ την ίδια χρονιά, και η τρέχουσα επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία. Μετασοβιετικός νεομεσαιωνισμός, ακροδεξιά ιδεολογία. (Δείτε εδώ: «Η Τρίτη Αυτοκρατορία»).

Σημειώσεις – παραπομπές:

(όλες οι σημειώσεις και οι παραπομπές είναι του επιμελητή)

*) […] Οι προπαγανδιστές μπορεί να επαναλαμβάνουν το σλόγκαν: «Ο Ζελένσκι είναι Εβραίος, άρα δεν μπορεί να είναι Ναζί» όσο συχνά θέλουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι ριζοσπάστες [εθνικιστές νεοναζί] ελέγχουν την πολιτική διαδικασία στην Ουκρανία μέσω της βίας εναντίον εκείνων που τολμούν να αντιμετωπίσουν τις εθνικιστικές και επικυριαρχικές τους ατζέντες.[…] (Απόσπασμα από την συνέντευξη της ουκρανής ακαδημαϊκού  Όλγας Μπάισα, από εδώ: Ο πραγματικός Β. Ζελένσκι: Από διάσημος λαϊκιστής μέχρι αντιδημοφιλής νεοφιλελεύθερος τύπου Πινοσέτ).

**) Για μια οικονομική – πολιτική  ανάλυση της Ρωσίας και της Ουκρανίας μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, δείτε αυτά τα κείμενα:

Οι απαρχές του σημερινού αυταρχισμού στην Ρωσία  και  Οι δεσμοί του πολέμου στην Ουκρανία με την οικονομική κρίση του 2008 και οι παραλληλισμοί με το 1939

Σημειώσεις :

*) σημ. της σύνταξης: Το  νέο ντοκιμαντέρ του Νικήτα Μιχαλκόφ: «η ιστορία του Ρωσοουκρανικού προβλήματος» (ελληνική υπότιτλοι). Ένα προπαγανδιστικό βίντεο που διακινείται τις τελευταίες εβδομάδες από τους εγχώριους υποστηρικτές της ρωσικής εισβολής· όχι μόνο ακροδεξιούς αλλά και αριστερογενείς, ακόμη και κάποιους ακτιβιστές με αξιόλογη προϊστορία στα κοινωνικά κινήματα. Το βίντεο υπογράφεται από τον γνωστό Ρώσο σκηνοθέτη και ηθοποιό Νικίτα Μιχαλκόφ και αποτελεί συρραφή αποσπασμάτων από την τακτική δημοσιογραφική εκπομπή του «Εξορκιστής TV» (Бесогон ТВ), που προβάλλεται από το 2014 στο κρατικό κανάλι πανεθνικής εμβέλειας «Ρωσία 24». Το συγκεκριμένο «έκτακτο επεισόδιο» προβλήθηκε στις 5 Μαρτίου, ως συνοπτική ανακεφαλαίωση της εθνικής γραμμής για την εισβολή στην Ουκρανία.

Κάθε εβδομαδιαίο επεισόδιο του «Εξορκιστή», τον τίτλο του οποίου ο Μιχαλκόφ εμπνεύστηκε από τον Αγιο Νικήτα τον Εξορκιστή (γνωστό στα καθ’ ημάς σαν Αγιο Νικήτα τον Γότθο), μεταδίδεται τις Παρασκευές κι αναμεταδίδεται τρεις φορές μέσα στο Σαββατοκύριακο, για να εμπεδωθούν τα μηνύματά του από το ευρύτερο δυνατό λαϊκό κοινό. Δυο μήνες πριν (24/3/2022) ο πρόεδρος της Ρωσικής Εταιρείας Στρατιωτικής Ιστορίας (και σύμβουλος του Πούτιν) Βλαντίμιρ Μεντίνσκι εισηγήθηκε τη μετάφραση της εκπομπής «σε όσο το δυνατόν περισσότερες γλώσσες», προκειμένου ν’ αποφευχθεί μια νέα ξενόφερτη εθνική καταστροφή σαν την ανατροπή του τσάρου το 1917. Η προβολή του «Εξορκιστή» από την κρατική τηλεόραση είχε σταματήσει πάντως για ένα δεκάμηνο (1/5/2020-5/3/2021), μετά την «αποκάλυψη» του Μιχαλκόφ ότι τα εμβόλια κατά του κορονοϊού δεν είναι παρά ένα καταχθόνιο τέχνασμα του Μπιλ Γκέιτς, για να μας φυτέψει τσιπάκια με τελικό στόχο τη μείωση του ανθρώπινου πληθυσμού.

Δείτε  πως αυτός ο καθεστωτικός σκηνοθέτης προσπαθεί να δικαιολογήσει την εισβολή του ρωσικού στρατού  στην Ουκρανία.

Ο Νικήτα Μιχαλκόφ μεταξύ άλλων αναφέρει: «…Οι νεοναζί του Κιέβου, που αυτοαποκαλούνται Ουκρανοί αλλά είναι πολωνικής καταγωγής (η δυτική Ουκρανία ανήκε στην Πολωνία προ Β’ΠΠ) και γερμανικής νοοτροπίας (η δυτική Ουκρανία ανήκε στην Αυστριακή Αυτοκρατορία των Αψβούργων για τέσσερις αιώνες), κατέλαβαν την εξουσία ανατρέποντας τη νόμιμη και εκλεγμένη κυβέρνηση Γιανουκόβιτς. Και τότε άνοιξε ο ασκός του Αιόλου…».

Δείτε και αυτά:

Ο πραγματικός Β. Ζελένσκι: Από διάσημος λαϊκιστής μέχρι αντιδημοφιλής νεοφιλελεύθερος τύπου Πινοσέτ

«Η Τρίτη Αυτοκρατορία»Το μυθιστόρημα που προέβλεψε την εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία

ΡΩΣΙΑ – ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Ο φασισμός δεν διάλεξε πλευρά, πόνταρε σε όλες.

Πώς γέμισε η Ουκρανία νεοναζί:Ο σκιώδης ρόλος του Πούτιν και ο χρήσιμος ηλίθιος Ζελένσκι

Όλες οι δημοσίευσης της autonomidrasi.com για τον νεοναζισμό στην Ουκρανία:  Ουκρανία η  «Μέκκα» του νεοναζισμού

Ουκρανία η  «Μέκκα» του νεοναζισμού

Ο πολιτισμός της Δύσης και οι απολίτιστοι,βάρβαροι ιθαγενείς λαοί