Στην Κατερίνα Ιατροπούλου…..
(Το «μικρό σπουργίτι» πέταξε γι αλλού, ο κύκλος του βασάνου της τελείωσε….)

Μερόνυχτα κοντά ο ένας στον άλλο,
Γέμιζε η πλατεία απ της ανήσυχης νιότης τον καρπό να πέφτει
Ανώριμος γύρω από το άγαλμα και τα δέντρα της
Ατέλειωτες ώρες αργά το βράδυ στο τηλέφωνο
Το θυμάμαι σαν και τώρα σαν τον γνώριμο χτύπο της καρδιάς…2103629870,
Ακούγοντας με αγωνία την αγωνία της χαμηλής σου φωνής
Μίλα πιο δυνατά βρέ Κατερίνα
Δεν ακούγεσαι…
Επισκέψεις ξαφνικές και απρόσκλητες
Ιπποκράτους και Ναυαρίνου στο γραφείο
Τώρα όπως έγραφε κι η άλλη Κατερίνα,«Σκοτεινιααααά….»
Ζούμε χωριστά, μακριά ο ένας από τον άλλο γλυκιά μου
Αλήθεια πώς τα έφερε ανάποδα η ζωή
Πώς να προβλέψεις, πώς να δεις «τόσο μακριά»
Και αν και κανείς δεν πρέπει να κατηγορηθεί
Όμως η ονειροπόλα Αναρχία δεν τα κατάφερε τελικά (και…)στο «προσωπικό»
Όσο και να προσπάθησε
Και στις ώρες της μαύρης αρρώστιας μοιραία ορφάνεψε η συντροφικότητα
Το σχοινί του «δεσίματος» κόπηκε και ήρθε ο (απο)χωρισμός
Έπεσε σαν χάρτινος πύργος του «χώρου» η προσωρινότητα ,η σιγουριά κι η αφέλεια
Άνοιξε στα δύο το «καράβι της ουτοπίας» και οι επιβάτες χάθηκαν
Στον πρόωρο θάνατο της καθημερινότητας που όλα τα συνθλίβει
20.000 λεύγες κάτω στα αβυσσώδη βάθη της χωρίς έλεος
Κι από όσο πρόλαβε αυτό το γρήγορο «ταξίδι» να γνωρίσει
Να τι έμεινε τώρα πίσω
«Ανάξια πληρωμή» και μοναξιά σαν παγωμένη έρημος
Και «Κανείς μόνος του στην κρίση» γραμμένο στα χαρτιά και στους τοίχους…..,άς γελάσω
Απόντες από τον πόνο των δικών μας
Όχι σκόπιμα, όχι συνειδητά
Και αυτό είναι που πονάει περισσότερο
Σαν μαθαίνουμε πολύ ύστερα τον θάνατο των αδερφών μας
Θρηνούμε απόμερα ,σιωπηλά και μακριά στην «γωνιά μας»
Πολλές φορές μάλιστα με καθυστέρηση μηνών ή και ετών ακόμη
Σε έφερνα στο νου μου πολλές φορές ,όπως κι άλλους από τότε
Μα ποτέ δεν κίνησα να σε αναζητήσω ,να σε ξαναβρώ
Συγχώρα με για το ότι δεν ήρθα ποτέ
Συνέχισε να με αγαπάς γιατί παρ΄όλα αυτά ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΑΣΑ…..
Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Καιν)
Πηγή: https://www.facebook.com/permalink
Για την Κατερίνα Ιατροπούλου