Περισσότερο από κάθε άλλη φορά οι επιστήμονες εξεπλάγησαν από την εξυπνάδα των κορακιών, καθώς με νέα πειράματα -που δικαιώνουν πλήρως τον Αίσωπο για την ευφυΐα που τους απέδιδε στους μύθους του- απέδειξαν ότι τα πανέξυπνα πουλιά μπορούν να φτιάχνουν σύνθετα εργαλεία, τελείως μόνα τους και χωρίς καμία προηγούμενη εκπαίδευση από τους ανθρώπους.
Toυ Γιάννη Μπίλλα
Ούτε ο Φιλελευθερισμός ούτε ο Μαρξισμός, που είναι ο σημαντικότερός του αντίπαλος, δε φαίνεται ότι μπορούν να προσφέρουν μεγάλες ελπίδες για τη λύση των ογκωδών προβλημάτων που απειλούν να μας συντρίψουν. Εξαιτίας αυτού αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον για μια τρίτη θέση που εκδηλώθηκε στις μελέτες για τον Κοινωνικό ανθρωπισμό, τον Κοινοτισμό και άλλες παραδόσεις κοινωνικού κριτικισμού οι οποίες επισκιάστηκαν από τις κυρίαρχες παραδόσεις που προέρχονται από το Διαφωτισμό.
Των Γ. Κολέμπα – Γ. Μπίλλα *
Επιμέλεια: Γιώργος Μεριζιώτης
Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.
{…} Ο καπιταλισμός, πριν φανερώσει τα αδιέξοδά του, κατέστρεψε τον ψυχισμό των ανθρώπων, διαμόρφωσε έναν ανθρωπολογικό τύπο μοναχικό, νευρωτικό, αγχώδη, φοβικό και φοβισμένο, ανταγωνιστικό, επιθετικό, ενεργοβόρο, καριερίστα και αμοραλιστή, κάτοικο του «εγώ» και όχι του «εμείς». Ακόμα και σήμερα ο άνθρωπος αυτός διατηρεί την ψευδαίσθηση της ατομικής διαφυγής. Ο ανθρωπολογικός τύπος της ιδιώτευσης, της απάθειας, της συναλλαγής και της αλλοτρίωσης είναι μέρος του προβλήματος που έχουμε να επιλύσουμε.
Είναι ανάγκη να υιοθετήσουμε άλλα νοήματα, άλλες σημασίες και άλλα προτάγματα στη ζωή μας, με τα οποία θα αξίζει να ζει κανείς σήμερα και όχι να περιμένει την έφοδο στα «χειμερινά ανάκτορα». Διότι ο άνθρωπος, εκτός από κοινωνική κατασκευή, είναι ταυτόχρονα και δημιουργός της ζωής του.
Του Τάκη Φωτόπουλου *
Wassily Kandinsky «Soft Hard» – 1927
Σύνοψη
Η αντίληψη, η οποία επικράτησε στη Δύση από τον καιρό του Διαφωτισμού κατά το 18ο αιώνα, ότι η επιστήμη και η τεχνολογία επιτρέπουν τον ανθρώπινο έλεγχο της φύσης, σε μια αέναη διαδικασία προόδου και χειραφέτησης, έχει τεθεί σε σοβαρή δοκιμασία τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια. Αντικείμενο αμφισβήτησης έγινε όχι μόνο η αντικειμενικότητα και ουδετερότητα της επιστήμης αλλά, επίσης, η αυτονομία της τεχνολογίας. Εν τούτοις. ένα ακόμη σοβαρότερο θέμα που έχει τεθεί αφορά το δημοκρατικό χαρακτήρα της σημερινής επιστήμης και τεχνολογίας, της τεχνοεπιστήμης.
Επιμέλεια: Τέος Ρόμβος *
κλικ στην φώτο για μεγέθυνση
Δυόμιση χρόνια πριν, συγκεντρωθήκαμε για πρώτη φορά σε μια ανοιχτή συνέλευση μερικές δεκάδες πολίτες, κάτοικοι της Σύρου, για να κουβεντιάσουμε τα προβλήματα του νησιού μας. Μέσα απ’ αυτή την πρώτη συνέλευση ξεπήδησε η ιδέα ότι για να μην καταστραφεί το νησί από μιαν ανάπτυξη που δεν έχει όρια, θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος ήπιας ανάπτυξης που θα στηρίζεται στον εναλλακτικό τουρισμό, έναν τουρισμό που θα σέβεται τη νησιωτικότητα, το τοπίο και την ιστορία.
Χάρη σε κάποιους ξένους καθηγητές Γεωλογίας που, τις τελευταίες δεκαετίες, επισκέπτονται τακτικά το νησί μαζί με τους φοιτητές τους, αντιληφθήκαμε τη γεωλογική σημασία της Σύρου. Οι επιστήμονες αυτοί μας μίλησαν με θέρμη για τα γεωλογικά μνημεία του νησιού μας και μας εξήγησαν ότι η Σύρος αποτελεί ένα υπαίθριο γεωλογικό μουσείο. Έτσι γεννήθηκε μέσα μας η ιδέα της κήρυξης του νησιού σε Γεωπάρκο από την UNESCO.
Επιμέλεια: Γιώργος Μεριζιώτης
κάντε κλικ για μεγένθυση
Από Επιτροπή Νεολαίας Κατά της Εξόρυξης
Δεν εξυπηρετουμε συμφεροντα. Δεν πληρωνομαστε απο κανεναν. Δεν μας νοιαζει το προσωπικο μας συμφερον. Δεν μας απασχολει η δικη μας επιβιωση και μονο. Δεν ζηταμε ψηφο. Δεν ζουμε στον μικροκοσμο μας.
Δεν θελουμε καριερα λεφτα και ατομικη αναδειξη. Ειμαστε αυτοι που τους κοψαν το ρευμα. Που τους βγαλαν σε πλειστηριασμο το σπιτι.
Που μειναν ανεργοι. Που δωσαν φακελακι για να μην πεθανουν. Που δεν εχουν να πληρωσουν εισιτηριο. Που τους εκβιαζει ο εργοδοτης τους. Που πεθαινουν σε εργατικο ατυχημα.
Που δουλευουν για 300 ευρω. Που δεν θα παρουν συνταξη ποτε. Που δεν εχουν να πληρωσουν το νοικι. Ειμαστε η ταξη που υποφερει.Γιατι φοβαται οτι αμα εξεγερθει θα την δικασεις εσυ..
Συνέχεια
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Από σήμερα στο πάρκο Αγ. Κωνσταντίνου η 9η Πανθεσσαλική Γιορτή Οικολογικής Γεωργίας και Χειροτεχνίας.
Για ένατη χρονιά στο πάρκο Αγίου Κωνσταντίνου φιλοξενείται η Πανθεσσαλική Γιορτή Οικολογικής Γεωργίας και Χειροτεχνίας. Ο θεσμός των Γιορτών Οικολογικής Γεωργίας και χειροτεχνίας έχει ήδη γράψει μια ιστορία πολλών ετών, έχοντας ταξιδέψει σε πάρα πολλά μέρη της Ελλάδας. Εδώ και 25 χρόνια, αποτελεί το έμπρακτο όραμα του κινήματος της οικολογικής γεωργίας στην Ελλάδα.
Φέτος, περισσότεροι από 80 παραγωγοί, χειροτέχνες και συλλογικότητες, όχι μόνο από τη Θεσσαλία αλλά από ολόκληρη την Ελλάδα, συναντιόμαστε ξανά στο πάρκο του Αγ. Κωνσταντίνου στον Βόλο από την Παρασκευή 5 μέχρι την Κυριακή 7 Οκτωβρίου.
Επιμέλεια /σχολιασμός: Γιώργος Μεριζιώτης
Η 4η Οκτωβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Ζώων (*)
Η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων καθιερώθηκε το 1931 σ’ ένα συνέδριο περιβαλλοντιστών στη Φλωρεντία, ως ένας τρόπος για την ευαισθητοποίηση κοινού και ειδικών για τα υπό εξαφάνιση ζώα. Από τότε, η θεματολογία διευρύνθηκε και περιλαμβάνει όλα τα είδη του ζωικού κόσμου .
Οι άνθρωποι νομίζουν ότι απλώς προσπαθώ να φροντίσω όμορφα, χνουδωτά ζωάκια. Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι σταματήσω την αυτοκτονία του ανθρώπινου γένους», έλεγε για την κρίση της εξαφάνισης των ειδών, ο γνωστός περιβαλλοντολόγος του κινήματος της διατήρησης της άγριας ζωής Τζέραλντ Ντουρέλ. Τώρα αυτή η κρίση είναι, σύμφωνα με τους επιστήμονες, όχι απλά προ των πυλών αλλά σε πλήρη εξέλιξη. Οδεύουμε προς έναν πλανήτη χωρίς ζώα. Και δυστυχώς ο άνθρωπος ξεχνά ότι είναι ένα από αυτά.
Toυ Γιώργου Κολέμπα
Joan Mirò: La Terra Arata
Σε μία εποχή όπου όλες οι ενδείξεις είναι δυσοίωνες και τα προγνωστικά αποθαρρυντικά, ο κοινοτισμός επαναφέρει το όραμα για μια ανθρωπότητα που δεν θα πέσει στην παγίδα του αιμοσταγούς κανιβαλισμού και της αυτοκαταστροφής.
Ο κοινοτισμός και η άμεση δημοκρατία με την ομοσπονδιακή μορφή, αποτελεί σήμερα την ιδέα που μπορεί, όσο πιθανώς καμία άλλη, να εδαφικοποιήσει ταυτόχρονα σε τοπικό/γεωγραφικό αλλά και οικουμενικό/φαντασιακό επίπεδο την έννοια του κοινωνικού αυτοκαθορισμού.
Επιμέλεια: Γιώργος Μεριζιώτης
Τι κοινό μπορεί να έχει ένα σαμπουάν, ένα κραγιόν, ένα παιδικό γάλα, μια ζύμη για πίτσα, ένα παγωτό, η μαργαρίνη, πολλά απορρυπαντικά, πολλές σοκολάτες και μπισκότα, βιοκαύσιμα, σαπούνια και αρτοσκευάσματα, όπως και εκατοντάδες άλλα προϊόντα που αγοράζετε από το σούπερ μάρκετ, τον φούρνο ή ένα ζαχαροπλαστείο στη γειτονιά σας;
Είτε το ξέρετε, είτε όχι, τα περισσότερα από αυτά περιέχουν φοινικέλαιο και παράγωγά του. Συχνά δεν το γράφουν καν, και πρέπει να το φανταστείτε κάτω από ονομασίες όπως φυτικό Έλαιο, φυτικά λιπαρά, φοινικοπυρηνέλαιο, παλμιτικό οξύ, παλμολείνη, γλυκερύλιο, στεατικό Οξύ, Elaeis Guineensis Palm, κ.α.
Του Μάρεϊ Μπούκτσιν
Πρόλογος/ επιμέλεια: Γιώργος Μεριζιώτης
Πρόλογος
Δεν είναι ο άνθρωπος καρκίνος πάνω στον πλανήτη
Σε αυτή τη δημοσίευση παρουσιάζω το βιβλίο του Μάρεϊ Μπούκτσιν(α) «Ξαναφτιάχνοντας την κοινωνία» δημοσιεύοντας τον «πρόλογο» του συγγραφέα με τίτλο «ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ» που απαντάει στους προβληματισμούς που θέτω πιο κάτω. Ο τίτλος του πρόλογου είναι «αυθαίρετα» δικός μου.
Του Γιώργου Κoλέμπα *
Επιμέλεια: Γιώργος Μεριζιώτης
Joan Miró – Dutch Interior 1928 (κάντε κλικ την φώτο για μεγέθυνση)
1. Η επανανοηματοδότηση της καθημερινότητας μας
Σήμερα στα πλαίσια της συνολικής κρίσης και του «ναυαγίου» του μοντέλου ανάπτυξης που ακολουθήθηκε στη χώρα, θεωρούμε ότι είναι καταρχήν απαραίτητο να δώσουμε νέα νοήματα στη ζωή μας και την καθημερινότητά μας σαν πολίτες της.
Περισσότεροι πολίτες της βλέπουν ότι είναι αναγκαίο να ξεπερασθεί το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό μοντέλο «ανάπτυξης» που μας οδηγεί σε οικονομικές και οικολογικές καταστροφές. Από την άλλη αντιλαμβάνονται όλο και περισσότεροι, ότι για να είναι αυτό δυνατό, θα χρειασθεί ένα σημαντικό μέρος της νεολαίας και των ανέργων των πόλεων να μετεγκατασταθεί με δημιουργικό τρόπο στην περιφέρεια. Για να την αναζωογονήσουν και να στραφούν στην ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με εφαλτήρα τον αγροδιατροφικό τομέα και την μεταποίηση και όχι μόνο με τις υπηρεσίες και τον υπερδιογκωμένο μέχρι σήμερα τριτογενή τομέα και τον τουρισμό. Συνέχεια
Του Ζαν Φρανσουά Μπριέντ
Πρόλογος/εισαγωγή/επιμέλεια: Γιώργος Μεριζιώτης
Πρόλογος
ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Όσοι έχουν δυσανεξία – όχι στην λακτόζη – αλλά στην επαναστατική – εξτρεμιστική σκέψη, καλό είναι να μην ασχοληθούν καθόλου με αυτή τη δημοσίευση.
Μέσω του πρώτου καύσωνα που ήρθε φέτος καθυστερημένα στην χώρα μας , μέσω της μαζικής φυγής (όσων έχουν φράγκα) των κατοίκων του “κλεινόν άστυ” εις τάς εξοχάς και παραλίας, μέσω των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων των οκτώ που πυροβολούν στον εγκέφαλο λέγοντας, “μαζικά οι κάτοικοι εγκαταλείπουν την Αθήνα” αλλά έχει ο θεός και για αυτούς που μένουν, τις κοντινές παραλίες του Αργοσαρωνικού δείχνοντας μας του λουόμενους/λουόμενες να κάνουν βαρυσήμαντες δηλώσεις περί δροσιάς κλπ, επίσης δείχνοντας μας και τα απαραίτητα πλέον σεξιστικά πλάνα από κοπελίτσες με στρινγκ (κουραδοκόφτες).
Μια συνέντευξη με τον Κορνήλιο Καστοριάδη **
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, από το τη δεκαετία του 70’ αρχίζει να ενσωματώνει στο σύστημα της κριτικής του και το οικολογικό ζήτημα. Φαίνεται, δε, σχεδόν από όλα τα τελευταία κείμενά του ότι το οικολογικό ήταν το ζήτημα που τον απασχολούσε περισσότερο ή τουλάχιστον εξίσου πολύ με άλλα θέματα.
Τα βασικά προβλήματα τίθενται και εδώ είναι : η σχέση μεταξύ τεχνο-επιστήμης και πολιτικής, το γενικότερο θέμα της τεχνικής στον καπιταλισμό που δεν μπορεί παρά να είναι μια εγγενώς καπιταλιστική τεχνική, το τεράστιο περιβαλλοντικό πρόβλημα, η τάση του καπιταλιστικού συστήματος για καταστροφή της ζωής κτλ. Τέλος, η σημασία του αυτοπεριορισμού αλλά και της δημιουργίας για ένα πρόταγμα κοινωνικής και ατομικής αυτονομίας.
Είναι το νέο όνομα μίας νέας γεωλογικής περιόδου, η οποία ορίζεται από την επίδραση του ανθρώπου στον πλανήτη. Ένα σημάδι που θα παραμείνει στο γεωλογικό αρχείο της Γης πολύ καιρό μετά την κατάρρευση των πόλεων μας…
Οι προσπάθειες οριοθέτησης της περιόδου που σηματοδοτεί η παρουσία και η δραστηριότητα του ανθρώπου πυροδότησαν έναν έντονο επιστημονικό διάλογο μεταξύ γεωλόγων και περιβαλλοντολόγων.
Πρόλογος της σύνταξης:
1) Η εντροπία είναι η έννοια μέσω της οποίας μετράται η αταξία, της οποίας η μέγιστη τιμή αντικατοπτρίζει την πλήρη αποδιοργάνωση (ομογενοποίηση των πάντων) και ισοδυναμεί με την παύση της ζωής ή αλλιώς της εξέλιξης. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν υπάρχει καμία διαδικασία και δε βρίσκεται «σε λήθαργο» (κρυμμένη) κανενός είδους πληροφορία που να επιτρέπει την εξέλιξη (ή τη ζωή) αν με κάποιο τρόπο γίνει εκ νέου παροχή μόνο ενέργειας.
Αφαιρώντας την έννοια της πληροφορίας που δεν είναι αντικειμενικά μετρήσιμη (η εντροπία που εξαρτάται από αυτήν είναι επίσης μη αντικειμενικά μετρήσιμη και μάλιστα αφήνεται χωρίς μονάδες), προκύπτει μια μορφή εντροπίας που αφορά μόνο θερμικές μεταβολές, υπολογίζεται και είναι σαφώς ορισμένη: η θερμοδυναμική εντροπία. Η θερμοδυναμική εντροπία είναι εκτατική μεταβλητή ενός θερμοδυναμικού συστήματος. Ο όρος «εντροπία» («εν-» + «τροπή», αλλαγή εντός, εσωτερική αλλαγή) επινοήθηκε από τον Ρούντολφ Κλαούζιους το 1865.
Από το βήμα της βουλής στις 16.10.2015, ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας δήλωσε ότι η κυβέρνηση προχώρησε στην αναθεώρηση της σύμβασης παραχώρησης του Δημοσίου προς τον ΟΛΠ, όλως συμπτωματικώς λίγες ημέρες μετά την διασπορά χωρίς ακριβή δημοσιοποίηση του περιεχομένου της και τις αντιδράσεις που ξεσήκωσε και συγκεκριμένα ότι στο ελληνικό Δημόσιο παραμένει το παραλιακό μέτωπο στα λιπάσματα της Δραπετσώνας προκειμένου να αξιοποιηθεί. Στη συνέχεια, διέρρευσε στα μμε ότι εξαιρέθηκαν κι άλλες εκτάσεις όσον αφορά κυρίως αρχαιολογίκους χώρους κατά το μήκος της παραλιακής ζώνης ενώ παραμένει ανοικτό το ζήτημα την Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος και του πορθμείου Περάματος –Σαλαμίνας.
Του Τάσου Καφαντάρη
Η πρόοδος της γενετικής έχει εφοδιάσει με νέα εργαλεία τους επίδοξους φυλετικούς ιχνηλάτες. Με «λαγωνικό» το μιτοχονδριακό DΝΑ αναζητούν τις ρίζες των σύγχρονων ανθρώπων στα βάθη της ιστορίας.Μέσα στο χάος των θεωριών που διατυπώνονται ωστόσο ένα μοιάζει σίγουρο: όλοι είμαστε παιδιά μιας αφρικανής Εύας.
Tου Murray Bookchin**
Joan Miro The Farm,1922
Ελάχιστα επιχειρήματα έχουν χρησιμοποιηθεί πιο αποτελεσματικά για την αμφισβήτηση της άμεσης συμμετοχικής δημοκρατίας από τον ισχυρισμό ότι ζούμε σε μια «πολύπλοκη κοινωνία». Τα σύγχρονα αστικά κέντρα, μας λένε, είναι πολύ μεγάλα και πολύ συγκεντρωμένα για να επιτρέψουν τη λήψη αποφάσεων απευθείας από το λαό. Και η οικονομία μας είναι, ενδεχομένως, πολύ «διεθνοποιημένη» για να ξεμπερδέψει τους δαιδάλους της παραγωγής και του εμπορίου.
Στο σημερινό υπερεθνικό, συχνά ιδιαίτερα συγκεντρωτικό κοινωνικό μας σύστημα είναι προτιμότερο, μας συμβουλεύουν, να αυξήσουμε την αντιπροσώπευση μέσα στον κρατικό μηχανισμό, να βελτιώσουμε την αποδοτικότητα των γραφειοκρατικών θεσμών, από το να προωθήσουμε ουτοπικά «τοπικιστικά» σχήματα λαϊκού ελέγχου επί της πολιτικής και οικονομικής ζωής.
Ένα από τα κομβικότερα ιδεολογικά ζητήματα στον κοινωνικό αναρχισμό είναι η εναντίωση στην ανάθεση οποιασδήποτε μορφής. Το περιεχόμενο της ίδιας της ελευθερίας καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την δυνατότητα να πραγματώνουμε οι ίδιοι τις αποφάσεις μας χωρίς την ανάγκη πατρόνων, διαμεσολαβητών και ειδικών. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα στην παγκόσμια ιστορία που να αποδεικνύουν την αξία της συγκεκριμένης θέσης ωστόσο στα καθ ‘ημάς το πρόσφατο παράδειγμα των Σκουριών πείθει και τον πιο δύσπιστο. Άλλαξαν οι δημοτικές αρχές, άλλαξε η κυβέρνηση (προηγουμένως υπήρξαν λαύροι κατά της λειτουργείας του μεταλλείου) όμως το μεταλλείο συνέχισε την λειτουργία του.
Στην ΒΑ Χαλκιδική ο πολύχρονος αγώνας που πήρε χαρακτηριστικά τοπικής εξέγερσης των κατοίκων κατά των δυνάμεων καταστολής αλλά και κατά των τοπικών αρχών, ανέδειξε σε όλη την έκταση το ζήτημα της καπιταλιστικής ανάπτυξης αλλά και την δύναμη της αντίστασης όταν αυτή περνάει στα χέρια των πολιτών.
«. και έτσι λένε ότι έχουμε έρθει σ’ αυτή τη γη για να καταστρέψουμε τον κόσμο. Λένε ότι οι άνεμοι όντως ρημάζουν τα σπίτια, και κόβουν τα δέντρα, και η φλόγα τα καίει, αλλά εμείς αφανίζουμε τα πάντα, κατατρώμε τη γη, αλλάζουμε την κοίτη των ποταμών, ποτέ δεν ησυχάζουμε, ποτέ δεν ξαποσταίνουμε, αλλά πάντα τρέχουμε εδώ κι εκεί, ψάχνοντας χρυσό και ασήμι, ποτέ δεν ικανοποιούμαστε, και μετά ριψοκινδυνεύουμε γι’ αυτά, κάνουμε πολέμους, βρίζουμε, ποτέ δεν λέμε την αλήθεια και τους έχουμε στερήσει τα αναγκαία προς το ζην.»
Girolamo Benzoni, Ιστορία του Νέου Κόσμου, 1565
Επιχειρώντας να περιγράψουμε συνοπτικά την κατεύθυνση και στόχευση του πολιτικοοικονομικού συστήματος σε συνθήκες «κρίσης» και αναδιάρθρωσής του, σε σχέση με την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και συνολικότερα την εμπορευματοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος, δανειζόμαστε τα λόγια του subcomandante Marcos:
Του Γιώργου Μεριζιώτη
Η μπροσούρα αυτή με τίτλο “ η κοινωνία της μόλυνσης δεν καθαρίζεται… ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ!!! ”, είναι μια από τις πρώτες οικολογικές μελέτες που έγιναν από αναρχική ομάδα, την Αναρχική Ομάδα Δραπετσώνας- Κερατσινίου το 1988 (στη οποία συμμετείχα εκείνη την περίοδο) και η πρώτη που έγινε σε τοπικό επίπεδο για θέματα περιβαλλοντικής μόλυνσης που μάστιζαν την περιοχή μας και επηρέαζαν ακόμη και το λεκανοπέδιο αττικής.
Φυσικά τέτοια μελέτη δεν είχαν κάνει ούτε οι οικολογικές ομάδες εκείνης της εποχής. Η μπροσούρα εκδόθηκε σε 3.000 αντίτυπα και μοιράστηκε τον Μάη του 1988 σε πλατείες, λαϊκές αγορές και άλλους δημόσιους χώρους της περιοχής μας, επίσης ένα μεγάλο μέρος της μοιράστηκε πόρτα- πόρτα.
Του Μάραιη Μπούκτσιν
«… Την εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης, ο Τόμας Μάλθους διατύπωσε «τον νόμο του πληθυσμού» σύμφωνα με τον οποίο η παραγωγή τροφίμων αυξάνεται με αριθμητική πρόοδο, ενώ ο πληθυσμός με γεωμετρική. Για να διατηρηθεί η ισορροπία, θεωρούσε επιτακτικό τον έλεγχο και τον περιορισμό του πληθυσμού – δηλαδή έλεγε ουσιαστικά ότι ήταν ευπρόσδεκτες οι επιδημίες και οι καταστροφές. . . Στο βιβλίο αυτό ο Μπούκτσιν ανασκευάζει αυτόν τον μύθο, κάτω από τις διάφορες ιδεολογικές του μεταμφιέσεις – μαλθουσιανισμός,νεομαλθουσιανισμός, κονωνικός δαρβινισμός, φασισμός, «οικολογία του βάθους» κλπ – καταρρίπτοντας μεθοδικά και αμείλικτα τη φαινομενική λογική του και αποκαλύπτοντας αυτό που κρύβεται πίσω: τη ριζική απανθρωπιά του κεφαλαίου και τη μοίρα που αυτό επιβάλλει στους φτωχούς…» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Της Τζάνετ Μπιλ
Το κείμενο της Τζάνετ Μπιλ δημοσιεύτηκε στο 12ο τεύχος του ηλεκτρονικού περιοδικού Communalism τον Οκτώβριο του 2007 και, μεταξύ άλλων, αποτελεί μια εξαιρετική σύντομη εισαγωγή στην ιστορική εξέλιξη των ιδεών του Μπούκτσιν. Η Μπιλ ήταν σύντροφος και συνεργάτιδα του Μπούκτσιν για δύο δεκαετίες μέχρι και τον θάνατό του, και ασχολήθηκε με ζητήματα κοινωνικής οικολογίας και οικοφεμινισμού. Δίδασκε στο Ινστιτούτο Κοινωνικής Οικολογίας του Βερμόντ και έχει δημοσιεύσει τέσσερα βιβλία.
Για ένα μεγάλο διάστημα της ενήλικης ζωής του, ο Μάρεϊ Μπούκτσιν θεωρούνταν ως ένας από τους σημαντικότερους αναρχικούς θεωρητικούς, ίσως ο πιο πολυδιάστατος και καινοτόμος του εικοστού αιώνα. Όταν πέθανε, τον Ιούλιο του 2006, οι Times Online του Λονδίνου τον χαρακτήρισαν ως τον «πιο σημαντικό αναρχικό στοχαστή στη Βόρεια Αμερική για πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα». Το γεγονός, όμως, είναι ότι πριν πεθάνει ο Μάρεϊ δε θεωρούσε πλέον τον εαυτό του αναρχικό. Από το 1995 έλεγε στους πιο κοντινούς του ανθρώπους ότι δε θεωρούσε πλέον τον εαυτό του μέρος αυτού του κινήματος.
