1986 – 87 Δυο ημερομηνίες σταθμός αλλά και καμπής για το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα

---

1986 – 87 Δυο ημερομηνίες σταθμός αλλά και καμπής για το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα

Toυ Γιώργου Μεριζιώτη

Πρόλογος

Αυτή η μικρή ιστοριογραφική μελέτη (#) αφιερώνεται πρωτίστως στον Μιχάλη Καλτεζά, αλλά επίσης  και σε όλους τους συντρόφους και συντρόφισσες εκείνης της περιόδου – άλλοι εν ζωή και άλλοι εκλιπόντες σήμερα – που πάλεψαν ακόμα και με διαφορετικούς τρόπους και μέσα (χωρίς να αγιάζουν ούτε το σκοπό , ούτε τα μέσα), για να μείνει η ουτοπία   ζωντανή, πίστεψαν και πάλεψαν στην προοπτική  της ταξικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.

Χάρηκαν αλλά και πόνεσαν, γέλασαν αλλά και έκλαψαν, πολλοί απογοητεύτηκαν και αποχώρισαν από τις κινηματικές δράσεις, αλλά για να απο-γοητευτείς πρέπει πρώτα να γοητευτείς έτσι γινόταν και έτσι γίνεται.

Πρέπει να ξαναδώσουμε χώρο και χρόνο στην ουτοπία και να ξανά γοητευτούμε γιατί όπως λέει και ο ποιητής Όσκαρ Ουάιλντ :

«Ενας χάρτης του κόσμου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη μόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας μια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας μετά την άλλη Ουτοπίας»

Και ένας αναρχικός κομμουνάριος ο Ζοζέφ Ντεζάκ (Joseph Déjacque, 1821-1864) που  αναμφισβήτητα είναι ο πρώτος  που χρησιμοποιεί την λέξη  Ελευθεριακός, στην περιγραφή της μελλοντικής χώρας, της ουτοπίας του, σαν «πρώιμος» αντιντετερμινιστής μας λέει:

«Οι αναζητητές της ιδανικής ευτυχίας, ακριβώς έτσι όπως οι αναζητητές της φιλοσοφικής λίθου, ίσως δεν πραγματοποιήσουν ποτέ απόλυτα την ουτοπία τους, όμως η ουτοπία τους θα είναι το αίτιο για τις προόδους της ανθρωπότητας»

#)σημ. Όποιος/α δυσκολεύετε στην ανάγνωση της μπροσούρας  υπάρχει και το pdf:  1986 – 87 ( Δυο ημερομηνίες σταθμός αλλά και καμπής για το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα

Προοίμιο (εισαγωγή)

Πολλοί θα περιμένουν σε αυτή την μικρή (αποσπασματική) ιστοριογραφική μελέτη να αναφέρω σαν σημεία σταθμός τα γεγονότα και κάποια επεισόδια που διαδραματίστηκαν εκείνη την εποχή. Ως προς αυτό θα απογοητευτούν, (όχι γιατί τα γεγονότα εκείνης της περιόδου  δεν είναι σημαντικά) γιατί αυτά που θεωρώ σαν σημεία σταθμός αλλά και καμπής για το αναρχικό κίνημα εκείνης της περιόδου είναι:

α) Σαν πρώτο σημείο σταθμός θεωρώ την πρώτη πανελλαδική συνάντηση των αναρχικών στην Πάτρα, όπου συναντήθηκαν, γνωρίστηκαν και συζήτησαν οι αναρχικοί/ες σχεδόν από όλη την Ελλάδα,  ήταν μια πολιτική πράξη που δημιούργησε σε πολλούς συντρόφους/σες μεγάλες προσδοκίες ως προς το μέλλον του κινήματος.

β) Σαν δεύτερο σημείο σταθμός αλλά και καμπής θεωρώ την δημιουργία της πρώτης πανελλαδικής οργάνωσης των αναρχικών, δηλαδή την Ένωση Αναρχικών, σταθμό θεωρώ την πρώτη προσπάθεια οργανωτικής συγκρότησης ενός μέρους του κινήματος. Καμπή θεωρώ την αποτυχία αυτής της οργάνωσης λόγω απειρίας και λαθών που μας εμπόδισαν να θέσουμε ένα πλαίσιο ώστε να λειτουργήσει αυτή η οργάνωση με έναν υποδειγματικό αναρχικό τρόπο τόσο στην μορφή όσο και στο περιεχόμενο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μετά από λίγο χρονικό διάστημα να διασπαστεί και να διαλυθεί. Από τότε και μέχρι σήμερα δεν ξαναπαρουσιάστηκε ένας σοβαρός τρόπος πανελλαδικής αναρχικής συγκρότησης, εκτός από ένα ή δυο  μονοθεματικά συντονιστικά. (*)

Τα περισσότερα που έχουν γραφεί γύρω από την σύγχρονη ιστορία του κινήματος βρίθουν από υποκειμενικές ανακρίβειες και κακόβουλη εικοτολογία. Ακόμη και μια πανεπιστημιακή μελέτη διδακτορική διατριβή    [α.1**] που έχω διαβάσει βρίθει και αυτή από ανακρίβειες και ελλείψεις γιατί αναφέρεται περισσότερο στο πολιτιστικό μέρος του κινήματος και ελάχιστα στο πολιτικό, λες και το πολιτιστικό μέρος του κινήματος  είναι ανεξάρτητο και αυτόνομο  από το πολιτικό.

Όμως προτού συνεχίσω επιτρέψτε μου να επισημάνω τρία ζητήματα που προέκυψαν «αναγκαστικά» κατά την συγγραφή αυτής της μελέτης.

1) Επειδή σε συζήτηση με κάποιους συντρόφους μου είπαν να γράψω ότι σήμερα σε σχέση με το παρελθόν τα πράγματα στον αναρχικό χώρο είναι πολύ καλύτερα, τους είπα ότι είμαι ενάντια στο να μεταφέρω στους νεότερους ματαιοδοξία όπως επίσης είμαι ενάντια στην ωραιοποίηση καταστάσεων, για τον λόγο του ότι δεν έχει γραφτεί κάτι περιεκτικό για την ιστορία του κινήματος τα τελευταία σχεδόν 40 χρόνια σύγχρονης παρουσίας του στην Ελλάδα και χρειάζεται να ενημερωθούν όσοι – όσες το θέλουν και για να δουν επιπλέον (αν τους ενδιαφέρει) και να συγκρίνουν το χθες με το σήμερα επιβεβαιώνοντας ή απορρίπτοντας την άποψη μου, ότι εκτός από την κινηματική ιστορικότητα τα προβλήματα και οι ανεπάρκειες του κινήματος εδώ και δεκαετίες παραμένουν τα ίδια και σαν τον ατέρμονα κοχλία που στριφογύριζε γύρω από τον εαυτό του, δεν έχουν ούτε αρχή ούτε τέλος.

2) Επίσης δεν πρόκειται να εμπλακώ σε μια σχετικιστική συζήτηση αν μπορεί να γραφτεί με έναν “αντικειμενικό” τρόπο η ιστορία του α/α κινήματος της Ελλάδας, γιατί σύμφωνα με αυτή την ανιστόρητη λογική δεν θα γραφόταν τίποτα ιστορικό.

“Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη” Μ. Κούντερα. Επίσης, “Ένα κίνημα που αγνοεί ή αποστρέφεται την κοινωνική ιστορία, αλλά και την ιστορικότητά του, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να βρίσκεται διαρκώς στο νησί των λωτοφάγων» Γ. Μεριζιώτης

3) Αυτή η μικρή ιστοριογραφική μελέτη ξεκίνησε με αφορμή την συζήτηση που έχει ανοίξει στο indymedia  με θέμα:  Ερώτηση για την Ένωση Αναρχικών  [α.2] και συμμετείχα προς το τέλος της (με το νικ νειμ δημοσίευσης [G] άλλα και επώνυμα) σε αυτή την συζήτηση ενημέρωσα ότι θα ανοίξω άλλο νήμα και θα αρχίσω να παρουσιάζω ντοκουμέντα από εκείνη την εποχή, άγνωστα στους νεότερους/ες αλλά και σε πολλούς παλιούς/ες.

Όμως δεν γίνεται να παρουσιάσεις ντοκουμέντα έτσι νέτα σκέτα χωρίς να δίνεις μια εικόνα του κινηματικού αλλά και του  γενικότερου πολιτικού περιβάλλοντος εκείνης της εποχής, γιατί πολλά θέματα θα γίνονταν ελάχιστα ή καθόλου κατανοητά από τους νεότερους/ες, – άσε που και οι παλιότεροι/ες χρειάζεται να ξαναθυμηθούν κάποια πράγματα – . Τα ντοκουμέντα που θα δημοσιεύσω είναι σχετικά και αφορούν αυτές τις δυο πανελλαδικές συναντήσεις των αναρχικών που προείπα.

Αρχίζω συνοπτικά από το 1974 και θα σταματήσω το 1987, φυσικά η δεκαετία του ογδόντα χρίζει μιας μεγαλύτερης μελέτης αναφοράς γιατί αποτέλεσε την δεκαετία που αυξήθηκε (μαζικοποιήθηκε, από το πολλοί μαζί) αριθμητικά το αναρχικό κίνημα, όπως επίσης είναι εποχή που έρχονται με έναν καταιγισμό φωτονίων ιδέες και τάσεις από το εξωτερικό που είναι τόσες ώστε αδυνατούμε να τις αφομοιώσουμε, να τις επεξεργαστούμε ώστε να τις εντάξουμε στην ελληνική πραγματικότητα και ιδιαιτερότητα.

Η μελέτη αποτελείται από τρία μέρη, 1) μια συνοπτική παρουσίαση του αναρχικού κινήματος από το 1974 μέχρι το 1987, 2) μια συνοπτική παρουσίαση του πολιτικού περιβάλλοντος της εποχής, 3) τα ντοκουμέντα.

Ο γραφών εντάχθηκε στο αναρχικό κίνημα στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και μέχρι το 2014 ήταν ενεργός κινηματικά, πιστεύω ότι έχω μια όσο το δυνατόν πλήρη εικόνα για τα τεκταινόμενα, δεν αρνούμαι βέβαια τυχόν παραλήψεις  και λάθος συμπεράσματα. (***)

Κάθε εποχή εκτός του ότι μπορεί να ανοίγει νέους ορίζοντες,  θρέφει και θρέφεται από προσδοκίες  αλλά και  τις αυταπάτες της. Αυτές τις αυταπάτες καλούμαστε να ανιχνεύσουμε ώστε να μην της επαναλάβουμε στο  σήμερα.

Γιώργος Μεριζιώτης

Πειραιάς – Δραπετσώνα 18 / 4 / 2015

Για επικοινωνία: isopedotes@yahoo.gr

Σημείωση:

*)  Την εποχή που συντάσσεται αυτή η μελέτη είχαν ήδη ξεκινήσει σε πανελλαδικό επίπεδο  διαδικασίες από ένα αρκετά μεγάλο μέρος του αναρχικού χώρου για την οργανωτική του συγκρότηση. Στις αρχές αυτών των συζητήσεων – διαδικασιών συμμετείχα και εγώ, μέσα από την συλλογικότητα στην οποία ήμουν.

**) Ίσως παραξενευτείτε με αυτές τις σημειώσεις στο κείμενο αλλά είναι για τις ιντερνετικές διευθύνσεις όταν η μελέτη κυκλοφορήσει σε έντυπη μορφή.

***) Στην παράγραφο αυτή είχα  περιλάβει  (στο προσχέδιο της μελέτης που είχα αναρτήσει  σε διάφορα σάιτ ,αλλά και στο δικό μου «Ελευθεριακός Κόσμος») την  εξής πρόταση:

«… γι αυτό είναι δεκτή και επιβεβλημένη οποιαδήποτε παρέμβαση διορθώνει και  βελτιώνει αυτή την ιστοριογραφική αφήγηση (βέβαια μέσα σε συντροφικά πλαίσια), επίσης, επειδή αναφέρομαι ως επί το πλείστον στην Αθήνα, όσοι/ες νομίζετε ότι έχω παραβλέψει κάποια γεγονότα ή κινηματικές διεργασίες που συνέβησαν στις άλλες πόλεις της χώρας ας το αναφέρουν…» Το προσχέδιο έμεινε πέντε μήνες αναρτημένο άλλα δεν υπήρξε ανταπόκριση.

( Όλη η δημοσίευση σε pdf: 1986 – 87  Δυο ημερομηνίες σταθμός αλλά και καμπής για το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα)

Μέρος Πρώτο

Μια συνοπτική παρουσίαση του αναρχικού κινήματος από το 1974 μέχρι το 1987

Η επανεμφάνιση των αναρχικών – ελευθεριακών ιδεών στην Ελλάδα, (σχεδόν 70 χρόνια (1) μετά από την πρώτη τους εμφάνιση) ήταν ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός, που πολλοί θέλησαν στην αρχή να αποκρύψουν ή να αποσιωπήσουν. Είναι στην νέα περίοδο, αρχής γενομένης από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το ’73 ενάντια στην δικτατορία, όπου μέσα από τις στάχτες της καταστολής αυτής της εξέγερσης δηλώνει ξανά δημόσια και ανοικτά την παρουσία του και ο αναρχικός- ελευθεριακός λόγος. Αυτό σηματοδοτεί αλλά και νοηματοδοτεί το αναρχικό κίνημα και την μετέπειτα πορεία του, μέχρι και σήμερα.

Η πρώτη “γενιά” αναρχικών – όχι όλοι – αλλά τουλάχιστον αυτοί που ήταν φοιτητές στην Γαλλία και έζησαν τον Μάη του 68, ενώ μετά συμμετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 73 ήταν λίγο από όλα λ.χ, λίγο μποέμ, [α.3] λίγο εργατιστές, λίγο σιτουασιονιστές, [α.4] λίγο αβανγκαρτ,[α.5]  μπητ κουλτούρα [α.6] και σαν κοινωνικά υποκείμενα λίγο φοιτητές, λίγο εργαζόμενοι και λίγο αυτοαπασχολούμενοι. Αρκετοί από αυτούς κατάγονταν από μικροαστικές ή μεσοαστικές οικογένειες. Ήταν συσπειρωμένοι γύρω από δυο εκδοτικούς “οίκους” και δυο περιοδικά, εκτός από έναν – δυο πυρήνες στην ουσία παρέες αναρχιζόντων ατόμων λίγο ετερόκλητων ιδεολογικά που είχαν σαν στέκια συνεύρεσης διάφορα καφενεία και καφετέριες στα Εξάρχεια.

Οι αναρχικοί ήταν γεωγραφικά περιορισμένοι ως επί το πλείστον στα Εξάρχεια και πέριξ αυτών. Παρόλα αυτά όμως  η επιμονή τους και η υπομονή τους και ενώ καταστέλλονταν από την σταλινική αριστερά (που δεν ήθελε να δημιουργηθεί κίνημα από τα αριστερά της και μάλιστα αναρχικό) και το κράτος, κατάφερναν να σπάνε το «γκέτο» των Εξαρχείων και να απευθύνονται πιο πλατιά στην κοινωνία, μέσα από πορείες , εκδηλώσεις κλπ ενώ είχαν το ταξικό ζήτημα ψηλά στο θεματολόγιο τους.

Τα χρόνια αυτά οι κινητοποιήσεις ενάντια στην λιτότητα και τον αυταρχισμό της κυβέρνησης Καραμανλή, (δείτε προσθήκη A) έπαιρναν πολλές φορές μορφές σύρραξης με τους μπάτσους στους δρόμους και γίνονταν από εργάτες, φοιτητές και φτωχούς αγρότες, πολλές φορές έξω από τις κομματικές γραμμές και νόρμες. Οι αναρχικοί προσπαθούσαν να συμπορευτούν με αυτά τα ταξικά υποκείμενα, αλλού τα κατάφερναν, αλλού εμποδίζονταν από τα αριστερά κομματόσκυλα. “Εμείς είμαστε οι ρομαντικοί, οι προκλητικοί και οι οργισμένοι” διακήρυττε αναρχική προκήρυξη μετά τα επεισόδια της Πρωτομαγιάς του 1977.  [α.7] Επίσης ένα μέρος του φοιτητικού κινήματος του 1977-79 επηρεάστηκε από τον αναρχισμό, αντιεξουσιαστικοί πυρήνες δρουν ήδη στις πανεπιστημιακές σχολές, στις πολύμηνες καταλήψεις ενάντια στον νόμο 815 (1979), συγκρούονται με την αστυνομία αλλά και την ΚΝΕ (κνατ).

Τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα η δεύτερη “γενιά” ( από αυτή την άποψη τόσο η πρώτη “γενιά” όσο και εμείς, κινηματικά ήμασταν ένα από τα νεότερα κινήματα της Ευρώπης, και ηλικιακά ένα κίνημα νεολαίας – γενιάς) αναρχικών αποτέλεσμα της δράσης της προηγούμενης “γενιάς”είναι οι περισσότεροι εργατόπαιδα ή κατάγονται από εργατικές οικογένειες . Αυτό είχε την σημασία του γιατί ο αναρχικός χώρος ειδικά της Αθήνας άρχισε να διασπείρεται στις εργατικές γειτονιές, να ξεφεύγει δηλαδή από τον περιορισμένο χώρο των Εξαρχείων και του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, δημιουργούνται οι πρώτες αναρχικές συσσωματώσεις στις λαϊκές συνοικίες λ.χ Αιγάλεω, Περιστέρι, Νίκαια και λίγο αργότερα στον Πειραιά, Βύρωνα, Ζωγράφου κλπ. Παράλληλα γίνονται οι πρώτες “δειλές” (γιατί ήμασταν πολύ νέοι ηλικιακά) προσπάθειες αυτόνομου συνδικαλισμού.

Επίσης αναρχικοί πρωτοστατούν το 1981- 82 στις πρώτες καταλήψεις στέγης, στην Βαλτετσίου στα Εξάρχεια, στην βίλα Στέλλα στο Ν. Ηράκλειο, τα Πατήσια, τη Θεσσαλονίκη και στο Ηράκλειο Κρήτης, ενώ τα στέκια ήρθαν λίγο μετά για να συμπληρώσουν τον καμβά της αντιεξουσιαστικής αυτοοργάνωσης εκείνης την εποχής. Ταυτόχρονα οι αναρχικές ιδέες άρχισαν να εξαπλώνονται στην επαρχία με κύριο κορμό τις δυο μεγάλες πόλεις, στον βορά την Θεσσαλονίκη και στο νότο την Πάτρα. Άρχισαν σε αυτές τις πόλεις να εμφανίζονται οι πρώτες ομαδοποιήσεις που θα αποτελέσουν τις μήτρες για την παραπέρα εξάπλωση των αναρχικών σε μικρότερες περιφερειακές πόλεις, κωμοπόλεις ακόμα και σε κάποια χωριά. Σε αυτό φυσικά βοηθήσαν και οι φοιτητές σύντροφοι/σες κύρια της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας. Να σημειώσω επίσης ότι στο διάστημα 1982-1983 υπήρξε η πρώτη οργανωτική προσπάθεια αναρχικών η Κίνηση για τη συγκρότηση αναρχικής ομοσπονδίας [α.8]που προωθείτο κύρια από την Αναρχική Ομάδα Πειραιά, η οποία, δεν έτυχε ανταπόκρισης και για αυτό το λόγο περιορίστηκε περισσότερο σε μια προσπάθεια κριτικής και θεωρίας και λιγότερο πρακτικής.

Το αναρχικό κίνημα αποκτάει μεγαλύτερη δύναμη στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν κυρίως νέα άτομα από τον αριστερίστικο χώρο και την αριστερά (δείτε προσθήκη Γ,Δ) αηδίασαν με τις κομματικές γραμμές που προωθούσαν την αστική νομιμότητα, πχ εκλογισμός, ήπιο και συναινετικό κλίμα υπέρ του ΠΑΣΟΚ (δείτε προσθήκη 2) και άρχισαν αρκετοί/τες να προσχωρούν στο πλευρό των αναρχικών, ειδικότερα μετά την αντίσταση των αναρχικών στις “επιχειρήσεις Αρετή”(2) του ΠΑΣΟΚ και μετά την “φαντασμαγορική” υποδοχή του φασίστα Λεπέν   [α.9] στο Κάραβελ .[α.10]

Στο σημείο αυτό θα αναφέρω συνοπτικά κάποια γεγονότα εκείνης της περιόδου, – προτού το κάνω όμως οφείλω να σταθώ σε κάποια ζητήματα -. Ο γραφών και η ομάδα που συμμετείχα – αν και νεαροί τότε- ποτέ δεν συμμετείχαμε σε αυτό που ονομάστηκε αργότερα “μπάχαλα” ούτε ήμασταν “επαναστάτες χωρίς αιτία” ή “Επανάσταση για την κάβλα της” [α.11] λεζάντες και απόψεις που ήταν της μόδας τότε, φυσικά μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε την διαφορά των επεισοδίων από τα γεγονότα. Συμμετείχαμε στοχευμένα σε διάφορες δυναμικές και συγκρουσιακές καταστάσεις ενάντια όμως στον φετιχισμό της βίας (βια για τη βια).

Επίσης κατανοούσαμε (όπως μπορεί να συμβαίνει και σήμερα) ότι ένας χώρος ως επί το πλείστον νεολαιίστικος ανοργάνωτος και υπέρ αυθόρμητος είναι διάτρητος από την ενδεχόμενη δράση ίσως κάποιων εντεταλμένων που ως δήθεν σούπερ επαναστάτες τα κάνουν όλα μπάχαλο, για αλλότριες πολιτικές σκοπιμότητες, δηλαδή απόσπαση της προσοχής από φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα, η περίφημη “τακτική του αποπροσανατολισμού” με τον ίδιο τρόπο όπως και μια πλειάδα ατόμων, (οι διαχρονικά και λεγόμενοι “ανεγκέφαλοι”) που δρούσαν – δρουν ανεξάρτητα από την χρονική πολιτική συγκυρία και ενάντια στο γενικότερο κινηματικό συμφέρον στο όνομα της αναρχίας.

Σταχυολογώ μερικά γεγονότα της περιόδου 1984-87 (στα οποία σε κάποια από αυτά ήμουν παρών) :

Στις 4/12/1984 γίνεται η πρώτη μεγάλη αντιφασιστική πορεία στην Ελλάδα με αφορμή την επίσκεψη Λεπέν. Εκτεταμένες συγκρούσεις με τα ΜΑΤ έξω από το ξενοδοχείο Κάραβελ. Αστυνομική επιδρομή την επομένη στα Εξάρχεια, εισβολή στα γραφεία της αριστερής ομάδας Ρήξης στη Θεμιστοκλέους (Εξάρχεια), 170 συλλήψεις από τον ευρύτερο χώρο τον Εξαρχείων.

Μέτα τέσσερις μήνες, η πρώτη ευκαιρία για εκτεταμένη επίδειξη δύναμης δόθηκε στα ΜΑΤ γύρω στα τέλη Απριλίου του 85. Σε μια από τις “επιχείρησης Αρετής” που κράτησε σχεδόν τρεις εβδομάδες και θύμιζε άσκηση πολέμου σε κανονικές συνθήκες. ΜΑΤ και ΜΕΑ βάλθηκαν να «καθαρίσουν» τα Εξάρχεια από τους παραδοσιακούς θαμώνες τους, δηλαδή τους αντιεξουσιαστές, τους αναρχικούς και τους αριστεριστές. Βαφτίζοντάς τους συλλήβδην «ταραχοποιούς» και αντικοινωνικά στοιχεία (ο όρος «τρομοκράτες» δεν ήταν τότε σε χρήση), τα όργανα της τάξεως επιδίδονταν καθημερινά σε ξυλοδαρμούς, συλλήψεις και προσαγωγές. Όπως είναι φυσικό, οι σύντροφοι δεν έμεναν με τα χέρια σταυρωμένα και απαντούσαν δυναμικά.

Το απόγευμα της 9ης Μαΐου οι αντιεξουσιαστές προγραμμάτισαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Εξαρχείων, ζητώντας να σταματήσουν οι επιχειρήσεις «Αρετή» του Αρκουδέα. Αμέσως ο εισαγγελέας εξέδωσε απαγόρευση της συγκέντρωσης. Σε λίγα λεπτά, ΜΑΤ και ΜΕΑ περικύκλωσαν την πλατεία. Ο αστυνομικός διευθυντής Δημήτρης Χοχτούλας που παρευρίσκεται στις επιχειρήσεις δεν δίστασε «να πουλήσει μαγκιά- αυταρχισμό» ανακοινώνοντας με την ντουντούκα: “Απαγορεύεται η πορεία αλλά και η συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας. Εδώ δεν είναι Νομική να έχετε άσυλο. Εφ’ όσον τολμήσετε να φωνάξετε συνθήματα όπως μπάτσοι-γουρούνια- δολοφόνοι, τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε».

Εκατοντάδες διαδηλωτές που εναντιώνονταν στις επιχειρήσεις απάντησαν με συγκρούσεις στα γύρω στενά , αρκετοί αναρχικοί καταφέρνουν και καταλαμβάνουν το Χημείο.[α.12]Ακολουθούν πέντε μέρες πολιορκίας από τις δυνάμεις ασφαλείας, με τους καταληψίες να απειλούν να το ανατινάξουν αν εισβάλουν τα ΜΑΤ,  ενώ έξω από το Χημείο γίνονται σφοδρές μάχες , εντέλει λόγω της σφοδρής αντίστασης των καταληψίων εισβολή δεν γίνεται, οι μπάτσοι αποχωρούν και οι καταληψίες εκκενώνουν το Χημείο θριαμβευτικά (μέσω μιας δυναμικής πορείας που έφτασε στο Χημείο και ενώθηκε με τους καταληψίες) με το σύνθημα “μια χούφτα αναρχικοί ξεφτίλισαν το κράτος και την καταστολή”. Εκείνο το βράδυ τής 9ης Μαΐου ο Σκουλαρίκης παραιτήθηκε από υπουργός δημοσίας τάξης. Στις 15 Μαΐου 1985 σκοτώνεται ο Xρήστος Τσουτσουβής[α.13] σε μάχη – συμπλοκή με αστυνομικούς της κρατικής ασφάλειας στου Γκύζη. Πριν πέσει νεκρός ο ίδιος, σκοτώνει τρεις από αυτούς.

Λίγους μήνες μετά στις 17/11/1985 (επέτειος εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973 ενάντια στην δικτατορία) , ύστερα από επίθεση με μολότοφ σε κλούβα Στουρνάρη και Μπόταση (που θεωρήθηκε πρόκληση να βρίσκεται εκεί την ήμερα της επετείου), ο αστυνομικός των ΜΑΤ Αθανάσιος Μελίστας πυροβολεί πισώπλατα και δολοφονεί τον 15χρονο διαδηλωτή Μιχάλη Καλτεζά  [α.14]. Διαδηλώσεις, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, οδοφράγματα, η τηλεόραση και τα αλλα μ.μ.ε εστιάζουν, (ως συνήθως) στις υλικές καταστροφές, “ εσείς μιλάτε για βιτρίνες, εμείς μιλάμε για ζωές ” η απάντηση μας. Το ίδιο βράδυ της δολοφονίας η αντίδραση είναι άμεση. Καταλαμβάνεται το Χημείο από αναρχικούς και οι οργισμένοι καταληψίες αποφασίζουν να το κρατήσουν με κάθε τρόπο, καταγγέλλοντας τη δολοφονία του Μ. Καλτεζά, αλλά και την ευρύτερη καταστολή του “σοσιαλιστικού” ΠΑΣΟΚ.

Την επόμενη μέρα, και αφού όλο το προηγούμενο βράδυ έχουν πραγματοποιηθεί άγριες οδομαχίες με τα ΜΑΤ, φασίστες και πρασινοφρουροί, με μια συντονισμένη επιχείρηση των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας (ΜΕΑ), εισβάλλουν με σκάλες στο κατειλημμένο κτίριο. Τριάντα εφτά από τους καταληψίες, αφού κακοποιούνται βάναυσα, συλλαμβάνονται, ενώ το Χημείο φλέγεται. Έτσι πραγματοποιείται η πρώτη άρση ασύλου μετά την χούντα, με την άδεια του τότε πρύτανη (επονομαζόμενου από εκείνη την ήμερα και πρύτανη των ΜΑΤ και μετέπειτα υπουργός δικαιοσύνης του ΠΑΣΟΚ και εισηγητή του Τρομονόμου) Μιχάλη Σταθόπουλου. [α.15] 

Στην συνέχεια πραγματοποιείται μετά από πορεία κατάληψη του πολυτεχνείου, [α.16] αρχίζουν νέες πιο σφοδρές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής οι οποίες δυστυχώς δεν θα μπορέσουν να επεκταθούν λόγω του κλίματος της κοινωνικής συναίνεσης που έχουν επιβάλει τα κόμματα της αριστεράς (καθότι κυβερνούν σοσιαλιστές ) και του πολιτικαντισμού των αριστεριστών. Εκείνο το βράδυ έξω από το πολυτεχνείο απέναντι από την πύλη της Πατησίων εμφανίζονται οι πρώτοι επαγγελματίες και εθελοντές «αγανακτισμένοι πολίτες» ένα συνονθύλευμα από ακροδεξιούς χουντικούς (ΕΠΕΝ), “νεοταξίτες” φασίστες (ΕΝΕΚ) και οι λεγόμενοι πρασινοφρουροί του ΠΑΣΟΚ, που παίρνουν γραμμή από την εφημερίδα – φυλλάδα Αυριανή («αυριανισμός») [α.17]  του Κουρή και από τον υπουργό Μένιο Κουτσόγιωργα.[α.18]

Αργά το βράδυ μετά τα μεσάνυκτα, γύρω στις τρεις αφού σβήνουν σκόπιμα τα φώτα σε ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο μέχρι και την Πατησίων, οι αγανακτισμένοι γύρω στα 1500 άτομα επιχειρούν δυο αποτυχημένες απόπειρες να καταστείλουν την κατάληψη… Το ΠΑΣΟΚ είχε οργανώσει αυτή την φιέστα με τους αγανακτισμένους για να μην χρεωθεί κρατική παρέμβαση στο Πολυτεχνείο λόγω του ότι βασικά του στελέχη ήταν στην εξέγερση του 73 και τότε έπαιζαν ακόμη ρόλο μέσα στο κόμμα και την κυβέρνηση.

Στην επόμενη χρονιά (1986) τον Απρίλιο 18-19-20 πραγματοποιείται στη Πάτρα η πρώτη πανελλαδική αντιεξουσιαστική – αναρχική συνδιάσκεψη ομάδων και ατόμων με μεγάλη επιτυχία (δείτε δημοσίευμα). Το Μάιο μετά τα γεγονότα 13 του Μάη [α.19] για το Τσερνόμπιλ ξεκινά νέο πογκρόμ “επιχείρησης Αρετή”. Οι διαδηλώσεις απαγορεύονται,φεμινίστριες που διαμαρτύρονται στην πλατεία Εξαρχείων συλλαμβάνονται. Στην επέτειο του Πολυτεχνείου και ένας χρόνος από την δολοφονία του Μιχάλη, στην πορεία το αναρχικό μπλοκ παρά την αστυνομοκρατία συγκεντρώνει πάνω από πέντε χιλιάδες διαδηλωτές/ες και στην διάρκεια της πορείας εντοπίζονται και αφοπλίζονται τέσσερις από τους πολλούς μπάτσους που είχαν παρεισφρήσει με πολιτικά κατόπιν διατεταγμένης υπηρεσίας πέριξ και μέσα στο μπλοκ.

Ο αναρχικός χώρος φουντώνει πληθυσμιακά (3) και τα Εξάρχεια γίνονται σημείο αναφοράς αλλά σιγά – σιγά και μόδα. Δεν υπάρχει νέος και νέα με μια ελευθεριάζουσα αντίληψη από Αθήνα ακόμη και από την επαρχία που να μην περάσει από την περίφημη πλατεία και τα πέριξ μπαράκια που άρχισαν να εμφανίζονται σαν τα μανιτάρια. Έκτοτε η αναρχία γίνεται συνώνυμο των Εξαρχείων, ο εξαρχειωτισμός δίνει τον ρυθμό και το περιεχόμενο ακόμα και πανελλαδικά, τα Εξάρχεια είναι πλέον η μαύρη τρύπα που απορροφά όλα τα θετικά στοιχεία της αναρχίας. Παράλληλα κάνουν την εμφάνιση τους και τα πρώτα συμπτώματα πολιτικού και οπαδικού χουλιγκανισμού , ενώ στο μεταξύ στην πλατεία και στα πέριξ των Εξαρχείων η πρέζα αρχίζει να κάνει θραύση…

Τα Εξάρχεια περιτυλίγονται έκτοτε από μυθοπλασίες που καλλιεργούνται και από την μεριά των εξουσιαστών, ως δήθεν “άβατο” και από την μεριά των αντιεξουσιαστών, ως “απελευθερωμένη ζώνη”, μια φαντασίωση δηλαδή αφού για να λες ότι έχεις απελευθερώσει μια περιοχή – ζώνη (στην ουσία έναν υπαίθριο χώρο) από το κρατικό καπιταλιστικό πλαίσιο, ως νησίδα, χωρίς να μπορείς να την αυτοοργανώσεις και να την αυτοδιαχειριστείς πραγματικά και με έναν συνεχή ρυθμό (κάτι που το κράτος δεν θα δεχτεί) είναι σαν να απεντομώνεις σε μια πολυκατοικία  ένα διαμέρισμα χωρίς να κάνεις το ίδιο και στα διπλανά, αυτό θα έχει σαν συνέπεια να φύγουν τα έντομα από το διαμέρισμα που απολύμανες και να πάνε στα διπλανά.

Έτσι μαζεύτηκε και βρήκαν άσυλο όλα αυτά τα «έντομα» όλη αυτή  η γλίτσα της καπιταλιστικής κοινωνίας στα Εξάρχεια, αφού η περιοχή λειτουργούσε στην πραγματικότητα σαν απελευθερωμένη ζώνη από μπάτσους και όχι από τον καπιταλισμό (αν και πηγαίνω από το 1979 και βίωσα όλες τις αλλαγές της περιοχής, επειδή δεν είναι το θέμα μου τα Εξάρχεια σε αυτό το κείμενο, δεν θα επεκταθώ άλλο εδώ).

Για να έρθουμε στην περίοδο που μας ενδιαφέρει δηλαδή στα 1986 – 87 χρειάζεται να σταθούμε – εν συντομία – σε μερικά ζητήματα που διαμορφώνουν το υποκείμενο της εποχής. Η ελληνική κοινωνία αρχίζει να μικροαστικοποιείται, είναι εποχή που εμφορούνται έντονες κοινωνικές αλλαγές προς το καταναλωτικό-παρασιτικό μοντέλο, η διαχείριση του καπιταλισμού από το ΠΑΣΟΚ αρχίζει να δημιουργεί μια νέα τάξη από το πουθενά (τους λεγόμενους νεόπλουτους) παράλληλα μέσα από την μαζική παιδεία (να γίνουν τα παιδιά μας φιλόλογοι, γιατροί, δικηγόροι κλπ) η νεολαία φοιτητικοποιείται, ο αναρχικός χώρος, αντανάκλαση αυτών των κοινωνικών μεταβολών φοιτητικοποιείται και αυτός. (4)

Στα Εξάρχεια – με την έννοια που προείπα – κάνει την εμφάνιση του ένα νεολαιίστικο υποκείμενο ταξικά λειψό – μισό, είναι ένα υποκείμενο οπορτουνιστικό που στην καθημερινότητα του κρύβεται, δηλαδή στο σπίτι του, στην γειτονιά του, στον χώρο δουλειάς (όταν δουλεύει) και λοιπούς κοινωνικούς χώρους κρύβει των ριζοσπαστισμό του και το βράδυ ( μέσα από την ανωνυμία που του προσφέρει το πολεοδομικό χάος του κέντρου της Αθήνας) φοράει την επαναστατική φόρμα και έρχεται στα Εξάρχεια ή στο ιστορικό κέντρο να πράξει τα επαναστατικά του ανδραγαθήματα.

Το υποκείμενο αυτό ο “ θαμώνας” των Εξαρχείων όπως ονομάστηκε δεν συλογικοποιείται, δεν δεσμεύεται από συλλογικές αποφάσεις ούτε οργανώνεται σε συλλογικότητα. Είναι αυτό το υποκείμενο που αργότερα θα ονομαστεί “περιφερειακός” και πιο μαζικά “αναρχικός περίγυρος”, αριθμητικά είναι πολλαπλάσιοι των οργανωμένων και πάντα περιμένουν οι ομάδες να πάρουν πρωτοβουλίες δηλαδή να καλέσουν συγκέντρωση, πορεία , εκδήλωση, να φτιάξουν και να κολλήσουν αφίσες κλπ.

Έτσι  – όπως και τώρα που γράφεται αυτό κείμενο –  οι οργανωμένοι αναρχικοί – σαν τους σημερινούς που ονομάζονται κοινωνικοί – και κυρίως αυτοί που δρούσαν στις γειτονίες της Αθήνας και των άλλων πόλεων και η δράση τους εκ των πραγμάτων δεν είναι ανώνυμη (απρόσωπη) άλλα πρόσωπο με πρόσωπο, έβλεπαν να ετεροκαθορίζονται από αυτόν τον “αναρχικό – αντιεξουσιαστικό περίγυρο” ο οποίος ιδεολογικά ήταν σαν το ουράνιο τόξο. Όπου στην μια του άκρη του υπήρχαν τα λεγόμενα “φρικιά” ή “χίπηδες”, πασιφιστές- ησυχαστές , (στα όρια της επικούρειας αταραξίας και του βουδισμού) και οι μη βίαιοι οπαδοί του Γκάντι, και στην άλλη άκρη οι φετιχιστές της βίας για την βια, όπου το “στο σπάσιμο και στο κάψιμο δεν έχεις καιρό για χάσιμο” ήταν το “μανιφέστο” τους, (από ένα κείμενο που είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα “Δοκιμή”) και τα γκρουπούσκουλα υπέρ του ενόπλου στα όρια του νετσαγεφικού συνωμοτισμού και των γιακωβίνικων λεσχών. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ζωηρούς αργότερα “εντάχθηκαν” στην εξεγερτική,[α.20] αφορμαλιστική Μπονανική [α.21]   τάση, που εκείνο τον καιρό έκανε την εμφάνιση της στην Ελλάδα από Ιταλία.

Ο αφορμαλισμός – να σημειώσω εδώ – δεν επιλέχθηκε σαν μορφή οργάνωσης μόνο από τους εξεγερσιακούς αλλά και από τους μη εξεγερσιακούς και μετά από λίγο καιρό έγινε κυρίαρχη τάση μέσα στο αναρχικό κίνημα – χώρο πανελλαδικά, φαντάζοντας (ως σήμερα) σαν ή νέα οργανωτική εκδοχή. (5) Επίσης σε επίπεδο εννοιών γίνονται έντονες συζητήσεις γύρω από τον πολιτικό πλουραλισμό (6) και την συμμετοχική δημοκρατία, αντιλήψεις που προωθούνται κύρια από τους ευρωκομουνιστές (ΚΚΕ εσωτερικού) και αρχίζει να ενστερνίζεται ένα κομμάτι του χώρου, εκείνη την εποχή εμφανίζεται και προωθείται η έννοια της “πολυμορφίας των κοινωνικών αγώνων” από κύκλους γύρω από την εφημερίδα “Δοκιμή” και η έννοια της “αυτοοργάνωσης από κύκλους γύρω από τον εναλλακτισμό και τα περιοδικά “Φάσμα”, “Convoy”, ομάδα και περιοδικό «Ρήξη».

Παράλληλα κάνουν την εμφάνιση τους οι μοριακές κινήσεις (περίπου σαν τις κινήσεις ταυτότητας σήμερα) και οι απόψεις που μεταβιβάζουν την αιχμή – το κέντρο του αγώνα, από το ταξικό στο πολιτιστικό ή από το στενα ταξικό στο, δικαιωματικό – κοινονικά δικαιώματα (εδώ να πω ότι πολύ εύστοχα αυτό το ετερόκλητο κίνημα ονομάστηκε χώρος) έτσι γεμίζει ο θόλος του ουράνιου τόξου της αντιεξουσίας – αναρχίας[α.22]  και κλείνει με τις διάφορες αναρχικές πολιτικές συλλογικότητες διαφόρων μη διαμορφωμένων και εν πολλοίς λίγο ή καθόλου επεξεργασμένων τάσεων εκτός από κάποιον ελάχιστον ομάδων, (7) που θέλουν να αυτοπροσδιοριστούν και να αυτοκαθοριστούν. Αυτή η ανάγκη αυτοκαθορισμού δρομολόγησε τις διαδικασίες για να συναντηθούν οι αναρχικοί σε πανελλαδικό επίπεδο. Να γνωριστούν, να συζητήσουν – ανταλλάξουν απόψεις, να δουν τι μπορεί να γίνει και τι μέλλει γενέσθαι, αναφορικά με την συγκρότηση και ενδυνάμωση του αναρχικού κινήματος, ντοκουμέντα από αυτές τις δυο συναντήσεις παρουσιάζω παρακάτω.

Σημειώσεις:

1) Οι πρώτες αναρχικές συλλογικότητες εμφανίζονται στην Ελλάδα περίπου το 1876, (πχ Δημοκρατικός Σύλλογος Πάτρας με την εφημερίδα του, η ομάδα “Κόσμος” στην Αθήνα που έδρασε στα Λαυρεωτικά κλπ) και σταματούν περίπου το 1890, (εδώ δεν αναφέρομαι σε κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις αναρχικών που μπορεί να υπήρχαν μέχρι την περίοδο του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου άλλα σε συλλογικές προσπάθειες) επανεμφανίζονται ατομικά και λίγο αργότερα μέσα από μικρές συλλογικότητες το 1973 με την Εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Τι έφταιξε και εξαφανίστηκαν; Ενώ οι αναρχικοί στα τέλη του 19ου αιώνα μέσα από ομάδες ή ατομικά είχαν αποκτήσει πρόσβαση τόσο στους φτωχούς αγρότες και εργάτες γης ( για συντομία αναφέρω μόνο σταφιδικά, καπνικά, Κιλελέρ ) όσο και στην αναδυόμενη εργατική τάξη (πχ μεταλλεία Λαυρίου – λαυρεωτικά, πειραιωτικά, Σύρο, μεταλλεία Σερίφου κλπ). Επίσης οι αναρχικοί έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην δημιουργία εργατικών κέντρων πχ. το 1908 ιδρύεται το “Πανεργατικό Κέντρο Βόλου”, το πρώτο Εργατικό Κέντρο της Ελλάδας (προς τιμή του ο δήμος Βόλου το αναφέρει δείτε ), [α.23] τα εργατικά κέντρα Πειραιά, Αθήνα, Λαύριο, Λάρισα, Σύρο κλπ και αργότερα στη δημιουργία της Γ.Σ.Ε.Ε. Δεν αναφέρω άλλα παραδείγματα γιατί δεν είναι του παρόντος, για μια πιο εμπεριστατωμένη μελέτη δείτε αυτό το σαιτ.  [α.24]

Επίσης θα είχαμε μια άλλη οπτική γωνία και εμείς και ένα τμήμα της κοινωνίας αν οι αναρχικοί ήταν παρόντες σε κοσμοϊστορικά γεγονότα όπως σε τοπικό επίπεδο, οι βαλκανικοί πόλεμοι, η εκστρατεία του ελληνικού κράτους στην μικρά Ασία μέσα από τον μεγαλοϊδεατισμό, η μικρασιατική καταστροφή και η προσφυγιά, και σε υπερτοπικό επίπεδο ο πρώτος και δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, η κατοχή, το αντάρτικο κλπ να μην αραδιάζω και άλλα ιστορικά γεγονότα. Επανέρχομαι στο ερώτημα τι έφταιξε; Ενώ στην Ευρώπη άλλα και στα Βαλκάνια (πχ δείτε το αναρχικό μαζικό κίνημα στην Βουλγαρία εκείνης της περιόδου ) [α.25] υπήρχε μια ανάδυση του κινήματος, στην Ελλάδα που είχε εμφανιστεί πιο νωρίς από τα υπόλοιπα Βαλκάνια ο αναρχισμός όχι μόνο δεν αναδύθηκε σε ένα πιο μαζικό κίνημα άλλα διαλύθηκε και στο τέλος εξαφανίστηκε.

Αναφέρω συνοπτικά κάποιους παράγοντες που κατά την γνώμη μου λειτούργησαν ανασταλτικά. α) η έλλειψη θεωρητικής- ιδεολογικής συνεκτικότητας, β) η αδυναμία συγκρότησης οργάνωσης πέραν από το επίπεδο της μικρο ομάδας παρ’ όλες τις προσπάθειες κάποιων συντρόφων ελλαδικά και κάποιων “επιφανών” Ελλήνων αναρχικών του εξωτερικού που ήρθαν στην χώρα για να συμβάλουν στο οργανωτικό, αλλά στο τέλος επικράτησε ανταγωνισμός ομάδων και προσώπων που είχε διαλυτικά αποτελέσματα γ) απομόνωση από το διεθνείς αναρχικό κίνημα, δ) βάζω τελευταίους παράγοντες την κρατική καταστολή και την επιρροή που άρχισαν να ασκούν οι μαρξιστικές ιδέες, ιδιαίτερα μετά από την Ρώσικη επανάσταση του 1917 .

Μην μου απαντήσετε με την μεταφυσική βλακεία  ότι, φταίει επίσης και η ελληνική ιδιοσυγκρασία και ιδιομορφία κλπ, γιατί η απτή απόδειξη είναι το μαρξιστικό- κομουνιστικό κίνημα στην χώρα που ήταν πιο συνεκτικό και οργανωτικό. Για να μην παρερμηνευτεί αυτό που ισχυρίζομαι δεν αντιπαραβάλω τους αναρχικούς με τους μαρξιστικούς τρόπους αλλά τα επιχειρήματα ότι οι Έλληνες/δες είναι από την φύση τους αντι-οργανωτικοί, αντι-συνεκτικοί και δεν αγαπάνε την θεωρία δεν στέκουν .

Πολλά από τα ζητήματα που έθεσα πιο πάνω μας απασχολούν μέχρι σήμερα, έχουν περάσει πάνω από σαράντα χρόνια από την επανεμφάνιση των αναρχικών στην ελληνική κοινωνία και παρ’ όλη την αδιάλειπτη και συνεχή παρουσία και δράση του, το αναρχικό κίνημα δεν μπορεί να περάσει στην “ενηλικίωση” του, δεν μπορεί να συγκρατήσει στις τάξεις του μια κρίσιμη μάζα αγωνιστών της παλιάς “γενιάς” ώστε να υπάρχει ένας συγκερασμός μεταξύ εμπειρίας των παλιών με τον ενθουσιασμό των νέων, ώστε να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη και παραλήψεις. Από τους παλιούς αγωνιστές άλλοι διαψεύστηκαν, κουράστηκαν (βλέποντας να επαναλαμβάνονται τα ίδια) απογοητεύτηκαν και έφυγαν, άλλοι είχαν έρθει να εκτονώσουν την εφηβική- μετεφηβική τους ονείρωξη και μετά αποχώρησαν και άλλοι ενσωματώθηκαν στο σύστημα ή άλλαξαν πολιτική κατεύθυνση .

Το κίνημα (που ηλικιακά αλλάζει περίπου κάθε πενταετία) είναι και παραμένει στην πλειοψηφία του ένα κίνημα νεολαίας, που δεν την ενδιαφέρει το πώς και με ποιους τρόπους από ένα κατακερματισμένο κίνημα διαμαρτυρίας και πολλές φορές περιχαρακωμένης ή σεχταριστικής δράσης, θα κατορθώσει να συγκροτηθεί μέσα από συνεκτικές δομές ώστε να καταφέρει σιγά- σιγά να θέσει το κοινωνικό και πολιτειακό μοντέλο του καπιταλισμού σε ιστορική αμφισβήτηση, θα πείτε δεν είναι η εποχή των ιστορικών ταξικών κινημάτων αλλά των κινημάτων ταυτότητας και το επαναστατικό ταξικό υποκείμενο ή είναι λειψό ή ανύπαρκτο…

2) Το ΠΑΣΟΚ κοντά στο τέλος της πρώτης τετραετίας άρχισε να δεξιοφέρνει, (δες προσθήκη Β) για να εξισορροπήσει την δυσαρέσκεια που προερχόταν από την αριστερή του πτέρυγα και την μεγάλη λαϊκή μάζα των ψηφοφόρων του ήθελε κάποια προσχήματα, ένα από αυτά αποτέλεσε η περίφημη στρατηγική των “επιχειρήσεων αρετής” δηλαδή να σώσουμε τη νεολαία από τα ναρκωτικά, το αλκοόλ κλπ. Εδώ να εξηγήσω στους νεότερους ότι αυτό σήμαινε καθημερινά ντου των μπάτσων στα μαγαζιά και στα στέκια που συχνάζει νεολαία με τα γνωστά, εξακριβώσεις, ξυλοδαρμούς, προσαγωγές κλπ. Όταν αρχίσανε να εφαρμόζουν αυτή την στρατηγική για να θολώσουν τα νερά και να μην φανεί από την αρχή ο πραγματικός τους στόχος άρχισαν αυτές τις επιχειρήσεις από την Γλυφάδα, την Ηλιούπολη και μετά έφτασαν στα Εξάρχεια όπου εννοείται – όπως προείπα – ότι έγινε χαμός, μετά από λίγο ήρθε και η δολοφονία του Καλτεζά.

Φυσικά έχει την σημασία του ότι υπουργοί δημοσιάς τάξης επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ ανέλαβαν πρόσωπα όχι άσχετα με στρατηγικές, στην πρώτη κυβέρνηση αναλαμβάνει υπουργός ο Σκουλαρίκης (πρώην Ελασίτης) μετά τις εκλογές του 1985 αναλαμβάνει ο Δροσογιάννης (στρατηγός των ειδικών δυνάμεων του στρατού) μαζί με τον Γενικό Αστυνομικό Διευθυντή Αττικής (“Αττικάρχης”) Νίκων Αρκουδέα. Στις αρχές του 1990 ανέλαβε υπουργός δημόσιας τάξης ο Σήφης Βαλυράκης ο οποίος είχε εκπαιδευτεί την περίοδο της δικτατορίας σαν αντάρτης πόλης σε παλαιστινιακό στρατόπεδο, (είχαν εκπαιδευτεί και άλλοι πασοκες για τον αντιδικτατορικό αγώνα μέσω του ΠΑΚ μετέπειτα ΠΑΣΟΚ). Ο Βαλυράκης και οι προηγούμενοι υπουργοί, (σκέφτομαι τώρα εκ των υστέρων) πως να μας έβλεπαν εμάς τους αναρχικούς (στην πλειοψηφία νεολαίους) από το επιχειρησιακό κέντρο της αστυνομίας. Αυτοί βάζανε κάτω και εφαρμόζανε στρατηγικές και εμείς νομίζαμε ότι είχαμε το ιστορικό κέντρο της Αθήνας.

Έτσι δυστυχώς μετά από τις “επιχειρήσεις αρετής” άρχισε ο χώρος της Αθήνας να δρα αντανακλαστικά, χωρίς σκέψη και στρατηγική, αντί να κάνουμε αντι-κατασταλτικό, αντικρατικό, αντικαπιταλιστικό αρχίσαμε έναν αντι-μπατσικό (έχει σημασία αυτό δεν είναι λογοπαίγνιο) αγώνα, αντί να προσπαθήσουμε να συνδέσουμε την κοινωνική δυσαρέσκεια με τις αναρχικές ιδέες με κινηματική δουλειά στην κοινωνική βάση, εγκλωβιστήκαμε και περιθωριοποιηθήκαμε στα Εξάρχεια και στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας.

Εδώ ας μου επιτρέψει ο αναγνώστης μια παραδρομή για να επικαιροποιήσω λίγο στο σήμερα το κείμενο, σκέφτομαι, λέτε να συμβεί και με την σημερινή αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Δηλαδή να κάνει πολιτική στου «κασίδα το κεφάλι» στο κεφάλι μας για να εξισορροπήσει την αριστερή της πτέρυγα και τους ψηφοφόρους από την δυσαρέσκεια που θα δημιουργηθεί από την μη τήρηση των προγραμματικών της υποσχέσεων ; Και να αρχίσει για εμάς ένας νέος εγκλωβισμός – περιθωριοποίηση; Και τότε όπως και τώρα, για ένα διάστημα απομάκρυναν τις ειδικές δυνάμεις καταστολής από τον δρόμο. Κάποιοι θα πουν οι συνθήκες και η σύνθεση του αναρχικού χώρου δεν είναι ίδιες με τότε. Λέτε να γίνομαι συνωμοσιολόγος; Μακάρι να διαψευστώ.

3) Κανένας ιδεολογικοπολιτικός χώρος δεν δημιουργείται από παρθενογένεση, έτσι και ο αναρχικός χώρος (εκτός από ίσως τους πρώτους ιστορικά αναρχικούς και αυτούς που επανεμφανίστηκαν στην Ελλάδα λίγο πριν την πτώση της χούντας) δέχτηκε – δέχεται κατά περιόδους επιρροές από τα κύματα διαθεσιμότητας και προσχώρησης σε αυτόν, ειδικά από άτομα που έφευγαν – φεύγουν από τον αριστερισμό ή και την αριστερά, που όμως κουβαλάνε μαζί τους νοοτροπίες και συμπεριφορές από την προηγούμενη πολιτική περίοδο τους και τις αναπαράγουν μέσα στον αναρχικό χώρο.

Έλεγα χαρακτηριστικά με έναν γλαφυρό τρόπο: «Δεν μπορείς ρε φίλε το βράδυ να πέφτεις για ύπνο σταλινικός και το πρωί να ξυπνάς ελευθεριακός, θέλει μια διαδικασία , θέλει μια ενδοσκόπηση και μια αυτο-ανάλυση», αλλά δε φταίνε μόνο τα άτομα φταίει και συνολικά ο χώρος που δεν είχε- έχει φτιάξει αξιακές “υποδομές» υποδοχής νέων αγωνιστών (όχι κατ’ ανάγκη ηλικιακά) με την έννοια της διαπαιδαγώγησης στις ελευθεριακές – αναρχικές αρχές, συντροφικότητα, αλληλοσυμπλήρωση, αλληλοκάλυψη , αλληλοσεβασμός, αλληλοβοήθεια , αμοιβαιότητα, μη ανταγωνιστικές σχέσεις κλπ , μεγάλες κουβέντες ε;

Τελικά τι είναι η αλληλεγγύη είναι μόνο αλλήλων εγγύηση που περιορίζεται τις περισσότερες φορές μόνο σε μια εκδοχή, αυτή της καταστολής; για όσους ήθελαν – θέλουν να διαπαιδαγωγηθούν, φυσικά υπήρχαν – υπάρχουν και αυτοί/ες που έχουν οικογενειακές αριστερές καταβολές και όταν ο αναρχικός χώρος ζορίζεται ή φτάνει στα όρια του ή σε ένα αδιέξοδο τέλμα, αντί να δουν τι φταίει τους βγαίνουν τα αριστερά ανακλαστικά τους. ( Τι λέτε υπάρχουν και σήμερα – εν έτη 2015 – αυτά τα φαινόμενα που περιγράφω;).

Έτσι την περίοδο που αναφέρω πιο πάνω, δηλαδή γύρω στο 1984 – 85 περίπου προσήλθε ένα ρεύμα ανθρώπων στην αναρχία κουβαλώντας αριστερίστικες νοοτροπίες και αντιλήψεις για την οργάνωση, πχ. συγκεντρωτισμός, εργαλειακή αντίληψη της οργάνωσης, αξία χρήσης των ατόμων -μελών κλπ, ενώ ένα άλλο κομμάτι αυτού του ίδιου ρεύματος λόγω του ότι είχε φάει στην μάπα τον οργανωτικισμό δεν ήθελε να ακούσει τίποτα για οργάνωση.

Επίσης άρχισαν ιδιαίτερα στο χώρο της Αθήνας να εμφανίζονται ομάδες – γκρούπες και ομαδάρχες – γκρουπούσκουλα και το φαινόμενο της άτυπης ιεραρχίας, αυτές οι γκρούπες δεν ανήκαν μόνο στο λεγόμενο δυναμικό κομμάτι του χώρου αλλά και στο πασιφιστικό και στο αντιπολιτικό- πολιτιστικό, ο ανταγωνισμός ήταν έντονος και τις περισσότερες φορές δεν έπαιρνε πολιτικά χαρακτηριστικά αντιπαράθεσης, δηλαδή διαπάλη θέσεων αντιθέσεων κλπ αλλά ψυχολογικά , δηλαδή σύγκρουση ατομικών ιδιοσυγκρασιών προσωπικοτήτων ή γκρουπούσκουλων, και στην βάση της ατομικής συμπάθειας ή αντιπάθειας.

Λίγα λόγια (σχετικά – άσχετα) για τον γκρουπισμό.

Ο Κλεισθένης, ένας από τους μεγαλύτερους μεταρρυθμιστές μέχρι σήμερα, κατάργησε στην αρχαία Αθήνα την αιματοσυγγένεια  – οικογενειοκρατία (νεποτισμός) [α.30]  και τις φατρίες [α.31] από την διαχείριση της πόλης, η σύγχρονη (κατ΄ ευφημισμό) δημοκρατία  τις έχει επαναφέρει με την μορφή των  διαφόρων λόμπι  που εμφορούνται  από τις ελίτ. Οι  από τα κάτω φτιάχνουν και αυτοί σύγχρονες φατρίες, παρέες – παρεϊσμός, ομάδες – ομαδισμος – κλαμπ λέσχες χόμπι, οπαδών κλπ (είμαστε οι κοινωνίες των χόμπι).

Όλες αυτές οι σύγχρονες “φυλές” που λένε οι κοινωνιολόγοι δημιουργούν την δική τους κλειστότητα και την δική τους δικαιοπραξία, αλίμονο στους από έξω ή στους  παρείσακτους. Έτσι, ο  νέος νεποτισμός και ο φατριασμός δεν εμφορείται στις μέρες μας μόνο από τις κυρίαρχες ελίτ άλλα δείγματα μπορείς να δεις και στους από κάτω, με όλες αυτές τις ομάδες που περιγράφω, με βασική χαρακτηριστική αντίληψη ότι προέχει το συμφέρον της ομάδας – η φατρίας-  και των μελών της  έναντι  των άλλων και του (εν προκειμένω κινηματικού) γενικότερου συμφέροντος, αυτό αποκαλείται  και παρτικουλαρισμός (τα ιδιαίτερα συμφέροντα) των μικροομάδων και η εντόνως ανταγωνιστική σχέση μεταξύ τους

4) Μια μπαρούφα που ακούω ή διαβάζω αυτό τον καιρό και αναπαραγάγεται και από πολλούς νεοαναρχικούς (λόγω του ότι είναι η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση) , είναι ότι εμείς οι αναρχικοί την περίοδο που ανάλαβε το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση αφομοιωθήκαμε ή ξεπεραστήκαμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλακεία από αυτό , για έναν και μοναδικό αλλά βασικό λόγο, όταν ανάλαβε το ΠΑΣΟΚ το 1981 ο αναρχικός χώρος είχε παρουσία στην ελληνική κοινωνία μόλις 8 χρόνια περίπου από το Πολυτεχνείο του ’73 μέχρι το ’81 δηλαδή ήταν κινηματικά σε παιδική ηλικία, (εγώ ήμουν ηλικιακά 21 και κινηματικά είχα 2 χρόνια ), οι αναρχικοί ήταν καμιά εκατοστή περίπου πανελλαδικά και στην Αθήνα καμιά πενηνταριά, (για τους κινηματικούς αναρχικούς μιλάω, αναρχίζοντες και αντιεξουσιαστές υπήρχαν περισσότεροι ) αναρχικά βιβλία μετρημένα στα δάκτυλα, διαδίκτυο δεν υπήρχε και το κομπιούτερ ήταν πανάκριβο και σε πολλούς άγνωστο, ενώ οι φωτοτυπίες στοίχιζαν ολόκληρη περιουσία, (αυτά τα λέω για να καταλάβουν οι νεότεροι την κατάσταση). Στην μεταπολίτευση ήταν τέτοια η κομματικοποίηση της κοινωνίας από όλο το φάσμα της πολιτικής, αριστερά – δεξιά που οι αναρχικοί φάνταζαν εν μέρει γραφικοί με την έννοια ότι δεν οργανώνονταν σε κόμμα για να κατέβουν στις εκλογές, πόσο μάλλον που τις εκλογές (η γιορτή της δημοκρατίας) τις είχε στερήσει για μια εφταετία η δικτατορία.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και σε 8 χρόνια καλούμασταν να αφομοιώσουμε και να επεξεργαστούμε στις νέες συνθήκες και την ελλαδική ιδιαιτερότητα – ιδιομορφία το αναρχικό “φαντασιακό” (που λέει και ο Καστοριάδης) και χωρίς φυσικά μια εμπειρία ή ιστορική παρακαταθήκη για το πως στήνεται ένα κίνημα, ακόμα καλά- καλά δεν είχαμε γνώση για την παγκόσμια ιστορία του αναρχικού κινήματος, γιατί βιβλία δεν υπήρχαν. Παρόλα αυτά, όχι μόνο δεν αφομοιωθήκαμε (όπως σχεδόν το μεγαλύτερο φάσμα της αριστεράς) και αντέξαμε, γιατί δεν τρώγαμε μόνο πέσιμο από το κράτος, άλλα και από όλη την μαρξιστο -λενινιστική αριστερίλα συμπεριλαμβανομένου και του ΚΚΕ-ΚΝΕ, κνατ, που δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο να δημιουργηθεί αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα. Έτσι σιγά σιγά άρχισε να δημιουργείται ένα στην αρχή μικρό κίνημα, αλλά με όρους συγκρουσιακούς και ριζοσπαστικής κριτικής στην τότε κατάσταση.

Στην πορεία εμείς η δεύτερη “γενιά” αναρχικών αν και επιχειρήσαμε δεν μπορούσαμε να δημιουργήσουμε αμιγώς αναρχοσυνδικαλιστικά σωματεία για τρεις λόγους, α) γιατί ήμασταν νεαροί/ες και οι εργάτες μας βλέπανε λίγο με “στοργή”, λέγανε καλώς τα παιδιά τους γιεγιέδες, (μακρυμάλληδες– ροκάδες), β) η πολυκοσμία, ο αριστερίστικος πολυκομματισμός που αναφέρω που λειτουργούσε σαν πολυδιάσπαση- κατακερματισμό του εργατικού κινήματος γ) και το κυριότερο οι κουκουέδες που λειτουργούσαν- λειτουργούν σαν ανάχωμα μέχρι τα όρια της καταστολής στην προσπάθεια προσέγγισης του εργατικού ιδιαίτερα από τα μέσα.

Μεγάλο τέτοιο αποτρεπτικό στην ουσία κατασταλτικό ρόλο εκείνη την εποχή έπαιξαν και οι συνδικαλιστικές  – οι επονομαζόμενες και «κλαδικές¨ – οργανώσεις  του ΠΑΣΟΚ που σχεδόν όλη την δεκαετία του ογδόντα για να βρεις δουλειά έπρεπε να περάσεις από αυτές. Έτσι το εργατικό κίνημα οδηγήθηκε από τον ριζοσπαστισμό της δεκαετίας του εβδομήντα σε τρέιντ-γιούνιον λογικές (διεκδικητικούς συντεχνιακούς αγώνες πχ διεκδίκηση επιδόματος ανθυγιεινής εργασίας και όχι διεκδίκηση μέτρων ενάντια της) και λογικές κορπορατίστικες [α.32] ιδιαίτερα από το ΠΑΣΟΚ  κύρια στον δημόσιο τομέα.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα του συντεχνιασμού στον ιδιωτικό τομέα είναι ότι το σωματείο που ανήκω σαν ηλεκτρολόγος δεν ήταν – είναι – ταξικό άλλα κλαδικό – συντεχνιακό, με την έννοια ότι σε αυτό συνυπάρχουν οι εργολάβοι – εργοδότες, μικροί ή μεγάλοι μαζί με τους εργατοτεχνίτες και τους βοηθούς  μισθωτούς , το ίδιο ισχύει και για το συνδικάτο οικοδόμων, μετάλλου και για πολλά άλλα συνδικάτα.

Έτσι οι αναρχικοί αντιμετωπίζοντας αυτές τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που προανέφερα στράφηκαν περισσότερο προς το κοινωνικό μέρος του αγώνα που τον είχε μεγάλη ανάγκη και η κοινωνία γιατί είχε καθυστέρηση σε αυτούς. Αναφέρω ενδεικτικά πεδία: Ο γενικότερος αντιαυταρχικός αγώνας , ο αγώνας ενάντια στην κρατική καταστολή, τις φυλακές, ψυχιατρεία, στρατός, φοιτητικό – μαθητικό, φεμινιστικό, ομοφυλόφιλοι, ναρκωτικά, πολιτιστικό μέσα από την αντικουλτούρα, καταλήψεις στέγης, οικολογικό, οι πρώτες αμιγώς οικολογικές ομάδες στην Ελλάδα ήταν αντιεξουσιαστικές. Η ενασχόληση με αυτά τα πεδία που τα περισσότερα είναι λίγο πολύ «διαταξικά», μαζί με την αλλαγή της κοινωνικής ταξικής διαστρωμάτωσης προς το μικροαστικότερο έφερε τους γόνους της μεσοαστικής και μικροαστικής τάξης στις αναρχικές ιδέες και αυτό δεν είναι κατ ανάγκη κακό….

Από τα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα μαζί με την επικράτηση του εξεγερτισμού- αφορμαλισμού και την αντιπρολεταριακή επιρροή του Μάρεϋ Μπούκτσιν [α.33] άρχισαν να επικρατούν στον ευρύτερο χώρο το αντί εργατικό και ο αβανγκαρντισμός (περί άγριας νεολαίας, κλπ). Να τονίσω εδώ ότι κάποιες αναρχικές συλλογικότητες και σύντροφοι  – όπως οι «παλιοί» από την κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη – συμμετείχαν και είχαν μια καλή εμπειρία από τους αγώνες και τις απεργίες στα ορυχεία – μεταλλεία Σκαλιστήρη στη Εύβοια, επίσης η παλιά ομάδα από την Πάτρα είχε συμμετοχή στους αγώνες απεργίες της Πειραϊκής Πατραϊκής της Ε.Β.Ο στο Αίγιο κλπ, και διάφοροι σύντροφοι και συλλογικότητες στα λιγνιτωρυχεία της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα και αλλού, αλλά όλοι αυτοί οι χρήσιμοι αγώνες αλληλεγγύης ήταν από τα έξω όχι από τα μέσα.

Επίσης από τα μέσα κάποιοι σύντροφοι προσπάθησαν ή να δημιουργήσουν σωματεία πχ οικοδόμοι, ή μπήκαν σε κάποια από τα υπάρχοντα και αγωνίστηκαν πχ τσαγκάρηδες, και το ταξικό σωματείο εργατοτεχνιτών – συντηρητών στον ΗΛΠΑΠ (τρόλεϊ). Και ο γραφών διαγραφόμενος λίγο πιο παλιά από το σωματείο μετάλλου Πειραιά από τους σταλινικούς, προσπάθησα στον δήμο της Αθήνας (επί δημαρχίας Μιλτιάδη Εβερτ ) που εργαζόμουν εκείνη την περίοδο να δημιουργήσω ταξικό σωματείο εκτάκτων εργατοτεχνιτών και ενώ ήταν πρόσφορο το έδαφος σαμποταρίστηκα από τους κομματικούς

5) Για μια δεύτερη ανάγνωση που αφορά το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα δείτε εδώ:

«Ο αναρχικός χώρος το στίγμα του από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα»

https://athens.indymedia.org/post/1542004/

Δείτε επίσης για την άτυπη ιεραρχία το “οι ομάδες χωρίς δομή και τα όρια τους” , (τότε δημοσίευα με αυτό νικ νέιμ (Γ.Μ ΛΑΙΚΙΣΤΗΣ) https://athens.indymedia.org/post/927351/

6) Θα ρωτήσετε έχουν σημασία αυτά που παραθέτεις εδώ με το θέμα του νήματος; Πιστεύω πως έχουν, γιατί ένα αρκετά υπολογίσιμο κομμάτι του αναρχικού χώρου έχει σήμερα μπολσεβικοποιηθεί και ένα άλλο έχει ιλεγκαλιοποιηθεί. Μα θα μου πείτε ότι αυτές είναι τάσεις και το κίνημα είναι πολυτασικό – πολυσυλλεκτικό και γι αυτό πολυμορφικό, θα πείτε επίσης ότι ιδιαίτερα στην εποχή μας με το γνωστικό επίπεδο στα ύψη, την εποχή του πλουραλισμού και της μετανεωτερικότητας που αποστρέφεται τον δογματισμό, την ομοιομορφία και την παλαιότητα εσύ μιλάς με έναν δογματικό τρόπο που κινδυνεύεις να χαρακτηρισθείς είτε ως οπαδός της ομογενοποίησης, ή φονταμενταλιστής, ή  γραφικός αρχαιολάγνος. Στις υποτιθέμενες ερωτήσεις απαντώ: Δείτε ότι υπάρχει και αυτή η πλευρά της πραγματικότητας.

Ο Ιουδαϊκός  μύθος της Βαβέλ έχει την αλληγορία του στο σήμερα, η Βαβέλ είναι ευχή και κατάρα, ευχή είναι όσον αφορά την πολυμορφία και τον πλουραλισμό, κατάρα είναι όταν ο πλουραλισμός, η πολυμορφία και η διαφορετικότητα υποβαθμίζονται σε έναν ατέρμονο σχολαστικισμό που ρέπει στη σύγχυση την ασυνεννοησία και κατά συνέπεια στον κατακερματισμό. Η σύγχυση, η ασυνεννοησία και ο κατακερματισμός είναι οι κατάρες της Βαβέλ. Ο σύγχρονος ταξικός και κοινωνικός αγώνας δεν είναι μόνο “σωματικός”, ούτε μόνο εννοιολογικός, η εποχή απαιτεί εκτός των άλλων να οπλίσουμε και το πνεύμα μας για να γνωρίσουμε καλύτερα τον εχθρό μας .

Παράλληλα όμως υπάρχει και αυτή η διάσταση: Η διαστρέβλωση των εννοιών και του λόγου είναι μια πολύ παλιά τακτική των διανοούμενων απολογητών των κυρίαρχων τάξεων για να θολώνουν τα νερά και να προκαλούν σύγχυση στους κυριαρχούμενους. Ο Ράουτερ παρατηρούσε από την δεκαετία του ’60 κιόλας στο βιβλίο του «Η Κατασκευή Υπηκόων» ότι: «όσο ασαφέστερα εκφράζεται κανείς, τόσο περισσότερο μένει κρυμμένο το ψέμα ή η φενάκη που υπάρχει στον λόγο του…».

Αλλά δεν είναι μόνο το ψέμα που προκύπτει από την αποσύνθεση των εννοιών προς δόξα της σύγχυσης και της διαστρέβλωσης που προάγουν -αναπαράγουν οι θεωρητικοί απολογητές (θεραπαινίδες) του συστήματος, είναι πρώτα και κύρια ο πόλεμος για τη διατήρηση του στάτους της κυριαρχίας. Εδώ πολύ σωστά παρατηρεί ο Τόμας Σαζ στο βιβλίο του «Το Δεύτερο Αμάρτημα»  ότι: «… Ο πόλεμος για τον έλεγχο του κόσμου είναι πόλεμος  ορισμών… Ο αγώνας καθορισμού και ελέγχου των νοημάτων είναι αγώνας για επιβίωση… αυτός που πρώτος θα ορίσει το νόημα μιας κατάστασης, επιβάλλει στον άλλον την δική του  πραγματικότητα και τον ορίζει, είναι ο νικητής… έτσι κυριαρχεί κι επιβιώνει. Εκείνος που ετεροκαθορίζεται, υποτάσσεται και ίσως ακόμα και εξοντώνεται…»

7) «…Το αναρχικό κίνημα  υποφέρει από μια δυσκολία στην  πολιτική-πολιτιστική του μετάδοση: οι αναρχικοί προσπαθούν να παρουσιάσουν το σχέδιό τους για την κοινωνική αλλαγή, αλλά δεν είναι ικανοί να γνωστοποιήσουν τους λόγους που το πιστεύουν. Αυτό οφείλεται στο ότι το σχέδιο για την κοινωνική αλλαγή παρουσιάζεται στους πιθανούς «πιστούς» χωρίς να συνοδεύεται από μια κατάλληλη και συναφή κοσμοθεωρία .

 Χωρίς δηλαδή μια γενική θεωρία της ύπαρξης και των σχέσεων (ανάμεσα στους ανθρώπους, ανάμεσα στους ανθρώπους και τη φύση κλπ.) στην οποία οι άνθρωποι μπορούν να βρουν μια ταυτότητα, συνδεδεμένη με το αναρχικό ηθικό ιδανικό. Το καθήκον, να εφοδιαστεί η αναρχική προοπτική με μια επαρκή, ζωντανή θεωρία, έχει αφεθεί στην πρωτοβουλία ξεχωριστών ατόμων, που μόνα τους πρέπει να ανακαλύψουν τους τρόπους απελευθέρωσης τους από τη σκλαβιά και τη φαντασιακή κυριαρχία. Σαν συνέπεια έχουμε, να παρουσιάζεται μια πολλαπλότητα ερμηνειών, απ’ αυτούς που κατάφεραν να πετύχουν κάτι τέτοιο, που… ναι μεν, μπορεί να μη διαφέρουν πολύ μεταξύ τους, αλλά δεν έχουν και ένα κοινό πλαίσιο αρχών και κατεύθυνσης,

Η έλλειψη μιας αυτόνομης και αυθεντικής ζωντανής φιλοσοφίας, περιορίζει την πιθανότητα διάδοσης της ελευθεριακής κοινωνικής προοπτικής, και επίσης αναγκάζει τους αναρχικούς να αναζητούν την προσωπική τους ταυτότητα μέσα στη φαντασιακή κυριαρχία. Η αναφορά στον ακτιβισμό σαν μια πηγή ταυτότητας (σύνηθες φαινόμενο στο κίνημα) λύνει επιφανειακά το πρόβλημα, γιατί ο ακτιβισμός, ειδικά της ιδιαίτερης αναρχικής μούχλας, δεν μπορεί να καλύψει όλες τις πλευρές της ύπαρξης, και αφήνει ακάλυπτους διαφόρους τομείς της προσωπικότητας στην επιρροή της φαντασιακής κυριαρχίας. Ο ακτιβιστής δεν είναι αρκετός ώστε να εκφράσει ολοκληρωτικά τον αναρχικό.

Η κατάσταση αυτή απαιτεί μια συλλογική αντιμετώπιση και μελέτη, με στόχο την οικοδόμηση μιας αναρχικής ζωντανής φιλοσοφίας, που θα είναι μια ανάμεσα σε πολλές άλλες, αλλά η οποία θα περιέχει τις γενικές αρχές και τα όρια αυτού του ξεχωριστού τρόπου αντιμετώπισης των πραγμάτων (και έτσι, αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής, ακόμη και καθημερινά), και η οποία θα είναι συνδεδεμένη με την ελευθεριακή άποψη της κοινωνικής οργάνωσης,. Για να κατακτήσουμε αυτόν τον πραγματικά φιλόδοξο στόχο, πρέπει οπωσδήποτε να δώσουμε πρώτα ένα θετικό ορισμό της έννοιας της ελευθερίας …».  Ρομπέρτο Αμπροσόλι 1984

«…Τόσο η θεωρία όσο και η πρακτική του αναρχισμού αποκτούν νόημα μόνο όταν είναι επαναστατικές. Αλλά η διάκριση που συνήθως γίνεται από τους αναρχικούς, ανάμεσα σε επαναστατικές και ρεφορμιστικές ενέργειες, στη βάση της είναι αντιφατική: θεωρούνται επαναστατικές οι βίαιες ενέργειες, και ρεφορμιστικές οι μη βίαιες. Όμως αυτός ο διαχωρισμός δεν λαμβάνει υπ’ όψει του, τα αποτελέσματα αυτών των ενεργειών, Είναι αναγκαίο να ξεπεράσουμε αυτή την περιορισμένη οπτική, και να εξετάσουμε τις μεταβολές που μπορεί να φέρει στην κοινωνία μια συγκεκριμένη πράξη, ανεξάρτητα αν είναι βίαιη ή «ειρηνική». Επομένως, πιστεύω ότι είναι καλύτερο να εγκαταλειφθεί αυτός ο διαχωρισμός με σεβασμό στις ενέργειες του ατόμου, αφού κάτι τέτοιο μας επιτρέπει να εκτιμήσουμε την ικανότητα ενός συνόλου ενεργειών, βίαιων και μη βίαιων, να προκαλέσουν ριζοσπαστικές αλλαγές στην κοινωνία.

Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να κατανοήσουμε ποιές ενέργειες είναι δυνατόν να υπερνικήσουν την «αντίσταση» του παρόντος κοινωνικού μορφώματος. Πώς μπορούν να δημιουργήσουν πρόβλημα στο σύστημα, όπως επίσης και να ξεκινήσουν μια διαδικασία που θα συμβάλλει στη δημιουργία μιας ελευθεριακής κοινωνίας. Το πρόβλημα σήμερα είναι να ανακαλύψουμε την ισορροπία ανάμεσα στην «επαναστατική» και τη «ρεφορμιστική» πρακτική, στοχεύοντας μέρα με τη μέρα, στη ριζοσπαστική αλλαγή. Αν δεν μπορέσουμε να πετύχουμε κάτι τέτοιο, ο αναρχισμός σήμερα είναι καταδικασμένος να παραμείνει ένα κίνημα για τη διάχυση των ιδεών, χωρίς καμιά ουσιαστική επίδραση στην κοινωνία, και επιπλέον με τα χαρακτηριστικά μιας μικρής σέχτας- αίρεσης…» Χόρστ Στογουάσερ 1984

Παραπομπές στο διαδίκτυο:

[α.1] www.academia.edu/8955622/Διδακτορική_Διατριβή_Πολιτικές_και_πολιτισμικές_δια… ( Η διατριβή του Νίκου Σούζα  λίγο αργότερα έγινε βιβλίο  με τίτλο «Σταμάτα να μιλάς για θάνατο μωρό μου» από τις εκδόσεις Ναυτίλος).

[α.2] https://athens.indymedia.org/post/232215/

[α.3] https://el.wikipedia.org//wiki/Μποέμ

[α.4] https://el.wikipedia.org/wiki/Καταστασιακή_Διεθνής

[α.5] https://el.wikipedia.org/wiki/Αβάν-γκαρντ

[α.6] https://el.wikipedia.org/wiki/Γενιά_Μπιτ

[α.7] https://athens.indymedia.org/post/697347/

[α.8]….

[α.9] http://www.iospress.gr/ios1996/ios19960519a.htm

[α.10] http://ardin-rixi.gr/archives/8705

[α.11] http://www.biblionet.gr/book/125561/Hoffman,_Abbie Επανάσταση_για_την_καύλα_της

[α.12] https://athens.indymedia.org/post/186121/

[α.13] https://athens.indymedia.org/post/1544284/

https://el.wikipedia.org/wiki/Χρήστος_Τσουτσουβής

[α.14] https://athens.indymedia.org/post/1501485/

https://el.wikipedia.org/wiki/Δολοφονία_του_Μιχάλη_Καλτεζά

[α.15] https://el.wikipedia.org/wiki/Μιχαήλ_Σταθόπουλος

[α.16] https://athens.indymedia.org/post/793373/

[α.17] https://el.wikipedia.org/wiki/Αυριανή_(εφημερίδα)

[α.18] https://el.wikipedia.org/wiki/Μένιος_Κουτσόγιωργας

[α.19] https://anarchypress.wordpress.com//2011/05/13/eκδήλωση-συζήτηση/

[α.20] https://el.wikipedia.org/wiki/Εξεγερσιακός_αναρχισμός

[α.21] https://el.wikipedia.org/wiki/Αλφρέντο_Μπονάνο

[α.22] https://el.wikipedia.org/wiki/Αναρχισμός

[α.23] http://srv1-vivl-volou.mag.sch.gr/node/6833

[α.24] https://risinggalaxy.wordpress.com/2013/08/27/1908-1914-οι-αναρχικοί-στο-βόλο-και-τη-λάρισα

[α.25] https://www.anarkismo.net/article/9753

[α.30] https://el.wikipedia.org/wiki/Νεποτισμός

[α.31] https://el.wiktionary.org/wiki/φατρία

[α.32] https://el.wikipedia.org/wiki/Κορπορατισμός

[α.33] https://el.wikipedia.org/wiki/Μάρεϋ_Μπούκτσιν

Μέρος Δεύτερο

Προσθήκες σε σχέση με το πολιτικό περιβάλλον της εποχής στην Ελλάδα (1974-1987)

Εδώ χρειάζεται να σταθούμε λίγο συνοπτικά στις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της μεταπολιτευτικής περιόδου, μέχρι και την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ το 1985 που είναι και η περίοδος που μας ενδιαφέρει.

Λέγεται ότι η δικτατορία του 1967 “έβαλε την χώρα στο γύψο”, δηλαδή σταμάτησε την κοινωνική, οικονομική, πολιτική , πολιτιστική εξέλιξη της κοινωνίας.   Αυτό εν μέρει είναι σωστό, όμως η χώρα στην ουσία ήταν στάσιμη και καθυστερημένη σε όλα τα επίπεδα σχεδόν για έναν αιώνα. Για μια ολόκληρη περίοδο ο μόνος αστός μεταρρυθμιστής που είχε παρουσιαστεί και δεν κατάφερε φυσικά να επιβάλει όλες τις μεταρρυθμίσεις που επιδίωκε ήταν ο Χαρίλαος Τρικούπης, και μετά για λίγο ο Ελευθέριος Βενιζέλος, γιατί στην συνέχεια έδειξε ένα αυταρχικό πρόσωπο, λ.χ ιδιώνυμος νόμος ενάντια τους κομμουνιστές, καταστολή απεργιών κλπ. Παράλληλα η πρώτη αστική-αντιμοναρχική- δημοκρατία του Αλέξανδρου Παπαναστασίου ούτε αυτή μπόρεσε να αντέξει και ανατράπηκε.

Η στρατοκρατία,  μαζί με την μοναρχία, τα πολιτικά κόμματα που την εκπροσωπούσαν και ένα καθυστερημένο υπερσυντηρητικό  μεταπρατικό (ραντιέρικο) τμήμα της οικονομικής ελίτ και  την εκκλησία,  καθόριζαν το πολιτικό μοτίβο σε όλα τα επίπεδα και διαμόρφωσαν αυτό που ονομάστηκε ως μεταπρατικός καπιταλισμός και το πελατειακό κράτος, στην ουσία το μετεμφυλιακό και το χουντικό κράτος ήταν συνέχεια και εξέλιξη αυτού του μοτίβου. Αυτοί όλοι οι υπερσυντηρητικοί κύκλοι εμπόδιζαν ακόμα και να στηθεί στην χώρα ένα αστικό φιλελεύθερο πλαίσιο ευρωπαϊκού τύπου.

Η Ελλάδα ήταν μια χώρα κλειστή, καθυστερημένη, πατριαρχική, εν μέρει φατριακή, με ένα κράτος μισό θεοκρατικό, μισό πολιτικό και παράλληλα εξαρτημένη παλαιότερα από τους Εγγλέζους και αργότερα από τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, που στήριζαν αυτό το υπερσυντηρητικό κατεστημένο ενάντια στους αστούς εκσυγχρονιστές και προπάντων ενάντια στο ισχυρό εργατικό και αργότερα πιο διευρυμένο λαϊκό κίνημα που ελέγχονταν κύρια από τους κομμουνιστές.

Οι Αμερικάνοι που κηδεμόνευαν την χώρα από τον εμφύλιο και μετά μαζί με ένα κομμάτι του εγχώριου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, επέβαλαν μέσω της CIA και των ντόπιων στρατιωτικών λακέδων τους (Παπαδόπουλος και σία) την στρατιωτική δικτατορία του 1967, μη ανεχόμενοι τον παραμικρό αστικό εκσυγχρονισμό, που πιθανόν θα επιχειρούνταν από την κεντροδεξιά παράταξη του Γεωργίου Παπανδρέου, ο οποίος  είχε εκείνη την περίοδο την πολιτική και εκλογική πλειοψηφία.  Προηγήθηκε φυσικά η ανατροπή της κυβέρνησης του από ένα “βελούδινο πραξικόπημα” – αποστασία ονομάστηκε – στην οποία συνέβαλε και  το μέλος της κυβέρνησης Παπανδρέου,  ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης .  Η χούντα διήρκεσε 7 χρόνια και στηρίχθηκε λίγο πολύ από έναν αρκετά μεγάλο πληθυσμό κυρίως της υπαίθρου. Λίγοι  της αντιστάθηκαν και στην διάρκεια της πολλοί άνθρωποι – κυρίως από την αριστερά – δολοφονήθηκαν, βασανίστηκαν και εξορίστηκαν στα ξερονήσια.

Η δικτατορία κατέρρευσε από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 αλλά κυριότερα από την κυπριακή τραγωδία, δηλαδή από την εισβολή του τούρκικου στρατού και την διχοτόμηση του νησιού, αφού η χούντα είχε επέμβει στα εσωτερικά της Κύπρου και είχε ανατρέψει την εκλεγμένη κυβέρνηση του Μακάριου. Το πραξικόπημα της φασιστικής παραστρατιωτικής οργάνωσης ΕΟΚΑ Β’ υπό τον Νίκο Σαμψών στης 15 Ιουλίου 1974 και η ανατροπή του πρόεδρου Μακάριου αποτέλεσε την αφορμή για την τουρκική εισβολή που πραγματοποιήθηκε πέντε ημέρες αργότερα.

Η δικτατορία είχε αντίκτυπο και στην νεολαία της χώρας με την έννοια ότι, ενώ τα γεγονότα εκείνης της περιόδου στην Ευρώπη – Αμερική, απόρροια των κινημάτων του “Μάη ’68” κλπ , ήταν – εκτός των άλλων- και κινήματα χειραφέτησης της νεολαίας από τον κομφορμισμό, τον πουριτανισμό, την γεροντοκρατία, την πατριαρχία και την οικογενειοκρατία,  αυτή η χειραφέτηση άργησε να έρθει – συμβεί στην Ελλάδα ή συνέβη μισή.

A) . Μετά την πτώση της δικτατορίας, η δεξιά παράταξη της ΝΔ κέρδισε τις εκλογές του 1974 με το μεγαλύτερο ποσοστό που έχει πάρει κόμμα μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα, 54,37% και 220 έδρες. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος που ηγείτο αυτής της παράταξης και έγινε πρωθυπουργός, ήθελε να την αποστασιοποιήσει από το ακροδεξιό της παρελθόν και να παρουσιάσει την δεξιά σαν μια νέα δημοκρατική φιλελεύθερη εκσυγχρονιστική εκδοχή, και φυσικά να αποσιωπήσει το γεγονός ότι από αυτή την παράταξη ήταν μετρημένοι στα δάκτυλα αυτοί που εναντιώθηκαν έμπρακτα στην δικτατορία.

Εισήγαγε τον λεγόμενο κοινωνικό φιλελευθερισμό στην χώρα και με τις μεταρρυθμίσεις που επέβαλε κυρίως στον οικονομικό τομέα λ.χ κρατικοποιήσεις σε βασικούς τομείς της δημόσιας σφαίρας όπως τις συγκοινωνίες, ένα κομμάτι του τραπεζικού τομέα, διυλιστήρια πετρελαίου κλπ. Πολλές φορές κατηγορήθηκε ως «σοσιαλίζων» από την πολύ συντηρητική πτέρυγα μέσα στο κόμμα του (κύριος εκφραστής ήταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ, πολιτικός πατέρας – μέντορας του Αντώνη Σαμαρά), παράλληλα ένα κομμάτι αυτών που ψήφισαν στο δημοψήφισμα του 1974 για το πολιτειακό υπέρ της μοναρχίας (που  μειοψήφησε πήρε 30,82%), λίγο μετά στεγάστηκε μέσα στο κόμμα ή στήριξε την ΝΔ στις κοινοβουλευτικές εκλογές.

Έτσι ο Καραμανλής για να συγκεράσει τις ισορροπίες μέσα στο κόμμα, στον κοινωνικό τομέα ήταν φοβισμένος μεταρρυθμιστής και δεν ήθελε ή  δείλιασε να προχωρήσει εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη η κοινωνία, εκτός από την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής και εκπαίδευσης, την νομιμοποίηση του κομμουνιστικού κόμματος, την διενέργεια δημοψηφίσματος για το πολιτειακό, που κατάργησε την μοναρχία και την δημιουργία του αστικού πλαισίου, κοινοβουλευτικού και λοιπού μέσα από το σύνταγμα του 1975 .

Δεν κατάφερε – ή δεν ήθελε – να  κάνει αποχουντοποίηση, δηλαδή  να διώξει τους οπαδούς της χούντας,  τα λεγόμενα “σταγονίδια”  από το δημόσιο τομέα και κύρια  από τα σώματα ασφαλείας και τον στρατό, ούτε να καταργήσει, αντίθετα ενίσχυσε το πελατειακό κράτος, την κομματοκρατία μέσω των κομματαρχών και τον πρωθυπουργοκεντρισμό. Επίσης δεν μπόρεσε να δαμάσει τον μεταπρατικό καπιταλισμό. Ετσι πολλά από τα ευνοϊκά δάνεια που χορήγησε στην πορεία η κυβέρνηση του στους βιομήχανους και εφοπλιστές μέσω της κρατικής τράπεζας επενδύσεων, (ΕΤΒΑ) πολλοί βιομήχανοι, αντί να τα επενδύσουν στον παραγωγικό εκσυχρονισμό ή την δημιουργία νέων παραγωγικών τομέων τα χρησιμοποίησαν για να αυξήσουν το προσωπικό τους ίματζ – στάτους λ.χ επαύλεις , γιοτ, πίνακες ζωγραφικής κλπ.

Αυτά τα δάνεια που ποτέ δεν επιστράφηκαν πίσω από τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές ονομάστηκαν “θαλασσοδάνεια”. Αυτή την αστική τάξη ονόμασε η Ε.Ο. 17 Νοέμβρη «λματ» λούμπεν μεγαλοαστική τάξη. Αρκετές από αυτές τις βιομηχανίες και κάποια ναυπηγεία που δεν εκσυγχρονίστηκαν χαρακτηρίστηκαν προβληματικές, με χιλιάδες εργαζόμενους που κινδύνευαν να μείνουν χωρίς δουλειά, καλούνταν να διαχειριστεί το ΠΑΣΟΚ όταν ανέλαβε την κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση Καραμανλή το 1974 κληρονομεί από την χούντα έναν πληθωρισμό 30%, έτσι αυξάνει την ισοτιμία των 30 δραχμών ανά δολάριο και αρχίζει ένα καθεστώς διολίσθησης (περίπου για μια 15ετία). Το 1975 εφαρμόζει μια νομισματική πολιτική που είχε σαν συνέπεια την σταδιακή αποσύνδεση από το δολάριο και εφαρμόζει συναλλαγματικές ισοτιμίες με βάση την αξία ενός καλαθιού νομισμάτων πχ. Μάρκο, Λίρα, Γεν κλπ. Ενώ το 1977, στο «σοκ» του πετρελαίου (πετρελαϊκή κρίση ), μη θέλοντας να περάσει σε ανοικτή υποτίμηση της δραχμής φοβούμενη αύξηση του πληθωρισμού που τον είχε ρίξει περίπου στο 15% από την εποχή της χούντας, παίρνει μέτρα περιορισμού ρευστότητας, έναρξη λειτουργίας του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος και σκληρά μέτρα λιτότητας ενάντια στον εργαζόμενο λαό.

Αυτό είχε σαν συνέπεια να αρχίσουν κινητοποιήσεις και αγώνες ενάντια στην λιτότητα. Ειδικότερα την περίοδο 1977-79 φούντωσαν οι άγριες απεργίες και οι εργοστασιακοί αγώνες που είχαν αρχίσει από το 1975. Η κυβέρνηση απάντησε σε αυτούς τους αγώνες με αυταρχισμό, ανασυγκρότηση της αστυνομίας έχοντας δημιουργήσει τις μονάδες αποκατάστασης τάξης (ΜΑΤ) και την χρησιμοποίηση των τεθωρακισμένων (αύρες) ενάντια στο πλήθος. Παράλληλα ταυτίστηκε με την παλαιά εμφυλιακή και μετεμφυλιακή δεξιά ( το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον ) και ανέστειλε τις όποιες μεταρρυθμίσεις γύρω από το λεγόμενο δικαιϊκό και κράτος πρόνοιας που επαγγέλλονταν.

Ο Καραμανλής το 1980 παραιτήθηκε από πρωθυπουργός και μεταπήδησε στην προεδρία μετά από την υπογραφή της συνθήκης προσχώρησης της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Ο πραγματικός όμως λόγος της παραίτησής του, ήταν η διαφαινόμενη ήττα στις επερχόμενες εκλογές του 1981, λόγω της ανόδου του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο Γεώργιος Ράλλης και τον Νοέμβριο του 1980 στην επέτειο για το πολυτεχνείο στην πορεία που έγινε την Κυριακή 16 Νοεμβρίου, η κυβέρνηση Ράλλη επέτρεψε την πραγματοποίησή της μέχρι το Σύνταγμα, απαγορεύοντας την κατεύθυνσή της προς την πρεσβεία των ΗΠΑ.

Η πλειοψηφία των παρατάξεων της ΕΦΕΕ πειθάρχησε αλλά ένα μεγάλο μπλοκ (πάνω από 5.000 άτομα, κυρίως προσκείμενοι σε ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ, ΕΚΟΝ Ρήγας Φερραίος-Β’ Πανελλαδική και Αναρχικοί ) αποφάσισαν να συνεχίσουν την πορεία για να φτάσει στην αμερικάνικη πρεσβεία. Τα ΜΑΤ υποχρέωσαν τους διαδηλωτές να διαλυθούν στο ύψος του συντάγματος κάτω από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία. Οταν οι διαδηλωτές επιχείρησαν να σπάσουν τον φραγμό, τα ΜΑΤ επιτέθηκαν με πρωτοφανή βιαιότητα εναντίον τους. Μετά από λίγο, δολοφονείται από τους ματατζήδες μετά από χτυπήματα με γκλομπ στο κεφάλι ο φοιτητής Ιάκωβος Κουμής και η 20χρονη εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου ενώ η αστυνομική καταστολή της πορείας άφησε πίσω αρκετούς τραυματίες, και δυο διαδηλωτές τραυματίες σοβαρά από σφαίρες αστυνομικών. Έτσι έχουμε τους πρώτους δολοφονημένους διαδηλωτές μετά την χούντα.

B) . Από την αριστερά το ΠΑΣΟΚ διακήρυττε ότι δεν ήταν κόμμα άλλα κίνημα με συλλογική εξουσία, η ιδρυτική του διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, διακήρυττε την εθνική ανεξαρτησία, την λαϊκή κυριαρχία και δημοκρατική διαδικασία («ο λαός πρέπει να συμμετέχει στα κέντρα λήψης των αποφάσεων») και την κοινωνική απελευθέρωση μέσα από τον τρίτο δρόμο για τον σοσιαλισμό, που ήταν συνοπτικά οι “τρεις πυλώνες της οικονομίας” όπως έλεγε, δηλαδή ο ιδιωτικός, ο κρατικός και ο κοινωνικός τομέας με την αυτοδιαχείριση. Το ΠΑΣΟΚ αρνούνταν να πάρει μέρος ή να γίνει μέλος της σοσιαλδημοκρατικής διεθνούς γιατί θεωρούσε των εαυτό του και ήταν πιο ριζοσπαστικό. Στήριζε πολλά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της περιόδου λ.χ Παλαιστίνη, Σαντινίστας (Νικαράγουα) κλπ. Επίσης στήριζε το Κίνημα των Αδεσμεύτων που ήταν ενάντια στον διπολισμό (Αμερική- ΝΑΤΟ, Σοβιετική Ένωση – Σύμφωνο Βαρσοβίας) .

Το ΠΑΣΟΚ ήταν συγκροτημένο σε τρεις πτέρυγες. α) Οι αριστεροί σοσιαλιστές. Αυτή την πτέρυγα αποτελούσαν μέλη του ΠΑΚ, νεολαίοι που πρωταγωνίστησαν στον αντιχουντικό αγώνα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, (Κώστας Λαλιώτης, Στέφανος Τζουμάκας κ.α.) πρώην μέλη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ (Βαγγέλης Γιαννόπουλος, Γιάννης Σκουλαρίκης) και γενικότερα οι μεγάλες ριζοσπαστικοποιημένες λαϊκές μάζες που συγκροτούσαν την κομματική βάση του. Η πιο καθαρά σοσιαλιστική ομάδα μέσα στο ΠΑΣΟΚ αποκαλούνταν «η Αριστερά της Αριστεράς». Πίστευαν γενικά στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας με ειρηνικά μέσα, στην εθνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων, στο τέλος της εξάρτησης της χώρας από τις ΗΠΑ, στην παραδειγματική τιμωρία των χουντικών και σε μία επιθετική εξωτερική πολιτική. β) Οι εκσυγχρονιστές ή μεταρρυθμιστές σοσιαλδημοκράτες. Στελέχη όπως ο Κώστας Σημίτης. Ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι και διανοούμενοι, ανήκαν στα μεσαία και ανώτερα στρώματα. Πίστευαν στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας και σε μία γενικά μετριοπαθή και σοσιαλδημοκρατική πολιτική. γ) Οι “παλαιοκομματικοί” παλιοί βενιζελικοί, παλιοί φιλελεύθεροι της Ένωσης Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου του πρεσβύτερου, στελέχη όπως ο Μένιος Κουτσόγιωργας κεντρογενείς με σημεία αναφοράς τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον στρατηγό Νικόλαο Πλαστήρα και φυσικά τον Γεώργιο Παπανδρέου. Φανατικά αντιδεξιοί αλλά και αντικομμουνιστές. Επίσης στην σοσιαλιστική πτέρυγα «η Αριστερά της Αριστεράς» είχαν προσχωρήσει με εισοδισμό διάφορες τροτσκιστικές ομάδες, με προεξέχων (χωρίς όμως να προχωρήσει στο κόμμα άλλα έδινε τον τόνο ) τον Μιχάλη Ράπτη, γνωστός και ως «Πάμπλο», υπολείμματα αυτών των τροτσκιστών βλέπαμε μέχρι πρόσφατα πχ. “Ξεκίνημα”.

Στις εκλογές τον Οκτώβριο του 1981 το ΠΑ.ΣΟ.Κ., μετά από μία φορτισμένη προεκλογική περίοδο, με το σύνθημα «εδώ και τώρα Αλλαγή» (κλεμμένο από τον Μάη του ’68), «η Ελλάδα στους Έλληνες», “ έξω οι βάσεις του θανάτου”, “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο” αλώνοντας και τις ψήφους της κομμουνιστικής αριστεράς κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές με ποσοστό 48% και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία με 173 βουλευτές, σχηματίζοντας την πρώτη αυτοδύναμη σοσιαλιστική κυβέρνηση στην ιστορία της χώρας με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Η πρώτη σχεδόν τετραετία διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε μια ειρηνική “επανάσταση”. Στον εργασιακό τομέα έδωσε αυξήσεις μετά από πολύχρονη λιτότητα, μεταρρύθμισε το εργασιακό δίκαιο προς το ευνοϊκότερο για τους εργαζόμενους, απαγόρευσε τις ομαδικές απολύσεις, εφάρμοσε την ΑΤΑ (αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή) που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι παίρνουν αυτόματα αύξηση όταν ανέβει ο πληθωρισμός. Επίσης μέσω των κοινωνικοποιημένων προβληματικών επιχειρήσεων (το ΠΑΣΟΚ προωθεί τις κοινωνικοποιήσεις και όχι την κρατικοποίηση που είναι αντίθετο) μέσα από μια ψευδεπίγραφη αυτοδιαχείριση δίνει την δυνατότητα στους εργαζομένους να συμμετέχουν στο διοικητικό συμβούλιο της επιχείρησης.

Στον κοινωνικό τομέα οι μεταρρυθμίσεις ήταν πιο βαθιές και εκφράζανε την θέληση και τα αιτήματα της προοδευτικής κοινωνίας, λ.χ νομιμοποίηση των εκτρώσεων που γίνονται πλέον δωρεάν στα δημόσια νοσοκομεία, μέσα από τον νόμο πλαίσιο “νέος οικογενειακός προγραμματισμός” θεσπίζει τον πολιτικό γάμο σαν ισότιμο με τον θρησκευτικό, καταργεί την προίκα, αποποινικοποιεί την μοιχεία, θεσπίζει την ισότητα των γυναικών σε όλο το φάσμα της δημόσιας σφαίρας και στις αμοιβές, αποποινικοποιεί την ομοφυλοφιλία, θέτει τις βάσεις για το ΕΣΥ και το κράτος πρόνοιας. Αναμορφώνει την παιδεία, νομοθετεί το πανεπιστημιακό άσυλο και καταργεί τον νόμο 2000 περί αλητείας, που τόσο μας είχε ταλαιπωρήσει σαν νέους/ες. Επίσης αναγνωρίζει την εθνική αντίσταση και δίνει σύνταξη στους αντιστασιακούς, καταργεί την στρατοχωροφυλακή, τον μπαμπούλα της υπαίθρου και κάνει πολλές μεταρρυθμίσεις στον πολιτιστικό τομέα.

Σχεδόν όλα τα κόμματα της κομμουνιστικής αριστεράς και πολλές αριστερίστικες οργανώσεις- κόμματα, ακόμα και οι ένοπλες οργανώσεις της περιόδου λχ, 17Ν και λιγότερο ο ΕΛΑ προσφέρουν ένα μορατόριουμ (έτσι ονομάστηκε) δράσης και περίοδο χάριτος – συναίνεση στην κυβέρνηση. Το μαοϊκό ΕΚΚΕ, η ποιο πολυπληθής αριστερίστικη οργάνωση, σχεδόν απορροφάται μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Αυτή η συναινετική διαδικασία είχε μελλοντικά δυσμενείς συνέπειες στην εξέλιξη- εξάπλωση του εργατικού- λαϊκού κινήματος και των αγώνων.

Όμως, ενώ το 1985 το ΠΑΣΟΚ οδεύει προς την συμπλήρωση της πρώτης τετραετίας του στην εξουσία χωρίς σοβαρή αντιπολίτευση, για τον Παπανδρέου και την κυβέρνηση του η κατάσταση δεν θυμίζει σε πολλά εκείνο το θριαμβευτικό 1981. Η οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο με τέτοια φόρα ώστε ο Παπανδρέου αποφασίζει να διεξαγάγει νωρίτερα τις εκλογές. Σιγά, σιγά όπως γίνεται στην ιστορία του εξουσιασμού, ο Ανδρέας Παπανδρέου ξεμπερδεύει με όλη σχεδόν την ριζοσπαστική του πτέρυγα, παίρνει τα ηνία η συντηρητική πτέρυγα μέσα στο κόμμα και μετατρέπεται το ΠΑΣΟΚ από κίνημα σε αρχηγικό κόμμα, ενώ παράλληλα καλλιεργείται η προσωπολατρία στο πρόσωπο του (χαρισματικός ηγέτης), και προετοιμάζει το κόμμα για πρόωρες εκλογές. Η ιδέα για τις πρόωρες εκλογές ήταν να εξασφαλίσει πρώτα την επανεκλογή τού ΠΑΣΟΚ και στην συνέχεια να εφαρμόσει τα σκληρά  οικονομικά μέτρα που έχει κατά νου. Ετσι κι έγινε.

Τον Ιούνιο του 1985, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κέρδισε εκ νέου τις βουλευτικές εκλογές με ποσοστό 45%, εξέλεξε 161 βουλευτές και σχημάτισε και πάλι αυτοδύναμη κυβέρνηση. Ο Παπανδρέου επανεκλέχθηκε πρωθυπουργός με το σύνθημα «για ακόμη καλύτερες μέρες», μόνο που αυτές οι «καλύτερες μέρες» δεν αφορούσαν τους εργαζόμενους. Με μια πρωτόγνωρη πράξη νομοθετικού περιεχομένου, η κυβέρνηση εγκατέλειψε τον «τρίτο δρόμο για τον σοσιαλισμό», καταργεί την ΑΤΑ και πραγματοποιεί συντηρητική στροφή: χαλαρώνει την προστασία κατά των απολύσεων, αυξάνει τις επιδοτήσεις προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες και απαγορεύει κάθε είδους αύξηση στους μισθούς των εργαζομένων (ούτε εθελουσίως δεν μπορούσαν οι εργοδότες να χορηγήσουν αύξηση). Μετά το αρχικό μούδιασμα, οι λαϊκές αντιδράσεις δεν άργησαν. Κι’ αυτό σήμαινε ότι οι δυνάμεις καταστολής έπιασαν δουλειά για τα καλά. Μέσα σε αυτό το πολιτικό κλίμα ήρθε η δολοφονία Καλτεζά στα Εξάρχεια την επέτειο του Πολυτεχνείου 1985.

Γ). Ο βασικός κορμός της κομμουνιστικής μαρξιστικής αριστεράς ήταν διασπασμένος από το 1968 σε δυο κόμματα, το ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτερικού (ευρωκομμουνιστές) εκτός των άλλων και λόγω επέμβασης της Σοβιετικής Ένωσης στην Τσεχοσλοβακία, (Άνοιξη της Πράγας). Η μεταπολίτευση βρήκε αυτά τα κόμματα αποδυναμωμένα και σχεδόν χωρίς κομματική λαϊκή βάση, λόγω της διάσπασης και των διώξεων από την δικτατορία.

Μετά την αποκατάσταση της αστικής δημοκρατίας το 1974 η κυβέρνηση του Καραμανλή νομιμοποίησε το ΚΚΕ και το ΚΚΕ εσωτερικού, αφού έδωσαν διαπιστευτήρια νομιμότητας, δηλαδή την παραδοχή των αστικών πολιτειακών συνταγματικών θέσεων (αστική νομιμότητα, κοινοβουλευτισμός) για ενδεχόμενη ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας χωρίς βια (επανάσταση). Το 1974 το ΚΚΕ, η ΕΔΑ και το ΚΚΕ Εσωτερικού συμμετείχαν από κοινού στην εκλογική διαδικασία ως Ενωμένη Αριστερά λαμβάνοντας ποσοστό 9,47%.

Την περίοδο που ακολούθησε με τη λήξη της κοινοβουλευτικής της θητείας, η Ενωμένη Αριστερά διασπάστηκε. Το ΚΚΕ συνέχισε αυτόνομη πορεία. Στην συνέχεια κατάφερε να ενισχύσει τις θέσεις του στο συνδικαλιστικό και το φοιτητικό κίνημα και να ηγηθεί πολλών κινητοποιήσεων εκείνης της περιόδου, διαχειριζόμενο φυσικά ένα τμήμα της εργατικής τάξης που του αναλογούσε.

Όταν ανάλαβε το ΠΑΣΟΚ την εξουσία, το κεντρικό σύνθημα αυτής της περιόδου υπήρξε η “αλλαγή”, που ερμηνευόταν από τους κομμουνιστές ως ένα στάδιο δημοκρατικού μετασχηματισμού που υπό προϋποθέσεις θα οδηγούσε στον σοσιαλισμό, (αυτή ήταν μια κλασική μαρξιστική θέση, γιατί σύμφωνα με τον Μαρξ μόνο μέσα από την αστική ολοκλήρωση μπορούμε να φτάσουμε στον σοσιαλισμό}. Σε αυτή τη βάση υπήρξε συνεργασία εν μέρει στο πολιτικό πεδίο (δήμοι, νομαρχίες) άλλα κυριότερα στο συνδικαλιστικό επίπεδο με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ. Αργότερα και ιδίως μετά το 1985 όταν το ΠΑΣΟΚ άλλαξε την εργατική του πολιτική προς τα δεξιότερα, θεωρήθηκε ότι αθέτησε τις προεκλογικές του υποσχέσεις για φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις και κατεγράφη από το ΚΚΕ ως δύναμη ενσωματωμένη στο σύστημα.

Δ). Μετά την πτώση της χούντας, στην λεγόμενη μεταπολίτευση, εμφανίστηκαν όλες οι εκδοχές του μαρξισμού λενινισμού και στην Ελλάδα υπήρξε ένας παροξυσμός της μαρξιστικής ιδεολογίας καθυστερημένα από την υπόλοιπη Ευρώπη, λόγω της δικτατορίας, παρουσιάστηκαν όλα τα λουλούδια της ιδεολατρίας και προσωπολατρίας που διεκδικούσαν για τον εαυτό τους τον ορθό λενινιστικό – μαρξιστικό δρόμο και το πραγματικό κόμμα της εργατικής τάξης. Εδώ εννοούμε όλες αυτές τις τροτσκιστικές, σταλινικές, μαοϊκές και γκεβαρικές γκρούπες, που διανθίζονταν από μια εκλεκτική, ακαδημαϊκή μέχρι μια λαϊκίστικη εκδοχή του ίδιου νομίσματος του μπολσεβικισμού (λενινισμού). Φανταστείτε η καθεμιά εκδοχή πχ οι τροσκιστές είχαν έξι ή εφτά περίπου διαφορετικές γκρούπες (λεγόμενες σήμερα απλά και συνιστώσες), το ίδιο οι σταλινικοί – μουλούδες κλπ, οι μαοϊκοί με κύριο κορμό το ΕΚΚΕ είχαν λιγότερες. (*)

Όλο αυτό το μαρξιστικό- λενινιστικό φάσμα λέγονταν- λέγεται εξωκοινοβουλευτική αριστερά, όχι γιατί ήταν ενάντια στις εκλογές και την διαμεσολάβηση αλλά γιατί λόγω των εκλογικών ποσοστώσεων δεν μπορούσαν να μπουν στην βουλή. Φυσικά όπως προείπα υπήρχε και η μήτρα, το ΚΚΕ με την νεολαία του την ΚΝΕ και η μεγάλη του διάσπαση το ΚΚΕ εσωτερικού ( ευρωκομουνιστές) και η νεολαία του ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Εδώ να κάνω μια μικρή ιστορική παρένθεση σαν παραλληλισμό λέγοντας ότι η γνωστή ρήση του Μάο, “αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν” δεν ίσχυσε για τους αναρχικούς της Κίνας αφού ο Μάο τους κατέσφαξε.

Αυτός ο πληθωρισμός απελευθερωτών της εργατικής τάξης που ακόμα και οι αστοί το ονομάζουν πλουραλισμό τάσεων, εμείς οι αναρχικοί το ονομάζαμε καπέλωμα και διαχείριση, γιατί πολλοί από αυτούς τους κομματικούς σχηματισμούς διαχειρίστηκαν – διαχειρίζονται την τάξη, όπως ελλαδικά και το ΚΚΕ, ή τα αδελφά μπολσεβίκικα κόμματα παγκοσμίως και ανεξάρτητα από το αν κατείχαν την κυβερνητική – κρατική εξουσία (όπως τα κομμουνιστικά κόμματα του πρώην “υπαρκτού σοσιαλισμού”) ήταν- είναι πάνω από την τάξη, και επί της τάξης, για την τάξη.

Μόνο οι αναρχικοί παρέμειναν δογματικά συνεπείς στην ρήση της Πρώτης Διεθνούς ότι: “η απελευθέρωση της εργατικής τάξης, είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης”.

Για τον αριστερισμό να συμπληρώσω ότι, ο Λένιν στο λιβελογράφημα του “ Αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού” δεν εννοούσε αυτό που είδαμε -βλέπουμε στην Ελλάδα, άλλους ήθελε να κτυπήσει,  τους κομμουνιστές των συμβουλίων, δείτε αυτό το κείμενο που είχα ανεβάσει στο indymedia παλιά και είχε προκαλέσει σεισμό. “Η ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΑΡΧΙΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟ” https://athens.indymedia.org/post/741339/

Ε). Όσον αφορά το διεθνές πλαίσιο της εποχής που μας ενδιαφέρει (1986-87), αναφέρω πολύ συνοπτικά μερικά σημεία, γιατί το καθένα από αυτά αν αναλυθεί λίγο πιο διεξοδικά θα αποτελέσει ολόκληρο κεφάλαιο και αυτό ξεφεύγει από τους στόχος της παρούσας μελέτης.

α)Είναι πλέον εδραιωμένος ο Ρηγκανο-Θατσερισμός που εφαρμόζουν τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές συνταγές του οικονομολόγου Μίλτον Φρίντμαν και προωθούν τον νεοφιλελευθερισμό και τον μονεταρισμό σε διεθνές επίπεδο.

Η Μάργκαρετ Θάτσερ έγινε Πρωθυπουργός της Βρετανίας το 1979, μετά την νίκη των Βρετανών το 1982 στα νησιά Φώκλαντ (πόλεμος των Φώκλαντ) ενάντια στην Αργεντινή που τα διεκδικούσε, στις εκλογές του Ιουνίου 1983 οι συντηρητικοί (Τόρηδες) με επικεφαλής την Θάτσερ σημείωσαν νέα μεγάλη εκλογική  νίκη έναντι των Εργατικών.

Η Θάτσερ με ενισχυμένη την θέση της στο πρωθυπουργικό θώκο αποφασίζει την μείωση κατά τα  δυο τρίτα των θέσεων εργασίας στα ανθρακωρυχία, έτσι ξεκινάνε μεγάλες απεργίες από τους ανθρακωρύχους που περνούν πολλές φορές διαστάσεις σύγκρουσης με τις δυνάμεις ασφαλείας.

Η ήττα των Βρετανών ανθρακωρύχων το 1984 μετά από απεργία δώδεκα μηνών είχε τεράστια επίπτωση στο εργατικό κίνημα σε παγκόσμιο επίπεδο γιατί η Μ. Βρετανία ήταν το πειραματικό εργαστήριο για την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων συνταγών, και οι εξουσιαστές όλου του τότε δυτικού κόσμου είχαν στραμμένη την προσοχή τους στο πείραμα της Θάτσερ.

Το1987 είναι σε εξέλιξη το κίνημα άρνησης πληρωμής του κεφαλικού φόρου “Poll Tax”. Η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της Θάτσερ, με την κατάλυση του κοινωνικού κράτους και την ιδιωτικοποίηση πολλών δημόσιων υπηρεσιών είχε προκαλέσει οργή σε μεγάλο μέρος της βρετανικής κοινωνίας.

Ο βρετανικός poll tax (κεφαλικός φόρος) ήταν μια μορφή φορολόγησης ίδια για όλους τους πολίτες, ανεξάρτητα από το εισόδημά τους. Επρόκειτο για έναν φόρο βαθύτατα άδικο, μια και αφορούσε ολόκληρη την κοινωνία σε ολόκληρο το φάσμα της δίχως καμία εξαίρεση: εργαζόμενους και άνεργους, γηγενείς και μετανάστες, νέους και συνταξιούχους, μικρo- ιδιοκτήτες και ακτήμονες, ακόμη και ανθρώπους με αναπηρίες ή χρόνιες ασθένειες! Ο φτωχός και ο άνεργος όφειλαν να πληρώσουν το ίδιο ποσό με τους βιομήχανους και τους εκατομμυριούχους!

Η λεγόμενη «Σιδηρά Κυρία» Μάργκαρετ Θάτσερ αποφάσισε την επιβολή του μετά την επανεκλογή της το 1987, ξεκινώντας από τη Σκοτία όπου το κόμμα της είχε σημειώσει χαμηλά ποσοστά. Λίγο αργότερα το 1990 η πτώση της Θάτσερ και λόγο του poll tax δεν σήμαινε και την πτώση αυτού που ονοματίστηκε Θεατρισμός. Ο νεοφιλελευθερισμός επικράτησε – εδραιώθηκε και αποτέλεσε την εναλλακτική (αλτερνατίβα) των καπιταλιστών πρώτα σε πανευρωπαϊκό, αφού τον υιοθέτησαν και οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες και μετά σε παγκόσμιο επίπεδο.

Έτσι τίθενται τα θεμέλια για αυτό που αργότερα θα ονομαστεί σύγχρονος νεοφιλελεύθερος  ολοκληρωτισμός. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αρχίζουν να υιοθετούν και αυτά νεοφιλελεύθερες πολιτικές και να μετασχηματίζονται σε σοσιαλφιλελεύθερα μορφώματα. Ιδιαίτερα στην δυτική Ευρώπη διαμορφώνονται συνθήκες κυβερνο- αντιπολίτευσης, με την έννοια ότι τα κόμματα που κυβερνούν με αυτά που βρίσκονταν στην αξιωματική  αντιπολίτευση έχουν την ίδια οικονομική και κοινωνική  πολιτική και διαγκωνίζονταν μόνο για την νομή της κυβερνητικής εξουσίας.

Παράλληλα  έρχεται στην δημοσιότητα το σκάνδαλο της Υπόθεσης Ιράν-Κόντρα, σχετικά με κρυφή πώληση όπλων στο Ιράν από την κυβέρνηση Ρήγκαν, παρά το σχετικό εμπάργκο που είχε επιβληθεί από την επίσημη πολιτική των HΠΑ, με σκοπό τα χρήματα να χρησιμοποιηθούν στην χρηματοδότηση των ακροδεξιών ανταρτών Κόντρας της Νικαράγουα που δρούσαν ενάντια την κυβέρνηση των Σαντινίστας .

β) Κοσμοϊστορικές πολιτικές αλλαγές στην ΕΣΣΔ και στην ανατολική Ευρώπη (Περεστρόικα-Γκλάσνοστ) που προωθεί ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ , όπου μέχρι και το 1989-90 οι εξελίξεις είναι ραγδαίες με την πτώση του τείχους και την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ. Επίσης επί κυβέρνησης του συνέβη και το ολέθριο πυρηνικό ατύχημα στο Τσερνόμπιλ.

γ) Στην τότε ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα) δρομολογούνται από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, οι πολιτικές για την δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ΟΝΕ ( Νομισματικής και Οικονομικής Ένωσης) που θα ολοκληρωθεί λίγο αργότερα με την Συνθήκη του Μάαστριχτ.

δ) Κρίση στο Αιγαίο, ραγδαία αύξηση των στρατιωτικών εξοπλισμών του ελληνικού κράτους προς χαρά κύρια του αμερικανικού στρατιωτικό βιομηχανικού συμπλέγματος, λίγο αργότερα ήρθε η “συμφωνία Νταβός” (Παπανδρέου-Οζάλ) .

Σημείωση:

*) Οφείλω να πω για να μην κατηγορηθώ ότι τα μηδενίζω όλα ότι κάποιες αριστερίστικες γκρούπες μ.λ. και τροτσκιστικές έχουν προσφέρει αρκετά μέσα από κοινωνικούς και ιδιαίτερα εργατικούς αγώνες, ειδικότερα την περίοδο 1974 -79 που φούντωσαν οι άγριες απεργίες και οι εργοστασιακοί αγώνες πχ, Λάρκο, Πίτσος, Ιζόλα, AEG, Ναυπηγεία, Διυλιστήρια κλπ έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο σε αυτές τις απεργίες μαζί με κάποιους αυτόνομους επαναστάτες συνδικαλιστές εργάτες, (δείτε το ντοκιμαντέρ “Ο ΑΓΩΝΑΣ Μια ταινία των «έξι»). Και αυτή την εξαιρετική έκδοση: Δέκα Χρόνια Ντοκουμέντα – Αυτοί οι αγώνες συνεχίζονται, δεν εξαγοράζονται, δεν δικαιώθηκαν.

Μέρος Τρίτο

Τα Ντικουμέντα

1.  Η Πρώτη Πανελλαδική Αντιεξουσιαστική – Αναρχική Συνδιάσκεψη

Ομάδων και Ατόμων

Μια διευκρίνηση

Στην συνάντηση της Πάτρας οι έντυπες εισηγήσεις ήταν λίγες (είπα, πανάκριβες οι φωτοτυπίες) και πηγαίνοντας λίγο καθυστερημένα δεν τις πρόλαβα, όμως το τριήμερο μαγνητοσκοπήθηκε όλο με στόχο να εκδοθεί σε βιβλίο. Την δουλειά αυτή την είχε αναλάβει μαζί με κάποιες άλλες η συλλογικότητα που κινούνταν γύρω από το έντυπο “ο Αναρχικός”. Δυστυχώς το εγχείρημα της απομαγνητοφώνησης δεν προχώρησε και χάθηκε έτσι μια ευκαιρία να έχουν στα χέρια τους οι νεότεροι σύντροφοι/σες ένα ντοκουμέντο για να δουν το πολιτικό επίπεδο και την θεματολογία που απασχολούσε τους αναρχικούς εκείνη την εποχή. Παρουσιάζω την ανταπόκριση από την συνάντηση που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δοκιμή” με αριθμό φύλου 5  Μαη του 1986. Η ανταπόκριση είναι σχεδόν πλήρης και έγκυρη.

Σημ. Όλο το αρχειακό υλικό προέρχεται από το αρχείο του συγγραφέα αυτής της μικρής ιστοριογραφικής μελέτης, διατηρώντας στην ηλεκτρονική μορφή, το συντακτικό και την ορθογραφία των πρωτοτύπων.

Ντοκουμέντο Νο 1:

Πρώτη Πανελλαδική Αντιεξουσιαστική – Αναρχική Συνδιάσκεψη

Ομάδων και Ατόμων

Όταν πρωτακούσθηκε για την τριήμερη συνδιάσκεψη που καλούσαν οι ομάδες Πάτρα – Αμαλιάδα – Πύργου στις 18-19-20 Απρίλη, οι αντιδράσεις του “χώρου”ήταν πολυποίκιλες, από θετικές με αρκετές επιφυλάξεις έως αρνητικές με αρκετές δόσεις ειρωνείας και σνομπισμού. Η ίδια η κατάσταση όμως διέψευσε τους δεύτερους και ξεπέρασε τις προσδοκίες των πρώτων.

Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε αυτό το τριήμερο στην Πάτρα, κύρια σύντροφοι από την επαρχία και λίγοι Αθηναίοι, απέδειξε πως οι αναρχικοί – αντιεξουσιαστές μπορούν να βρεθούν και να κουβεντιάσουν αρκετές ώρες , για πολλές ημέρες , και πως ένας συντονισμός δραστηριοτήτων βασισμένος στις αρχές της άμεσης δημοκρατίας δεν είναι ουτοπικός ούτε ανέφικτος .

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ημέρα πρώτη

Με διάφορα μέσα και ανάμικτα συναισθήματα περιέργειας και αισιοδοξίας, φτάσαμε στην Πάτρα το απόγευμα της Παρασκευής 18 Απρίλη. Η πρώτη μας κίνηση ήταν να πάμε στην διεύθυνση της πρόσκλησης – Κανακάρη 140 όπου βρίσκεται το Κέντρο Αντιπληροφόρησης. για περισσότερες πληροφορίες. Φτάνοντας εκεί βρίσκουμε στην πόρτα ένα καλωσόρισμα, από τους συντρόφους της Πάτρας, και την ανακοίνωση πως η συνδιάσκεψη θα γίνει στο κτίριο του Πανεπιστήμιου και θα αρχίσει στις 7 μ.μ. Μέσα στο κτίριο υπήρχαν διάφοροι σύντροφοι από την Βόρειο Ελλάδα που είχαν έρθει από την προηγούμενη, χτες και συζητούσαν για συντονισμό των ομάδων και ατόμων της Β. Ελλάδας

Ανταλλάσσουμε συστάσεις και ξεκινάμε όλοι μαζί για το κτήριο της συνδιάσκεψης. Πέντε – έξη μοτοσυκλετιστές με αντίστοιχους καπελάκηδες σηματοδοτούν την διαδρομή για το κτίριο της συνδιάσκεψης, κατά τ άλλα η παρουσία των μπάτσων ήταν διακριτική, παρ’ όλο που ακροδεξιά τοπική εφημερίδα καλούσε γονείς και κηδεμόνες να καταλάβουν το κτίριο “ώστε να μην καταφέρουν οι αναρχικοί να καταστρέψουν την Πάτρα”.

Άλλωστε το κτίριο είχε δοθεί νομότυπα κατόπιν σχετικής αίτησης των οργανωτών προς τις πανεπιστημιακές αρχές: Πλησιάζοντας ακουγόταν ROCK και αναρχικά τραγούδια διακοπτόμενα από συνθήματα ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο την μισθωτή εργασία, αποσπάσματα από τον RATGEB (συγγραφέας της “γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης” κ. λ. π) και καλέσματα προς τον κόσμο για την συνδιάσκεψη.

Οι Πατρινοί γενικά ήταν από ουδέτεροι μέχρι φιλικοί και σπάνια εκφράζονταν κάποιοι αρνητικά – κυρίως για τα μαλλιά των πάνκηδων. Πολλοί μάλιστα μπήκαν και παρακολούθησαν διάφορες κουβέντες ( εξαιρώντας βέβαια τους καθιερωμένους χαφιέδες). Στην είσοδο κόβουμε κουπόνι ενίσχυσης και προχωράμε μέσα. δεξιά μπαίνοντας υπήρχε έκθεση βιβλίων, περιοδικών και αφισών από όλη την Ελλάδα και πιο κάτω έκθεση φωτογραφιών από διάφορες κινητοποιήσεις, κύρια της Αθήνας (Χημείο. Πολυτεχνείο, κ.λ.π.). Προχωράμε και καθόμαστε στο Αμφιθέατρο, στην σκηνή πάνω υπήρχαν τραπεζάκια, η μικροφωνική και στο βάθος ένα μαύρο κι ένα κόκκινο πανί και το σύνθημα “Ούτε θεοί, ούτε αφέντες”.

Γύρω στις 8.30 η αίθουσα έχει γεμίσει ασφυκτικά (1200 άτομα περίπου) και ξεκινά η συνδιάσκεψη. Την “άχαρη δουλειά” του συντονιστή των συζητήσεων την αναλαμβάνουν οι σύντροφοι της Πάτρας και ομολογουμένως τα κατάφεραν πάρα πολύ καλά, παρ’ όλη την κούραση των τριών ημερών και τις κατηγορίες διάφορων πως το παίζουν προεδρείο κ λ π, οι οποίοι απομονώθηκαν γρήγορα από τον κόσμο και το βούλωσαν. Η κουβέντα ξεκίνησε με μια εισήγηση των οργανωτικών ομάδων για τους λόγους που πήραν την πρωτοβουλία να μας καλέσουν και ακολούθησε μια ιστορική αναδρομή στους αναρχικούς που δρούσαν στις αρχές του αιώνα στην Πελοπόν­νησο και στην εφημερίδα “Επί τα Πρόσω”.

Ακολούθησε μια πολύ ενδιαφέρουσα εισήγηση σχετικά με τον ρόλο των εφημερίδων και των δημοσιογράφων, από ένα σύντροφο δημοσιογράφο, η οποία όμως λόγω της περασμένης ώρας χάθηκε, γιατί δεν στάθηκε δυνατό να γίνει κουβέντα από τόν κόσμο πάνω σ’ αυτό το θέμα. Τέλος αφού κανονίστηκε το πρόγραμμα της αυριανής μέρας η πρώτη μέρα έληξε. Ακολούθησε μια μικρή αναστάτωση μέχρι να βρεθούν μέρη να φιλοξενηθούν διάφοροι σύντροφοι και μετά κατά παρέες πήγαμε σε διάφορες ταβέρνες και μπαράκια για πιο διαπροσωπικές “επαφές”.

Ημέρα δεύτερη

Κατά της 10 το επόμενο πρωί του Σαββάτου μαζευτήκαμε πάλι στο αμφιθέατρο γύρω στα 500 άτομα. Η κουβέντα ξεκινά με μια εισήγηση της ομάδας “Εν ψυχρώ” από την Αθήνα, με κύριο θέμα την δημιουργία κεντρικών και περιφερειακών ομάδων. Θέμα αιχμής, όπου γίνεται και η πρώτη κουβέντα με συμμετοχή όλου του κόσμου, Τοποθετούνται κύρια σύντροφοι από επαρχιακές πόλεις αλλά και από γειτονιές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Πιο συγκεκριμένα μιλάν σύντροφοι από την Αμαλιάδα, την Καβάλα και τα Χανιά όπου αναφέρονται στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αντιεξουσιαστές στις σχέσεις τους με τον κόσμο της επαρχίας και την Αστυνομία.

Ένα κοινό συμπέρασμα που βγήκε από τους περισσότερους ομιλητές ήταν για το ζήτημα των περιφερειακών ομάδων και οι διαφορές τους με τις κεντρικές. Οι περιφερειακές ομάδες ή ομάδες συγγένειας μπορεί να είναι ομάδες σε χώρους εργασίας, σε σχολεία, πανεπιστήμια, γειτονιές και οποιονδήποτε άλλο χώρο της καθημερινής ζωής των συντρόφων, οπότε έχουν τα εξής πλεονεκτήματα:

α) Είναι σε άμεση επαφή με τον κόσμο του περίγυρού τους, οπότε αυτό που κάνουν είναι ξεκάθαρο σε όλους και δεν μπορεί να συκοφαντηθεί εύκολα από κανένα.

β) Είναι τρομερά σημαντικό το ότι οι σύντροφοι των περιφερειακών ομάδων γνωρίζονται πάρα πολύ καλά, πολλές φορές από μικρά παιδιά, οπότε είναι δύσκολο να διαβρωθούν από χαφιέδες και σε περιπτώσεις ανάγκης μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο.

Από πολλούς συντρόφους επίσης θίχτηκε η ανάγκη δημιουργίας κέντρων πληροφόρη­σης σε κάθε πόλη και χωριό, πράγμα που θα βοηθήσει στην γρήγορη επικοινωνία, ενημέρωση και συντονισμό των συντρόφων σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Χαιρετισμό μαζί με κάποιες ιδέες και προβληματισμούς για την αναγκαιότητα αυτής της συνδιάσκεψης και την κατάσταση του αναρχικού «χώρου» διάβασε και ο εκδότης του περιοδικού “ο κόκορας που λαλεί στο σκοτάδι”.

Το επόμενο θέμα που άναψε κυριολεκτικά τα αίματα σε όλη την αίθουσα ήταν μια εισήγηση “για την βία και την τρομοκρατία και την σχέση τους με τους αναρχικούς”. Η εισήγηση έγινε από τις ομάδες της Λειβαδιάς και της Κυψέλης, όπου καταδικάζονταν οι τρομοκρατικές οργανώσεις σαν Λενινιστικά γκρουπούσκουλα και η τρομοκρατία σαν πρακτική, στο σύνολό της, σαν διαχωρισμένη και μιλιταριστική λόγω του συνωμοτικού της φύσης της. Επίσης έγινε κριτική στην χρήση βίας από τους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές, και κύρια στην έξαρση που έχει πάρει στα τελευταία γεγονότα στην Αθήνα (Καταλήψεις Χημείου, Πολυτεχνείου, εμπρησμοί τραπεζών, επιθέσεις σε κλούβες με μολότοφ και δυναμίτη κ.λ.π) , όπου έγινε και κάποια σύγχυση αυτών των πρακτικών με την τρομοκρατία που κατηγορήθηκαν σαν διαχωρισμένες και μιλιταριστικές.

Όπως ήταν αναμενόμενο ξεσηκώθηκε θύελλα αντιρρήσεων από αντίθετες απόψεις οι οποίες κύρια έκφραζαν ότι ο μοναδικός τρομοκράτης είναι το κράτος και πως πέρα από τους Λενινιστές η τρομοκρατία έχει χρησιμοποιηθεί από αντιεξουσιαστικές ομάδες και στο παρελθόν (Ισπανία 36) αλλά και στο παρόν (Αντικρατική Πάλη) και πως σαν μέσο πάλης είναι δυνατόν να χρησιμοποιη­θεί και στο μέλλον. Τονίστηκε ότι η βία των επαναστατών συνυπάρχει μ’ όλες τις άλλες μορ­φές και πραχτικές του αντιεξουσιαστικού κινήματος και δεν είναι δυνατό να διαχωρίζεται απ’ αυτές. Κατά τις τρεις γίνεται ένα διάλειμμα για φαγητό και στις πέντε ξαναμαζεύεται ο κόσμος στο αμφιθέατρο μαζί με καινούργιους που γεμίζουν πλέον την αίθουσα ασφυκτικά.

Αφού γίνονται κάποιες τοποθετήσεις πάνω στο προηγούμενο θέμα, κάποιος σύντροφος από την παιδαγωγική ακαδημία Λαμίας κάνει μια εισήγηση με θέμα “Εκπαίδευση και αναρχικοί”. Παρ’ όλο που δεν της φαινότανε, όταν διαβάστηκε η εισήγηση ράγισε πολλές καρδιές, ιδιαίτερα συντρόφων που έχουν παιδιά και η συζήτηση άναψε με τοποθετήσεις και άλλων συντρόφων από παιδαγωγικές ακαδημίες, δάσκαλους και γονείς. Στάθηκαν όλοι ιδιαίτερα στο θέμα της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης και στο και πόσο είναι δυνατή η δημιουργία εναλλακτικών σχολείων και παιδικών σταθμών. Δόθηκαν μάλιστα και κάποια ραντεβού όλων των άμεσα ενδιαφερόμενων για μετά την συνδιάσκεψη.

Επόμενος ομιλητής ήταν ένας σύντροφος απ’ του Ζωγράφου ο οποίος έκανε μια ενημέρωση για την δράση των αναρχικών της περιοχής, της “Επιτροπής κατοίκων Ζωγράφου” και τις συγκρούσεις τους με τα ΜΑΤ και τον δήμο για την υπεράσπιση του πάρκου της Γεωργίου Παπανδρέου. Η βραδιά έκλεισε με την προβολή της ταινίας “ΤΕΜΡΟΚ” και αφού κανονίστηκε το πρόγραμμα της επόμενης μέρας.

Ημέρα Τρίτη

Κατά της 10.30 το πρωί της Κυριακής ξεκινά η τελευταία μέρα της συνδιάσκεψης με μια εισήγηση μαθητών, όπου μεταξύ άλλων γίνεται και πρόταση για συντονισμό όλων των αναρχικών μαθητικών ομάδων και δίνεται και ραντεβού για αργότερα. Ακολουθεί μια εισήγηση συντρόφων από την Κύπρο η οποία ήταν κύρια ενημερωτική για την δραστηριότητα των Κύπριων αντεξουσιαστών αναρχικών στην Κύπρο και το εξωτερικό. Στάθηκε όμως αφορμή για να γίνει πλατύτερη συζήτηση, πάνω στο “εθνικό ζήτημα” και τον πόλεμο. Το συμπέρασμα που βγήκε ήταν πως οι αναρχικοί δεν πρόκειται να πολεμήσουν σε περίπτωση σύρραξης με τους Τούρκους προλεταρίους, αλλά προσπαθούν να καλέσουν κοινό μέτωπο ενάντια σε Έλληνες και Τούρκους καπιταλιστές και να μετατρέψουν τον εθνικό σε κοινωνικό πόλεμο.

Η επόμενη εισήγηση ήταν από κάποιες συντρόφισες με θέμα Αναρχοφεμινισμός όπου ακούστηκαν πολλές ενδιαφέρουσες απόψεις και από άντρες. Γίναν βέβαια και κάποιες παρατηρήσεις για την ορθότητα του όρου Αναρχοφεμινισμός, άλλα η κυρίαρχη άποψη ήταν πως το φεμινιστικό κίνημα πρέπει να αναπτύσεται παράλληλα με το Αντικαπιταλιστικό. Ακολούθησαν μια σειρά από εισηγήσεις πάνω σε κοινωνικά ζητήματα με πρώτη μία από ομοφυλόφιλους συντρόφους και το περιοδικό Κράξιμο και δεύτερη μία απο κάποιους συντρόφους κοινωνικούς λειτουργούς με θέμα διάφορες μειοψηφίες όπως ανάπηροι, τσιγγάνοι, τον κοινωνικό ρατσισμό κ.λ.π. Ολες ήταν πολύ ενδιαφέρουσες αλλά λόγω της μικρής διάρκειας της συνδιάσκεψης δεν συζητήθηκαν όσο έπρεπε.

Επίσης έγινε συζήτηση χωρίς εισήγηση για το θέμα των ναρκωτικών όπου τονίστηκε κύρια η κατασταλτική δυνατότητα για τον χώρο μας που δίνει η Ηρωίνη στο κράτος. Ακούστηκαν μαρτυρίες για το πώς επιχειρούν την καταστολή των αναρχικών στα Εξάρχεια προωθώντας το κύκλωμα εμπορίας της Ηρωίνης στην πλατεία. και το πως καταστάλθηκαν οι καταλήψεις των σπιτιών το ’82 χάρη στην Ηρωίνη. Ακολούθησε μια εισήγηση της Δοκιμής για την δημιουργία πανελλαδικής αντιεξουσιαστικής εφημερίδας. Και τέλος έγινε μια μικρή συζήτηση για την παρέμβαση των Αναρχικών στον εργατικό χώρο.

Η συνδιάσκεψη έκλεισε με χαιρετισμούς από διάφορες ομάδες και συντρόφους και απότιση φόρου τιμής στις εξεγέρσεις :

Του Σικάγου το 1886

Της Ισπανίας και της Θεσσαλονίκης το 1936

Της Ουγγρικής επανάστασης 1956

και ο στους νεκρούς συντρόφους:

Χρήστο Τσουτσουβή

Μιχάλη Καλτέζα

Ιάκωβο Κουμή

Σταματίνα Κανελοπούλου

Χρήστο Κασίμη

και σε όλους τους απόντες – παρόντες συντρόφους.

Ντοκουμέντο Νο 2: 

Κείμενο για τον τύπο

( Εγκρίθηκε από τους παρευρισκόμενους στην συνδιάσκεψη )

Εμείς οι αναρχικοί- αντιεξουοιαστές του ελλαδικού χώρου, παλεύοντας ν’ αντισταθούμε στην καθημερινή αλλοτρίωση και να ανατρέψουμε την σημερινή κοινωνική τάξη της επιβίωσης, με βαθιά αγάπη για τη ζωή, τον έρωτα και τον αυθορμητισμό, συναντηθήκαμε στις 18-19, 20 Απρίλη 1986 στην Πάτρα.

Στη διάρκεια της συνάντησής μας εξετάσαμε την μέχρι σήμερα πορεία του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού κινήματος στον ελλαδικό χώρο. Κοινή μας διαπίστωση ήταν η έλλειψη της επαφής από τις αναρχικές- αντιεξουσιαστικάς ομάδες και η ανάγκη αντιπαράθεσης μιας αναρχικής – αντιεξουοιαστικής πληροφόρησης, που να απαντάει στην διαστρεβλωμένη εικόνα που κατασκευάζει ο τύπος της εξουσίας.

Στο τριήμερο της συνάντησης αποφασίστηκε η προώθηση εναλλακτικών μορφών εκπαίδευσης, η δημιουργία κέντρου αντιπληροφόρησης και η έκδοση πανελλαδικού εντύπου. Αποφασίστηκε να γίνεται κάθε χρόνο αναρχική-αντιεξουσιαστική συνάντηση σε κάποια πόλη για την καλύτερη και πιο πλήρη ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών από τη δράση μας, για την παραπέρα σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ μας και για την προώθηση των ιδεών και στόχων του αναρχικού- αντιεξουσιαστικού κινήματος.

Επίσης συζητήθηκαν τα εξής θέματα:

– αναρχικοί και τύπος

– παρουσίαση της εικόνας που προβάλλουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κρατικοί μηχανισμοί

– ιστορική αναδρομή στο αναρχικό κίνημα της Πάτρας

– βία και αναρχικοί

– αναρχικοί και φεμινισμός

– κριτική του χώρου μετά το Πολυτεχνείο 1985

– για το Κυπριακό και τα “εθνικά ζητήματα”

– παρέμβαση στους κοινωνικούς χώρους

– ο ρόλος του δάσκαλου και του δημοτικού σχολείου ως όργανο και φορέας καταστολής στη σύγχρονη εκπαίδευση

– το αναρχικό κίνημα στην συνοικία και την επαρχία

– ναρκωτικά, μειονότητες, κοινωνικές ομάδες και αναρχικοί

– αναρχικός – αντιεξουσιαστικός χώρος και εργατικό- αγροτικό κίνημα

– αντιπληροφόρηση- έκδοση πανελλαδικού εντύπου.

Εμείς οι αναρχικοί- αντιεξουσιαστές δεν έχουμε κανένα δισταγμό να συνεχίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις για την ανατροπή της κρατικής βίας και εξουσίας για να πάψει το κράτος και τα αφεντικά να ορίζουν τη ζωή μας. Για την αυτοδιάθεση του ατόμου, την κοινωνική επανάσταση.

Ντοκουμέντο Νο 3: 

Απροκάλυπτη επίθεση των μπάτσων

 Προκήρυξη συντρόφων/σων για την επίθεση που δέχτηκαν από τους μπάτσους επιστρέφοντας από την Πάτρα που τους περίμεναν στο σταθμό Λαρίσης, (εννοείται ότι κινητά δεν υπήρχαν για ενημέρωση και προειδοποίηση των συντρόφων για το καρτέρι των μπάτσων στο σταθμό) επειδή έκαναν φασαρία στο τραίνο καθότι το κυλικείο ήταν πανάκριβο) .

Απροκάλυπτη επίθεση των μπάτσων

Για μια φορά ακόμη στεκόμαστε μάρτυρες της άγριας κρατικής καταστολής, της απροκάλυπτης κρατικής βίας και τρομοκρατίας πάνω στους αναρχικούς. Για μια φορά ακόμη οι χαφιέδες και τα ΜΑΤ του ΠΑΣΟΚ, όπως και άλλοτε και πάντα προκαλούν τους αναρχικούς να απαντήσουν με βία στη βία του κράτους. Καταγγέλλουμε στον ελληνικό λαό την επίθεση των κρανοφόρων επαγγελματιών δολοφόνων ενάντια σε ομάδα συντρόφων αναρχικών, στο σταθμό Λάρισας, καθώς οι τελευταίοι επέστρεφαν στο σπίτια τους μετά τη λήξη του Πρώτου πανελλαδικού αναρχικού συνεδρίου στην Πάτρα, τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου 1986 Επισημαίνοντας ότι:

– το πανελλαδικό αναρχικό συνέδριο, που κράτησε τρεις μέρες στην Πάτρα, ξεκίνησε, εξελίχθηκε και ολοκληρώθηκε δίχως το παραμικρό επεισόδιο, μια και η αστυνομία κρατήθηκε μακρυά και οι σύντροφοι αναρχικοί δεν απάντησαν στις μικρο προκλήσεις.

– αυτή η αδυναμία των μπάτσων να καταστρέφουν το συνέδριο, οδήγησε στην σημερινή λυσσασμένη επίθεση ενάντια στους συντρόφους αναρχικούς που επέστρεφαν από την Πάτρα

– η νέα αυτή πρόκληση ξεπέρασε και πάλι κάθε όριο ανοχής

– δεκάδες αναρχικοί βρίσκονται ήδη στην ασφάλεια, όπου δέρνονται και «ανακρίνονται» από τους μπάτσους και τα ΜΑΤ, και εκβιάζονται να περιγράφουν και να ομολογήσουν φθορές στο τρένο του ΟΣΕ με το οποίο επέστρεφαν στην Αθήνα από την Πάτρα.

ξαναλέμε:

– βία στη βία της εξουσίας

– ο μόνος τρομοκράτης είναι το κράτος

– να αφοπλιστεί η αστυνομία

– λευτεριά στους φυλακισμένους συντρόφους αναρχικούς

Ομάδα αναρχικών που συμμετείχε στο πανελλαδικό συνέδριο της Πάτρας

Το τεύχος της Δοκιμής που δημοσιεύτηκε η ανταπόκριση

2. Το πρώτο πανελλαδικό αναρχικό οργανωτικό συνέδριο ( Μάιος του 1987 )

Όπως προείπα η συνάντηση της Πάτρας δημιούργησε προσδοκίες. Παράλληλα ομάδες και άτομα που ήθελαν να αυτοκαθοριστούν και να αυτοπροσδιοριστούν και να μην ετεροκαθορίζονται από την πολιτική συγκυρία και τα προβλήματα του ευρύτερου χώρου, ξεκίνησαν λίγο μετά την συνάντηση της Πάτρας να βρίσκονται και να συζητάνε για το αν υπήρχε δυνατότητα και προοπτική για μια δεύτερη συνάντηση που αυτή την φορά θα έβαζε ζήτημα οργάνωσης, ενώ από την εφημερίδα “Δοκιμή” ξεκίνησε δημοσίευση κειμένων από ομάδες και άτομα γύρω από την αναγκαιότητα οργάνωσης, την κατάσταση του κινήματος και του ευρύτερου χώρου.

Η εφημερίδα “Δοκιμή” και συγκεκριμένα μέλη της συντακτικής της ομάδας λόγω του ότι είχαν την υποδομή σαν έκδοση που διακινούνταν πανελλαδικά, (να μην ξεχνάμε ότι διαδίκτυο δεν υπήρχε και η επικοινωνία γινόταν με αλληλογραφία) και μέσω των διευθύνσεων που είχε, ξεκίνησε μια πρώτη βολιδοσκόπηση πάνω στο ζήτημα αυτό, υπήρξε ανταπόκριση και προέκυψε η πρωτοβουλία για ένα ενδεχόμενο συνέδριο.

Μέτα από λίγο καιρό πραγματοποιήθηκε συνάντηση στην Αθήνα με πρωτοβουλία συντρόφων/ισσων από Αθήνα – Πάτρα – Θεσσαλονίκη – Λάρισα – Τρίπολη και συζητήθηκε η αναγκαιότητα και δυνατότητα για την πραγματοποίηση ενός πανελλαδικού αναρχικού συνεδρίου,. Από αυτή την συνάντηση βγήκε ένα κάλεσμα το οποίο στάλθηκε σχεδόν σε όλες τις αναρχικές – αντιεξουσιαστικες ομάδες, επίσης (στοχευμένα) και σε άτομα , έτσι ξεκίνησε η προσυνεδριακή συζήτηση. Εδώ να εξηγήσω ότι είχε προηγηθεί μια άτυπη για κάποιους μήνες προσυνεδριακή ζύμωση και στα μέσα Μάρτη του 1987 άρχισε η ουσιαστική συζήτηση αποφάσεων για την δρομολόγηση του συνεδρίου.

Από αυτήν την διαδικασία παρουσιάζω αρχειακά ντοκουμέντα για να διαπιστώσετε σε αντίθεση με το τι υποστηρίζεται ότι α) η διαδικασία ήταν ανοικτή σε όλους χωρίς αποκλεισμούς β) τον αριθμό των ομάδων – ομαδοποιήσεων που συμμετείχαν μέχρι το συνέδριο γ) επίσης να δείτε ότι εκείνη την περίοδο υπήρχαν περισσότερες ομάδες σε σχέση με αυτή την στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, εννοείται ότι υπήρχαν και άλλες ομάδες που δεν είναι στην λίστα συμμετεχόντων γιατί δεν συμμετείχαν στην διαδικασία.

Σημείωση:

Μετά την δημοσίευση των ντοκουμέντων θα πω και θα εξηγήσω κάποια πράγματα για το συνέδριο και το μετά. Προτού όμως δημοσιεύσω ντοκουμέντα από την προσυνεδριακή διαδικασία δημοσιεύω ενδεικτικά δυο κείμενα από συλλογικότητες για να διαπιστωθούν οι ανάγκες και τα προβλήματα του χώρου εκείνη την περίοδο.

Ντοκουμέντο Νο 4:

Η ανάγκη των ομάδων

Ντοκουμέντο Νο 4:

Η κινηματική κατάσταση και το κλίμα της εποχής

(Κείμενο εισήγηση της αναρχοκομμουνιστικής ομάδας “ ΙΡΙΔΑ ” στο πρώτο πανελλαδικό συνέδριο αναρχικών που έγινε 22-23-24 Μάη 1987 στην Αθήνα, όπου δημιουργήθηκε η Ένωση Αναρχικών και είναι ενδεικτικό, γιατί περιγράφει την κατάσταση του αναρχικού χώρου ειδικά της Αθήνας εκείνη την περίοδο, διατηρήθηκε το κείμενο χωρίς τόνους όπως το είχαν γράψει οι συντάκτες του ).

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ

1. Αναρχικες ιδεες εμφανιζονται στην Ελλαδα ηδη από τα τελη του 19ου αιώνα. Μετα απο μια συντομη αλλα εξαιρετικα εντονη δραστηριοτητα, που κυρια στον αγροτικο χωρο αφησε εντονα καταλοιπα (θυμηθειτε τις μαυρες σημαιες, καθε φορα που οι αγροτες διεκδικουν κατι απο το κρατος),τελικα εφθινε. Και μονο το γεγονος οτι μια σειρά λαθων εγινε αιτια να σβησει ο Ελληνικος Αναρχισμος για μισον τουλαχιστον αιωνα (απο Σεριφο μεχρι Πολυτεχνειο) δειχνει ποσο προσεκτικοι πρεπει να ειμαστε στη δραση μας και ποσο λαθος ειναι η μακαρια αντιληψη οτι «κι αν εξαφανιστουμε εμεις καποιοι αλλοι θα βρεθουν να συνεχισουν το εργο μας”.

2 . Η επανεμφανιση των Αναρχικων, αποψεων στην Ελληνικη κοινωνια γινεται κατα τη διαρκεια της δικτατοριας και κυρια κατα την εξεγερση του Πολυτεχνειου. Οι αποψεις ομως που διατυπωνονται υποφερουν απο αρκετη συγχυση. Στην καλυτερη περιπτωση ειναι ενα μειγμα απο ιδεολογια γιππηδων, σιτουασονιστων, ροκαδων, φρικιων, και αργοτερα αυτονομων, εναλλακτικων, ακραιων φιλελευθερων και παει λεγοντας. Αυτο το συνοθυλευμα δικαιως ονομαστηκε χωρος γιατι δεν ειχε τιποτε αλλο κοινο απο καποια στεκια καταναλωσης επιβίωσης.

3. Ο χορως παρολα αυτα λειτουργισε καποιες στιγμες (23 Ιουνη, 25 Μαη ) διπλα στο εξεργεμενο προλεταριατο, χωρις ποτε ωστοσο να μπορεσει να δρασει καταλυτικα για να διευρυνει τα ορια της κρισης που χρονια περναει το κεφαλαιο.

4. Αμεσως μετα τη δικτατορια υπηρχε ενα κενο πολιτικων οργανισμων στην Ελλαδα. Οργανισμων δηλ. διρμεσολαβησης και αφομοιωσης των οποιων προλεταριακων αιτηματων. Κατι τετοιο διευκολυνε την δραση των Αναρχικων την οποια ομως δυσχαιρενε το γεγονος της υπαρξης πολλων θολο αντιεξουσιαστων στους κυκλους τους, οι οποιοι με τη συνεχη τους ηλιθιοτητα μπλοκαριζαν και προβοκαριζαν ενιοτε καθε Αναρχικη πρωτοβουλια.

5 . Με την εδραιωση των θεσμων της αστικης δημοκρατιας, που επιτυγχανεται σταδιακα απο τα πρωτα μεταδικτατορικα χρονια κι επειτα, ο «χωρος παυει να συμμετεχει μεσα στο κοινωνικα γιγνεσθαι, να δεχεται δηλ. ερεθισματα απο αυτο και να διαχεει ανατρεπτικες του αποψεις. Κυρια πλεον υποθεση του Αναρχικού αγωνων γίνεται η εναντιωση προς την κρατικη καταστολη, οχι ομως με την κοινωνικη της εννοια αλλα αποκλειστικα σε σχεση με τις συλληψεις Αναρχικων. Μεσα απο μια σειρα διαδικασιων που οπως φαινεται ηταν κρατικο σχεδιο, οι Ελληνες Αναρχικοι οδηγουνται σε μια μιλιταριστικη αντιπαραθεση οχι προς κρατος στο συνολο του, αλλα με την ορατη κορυφη του παγοβουνου, την αστυνομια. Μια τετοια ενασχοληση βεβαια, με δεδομενο το γεγονος οτι ο ελεγχος της κυριαρχης ιδεολογιας γινετε βαθμηδον ασφυκτικος πανω στη κοινωνια, οδηγει στο διαχωρισμο των Αναρχικων απο αυτην. Στο εξης οι υποθεσεις των Αναρχικων αφορουν αυτους τον περιγυρο τους και την αστυνομια.

6 . Η σημερινη κατασταση του»χωρου” θυμιζει στασιμα νερα βαλτου, και φυσικα η ελονοσια δινει και παιρνε. Υπαρχει πληρης ελλειψη γνωσης της επαναστατικης θεωριας και συνακολουθα πληρης ελλειψη κριτικης σκεψης. Χωρις θεωρια εχουμε ενα ατομο που απλα σαν νευροσπαστο αντιδρα μηχανικα σε καποια ερεθισματα, οπως ακριβως ο σκυλος του Παβλωφ. Π.χ. κλουβα = μολοτωφ, κρατικη επιθεση = καταληψη, επετειος = πορεια κλπ. Δεν ειναι τυχαιο οτι εννοιες απο καιρο ξεκαθαρισμενες στους κυλους των Αναρχικων γινονται εδω στην Ελλαδα αντικειμενα τεραστιων παρεξηγησεων, οπως: 1) καταλυτική δραση που στο παρελθον νοηθηκε σαν προβοκατσια (πχ. μπαινω σε μια πορεια πεταω μια πετρα, η αστυνομια πλακωνει τον κοσμο και ο κοσμος επαναστατει κατα της καταστολής) Το ιδεολογικο αυτο κατασκεύασμα δεν λειτουργησε ποτε στην πραξη η μαλλον λειτουργησε αντιστροφα, σαν μια καταγγελια δηλ. Της Αναρχικης “ανευθυνοτητας”.

Ένω βέβαια καταλυτική δραση ειναι η οξυνση των κοινωνικων αντιθεσεων και οχι η προκληση επι πλεον καταστολης, σε βαρος ανυποπτων. (τωρα το αν μπορει να θεωρηθει επαναστατικη βια το ριξιμο μιας φιαλης και το συνεπακολουθο σπριντ ειναι μια αλλη ιστορια ). 2) αυθορμητο: αλλη μια παρεξηγημενη εννοια, τα χωρικα ατομα αντιλαμβανονται σαν αυθορμητο, το αυθαιρετο (ετσι γουσταρα) ενω αυθόρμητο στην επαναστατικη θεωρια νοειται ο υπερβαλλον ως προς τις αφορμες,(μια φαινομενικά ασημαντη, πραξη καταστολης προκαλει αληθινη εξεγερση, η αφορμη ειναι ασημαντη, οι αιτιες ομως υπαρχουν π.χ. η απαγορευση του κυκλου «Πετεφι» οδηγει στην Ουγγρικη επανασταση). Τελος η πιο παρεξημενη ( εννοια η λεξη ) γραφειοκρατια που αντι να νοειται η εξειδικευμενη γνωση που οδηγει σε διαχωρισμους, και ιεραρχικες διαστρωματωσεις στους επαναστατικους κυκλους, νοειται σαν η προσπαθεια για ενοικιαση γραφειων…

7. Οι θαμωνες, οι καταναλωτες δηλ. επαναστατικης ιδεολογιας που συχναζουν σε αποιες πλατειες η μπαρακια, αυτος ο περιγυρος των Αναρχικων, εχουν πολλα κοινα σημεία. Στην επαναστατικη θεωρια ολοι αυτοι δεν βλεπουν μια καθορισμενη δραστηριοτητα που εξηγει η κατευθυνει τους κοινωνικους αγωνες της εποχης, αλλα εξτρεμιστικες ιδεες. Αρεσκονται στην ιδεα της εικονας καποιων εξτρεμιστων ηρωων που συσπειρωμενοι γυρω απο μια θριαμβευουσα κοινοτητα κραυγαζουν π.χ. μεσα το Χημειο μια χουφτα Αναρχικοι ξεφτιλισαν το κρατος και την καταστολη.(τωρα ποσο μια χουφτα Αναρχικων μπορουν πραγματικα να ξεφτιλισουν το κρατος και την καταστολη φανηκε στην επιμενη καταληψη του Χημειου).

Αντι ολοι αυτοι να κατανοουν τις περιστασεις κατω απο τις οποιες μερικες φορες το κρατος ειναι ευαλωτο (πχ. τοτε με τις εκλογες) γενικευουν καποιες καταστασεις και βεβαια βρισκονται συνεχως διαψευσμενοι. Τελικα δεν εχουν να προτεινουν τιποτα γιατι δεν κατανοουν την ιστορια και τη σκεψη της. Προσπαθωντας να πετυχουν την επιβαιωοη μιας αυτονομης προσωποκοτητας, αποτυχαίνουν μια και τους λειπει η αυτονομια η προσωπικοτητα και η ικανοτητα να επιβεβαιωσουν οτιδηποτε. Η ανεπαρκεια τους να προτεινουν εχει αμεση σχεση με την ανεπαρκεια τους να αποκτησουν τη γνωση, για να αποκτησουν ομως τη γνωση χρειαζεται να δουν κριτικα τη ζωη.

Αυτο ειναι αδυνατο γιατι η σταση του θαμωνα αποσκοπει ακριβως στο να ξεφυγει απατηλα απο τη καταθλιπτικη ζωη του επιδιωκοντας να τη συγκαλυψει μπροστα στον εαυτο του (στις τιμιωτερες περιπτωσεις) και κυριως μπροστα στους αλλους. Το ατομο αυτο θεωρει τη σταση του σωστη επειδη ειναι “ριζοσπαστικη», με αυτο σαν εγγυηση τα σφαλματα και οι ανεπαρκειες της οποιας δρασης του θεωρουνται απολυτως δικαιολογησιμα. Τις περισσοτερες φορες αν αναγνωρισει καποιο σφαλμα του το κανει απο τα αποτελεσματα που αυτο προκαλεσε. (σε περιπτωση καταστολης πχ. δεν επρεπε: να παμε στη πορεια χωρις παλουκια, και ποτε «η Επιλογη της πορειας στο συγκεκριμενο χωρο-χρονο ηταν ακαιρη»). Με ηλιθια επαρση ακολουθως ο θαμωνας βεβαιωνει οτι τετοια σφαλματα δεν θα επαναληφθουν, και παντα επαναλαμβανονται.

Τουτο είναι μοιραιο μπροστα στην αδυναμια του θαμωνα να κατανοησει τι κανει την ιδια στιγμη που το κανει, ποιες θα ειναι οι συνεπειες του και πως μπορει να ανταποκριθει σε αυτες οσο το δυνατο καλυτερα. Ο θαμωνας θελει τα παντα οπως δηλωνει, γιατι εχει απελπιστει απο την ικανοτητα του να εποβεβαιωνει οτιδηποτε το συγκεκριμενο. Ο θαμωνας αγνοει τη κινηση της ιστοριας επειδη μεσα σε αυτην υπαρχων ποιοτικα αλματα αμετακλητες επιλογες, ευκαιριες που δεν θα παρουσιαστουν ποτε ξανα.

Το ατομο αυτο δεν βλεπει καμια κινηση της ιστοριας μιας και στο μυαλο του οντως τιποτε δεν κινειται. Ο «θεωρητικος» θαμωνας Βεβαιωνει οτι γνωριζει αριστα τη θεωρια και τη πρακτικη της επαναστασης και περιμενει λεγοντας αυτα τον νεαρο οπαδο και την καταγοητευμενη γκομενιτσα που θα του γεμισουν το υπαρξιακο του κενο. Ο θαμωνας περιμενει απο στιγμη σε στιγμη οτι κατι θα γινει και παντα βρισκεται απογοητευμενος. Αυτο σημαινει οτι η καταναλωση της ιδεολογικης ριζοσπαστικοτητας, μεσα στην ελπιδα του να ξεχωρισει απο τους αλλους και η μονιμη διαψευση των προσδοκιων του, ειναι ταυτοσημη με την πραγματικη καταναλωση ολων των εμπορευματων.

8. Πολλη συζητηση εχει γινει κατα καιρους στους Αναρχικους κυκλους γυρω απο το επαναστατικο υποκειμενο. Με λιγα λογια δηλ. σε ποιους απευθυνομαστε; ποιοι θα ειναι μαζι μας σε μια ενδεχομενη επαναστατική εκρηξη; Η απαντηση είναι απλη και συνθετη ταυτοχρονα. Απευθυνομαστε στο προλεταριατο. Σε αυτους που παντα ηταν προλεταριοι .Στη πλειονοτητα των εργαζομενων που δεν εχουν στα χερια τον ελεγχο της ιδιας τους της ζωης. Το ζωντανο υποκειμενο της ιστορια ,το ειδος δηλ. του ανθρωπου που αγωνιζομαστε να απελευθερωσουμε ειναι το ζωντανο ατομο που παραγει τον εαυτο του και γινεται κυριος του κοσμου του. Αυτος ειναι και ο σκοπος της δρασης μας, και οχι η ριψη αποκλειστικα φιαλιδιων με βενζινη στους κρατικους μισθοφορους. Αποδειχτηκε ιστορικα οτι οι παραδοσιακες μορφες προπαγανδας και δρασης απετυχαν γιατι κυριως δεν βρισκονται σε διαλεκτικη συναρτηση με τις εξελιξεις της εποχης μας. Η δραση δηλ. των Αναρχικων σημερα ειναι ιδεολογικη αρα αναποτελεσματικη. Αυτο κατα μεγα μερος οφειλεται και στην ελλειψη της παρουσιας της επαναστατικης οργανωσης. Η επαναστατικη οργανωση ειναι η εκφραση της συνοχης της θεωριας και της πραξης. Η θεωρια ερχεται σε αμφιπλευρη επικοινωνια με τους κοινωνικους αγωνες και σαν θεωρια της πρακτικης βαδιζει προς την πρακτικη της θεωριας. Η πρακτικη της επαναστατικης οργανωσης ειναι η επικοινωνια και η εξασφαλιση της συνοχης των κοινωνικων αγωνων. Σαν τεκνο βέβαια αυτης της κοινωνιας η επ. οργανωση τη στιγμη της επαναστασης αυτοδιαλυεται.

9. Δεν ειναι βεβαια θεμα της ελλειψης επ. οργανωσης μονον το γεγονος της απουσιας ιστορικης και κριτικης μνημης απο τους αγωνες των Ελληνων Αναρχικων. Εχοντας οι περισσοτεροι που κατα καιρους περασαν απο τις γραμμες μας μια καθαρα καταναλωτικη σχεση με τις Αναρχικες ιδεες υπεστησαν τη μοιρα του καθε καταναλωτη, την απογοητευση. Ετσι μας εγκατελειψαν για να συνεχισουν το ευγενες εργο της καταναλωσης σε άλλους προσφοροτερους χωρους. Αυτο το συνεχες πηγαινε- ελα εχει σαν αποτελεσμα να βρίσκονται συνηθως στο «χωρο» ατομα με πειρα ενος η δυο χρονων ενω ηδη οι Αναρχικοι αριθμουν 15 χρονια παρουσιας στην Ελληνικη κοινωνια.

10. Πολλα εχουν κατα καιρους ακουστει γυρω απο τη φυση του Αναρχισμου, απο ρησεις του τυπου “καθε – ισμος και φασισμος» μεχρι την αποψη της ξεπερασμενης θεωριας και μονο το αιτημα, «χωρις εξουσια φτανει για να αποκαλυψει την αληθινη φυση του Αναρχισμου. Ο Αναρχισμος ειναι ενας τροπος για να βλεπεις τον κοσμο, μια κοσμοθεωρια. Είναι η θεωρία της πρακτικης των αγωνων του προλεταριατου, και σαν τετοια εξελισσεται μαζι με το προλεταριατο. Οσο θα υπαρχουν ανθρωτοι που δεν θα μπορουν να ορισουν τη ζωη τους, δηλ. οσο θα υπαρχουν προλεταριοι ο Αναρχισμος θα είναι επικαιρος. Περα απο το ιστορικο εργατικο κινημα ο Αναρχισμος εμπεριεχει και τα αιτηματα των νεων κινηματων (οικολογικο, γυναικείο) σε ενα ενιαιο ολο που συνοψιζεται στο αιτημα για μια θεωρηση του κοσμου χωρις εξουσια και τα παραγωγα της. ( εκμεταλλευση, αλλοτριωση κλπ.)

11. Μερικοι ωστοσο βλεπουν τον Αναρχισμο σαν ενα κλειστο συστημα ιδεων και αιωνιω αληθειων ξεκοβωντας τον απο την πρακτικη του προλεταριατου. Προκειται για τους φορείς της Αναρχικης ιδεολογιας. Ας μην ξεχναμε οτι μεσα στο περιβαλον κοινωνικης και εργασικης αλλοτριωσης ολες οι μη βαθια βιωμενες προσπαθειες ανατροπής ιδεολογικοποιουνται στο μετρο που ειναι ξεσπασματα ψευδους συνειδησης και εκδηλωνονται με διαχωρισμενη τη θεωρια απο την πρακτικη. Η Αναρχικη ιδεολογια οπως και καθε ιδεολογια ειναι αντεπαναστατικη, μια αυταπατη που γρηγορα απογοητευει τους κατοχους της οδηγωντας τους τους αργα η γρηγορα στην αδρανεια και την περιθωριοποιηση. Με αυτο το τροπο εξηγειτε και η βραχυβιοτητα των περισσοτερων ομαδων του χωρου οπου οι βαθεια ιδεολογικοποιημενες προθεσεις των μελων τους γρηγορα μετατρεπονται σε απογοητευση.

12. Δεν ειναι καθολου τυχαιο οτι στο “χωρο” ανθει και η αποψη «δρω οταν εχω διαθεση”. Η πραγματικα επαναστατικη δραση ειναι αποτελεσμα της βαθιας επιθυμιας για ζωη. Η συνεπεια στη δραση δεν δειχνει παρα τη συνεχεια στην επιθυμια. Η σοβαροτητα των προσπαθειων το βαθος του ποθου για ελευθερια. Οποιος υποστηριζει οτι η δραση πρεπει να ειναι αποσπασματικη και να εκδηλωνεται οποτε υπαρχει η προς τουτο , επιθυμια κρυβει μιαν αληθεια απο τον εαυτο του, τη πιστη του δηλ. οτι ακομη και σημερα υπαρχουν νησιδες ελευθεριας οπου μπορεί να καταφευγει στα διαλλειματα της αλλωστε ιδεολογικης δράσης του. (Δεν πρεπει να ξενίζει οτι ο «χωρος» μεταναστευει 3 μήνες στα νησια καθε καλοκαιρι ξεχνωντας καθε ειδος δρασης). Ενα ατομο με τετοια ανεπαρκη κατανοηση της κοινωνιας μας δεν μπορει να χαρακτηριζεται σαν Αναρχικος ουτε εχει θεση στους κυκλους μας. Στο βαθμο που η εξουσια υπαρχει καθε μερα παντου γυρω μας, ο αγωνας μας ειναι καθημερινος και ολικος.

13.Μεγαλη παρεξηγηση εχει δημιουργηθει στους κυκλους μας με τον ορο βια. Πολλοι συγχεουν την επαναστατικη βια με το θεαμα της ατομικης τρομοκρατιας. Η τελευταία δεν είναι θεμα μονον του κατα ποσο ελκυει η οχι τις μαζες. Το πρόβλημα ειναι οτι οδηγει σε μια μιλιταριστικη αντιληψη της επαναστατικης δρασης, οτι συνεπαγεται την επαγγελματοποιηση των επαναστατων και την εμφανιση ιεραρχιας στις γραμμες τους. Το θεμα της βιας είναι πιο πολυ ζητημα τακτικης. Μερικες φορες η χρηση της ειναι αναγκαια και αλλοτε επιζημια.

14. Για να υπαρξει μια αληθινα επαναστατικη δραση και να επανεμφανιστει ο Αναρχικος στο προσκηνιο των κοινωνικων αγωνων απαιτουνται: Ι. Μια υπερβαση της λογικης του «χωρου» και ρηξη με την κυριαρχη ιδεολογια του. II. Η συγκροτηση πανω σε ενα μινιμουμ προγραμμα των υπαρχουσων Αναρχικων ομαδων και ο συντονισμος τους με την εκλογή απο το συνεδριο ενος συντονιστικου σωματος. III. Η επεμβαση των συντονισμενων πλεων Αναρχικων ομαδων σε διαστρωματωσεις του προλεταριατου στις οποιες παρατηρειται μια ρωγμη στη κυριαρχη ιδεολογια. Οπως πχ. αυτη την εποχη οι εργαζομενοι στις προβληματικες κλπ.

Οι επεμβασεις βεβαια δεδομενου του διαχωρισμου των Αναρχικων απο την κοινωνια πρεπει να διεπονται απο επιτροπες βασης στις οποιες θα συμμετεχουν οι συντροφοι που ζουν σε αυτους τους χωρους ή αλλους συγγενικους μαζι με τους αμεσα ενδιαφεριμενους. Η σινεργασια αυτη περιττο βεβαια να ειπωθει θα γινεται μεσα σε συνθηκες απολυτης ισοτιμιας. Μεσα σε τετοιες διαδικασιες βασης, εξω και εναντια σε οποιαδηποτε κομματικη παρεμβαση ειναι δυνατον να αναπτυχθει ενα ισχυρο Αναρχικο κινημα στην Ελλαδα. ΙV. Χρησιμοποιηση νεων μεθοδων δρασης οπου το επιβαλλουν οι συνθηκες. ( Κυρια μεθοδοι κοινωνικου σαμποταζ ) .

15. Τελικα πιστευουμε οτι ολα ειναι, θεμα συνεπειας και σοβαροτητας. Η προκληση βρισκεται μπροστα μας. Ο «χωρος» εχει πια ξεπεραστει απο τα γεγονοτα. Αντικρυζοντας το μελλον πρεπει να συνειδητοποιησουμε ενα πραγμα: μια ενδεχομενη επιτυχια ή αποτυχια μας, θα μας ανηκει εξ ολοκληρου.

ΟΜΑΔΑ ΙΡΙΔΑ

Ντοκουμέντο Νο 5:

Τα προσυνεδριακά ντοκουμέντα

Το πρώτο κάλεσμα το οποίο στάλθηκε σχεδόν σε όλες τις αναρχικές – αντιεξουσιαστικές ομάδες επίσης (στοχευμένα) και σε άτομα .

ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ

Σύντροφοι, Συντρόφισσες,

Σε συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στις 27 Μάρτη στην Αθήνα με πρωτοβουλία συντρόφων/ισσων από Αθήνα – Πάτρα – θεσ/νίκη – Λάρισσα – Τρίπολη συζητήθηκε η αναγκαιότητα και δυνατότητα για την πραγματοποίηση ενός Πανελλαδικού Αναρχικού Συνέδριου.

Μια πρώτη εκτίμηση ήταν η αναγκαιότητα πραγματοποίησης του μέσα στις τωρινές συνθήκες που επικρατούν στο χώρο. Με βάση αυτή την εκτίμηση προτάθηκε όσοι συμμετείχαν να ενημερώσουν τις υπόλοιπες ομάδες και συντρόφους/ισσες.

Η πρόταση προς τους συντρόφους/ισσες όλης της Ελλάδας συμπυκνώνεται στα εξής σημεία:

α) Διαπίστωση της αναγκαιότητας σύγκλησης ενός Συνεδρίου,

β) Στο Συνέδριο θα συμμετέχουν ομάδες και άτομα από όλη την Ελλάδα που έχουν σαφή αναφορά στην Αναρχική θεωρία και πραχτική.

γ) Το συνέδριο θα πρέπει να έχει σαν επιδίωξη του την λήψη ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ για την πορεία του Αναρχισμού στην Ελλάδα σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση. Οι αποφάσεις που θα ληφθούν θα δεσμεύουν για την εφαρμογή τους όσους τις αποδεχθούν.

δ) Με βάση το ανωτέρω σημείο η συζήτηση του Συνεδρίου θα πρέπει να περιστραφεί γύρω από τα τρέχοντα προβλήματα του Αναρχισμού και τους τρόπους αντιμετώπισης τους, αποφεύγοντας γενικόλογες συζητήσεις που οδηγούν σε αδιέξοδα.

ε) Πιστεύοντας ότι οι θεωρητικές απόψεις κάθε ομάδας και συντρόφου/σας μπορούν να έχουν άμεση έκφραση μέσα από τρέχοντα ζητήματα η πρόταση περιλαμβάνει:

1)Εκτίμηση της σημερινής πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης και η στάση των Αναρχικών

2) Αλληλοενημέρωση και εκτιμήσεις με βάση τη δράση των Αναρχικών ομάδων και ατόμων.

3) Τρόποι οργάνωσης

4) Παρεμβάσεις των Αναρχικών με βάση την κοινωνική πραγματικότητα και τις άμεσες ή έμμεσες δυνατότητες και εμπειρίες μας.

5) Συντονισμός των αναρχικών ομάδων και ατόμων Πανελλαδικά.

6) Οργάνωση της Διεθνιστικής Αλληλεγγύης.

στ) Η συζήτηση στο Συνέδριο πρέπει να διεξαχθεί μέσα στα πλαίσια της συντροφικότητας, όπως ταιριάζει στους Αναρχικούς.

ζ) Η συζήτηση και οι προτάσεις που θα γίνουν, πρέπει να έχουν σχέση με υλοποιήσιμες πρακτικές και να συνοδεύονται από κείμενα.

η) Για την καλύτερη διεξαγωγή των συζητήσεων μέχρι την πραγματοποίηση του συνεδρίου (προτείνεται μέσα Μαΐου) πιστεύουμε ότι οι ομάδες και οι σύντροφοι μπορούν να συναντηθούν κατά περιοχές. Για τα άτομα π.χ. και τις ομάδες Κρήτης ένας συγκεκριμένος τόπος επαφών και συζήτησης, το ίδιο για τους συντρόφους της Αττικής, της Πελοποννήσου, και Βόρειας Ελλάδας.

θ) Η συναντήσεις κατά περιοχές θα πραγματοποιηθούν μέχρι το πολύ το α’ 15νθήμερο του Απρίλη.

Οι σύντροφοι κάθε περιοχής μπορούν να εξετάσουν τις δυνατότητες των επί μέρους συναντήσεων, καθώς και το σύνολο των προτάσεων και να μας ενημερώσουν το ταχύτερο δυνατό (μέσα σε 1 βδομάδα από την λήψη αυτού του κειμένου, 8 Απρίλη), για να μπορέσουν να ενημερωθούν και οι υπόλοιποι σύντροφοι/ισσες και ομάδες. Στην πρόταση που αποστέλλεται δεν περιλαμβάνονται τα οργανωτικά ζητήματα του Συνεδρίου (διαδικασία – τρόπος συμμετοχής και συζήτησης) καθώς και η περιοχή που θα πραγματοποιηθεί, τα οποία θα καθοριστούν σε μια προσυνεδριακή συνάντηση από όλους τους συντρόφους/ισσες.

θέλουμε να πιστεύουμε ότι η πρότασή μας μπαίνει σε συζήτηση από αυτή τη στιγμή σε όλους τους συντρόφους/ισσες και ομάδες. Οι απαντήσεις πρέπει να σταλούν μέχρι το α’ 15νθήμερο του Απρίλη (αφού πραγματοποιηθούν οι περιφερειακές συναντήσεις ομάδων και ατόμων).

Η οργανωτική ομάδα που αναλαμβάνει την πρωτοβουλία παίρνει την ευθύνη για την άμεση ενημέρωση των συντρόφων Πανελλαδικά.

Οι απαντήσεις να στέλλονται με συστημένες επιστολές – εξπρές για να αποφεύγονται οι καθυστερήσεις, οι απώλειες και οι παρεξηγήσεις, στην διεύθυνση:

Σοφία Δ. Τ.θ. 26050,10022 – ΑΘΗΝΑ

Με συντροφικούς χαιρετισμούς ομάδα Πρωτοβουλίας .

Αθήνα 30.3.87

Ντοκουμέντο Νο 6:

Η πρώτη ενημέρωση

(Η πρώτη ενημέρωση του συντονιστικού για το συνέδριο)

15 Απρίλη 87

Προς όλους τους συντρόφους – συντρόφισσες

Σε συναντήσεις πού γιναν στην Αθήνα (2, 9 και 13 Απρίλη) γενικές μαζώξεις και 4,7,11,14 Απρίλη συντονιστικής επιτροπής που σε μερικές συμμετείχαν σύντροφοι από Πάτρα, Τρίπολη, Λάρισα, Χανιά, θεσ/νίκη,Καβάλα και βέβαια σύντροφοι και ομάδες από την Αττική, διαπιστώθηκε η αναγκαιότητα μιας Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, Συνεδρίου ή συνάντησης;(όπως ο καθένας θέλει ας το ονομάσει) με στόχο την οργάνωση – συντονισμό της δράσης μας και της προώθησης των αναρχικών – αντιεξουσιαστικών αντιλήψεων μας.

Έτσι :

α) Σ’ αυτό το συνέδριο – ή όπως θέλετε πέστε το – (ατόμων ή ομάδων) πρέπει να ληφθούν συγκεκριμένες αποφάσεις για να ξεπεραστεί η σημερινή υπολειτουργία και έλλειψη στοιχειώδους οργάνωσης και συγκρότησης ομάδων ή συντρόφων , που οδηγούν στην αδυναμία αποτελεσματικής δραστηριότητας ενάντια στο κεφάλαιο και το Κράτος. Οι αποφάσεις βέβαια δεν αφορούν αυτούς που δε θα θελήσουν ή δε θα μπορέσουν να πάρουν μέρος σ’αυτή τη συνάντηση όπως και αυτούς που δε θα συμφωνήσουν σε συγκεκριμένες επιμέρους αποφάσεις για δραστηριότητες, θ’αφορούν αυτούς που συμφωνούν χωρίς να μπαίνει το δίλημμα μειοψηφιών ή πλειοψηφιών ή ψηφοφορίας προπαντός σε θέματα αρχών του κάθε συντρόφου.

Οι αποφάσεις για να μη μείνουν λόγιο του αέρα πρέπει να παίρνονται υπεύθυνα ώστε να γίνεται δυνατή η υλοποίηση τους, απ’όσους συμφωνούν (ομόφωνα ή επιμέρους, δεν έχει σημασία) σ’αυτές. Ετσι αυτή τη στιγμή δε μπαίνει θέμα συζήτησης επάνω σε θέματα που αφορούν απόψεις στο επίπεδο των θεωρητικών αναζητήσεων και ιδεών, κάτι που έγινε στη συνάντηση της Πάτρας και που είναι επιθυμητό και αναγκαίο να επαναληφθεί στο μέλλων με καλύτερες προϋποθέσεις.

β) Οι παραπάνω διαπιστώσεις , ανάγκες και επιθυμίες οδήγησαν στην άποψη ότι η συμμετοχή στο συνέδριο ή κλπ. νάχει ορισμένα χαρακτηριστικά. Να συμμετέχουν όλοι οι σύντροφοι που ενδιαφέροντε για την ανατροπή αυτού του κοινωνικού συστήματος και τη δημιουργία μιας αντιεξουσιαστικής κοινωνίας,τόσο στο συνέδριο όσο και σε προσυνεδριακές – διευκρινιστικές διαδικασίες για να μπορέσει να υπάρξει μια ευρύτητα απόψεων στην ανάγκη οργάνωσης της δράσης μας. Κ’αυτή την έννοια αυτό το συνέδριο είναι ενωτικό ως προς τον κοινό σκοπό μας, ο καθένας να συμβάλλει με τις προσωπικές του απόψεις και προτάσεις στην καλύτερη δυνατόν αντιπροσωπευτικότερη και άμεσα δημοκρατική λειτουργία μιας τέτοιας εκδήλωσης.

Το άτομο αναπτύσσεται μέσα και από τις συλλογικές διαδικασίες, που αναγνωρίζουν στον εαυτό τους τη χειραφέτηση κάθε ατομικής σκέψης και δράσης . 0 καθένας για τον εαυτό του και όλοι για όλους λοιπόν. Αυτό σαν αναρχικοί δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο χρειάζεται να υπάρχουν σχέσεις μεταξύ μας και υλικές δυνατότητες όλων, ώστε να γίνεται δυνατή η αποφυγή ελιτίστικων καταστάσεων και εξουσιαστικών σχέσεων ανάμεσα στις ομάδες και τα άτομα. Ο ηγετισμός , ο ελιτισμός και ο εξουσιασμός οφείλεται πολλές φορές στην αδυναμία ή την έλλειψη δυνατοτήτων των ομάδων ή ατόμων να δράσουν με οποιονδήποτε τρόπο θεωρούν ότι ταιριάζει ή είναι αναγκαίο, για αυτούς.

Για όλα αυτά είναι ανάγκη να βρούμε άμεσα, πραγματοποιήσιμες λύσεις, οι επιμέρους διαφωνίες δε πρέπει να μας εμποδίσουν σ’αυτό. Η αυτονόμηση των ομάδων των ατόμων ή των αντιλήψεων πρέπει να στηριχθεί στην αυτοδυναμία των επιμέρους και σ’αυτό είναι ανάγκη να βοηθήσουμε συνολικά και συλλογικά. Στηριζόμενοι σ’αυτές τις βάσεις θα μπορέσουμε να επεμβαίνουμε στις καταστάσεις του συμβαίνουν καθημερινά,να συγκεντρώνουμε τις επιμέρους εμπειρίες μας και οργανωνόμαστε τόσο σε επίπεδο κοινωνικών παρεμβάσεων όσο και σε σχέση με την εσωτερική μας κατάσταση.

γ) Για νάναι πιο λειτουργικό το συνέδριο και αποτελεσματικό προϋποτίθεται συζήτηση και προετοιμασία με επιμέρους συναντήσεις ομάδων ή ατόμων κατά περιφέρειες μέχρι το συνέδριο. Προετοιμασίες εισηγήσεων από άτομα και ομάδες και η αλληλοενημέρωση μέσω γραφτών που όχι μόνο δεν αποκλείουν τον προφορικό άμεσο και ζωντανό λόγο αλλά τον κάνουν αναγκαίο, για την καλύτερη αποσαφήνιση των σκοπών αυτού του συνεδρίου και των επιθυμιών των συντρόφων, θα συντελέσουν στη λειτουργικότερη διεξαγωγή του συνεδρίου. Αυτό θεωρείται απαραίτητο για μας δω στην Αθήνα και ίσως να μην ισχύει για άλλες περιοχές της Ελλάδας όπου οι δυνατότητες επαφής και συζήτησης ίσως είναι περιορισμένες , αλλά θεωρείται οι η γραπτή επικοινωνία είναι και δυνατή και αναγκαία.

Στις μέχρι τώρα διαδικασίες έχουν πάρει μέρος και έχουν συμφωνήσει με γραπτές ή προφορικές εισηγήσεις οι παρακάτω ομάδες της Αττικής-Πειραιά.

1. Ομάδα ΑΤΑΞΙΑ

2. Ομάδα ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

3. Ομάδα ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ

4. Ομάδα ΔΟΚΙΜΗ

5. Ομάδα ΑΝΑΡΧΟΣ- ΑΝΑΡΧΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ Ν. ΣΜΥΡΝΗΣ

6. Αναρχοκομμουνιστικός πυρήνας Α. Λιοσίων

7. Αντιεξ/στες -Αναρχικοί Κυψέλης

8. Στέκι αναρχικών Ν.Φιλαδέλεια – Α.Πατήσια

9. Ομάδα αναρχικών Ζωγράφο

10. Ομάδα Βύρωνα

11. Αναρχική ομάδα ΑΣΟΕΕ

12. Αναρχική ομάδα Περιστερίου

13 Αντιεξουσιαστική ομάδα Δραπετσώνας – Κερατσινίου

14 Αναρχική ομάδα ΙΡΙΔΑ Αναρχομμουνιστές

15. Αναρχική ομάδα Καλαμακίου

16. Αναρχική ομάδα δασκάλων

17- Ομάδα αναρχικών Κολωνού

18. Ομάδα συνδικαλιστών ΗΛΠΑΠ.

Επίσης δεκάδες σύντροφοι από την παραπάνω περιοχή, καθώς και ομάδες ή άτομα από την επαρχία.

1. Νάουσα 2. Τρίπολης 3. Πάτρας 4. Μαύρο- Κόκκινο Θεσ/νικης 5. Λάρισα 6. Χανιά 7. Ηράκλειο.

Θεωρούμε σκόπιμο να διευκρινίσουμε ότι στις συζητήσεις που πραγματοποιήθηκαν αποφασίστηκε να μην παρευρίσκονται ούτε στο συνέδριο ούτε και στις προσυνεδριακές διαδικασίες:

α) τυχαία περαστικοί, άτομα που γενικά συμπαθούν τους αναρχικούς, περίεργοι χαβαλετζήδες.

β) δημοσιογράφοι, φωτορεπόρτερ κλπ. άτομα που έχουν άμεση σχέση με τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης και προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες στο κράτος και κεφάλαια δημοσιοποιώντας τις σκέψεις και συζητήσεις των συντρόφων χωρίς θέληση των ίδιων.

γ) άτομα που έχουν διακηρύξει δημόσια την αντίθεσή τους με τους αναρχικούς(τύπος, τηλεόραση, δικαστηρια κλπ.) και έχουν σαφώς εχθρική στάση η προς την αναρχική θεωρία και πραχτική.

δ) άτομα που με καταθέσεις τους στις διωκτικές αρχές (ασφάλεια, ανακριτές, εισαγγελείς, δικαστήρια ) τις έχουν βοηθήσει στη σύλληψη και φυλάκιση άλλων συντρόφων . Ακόμα άτομα που με τις εν λόγω καταθέσεις τους περιέγραψαν γεγονότα και καταστάσεις επιβαρυντικές για άλλους συντρόφους.

Σαν διευκρίνηση

Βέβαια κάθε σύντροφος πρέπει να αναλάβει την προσωπική ευθύνη να αποφασίζει για τον εαυτό του ή γί’ αυτούς που γνωρίζει γιατί κανείς άλλος δε μπορεί να κρίνει ούτε ταιριάζει να έχει μπατσίστικη ή δικαστηριακή λογική εκτός αν θίγεται ο ίδιος ή με συγκεκριμένα πράγματα γνωρίζει καταστάσεις σαν τις παραπάνω που περιγράψαμε.

ε) Στις συζητήσεις τόσο τις προ όσο και τις κατά το συνέδριο είναι απαραίτητο να γίνονται με συντροφικότητα που σημαίνει έλλειψη εριστικότητας καχυποψίας ειρωνείας, βρισιών και να αποφεύγονται οι προσωπικές κουτσομπολίστικες διαμάχες που δεν αφορούν κανένα . Είναι ανάγκη να γίνονται θετικές κι όχι αρνητικές συζητήσεις γιατί αυτές δεν οδηγούν πουθενά . Η χωρίς προοπτική άρνηση κάποιων δραστηριοτήτων ή απόψεων δε λέει τίποτα και ίσως πολλές φορές να εμποδίζει το προχώρημα των συναντήσεων. Τα λόγια μας ωραία ή μη δε μπορούν να υποκαθιστούν την ανάγκη μας για δράση και αυτήν καλό θάναι να εξυπηρετούν με συγκεκριμένες προτάσεις. Στο συνέδριο όπως και μετά δε μπορούν να γίνουν καταγγελίες πραχτικών ή απόψεων διαφορετικών που αφορούν τον αναρχικό χώρο.

Τα κείμενα εισηγήσεις για όλα τα θέματα που συζητιούνται ή προτείνονται θ’ αναπαράγονται και θα μοιράζονται σ’όλους τους συντρόφους για να γνωρίζουν επακριβώς όλα τα θέματα .

Για τη διασφάλιση του συνεδρίου από τους ασφαλίτες και τα κάθε είδους όργανα του κράτους προτάθηκε η έκδοση προσκλήσεων που θα μοιράζονται από τα άτομα, και τις ομάδες συντρόφων απ’όλες τις περιοχές με δική τους ευθύνη. Οι προσκλήσεις θάναι ατομικές και δε θα μεταβιβάζονται σε συγγενείς ή φίλους. Η συμμετοχή στο συνέδριο θάναι προσωπική κι όχι δι αντιπροσώπων.

Δεν υπάρχει καμιά είδους επιτροπή έγκρισης συμμετοχής όπως είναι φυσικό και απλώς έτσι διασφαλίζεται ίσως η πιο εύκολη προσέλευση των συντρόφων. Αν υπάρχουν άλλες προτάσεις ας γίνουν για να μην υπάρξουν καχυποψίες και προβλήματα.

Επίσης όσον αφορά τη διαδικασία προτείνεται να δοθεί χρόνος σ’ όλους τους συντρόφους να μιλήσουν και να εκφραστούν για να μη μονοπωλείται από ορισμένους ο λόγος. Προτείνεται μια επιτροπή συντονισμού της συζήτησης κατά το συνέδριο. Προτείνεται νάναι γνωστός ο αριθμός των συντρόφων που θα συμμετέχουν εκ των προτέρων για να καθοριστούν και πραχτικά ζητήματα. Ως τόπος διεξαγωγής μέχρι στιγμής έχουν προταθεί η Πάτρα ή η Αθήνα.

Επίσης πρέπει να υπάρξει ένα ταμείο για τα έξοδα που γίνονται ή θα γίνουν (αλληλογραφίες, εισιτήρια ή καταλύματα σε ξενοδοχεία άν είναι, ανάγκη , μικροφωνικές κλπ.) ώστε να. διευκολυνθούν όλοι οι σύντροφοι κι όχι μονό οι έχοντες οικονομικές δυνατότητες.

Επίσης προτείνεται μια προσυνεδριακή πανελλαδική συνάντηση στις 2 Μάη ( σχετικά με αυτή τη συνάντηση, όποιος σύντροφος θέλει μπορεί να επικοινωνήσει με το τηλ. 684-4… από 12 ως 4 το μεσημέρι , επίσης συνάντηση του συντονιστικού θα γίνει στις 5μμ . Βουλγαροκτόνου 27Α στον 4ο όροφο την ίδια μέρα) με αντιπροσώπους (συντονιστικά) για την καλύτερη προετοιμασία και αναγκαίες διευκρινήσεις στην Αθήνα ώστε να γίνει δυνατή προς το τέλος του Μάη η σύγκληση του πανελλαδικού συνέδριου . Θα αφορά δηλ. την προτεινόμενη διαδικασία τον τόπο , το χρόνο και τα θέματα.

Η διαδικασία συμμετοχής περιλαμβάνει άτομα και ομάδες που προτείνουν θέματα για συζήτηση (γραπτά ή προφορικά στο συνέδριο) με συγκεκριμένες προτάσεις τόσο σε γενικές συνελεύσεις όσο και σε συντονιστικές επιτροπές που θάρθουν μέχρι την έναρξη του συνεδρίου.

Στην Αθήνα λειτουργεί συντονιστικό-εκτελεστικό από ομάδες ή άτομα ανοιχά για όποιον θέλει να συμμετέχει που διεκπεραιώνει πραχτικά αποφάσεις των Γεν. Συνελεύσεων π.χ. αλληλογραφία- ενημέρωση.

Θέματα που έχουν προταθεί

Οργάνωση και συντονισμός (οικονομικά, αλληλεγγύη, εργαλεία αναγκαία)

Ύπαρξη και λειτουργία στεκιών

Προπαγάνδα και πληροφόρηση

Εργατικές παρεμβάσεις (τρόποι και μέθοδες)

Κεντρικές παρεμβάσεις (τρόποι και μέθοδες)

Θέματα προτείνονται και από τις ομάδες όπως θα διαπιστώσετε από τα κείμενά τους.

Σύντροφοι- συντρόφισσες

Αν θέλουμε να δράσουμε πιο συγκεκριμένα και αποτελεσματικά μέσα στις σημερινές συνθήκες που ζούμε στον Ελλαδικό χώρο.

Αν θέλουμε να ανατρέψουμε τα όρια που το κράτος και η δική μας αδράνεια μας έχουν αναγκάσει να βρισκόμαστε σ’ένα αδύναμο επίπεδο ύπαρξης.

Είναι ανάγκη εδώ και τώρα να κάτσουμε να οργανώσουμε τις διασκορπισμένες και έτσι μικρής δυνατότητας δυνάμεις μας πάνω στις αναρχικές περί οργάνωοης αντί λήψεις μας κι όχι σ’ολοκληρωτικές φόρμουλες που ταιριάζουν σε γκρουπούσκουλα ή ελίτ καταστάσεις.

Για τη συγκρότηση ενός αναρχικού αντιεξουσιαστικού κοινωνικού κινήματος καλούμε όλους τους συντρόφους και συντρόφισσες σ’αυτό το συνέδριο ή όπως αλλιώς πέστε το.

Η Γενική Συνέλευση των ομάδων της Αθήνας

ΥΓ. Ο σύντροφος Β. Καραπλής έχει ενημερωθεί για τις συζητήσεις που γίνονται στην Αθήνα για τη διοργάνωση του συνεδρίου Αναρχικών (ομάδων και ατόμων) και έχει κληθεί να συμμετάσχει σ’αυτές. Δεν ήρθε σε συζητήσεις αλλά έστειλε αυτό το γράμμα το οποίο με τη σειρά μας στέλνουμε ώστε να ενημερωθούν όλες οι ομάδες κι άτομα για τις απόψεις του συντρόφου.

ΣΗΜ: Οι απόψεις του συντρόφου αναφέρονται στο αρχικό κείμενο που έχει, σταλεί και που μέσα από τις συζητήσεις και τις θέσεις όλων των συντρόφων και ομάδων που έχουν μέχρι στιγμής συμμετάσχει στις διαδικασίες έχει διευκρινιστεί μέσα από κείμενο της 15Απρίλη ’87

Ντοκουμέντο Νο 7:

Οι αποφάσεις

(Οι αποφάσεις της πανελλαδικής προσυνεδριακής συνδιάσκεψης)

Ε Ν Η Μ Ε Ρ Ω Σ Η ( ΠΡΟΣ ΑΤΟΜΑ, ΟΜΑΔΕΣ )

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

Σύντροφοι και συντρόφισσες

Σας αποστέλουμε συνοπτικά ότι έχει συμφωνηθεί στις προσυνεδριακές συζητήσεις των ομάδων ως επίσης και από την Πανελλαδική προσυνεδριακή συζήτηση.

1. ΠΛΑΙΣΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

α) ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

β) ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ( Ι. Διακήρυξη Αρχών, ΙΙ. Οργανωτική Δομή, ΙΙΙ. Έκδοση Εφημερίδας )

2. ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ

Στη θεματολογία σας αποστέλουμε

α) ΕΝΟΤΗΤΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ

β) ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ
γ) ΟΤΙ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

3. ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

χρόνος διεξαγωγής 22-23-24 Μάη

τόπος διεξαγωγής ΑΘΗΝΑ

– ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

α) Να μην έχει προβεί άτομο ή ομάδα σε πράξεις ενάντια
στον αναρχισμό.

β) Νά είναι εναρμονισμένος με την ΗΘΙΚΗ υπόσταση των
αναρχικών ιδεών. (ΟΧΙ δηλ. έμπορος ναρκωτικών, νταβατζής,
εργοδότης)

γ) Καταθέσεις στην ασφάλεια (να μην έχει καρφώσει άτομα,
ομάδες, καταστάσεις)

δ) Κάρτα συνέδρου (η προϋπόθεση αυτή ισχύει βασικά για την
ΑΘΗΝΑ)

ΕΝΟΤΗΤΕΣ ΘΕΜΑΤΩΝ

1. ΒΑΣΙΚΕΣΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ – ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ­
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

2. ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

α) οργανωτική δομή του κινήματος

β) ρόλος των στεκιών
γ) υλικοτεχνική υποδομή

δ) ταμείο του κινήματος

3. ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ

α) ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ

β) ΡΑΔΙΟΣΤΑΘΜΟΣ

4. ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ
( μέσα σκοποί, πολυεπίπεδη δράση)

5. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ

6. ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

7. ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΝΑΡΧΙΚΏΝ ΜΕ ΑΛΛΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ

ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ

1. Ελληνική κοινωνία και αναρχικοί – Α.Ο ΙΡΙΔΑ.
2. ΓΙΑ την οργάνωση του αναρχικού κινήματος – Α.Ο Λυκαβητού, κερατσινίου, κολωνου, νέα κοινωνία.

3. Μορφές και τρόποι παρέμβασης σε κοινωνικούς χώρους- Α.Ο Περιστεριού, ΑΣΟΕΕ.

4. Πρακτικά ζητήματα οργάνωσης και δράσης – Α.Ο Νάουσα, Καβάλα.

5. Οικονομικά, εργαλεία αναγκαία, Αλληλεγγύη – ΚΑΤΕΕ.
6. Υπαρξη και λειτουργία στεκιών – Α.Ο Φιλαδέλφεια, α Πατήσια
7. Προπαγάνδα και πληροφόρηση
8. Ουσία και περιεχόμενο του αναρχικού προγράμματος
9. Πολυεπίπεδη δράση —Α.Ο. Λιόσια
10. Οργάνωση και συγκρότηση σχέσεων μεταξύ ομάδων και ατόμων
11. Σχέση μέσων και σκοπών
12. Αναρχικός τύπος – Περιστέρι και άλλες ομάδες.
13. Κρατική καταστολή και η στάση των αναρχικών απέναντι στίς διωκτικές αρχές
14. οργάνωση διεθνιστικής αλληλεγγύης
15. Σχέσεις μέ εναλλακτικά κινήματα – ΑΣΟΕΕ
16. Υποδομή οργάνωση και η λειτουργική μας σχέση μέ κοινωνικούς χώρους. Α.Ο Πάτρα.

Σας αναφέρουμε τις εισηγήσεις πού μέχρι τώρα έχουν δηλωθεί. Πιθανόν νά υπάρξουν και άλλες μέχρι το συνέδριο, αλλά και κατά την διεξαγωγή του συνέδριου.

ΟΜΑΔΕΣ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ

Στο συνέδριο συμμετέχουν άτομα η ομάδες. Σάς αναφέρουμε τις μέχρι τώραομάδες πού έχουν συμφωνήσει και έχουν συμετάσχει στο προσυνεδριακό διάλογο, ή έχουν δηλώσει την συμμετοχή τους.

Α.Ο. ΑΣΟΕΕ

Α.Ο. Μαρουσιού «ΑΤΑΞΙΑ»
Α.Ο. Ανω Πατησίων – Φιλαδελφειας
ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ- ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΚΥΨΕΛΗΣ
Α.Ο. Ανω Λιοσίων

Α.Ο. Βύρωνα
Εφημερίδα «ΔΟΚΙΜΗ»
Α.Ο. Ζωγράφου

Α.Ο. «ΙΡΙΔΑ»
Α.Ο. Κερατσινίου-Δραπετσώνας

Α.Ο. Κολωνού

Α.Ο. Καβάλας .
Α.Ο. Καλαμάτας
Αναρχική Μαθητική Ομάδα Λυκαβηττού

Α.Ο. Θεσσαλονίκης «ΜΑΥΡΟ-ΚΟΚΚΙΝΟ»
Α.Ο. «ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
Α.Ο. Νάουσας
Α.Ο. Περιστεριού
Α.Ο. Πατρών
Α.Ο. Τρίπολης
Α.Ο. Λάρισσας
Α.Ο. Θεσσαλονίκης «ΦΑΚΑ»
σύντροφοι από Χανιά και Ηράκλειο καθώς και άτομα, πού γιά ευνόητους λόγους δεν αναφέρουμε τα ονόματα τους.

Τόπος γνωστοποίησης που θα γίνει το συνέδριο στα γραφεία του Συντονιστικού Αθήνας, Βουλγαροκτόνου 27Α- 1ος όροφος.

Για ομάδες από επαρχία Πέμπτη 21/5 5 μμ – 12 μεσάνυχτα

Για ομάδες Αθήνας Παρασκευή 22/5 10 πμ- 2 μμ

Περί του συνεδρίου

Το συνέδριο πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στο θέατρο “Κολλάτου” στης 22-23-24 Μάη. Υπήρξαν δυο προτάσεις για τον χώρο διεξαγωγής του, η πρώτη (του γράφοντα και της ομάδας που συμμετείχε) να γίνει στον κινηματογράφο “Αλκυονίδα” και η δεύτερη στο θέατρο “ Κολλάτου”. Τελικά επικροτήθηκε η δεύτερη πρόταση.

Προτού όμως πω δυο λόγια για το συνέδριο οφείλω να εξηγήσω γιατί επιλέχτηκε αυτός ο τρόπος διεξαγωγής του, γιατί από τότε και μέχρι σήμερα υφίσταται μια “παραφιλολογική μπούρδα” περί μυστικοπάθειας και συνωμοτισμού των συνέδρων άρα και του συνεδρίου. Όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντας το ντοκουμέντο Νο7 επιλέχτηκε να υπάρχουν κάρτες συμμετοχής (προσκλήσεις) κύρια για τους Αθηναίους και ο τόπος διεξαγωγής του συνεδρίου κρατήθηκε κρυφός μέχρι τελευταία στιγμή.

Η λύση τον καρτών επιλέχθηκε για τους εξής λόγους, α) να εμποδιστεί η παρουσία ατόμων που τότε τους ονομάζαμε “περίεργους”, αυτοί οι περίεργοι – τουρίστες που ήταν πολλοί τότε ερχόντουσαν στης ανοιχτές συνελεύσεις Νομική, Γκίνη κλπ και όπως συμβαίνει και τώρα (φυσικά σε μικρότερο βαθμό) λόγω του ότι οι αναρχικοί είναι ανεκτικοί (μέχρι βλακείας) παρενέβαιναν στις συνελεύσεις και τις μετέτρεπαν σε “χάβρα των ιουδαίων” β) να εμποδιστεί η παρουσία όσων εναντιώθηκαν στο συνέδριο γ) να εμποδιστεί η παρουσία πρακτόρων μετά την υπόθεση Ντάνου Κρυστάλλη που σαν πράκτορας της τότε Κρατικής Υπηρεσίας Πληροφοριών ΚΥΠ (σήμερα ΕΥΠ) ο οποίος ως θαμώνας των Εξαρχείων είχε διεισδύσει (ευτυχώς περισσότερο) σε αριστερίστικους παρά σε αναρχικούς κύκλους, έτσι η κάθε ομάδα άλλα και άτομο που συμμετείχαν στα προσυνεδριακά μέσα από τις κάρτες- προσκλήσεις που πήραν είχαν και την ευθύνη για άτομα που προσκαλούσαν.

Όσο αφορά την απόφαση ότι μέχρι την έναρξη του συνεδρίου να μην γίνει γνωστός ο χώρος που θα γίνει, είχε να κάνει με την στεγανότητα του χώρου αυτού, δηλαδή να μην τοποθετηθεί από τις κρατικές υπηρεσίες σύστημα ακουστικής παρακολούθησης (κοριός) στον χώρο. Είχε προηγηθεί η τοποθέτηση κοριού στα γραφεία της εφημερίδας “Δοκιμή”, ο οποίος και ανακαλύφθηκε την περίοδο που γίνονταν οι προσυνεδριακές συζητήσεις και όπως καταλαβαίνετε όχι ότι είχαμε να συζητήσουμε κάτι μυστικό άλλα από την μια δεν θέλαμε να ακούνε οι αρμόδιοι κρατικοί υπάλληλοι και οι του ΠΑΣΟΚ τους στόχους που έχουμε για το κίνημα, και από την άλλη δεν θα ήταν από ψυχολογικής σκοπιάς ωραίο να είσαι σε έναν χώρο που ενδεχομένως μπορεί να σε ακούνε.

Ενημερωτικά ο χώρος του συνεδρίου ελέγχθηκε και τις τρεις ήμερες δεν παίχτηκε θεατρική παράσταση, επίσης ο χώρος φυλαγόταν νυχθημερόν μέχρι το τέλος του συνεδρίου από την ομάδα περιφρούρησης. Να σημειώσω εδώ χωρίς μεγαλοϊδεατισμό και κομπασμό ότι το αναρχικό κίνημα έστω με τις ελλείψεις του, τις ανεπάρκειες του και τα λάθη του, ήταν εκείνη την περίοδο μονοκρατορίας του ΠΑΣΟΚ (εξηγώ πιο πάνω στην προσθήκη 2 ) σχεδόν η μόνη αντιπολίτευση όχι μόνο με την κλασική αστική έννοια άλλα και ως αντί του πολιτεύματος, γι αυτό όσο γινόταν πιο μαζικό έμπαιναν όχι μόνο πρόσωπα αλλά και το κίνημα συνολικά στο στόχαστρο της κρατικής υπηρεσίας πολιτεύματος και των κυβερνήσεων για το πως θα μας χειριστούν- αντιμετωπίσουν, λογικό δεν είναι;

Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο να πω ότι βλέποντας τις δυο λίστες με τις ομάδες θα διαπιστώσετε ότι από την τελευταία λίστα που είναι και η οριστική ως προς την συμμετοχή στο συνέδριο λείπουν η Ομάδα Άναρχος – Αναρχοκομμουνιστές Ν.Σμύρνης  (γύρω από το περιοδικό “Άναρχος” και τις εκδόσεις “Ελεύθερος Τύπος”) οι οποίοι στο τελευταίο πανελλαδικό προσυνεδριακό έθεσαν εαυτόν εκτός συνεδρίου χωρίς να παρουσιάσουν μια πειστική επιχειρηματολογία γύρω από το οργανωτικό αφού στην ουσία ήθελαν να κινηθούν προς την κατεύθυνση της ομοσπονδοποίησης αλλά δεν το έλεγαν και πολύ ανοικτά. Επίσης αποχώρισε και η Ομάδα συνδικαλιστών ΗΛΠΑΠ και ποτέ δεν έμαθα τους λόγους που αποχώρησαν.

Το συνέδριο

Την πρώτη ημέρα ως είθισται (κατά την παράδοση των αναρχικών στην Ελλάδα) αναλώθηκε πολύς χρόνος στα διαδικαστικά λ.χ πως θα παίρνουμε αποφάσεις, αν είναι αναρχικό να υπάρχει συντονιστής της συζήτησης κλπ, οι προτάσεις για τον τρόπο λήψης των αποφάσεων ήταν οι “κλασικές” ομοφωνία, συναίνεση, ψηφοφορία, τελικά επιλέχθηκε η ομοφωνία για τις αρχές και τους στόχους και η συναίνεση για την υπόλοιπη θεματολογία. Στην συνέχεια βγήκε μια γραμματεία συνεδρίου η οποία θα κρατούσε πρακτικά των αποφάσεων και θα συντόνιζε την συζήτηση, η περιφρούρηση του συνεδρίου και η ομάδα που θα συνέτασσε τις αρχές και τους στόχους, (με βάση τις εισηγήσεις άλλα και την συζήτηση, αφού η ομάδα εργαζόταν μετά τις συνεδριακές ώρες) με σκοπό να τα φέρει στο σώμα του συνεδρίου για επεξεργασία και έγκριση, η γραμματεία προετοιμασίας και υποδοχής μαζί με μια προσωρινή περιφρούρηση είχαν βγει από το τελευταίο προσυνεδριακό.

Στην συνέχεια άρχισαν κατά αλφαβητική σειρά και κατά θεματολογία να διαβάζονται οι εισηγήσεις ομάδων και ατόμων αφού είχαν μοιραστεί σε όσους δεν τις είχαν από το τελευταίο προσυνεδριακό.

Την δεύτερη ημέρα άρχισε η συζήτηση γύρω από την οργάνωση και την κοινωνική απεύθυνση, στην συζήτηση για το οργανωτικό διαφάνηκαν τρεις τάσεις.

α) η συγκεντρωτική τάση που ήθελε κεντρικό οργανωτικό σχήμα που θα παρεμβαίνει στην κεντρική πολιτική σκηνή και συγκυρία, μια οργάνωση στην ουσία δομημένη από πάνω προς τα κάτω.

β) η αφορμαλιστική (Μπονανισμός) τάση μόλις αφιχθείσα από την Ιταλία με χαλαρή δομή, δηλαδή ευκαιριακή οργάνωση (και χωρίς μέλη) όταν προκύπτει ένα θέμα ή εγχείρημα.

γ) η αποκεντρωτική τάση (που εκπροσωπούσε και ο γραφών με την ομάδα του), η οποία υποστήριζε ότι οι ομάδες βάσης είναι το κύτταρο της οργάνωσης και με βάση τις ομάδες οργανωνόμαστε προς τα πάνω και από τις γειτονιές της αττικής προς το κέντρο, αυτό ίσχυε και για την περιφέρεια.

Μέτα από έντονη διαπάλη των τριών τάσεων και για να μην οδηγηθεί η κουβέντα σε αδιέξοδο αποφασίστηκε ότι προσωρινά η οργανωτική δομή θα είναι η οργάνωση ομάδων και ατόμων με κατά τόπους περιφερειακές (όπου είναι δυνατόν) οργανώσεις –δομές οι οποίες και θα συντονίζονται για συνολικές δράσεις διατηρώντας την αυτοτέλεια και την αυτονομία τους.

Τελικά φτιάχτηκε ένα οργανωτικό σχήμα χαλαρό (χαλαρό – σφιχτό ήταν το λεξιλόγιο της εποχής) χωρίς να συζητηθεί σε βάθος το θέμα, υποστηρίχθηκε και αποφασίστηκε ότι το σχήμα θα είναι μεταβατικό και στο επόμενο συνέδριο θα συζητηθεί η οργανωτική δομή πιο διεξοδικά για να καταλήξουμε. Έτσι υπήρξε ένας συμβιβασμός γιατί εκτός από τον κίνδυνο να διαλυθεί το συνέδριο πίεζαν ασφυκτικά και ζητήματα κινηματικής δράσης και αυτοάμυνας.

Η αμέσως επόμενη συζήτηση αφορούσε την κοινωνική απεύθυνση δηλαδή σε ποιους και πως απευθυνόμαστε, την συζήτηση ήρθε να ταράξει το μοίρασμα και το διάβασμα μιας εισήγησης από τον εκπρόσωπο των αφορμαλιστών, εδώ η ομάδα της Πάτρας υποστηρίζοντας μια κλασική αναρχίζουσα αντίληψη για το προλεταριάτο έβαλε βέτο ως προς την άποψη του αφορμαλισμού που μεταβίβαζε το ταξικό ζήτημα από το πεδίο της εκμετάλλευσης στο γνωστικό πεδίο, (δείτε εισήγηση) επίσης υπήρχε και η τάση που υποστήριζε η πλειοψηφία των συνέδρων (και εμείς) ότι το ταξικό πεδίο και το εν δυνάμει επαναστατικό υποκείμενο είναι πιο διευρυμένο, αφορά το κλασικό προλεταριάτο πχ βιομηχανικό αλλά και το υποπρολεταριάτο πχ ανειδίκευτους εργάτες/ες υποαπασχολούμενους , τις διάφορες μειονότητες πχ ατσίγγανους, την προλεταριοποιημένη νεολαία, τους φτωχούς αγρότες κλπ. Τελικά η ομάδα της Πάτρας μετά από έντονη διαφωνία ότι η αθίγγανοι είναι καταπιεσμένοι αλλά δεν είναι ιστορικό υποκείμενο αποχώρισε από το συνέδριο, στη συνέχεια επικράτησε η άποψη ότι απευθυνόμαστε σε όλους αυτούς που θεωρούμε και είναι οι από τα κάτω.

Την τρίτη ήμερα αποφασίστηκε η έκδοση πανελλαδικής εφημερίδας, το όνομα της και το όνομα του οργανωτικού σχήματος, η εφημερίδα ονομάστηκε “Αναρχία” και το οργανωτικό σχήμα “Ένωση Αναρχικών ομάδων και ατόμων” για συντομία “Ένωση Αναρχικών”, κατόπιν υποβλήθηκε το κείμενο με τις αρχές και τους στόχους από την ομάδα εργασίας που το είχε αναλάβει (στην οποία συμμετείχε και ο γραφών) το κείμενο ήταν πολυσέλιδο και διευρυμένο άλλα μέσα από την κουβέντα το σώμα του συνεδρίου έκοψε πολλά και κρατώντας τα βασικά επέλεξε μια περίληψη με το σκεπτικό ότι στο επόμενο συνέδριο το κείμενο θα εμπλουτιστεί. Στο τέλος της συζήτησης αποφασίστηκε η έκδοση σε μορφή μπροσούρας με τις αρχές και τους στόχους της Ένωσης.

Στην συνέχεια η ομάδα της εφημερίδας “Δοκιμή” μιας και συμμετείχαν όλοι στην “Ένωση Αναρχικών” δήλωσε ότι σταματάει την έκδοση της εφημερίδας, αυτοδιαλύεται και κάποιοι/ες από την σύναξη θα ενταχτούν στην νέα εφημερίδα.

Το συνέδριο έκλεισε περίπου με τους ίδιους χαιρετισμούς της Πάτρας και με αναρχικά επαναστατικά τραγούδια.

Μερικά παραλειπόμενα. Είχε παρθεί απόφαση από το τελευταίο προσυνεδριακό να μην υπάρξουν κείμενα εκτεταμένης θεωρητικής ανάλυσης καθότι το συνέδριο ήταν οργανωτικό, εντούτοις η γραμματεία επέτρεψε στον εκπρόσωπο των αφορμαλιστών να μοιράσει και να αναγνώσει ένα εκτεταμένο κείμενο, αυτό μας αιφνιδίασε όλους, γιατί στον δεδομένο χρόνο δεν μπορούσαμε να μελετήσουμε το κείμενο για να απαντήσουμε, παρεμπιπτόντως το κείμενο δεν είχε δοθεί πιο μπροστά όπως οι περισσότερες εισηγήσεις που είχαν δοθεί μέρες πριν το συνέδριο.

Η περιφρούρηση δεν ήταν και τόσο “αυστηρή” και άφησε να μπουν διάφορα άτομα και ειδικά άτομα από το έντυπο “ο Αναρχικός” που είχαν εναντιωθεί στην διεξαγωγή συνεδρίου και ενώ είχε παρθεί απόφαση ότι το συνέδριο δεν θα μαγνητοσκοπηθεί, ένας σύντροφος από τον “Αναρχικό” έβγαλε ένα δημοσιογραφικό μαγνητόφωνο και άρχισε να μαγνητοφωνεί. Παρά την επανειλημμένη παρατήρηση να το κλείσει αυτός συνέχιζε, στο τέλος προπηλακίστηκε και έφυγε καταγγέλλοντας μας, την άλλη ήμερα επανήρθε και άρχισε τα ίδια!

Στην διάρκεια του συνεδρίου είχε πολύ πλάκα να βλέπεις αργά το βράδυ ασφαλίτες μεταμφιεσμένους σε σκουπιδιάρηδες του δήμου να κάνουν βουτιά στους κάδους σκουπιδιών για να μαζέψουν τα σκουπίδια που πετάγαμε, νομίζοντας οι ηλίθιοι ότι δεν ελέγχαμε ακόμα και τα χαρτάκια που πετάγαμε.

Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο να πω ότι στο θέατρο λειτουργούσε το κυλικείο του για καφέδες κλπ ακόμη και για μικρογεύματα σε πολύ οικονομικές τιμές.

Ντοκουμέντο Νο 8:

Η διακήρυξη της Ένωσης Αναρχικών

 

Α’ ΣΥΝΕΔΔΡΙΟ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ

(22- 23 – 24 ΜΑΗ ’87)

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΕ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ

1. Βασικές αρχές και στόχοι

2. Οργάνωση και λειτουργιά

Η Ένωση των Αναρχικών δημιουργήθηκε από το Α’ Πανελλαδικό Οργανωτικό Συνέδριο Αναρχικών Ομάδων και ατόμων, πούγινε στις 22-23-24 Μάη στην Αθήνα και ήταν αποτέλεσμα της επιθυμίας για οργάνωση και συντονισμό των δραστηριοτήτων και απόψεων μας.
Η διακήρυξη των Βασικών Αρχών και Στόχων, καθώς και η οργάνωση και λειτουργία της Ένωσης συζητήθηκαν και αποφασίστηκαν στο συνέδριο.
Η παρούσα έκδοση βγήκε σε χιλιάδες αντίτυπα και κυκλοφορεί σ’ όλη την Ελλάδα.
Όποιος θέλει μπορεί να επικοινωνήσει με τα γραφεία της Ένωσης στην Αθήνα, Βουλγαροκτόνου 27α ή μέσω της Ταχ. θυρίδας 26Θ50, 10022 – Αθήνα.

ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΙ

ΑΡΧΕΣ

Ι. Ο αναρχισμός σαν ιστορικό και ταξικό κίνημα είναι πρώτα από όλα, ένα σύστημα ηθικών αξιών που αντανακλά την ιστορικότητά του και την ταξικότητΑ του. Είναι η επιθυμία να εφαρμοστούν στην πράξη αυτές οι αξίες στα πλαίσια ενός κοινωνικού συστήματος με όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένο τρόπο, είναι μια μέθοδος προσέγγισης της κοινωνικής πραγματικότητας με στόχο την κατανόηση, την ερμηνεία και τον μετασχηματισμό της.
Ο αναρχισμός είναι η ηθική και το επαναστατικό πρόγραμμα, ταυτόχρονα η ηθική της ελευθερίας, της ισότιτας και της αλληλεγγύης. Για τον αναρχισμό, οι τρεις αυτές ηθικές αξίες ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΙΣΟΤΗΤΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, είναι αλληλοσυμπληρούμενες και η μία προϋποθέτει την άλλη.

II. Η αναρχία, δεν είναι φιλοσοφική εφεύρεση κάποιας αυθεντίας, αλλά ιστορικό κίνημα που σέρνει μέσα της η ίδια η εξουσιαστική κοινωνία, σαν απάντηση του ανυπότακτου ανθρώπου που επιζητά την ελευθερία του. Γι’ αυτό, η μεθοδολογία, η πρακτική και το περιεχόμενό της, έχει σαν κέντρο αναφοράς τον άνθρωπο.
Απορρέει από τον άνθρωπο και σαν κοινωνικό σύστημα αποβλέπει κύρια και πρωταρχικά στον άνθρωπο, με σκοπό την απελευθέρωσή του, από κάθε εξωτερικό καταναγκασμό και την εκπλήρωση της ελευθεριακής του ύπαρξης, σε μια ανάλογη κοινωνία.

III. Αναρχία είναι η συνειδητή, αγωνιώδης έκφραση της φυσικής ανθρώπινης ύπαρξης, απέναντι στην απρόσωπη ιεραρχική υποταγή που επιβάλλουν το κράτος και το κεφάλαιο. Είναι η οργή των καταπιεσμένων ενάντια στους καταπιεστές τους, και ο πόθος τους για έναν κόσμο με αξιοπρέπεια και χωρίς εκμετάλλευση.Είναι το οργανωμένο μίσος των κολασμένων συντρόφων μας, σε όλες τις χώρες και τις εποχές, ενάντια σε αυτούς που καταδυναστεύουν την ζωή τους.

IV. Σαν άτομα που υπόκεινται στην γενική οργάνωση της κοινωνίας, που μεθοδεύει τον πόλεμο μεταξύ των ανθρώπων, επιλέγουμε την αντιεξουσιαστική – αντιιεραρχική οργάνωση, σαν μόνη προϋπόθεση που εξασφαλίζει το αποτέλεσμα της προοπτικής για ελευθερία.
IV αυτό το υπάρχον συγκεντρωτικό σύστημα, δεν μπορεί να καταστραφεί με αποσπασματική δράση και με απομονωμένες πρακτικές, παρά μόνο με τον συντονισμό και τη συλλογική οργάνωση της επαναστατικής κατεύθυνσης, συστατικά άρρηκτα δεμένα με τη συγκρότηση του αναρχικού κινήματος.

V. Η άποψη, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», είναι ξένη προς τους αναρχικούς. Η ηθική διάσταση της θεωρίας μας, δίνει ουσιαστικό περιεχόμενο στο σκοπό και τα μέσα. Δηλαδή η οργανωμένη συλλογική μας πάλη, οφείλει να αντανακλά σε όλο της το βάθος, το όραμα που εμείς επιδιώκουμε.αυτό η αναρχία, δεν καθαγιάζει ούτε τα μέσα σε βάρος των σκοπών, ούτε τους σκοπούς σε βάρος των μέσων.

VI. Είμαστε ενάντια σε κάθε θεσπισμένο μερικό κίνημα, που λησμονεί τον καταστροφικό ρόλο του κράτους και συγχρόνως εκσυγχρονίζει συντηρώντας την κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου. Γιατί είμαστε ανεπιφύλακτα υπέρ της συγκρότησης ενός συνολικού επαναστατικού κινήματος, που θα βάζει όλα τα αιτήματα μέσα στην προοπτική της ολικής εξολόθρευσης του κράτους και της οριστικής ενοποίησης του ανθρώπινου γένους. Γιατί είμαστε υπέρ της επανάστασης και όχι της μεταρρύθμισης.

ΣΤΟΧΟΙ

1. Κατάργηση της μισθωτής εργασίας και κάθε μορφής ιδιοκτησίας, στη γη, στις πρώτες ύλες και στα μέσα παραγωγής. Δηλαδή κανένας δεν θα εξασφαλίζει τα μέσα επιβίωσης του, εκμεταλευόμενος την εργασία άλλων και όλοι έχοντας εξασφαλίσει τα μέσα να παράγουν και να ζουν, θα είναι αληθινά ανεξάρτητοι και σε θέση να συ­νενώνονται ελεύθερα για το κοινό συμφέρον τους και σύμφωνα με τις απόλυτα προσωπικές επιλογές.

2. Κατάργηση του κράτους, δηλαδή της κυβέρνησης και κάθε εξουσίας, που φτιάχνει τους νόμους και τους επιβάλλει στους άλλους. Επομένως, κατάργηση των δικτατοριών, των δημοκρατιών, των κοινοβουλίων, των στρατών, των αστυνομιών, των δικαστικών εξουσιών και κάθε θεσμού που κατέχει μέσα εξαναγκασμού.

3. Οργάνωση της κοινωνικής ζωής από τις ελεύθερες ενώσεις και ομοσπονδίες των ανθρώπων που δημιουργούνται στη βάση της αυτάρκειας.

4. Εξασφάλιση των μέσων επιβίωσης, ανάπτυξης και ευημερίας για τα παιδιά, τους γέρους και όλους όσους αδυνατούν να τα εξασφαλίσουν από μόνοι τους.

5. Πόλεμος ενάντια στις θρησκείες και σε όλα τα ψέματα, ακόμη και αν καλύπτονται με τον μανδύα της επιστήμης. Δυνατότητα πρόσβασης στη γνώση για όλους, καταργώντας το διαχωρισμό ανάμεσα σε αυτούς που την κατέχουν και σε αυτούς που δεν την κατέχουν.

6. Πόλεμος ενάντια στον εθνικισμό. Ανάπτυξη της αλληλεγγύης ανάμεσα στις εθνότητες, κατάργηση των συνόρων, συναδέλφωση όλων των λαών.

7. Πιστεύουμε ότι οι θεσμοί που απορρέουν αλλά και αντικαθρεπτίζουν τη καταπιεστική, ιεραρχική και εκμεταλλευτική διάθρωση των σχέσεων που υπάρχουν στην καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας, εδραιώνουν και αναπαράγουν την κυριαρχία του ανθρώπου σε άνθρωπο. Γι’ αυτό και η καταστροφή αυτών των θεσμών που συντηρούν και διαιωνίζουν το υπάρχον συγκεντρωτικό σύστημα είναι αναγκαία. Την θέση αυτών των θεσμών θα πρέπει να πάρουν κάποιοι άλλοι που θα χαρακτηρίζονται από την αντιεξουσιαστική δομή.

8. Απορρίπτουμε το κράτος με όποια μορφή και αν αυτό παρουσιάζεται (είτε σαν φασιστικό, είτε σαν σοσιαλιστικό, είτε σαν δημοκρατικό), για καμιά από αυτές τις μορφές ο λαός δεν έχει πραγματικά δικαιώματα, δεν διαχειρίζεται τη ζωή του, δεν αποφασίζει για την τύχη του.

9. Γενικευμένη αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας στη βάση των αναγκών και των επιθυμιών του κοινωνικού συνόλου και του ατόμου.

10. Απεριόριστη ελευθερία σκέψης, έκφρασης και δράσης.

11. Εξάλειψη των αυθαίρετων διακρίσεων που βασίζονται στο φύλο, την φυλή, την ηλικία, την γλωσσική ιδιομορφία, τη δραστηριότητα χειρωνακτική ή πνευματική.

12. Επιδιώκουμε την ανάπτυξη τεχνικών μέσων και μεθόδων που δεν θα εξυπηρετούν τον ανταγωνισμό αφεντικών και ειδικών της γνώσης, όπως σήμερα, αλλά τις πραγματικές ανάγκες της ανθρωπότητας που βρίσκονται σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον της.

13. Για την πραγμάτωση όλων αυτών, ο αγώνας μας θα είναι αδιάλλακτος, ανυποχώρητος και η δράση μας πολυεπίπεδη και πολύμορφη.

14. Επειδή η αναρχική θεωρία και πρακτική δεν είναι ένα άκαμπτο εργαλείο και η ένωση δεν είναι ο κάτοχος της απόλυτης αλήθειας, δηλώνουμε ότι ανάλογα με τις συγκεκριμένες συνθήκες ορίζουμε τις αιχμές της δράσης και παρέμβασής μας, εμπλουτίζοντας και προωθώντας τις θέσεις μας μέσα από το ανελέητο μαστίγωμα της κριτικής από ομάδες, άτομα και καταστάσεις.

Α’ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

Η συμφωνία με την Διακήρυξη αρχών και στόχων της Ένωσης.

Η συμφωνία με την λειτουργία της Ένωσης.

Συνέπεια

α. Με τη Διακήρυξη και τη λειτουργία της Ένωσης β. Με όσα αναλαμβάνει καθένας να κάνει.

Β’ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Γενική Συνέλευση της Ένωσης που αποτελείται από ομάδες και άτομα απ’ όλη την Ελλάδα.

Τοπικά Συντονιστικά όπου είναι δυνατό

Πανελλαδικός Συντονισμός μέσα από τη συνεργασία των τοπικών συντονιστικών.

Ομάδες και σύντροφοι/σες διατηρούν την αυτονομία και την αυτοτέλειά τους στις επιλογές και την δράση τους.

Τα συντονιστικά αποτελούνται από εναλλασσόμενους και ανακλητούς εκπροσώπους. Επίσης είναι ανοικτά και συμμετέχει όποιος σύντρόφος/σα θέλει.

Γ’ ΛΗΨΗ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

Μέσα στην Ένωση είναι κατοχυρωμένες όλες οι απόψεις. Δεν υπάρχει πλειοψηφία — μειοψηφία.

Οι Γενικές συνελεύσεις αποφασίζουν για όλα τα θέματα.

Τα Συντονιστικά δεν παίρνουν αποφάσεις παρά μόνο σε περιπτώσεις διώξεων, οπότε την ευθύνη αναλαμβάνουν ως συντονιστικά.

Δ’ Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

Αξιοπρέπεια απέναντι στις διωκτικές αρχές (Αστυνομία— Δικαστήρια).

Άρνηση συνεργασίας με τους μηχανισμούς καταστολής σε οποιαδήποτε περίπτωση σε βάρος οποιουδήποτε ανθρώπου ή κατάστασης.

Ε’ Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ

Δεν γίνονται καταγγελίες στον Τύπο για ενέργειες συντρόφων και ομάδων, είτε ανήκουν είτε δεν ανήκουν στην Ένωση.

Δεν δίνονται συνεντεύξεις για πρακτικές και απόψεις που αφορούν την Ένωση, παρά μόνο μετά από συλλογικές αποφάσεις.

ΣΤ’ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Η ένωση βοηθάει τις δραστηριότητες ομάδων και ατόμων είτε συμμετέχουν είτε δεν συμμετέχουν σ’ αυτή.

Η ένωση καλύπτει τα μέλη της νομικά, οικονομικά και πολιτικά καθώς επίσης στέκεται αλληλέγγυα σε κάθε άτομο, που διώκεται για τη συμμετοχή του καθ9 οιονδήποτε τρόπο στο κοινωνικό κίνημα.

Ζ’ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ

α. Δημιουργία επιτροπής οικονομικών ελεγχόμενη από οποιοδήποτε σύντροφο, β. Τα έσοδα της Ένωσης προέρχονται από εισφορές (τακτικές – έκτακτες).

ΓΡΑΦΕΙΑ – ΥΛΙΚΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ

Εφημερίδα – Επιθεώρηση – Εσωτερικό Δελτίο.

Τα τεύχη της “Δοκιμής” που δημοσιεύτηκε η διακήρυξη

Η μπροσούρα με την διακήρυξη 

Η μπροσούρα με την διακήρυξη σε μορφή pdf εδώ: enosi_anarxikon.

 

Ντοκουμέντο Νο 9:

Έντυπα- εφημερίδες

Δοκιμή – Αναρχία

Το τελευταίο τεύχος της “Δοκιμής” που προαναγγέλλει

την “Αναρχία”  στο οπισθόφυλλο.

Το οπισθόφυλλο

 

Οι επικριτές

 

Ντοκουμέντο Νο 11:

Οι προκηρύξεις των ομάδων

α) Για την Καλογρέζα

β) Για τον παραλίγο εμφύλιο

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ TON ΑΝΑΡΧΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟ «ΧΩΡΟ» ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

( Οταν προσπαθείς να τραβήξεις από το μανίκι την ιστορία γίνεσαι καρικατούρα της )

I. Η σύνθεση αλλά και απόσπαση (αποσύνθεση) ενός συνόλου εντάσσεται στην ίδια τη διαδικασία της ζωής,αυτών που δρούν στο κοινοτικό επιστητό, κύρια μέσα από τα γεγονότα (δρώμενα) αλλά κυριότερα απο την δράση αυτών που τα προετοιμάζουν και τα θέτουν σε κίνηση (δράστες). Μόνο η ένταξη τωνγεγονότων στο κοινωνικό γίγνεσθαι, και η δράση (των δραστών) στη κοινωνική ζωή μπορεί να βάζει τα πράγματα στη θέση τους, γιατί μόνο η κοινωνική ζωή μπορεί να θέσει διαδικασίες συγκρίσιμες του επιπέδου πραγματικό – φανταστικό, εφικτό – ανέφικτο,αντικειμενικό – υποκειμενικό, επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας – ουτοπία.

Η αλληλουχία σύγκρουσης αντίθετων προβληματισμών έχει σαν αποτέλεσμα,μέσα από τον συσχετισμό δυνάμεων που δημιουργεί, να συσσωρεύει δύναμη μια προβληματική, να αποκτά θέση να γίνεται από ατομική (μερική)-υποκειμενική, μέρος ενός συνόλου (ή συνολικά αποδεκτή)-αντικειμενική. Οσο και να θέλουμε να αποφύγουμε πολλές φορές την «φυσιοκρατία» χωρίς να παραγνωρίζουμε το φανταστικό στοιχείο, βλέπουμε ότι η κοινωνική ζωή σαν «πειραματικό εργαστήρι» σαν αποτέλεσμα υποκειμενικών δραστηριοτήτων καταφέρνει σε μια στιγμή (σημείο καμπής) της κυρίαρχης λογικής να αναδείξει μια νέα αντίληψη που τείνει να καθιερωθεί μέσα από την συντονισμένη δράση του συνόλου (μαζών) και να κυριαρχήσει (επανάσταση).

Οπως η διαδικασία γέννησης ενός άστρου αρχίζει με την σύνθεση των στοιχείων της κοσμικής σκόνης, εξελίσσεται (συμπατικός χρόνος), φτάνει στο αποκορύφωμα και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την αποσύνθεση και επιστροφή στο πρωταρχικό σημείο, με το φαινόμενο του σούπερ νόβα έτσι και οι κοσμοθεωρίες έχουν και αυτές τη δικιά τους διαδικασία (κοινωνικός χρόνος) σύνθεσης, λάμψης, διάσπασης, ακολουθεί την διαδικασία σύγκρουσης του παλιού με το καινούργιο στο πλήρωμα του χρόνου σαν διαδικασία μετάλλαξης. Το αρχέτυπο προϋποθέτει το νεότυπο, το νεότυπο συγκρίνεται με το αρχέτυπο. Το παλιό υπάρχει και δεν υπάρχει, το νέο δεν υφίσταται χωρίς να συγκριθεί και να συγκρουστεί με το παλιό. 0 παλιός κοινωνικός χρόνος, για να μετασχηματιστεί σε νέο -ατομική και κοινωνική στάση ζωής- αλλά κύρια σε μορφή κοινωνικής οργάνωσης, δεν προϋποθέτει άραγε νέα συνείδηση και στάση ζωής αυτών που που ζούν και δρούν στο νέο χρόνο και θέτουν σε κίνηση τις επαναστατικές διαδικασίες για την νέα κοινωνία;

II. Η πόλωση και ο κατακερματισμός του «χώρου» είναι τεχνητή και πλαστή και δεν εκ φράζει την σύγκρουση παλιού-καινούργιου (νέος τρόπος και στάση ζωής) αλλά παλαιοκομματισμό, ωχαδερφισμό, σχιζοφρενικό υπερεγώ και στείρα πρωτοτυπία μερικών προσώπων (ηγετίσκων και αυτών που τους ακολουθούν, των «οπαδών»). Ο κριτικός λόγος αντικαταστάθηκε από τον ρεβανσισμό, η όσο το δυνατόν συντονισμένη δράση από την στείρα πρωτοτυπία για να εδραιώνουν τα «οφίσια» τους οι ηγετίσκοι ( «οφίσια» ιστορικά, εξουσιαστικά κλπ). Τέλος, η προοπτική του επαναστατικού κοινωνικού λόγου (πάνω σε αξίες διαχρονικές) και κύρια το πρόγραμμα δράσης, για την αναρχική αντιεξουσιαστική κοινωνία αντικαταστάθηκε από τη στείρα άρνηση που εκφράζεται με κρετίνικο τρόπο (καταστροφή, «θα τους τσακίσουμε», «εκδίκηση» κλπ).

Αλλά ας δούμε τώρα τις όποιες τάσεις του κινήματος: α) Βίαια κινηματική αντίληψη, που πολύ μελάνι ρίχτηκε τελευταία από τους εκπροσώπους της, δίνοντας φυσικά ιδεολογικά επιχειρήματα στην ψυχανωμαλία τους, όταν μέσα από τις αναλύσεις τους το μόνο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι αντικαθιστούν το δράμα της ανθρωπότητας, τα αδιέξοδα τις και τους κοινωνικούς αγώνες (συγκρούσεις) με την κρεβατοκάμαρα (αφού όλο για ηδονές και κάβλες μας μιλούν) β) Η ειρηνιστική τάση, δογματικά αποκομμένη από βίαιες διαδικασίες, φοβούμενη μήπως ματώσει η μύτη της, αγγίζει τα όρια του μυστικισμού.

Οσο για την κριτική μας σε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, εκφράζεται στο επίπεδο; «αναρχικός της αναρχίας», «σταλινικός της αναρχίας”, «αναρχικός της δημοκρατίας», «αναρχοχαρούμενος της μαλακίας»και άλλες ιδεολογικές σκατίλες. Οι εμπειρία έχει αντικατασταθεί από τον εμπειρισμό. Δεν αντλείται κανένα συμπέρασμα, τόσο από την παγκόσμια θεωρητική δουλειά και πρακτική του αναρχικού κινήματος, όσο και από την μέχρι τώρα δράση του στην Ελλάδα. Έτσι καλλιεργείται και αναπαράγεται ο ατομικισμός, η αποξένωση και η διχόνοια που καλύπτεται πίσω από μια ανεδαφική κριτική – πρόσχημα για την απραξία και τον παθητικό εγκλωβισμό του σε παγιωμένα, τυποποιημένα σχήματα (ειδική αναρχική οργάνωση, χαλαρή οργάνωση ή παντελής άρνηση αυτής).

Κάνουμε κριτικήγια την «κοινωνία του θεάματος», αλλά για το θέαμα που προσφέρουν οι αναρχικοί και ιδιαίτερα στις συνελεύσεις τους ποιος θα το καταγγείλει; Δεν δεχόμαστε την συλλογική ευθύνη, την προσωπική ευθύνη μερικών ηγετίσκων για το ότι δεν λειτουργεί τίποτα – ουσιαστικά και τυπικά – στο «χώρο» ποιος θα μιλήσει; Η παραλίγο εμφύλια σύρραξη του καλοκαιριού, δεν είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων καταστάσεων που δρομολογήθηκαν από συγκεκριμένα πρόσωπα;

Ποιούς τάχα απασχολεί: α) η έλλειψη θεωρητικής συγκρότησης, προοπτικής και προγράμματος από τον αναρχικό λόγοι β) η μέχρι τώρα αποτυχία συγκρότησης στον «χώρο” μιας· ‘ενιαίας κινηματικής αντίληψης ? γ) η αποτυχία του συνεδρίου τόσο στη διάρκεια του, όσο και στους υποτιθέμενους στόχους του; Ποιοι τάχα έχουν επεξεργαστεί και αφομοιώσει τις αναρχικές θεωρίες που δίνουν αξίες και στάση ζωής; (πιστεύουν πράγματι μερικοί σε αυτές; Οχι σύντροφοι, μας λείπει η αυτογνωσία και η αυτοκριτική. Είμαστε έγκλειστοι στο υπερεγώ μας (γιατί οι άλλοι και όχι εμείς?) Εγκλειστοί (χρονικά) πίσω από τα γεγονότα και (χωροταξικά) γύρω από τα Εξά-χρεια. Δεν ξέρουμε τι γίνεται γύρω μας, φυλακισμένοι στο μικρόκοσμό μας που φτιάχνουμε, ελιτιστές, μυστικοπαθείς , εξεζητημένοι στο ύφος χωρίς ήθος, εκδικητές της κοινωνίας χαμουρευόμαστε τον ιστορισμό μας.

III. Το άτομο μέσα στην κοινωνική ζωή καθορίζει και καθορίζεται ,απορρίπτει και απορρίπτεται, συγκρίνει τα πράγματα γύρω του και συγκρίνεται μέσα σ αυτα, επιλέγει και επιλέγεται, και τέλος επιβάλλεται και του επιβάλλονται. “ Οταν το άτομο προσπαθήσει να τραβήξει απο το μανίκι την ιστορία γίνεται καρικατούρα της ” Η κοινωνική δράση έχει πάντα συλλογικό αποτέλεσμα, άσχετα αν ασκείται απο άτομα η ομάδες. Πάντα εκεί απευθύνεται, στο συλλογικό. Οσο και να προσπαθούν να πούν διάφοροι ατομιστές μικροαστοί για προσωπικές επιλογές (προσωπικές λύσης κ.λ.π) δεν πείθουν. Ας παραμυθιάζουν τους ευτούς τους και μερικούς άλλους. Η μάζα προϋποθέτει το άτομο και το άτομο επηρεάζει – καθορίζει τη μάζα. Οι κοινωνικές διαδικασίες. δεν είναι μόνο προσωπικές αλλα και ενός συνόλου επιλογές.

Οι υπογράφοντες όντας έντονα κοινωνιστές, δηλώνουν ότι το αδιέξοδο του «χώρου» δεν μπορεί να τους οδηγήσει σε ατομικές λύσεις. Οι επαναστατικές διαδικασίες δεν αφορούν τα πρόσωπα που της υποκινούν αλά και το σύνολο, η οργάνωση της κοινωνίας πάνω σε καινούριες Βάσης είναι υπόθεση όλων μας και καθενός ξεχωριστά . Αρνούμαστε την ατομικιστική λύση, όχι μόνο γιατί δεν περιέχει στοιχεία κοινωνικά αλλα γιατί οδηγεί σε πράξεις απελπισίας όταν η προσωπική πρακτική συνδεθεί με την ατομική βία. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν συνδέεται με τα προσωπικά υπαρξιακά αδιέξοδα και αγωνίες γίνεται πλέον αυτοσκοπός κ’αποκόβεται απο τις άλλες δραστηριότητες του επαναστατικού γίγνεσθε.

Το άτομο αποκομένο απο την πρακτική στη λαϊκή βάση (κοινωνικό και εργασιακό χώρο) αποκτά ψευδή συνείδηση προσπαθεί να θεωρήσει τον κόσμο γύρω, του μέσα απο τον μικρόκοσμο που ζεί, ζητάει να ερμηνεύσει τα φαινόμενα αλλα να δεν τα ζεί, προσπαθεί να ανακαλύψει με το κυάλι τα «επαναστατικά υποκείμενα ” , αποκτά το χαρακτηριστικό του ηγετίσκου, θέλει να εκδικηθεί τη κοινωνία που δεν τον κατανοεί. Η έμμονη ιδέα για εκδίκηση οδηγεί το άτομο στο να γίνεται μακελάρης , αποκτάει τα ανακλαστικά και την συμπεριφορά του καταδιωκόμενου, γι αυτό εκφράζεται κουμπουροφόρικα και φέρει κουμπούρι με όποιες καιρικές συνθήκες. Τέλος δεν τον πολλή απασχολεί η γενίκευση της βίας μέσα απο κοινωνικές διαδικασίες γιατί, η βια σαν αυτοσκοπός του καθορίζει πλέων το είναι του, ηδονίζεται και λάγνεται από αυτή κάποια στιγμή, σε κάποιο χρόνο, θα συναντηθεί με την ιδεολογία που θα έχει σαν αποτέλεσμα να στηρίζει ιδεολογικά τη δράση του, να δίνε ιδεολογικά επιχειρήματα στην ψυχανωμαλία του.

VI. Σύντροφοι

Τώρα που η καταστολή εντείνεται και θα ενταθεί περισσότερο, αν δεν θέλουμε να γίνουμε προμετωπίδα για τις όποιες επιλογές της ολιγαρχίας και του κράτους, κάνουμε έκκληση, σε σύντομο χρονικό διάστημα να γίνει συνάντηση των αναρχικών της Αθήνας, αμή τι άλλο για να προωθήσουμε την αλληλεγγύη και την αυτοάμυνα του χώρου άλλα κύρια μέσα από το γόνιμο διάλογο να αποσαφηνιστούν και να ξεκαθαριστούν οι όποιες θέσεις και διαφορές των αναρχικών, ώστε να σπάσει η αντιπαλότητα που υπάρχει σήμερα. Ανελέητη κριτική λοιπόν, απο τον καθένα για τον εαυτό του και απο όλους για όλους, μπας και αποκτήσει αυτογνωσία το κίνημα.

Τα παραπάνω μπορεί να είναι μια αποσπασματική εικόνα της κατάστασης.

πάντως εμείς τολμήσαμε…..

….γιατί δε χάσαμε το τρόπο να μαθαίνουμε.

Οι εραστές της αλήθειας

Αθήνα 14/10/87

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ – ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ

ΑΝΑΡΧΟΚΙΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ Α.ΛΙΟΣΙΩΝ

 

Τα τεύχη “Άνθη του Κακού” που δημοσιεύτηκε το κείμενο “Υπάρχουνε προϋποθέσεις για μια καινούργια άνοιξη”

Μέσα από αυτή την μικρή ιστοριογραφική αφήγηση που παρουσιάζω και ιδιαίτερα όσο αφορά την Ένωση αναρχικών βγαίνει το συμπέρασμα ότι η δημιουργία της” Ένωσης Αναρχικών Ομάδων και Ατόμων” έκφραζε κάποιες συγκεκριμένες πρακτικές κινηματικές ανάγκες και δεν έγινε επειδή κάποιοι δεν είχαν κάτι άλλο καλύτερο ή χειρότερο να κάνουν.

Όπως προείπα, “όσο και να φανεί περίεργο στο συνέδριο φτιάχτηκε το οργανωτικό σχήμα χωρίς να συζητηθεί διεξοδικά το θέμα, υποστηρίχθηκε ότι το σχήμα της ένωσης είναι μεταβατικό και στο επόμενο συνέδριο θα συζητηθεί το οργανωτικό πιο διεξοδικά για να καταλήξουμε, έτσι υπήρξε ένας συμβιβασμός ως προ το οργανωτικό σχήμα και επιλέχτηκε μια χαλαρή μορφή”, το χαλαρή – σφικτή ήταν οι όροι που συζητιόνταν τότε για την οργάνωση, δεν υπήρχε κανείς ιστορικός ή βιβλιογραφικός μπούσουλας από την παγκόσμια εμπειρία του αναρχικού κινήματος όσο αφορά την μορφή και τους τρόπους οργάνωσης του.

Αυτό το έλλειμμα φάνηκε μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα λειτουργίας της Ένωσης, γιατί δεν αρκούσε να λες – θες έτσι γενικόλογα και αυθόρμητα τα αυτονόητα λ.χ ότι είσαι ενάντια στην ιεραρχία, τον συγκεντρωτισμό και όλα τα υπόλοιπα που σε διαφοροποιούν αξιακά από τις κομματικές εξουσιαστικές οργανωτικές δομές χωρίς να δημιουργείς μηχανισμούς αποτροπής τους όταν αναπαράγονται στο εσωτερικό σου, χωρίς να λαμβάνεις υπόψη σου ότι οι προσλαμβάνουσες από την καπιταλιστική, ιεραρχική, κυριαρχική κοινωνία είναι παρούσες, μέσα σε αυτές διαμορφωνόμαστε σαν άτομα και ενδέχεται να τις αναπαράγουμε στο εσωτερικό μας στις μεταξύ μας πολιτικές σχέσεις.

Μετά από λίγο χρονικό διάστημα άρχισε να διαμορφώνεται κύρια γύρω από την συντακτική ομάδα της εφημερίδας “Αναρχία” που αποτελούνταν ως επί το πλείστον από τα μέλη της πρώην “Δοκιμής” ένα ερμαφρόδιτο σχήμα μέσα στην ένωση, μεταξύ συγκεντρωτισμού και αφορμαλισμού το οποίο κατέληξε σε ένα άτυπο διευθυντήριο που στην ουσία έπαιρνε αποφάσεις παρά τη γενική συνέλευση και η ένωση , από ένωση ατόμων και ομάδων μετατράπηκε σε ένωση προσώπων γύρω από την εφημερίδα και τα γραφεία .

Αυτά μαζί με κάποια σοβαρά περιστατικά από άτομα της Ένωσης μας έκαναν να θέσουμε θέμα στην συνέλευση και να αποχωρήσουμε, η ομάδα που συμμετείχα ο “Αναρχοκομμουνιστικός πυρήνας Α. Λιοσίων” μαζί με την “Αντιεξουσιαστική ομάδα Δραπετσώνας – Κερατσινίου” ήμασταν οι πρώτες ομάδες που φύγαμε από την Ένωση για πολιτικούς λόγους, (προτού τα γεγονότα της Καλογρέζας) χωρίς να προκαλέσουμε διάσπαση. Καμιά ομαδοποίηση ή ομάδα στην Ένωση δεν υποστήριξε τις θέσεις μας, το λέω αυτό γιατί αυτοί που μετά δημιούργησαν την Συσπείρωση Αναρχικών δεν υπήρχαν στην Ένωση σαν ξεχωριστή ομαδοποίηση.

Δεν βγάλαμε κείμενο αποχώρησης γιατί αφενός δεν είχαμε που να το καταθέσουμε με την έννοια ότι και οι αντι-οργανωτικοί και οι αντι-ενωσιακοί ήταν στην ίδια ή χειρότερη κατάσταση από αυτήν που κριτικάραμε πχ προσωποπαγείς γκρούπες, άτυπες ιεραρχίες κλπ ειδικά κάποιοι αντι-ενωσιακοί όπως είδατε χρησιμοποίησαν άθλιες μεθόδους για να συκοφαντήσουν την Ένωση και εδώ και στο εξωτερικό (τότε δεν υπήρχε διαδίκτυο) και αφετέρου προσδοκούσαμε ότι στο επόμενο συνέδριο έχοντας αποκομίσει μια εμπειρία θα θέταμε τα ζητήματα δυσλειτουργίας της Ένωσης πιο τεκμηριωμένα. Εμείς από την αποχώρηση μας και μετά δεν υπήρξαμε αντι-ενωσιακοί και ασχοληθήκαμε με τους δικούς μας στόχους.

Η “Συσπείρωση Αναρχικών” δημιουργήθηκε από άτομα και κάποιες ομαδοποιήσεις που διασπάστηκαν από την Ένωση αρκετά μετά τα γεγονότα της Καλογρέζας και στην ουσία φτιάξανε μια νέα μικρή Ένωση σαν συγκεντρωτικό σχήμα, επίσης δεν παρουσίασαν σε κάποιο κείμενο τους λόγους αποχώρησης τους. Η ομαδοποίηση και τα άτομα που διασπάστηκαν από την Ένωση και δημιούργησαν την “Συσπείρωση Αναρχικών” στην συνέχεια προχώρησαν στην έκδοση της εφημερίδας “Ενάντια”. Ενδιάμεσα είχε δημιουργηθεί η “Ένωση Αναρχικών Αγρινίου” και η “Ένωση Αναρχικών Θεσσαλονίκης” που προχώρησε στην έκδοση της εφημερίδας “Εκτός Νόμου” σε τοπικό επίπεδο. Στην συνέχεια η Ένωση (Αθήνας) στην ουσία σαν ομάδα συνέχισε μέχρι το καλοκαίρι του 1990 οπότε και ανέστειλε την δράση της, η Ένωση Θεσσαλονίκης διατηρήθηκε για αρκετό διάστημα και μετά την διάλυση της Αθήνας.

Ντοκουμέντο Νο 12:

 

Εδώ δημοσιεύω δυο παραδείγματα για τον “αγώνα από τα μέσα” από τα σωματεία. Το πρώτο αφορά των αγώνα που έδωσαν οι τσαγκάρηδες και συμμετείχαν σύντροφοι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο. Το δεύτερο αφορά μια προκήρυξη του σωματείου “Ταξική Ενότητα” στις συγκοινωνίες και ιδιαίτερα στα τρόλεϊ. Το σωματείο αυτό έγραψε ιστορία γιατί στην ουσία με τους αγώνες του δεν εφάρμοσε μόνο την αυτοοργάνωση στην πράξη άλλα κατάφερε να αυτοδιευθύνει και τον χώρο εργασίας και την ίδια την εργασία στο αμαξοστάσιο των τότε ΗΛΠΑΠ (τρόλεϊ).

1) Η απεργία στου ΙΣΙΔΩΡΟΥ

1) Εφημερίδα Δοκιμή Αριθ. Φύλ. 5 (διπλό τεύχος) Μάρτης- Μάης 1986

Η απεργία στου ΙΣΙΔΩΡΟΥ

ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ «ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ» ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΓΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ, ΞΑΝΑΒΑΖΕΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟ – ΜΕ ΤΗΝ «ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ» – ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΕΠΙΣΗΜΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ.

Οι στάσεις εργασίες στο Τσαγκαράδικο του Ισιδώρου, στο Περιστέρι, άρχισαν στις 17 του Φλεβάρη και κράτησαν έξη βδομάδες. Σ’ αυτές πήρε μέρος το σύνολο, σχεδόν, των 80 εργατών του (υπήρχαν μόνο 2-3 απεργοσπάστες) που είχαν τη συμπαράσταση των μισών περίπου από τους υπαλλήλους, που , όμως δεν απεργούσαν.

Η απόφαση για την απεργία πάρθηκε από τη συνέλευση των εργατών του εργοστασίου, με το. χαρακτηριστικό ότι δεν προτάθηκε και δεν υποκινήθηκε από καμιά συνδικαλιστική παράταξη. Τα αιτήματα που υιοθετήθηκαν από τη συνέλευση, ήταν:

–    χορήγηση φόρμας εργασίας. –    10 λεπτό διάλειμμα.

–    σταμάτημα της εντατικοποίησης.

–    γάλα σε όλους (το αίτημα αυτό σχετίζεται με την προσπάθεια περικοπής του ανθυγιεινού επίδοματος από ορισμένες ειδικότητες των εργατών).

–    αύξηση 169 δρχ.

Η αύξηση, που ήταν και το βασικότερο αίτημα, αφορούσε την Α.Τ.Α. του τελευταίου τετράμηνου του 1985 που έπρεπε κανονικά να τους καταβληθεί, πράγμα που δεν έγινε μετά τα κυβερνητικά μέτρα του Οκτωβρίου. Το σκεφτικό των εργατών ήταν απλό και καθαρό: η ΑΤΑ αυτή του τελευταίου τετράμηνου είχε προϋπολογιστεί από την εργοδοσία στο κοστολόγιο των παπουτσιών και στην τιμολόγησή τους εκ των προτέρων. Η εφαρμογή των μέτρων της αλλαγής στερούσε από τους εργάτες την αύξηση αυτή που εισέπραττε ο εργοδότης από τους καταναλωτές— και την έδινε στο ακέραιο στην τσέπη του αφεντικού. Αξίζει να σημειωθεί πως για να μην έχει πρόβλημα ο εργοδότης με τους ελέγχους τήρησης της οικονομικής πολιτικής, του πρότειναν διάφορους «αφανείς» Τρόπους για την καταβολή της ΑΤΑ.

Στη συζήτηση της επιτροπής των Εργατών με την εργοδοσία έγιναν δεκτά τα αιτήματά τους,εκτός από το 10 λεπτο διάλειμμα και την αύξηση. Μετά από αυτή τη στάση η συνέλευση των εργατών προχώρησε
στην απόφαση για 3ωρες στάσεις. (Αναλυτικά οι 3ωρες στάσεις κράτησαν τις 2 πρώτες βδομάδες, τις 3 επόμενες βδομάδες ήταν 4 ώρες: και την τελευταία βδομάδα μειώθηκαν σε 2 ώρες). Όλες οι στάσεις ήταν σπαστές και συνοδευόταν από μείωση της παραγαγής μεγαλύτερη από τη μείωση των ωρών εργασίας.

Για παράδειγμα: 7-9 δουλειά, 9-11.30 στάση, 11.30-12 δουλειά.12-12.30 κολατσιό, 12.30-1 δουλειά, 1-3 στάση, 3-3.30 δουλειά. Σαν αποτέλεσμα από τα 300 φώκια την ημέρα έβγαιναν μόνο τα 50. Μείωση της παραγωγής στο1/6!!)

Ας σημειωθεί ότι ο πρόεδρος του Δ.Σ. που είχε κάνει την πρόταση ν’ αρχίσουν οι στάσεις,έκανε την Τρίτη μέρα πρόταση του Δ.Σ. για την αναστολή τους (μια και δεν υπήρχε πολύ δουλειά στο εργοστάσιο) και συνέχισή τους σε περίοδο μεγάλων παραγγελιών. Μέσα από παρέμβαση διάφορων εργατών που τόνισαν πως κάτι τέτοιο θα σήμαινε αποτυχία, έγινε ψηφοφορία. Στους 62 που ψήφισαν, οι 60 ψήφισαν υπέρ της συνέχισης των στάσεων.

Παράλληλα με το Τσαγκαράδικο του ΙΣΙΔΩΡΟΥ ξεκίνησαν στάσεις και στο διπλανό τσαγκαράδικο του ΒΑΣΙΛΑΝΤΩΝΑΚΗ. Τα αιτήματα των εργατών
εκεί ήταν τα ίδια συν την επαναπρόσληψη 2 απολυμένων. Στου Βασιλαντωνάκη όμως η συμμετοχή στην απεργία δεν ήταν συνολική. Από τους 30 εργάτες απεργούσαν οι 19.

Στο εργοστάσιο του Ισιδώρου καθημερινά γινόταν συγκεντρώσεις των απεργών όπου συζητιόταν. και αντιμετωπιζόταν τα προβλήματα που υπήρχαν και τα πράγματα που έπρεπε να γίνουν. Κάθε Παρασκευή γινόταν η γενική συνέλευση των εργατών με απολογισμό του τι έγινε, αποφάσεις για το τι θα γίνει την επόμενη βδομάδα και μοίρασμα στους εργάτες των χρημάτων που συγκεντρώθηκαν από αλληλεγγύη και συμπαράσταση. Από την αρχή της απεργίας δημιουργήθηκε απεργιακή Επιτροπή από τους ίδιους τους εργάτες (συμμετείχαν μόνο 2 μέλη του Δ.Σ.) με καθαρά εκτελεστικό χαρακτήρα. Αποστολή της απεργιακής επιτροπής ήταν να βγάλει την απεργία προς τα έξω και να συντονίσει στην υλοποίηση των προτάσεων της συνέλευσης για οικονομική και ηθική συμπαράσταση και τέλος να μοιράσει τα χρήματα της οικονομικής συμπαράστασης στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του.

Επανειλημμένα εργάτες από την Απεργιακή Επιτροπή πήγαν σ’ όλες σχεδόν τις εφημερίδες ανακοινώσεις για την απεργία, τα αιτήματά της, την πορεία του αγώνα των εργατών, με αποτέλεσμα δυστυχώς μια φορά μόνο η Ελευθεροτυπία και δυο φορές ο Ριζοσπάστης, να αφιερώσουν από τρεις γραμμές. Τα μέλη της Απεργιακής Επιτροπής εναλλάσσονταν συνεχώς και ήταν άμεσα ανακλητά. Ιδιαίτερα προωθήθηκαν να συμμετάσχουν εργάτες που σε προηγούμενες απεργίες ήταν απεργοσπάστες, ώστε να αναλά­βουν ευθύνες και πρωτοβουλίες και μέσα από αυτή την πορεία να κρατήσουν και να μη σπάσουν την απεργία. Οι ουσιαστικές αρμοδιότητες για την απεργία πήγαζαν από τις συνελεύσεις και την Επιτροπή, ενώ το Δ.Σ. ήταν μια νομική κάλυψη και κρατούσε επαφή με την Ομοσπονδία. .

Η αυτοοργάνωση της απεργίας οφειλόταν σε δύο βασικά λόγους: Ο ένας είναι ότι το σωματείο δεν είναι κομματικοποιημένο -στις εκλογές υπάρχει ένα ψηφοδέλτιο- και δεν υπάρχουν κομματικά στελέχη. Ο άλλος λόγος είναι ότι οι περισσότεροι εργάτες, και κύρια οι νεώτεροι, είναι συνειδητοποιημένοι Ταξικά. Για παράδειγμα ήταν αποφασισμένοι να κρατήσουν την απεργία ακόμη κι αν θεωρείτο παράνομη.

Η στάση της εργοδοσίας

Οι αντιδράσεις του εργοδότη Ισιδώρου κυμαινόντουσαν από το να ισχυρίζεται ότι η απεργία τον συμφέρει γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έχει δουλειά (ώστε να σπάσει το ηθικό των εργατών) έως του να δίνει δουλειά για το σπίτι στους 4 απεργοσπάστες. Οι προσλήψεις και οι υπερωρίες είναι απαγορευμένες στη διάρκεια της απεργίας. Έτσι όταν οι απεργοί έμαθαν για τις υπερωρίες των απεργοσπαστών έγιναν κάποιες μικροσυμπλοκές με άμεσο αποτέλεσμα να μειωθούν οι απεργοσπάστες σε 2. Στο διπλανό εργοστάσιο ο Βασιλαντωνάκης ξεκίνησε με απειλές για απολύσεις στους εργάτες που είχαν τη μεγαλύτερη οικονομική ανάγκη ενώ έστειλε και εξώδικο στα σπίτια τους.

Προκειμένου να σπάσει το ηθικό των απεργών και την ίδια την απεργία ο Ισίδωρος ματαίωσε παραγγελίες και τελικά έμεινε χωρίς δουλειά. Οι εργάτες αποθαρρυμένοι και οικονομικά στριμωγμένοι ανέστειλαν την απεργία με τους παρακάτω όρους: καμιά απόλυση. Εφ’ όσον μέχρι το Πάσχα πάρει παραγγελίες θα δώσει με κάποιο έμμεσο τρόπο αύξηση στους εργάτες. (Τελικά ούτε παραγγελίες πήρε, ούτε αύξηση έδωσε. Το εργοστάσιο δουλεύει για να έχει στοκ η αποθήκη). Μόνο εφ’ όσον δεν έχει δουλειά θα γίνουν απολύσεις ή θα μειωθούν οι ώρες εργασίας (Στα τσαγκαράδικα, 2 φορές το χρόνο, σε συγκεκριμένες εποχές πέφτει συχνά η ζήτηση – παραγγελίες. Λέγονται περίοδοι κεσατιού. Σ’ αυτές τις εποχές και για 2,5 μήνες τη φορά έχει το δικαίωμα ο εργοδότης να περιορίζει τη δουλειά σε 4,5 μεροκάματα τη βδομάδα). Για το τι από τα δύο θα γίνει θα το αποφασίσουν οι ίδιοι οι εργάτες.

Ο εργοδότης με το τέλος της απεργίας δεν έκανε απολύσεις αλλά μήνυσε τα μέλη του Δ.Σ. και την Ομοσπονδία, ζητώντας συνολικά 12.000.000 δραχμές (100.000 από κάθε εργάτη μέλος) και 3 μήνες φυλάκιση. Στο εργοστάσιο του Βασιλαντωνάκη με τη λήξη της απεργίας έγιναν απολύσεις.

Το Ιστορικό του «Ισιδώρου»

Ο εργοδότης Ισιδώρου ξεκίνησε προδιχτατορικα σαν μια μικρή Βιομηχανία στις Τρεις Γέφυρες που απασχολούσε μια χούφτα δάνεια. Οι περισσότεροι δούλευαν 6 το πρωί με 10 το βράδυ χωρίς να πληρώνονται τις υπερωρίες. Η εκμετάλλευση ανήλικων και Πακιστανών ανέβαζε στα ύψη την παραγωγή και μείωνε στο ελάχιστο το κόστος. Στη διάρκεια της χούντας, με δάνεια, αγοράστηκε η σημερινή έκταση και κτίστηκε το εργοστάσιο. Ουσιαστικά πρόκειται για δύο ενωμένα εργοστάσια, που με τη μελετώμενη απόφαση της κυβέρνησης για επανεκτίμηση της αξίας των πάγιων στοιχείων, θα φθάσει η αξία τους σε τεράστια ύψη.

Ο εργοδότης πιστός στην παράδοση, παράλληλα με το εργοστάσιο έχει ξεκινήσει μια αλυσσίδα 10 καταστημάτων σε εμπορικές περιοχές της πρωτεύουσας. Ήδη έχουν ανοίξει 6. Κρατά έτσι αφ’ενός τη διάθεση αποκλειστικών σχεδίων στην αγορά, αφ’ετέρου συγκεντρώνει στις σέπες του και το εμπορικό και το χονδρικό κέρδος. Έφτασε να απασχολεί 250 εργάτες που σήμερα έγιναν 80 επειδή μετά την άνοδό του, έριξε την ποιότητα των παπουτσιών και έχασε αγοραστές στο εξωτερικό. Ο ίδιος φυσικά δεν έχασε καθόλου, αντιθέτως μάλιστα, ασχολούμενος με το εμπόριο των παπουτσιών. Σήμερα αδυνατεί να πληρώσει αύξηση στους εργάτες από αυτά που του περισσεύουν από το τάισμα των σκυλιών του, τα 4 αυτοκίνητά του, το κότερο του και τη βίλα του. Σε λίγο μάλιστα θα κλείσει το εργοστάσιο και θα πετάξει τους εργάτες στο δρόμο, ενώ ο ίδιος θα είναι πλέον ιδιοκτήτης 10 εμπορικών μαγαζιών παπουτσιού!

Η αλληλεγγύη στους απεργούς

Η αλληλεγγύη και η ενίσχυση των απεργών ήταν ένα πρωταρχικό μέλημα των εργατών. Η απεργία αποφασίστηκε ενώ οι εργάτες είχαν να δουλέψουν ολόκληρη τη βδομάδα από πριν τα Χριστούγεννα. Το οικονομικό ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά. Η ομοσπονδία κάλυψε την απεργία νομικά ενώ έδωσε και οικονομική ενίσχυση. Η απεργιακή επιτροπή έβγαλε κουπόνια που κυκλοφόρησαν σε διάφορα σωματεία και εργοστάσια. Ουσιαστική ήταν η βοήθεια που στάλθηκε απ’ όλα τα τσαγκαράδικα συμπεριλαμβανομένων και των επαρχιακών. Από τις πρώτες μέρες της απεργίας ενίσχυσαν οικονομικά τους απεργούς οι ομάδες και έντυπα του αντιεξουσιαστικού χώρου: Ανατροπή, Χωρίς Ορια, Δοκιμή, Εναλλακτική Κίνηση Πατησίων. Επίσης οι Ανεξάρτητες Εργατικές Σισπειρώσεις αλλά και άτομα από τους χώρους αυτούς.

Εργάτες και συνδικαλιστές από εργοστάσια και σωματεία επισκέφθηκαν τους απεργούς, κουβέντιασαν για τις εμπειρίες τους και τους συμπαραστάθηκαν ηθικά και υλικά. Εργάτες της απεργιακής επιτροπής επισκέφθηκαν και το δήμαρχο Περιστεριού για να ζητήσουν οικονομική ενίσχυση, αλλά τους πέταξαν έξω κακήν κακώς. Την επόμενη οι εργάτες του Ισιδώρου και Βασιλαντωνάκη φτάνουν με πορεία στο Δημαρχείο. Μετά την ενέργεια αυτή ο δήμαρχος και δύο μέλη του Δ.Σ. υπόσχονται να λυθεί η «παρεξήγηση» και επισκέπτονται το εργοστάσιο. Εκεί αναφέρονται σ’ όλα τα αιτήματα εκτός απ’ αυτό της αύξησης, του κυριότερου δηλαδή. Αποδοκιμαζόμενοι από τους εργάτες υποσχέθηκαν να βοηθήσουν με 400.000 δρχ. (Για χα λεφτά αυτά χρειαζόταν έγκριση της Νομαρχίας που δεν υπήρχε περίπτωση να δοθεί). Η υποκρισία των οργάνων της κυβέρνησης φάνηκε όταν οι εργάτες τους πρότειναν να δώσει η Δημαρχία όχι 400.000 αλλά 4.000 από λεφτά που ήδη υπάρχουν και φυσικά αυτή δεν δέχτηκαν.

Στη διάρκεια της απεργίας οι εργάτες του Ισιδώρου διοργάνωσαν ποδοσφαιρικό αγώνα με τους εργάτες του Χένες Κλαμπ στο Καματερό (γιατί δεν τους έδιναν γήπεδο στο Περιστέρι) και όλα τα λεφτά δόθηκαν στους απεργούς.

Η συμμετοχή των απεργών στη γενική απεργία της 27 Φλεβάρη

Στην απεργία της 27 Φλεβάρη οι απεργοί του Ισιδώρου συμμετείχαν με δικά τους πανό και πικέττες ενώ ήρθαν με πορεία από το Περιστέρι ως την Ομόνοια. Τα συνθήματα τους όπως φαίνονται και στις φωτογραφίες είναι εύγλωττα και φανερά διαφοροποιούμενα από τους επίσημους οργανωτές της Εργατικής συγκέντρωσης. «Τα αγαθά ανήκουν σ’ αυτούς που τα παράγουν», Η αυτοδιεύθυνση, των εργατών θα γίνει ο τάφος των καπιταλιστών κ.λ.π. Με τα συνθήματα αυτά στις πικέττες τους οι απεργοί Βρέθηκαν από κάποια στι­μή και μετά να κρατάν το πανό της Ομοσπονδίας Δέρματος (προπύργιο του ΚΚΕ). Γύρω τους άρχισαν να συγκεντρώνονται ομάδες περιφρούρησης της ΕΣΑΚ που έκπληκτοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβαινε!

Τι είχε γίνει. Οι απεργοί του Ισιδώρου είχαν τοποθετηθεί αμέσως μετά το πανό της Ομοσπονδίας στη Βάθης. Σε κάποια στιγμή κουράστηκαν τα γεροντάκια που το κρατούσαν και ζήτησαν τη βοήθεια των εργατών του Ισιδώρου που έτυχε νάνε οι «γνωστοί» της ΕΣΑΚ. Τελικά όμως η κινητοποίηση της «περιφρούρησης» ήταν δίχως αποτέλεσμα μιας και οι «προβοκάχορες» διαδήλωσαν με το πανό της Ομοσπονδίας, αλλά μετά το επέστρεψαν…

Μια ακόμα πρωτοβουλία των απεργών ήταν η 2ωρη στάση- συμπαράστασης που διοργανώθηκε σ’ όλα τα εργοστάσια του Περιστεριού και η συγκέντρωση έξω από του Ισιδώρου. Μετά τη συγκέντρωση κάπου 300 ατόμων πραγματοποιήθηκε πορεία στο γειτονικό εργοστάσιο του Βασιλαντωνάκη, όπου δούλευαν 10-12 απεργοσπάστες. Οι διαδηλωτές τους φώναζαν να κατέβουν ενώ αυτοί τους έδειχναν τις κλειδωμένες πόρτες. Οι απεργοί έγραψαν συνθήματα στους τοίχους και απειλούσαν να ανοίξουν αυτοί τις πόρτες αν δεν τις ξεκλειδώσει ο Βασιλαντωνάκης. Έφτασαν όμως έγκαιρα οι μπάτσοι και μετά από συνεννοήσεις τους με τον εργοδότη ανοίχτηκαν οι πόρτες και 5-6 απεργοσπάστες πέρασαν στους απεργούς ενώ η συγκέντρωση διαλύθηκε ήσυχα.

Η επιθεώρηση Εργασίας στο πλευρό της Εργοδοσίας

Ενώ ο Ισιδώρου ισχυριζόταν από τη μια ότι τον συμφέρει η απεργία γιατί το εργοστάσιο δεν έχει δουλειά από την άλλη έβγαζε κρυφά υλικά από το εργοστάσιο και τα έστελνε κρυφά σε άλλα εργοστάσια με IX. Μια μέρα ένα τέτοιο αυτοκίνητο έγινε αντιληπτό από τους απεργούς ενώ έβγαινε φορτωμένο από το εργοστάσιο και ακινητοποιήθηκε δυναμικά. Σχεδόν αμέσως έφτασαν οι μπάτσοι ενώ οι απεργοί το ξεφόρτωσαν. Επί τόπου ήρθαν και ο προϊστάμενος της επιθεώρησης Εργασίας Αιγάλεω με δύο υπαλλήλους.

Ο προϊστάμενος μετά από έντονες διαμαρτυρίες των απεργών αποφάσισε να σημειώσει το γεγονός στα χαρτιά του. Όχι όμως σαν γεγονότα που είδε και ο ίδιος αλλά – όπως ισχυρίζονται οι εργάτες. Η στάση του κρατικού υπαλλήλου ξεσήκωσε τους εργάτες που αγανακτισμένοι άρχισαν τις διαμαρτυρίες και τις αποδοκιμασίες, εναντίον της “επιθεώρησης της εργοδοσίας» όπως τους ξεφώνιζαν. Εξοργισμένος ο προϊστάμενος και οι δύο υπάλληλοι κατευθύνονται προς τον Ισιδώρου. Ενώ όμως βρίσκονται στο ασανσέρ για κακή τους τύχη – πέφτει- η ασφάλεια και αποκλείονται μέσα για 1/2 ώρα. Όταν κάποτε σηκώθηκε η ασφάλεια οι υπάλληλοι της Επιθεώρησης διαμαρτυρήθηκαν ότι κ­ποιοι, ενώ ήταν εγκλωβισμένοι στο ασανσέρ, τους έβριζαν -ρουφιάνους και τσάτσους του ΠΑΣΟΚ και της εργοδοσίας. Μέσα στο γραφείο του Ισιδώρου ακούστηκε να του λένε στη συνέχεια: Αν τολμήσεις να τους δώσεις αυτά που ζητάνε θάμαστε οι πρώτοι που θα Σε κρεμάσουμε!!

Η απεργία στα τσαγκαράδικα του Ισιδώρου και του Βασιλαντωνάκη, χωρίς να είναι η μοναδική τέτοια, ήταν μια διαφορετική απάντηση από τη μεριά των εργατών απέναντι στα μέτρα υπέρ των βιομηχάνων και του κεφαλαίου, που πήρε η κυβέρνηση της αλλαγής αλλά και απέναντι στην αδράνεια και την παθητικότητα που πέρασαν οι επίσημες συνδικαλιστικές παρατάξεις με πραγματικά στημένες “γενικές απεργίες”. Μπορεί να απέτυχε σαν απεργία αλλά φανέρωσε ένα τεράστιο δυναμικό και διάθεση που υπάρχει στους εργατικούς χώρους έξω από τις επίσημες συνδικαλιστκές παρατάξεις. Τα αιτήματα της απεργίας δεν ικανοποιήθηκαν αλλά φανερώθηκε η επιτατική ανάγκη για την ταξική αλληλεγγύη και την ανάπτυξη και συντονισμό των εργατικών αγώνων ενάντια στην ιερή συμμαχία κράτους και εργοδοτών.

Πρόκειται ίσως για πράγματα γνωστά και χιλιοειπωμένα που γεμίζουν σελίδες με συνεντεύξεις, αναλύσεις κλπ. Όσο όμως τα αφεντικά με τη βοήθεια του κράτους επαναλαμβάνουν τα λόγια του Ισιδώρου σ’ έναν εργάτη με 5 παιδιά, 8 μήνες άνεργο: «Είσαι τεχνίτης. Το βασικό είναι 1800. Θα παίρνεις 1600. Αν δεν θέλεις, φύγε». Όσο οι νέοι εργάτες αρνούνται να παγιδευτούν μέσα στα επίσημα συνδικάτα και στους στημένους «αγώνες» τους, η προοπτική της αυτοοργάνωσης των ταξικών αγώνων έξω από τα επίσημα κομματικά συνδικάτα ενάντια στο κράτος και τ’ αφεντικά, θα είναι μια ρεαλιστική προοπτική. Αρκεί να κάνουμε όλα όσα μπορούμε να κάνουμε.

Εφημερίδα Δοκιμή Αρ. Φύλ. 5 (διπλό τεύχος) Μάρτης- Μάης 1986

Προσθήκες σε σχέση με το ζήτημα της οργάνωσης

Μερικοί/ες μπορεί διαβάζοντας αυτή την μπροσούρα να πουν ότι το έχω “ξεχειλώσει” το θέμα, όμως λόγω του ότι δεν είμαι κάποιος αποστασιοποιημένος ιστοριογράφος, αλλά ένα δρών πολιτικό υποκείμενο για πολλά χρόνια μέσα στο αναρχικό κίνημα είμαι “υποχρεωμένος” να πω εδώ – πολύ συνοπτικά – δυο λόγια για το ζήτημα της οργάνωσης του αναρχικού κινήματος.

Ενα μικρό απάσπασμα:

Για τους αναρχικούς το ζήτημα της οργάνωσης σε ευρύτερη συσσωμάτωση πέραν από τα όρια της ομάδας πολιτικής συγγένειας του ευκαιριακού- συγκυριακού συντονισμού και της τοπικότητας, από την μια τίθεται οριακά γιατί δοκιμάζεται το αξιακό στην πράξη λ.χ. αν όντως είναι δυνατόν να οργανωθεί η κοινωνία σε ευρύτερα σύνολα χωρίς ιεραρχία και συγκεντρωτισμό κλπ (αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση) και για αυτό από την άλλη είναι το μισό του αγώνα. Το άλλο μισό είναι ο ίδιος ο αγώνας. Φυσικά τότε δεν είχαμε την άποψη ότι καλύτερα μη οργανωμένοι παρά άσχημα, μη αναρχικά οργανωμένοι.

{…} Σίγουρα το ζήτημα της οργάνωσης δεν είναι εννοιολογικό, από την άλλη θα επαναλάβουμε με  έναν κουραστικό τρόπο ότι η οργάνωση δεν λύνει όλα τα προβλήματα. Είμαστε της άποψης ότι καλύτερα μη οργανωμένοι παρά άσχημα, μη αναρχικά οργανωμένοι . Όμως μπορούμε να ξεκινήσουμε τουλάχιστον σε ένα πρώτο επίπεδο να οργανώνουμε με σαφήνεια και συνοχή το ποιοί είμαστε και τι θέλουμε.  Γνωρίζουμε  ότι για να περάσουμε σε μια σοβαρή διαδικασία αμφισβήτησης και ανατροπής των αφεντικών και να γκρεμίσουμε την οργάνωση τους, το κράτος,  πρώτα από όλα χρειάζεται οι ανατροπείς να έχουνε μεταξύ τους κοινότητα απόψεων, ιδεών και πεποιθήσεων. Από αυτή την κοινότητα εκπορεύονται οι κοινές θελήσεις.

Για τους αναρχικούς, πτυχή αυτής της διαδικασίας και προωθητική για αυτή τη διαδικασία, είναι η επεξεργασία  προγράμματος από μέρους των διαφορετικών αναρχικών ομάδων, οι οποίες, σε συνάρτηση με την επί μέρους συνείδηση που έχουν για την διαδικασία, αγωνίζονται με διαφορετικούς τρόπους μέσα στα πλαίσια της ταξικής κοινωνίας. Αυτή η επί μέρους συνείδηση εκφράζεται με τις ιδέες, και τις θεωρητικές αντιλήψεις. Όμως, χωρίς κοινή στόχευση και συλλογική δράση, χωρίς συνεκτικότητα λόγου, αλλά και μέσων και σκοπών, οι αγώνες των αναρχικών οι οποίοι αναπτύσσονται, δύσκολα μπορούν να ξεφύγουν από τη μερικότητα  την αποσπασματικότητα και την ασυνέχεια. Με λίγα λόγια απέχουμε πολύ ακόμα από το να μιλάμε με όρους κινήματος .

Ως αναρχικό  κίνημα θεωρούμε ένα εκτεταμένο  σύνολο δίκτυο  ανθρώπων που δρα συλλογικά μέσα στην κοινωνία, έχοντας ως στόχο, μέσα από κοινές θέσεις, περιεχόμενα και αξίες, την υπέρβαση του εκμεταλλευτικού – εξουσιαστικού συστήματος, θέλοντας να οργανώσει την κοινωνική ζωή από «κάτω» προς τα «πάνω», χωρίς εκμετάλλευση, ιεραρχία  και καταπίεση από άνθρωπο σε άνθρωπο. {…]

{…} Από τη στιγμή που ένα μέρος του κινήματος μας παύει  να είναι κολλημένο επίμονα στην ιδεολογία της αδιαρθρωσίας, της μερικότητας, της αποσπασματικότητας, της ασυνέχειας  και του ατομιστικού αφορμαλισμού, θα είναι έτοιμο και ώριμο  να αναπτύξει  εκείνες τις μορφές οργάνωσης που θα ταιριάζουν καλύτερα στην αναρχική, ελευθεριακή  λειτουργία του. Δυστυχώς, στην εποχή του μη αυτονόητου και της σύγχυσης,  είμαστε υποχρεωμένοι να μιλάμε για την «κοινωνική αναρχία», λες και δεν είναι. Εδώ χρειάζεται να διευκρινίσουμε κάτι. Εμείς θεωρούμε την άμεση δημοκρατία σαν ιδιοσυστατικό της αναρχίας, αλλά ακόμη και η  περιεκτική είναι πιο  κοντά με τις αναρχικές, ελευθεριακές αρχές με την  έννοια της Μπακουνικής κληρονομιάς, παρά με αυτό το νιχιλικό, στιρνερικό συνοθύλευμα αρνητικών θελήσεων που θέλει να αποκαλείται τυχοδιωκτικά  αναρχικό. Η άμεση δημοκρατία είναι το οξυγόνο και η  γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση, το καύσιμο της αναρχίας, ενώ οι οργανώσεις, συλλογικότητες και λοιπές συσσωματώσεις μας  είναι οχήματα προς την ελευθεριακή κοινωνία.

Οι οργανώσεις μας είναι συλλογικές οντότητες – ζωτικότητες και προπάντων αντιθεσμίσεις, στις οποίες η αναρχία σαν κοινωνική δυνατότητα βιώνεται προς τα μέσα και  επιβεβαιώνεται προς τα έξω  (όσο γίνεται) σε μικρογραφία. Οι οργανώσεις μας,  δεν πρέπει να είναι μόνο λειτουργικά εργαλεία σαν των εξουσιαστών όπου ένα πεφωτισμένο διευθυντήριο τις χρησιμοποιεί   για να καταλάβει την κυβερνητική εξουσία είτε με τις εκλογές, είτε με έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα.  Οργάνωση σημαίνει και οργανισμός (συνασπισμός κυττάρων). Τι παραπάνω από ομοσπονδία κυττάρων είναι ο οργανισμός του ανθρώπου και των άλλων πλασμάτων; Έτσι βλέπουμε την οργάνωση. Σαν μια οργανική  φυσική κατάσταση που δεν είναι στατική.

 Οι οργανώσεις που προτείνουν οι αναρχικοί είναι ζωντανοί οργανισμοί, αντιθεσμίσεις, μια ρωγμή μέσα στον ιστορικό χωροχρόνο της κυριαρχίας. Γι΄αυτό είναι δύσκολο για τους αναρχικούς λόγω του  ότι εναντιώνονται στην πραγματικότητα (δηλαδή το κράτος, την κάθετη υπερδομή), να είναι υποχρεωμένοι να ζουν μέσα σε αυτή την πραγματικότητα και παράλληλα να της εναντιώνονται. Από εδώ προκύπτει πολλές φορές η δυσπιστία για την οργάνωση αλλά και  ο φόβος για πειραματισμό, φόβος για τυχόν λάθη, παραλείψεις και αποτυχημένες προσπάθειες.  Εμείς δεν έχουμε να ακολουθήσουμε καμιά πεπατημένη σε σχέση με τους εξουσιαστές και ιδιαίτερα της αριστεράς που αναπαράγουν τις αστικές  κάθετες δομές (το λενινιστικό «κόμμα νέου τύπου») είτε σε χαλαρή είτε σε σφιχτή μορφή στο εσωτερικό τους.

Περισσότερο από όλα, θα πρέπει να πειραματιστούμε με διάφορα είδη  αντιιεραρχικής   δομής και να αναπτύξουμε μια ποικιλία τεχνικών για χρήση σε διαφορετικές περιπτώσεις, αναγνωρίζοντας ότι  χρειάζονται και νέες ιδέες για το ζήτημα της οργάνωσης. Αλλά, πριν προχωρήσουμε στον έξυπνο πειραματισμό, είναι χρήσιμο  να δεχτούμε την ιδέα πως δεν υπάρχει κανένα έμφυτο κακό στην ίδια την έννοια της  δομής – παρά μονάχα στην υπερβολική χρήση της – είναι χρήσιμο όμως να καταλάβουμε ότι οι ομάδες και οι διαδικασίες στις  συνελεύσεις τους  χρειάζεται να διέπονται από μια «αναρχική  τυπικότητα».

Όχι μόνο γιατί πολλές φορές  «ο τύπος κάνει την ουσία» αλλά και γιατί έτσι αποφεύγουμε να ολισθήσουμε σε άτυπες ιεραρχίες. Δεν μπορεί  να μετατρέπεται η καθημερινή ζωή σε διαδικασία συνέλευσης γιατί έτσι χάνεται η ουσία της – εκτός του ότι έχουμε ανάγκη και την χαλάρωση – ή από την άλλη να μετατρέπεται η συνέλευση και η δράση σε εικοτολογία και η χαλαρότητά μας να τη μετατρέπει σε ιδιωτική κοινωνία και να χάνουμε την δημόσια σφαίρα.   Όσο ασχολούμαστε με αυτούς τους προβληματισμούς  να έχουμε στο νου μας και μερικές ακόμα αρχές λειτουργίας  που είναι αναγκαίες για ένα  αμεσοδημοκρατικό οριζόντιο – κυκλικό  τρόπο οργάνωσης και δράσης.

Μερικές από τις «παραδοσιακές» παλιές τεχνικές θα αποδειχτούν χρήσιμες αν και όχι τέλειες. Άλλες πάλι θα μας βοηθήσουν να δούμε τι δεν πρέπει να κάνουμε για να φτάσουμε σ’ ορισμένους στόχους με τις λιγότερες «θυσίες» για τα άτομα  και το κίνημα, επιπλέον θα μπορέσουμε να αποφύγουμε την αναπαραγωγή στην εσωτερική μας συγκρότηση  αλλοτριωμένων  συμπεριφορών και τάσεων του κυρίαρχου συστήματος, δηλαδή του καπιταλισμού. {…}

{…} Ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι η συνειδητοποίηση και η προσπάθεια εξάλειψης μιας σημαντικής  αντίφασης που υφίσταται εντός του κινήματος και που  για μας τους αναρχικούς, παίρνει πολλές φορές οριακές διαστάσεις.  Το δέον είναι, εφόσον την αναγνωρίζουμε, να καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για την άρση της. Το μη δέον είναι το να την αγνοούμε, αλλά και όταν παραδεχόμαστε την ύπαρξη της να μην είμαστε διατεθειμένοι να πράξουμε για την υπέρβασή της.

Ενώ κατανοούμε ότι κουβαλάμε συνήθειες και αντιλήψεις του κόσμου που ζούμε (αλλά και θέλουμε να αλλάξουμε), γνωρίζοντας ότι υπάρχουν ατομικές και συλλογικές ανεπάρκειες (κανείς τέλειος, όχι με την θρησκευτική έννοια ούτε με την φιλοσοφική τελεολογία), πολλές φορές αναπαράγουμε αυτόν τον κόσμο στο εσωτερικό μας, στις μεταξύ μας σχέσεις. Αυτό καταντάει την αναρχία αναξιόπιστη και χιμαιρική επιβεβαιώνοντας αυτούς που ισχυρίζονται ότι είναι αδύνατες οι κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων χωρίς ιεραρχία και κυριαρχία.

Το μη δέον είναι, ότι ξέροντας  πως από το κέλυφος της παλιάς κοινωνίας θα γεννηθεί η νέα, εντούτοις δε βρίσκουμε εκείνες τις διαδικασίες και τα συλλογικά εκείνα εργαλεία  για να αποτρέπουμε την αναπαραγωγή αυτών των παλιών συνηθειών στις μεταξύ μας σχέσεις (ιδιαίτερα όταν οι παλιές συνήθειες αναπαράγονται με την μορφή της «άτυπης ιεραρχίας» και των  αόρατων διευθυντηρίων λήψης αποφάσεων που είναι δύσκολο λόγω του ότι είναι «αόρατα» να ελεγχθούν και να εξαλειφθούν).

Το δέον είναι, το να παλεύουμε να ξεπεραστεί, όσο είναι δυνατόν, η συνείδηση της ιεραρχίας-κυριαρχίας και των διακρίσεων-προνομίων μεταξύ των ανθρώπων (ιδιαίτερα στον τρόπο που παίρνουμε και υλοποιούμε τις συλλογικές μας αποφάσεις) και το να μη φοβόμαστε να πειραματιστούμε με νέες πρακτικές, ενάντια στη δύναμη της συνήθειας που παράγει συντηρητισμό.

Θα αφήσουμε κατά μέρος τους ισχυρισμούς ότι «οποιαδήποτε οργάνωση οδηγεί αναπόφευκτα στην ολιγαρχία»  και ότι η ατομικότητα είναι το παν,  (αυτή είναι μια κατάσταση που ταιριάζει καλύτερα στη ζωή της αρκούδας ως ζώο που διαβιεί ατομικά). Στην ανθρώπινη διάσταση δε χρειάζεται να αποδεικνύουμε το αυταπόδεικτο, ότι δηλαδή στη μοναξιά δεν τίθεται ζήτημα ελευθερίας, στη μοναξιά δεν τίθεται ζήτημα ισότητας. Η αναρχία αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο μέσα από τον δισυπόστατο χαρακτήρα του: από τη μια, ο ατομικός-ιδιωτικός και από την άλλη, ο συλλογικός-δημόσιος που πρέπει να εκπληρώνονται και οι δύο και ο ένας να μην ζει εις βάρος του άλλου.

Δεν μπορεί να υπάρχει  ατομικότητα χωρίς  κοινωνικότητα  και  κοινωνικότητα χωρίς ατομικότητα.  Γιατί το να μιλάει κανείς για το άτομο ως διαχωρισμένο από τις κοινωνικές του ρίζες και τις κοινωνικές του περιπλοκές είναι τόσο κενό νοήματος, όσο το να μιλάει  κανείς για μια ζωή χωρίς οξυγόνο, για μια κοινωνία άδεια από ανθρώπους άρα και θεσμούς. Ο εξανθρωπισμός του ανθρώπου πραγματοποιείται μέσω των σχέσεων του με τους άλλους ανθρώπους δηλαδή μέσω της κοινωνίας, γι΄ αυτό ο «νόμος της κοινωνικής αλλαγής είναι ο καλύτερος ανθρώπινος νόμoς». Μ. Μπακούνιν

 Γι αυτό όσο εμείς οι αναρχικοί δεν προτείνουμε μια άλλη εφικτή οργάνωση της κοινωνίας (όχι με την μορφή του σχεδιασμού αλλά με την μορφή της υπέρβασης του υπάρχοντος), όσο εμείς οι αναρχικοί δεν διάγουμε ένα βίο όσο το δυνατόν κοντά στις αρχές μας, αλλά και με το παράδειγμα μας σαν στάση ζωής (άλλωστε για να αλλάξουμε τον κόσμο χρειάζεται πρώτα να αλλάξουμε τους εαυτούς μας) τόσο θα διαιωνίζεται στις συνειδήσεις των καταπιεσμένων-εκμεταλλευομένων της σημερινής εποχής,  ο ιστορικός ρόλος  της οργάνωσης του καπιταλισμού, το  σύγχρονο εθνικό ή διεθνοποιημένο κράτος, η ιεραρχία και η κυριαρχία σε όλα τα επίπεδα που απορρέουν από αυτό.

Ο αναρχισμός θεωρεί ως μία από τις πρώτιστες αρχές του τη  θέση βάσει της όποιας μόνον ελευθεριακά μέσα μπορούν να χρησιμοποιηθούν (και όχι απλώς «θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν»), για να οικοδομηθεί με επιτυχία μια ελευθεριακή  κομουνιστική κοινωνία. Αυτή είναι  και ή σημασία της άποψης του Μπακούνιν (ή όποια θεωρήθηκε σαν ένας παραλογισμός από μερικούς αντιπάλους του), όταν υποστήριζε  ότι «η ελευθερία μπορεί να δημιουργηθεί μόνον από την ελευθερία».

Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, το αναρχικό – αντιεξουσιαστικό κίνημα πρέπει να είναι ένας μικρόκοσμος της νέας κοινωνίας, η οποία, τοιουτοτρόπως, έρχεται στο φως «δημιουργημένη μέσα στο κέλυφος της παλιάς».  Η νέα ανθρωπότητα δεν μπορεί να δημιουργηθεί για να ζήσει σε μια κοινότητα χωρίς κυριαρχία και ιεραρχία, εάν καθοδηγείται από μία επαναστατική ελίτ. (κάτοχο του μυστικού της φύσης του  επαναστατικού κινήματος), ή εάν οι δομές των επαναστατικών οργανώσεων είναι διαμορφωμένες με βάση τα μοντέλα των ιεραρχημένων οργανώσεων της αστικής κοινωνίας. Οι επαναστατικές δομές πρέπει, αντιθέτως, να εμπεριέχουν την ανάπτυξη της αυτοσυνείδησης, της υπευθυνότητας, της αυτοδιεύθυνσης και της ελεύθερης δραστηριότητας.   Η  νέα ανθρωπότητα όταν και εφόσον θελήσει να λέγεται νέα πρέπει να δημιουργηθεί  όχι διά μέσου μιας νέας κατάκτησης της εξουσίας, αλλά με τη δημιουργία νέου τύπων ανθρωπίνων κοινωνικών  σχέσεων.{…}

Τις θέσεις μου για την οργάνωση τις έχω δημοσιεύσει επανειλημμένα στο  σαιτ Indymedia πχ δείτε: Αναρχισμός, οργάνωση και τάξη https://athens.indymedia.org/post/1540126/ , και μέσα από δυο βιβλία:

1) Αναρχείο :: Το ζήτημα της οργάνωσης [2η έκδοση]

2) Αναρχείο :: Οργάνωση και αγώνας για την αναρχία

Όλη η μπροσούρα  σε pdf: 1986 – 87 Δυο ημερομηνίες σταθμός αλλά και καμπής για το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα

 Πρώτο προσχέδιο δημοσίευσης  20/04/2015 εδώ:

https://athens.indymedia.org/post/1543226/