Ο Μινώταυρος ζει και βασιλεύει

Επιμέλεια δημοσίευσης: Γιώργος Μεριζιώτης

Ο Μινώταυρος ζει και βασιλεύει.

{…} Είναι μύθος ότι ο Θησέας εξόντωσε τον Μινώταυρο, στην ουσία «ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει». Στην νέα εποχή το ένα κέρατο του είναι το έθνος, η πατρίδα και ο θεός. Το άλλο η εξουσία, το κράτος και ο καπιταλισμός. Το μεγάλο του στομάχι και η ακόρεστη πείνα του αναζητεί συνεχώς ανθρώπους για τροφή.

Η διαφορά του σύγχρονου με τον αρχαίο Μινώταυρο είναι ότι του σύγχρονου δεν του προσφέρονται άνθρωποι ως θυσία, φόρο υποτέλειας για τροφή όπως στον αρχαίο. Σήμερα αυτή η θυσία του προσφέρεται ή εθελοντικά ή ως παράπλευρα θύματα- απώλειες.

Ελάχιστα έχει εξελιχθεί η ανθρωπότητα, παραμένει η αρχαία σκουριά της εξολόθρευσης με σύγχρονους επιστημονικούς – τεχνολογικούς τρόπους και το ατέρμονο παιχνίδι του θύτη, θύματος ή του θύματος που γίνεται θύτης.

Στην λεγόμενη και νεωτερική εποχή, ο κάθε λαός έχει δικαίωμα στον εθνικό του αυτοκαθορισμό, την εθνική αυτοδιάθεση και αυτονομία.

Είχε – έχει όμως μερίδιο και στον εθνικισμό, τον σοβινισμό, τον ρατσισμό, στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό και μισαλλοδοξία. Έχει μερίδιο έμμεσο ή άμεσο στην φρίκη, τον εξανδραποδισμό, τον όλεθρο και στη σφαγή για λόγους εθνικής καθαρότητας, θρησκευτικής ορθότητας ή εθνικού, κρατικού και οικονομικού συμφέροντος.

Τα κράτη – σε πολλές περιπτώσεις – δημιουργούν το έθνος, όπως στην περίπτωση του Ισραήλ. [¹] και το έθνος – σε κάποιες περιπτώσεις – δημιουργεί το κράτος. Η μπροσούρα του Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν (1814 – 1876) «Θεός και Κράτος » (δυστυχώς) παραμένει ακόμα αξεπέραστη αν και γράφτηκε σχεδόν πριν 150 χρόνια. [²]

Το κάθε κράτος [³] εκτός ότι εδραιώνει και παγιώνει την ταξική κοινωνία, προσπαθεί στην επικράτεια του και επιβάλει με άμεση ή έμμεση βια την εθνική ομοιογένεια. Όταν συναντά δυσκολίες, προχωρούσε (ή προχωράει ακόμα σε κάποιο βαθμό όπως στην Παλαιστίνη) σε εθνοκάθαρση ή γενοκτονία.

Το τραγικό αλλά και συνάμα γελοίο είναι όταν μεταξύ των συνόρων γειτονικών κρατών εγκλωβίζονται ένθεν και ένθεν μειονοτικοί πληθυσμοί και το ένα κράτος ενώ καταπιέζει ή καταστέλλει την μειονότητα του άλλου κράτους στο εσωτερικό του, καταγγέλλει το άλλο κράτος ότι καταπιέζει ή καταστέλλει την δικιά του εθνική μειονότητα στην επικράτεια του.

Ο κάθε εθνικισμός [⁴] θέλει να περιβάλλεται από έναν μύθο ενδόξου ηρωικού παρελθόντος το οποίο θεωρεί ότι ειναι ανώτερο των άλλων, ο Shlomo Sand γράφει σχετικά:

«… Κάθε ιστορία περιέχει μύθους, αλλά εκείνοι, που καραδοκούν εντός της εθνικής ιστοριογραφίας, είναι ιδιαίτερα ξεδιάντροποι. Οι ιστορίες των λαών και των εθνών έχουν σχεδιαστεί, όπως τ’ αγάλματα στις κεντρικές πλατείες των πόλεων: οφείλουν να είναι μεγαλόπρεπες, επιβλητικές, ηρωικές.

Έως το τελευταίο τέταρτο τού 20ού αιώνα, η ανάγνωση μιας εθνικής ιστορίας θύμιζε την ανάγνωση μιας αθλητικής εφημερίδας: ο συνήθης, σχεδόν φυσικός, διαχωρισμός ήταν «εμείς» και «όλοι οι άλλοι».

Για περισσότερο από έναν αιώνα, η παραγωγή του «εμείς» υπήρξε έργο ζωής για τους εθνικούς ιστορικούς και αρχαιολόγους, το επίσημο ιερατείο τής μνήμης…». ( Shlomo Sand: Πώς Επινοήθηκαν οι Εβραίοι ) {…} Απόσπασμα από το αφιέρωμα: Παλαιστίνιοι/ες: Οι “Ινδιάνοι” της Μέσης Ανατολής

Γ. Μεριζιώτης

Σημειώσεις: