Oι αναρχοσυνδικαλιστές στην κυβέρνηση

Oι αναρχοσυνδικαλιστές στην κυβέρνηση*

Στην αρχή των γεγονότων

 Ι. Ανακοίνωση κάλεσμα της CNT (19 ’Ιουλίου 1936)

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

Λαέ της Καταλωνίας ! Στα Όπλα ! Ας είσαι έτοι­μος για πόλεμο! Η στιγμή για να ενεργήσεις έφτασε. Περάσαμε μήνες και μήνες με κριτικές εναντίον του φα­σισμού, με καταγγελίες των ελαττωμάτων του, με το ρίξιμο συνθημάτων για να ξεσηκωθεί ο λαός όταν έρθει η στιγμή εναντίον της ολέθριας ισπανικής αντίδρα­σης που θα προσπαθήσει να επιβάλλει τη μισητή της δικτατορία.

Λαέ της Καταλωνίας, αυτή η στιγμή ήρθε. Ή αντίδραση (στρατιωτικοί, πολίτες, παπάδες και μεγάλες τράπεζες) όλοι χέρι-χέρι έχει για σκοπό να εγκαθιδρύσει το φασισμό στην Ισπανία, με τη βοήθεια μιας στρατιωτικής δικτατορίας. Εμείς, αληθινοί εκ­πρόσωποι της Εθνική Συνομοσπονδία Εργατών (CNT), στην Καταλωνία, συνεπείς με την αντιφασιστική και επαναστατική μας γραμμή, δεν μπορούμε να διστάζουμε αυτές τις σοβαρές στιγμές και παραγγέλλουμε σε όλους κατά τρόπο σταθερό ν’ ακολουθήσουν το σύνθημα γενικής απεργίας.

Από τη στιγμή που κάποιος θα ξεσηκωθεί, σ’ όποιο μέρος τής Ισπανίας, να στηρίζεται στις εντολές της Εθνικής Ε­πιτροπής. Η θέση μας παραμένει σταθερή και προειδο­ποιούμε ότι το σύνθημά μας θα δοθεί πολύ σύντομα. Υπενθυμίζουμε ότι κανένας δεν πρέπει να ακολουθήσει ένα σύνθημα που δεν προέρχεται από την Επιτροπή. Είναι ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε το ανεπανόρθωτο. Περνούμε σοβαρές στιγμές. Πρέπει να ενεργήσου­με με σταθερότητα, ενεργητικότητα και όλοι μαζί. Κα­νείς να μην απομονωθεί! Όλοι να κρατούν μεταξύ τους επαφή!

Είναι η ώρα να παραμείνουμε σε κατάσταση συναγερμού και να είμαστε έτοιμοι να ενεργήσουμε. Ο φα­σισμός κατέλαβε την πόλη της Σεβίλης. Εκδηλώθηκε ένα ξεσήκωμα στην Κόρδοβα. Η Βόρεια Αφρική βρί­σκεται στα χέρια του φασισμού. Εμείς, λαέ της Καταλωνίας, ας είμαστε έτοιμοι για τον πόλεμο, έτοιμοι να ενεργήσουμε’ καθένας ας πιάσει τη θέση του στην μάχη, τώ­ρα πού είμαστε απέναντι στον εχθρό.

Ας μην ξοδεύουμε άχρηστα ενέργειες ούτε να πλεχτούμε σε αδελφοκτόνος αγώνες ! Ας παλέψου­με με όλη την καρδιά μας κι ας κρατάμε το όπλο, έτοι­μοι για τη μάχη ! Εκείνος που λείπει προδίνει την απε­λευθερωτική υπόθεση του λαού. Ζήτω η CNT! Ζήτω ο κομμουνισμός με τις πλήρεις ελευθερίες! Μπροστά στο φασισμό, γενική απεργία των επαναστατών.

Η περιφερειακή Επιτροπή της CNT

ΙΙ. ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΗΣ FAI

Στις 26 ’Ιούλη 1936 η Επιτροπή Χερσονήσου της FAI (Ιβηρική Αναρχική Ομοσπονδία) έδωσε από το ραδιόφωνο της Βαρκελώνης αυτό το μανιφέστο:

“… Λαέ της Βαρκελώνης. Εργαζόμενοι όλων των ερ­γατικών οργανώσεων, όλων των ενωμένων στην πάλη εναντίον του φασισμού κομμάτων της αριστεράς ! Σε αυτές τις αποφασιστικές στιγμές, σε αυτές τις ιστορι­κές ώρες πού ζουν η Βαρκελώνη και η Ισπανία ολόκληρη, Η Ιβηρική Αναρχική Ομοσπονδία που έχει γενικά χύσει το αίμα της και που υπήρξε η κινητήρια δύναμη του υπεράνθρωπου ηρωισμού που αποφασίζει τη νίκη χάρη στη θυσία πολλών, έχει όμοια ανάγκη να ακου­στεί η φωνή της από εκείνους που την ακούν στο ράδιο.

Σύντροφοι! ’Ακόμα μια προσπάθεια και η νίκη θα είναι δική μας. Πρέπει να διατηρήσουμε αυτή την ιστο­ρική ένταση στην οποία ζούμε από επτά ήμερες. Από το θυμό και τον ενθουσιασμό που μάς κάνουν πιο δυνατούς, γινόμαστε ανίκητοι. Ή πρώτη αντιφασιστική φάλαγγα βαδίζει νικηφόρα εναντίον της Σαραγόσα. Την υπο­δέχονται με παραληρήματα ενθουσιασμού. Οι άντρες των απελευθερωμένων πόλεων ενώνονται με τούς γεν­ναίους της Βαρκελώνης που θα καταλάβουν την Σαραγόσα. Ο νικημένος στη Σαραγόσα φασισμός θα δε­χτεί θανατηφόρο χτύπημα!

Η κυρίαρχη θέληση των μαζών που όλα τα μπο­ρούν όταν, θέλοντας να θριαμβεύσουν, βαδίζουν μαζί, πρέπει να είναι στα μάτια του κόσμου ένα μεγάλο πα­ράδειγμα. Αυτή πρέπει να δείξει αυτό που μπορούμε να κάνουμε, αυτό πού θέλουμε και να κάνει γνωστή την απόφασή μας και την αντίστασή μας. Έτσι, αυτή θα έχει μια επιρροή στα πεπρωμένα τού κόσμου. Κα­ταλαβαίνουμε την αποφασιστική στιγμή πού ζούμε και μαι διαύγεια και εντιμότητα πολεμάμε δίπλα στους συμ­μάχους μας από τούς όποιους απαιτούμε την ίδια εντι­μότητα, την ίδια αίσθηση ευθύνης και την ίδια ηρωική θέληση θριάμβου. Θέληση που μάς υποστήριξε σε αυ­τές τις μεγάλες και αξέχαστες ήμερες της Βαρκελώ­νης.

Εσείς, άντρες και γυναίκες, που έχετε πάρει τα όπλα, εσείς λαϊκές πολιτοφυλακές που εμψυχώνεστε από τον πιο θερμό ενθουσιασμό και εσείς κρυμμένοι ήρωες που δουλεύετε στον ίσκιο για να εξασφαλίσετε το ψωμί και το πολεμικό υλικό στους πολεμιστές, εσείς δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι, όπως το είπε ο Ναπολέων, μπροστά στις Πυραμίδες, στην περίφημη φράση του, «μας κοιτάζουν είκοσι αιώνες». Ο κόσμος ολόκληρος παρακολουθεί προσεκτικά τις πράξεις μας. Ξέρουμε να είμαστε όλοι μια συντονισμένη, ανίκητη δύναμη. Ας είμαστε μαζί υπόδειγμα παλικαριάς χωρίς προηγού­μενο και εντιμότητας σε όλα τα πεδία. Σύντροφοι, στην πάλη! Ας κατατσακίσουμε τη φασιστική Λερναία Ύδρα ! Η 19 Ιούλη είναι το σημείο έναρξης μιας νέας εποχής’ η ειρήνη του παρελθόντος δεν υπάρχει πια. Μέσα σε λίμνες από αίμα θα οικοδομήσουμε μια νέα Ισπανία. Ζήτω η FAI, σύμβολο της Επανάστασης και έμβλημα της βίαιης επιθυμίας για ελευθερία ! Ζήτω το αντιφασιστικό μέτωπο πάλης ! …”

Η Επιτροπή Χερσονήσου της FAI

ΙΙΙ. Η ΑΧΡΗΣΤΙΑΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

(Μανιφέστο ψηφισμένο από την ολομέλεια της CNT., δημοσιευμένο στη «Σολινταριντάτ Όμπρέρα, καλοκαίρι 1936)

«Οι πλούσιες χώρες είναι εκείνες που είναι κανείς συνήθως φτωχός». Αυτή η φράση ενός αστού οικονομο­λόγου εκφράζει καλά τις αντιθέσεις της κοινωνίας μας μέσα στην όποια ή δύναμη των εθνών γίνεται από τη φτώχεια και την αθλιότητα τού μεγαλύτερου αριθμού. Κατά τον ίδιο τρόπο, θα μπορούσαμε να πούμε: οι αδύ­νατοι λαοί κάνουν τις ισχυρές κυβερνήσεις.

Ή ύπαρξη μιας κυβέρνησης Λαϊκού Μετώπου, χω­ρίς να είναι καθόλου απαραίτητο στοιχείο στην αντιφα­σιστική πάλη, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα σε έναν εθελοντικό περιορισμό αυτής τής ίδιας τής πάλης. Είναι άχρηστο να θυμίσουμε ότι απέναντι στις προπαρασκευές του φασιστικού πραξικοπήματος, οι κυβερνή­σεις της Τζενεραλιτέ (σημ. Τοπική κυβέρνηση της Καταλωνίας) και της Μαδρίτης δεν έχουν κάνει απόλυτα τίποτα. Όλη την εξουσία τους την χρησιμοποι­ούν για να καλύψουν τούς ταραξίες, πού αργά ή γρήγο­ρα θα γίνονταν, συνειδητά ή ασυνείδητα, όργανά τους.

Ο πόλεμος πού γίνεται στην Ισπανία είναι ένας κοινωνικός πόλεμος. Ο ρόλος ενός Κράτους ρυθμιστή, που βασίζεται στην ισορροπία και στη διατήρηση των τάξεων, δεν θα μπορούσε να είχε έναν ενεργητικό ρόλο σε αυτή την πάλη όπου οι ίδιες οι βάσεις του κράτους υπονομεύονται κάθε ήμερα, θα ήταν ακριβές αν πούμε ότι ή ύπαρξη της κυβέρνησης τού Λαϊκού Μετώπου στην Ισπανία δεν είναι τίποτα άλλο από την αντανάκλαση ενός συμβιβασμού μεταξύ των λαϊκών μαζών και τού διεθνούς καπιταλισμού.

Από την ίδια τη δύναμη των πραγμάτων, αυτός ο συμβιβασμός έχει μόνο μεταβατική άξια, και θα παρα­χωρήσει τη θέση του στις διεκδικήσεις και στο πλήρες πρόγραμμα τής κοινωνικής επανάστασης. Τότε θα εξα­φανιστεί ο ρόλος των μεσολαβητών και των συντηρητι­κών πού σήμερα έχει ανατεθεί τούς ρεπουμπλικάνους τής Βαρκελώνης, τής Βαλένθια και τής Μαδρίτης.

Ή ιδέα της αντικατάστασης αυτών των αδύνατων κυβερνήσεων, πού είναι φρουροί των ανταλλαγών και των ιδιοκτησιών των ξένων χρηματιστών στην Ισπανία, από μια κυβέρνηση γερά βασισμένη σε μια ιδεολογία και σε μια «επαναστατική» πολιτική οργάνωση, θα κατάληγε πραγματικά στο σταμάτημα και στη διάλυση της αυτόνομης δραστηριότητας των εργαζόμενων μαζών πού βρίσκουν με το όπλο στο χέρι, στο πάψιμο και τη διάλυση τής επανάστασης.

Αν ο μαρξισμός έπαιρνε την εξουσία, θα επρόκειτο για κάτι περισσότερο από έναν αυτοπεριορισμό τής λαϊ­κής δράσης πού θα προερχόταν από μια οπορτουνιστική φρόνηση. Το «εργατικό» κράτος, το δημιουργημένο για να διαρκέσει, βάζει στον εαυτό του σαν καθήκον άμεσο το κανάλιασμα και την απορρόφηση τού συνόλου των δυνάμεων πού βρίσκονται σήμερα ελεύθερες στο στρατόπεδο τού προλεταριάτου και της αγροτιάς. Το «εργατικό» κράτος βάζει τελεία και παύλα σαι κάθε επαναστατική πρόοδο, είναι ή αρχή μιας νέας πολιτικής σκλαβιάς.

Ο συντονισμός των δυνάμεων τού αντιφασιστικού μετώπου, ή οργάνωση του ανεφοδιασμού σε τροφές και εφόδια σε μια πολύ πλατεία κλίμακα, ή κολλεκτιβοποίηση για την εξυπηρέτηση αυτού τού σκοπού όλων των επιχειρήσεων πού έχουν ζωτικό ενδιαφέρων για το λαό, είναι ολοφάνερα τα καθήκοντα αυτής της ώρας. Μέχρις εδώ, πραγματοποιήθηκαν όχι από κυβερνητικό, συγκεν­τρωτικό, μιλιταριστικό δρόμο. Και πρέπει αυτός ο δρό­μος να συνεχιστεί. Χρειάζεται πάρα πολλές βελτιώσεις αυτός ο δρόμος. Τα συνδικάτα της UGT. και CNT., εκεί χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους, εκεί βρίσκουν την καλύτερη χρησιμοποίηση των ικανοτήτων τους. Αντίθε­τα, ή εγκατάσταση μιας κυβέρνησης συνεργασίας, με τούς ύπουλους αγώνες πλειοψηφίας και μειοψηφίας, την γραφειοκρατικοποίηση των εκλεκτών, τον αδελφοκτόνο πόλεμο πού παρασύρει τις αντίπαλες τάσεις, όλο αυτό είναι περισσότερο από άχρηστο για την επιτυχία τού απελευθερωτικού μας καθήκοντος στην Ισπανία, θα είναι το γρήγορο γκρέμισμα της ικανότητάς μας για δράση, της ενωτικής μας θέλησης, η αρχή μιας μοιραίας ήττας απέναντι του εχθρού πού είναι πανταχού παρών.

Ελπίζουμε ότι οι Ισπανοί και ξένοι εργαζόμενοι θα καταλάβουν την ορθότητα των αποφάσεων των παρ­μένων σ’ αυτή την έννοια από την ’Εθνική Συνομοσπον­δία Εργασίας (CNT) και από την Ιβηρική Αναρχική ‘Ομοσπονδία (FAI). Ο μαρασμός του κράτους είναι ο τελικός σκοπός τού σοσιαλισμού. Τα γεγονότα απόδειξαν ότι αυτός εκπληρώνεται πρακτικά με τη διάλυ­ση τού αστικού κράτους, πού το κάνεις να χάνει την ανάσα του με την οικονομική απαλλοτρίωση και όχι με την αυθόρμητη φθορά μιας «σοσιαλιστικής» γραφειο­κρατίας. Το ισπανικό παράδειγμα και το ρωσικό παράδει­γμα είναι μάρτυρές του.

IV. Η CNT στην κυβέρνηση

Παρά όλα αυτά, μερικές εβδομάδες αργότερα, στα μέσα του Σεπτέμβρη, η CNT, ανέτρεπε τη θέση της. Στο άνομα της «αντι­φασιστικής ενότητας», πίστευε ότι είχε καθήκον να απαιτήσει από τον πρωθυπουργό της κεντρικής ισπανικής κυβέρνησης, Λάργκο Καμπαλλέρο (2) τη δημιουργία ενός «Εθνικού Συμβουλίου Άμυνας» από 15 μέλη, με πέντε έδρες δοσμένες σ’ αυτήν. Από εκεί ως το να μετάσχει στην κυβέρνηση ήταν μόνο ένα βήμα: οι αναρχοσυνδικαλιστές το έκαναν. Δέχτηκαν τελικά να πάρουν μέρος σαν υπουργοί στις δύο κυβερνήσεις: σε εκείνη της Τζενεραλιτέ της Καταλωνίας (τοπική κυβέρνηση) αρχικά, και υστέρα στην κεντρική εξουσία. Θα δούμε πώς η CNT επιχειρεί να δικαιολογήσει αυτή την αποκήρυξη (αρχών).

Η κατάσταση εξελίχθηκε ως εξής:

Συγκλήθηκε μια νέα ολομέλεια. Ο τότε γενικός γραμματέας της CNT Οράτσιο Μαρτινέζ Πριέτο, ευνοούσε την είσοδο στην κυβέρνηση. Όμως, δεν αποφασίστηκε τίποτα πριν συγκεντρωθεί η οργάνωση σε μια ολομέλεια περιφερειακών κλάδων. ’Αποφασίσαμε να επιμείνουμε να αρκεστούμε στη συμμετοχή μας στο Εθνι­κό Συμβούλιο Άμυνας. Αλλά ο Λάργκο Καμπαλλέρο επέμενε πεισματικά. Ο Οράτσιο Μαρτινέζ Πριέτο, που η ολομέλεια του είχε δώσει συντριπτικά ψήφο εμπιστοσύνης και πιστεύ­οντας πώς δεν υπήρχε άλλη λύση άρχισε συνομιλίες με τον Καμπαλλέρο για την είσοδο της CNT σε μια κυ­βέρνηση κιόλας συγκροτημένη.

Αναζητήθηκαν άνθρωποι πού θα εκπροσωπούσαν τις δύο τάσεις της CNT ο Λοπέζ και ο Πέιρο για τους μετριοπαθείς ο Γκάρτσια Ολιβέρ και η Φρεντερίκα Μοντσένυ, για τους ριζοσπάστες, η Φρεντερίκα Μοντσένυ λέει: Συζητήσαμε σταθερά πολλές ώρες , και καταλήξαμε να αποδεχτούμε την συμμετοχή μας στην κυβέρνηση.

V. Απόπειρες δικαιολόγησης

Αποσπάσματα άρθρων στην εφημερίδα «Σολινταριντάτ Ομπρέρα» επίσημο όργανο της CNT

1. {…} Από όταν η CNT διεκδίκησε τη συμμετοχή της στη διεύθυνση των ισπανικών υποθέσεων, πέρασαν δύο μήνες, θεωρούμε ότι έπρεπε να δημιουργηθεί ένας νέος οργανισμός και από αυτή την άποψη έχουμε υποδείξει τη φόρμουλα του εθνικού συμβουλίου άμυνας. Απαρνηθήκαμε την ιδέα μας, με την ειλικρινή επιθυμία να κα­θαρίσουμε το δρόμο από τα εμπόδια που προκαλούσαν την αντίθεσή μας. Για μια ακόμα φορά, υποχωρήσαμε, όχι από πολιτικό απολογισμό, αλλά για να πραγματο­ποιήσουμε την αναγκαία για τη νίκη ενότητα.

Δεν είναι ώρα για κερδοσκοπίες ούτε να σταθούμε σε μακρολογίες. Πρέπει ιδίως να παρατηρήσουμε ότι τα καθήκοντα της νέας κυβέρνησης δεν είναι τα ίδια με της χθεσινής και αν τα υπουργεία που κρατάει η CNT είναι χωρίς ενδιαφέρον και μόνο η παρουσία της στα υπουργεία θα τροποποιήσει τη στάση της κυβέρνη­σης και τη δράση της. Πρέπει να προσέξουμε τα δύο μεγάλα σημερινά προβλήματα: να νικήσουμε στον πό­λεμο και να δυναμώσουμε την οικονομική ανοικοδόμηση, σε τρόπο που η νέα Ισπανία να διαθέτει, ότι χρειά­ζεται για να ζήσει. Καμιά κυβέρνηση δεν ζει αν η έγνοια της δεν είναι να πετύχει αυτούς τους δύο στόχους.

Λένε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση είναι η κυβέρ­νηση της νίκης. Η πραγματικότητα αποδείχνει ότι δεν ήταν τίποτα. Αντίθετα: τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Δεν πρέπει, σήμερα, να επαναληφθεί το πείραμα. Εκεί όπου οι υπουργοί, που από τις 19 Ιούλη, ανέλαβαν την διεύθυνση, απέτυχαν, εκεί σήμερα πρέπει να πετύχουν. Και γι’ αυτό, πρέπει όλοι εκείνοι που είναι στη νέα κυβέρνηση να απαλλαγούν από τις προτιμήσεις τους και να ενεργούν μόνο κινού­μενοι από μια και μόνο σκέψη: θα νικήσουμε. Εάν αυτή η ειλικρινής και αφιλοκερδής συνεργασία πραγματοποιηθεί, αν όλη η δράση καθενός υπαγορεύεται από τις ανά­γκες και μόνο του πολέμου και την ικανοποίηση των αναγκών των πολιτών, τότε, γρήγορα, θα μας χαμογε­λάσει η νίκη.

Δύο προβλήματα μπαίνουν: να νικήσουμε το φασι­σμό και να αποφύγει τις στερήσεις η επαναστατική Ισπανία. Να, οι αντικειμενικοί στόχοι. Και για να τούς πετύχουμε, χρειάζεται να δουλέψουμε όλοι σε μια έντιμη και αφιλο­κερδή συνεργασία.{…}

2. {…} Η είσοδο της CNT στην κυβέρνηση

Οι Ισπανοί συνδικαλιστές προσκλήθηκαν να πάρουν μέρος στην διεύθυνση της χώρας. Αυτή η νέα φάση της πάλης εναντίον του φασισμού και στην ανάπτυξη του ι­σπανικού συνδικαλιστικού και αναρχικού κινήματος, δεν πρέπει να εξεταστεί μόνο από τη δογματική σκοπιά. Οι αναρχικοί και οι συνδικαλιστές είναι που, στις 19 Ιούλη, βάδισαν, επικεφαλής του επαναστατικού κινήματος, για να αντιμετωπίσουν τους φασίστες στρατηγούς. Η δημι­ουργία των αντιφασιστικών πολιτοφυλακών και η κολλεκτιβοποίηση της βιομηχανίας στην Καταλωνία, είναι βα­σικά έργο των CNT-FAI

Για κάμποσο καιρό, υπήρξαν δύο ειδών κυβερνήσεις: από τη μια πλευρά, η Τζενεραλιτέ’ από την άλλη η Επι­τροπή των αντιφασιστικών πολιτοφυλάκων και το οικονο­μικό Συμβούλιο. Γρήγορα αντιληφθήκαμε πώς δεν μπο­ρούσε να υπάρξει αυτός ο δυισμός. Τότε ξεπήδησε το Γενικό Συμβούλιο της Τζενεραλιτέ, που συγκροτήθηκε από όλες τις αντιφασιστικές οργανώσεις. Στην Καταλω­νία, στο Λεβάντε και στην Αραγκόν, όπου οι συνδικαλι­στές και οι αναρχικοί αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το μισό των αντιφασιστικών δυνάμεων, ο φασισμός εκμηδενίστηκε ολοκληρωτικά, ενώ μέσα στις περιοχές που κυ­ριαρχούσαν οι σοσιαλδημοκράτες και άλλα κόμματα, η πάλη δεν υπήρξε τόσο πετυχημένη.

Στη Μαδρίτη, οι συνδικαλιστές είναι η μειοψηφία. Εν τούτοις, η επιρροή τους τον τελευταίο καιρό μεγά­λωσε. Από δύο μήνες και περισσότερο, η CNT απαίτη­σε τη διάλυση της κυβέρνησης και τη δημιουργία ενός εθνικού συμβουλίου άμυνας, με όμοια συμμετοχή της CNT και UGT. Ο Λάργκο Καμπαλλέρο δεν ήθελε να του πάρουν τα λεβιέ της εξουσίας’ ήθελε να είναι ο Λένιν της Ισπανίας. Ή πολιτική του έτεινε στην αποδυνάμωση του μετώπου της αντιφασιστικής πάλης. Η διανομή οπλών στα διάφορα κόμματα και οργανώσεις πραγματο­ποιούταν με μεροληψία και η ανάγκη ενότητας στη διε­ξαγωγή του πολέμου γινόταν όλο και πιο πιεστική.

Να είμαστε μόνο στρατιώτες της Επανάστασης και να αφήνουμε τους κομμουνιστές και σοσιαλιστές στρα­τηγούς να ενεργούν όπως θέλουν, μια τέτοια διαδικασία δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τους συνδικαλιστές και τους αναρχικούς. Είχαν και αυτοί το δικαίωμα να ακούγονται μέσα στις συσκέψεις εθνικού επιπέδου στο θέμα της διεξαγωγής του πολέμου. Αυτό σήμαινε ότι το έτυμα της CNT στο θέμα της δημιουργίας ενός Εθνικού Συμβουλίου άμυνας έπρεπε να ικανοποιηθεί. Ο Καμπαλλέρο δεν ήθελε να παρα­χωρήσει τίποτα από την εξουσία του. Όμως, ή στρα­τιωτική κατάσταση στη Μαδρίτη γινόταν κάθε ημέρα πιο κρίσιμη. Ή ενότητα στη διεύθυνση της πάλης είναι δυνατή μόνο εάν η CNT κληθεί να πάρει μέρος σε αυτή τη διεύθυνση.

Στα πανό πού είχε κολλήσει η CNT σε όλη την Ισπανία, διαβάζει κανείς: «Δύο εκατομμύρια εταίροι 50.000 στρατιώτες στο μέτωπο- περισσότερο από 2.000 τοπικές οργανώσεις η Καταλωνία, το Λεβάντε και η Αραγκόν στα χέρια της CNT. Αυτή η δυνατή οργά­νωση ζητούσε συμμετοχή στη διεύθυνση της αντιφασι­στικής πάλης. Στην Αραγκόν συστήθηκε ένα Περιφε­ρειακό Συμβούλιο Άμυνας που τα περισσότερα μέλη του είναι οπαδοί της CNT. Τότε, η κυβέρνηση της Μαδρίτης είδε ότι ήταν υποχρεωμένη να ικανοποιήσει το αίτημα της CNT; τέσσερις συνδικαλιστές μπήκαν στο υπουργικό συμβούλιο. Είναι μια αρχή. Η CNT έχει δικαίω­μα σε περισσότερους υπουργούς αλλά δεν είναι η ώρα για κομματικούς αγώνες. {…}

3. H CNT η κυβέρνηση και το Κράτος

Ή είσοδος της CNT στην κεντρική κυβέρνηση είναι ένα από τα πιο υπέροχα γεγονότα που καταγράφει η πολιτική ιστορία της χώρας μας. Από πάντοτε, από ζή­τημα αρχών και πεποίθησης, η CNT υπήρξε αντικρατική και εχθρός κάθε τύπου κυβέρνησης. Αλλά οι περι­στάσεις, που είναι σχεδόν πάντοτε πιο δυνατές από την ανθρώπινη θέληση, (πού εν τούτοις αυτή καθορίζει) παραμόρφωσαν τη φύση της κυβέρνησης και του ισπανι­κού Κράτους.

Σήμερα, η κυβέρνηση, σαν ρυθμιστικό εργαλείο των οργάνων του κράτους, σταμάτησε να είναι μια δύ­ναμη καταπίεσης εναντίον της εργατικής τάξης, το ίδιο όπως και το κράτος, πού κιόλας δεν αντιπροσωπεύει πια τον οργανισμό που χωρίζει την κοινωνία σε τάξεις. Και με την επέμβαση στην κυβέρνηση και στο Κράτος στοιχείων τής CNT αυτά θα σταματήσουν ακόμα πε­ρισσότερο να καταπιέζουν το λαό.

Οι λειτουργίες του Κράτους θα μειωθούν, σε συμφω­νία με τις εργατικές οργανώσεις, στη ρύθμιση της πο­ρείας της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας. Και η κυβέρνηση δεν θα έχει άλλη απασχόληση από τη σωστή διεξαγωγή του πολέμου και απο το συντονισμό του επαναστατικού έργου σύμφωνα με ένα συνολικό σχέ­διο.

Οι σύντροφοι μας θα φέρουν στην κυβέρνηση τη συλ­λογική θέληση, τη θέληση της πλειοψηφίας των εργα­ζόμενων μαζών, που από πριν έχουν συγκροτήσει μεγά­λες γενικές συνελεύσεις. Δεν θα γίνονται οι δικηγόροι προσωπικών κριτηρίων, αλλά μόνον οι δικηγόροι αποφάσεων παρμένων ελεύθερα από εκατοντάδες χιλιάδες ερ­γάτες οργανωμένους στην CNT. Σε όλα τα πράγματα βαρύνει μια ιστορική μοίρα. Και η CNT την αποδέχεται για να υπηρετήσει τη χώρα, κερδίζοντας γρήγορα τον πόλεμο και εμποδίζοντας κάθε παρέκκλιση από τη λαϊ­κή Επανάσταση.

Είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι οι σύντροφοί μας που εκλέχτηκαν για να εκπροσωπήσουν την CNT στην κυ­βέρνηση, θα ξέρουν να εκπληρώσουν το καθήκον τους και την αποστολή που τους δόθηκε. Σε αυτούς δεν πρέπει να βλέπει κανείς άτομα, αλλά την οργάνωση που εκπρο­σωπούν. Δεν είναι ούτε κυβερνήτες, ούτε άνθρωποι του κράτους, αλλά μαχητές και επαναστάτες στην υπηρεσία του αντιφασιστικού θριάμβου. Και αυτός ο θρίαμβος τό­σο πιο γρήγορος και πλήρης θα είναι, όσο πιο μεγάλη θα είναι η υποστήριξη πού θα τούς δώσουμε. {…}

Μέτα τα γεγονότα των “Ημερών του Μάη” οι αναρχοσυδικαλιστές αποχωρούν από την κυβέρνηση, παράλληλα συγκαλείτε διεθνής συνδιάσκεψη στο Παρίσι των Ιούνιο του 1937….

Σημείωση:

* όλα τα κείμενα (ντοκουμέντα) προέρχονται από από το σπάνιο βιβλίο του Ντανιέλ Γκερέν με τίτλο “ούτε θεός,ούτε αφέντης” που εκδόθηκε το 1976 από της εκδ. Σπηλιώτη.

Δείτε και αυτό ως απαραίτητο συμπλήρωμα:

 Ντοκουμέντο: Ανοιχτή επιστολή από τον Καμίλλο Μπερνέρι

στην Φρεντερίκα Μοντσένυ  ( Ισπανία – Βαρκελώνη Απρίλης του 1937 )