Γιατί οι λύκοι και τα κοράκια είναι αχώριστοι φίλοι; «Αλληλοβοήθεια,ένας παράγοντας της εξέλιξης»

Επιμέλεια δημοσίευσης: Γιώργος Μεριζιώτης

Τα κοράκια και οι λύκοι μοιράζονται μια ασυνήθιστη και ιδιαίτερη «φιλία». Τα κοράκια σε διάφορους πολιτισμούς μάλιστα ονομάζονται και «τα πουλιά του λύκου». Τα κοράκια είναι γνωστό πως ακολουθούν μεγαλύτερους θηρευτές , οι οποίοι τα εξυπηρετούν ως πιθανοί προμηθευτές φαγητού. Οι λύκοι άλλωστε προσφέρουν φαγητό σε παρόμοια είδη που δεν υπήρχε αν δεν είχαν εμφανιστεί στην περιοχή. Τα κοράκια περιμένουν τους λύκους και ύστερα ορμάνε στα κουφάρια για να φάνε ότι έχει απομείνει.

Τα κοράκια φτάνουν στο κουφάρι γρήγορα, όχι πολύ μετά την επίθεση. Τις περισσότερες φορές άλλωστε, είναι τριγύρω όταν γίνεται η επίθεση. Κι αυτό γιατί τα κοράκια είναι γνωστά για τις κοινωνικές τους ικανότητες και για την όραση τους. Οι λύκοι δεν είναι τυχαίο που τα ακολουθούν πολλές φορές ώστε να τους ειδοποιήσουν με κάποιο τρόπο ότι ένα πιθανό θήραμα βρίσκεται κοντά. Οπότε η σχέση τους είναι αμφίδρομη.

Τα κοράκια κάνουν πολύ θόρυβο όταν βρούνε ένα θήραμα ή έναν νεκρό ζώο. Οι μεγαλύτεροι θηρευτές τότε, συνήθως οι λύκοι, όταν φτάσουν πρώτη, μπορούν να ανοίξουν το κουφάρι του ζώου, ώστε τα κοράκι να μπορέσουν κι αυτά να τραφούν από αυτό.

Τα δυο ζώα έχει παρατηρηθεί ότι επικοινωνούν, με κρωξίματα και κραυγές. Είναι άλλωστε συνεργάτες, και αλληλοβοηθούνται με το σκεπτικό «το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο». Πολλές φορές τα κοράκια γίνονται φίλοι με τους λύκους από μικρή ηλικία. Τα κοράκια παίρνουν κομμάτια ξύλου και κατεβαίνουν στο έδαφος «πειράζοντας» τους νεογέννητους λύκους. Έτσι οι λύκοι μαθαίνουν να τα έχουν στη ζωή τους από νωρίς. Το ίδιο και τα κοράκια.

Μερικές φορές η «φιλία» φτάνει σε τέτοιο σημείο, που τα κοράκια θεωρούνται μέλη της αγέλης των λύκων. Η σχέση αυτή, όπως αναφέρουν οι επιστήμονες, κρατάει για αιώνες, με την εξέλιξη των ειδών να έχει φτάσει σήμερα στους λύκους και τα κοράκια.

«Αλληλοβοήθεια. Ένας παράγοντας της εξέλιξης»

Για την συμβιωτική και αλληλοβοηθητική σχέση μεταξύ διαφόρων ζώον και ειδών δείτε την μελέτη του Πιοτρ Κροπότκιν «Αλληλοβοήθεια. Ένας παράγοντας της εξέλιξης» που αποτέλεσε απάντηση στον κοινωνικό δαρβινισμό του Σπένσερ και λοιπών κοινοβιολόγων, που προτάσσουν των ανταγωνισμό και την επικράτηση των ισχυρών (αρίστων), προτάγματα των οποίων η σκέψη στην ακραία της εκδοχής οδηγεί στον φασισμό.

Ο Κροπότκιν βασίστηκε στην επισήµανση του Κάρολου Δαρβίνου στο έργο του «Η καταγωγή του ανθρώπου», σχετικά µε την πρακτική της αλληλοβοήθειας µεταξύ των οµοειδών όντων, για να συµπεράνει ότι αποτελεί τον κανόνα στη ζωή των έµβιων όντων. Υποστήριξε, συνεχίζοντας τη σκέψη του ∆αρβίνου, ότι η έννοια της αλληλοβοήθειας διαδραµατίζει σηµαντικό ρόλο στην εξελικτική διαδικασία, σε αντίθεση µε τον ανταγωνισµό και τη σύγκρουση, βασιζόµενος στην παραδοχή ότι τα είδη που καταφέρνουν να επιβιώσουν είναι εκείνα που συνεργάζονται και όχι τα µεµονωµένα άτοµα που ενδεχοµένως να είναι δυνατότερα από τη φύση τους.

Ως γεωγράφος ο Κροπότκιν μελετώντας επι τόπου τις στέπες της Σιβηρίας υποστηρίζει ότι η ζωή και ο πλανήτης γη δεν είναι μόνο ένα απέραντο πεδίο πολέμου μέσο του ανταγωνισμού γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούσε να σταθεί καμιά ζωή γιατί ο ένας άνθρωπος, (ή άλλο είδος) αν εξόντωνε το άλλο στο τέλος δεν θα υπήρχε ούτε ο ένα ούτε ο άλλο, γράφει ο Κροπότκιν στο βιβλίο του.

Περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ: Πιότρ Κροπότκιν: Αλληλοβοήθεια Ένας Παράγοντας Της Εξέλιξης

ΥΓ. Αυτά τα σμήνη πουλιών δεν χρειάζονται την ιεραρχία, ούτε κάποιον αρχηγό για να συντονιστούν, εμείς;