Κλιματική και Οικολογική Κατάρρευση: Το νησί του Πάσχα και η εντροπία

(Ενα μικρο σενάριο για την οικολογική και κλιματική κατάρρευση του πλανήτη γη)

Του Γιώργου Μεριζιώτη

Ι. Μέσα στον ορυμαγδό των οικονομικών αναλύσεων λόγω μνημονίων ξεχάσαμε το οικολογικό ζήτημα. Όμως ο καπιταλισμός συνεχίζει ακάθεκτος να κατατρώει τα σπλάχνα αυτού του πλανήτη αυξάνοντας την εντροπία (1) και φέρνοντας σιγά σιγά την έμβια ζωή του πλανήτη στα όριά της.

Η κλιματική και περιβαλλοντική κατάρρευση του πλανήτη Γη έχει αρχίσει, και οι περιβαλλοντικοί πρόσφυγες (2) βρίσκονται προ των πυλών. Όμως για να κατανοήσουμε καλύτερα τι επιπτώσεις θα έχει αυτή η κατάρρευση, δείτε ένα τραγικό παράδειγμα (σε μικρογραφία ) από το παρελθόν, γιατί και πως κατάρρευσε η κοινωνία της νήσου του Πάσχα. (*)

Το Νησί του Πάσχα, ένα μικρό νησί στον Ειρηνικό Ωκεανό, ήταν πλούσιο σε βλάστηση, με γόνιμα εδάφη, γνώρισε την ακμή του μεταξύ του 15ου και 16ου αιώνα. Όταν στις αρχές του 18ου αιώνα οι δυτικοί εξερευνητές πάτησαν το πόδι τους στο νησί, (3) εντυπωσιάστηκαν πώς αυτοί οι «μικροκαμωμένοι, αχαμνοί, φοβισμένοι και αξιοθρήνητοι» κάτοικοί του (σύμφωνα με την περιγραφή του Εγγλέζου θαλασσοπόρου εξερευνητή και καπετάνιου Τζέιμς Κουκ) κατάφεραν να σμιλεύσουν και να χτίσουν τόσο τεράστια αγάλματα.

Όμως εκείνη την εποχή που έφτασαν οι εξερευνητές στο νησί η κοινωνία του νησιού είχε καταρρεύσει: η πλούσια βλάστηση είχε εξαφανιστεί, η απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο ήταν πλήρης, ο πληθυσμός μειώθηκε κατά 70% και οι εναπομείναντες κάτοικοι υπέφεραν από τέτοια έλλειψη τροφίμων που οδηγήθηκαν στον κανιβαλισμό.

Τι είχε συμβεί; Γιατί κατέρρευσε η κοινωνία του Νησιού του Πάσχα; Όπως εξηγεί στο βιβλίο του «Κατάρρευση» (4) ο καθηγητής Βιογεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας Τζάρεντ Ντάιαμοντ, οι κάτοικοι του νησιού επέλεξαν να διαχειριστούν το φυσικό περιβάλλον με έναν, όπως αποδείχθηκε, καταστροφικό τρόπο: υπερεκμεταλλεύτηκαν την ξυλεία των δένδρων και τη γονιμότητα του εδάφους, αυξήθηκε υπερβολικά ο πληθυσμός και χώρισαν τη γη τους σε περιοχές που εξουσίαζαν ιεραρχικές ομάδες με ανταγωνιστικές (έως και πολεμικές) μεταξύ τους σχέσεις. Η αλόγιστη εκμετάλλευση του φυσικού περιβάλλοντος υπέσκαψε την ικανότητα της μακροπρόθεσμης επιβίωσης. Το τελειωτικό χτύπημα το έφεραν οι Ευρωπαίοι, με αρρώστιες που οι ντόπιοι δεν είχαν αντισώματα για να αντιμετωπίσουν και με απαγωγές μεγάλου μέρους του πληθυσμού που είχε απομείνει για να δουλέψουν σαν σκλάβοι σε ορυχεία στο Περού.

Είναι ασαφές γιατί οι κάτοικοι του νησιού του Πάσχα κατασκεύαζαν αγάλματα σε τέτοιο μεγάλο βαθμό. Το πως κατασκευάζονταν, είναι σχεδόν γνωστό. Κάθε άγαλμα φτιαχνότανε στο λατομείο. Η μαλακή ηφαιστειακή τέφρα ήταν τέλειο υλικό για τη γλυπτική αγαλμάτων. Χρησιμοποιούσανε μία σκληρότερη ηφαιστειακή πέτρα, για να σκαλίσουν το άγαλμα στον βράχο. Τελικά όταν ένα άγαλμα τελείωνε, αποκόπτονταν από τον βράχο και το μετακινούσανε προσεκτικά χρησιμοποιώντας τους γιγαντιαίους κορμούς των φοινίκων για να τα κυλούνε στο έδαφος.

Κατασκευή των αγαλμάτων

Το Νησί του Πάσχα βρίσκεται στη μέση του Πουθενά, είναι ένα νησί με την πιο ακραία έννοια της λέξης. Βρίσκεται 3600 χιλιόμετρα μακριά από ηπειρωτική γη και 2075 χιλιόμετρα μακριά από οποιοδήποτε άλλο κατοικημένο νησί. Το Νησί του Πάσχα είναι, ένα από τα πιο απομονωμένα κατοικημένα μέρη στον κόσμο.

Το νησί του Πάσχα από δορυφόρο

Η άσπρη κουκκίδα στην υδρόγειο δείχνει 
το νησί του Πάσχα στην μέση 
του Ειρηνικού Ωκεανού

Οι κάτοικοι λοιπόν του Νησιού του Πάσχα, είχαν εντονότερα ακόμα και από εμάς την ιδέα ότι ζούσαν σε έναν κλειστό κόσμο, έναν κόσμο χωρίς Έξω ή τουλάχιστον χωρίς κάποιο Έξω όπου να μπορούσαν να πάνε. Ήταν αποκλεισμένοι στο νησί τους, αναγκασμένοι να ζήσουν τη ζωή τους σε αυτό το τρίγωνο κομμάτι γης. Πάνω κάτω, όλοι οι πολιτισμοί που γεννήθηκαν και άνθισαν στις ηπείρους της Γης είχαν πάντα ένα Έξω..

Όμως, στον αιώνα που πέρασε είδαμε την κατάκτηση και των τελευταίων ελεύθερων εδαφών, την δημιουργία του «Πλανητικού Χωριού», την παγκοσμιοποίηση και την τελική απώλεια του Έξω. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε τον σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο κόσμο σαν ένα τεράστιο Πανοπτικόν,, μια φυλακή στραμμένη προς τα μέσα, σε μια διαρκή ενδοσκόπηση, φυλακή, γιατί δεν μπορούμε να φύγουμε, δεν έχουμε πού αλλού να πάμε πέρα από τα όνειρα των επικυρίαρχων για αποικισμό της Σελήνης και του Άρη. Είμαστε δηλαδή και εμείς αποκλεισμένοι, όπως οι κάτοικοι του Νησιού του Πάσχα, σε ένα απομονωμένο κομμάτι γης, υπερβολικά μακριά από οπουδήποτε θα μπορούσαμε να πάμε. Είμαστε «φυλακισμένοι» σε μια αμυδρή μπλε τελεία, στον τεράστιο ωκεανό του διαστήματος.

Το ψέμα που καλλιεργείτε ότι το μέλλων της ανθρωπότητας είναι ο αποικισμός άλλων πλανητών, λ.χ Αρης , Σελήνη. Όπως και η έρευνα για τον εντοπισμό έξω από το ηλιακό μας σύστημα πλανητών που προσομοιάζουν την γη ούτω σώστε μακροπρόθεσμα να αποικιστούν από το ανθρώπινο είδος, αν δεν μένουν στης σφαίρα της επιστημονικής ερευνάς, ή της επιστημονικής φαντασίας ως διήγημα λειτουργούν ως φενακισμός – εξαπάτηση – και πλάνη στο ότι πρέπει και επείγει να στέψουμε το ενδιαφέρον μας, να δώσουμε την δέουσα προσοχή και να δράσουμε ενάντια στην καταστροφή του πλανήτη μας τη Γη, που είναι σπίτι τον παιδιών μας, των εγγονιών μας και όλων των όντων.

palebluedot — **Η μπλε κουκκίδα δείχνει την θέση της γης στον γαλαξία**

Η κατάρρευση της κοινωνίας του Νησιού του Πάσχα είναι ένα τεράστιο μάθημα. Η παγκόσμια διαβίωση πάνω στον πλανήτη και η προστασία της φύσης, η ισορροπημένη διαχείριση και χρήση των αδυσώπητα πεπερασμένων πόρων του πλανήτη Γη και η δημιουργία κοινωνικών σχέσεων και δομών (αντιιεραρχικών- αντικαπιταλιστικών- αντικυριαρχικών) που να την επιτρέπουν, είναι ο μόνος δρόμος ώστε να μην έχει η ανθρωπότητα σαν σύνολο την τύχη των κατοίκων του Νησιού του Πάσχα.

Εγκαταλελειμμένα και σπασμένα αγάλματα. 
Όλα τελείωσαν απότομα.

ΙΙ. Μέχρι πριν δυο δεκαετίες, όταν μιλάγαμε για την οικολογική καταστροφή που θα΄ρθει, μας έλεγαν τρελούς επηρεασμένους από σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Οι πληρωμένοι από τις εταιρείες επιστήμονες καθησύχαζαν τον κόσμο, ενώ τώρα δεν μπορούν να αποκρύψουν την αλήθεια από τις συνέπειες του φαινομένου του θερμοκηπίου. Φυσικά έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους για το λιώσιμο των πάγων σε 50 χρόνια και η πραγματικότητα είναι, αδυσώπητα η εξής, ότι οι πάγοι λιώνουν πιο γρήγορα από ότι υπολόγισαν. (5)

Δεν είναι μόνο οι πάγοι, εξαφανίζονται – αφανίζονται έμβια είδη πανίδας και χλωρίδας πιο γρήγορα όσο πότε στην έμβια ιστορία αυτού του πλανήτη, οι θάλασσες λόγο της υπέρ – αλίευσις αδειάζουν από είδη και το γόνιμο έδαφος κατάλληλο για καλλιέργειες καταστρέφετε λόγο της υπέρ – καλλιέργειας , υπέρ λίπανσης και της διάβρωσης, (6) ενώ το πόσιμο νερό που αρχίζει να σπανίζει λένε ότι θα αποτελέσει αίτια μελλοντικών πολεμικών συρράξεων. (7)

Τη να πούμε όμως και για τα ζώα που ενώ μας κάνουν την “χάρη” και τα τρώμε μέσα από την υπέρ εντατική – βιομηχανική εκτροφή, τους προσφέρετε φρικιαστική διαβίωση και θανάτωση. Δεν θέλω άλλο να γίνω μάντης κακών μαντάτων και να σας μαυρίσω την ψυχή, περιγράφοντας σκηνές από την «Κόλαση του Δάντη» ή καταστροφολογώντας να ψυχαγωγήσω όπως ανάλογες χολιγουντιανές ταινίες καταστροφής .

Οι επαΐοντες – ειδικοί – περιβαλλοντολόγοι και οι πολιτικές ελίτ μας λένε μέσα από μια αφυδατωμένη γενικόλογη ρητορική ψεύδους ότι φταίει έτσι γενικά ο άνθρωπος για την καταστροφή του περιβάλλοντος – κλήματος κλπ, φυσικά δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αναπαράγουν την ναζιστική φαιδρότητα της συλλογικής ευθύνης, φταίμε όλοι, φταίω εγώ που γράφω, φταις εσύ που διαβάζεις, για τις αποφάσεις που πήραν – παίρνουν οι τεχνογραφειοκρατικές και πολιτικές ελίτ στην οικονομία που έχουν αντανάκλαση και επηρεάζουν την κοινωνική καθημερινή ζωή και το περιβάλλον .

Φταίνε έτσι γενικά οι άνθρωποι που χειραγωγήθηκαν στον καταναλωτισμό μέσο της οικονομίας της ζήτησης, φταίνε οι άνθρωποι που παραπληροφορήθηκαν ή δεν πληροφορήθηκαν καθόλου για το περιβάλλων ώστε να πάρουν σωστές αποφάσεις. Εδώ ταιριάζει απόλυτα το απόφθεγμα που λέει, “αφού βγάλανε τα μάτια του ανθρώπου, τώρα τον κατηγορούν για τύφλωση”, φυσικά όταν τους θέσουμε αυτά τα επιχειρήματα είναι τόσο συμφεροντολόγοι για τον εαυτό τους και ξεδιάντροποι υπερασπιστές των συμφερόντων των αφεντικών που τους χρηματοδοτούν, ώστε θα μας κατηγορήσουν συλλήβδην για λαϊκισμό. Στην απανθρωπιά τους πρέπει να βροντοφωνάξουμε ότι:

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ!!
ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΦΥΣΗ!

IΙΙ. Οι μοντέρνες εκδοχές του καπιταλισμού (ιδιωτικός – κρατικός), η βιομηχανοποίηση- εμπορευματοποίηση των πάντων, ο παραγωγισμός και η ανάπτυξη – μεγέθυνση – επέκταση, η οικονομία της ζήτησης – καταναλωτισμός – επιταχύνουν την εντροπία απλοποιούν τη ζωή και φέρνουν τον πλανήτη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αναφορικά με την έμβια ζωή.

Η κοινωνία της αφθονίας τους είναι περιορισμένη – πεπερασμένη! Και δε πρέπει θα λυθεί εις βάρος του κοινωνικού ζητήματος (δηλ. της εκμετάλλευσης και κυριαρχίας ανθρώπου από άνθρωπο), ή μέσο της επιβολής μιας οικολογικής δικτατορίας σε πλανητική κλίμακα μέσα από το δίπτυχο υπερ – λιτότητα για τους πολλούς και καταναλωτική ευδαιμονία και σπατάλη για τους λίγους πλούσιους που θα μπορούν να αγοράζουν τη σωτηρία τους σε έναν κατεστραμμένο οικολογικά πλανήτη

Το καθεστώς της διαρκούς απειλής που επιβάλουν οι κυρίαρχες τεχνογραφειοκρατικές, στρατοκρατικές και πολιτικές ελίτ, με κύριες την Αμερικανική και την Ευρωπαϊκή, για την αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου, έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των διατροφικών αναγκών σε παγκόσμια κλίμακα προς όφελος δικό τους και των εργοδοτών τους, στο σύνολο της καταπιεσμένης – εκμεταλλευόμενης ανθρωπότητας είτε στις λεγόμενες οικονομικά ανεπτυγμένες κοινωνίες, είτε στις υπό ανάπτυξη, έχει σαν συνέπεια να διογκώνει ακόμα περισσότερο τις κοινωνικές ανισότητες και να αυξάνει τόσο τη σχετική, όσο και την πραγματική φτώχεια.

Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, τόσο μεταξύ των ανθρώπων όσο και μεταξύ των χωρών, μεγαλώνει ακόμα περισσότερο, φτάνοντας για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας σε τέτοια ύψη. (8) Το φυσικό περιβάλλον βρίσκεται σε πλήρη διαταραχή και οι οικολογικές – περιβαλλοντικές ισορροπίες καταρρέουν στο βωμό της απληστίας των ολιγαρχιών για κέρδος και κυριαρχία κάνοντας επισφαλή την διαβίωση σε πολλά μέρη στον πλανήτη, όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και των υπόλοιπων έμβιων όντων.

Οι κυρίαρχες ελίτ προσπαθούν να διατηρήσουν, να ελέγξουν και να διαιωνίσουν αυτή την κατάσταση μέσω της στρατηγικής της λειτουργικής και ιδεολογικής τρομοκράτησης των εκμεταλλευομένων τάξεων και μέσα από το δίπτυχο «ασφάλεια θεσμική – ανάπτυξη οικονομική» (η ελεύθερη οικονομία της αγοράς είναι μονόδρομος και το αστικό δημοκρατικό πολίτευμα είναι το καλύτερο δυνατό), ενώ μέσω της στρατηγικής του φόβου και της ανασφάλειας, αποσκοπούν στη συναίνεση για τον συλλογικό κοινωνικό έλεγχο και μέσω της καλλιέργειας της συλλογικής ευθύνης και ενοχής, π.χ. «όλοι φταίμε για το περιβάλλον», προωθούν τον πράσινο καπιταλισμό, τον οικο καπιταλισμό.

ΙV. Η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση (νεοαποικισμός), η απάτη του νεοφιλελευθερισμού και του άξιου τέκνου του, του σοσιαλφιλελευθερισμού, διασπά τις κοινότητες των ανθρώπων, ισοπεδώνοντας τις εθνότητες, τις διαφορετικές τοπικές κουλτούρες και πολιτισμούς, τις τοπικές οικονομίες, τις διατροφικές και τοπικές συνήθειες. Οι παγκόσμιες ελίτ, με κύρια την αμερικάνικη, ξαναβγάζουν από την παλιά ντουλάπα τον κοσμοπολιτισμό, (βλέπε αμερικανοποίηση ή αγγλοσαξονικός τρόπος αντίληψης) με την νέο ιμπεριαλιστική πολιτική τους προσπαθούν να τον επιβάλουν σαν νέα παγκόσμια κατάσταση και συμπεριφορά, προωθώντας μαζί με τα πολυεθνικά οικονομικά τραστ τον δημοκρατισμό – ρεπουμπλικανισμό την παγκόσμια διακυβέρνηση και το παγκόσμιο κράτος.

Ποτέ στο παρελθόν η ανθρωπότητα δεν ήταν τόσο απελπιστικά και ισοπεδωτικά ομοιόμορφη. Ποτέ στο παρελθόν δε συσσωρεύτηκε τόσος πολύς κοινωνικός πλούτος σε τόσο λίγα χέρια, σε σύγκριση με τη σημερινή κατάσταση. Η λεγόμενη εποχή της πρωτοσυσσώρευσης του κεφαλαίου στην Βρετανία του 18 -19 ου αιώνα φαντάζει αθώα ξεθωριασμένη γκραβούρα. Ενώ το 2020, χαρακτηρίστηκε ΟΗΕ σαν σημείο καμπής, αφού πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι αστικοί πληθυσμοί θα ξεπεράσουν αυτούς της υπαίθρου, με μεγάλες συνέπειες τόσο για την ίδια την ύπαιθρο (εγκατάλειψη, ερημοποίηση), όσο και για τις μεγάλες πόλεις λόγω γιγάντωσης και υπερπληθυσμούς λεγε τερατούπολης.

V. Πέρα από μια καταστροφολογία που παραπέμπει σε αποκαλυπτικές αφηγήσεις τύπο αποκάλυψης του Ιωάννη πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ενδεχόμενη κατάρρευση του πλανήτη είναι εδώ, ήδη τα πρώτα της σημάδια είναι άρατα και απτά, εμείς οι ζώντες στο σήμερα όχι μόνο χρειάζεται άλλα επιβάλετε να αντιδράσουμε και να κινηθούμε ενάντια σε αυτό το ενδεχόμενο, ο καπιταλισμός κάνει αυτό που έκανε πάντα μιμούμενος τις σωτηριολογικές παραδείσιες αφήγησης των θρησκειών. Όπως ο χριστιανισμός και οι άλλες σωτηριολογικές δοξασίες μεταφέρουν την ευζωία και την ισότητα σε άλλο χρόνο και τόπο δηλαδή στην παραδείσια επόμενη ζωή, έτσι και ο καπιταλισμός δεν λύνει στην πραγματικότητα κανένα πρόβλημα, απλά το μεταθετή χρονικά στις επόμενες γενιές τον ανθρώπων. Αλλά και οι μαρξιστές με τα στάδια από τον σοσιαλισμό στον κομμουνισμό και μετά στην αναρχία. γιαυτό δεν αρκεί να λέμε μόνο ότι, “η γη δεν μας ανήκει άλλα την έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας”.

Το πολλά υποσχόμενο οικολογικό κίνημα – τουλάχιστον στης αρχές της δημιουργία του – αφομοιώθηκε τόσο γρήγορα από το σύστημα με έναν πρωτοφανή χρονικά ρυθμό σε σχέση με άλλα κινήματα στην ιστορία και έχει γίνει συνώνυμο του εκλλογισμού, πολιτικαντισμού και των αχρείων μη κυβερνητικών οργανώσεων (Μ.Κ.Ο). Επιβεβαιώνοντας τον θεμελιωτή της κοινωνικής οικολογίας (δες βιβλιογραφία- α) Μάρεϊ Μπούκτσιν (9) που πολλά χρόνια πριν μέσα από μια ανοικτή επιστολή στο παγκόσμιο οικολογικό κίνημα ( το ίδιο-β) έλεγε ότι η οικολογία αν δεν είναι ανατρεπτική κινδυνεύει να καταντήσει περιβαλλοντολογία ή το καλλυντικό του καπιταλισμού.

Τη μπορεί να γίνει στο σήμερα και το τώρα; Δεν έχουμε να δώσουμε καμιά αλτερνατίβα (εναλλακτική) πρόταση ως προς αυτό δηλαδή να “αποκαθάρουμε” την έννοια της οικολογίας , άλλωστε θα ήταν και χαμένος χρόνος. Όμως αυτοί που κινούνται αντι συστηματικά και στην κατεύθυνση ανατροπής του καπιταλισμού και του κράτους χρειάζεται να εντάξουν την κοινωνική ανατρεπτική οικολογία στο καθημερινό τους λεξιλόγιο, χρειάζεται να επεξεργαστούν ένα τρίπτυχο κριτικής, δράσης και ανατροπής του υπάρχοντος αίσχους, μέσα από ένα πρόταγμα που άφορα το κοινωνικό το θεσμικό και το οικολογικό ως μια αδιαίρετη ενότητα.

“… η γη δεν μας ανήκει, την έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας…και τα παιδιά μας από τα παιδιά των άλλων πλασμάτων, των ζώων … όταν το τελευταίο δέντρο καεί ο τελευταίος ποταμός μολυνθεί και πεθάνει το τελευταίο ψάρι, τότε ο λευκός άνθρωπος θα διαπιστώσει πως το χρυσάφι δεν τρώγεται …” ( Παλιά Ινδιάνικη προφητεία της φυλής Χόπι )

Πειραιάς – Δραπετσώνα 15 /6/ 2013

*) Το κείμενο εμπλουτίστηκε (επικαιροποιήθηκε με νέα στοιχεία), για λογαριασμό του σαιτ σταγόνα στης 25/6/2018.

Μια πρώτη (πρόχειρη) δημοσίευση του κειμένου σε ένα μπλοκ ήταν αυτή: http://anti-researcher.blogspot.gr/2012/07/blog-post_4379.html

Σημειώσεις, παραπομπές, βιβλιογραφία :

Σημειώσεις

1) Η εντροπία είναι η έννοια μέσω της οποίας μετράται η αταξία, της οποίας η μέγιστη τιμή αντικατοπτρίζει την πλήρη αποδιοργάνωση (ομογενοποίηση των πάντων) και ισοδυναμεί με την παύση της ζωής ή αλλιώς της εξέλιξης. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν υπάρχει καμία διαδικασία και δε βρίσκεται «σε λήθαργο» (κρυμμένη) κανενός είδους πληροφορία που να επιτρέπει την εξέλιξη (ή τη ζωή) αν με κάποιο τρόπο γίνει εκ νέου παροχή μόνο ενέργειας.

Αφαιρώντας την έννοια της πληροφορίας που δεν είναι αντικειμενικά μετρήσιμη (η εντροπία που εξαρτάται από αυτήν είναι επίσης μη αντικειμενικά μετρήσιμη και μάλιστα αφήνεται χωρίς μονάδες), προκύπτει μια μορφή εντροπίας που αφορά μόνο θερμικές μεταβολές, υπολογίζεται και είναι σαφώς ορισμένη: η θερμοδυναμική εντροπία. Η θερμοδυναμική εντροπία είναι εκτατική μεταβλητή ενός θερμοδυναμικού συστήματος. Ο όρος «εντροπία» («εν-» + «τροπή», αλλαγή εντός, εσωτερική αλλαγή) επινοήθηκε από τον Ρούντολφ Κλαούζιους το 1865

“O νόμος της εντροπίας και το οικονομικό πρόβλημα”

Η δεκαετία του ’70 αποτέλεσε την περίοδο ραγδαίας εξάπλωσης του οικολογικού κινήματος και έξαρσης της συγγραφικής δραστηριότητας πάνω στην οικολογική βάση της ανθρώπινης οικονομίας. Η μεθοδολογία πολλών εκ των πλέον πρωτότυπων έργων που γράφτηκαν εκείνη την περίοδο, διδάσκεται ακόμη και σήμερα σε περίβλεπτα πανεπιστήμια του κόσμου, όπως το πασίγνωστο “The Limits to Growth” (Τα Όρια στη Μεγέθυνση, 1972) το οποίο μεταφράστηκε σε 30 γλώσσες. Ορόσημο πάντως, αποτέλεσε το έργο του -ρουμανικής καταγωγής- οικονομολόγου Nicholas Georgescu-Roegen το 1971 με τίτλο “The Entropy Law and the Economic Process”, “O νόμος της εντροπίας και το οικονομικό πρόβλημα”ο οποίος επιχείρησε να συνδέσει ευθέως τον Δεύτερο Νόμο της Θερμοδυναμικής –ή Νόμο της Εντροπίας– με την παραγωγική διαδικασία.

Το έργο δέχθηκε κριτική από αρκετούς φυσικούς επιστήμονες για λανθασμένη ερμηνεία και ταύτιση της έννοιας της εντροπίας με τη φθορά, κριτική η οποία κατά γενική ομολογία ήταν σωστή. Ωστόσο, η βασική υπόθεση – ότι η υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος από την ανθρώπινη οικονομική δραστηριότητα σχετίζεται με αυτόν τον θεμελιώδη φυσικό νόμο- παραμένει γενικά αποδεκτή, κάτι που κατατάσσει το έργο ως ένα από τα σημαντικότερα στο χώρο της οικονομικής σκέψης.

Περισσότερα εδώ: “O νόμος της εντροπίας και το οικονομικό πρόβλημα”

Ξαναφτιάχνοντας την κοινωνία: Δεν είναι ο άνθρωπος καρκίνος πάνω στον πλανήτη

Η «Συνδημία», ο παγκόσμιος καπιταλισμός και η ευκαιρία για κοινωνίες Αποανάπτυξης!

2) Περιβαλλοντικοί πρόσφυγες

143 εκατομμύρια «μετανάστες κλίματος»

3) Η ανακάλυψη του Νησιού του Πάσχα (Rapa Nui). Πηγή: www.lifo.gr

4) Τζάρεντ Ντάιαμοντ «Κατάρρευση» (Πώς οι κοινωνίες επιλέγουν να αποτύχουν ή να επιτύχουν) εκδ.Κάτοπτρο, 2006.

5) Οι πάγοι της Ανταρκτικής λιώνουν πιο γρήγορα

http://www.newsbeast.gr/environment/arthro/660940/oi-pagoi-tis-adarktikis-lionoun-pio-grigora/

http://tvxs.gr/news/periballon/oi-epiptoseis-toy-liosimoy-ton-pagon

http://tvxs.gr/news/klimatiki-allagi/istoriko-xamilo-gia-toys-pagoys-tis-arktikis

http://tvxs.gr/news/periballon/thanasimos-gia-ti-zoi-ston-planiti-o-anthropos