Ένα πολιτικό βιογραφικό για γνωριμία: Γιώργος Μεριζιώτης
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1960, κατάγομαι από μια φτωχή πολύτεκνη οικογένεια, ο πατέρας μου εργάζονταν ως οδοκαθαριστής (σκουπιδιάρης) στο δήμο και η μητέρα μου οικιακά στο σπίτι με τα παιδιά. Λόγω φτώχειας δεν μπόρεσα να σπουδάσω και τελείωσα μόνο το δημοτικό, λίγο αργότερα γράφτηκα σε μια απογευματινή τεχνική σχολή ηλεκτρολόγων και τα πρωινά δούλευα σαν βοηθός. Την όποια μικρή θεωρητική συγκρότηση, την κατάφερα μετά κόπου και βασάνου, έχοντας όμως έναν μεγάλο περιορισμό, μην κατέχοντας μια άλλη γλώσσα εκτός από την μητρική μου. Αυτό έχει ως συνέπεια να μην μπορώ πολλές φορές να αναπτύξω περεταίρω μια θεώρηση μου, αλλά χαίρομαι όταν διαβάζω (από μεταφράσεις) ζητήματα που έχω σκεφτεί από θεωρητικούς, ξένους ως επί το πλείστον, διότι εδώ στον αναρχικό χώρο από θεωρητικής πλευράς, τα πράγματα είναι χάλια.
Ήρθα σε επαφή με την αναρχία το 1979, μέσα από μια ροκ συναυλία αλληλεγγύης στον φυλακισμένο εργάτη, επαναστάτη και συνδικαλιστή Γιάννη Σερίφη, που έγινε στο γήπεδο μπάσκετ «Σπόρτινγκ». Εκεί κάποιοι αναρχικοί μου έδωσαν φυλλάδια και προκηρύξεις οι οποίες με επηρέασαν. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα ήμουν αυτό που λένε περιφερειακός και το 1981-82 μπήκα κανονικά στον λεγόμενο χώρο. Έκτοτε και μέχρι σήμερα, (2014) παραμένω κινηματικά ενεργός και είμαστε μετρημένοι στην μισή παλάμη του ενός χεριού οι κινηματικά ενεργοί της παλιάς γενιάς.
Κινηματικά, εκτός από την συμμετοχή μου σε διάφορες αντιεξουσιαστικές ομάδες, κοινωνικά εγχειρήματα και το Σωματείο Μέταλλου Πειραιά, από το οποίο διαγράφηκα από τους σταλινικούς, ήταν και αυτή στην πρώτη πανελλαδική συνάντηση αναρχικών που έγινε στην Πάτρα το 1986 και επίσης μέσα από την ομάδα αναρχοκομμουνιστικός πυρήνας Άνω Λιοσίων συμμετείχα/με στην δημιουργία της πρώτης πανελλαδικής οργάνωσης των αναρχικών/ας την «Ένωση Αναρχικών» η οποία όταν εκφυλίστηκε σε άτυπο αφορμαλιστικό διευθυντήριο, ήμασταν η πρώτη ομάδα που έφυγε.
Συμπράξαμε ως αναρχοκομμουνιστικός πυρήνας Άνω Λιοσίων με την αναρχική ομάδα Δραπετσώνας-Κερατσινίου η οποία είχε φύγει και αυτή από την Ένωση Αναρχικών και ήταν πολύ κοντά στις ιδέες μας. Στην ουσία ενωθήκαμε, παλέψαμε για την δημιουργία ενός συντονιστικού δυτικών συνοικιών της Αθήνας , πολύ προτού φτιαχτούν τα λεγόμενα «Δυτικά», Ρεσάλτο κλπ, αλλά αποτύχαμε . Ήμασταν -αν όχι η πρώτη- από τις πρώτες συλλογικότητες που θέταμε το ταξικό ζήτημα, το οικολογικό, τον αναρχικό κομμουνισμό και τις οργανωτικές δομές. Επίσης δεν υπήρχε κείμενο μας ή αφίσα που να μην τελειώνει πολλές φορές με το « για την άμεση δημοκρατία και τη γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση».
Ήταν μια εποχή που ο αναρχικός χώρος, πανελλαδικά, και ιδιαίτερα στην Αθήνα είχε κατακλειστεί από τον Μπονάνο και τον αφορμαλιστικό μπονανισμό, με φαινόμενα ακόμη και προσωπολατρίας ο αφορμαλισμός και ο εξεγερτισμός ήταν τα κεντρικά μότο ενώ έλεγαν μεταξύ άλλων ότι το ταξικό «δεν παίζει», η οικολογία είναι «μαλακία και ρεφορμισμός», «η επανάσταση έχει τελειώσει, μόνο εξεργετισμός, ιλεγκαλισμός» κλπ. Σε αντίθεση με τους πρώτους αναρχικούς της γενιάς από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, Κωνσταντινίδης και λοιποί που έθεταν στον λόγο τους το ταξικό, για την επόμενη γενιά όχι μόνο δεν «έπαιζε» το ταξικό ζήτημα, αλλά έγινε αυτό που είπε ένας σύντροφος -που δεν είναι τώρα στην ζωή και είναι αυτός που έβγαλε το σύνθημα «η πάλη για την λευτεριά είναι δυνατότερη από όλα τα κελιά»- ότι «αντί να πολιτικοποιήσουμε τους λούμπεν λουμπενοποιήθηκε ο χώρος».
Πάνω από τριάντα χρόνια χάσαμε την ευκαιρία κινηματικά να μιλήσουμε στην κοινωνία στην βάση του ελευθεριακού σοσιαλισμού ή κομμουνισμού. Αυτό είχε σαν επίπτωση να μην μπορούμε να δώσουμε καμία θεωρητική – ιδεολογική μάχη με τους σοσιαλδημοκράτες που εκείνη την εποχή κυριαρχούσαν και χρησιμοποιούσαν όρους που είχαν και οι αναρχικοί με έναν κλεψίτυπο τρόπο πχ. κοινωνικοποίηση, αυτοδιαχείριση κλπ. Εγκλωβιστήκαμε σε έναν ατέρμονο αντι-μπατσικό, αντικατασταλτικό αγώνα που μας περιθωριοποίησε ακόμα περισσότερο από την κοινωνία.
Αυτό είχε και μια άλλη συνέπεια: ο αναρχικός χώρος απομακρύνθηκε από τη μήτρα του που είναι σοσιαλιστική και μετασχηματίστηκε σιγά-σιγά σε ένα αντικρατικό μόρφωμα περισσότερο δεξιό, σε μια ριζοσπαστική φιλελεύθερη εκδοχή που υπερτόνιζε την ατομική ελευθερία σε σχέση με την ισότητα την κοινωνική αλληλεγγύη και δικαιοσύνη και όσο αναφορά στα κοινωνικά προτάγματα, αυτά ήταν εντελώς ανύπαρκτα. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, σαν συλλογικότητα, φτιάξαμε ένα στέκι στον Πειραιά και συμβάλαμε στην δημιουργία του συνδέσμου αντιρρησιών συνείδησης αφού είχαμε στην συλλογικότητα τρεις ολικούς αρνητές στράτευσης.
Παράλληλα αρχίσαμε να εκδίδουμε ένα πολιτικό έντυπο δρόμου την «Αυτόνομη Δράση», δημιουργήσαμε μια μικρή συνεργατική τεχνικών έργων, ενώ λόγο οικολογικής αναφοράς που είχε το στέκι και οι συλλογικότητα θέλοντας να συνδέσουμε πόλη και ύπαιθρο ως μια πειραματική μικρογραφία, προσπαθούσαμε να δημιουργήσουμε μια μικρή αγροτική οικοκοινότητα (κολεκτίβα) σε ένα χωρίο στην ορεινή Πελοπόννησο, αγοράζοντας γη και σιγά σιγά αγροτικό εξοπλισμό.
Το 1989 ως αναρχική ομάδα συμμετείχαμε στο ιδρυτικό συνέδριο της Ομοσπονδίας Οικολογικών και Εναλλακτικών Οργανώσεων σαν παρατηρητές, με δικαίωμα λόγου όχι ψήφου, δεν προσχωρήσαμε στην ομοσπονδία.
Εκείνη την εποχή συμμετείχαμε σαν αναρχική συλλογικότητα σε αρκετά κοινωνικά εγχειρήματα. Θα αναφέρω μόνο για την συμμετοχή μας για σχεδόν είκοσι μέρες στα οδοφράγματα που είχαν στήσει οι κάτοικοι της Ηγουμενίτσας μαζί μετά γύρω χωριά στις εισόδους και εξόδους της πόλης, ενάντια στην απόφαση που είχε πάρει το υπουργείο να ρίξει τα λύματα της πόλης των Ιωαννίνων, ανεπεξέργαστα, στον ποταμό Καλαμά που διασχίζει την περιοχή. Ο αγώνας ξεκίνησε το 1988, κράτησε σε αποκλεισμό το Νομό για 43 ημέρες και στέφτηκε με μερική επιτυχία και ήταν για εμάς μια μεγάλη εμπειρία. Αυτές και άλλες εμπειρίες δεν είχαμε πού να τις καταθέσουμε διότι στον αναρχικό χώρο δεν υπήρχαν αυτιά να ακούσουν.
Λίγο αργότερα φάγαμε μεγάλο ανταγωνισμό από τον χώρο, λόγω της εναντίωσής μας στον αφορμαλισμό. Αυτό είχε ως συνέπεια την απομόνωση μας από το χώρο της Αθήνας -για όποιον ξέρει τον Πειραιά που πολλές φορές «δεν κινείται φύλλο» μπορεί να καταλάβει – άρχισαν και η εσωτερικές προστριβές κλείσαμε το στέκι και λίγο αργότερα διαλύθηκε και η συλλογικότητα Δραπετσώνας Κερατσινίου. Εδώ θέλω να ενημερώσω τους νεότερους -γιατί πολλοί θα βγουν να πουν διάφορα- ότι συμμετείχαμε επιλεκτικά στα πιο σημαντικά συγκρουσιακά γεγονότα του αναρχικού χώρου και σε κάποια από αυτά πρωτοστατήσαμε.
Στης αρχές του δεκαετίας του ενενήντα άρχισαν σιγά-σιγά να έρχονται και στην Ελλάδα οι νεοφιλελεύθερες ιαχές, κύριος εκφραστής των οποίων ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και το επιτελείο του. Σε αυτή την περίοδο, πάλι οι αναρχικοί δεν μπόρεσαν να απαντήσουν με ένα αποτελεσματικό τρόπο και καπελώθηκαν από το «λιγότερο κράτος» που προωθούσαν οι νεοφιλελεύθεροι. Μικρή παρένθεση σε αυτή την κατάσταση ήταν η συμμετοχή λίγων αναρχικών (και εμού) στον αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας συγκοινωνίας.
Λίγο αργότερα συνέβη και το καταστροφικό γεγονός της σύλληψης 500 και πλέον αναρχικών/ες στην κατάληψη του Πολυτεχνείου τον χειμώνα του 1990 που χαρακτηρίστηκε από διάφορους αναρχικούς ως εξέγερση. Αν και βρισκόμουν επαρχία ήρθα στην Αθήνα και συμμετείχα σε όλες τις κινήσεις αλληλεγγύης .
Ως άτομο συμμετείχα στην δημιουργία της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης (ΑΚ Salonica 2003) μέσα από την πανελλαδική της συνδιάσκεψη. Λίγο αργότερα, διαφώνησα και έφυγα και από εκεί προτού φτιαχτή το Νοσότρος. Έχοντας πλέον μια σταθερή και ακλόνητη άποψη ότι δεν θα ξανασυνεργαστώ ή ενταχτώ σε συλλογικότητα που δεν έχει πραταγματικό λόγο -τέτοιες δεν υπήρχαν εκείνη την περίοδο – αποστασιοποιήθηκα κινηματικά για σχεδόν δυο χρόνια.
Με απασχολούσε το πώς θα περάσουν στο χώρο ζητήματα πολιτικής φιλοσοφίας για να ανέβει λίγο το επίπεδο της κριτικής κι έτσι άρχισα έναν κύκλο συζητήσεων στο σπίτι μου με επιλεγμένους συντρόφους πάνω στα ζητήματα αυτά, πχ διαφορά φιλελευθερισμού νεοφιλελευθερισμού, τι είναι το κοινωνικό συμβόλαιο του Ρουσώ, ο κρατικός λεβιάθαν του Χομπς κλπ. Μέσα από τις συζητήσεις αυτές βγήκε η ανάγκη δημιουργίας αναρχικής συλλογικότητας στον Πειραιά και έτσι δημιουργήθηκε η βραχύβια Πρωτοβουλία Αναρχικών Πειραιά.
Η συλλογικότητα εξέδωσε την μπροσούρα «αρχές – στόχοι», προϊόν των συζητήσεων αυτών και ήταν από τις πρώτες συλλογικότητες, πανελλαδικά, που έκανε κάτι τέτοιο. Επίσης εξέδωσε την μπροσούρα «το ζήτημα της οργάνωσης», με σημαντικά κείμενα ιστορικά και αλλά πάνω στο ζήτημα αυτό, έκανε εκδηλώσεις για το εργατικό ζήτημα στο εργατικό κέντρο Πειραιά και μέλη της πρωτοστάτησαν στην δημιουργία της «πρωτοβουλίας για την δημιουργία μητροπολιτικού ενιαίου άλσους» στον χώρο του πρώην εργοστασίου λιπασμάτων Δραπετσώνας. Η πρωτοβουλία έκλεισε τον κύκλο της και διαλύθηκε.
Μετά από κάποιο διάστημα, συμμετείχα, σχεδόν μέχρι την διάλυσή της, στη «Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση» και παράλληλα συμμετείχα σε μια αναρχική συλλογικότητα του κέντρου της Αθήνας.
Είχα επεξεργαστεί τις παλαιές μπροσούρες της Πρωτοβουλίας Αναρχικών Πειραιά, με νέα δεδομένα στις αρχές στους στόχους και με θέσεις όσο και στο ζήτημα της οργάνωσης τα οποία έγιναν βιβλία. Επίσης σε ξεχωριστή μπροσούρα επεξεργάστηκα την οργάνωση «ομοσπονδία-ιστός» (σκόπιμα μη εκτενώς) που είναι στην ουσία κάτι παραπάνω από το χαλαρό δίκτυο συντονισμού και λίγο διαφορετική από τη γνωστή πλατφόρμα.
Μετά τα γεγονότα της τράπεζας Μαρφίν, σιγά – σιγά άρχισε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του αναρχικού χώρου να θέτει το ταξικό, το κοινωνικό και τα περιβαλλοντικά ζητήματα στην ατζέντα του. Άρχισε να μιλάει προταγματικά επί τη βάση του αναρχικού κομμουνισμού και ξεκίνησε μια συζήτηση για την οργάνωση στην οποία συνέβαλα και εγώ μέσα από την συλλογικότητα μου. Η ομάδα στην οποίαν ήμουν μαζί με κάποιες άλλες από την Αθήνα στην πλειοψηφία τους από την «Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση» πήραν την πρωτοβουλία και ξεκίνησε μια συζήτηση για το θέμα της οργάνωση, έτσι μέσα από πολιτικές διεργασίες και ζυμώσεις με άλλες συλλογικότητες στήθηκε η πρώτη πανελλαδική συνάντηση αναρχικών ομάδων. Συμμετείχα σε όλες τις προπαρασκευαστικές και στις δυο πρώτες πανελλαδικές συναντήσεις και μετά λόγο πολιτικής διαφωνίας αποχώρισα. Οι συναντήσεις συνεχίστηκαν για κάποιο χρονικό διάστημα και στο τέλος το σώμα της συνάντησης διασπάστηκε και δημιουργήθηκαν δυο μικρές ομοσπονδίες.
Δεν έχει νόημα εδώ να αναφερθώ σε προσωπικές διώξεις, καταστολή κλπ από της δυνάμεις ασφαλείας του κράτους. Άλλωστε αυτή η καταστολή ήταν/είναι το μενού που σερβίρουν όλες οι κυβερνήσεις και το κράτος στους αναρχικούς/ες από την λεγόμενη μεταπολίτευση και μετά. Είναι η κρατική βεντάλια της καταστολής και της στοχευμένης κατάστασης εξαίρεσης απέναντι στον εσωτερικό εχθρό τους αναρχικούς/ες.
Μέσα στην κινηματική μου πορεία συμμετείχα σε κινήσεις που πάλευαν ενάντια στον ετεροκαθορισμό και την ετερόνομη χειραγώγηση του του σώματος και της συνείδηση και διεκδικούσαν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, τον αυτοκαθορισμό του σώματος και της συνείδησης είτε ήταν σεξουαλική προτίμηση, φύλο, ή ζητήματα ατομικής ασθένειας και υγείας. Αγωνιζόμασταν ενάντια στην εμπορευματοποίηση της υγείας και των φαρμάκων ώστε να έχουμε πρόσβαση όλοι εμείς οι φτωχοί/ες σε ποιοτικές ιατρικές υπηρεσίες, στα φάρμακα και ενάντια στον βασανισμό των ζώων ως πειραματόζωα.
Αγωνιζόμασταν ενάντια όχι γενικά στην ιατρική και φαρμακευτική επιστήμη αλλά στην εξουσία (μέσω του φόβου) που ασκούν οι γιατροί πάνω στον άρρωστο και στο σώμα του και για να υπάρχει μια ισότιμη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου.
Αγωνιζόμασταν υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών, των ομοφυλόφιλων, των φυλακισμένων, των ψυχικά πασχόντων, των ΑμεΑ, των αντιρρησιών συνείδησης, των τοξικοεξαρτημένων, των μειονοτήτων, των ζώων και αργότερα των μεταναστών και προσφύγων εν ολίγοις αγωνιζόμασταν για τα πολιτικά – κοινωνικά – εργατικά δικαιώματα μέσα από αυτό που ονομάστηκε μοριακά κινήματα και «ενδιάμεση μερική αγώνες».
Ως συμπλήρωμα δείτε και αυτά :
1986 – 87 Δυο ημερομηνίες σταθμός αλλά και καμπής για το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα
Εμβαθύνοντας στο νόημα της κοινωνικής αναρχίας
Περί πανδημίας (Πρώτο Μέρος):Το κράτος,το δημόσιο,το ιδιωτικό και οι αναρχικοί/ες
Autonomi Drasi 