Ουκρανία: Το εθνικό ζήτημα και οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις -Ένα επίκαιρο κείμενο του 2005

Σχόλιο – Επιμέλεια δημοσίευσης: Γιώργος Μεριζιώτης

Σχόλιο:

Για να ανιχνεύσουμε τα αίτια της σημερινής σύγκρουσης στην ανατολική Ευρώπη μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας, πρέπει να πάμε λίγο πίσω στον χρόνο και να δούμε τα ριζώματα αυτής της σύγκρουσης. Μιας «καθυστερημένης» σύγκρουσης που έχει να κάνει με τον τρόπο και τις διευθετήσεις που έγιναν με την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 πάγωσε την ανθρωπότητα με την έννοια ότι όλοι περίμεναν εθνικιστικές (διακρατικές) πολεμικές  συγκρούσεις μεγάλης κλίμακας που θα επηρέαζαν και την υπόλοιπη Ευρώπη και κατ΄ επέκταση όλο το κόσμο. Πέραν από κάποια «μικρά» τραγικά γεγονότα που είχαν να κάνουν με την λίγο αργότερα δημιουργία της  Ρωσικής ομοσπονδίας λχ Τσετσενία, Οσετία κλπ, «μεγάλες» συγκρούσεις μεταξύ των νέων  ανεξαρτήτων κρατών  δεν υπήρξαν. Λίγο μετά ήρθε η διάλυση της Γιουγκοσλάβικης ομοσπονδίας και εκεί ξαναβίωσε η Ευρώπη τον παλιό της εφιάλτη,  των εθνικιστικών πολεμικών συγκρούσεων και σφαγών.

Οι  κρατικές οντότητες που δημιουργηθήκαν μετά την διάλυση της Σ.Ε ήταν λίγο πολύ οι ίδιες κρατικές  σοσιαλιστικές δημοκρατίες που υπήρχαν στην Σ. Ένωση, όμως βγήκαν από αυτή την ένωση  σχεδόν κατεστραμμένες οικονομικά. Οι αλλαγές που  έγιναν στο οικονομικό κοινωνικό πεδίο, το πέρασμα από τον κρατικό  καπιταλισμό ή κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας  σε αυτό που ονομάστηκε άγριος ιδιωτικός καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς  λίγο πριν την διάλυση αλλά και η ίδια η διάλυση της Σ Ε δεν προήλθαν και δεν θα μπορούσε να προέλθουν από κινήματα των από τα κάτω,  όπως σε μια κοινωνική επανάσταση. Αυτές οι αλλαγές προέκυψαν από τα πάνω, από  τις ελίτ ή την νομενκλατούρα αν προτιμάτε του κομμουνιστικού κόμματος και της κρατικής γραφειοκρατίας.

Με αυτές τις αλλαγές, άρχισε να λεηλατείται από αυτές τις ελίτ  όλη η δημόσια περιουσία των σοβιετικών λαών, λαών που δεν αντέδρασαν, δεν αντιστάθηκαν σε αυτή την λεηλασία – πλιάτσικο. (δεν είναι του παρόντος να εξηγήσω με έναν εκτενή τρόπο εδώ γιατί δεν υπήρξε αντίσταση σε αυτή την λεηλασία) Φυσικά για να υπερασπιστείς την δημόσια περιουσία πρέπει να την αισθάνεσαι και δίκια σου, ειταν σε τετοι βαθμό η αποξένωση των εργαζόμενων και του υπόλοιπου λαού από αυτή την κοινωνική περιουσία και γενικά από την δημόσια σφαίρα  που δεν τους πολύ ένοιαξε αν θα πέρναγε από τη κρατική στην ιδιωτική διαχείριση. Από τους πολιτικούς διαχειριστές αυτής της περιουσίας, αυτές τις ελίτ,  προέκυψαν λίγο μετά οι λεγόμενοι οικονομικοί ολιγάρχες  σε αγαστή συνεργασία και με το αζημίωτο φυσικά με τις πολιτικές ελίτ.

Σε αυτό το πολιτικοκοινωνικό σκηνικό ήρθε η παρέμβαση της Δύσης (ΗΠΑ, Ε.Ε) σε αυτές τις χώρες, μια παρέμβαση νέο-ιμπεριαλιστικού τύπου. Είναι η εποχή που ο δυτικός καπιταλισμός με κύριες αιχμές του τις ΗΠΑ και την Βρετανία προωθούν  τον νεοφιλελευθερισμό ή ολοκληρωτισμό της αγοράς και την παγκοσμιοποίηση, στην ουσία νεοαποικιοκρατία. Η διείσδυση σε αυτές τις χώρες, στην αρχή δεν είχε να κάνει με την επέκταση – κυριαρχία σε νέες αγορές,  ιδιαίτερα καταναλωτικές, αφού τέτοιες αγορές  δεν υπήρχαν τότε στις χώρες του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού». Αυτό ήταν ένα μακροπρόθεσμο στρατηγικό  σχέδιο, το άμεσο βασικό και κοντοπρόσθεσμο σχέδιο ήταν να αποικήσουν αυτές τις χώρες, να τις ελέγξουν πολιτικά και να εκμεταλλευτούν τις πρώτες τους ύλες στα πλούσια εδάφη και υπεδάφη τους. Ειδικότερα στην περίπτωση της Ουκρανίας που εκτός από τις πρώτες ύλες, διέθετε και ένα πολύ εξειδικευμένο εργατικό και αγροτικό  δυναμικό έτοιμο για πάμφθηνη εκμετάλλευση.

Σε κάθε κρατική σύγκρουση ή πόλεμο για επέκταση και κυριαρχία, η συστημική ανάλυση και ιστορία αποσιωπεί ή αποκρύβει τις πραγματικές αιτίες αυτής της σύγκρουσης. Αυτή η αποσιώπηση είναι αρχαιότατη τακτική. Ένας από τους πρώτους διαστρεβλωτές της ιστορίας είναι ο Όμηρος, που θέλει να μας πείσει ότι ο πόλεμος για την κατάκτηση της Τροίας είχε υψηλές ηθικές αιτίες και  έγινε για τα μάτια της  ωραίας Ελένης και όχι για οικονομικοπολιτική  κυριαρχία. Εδώ πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι η  γεωπολιτική και γεωστρατηγική θεωρία και ιστορία είναι πρώτα και κύρια κλάδοι της οικονομικής θεωρίας.

«…Κατά τη μελέτη της οικονομικής ιστορίας, οι μελετητές- απολογητές του συστήματος, συστηματικά αποκρύβουν το ρόλο της κρατικής βίας στην οικονομία, ή τον απόλυτα κεντρικό ρόλο του πολέμου, του επεκτατισμού, της αποικιοκρατίας  και της δουλείας εξαναγκαστικής ή μισθωτής, στη δημιουργία και σχηματοποίηση των βασικών θεσμών, αυτού που σήμερα αποκαλούμε «οικονομία». Σε πολλές περιπτώσεις στα αναπτυγμένα κράτη σήμερα η βία μπορεί να είναι αόρατη – συγκαλυμμένη, αλλά παραμένει τυπωμένη στη φιλοσοφία της κοινής οικονομικής λογικής, στην προφανέστατα αυταπόδεικτη φύση των εκμεταλλευτικών θεσμών, που απλά ποτέ δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν έξω από το μονοπώλιο της βίας – αλλά και της συστηματικής απειλής της βίας – που διατηρείται και από το σύγχρονο κράτος…» (από το πολιτικό δοκίμιο: Προοίμιο για μια παγκόσμια ιστορία της ατιμίας ).

Έτσι και σε αυτό τον πόλεμο και οι επιτιθέμενοι εισβολείς  Ρώσοι και οι αμυνόμενοι Ουκρανοί επικαλούνται τα «υψηλά ηθικά ιδανικά» της υπεράσπισης του έθνους και της πατρίδας. Όλη αυτή η μεγάλη μάζα των στρατιωτών  που βγάζουν την βρόμικη δουλειά του πολέμου, αδυνατούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν αυτό που λένε οι αναρχικοί/ες: ίδια είναι τα αφεντικά δεξιά και αριστερά, αδυνατούν να το επεκτείνουν και να δουν ότι:  ίδια είναι τα αφεντικά, ρωσικά, ουκρανικά, αμερικανικά και ευρωπαϊκά. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι αυτός ο πόλεμος είναι πόλεμος για κυριαρχία των αφεντικών και ότι ο μόνος πόλεμος που αξίζει να συμμετέχουμε εμείς οι φτωχοί άνθρωποι είναι αυτός που λένε οι αναρχικοί/ες από τον 1^ο παγκόσμιο πόλεμο και μετά: «πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών».

Το παρακάτω κείμενο γραμμένο το 2005 είναι «προφητικό», αφορά το σκηνικό που είχε στηθεί λίγο μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης στην Ουκρανία προτού τα γεγονότα του 2013-14 που ονομάστηκαν «Euromeidan» και έχει τις προεκτάσεις του στο σήμερα . Είναι γραμμένο από τον  Σωτήρη Δημόπουλο που είχε σπουδάσει στο Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων του Κιέβου και έχει εντρυφήσει στα ζητήματα της Ουκρανίας. Τα ποσταρίσματα (λινκ) μέσα στο κείμενο είναι από εμένα και γίνονται για να κατανοήσουν οι νεότεροι/ες τα ιστορικά δρώμενα.

Στο τέλος του κειμένου έχω  προσθέσει  και μια μικρή προσθήκη σχετική με το θέμα του κειμένου, με τίτλο: Σόρος, Nεοναζί, εθνικισμός και οι «φεμινίστριες» των Femen στην Ουκρανία.

«Το αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο δεν είναι αυτό της πόρνης αλλά του μισθοφόρου». Γ.Μ

Ουκρανία: Το εθνικό ζήτημα και οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις -Ένα επίκαιρο κείμενο του 2005

Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους,χωρίς 
να συμπίπτουν απαραίτητα με την άποψη της Autonomis Drasis

Του Σωτήρη Δημόπουλου (*)

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Άρδην τ. 52, Ιανουάριος-Μάρτιος 2005, και παρά τα σχεδόν 17 χρόνια που πέρασαν από τότε, όπως και τις αναμφίβολες ελλείψεις του, διατηρεί την επικαιρότητά του, καθώς παρουσιάζονται οι βασικές συνισταμένες του ουκρανικού ζητήματος που παραμένουν ενεργές μέχρι σήμερα.

Οι πο­λι­τι­κές ε­ξε­λί­ξεις στην Ου­κρα­νί­α θα πρέ­πει α­νε­πι­φύ­λα­κτα να ε­ντα­χθούν στο πλαί­σιο του ε­θνι­κού ζη­τή­μα­τος που δια­μορ­φώ­θη­κε στον συ­γκε­κρι­μέ­νο γεωγραφι­κό χώ­ρο κα­τά τους τε­λευ­ταί­ους ο­κτώ αιώ­νες, και του ο­ποί­ου αποτελούν ακόμη έ­να ε­πει­σό­διο ε­νώ, ταυ­το­χρό­νως, το πλαί­σιο αυ­τό ε­πηρεάζεται ά­με­σα α­πό την «ο­ρι­ζό­ντια» δια­δι­κα­σί­α α­να­σύ­ντα­ξης του χάρ­τη της γε­ω­πο­λι­τι­κής ισχύ­ος. Η κα­τα­νό­η­ση λοι­πόν των κοι­νω­νι­κο-πο­λι­τι­κών φαι­νο­μέ­νων θα πρέ­πει να α­να­ζη­τη­θεί πρω­ταρ­χι­κώς στο ι­στο­ρι­κό υ­πό­βα­θρο, το ο­ποί­ο γεν­νά τη δυ­να­μι­κή τους, και κα­τό­πιν στις ε­ξω­τε­ρι­κές δυ­νά­μεις που κα­θο­ρί­ζουν εν πολ­λοίς και τη συ­γκε­κρι­μέ­νη μορ­φή με την ο­ποί­α αυ­τά εμ­φα­νί­ζο­νται.

Οι «ου­κρα­νι­κές ταυ­τό­τη­τες»
Η ε­θνι­κή δια­φο­ρο­ποί­η­ση με­τα­ξύ των Ρώ­σων και των Ου­κρα­νών έ­χει τις ρί­ζες της στην ε­πο­χή που α­κο­λου­θεί την κα­τά­κτη­ση των σλα­βι­κών ε­δα­φών α­πό την Χρυ­σή Ορ­δή (13ος αι.). Το Κί­ε­βο, η μη­τρό­πο­λη των α­να­το­λι­κών Σλά­βων, κέ­ντρο της Ορ­θο­δο­ξί­ας και βυ­ζα­ντι­νή ε­φε­δρεί­α, λε­η­λα­τεί­ται και ι­σο­πε­δώ­νε­ται. Στους επό­με­νους αιώ­νες, η Μο­σκο­βί­α θα εί­ναι η πό­λη που α­να­λαμ­βά­νει το έρ­γο της ενο­ποί­η­σης των Ρώ­σων α­πε­λευ­θε­ρώ­νο­ντάς τους α­πό την τα­τα­ρο-μογ­γο­λι­κή κατο­χή.

Α­πο­κομ­μέ­να στις δυ­τι­κές πε­ριο­χές της σύγ­χρο­νης Ου­κρα­νί­ας, τα πρι­γκι­πά­τα της Γα­λι­κί­ας και της Βο­λι­νί­ας –με τη ση­μα­ντι­κή συ­νει­σφο­ρά του η­γε­μό­να Δα­νι­ήλ Ρομά­νο­βιτ­ς – κα­τόρ­θω­σαν να α­ντι­στα­θούν για έ­να α­κό­μη αιώ­να με­τά την έλευση των φυ­λών της Κ. Α­σί­ας και να κρα­τή­σουν ζω­ντα­νή την κλη­ρο­νο­μιά του Ρους του Κιέ­βου, έ­ως ό­του α­πορ­ρο­φη­θούν α­πό την Πο­λω­νί­α και την Λι­θουα­νί­α. Κα­τά τη διάρ­κεια της κυ­ριαρ­χί­ας της Πο­λω­νο-Λι­θουα­νι­κής Κοι­νο­πο­λι­τεί­ας (Ποσπο­λίτ) τα ε­δά­φη αυ­τά α­ποι­κή­θη­καν α­πό Πο­λω­νούς, η α­γρο­τιά ο­δη­γή­θη­κε στη δου­λο­πα­ροι­κί­α και οι ορ­θό­δο­ξοι Ου­κρα­νοί πιέ­στη­καν να υ­ιο­θε­τή­σουν τον κα­θο­λι­κι­σμό.

Η θρη­σκευ­τι­κή α­φο­μοί­ω­ση ή­ταν α­να­γκαί­α για τη δια­τή­ρη­ση της ε­νό­τη­τας του πο­λω­νι­κού κρά­τους, το ο­ποί­ο α­ντι­με­τώ­πι­ζε με α­γω­νί­α την πί­ε­ση της ε­πέ­κτα­σης της Μό­σχας. Α­πό­το­κη αυ­τής της ε­πι­χεί­ρη­σης υ­πήρ­ξε η Ου­νί­α (σύ­νο­δος του Μπρε­στ-Λι­τόφ­σκ, 1596), α­πο­τέ­λε­σμα της συμ­μα­χί­ας του βα­σι­λιά της Πο­λω­νί­ας Σι­γι­σμούν­δου του Γ΄ (1587-1632) με τον Πά­πα. Βε­βαί­ως, η α­πε­γνω­σμέ­νη πά­λη των ορ­θο­δό­ξων Ου­κρα­νών για τη δια­τή­ρη­ση της θρη­σκευ­τι­κής —και ε­θνι­κής— ταυ­τό­τη­τάς τους τούς κα­τέ­στη­σε κέ­ντρο α­νά­πτυ­ξης των θε­ο­λο­γι­κών σπου­δών, με τη δη­μιουρ­γί­α των Α­δελ­φο­τή­των, για ό­λη την ορ­θό­δο­ξη σλα­βι­κή α­να­το­λή. Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση, ό­μως, η δια­κρι­τή αυ­τή πο­ρεί­α δη­μιούρ­γη­σε το υ­πό­βα­θρο της α­νά­πτυ­ξης ε­νός ου­κρα­νι­κού ε­θνι­κι­σμού, ό­που η ου­κρα­νι­κή γλώσ­σα, η θρησκευτι­κή ι­διαι­τε­ρό­τη­τά του – Ου­νί­α – και η ε­ξάρ­τη­σή του α­πό δυ­τι­κές δυ­νά­μεις θα εκ­φρα­σθεί, πλέ­ον, με σα­φή­νεια τον 19ο αιώ­να. Ο Ιω­άν­νης Μέ­γε­ντορ­φ δίνει μια δι­κή του εν­δια­φέ­ρου­σα ε­ξή­γη­ση για την ι­διο­μορ­φί­α της δυ­τι­κής Ουκρανί­ας: «Α­ξί­ζει να πα­ρα­τη­ρη­θεί ό­τι οι ορ­θό­δο­ξες ε­κεί­νες χώ­ρες που δεν αντιμε­τώ­πι­σαν ά­με­ση κα­τά­λη­ψη α­πό τους σταυ­ρο­φό­ρους –η Βουλ­γα­ρί­α, η Σερβί­α και η Γαλι­κί­α-Βο­λι­νί­α [σ.σ. δυ­τι­κή Ου­κρα­νί­α (**)]– ή­ταν πο­λύ πιο α­νοι­χτές στις δυ­τι­κές ε­πα­φές και μά­λι­στα ό­λες τους δέ­χτη­καν (ο­σο­δή­πο­τε σύ­ντο­μα) την πο­λι­τι­κή ε­πι­κυ­ριαρ­χί­α του πα­πι­σμού».

Πα­ράλ­λη­λα, ό­μως, στην α­να­το­λι­κή Ου­κρα­νί­α την ί­δια ι­στο­ρι­κή πε­ρί­ο­δο δημιουργεί­ται έ­να ι­διό­τυ­πο κέ­ντρο ου­κρα­νι­κής α­ντί­στα­σης που φο­ρέ­ας του εί­ναι οι Κοζά­κοι. Διά­γο­ντας στρα­τιω­τι­κό και α­νυ­πό­τα­κτο βί­ο, οι Κο­ζά­κοι θα διατηρήσουν την ορ­θο­δο­ξί­α και θα α­ντι­στα­θούν τό­σο στο τα­τα­ρι­κό χα­νά­το της Κρι­μαί­ας και στην Ο­θω­μα­νι­κή αυ­το­κρα­το­ρί­α ό­σο και στους Πο­λω­νούς γαιοκτήμο­νες. Ο βα­σι­κός τους σύμ­μα­χος εί­ναι η Ρω­σί­α, ό­πως α­πο­δει­κνύ­ει και η έ­νω­ση του 1654, αλ­λά η σχέ­ση τους θα πα­ρα­μέ­νει ευαί­σθη­τη ε­ξαι­τί­ας της ανυπότα­κτης φύ­σης των κοι­νο­τή­των τους και της α­φο­μοιω­τι­κής διά­θε­σης του ρω­σι­κού ε­πε­κτα­τι­σμού. Α­κό­μα και με­τά τη διά­λυ­ση των κο­ζα­κι­κών υπολειμμάτων της Ου­κρα­νί­ας α­πό την Μ. Αι­κα­τε­ρί­νη στα τέ­λη του 18ου αιώνα, και οι α­γρο­τι­κές κοι­νό­τη­τες αλ­λά και οι ερ­γα­τι­κές μά­ζες, που στην πλειο­ψη­φί­α τους θα εί­ναι ρω­σι­κής κα­τα­γω­γής, που θα συρ­ρεύ­σουν στο Ντον­μπάς (στην ουσί­α η πε­ριο­χή αυ­τή α­πο­τε­λεί ε­νιαί­ο τμή­μα με τη ρω­σι­κή πε­ρι­φέ­ρεια του Ντον και των ε­κεί Κο­ζά­κων) θα εκ­δη­λώ­νουν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά α­νυ­πο­τα­ξί­ας χω­ρίς πο­τέ να αμ­φι­σβη­τή­σουν τη σύν­δε­σή τους με την υ­πό­λοι­πη Ρω­σί­α.

Τα δύ­ο αυ­τά ε­θνι­κά κέ­ντρα της Ου­κρα­νί­ας, θα δί­νουν το δι­κό τους στίγ­μα στις ιστο­ρι­κές ε­ξε­λί­ξεις. «Ο 19ος αιώ­νας θα εί­ναι για την Ου­κρα­νί­α η ε­πο­χή μιας διπλής ορ­μής, οι­κο­νο­μι­κής στο ρω­σι­κό κομ­μά­τι, ε­θνι­κής αυ­το­συ­νει­δη­σί­ας στο αυ­στρια­κό. Η α­γρο­τι­κή και με­τέ­πει­τα βιο­μη­χα­νι­κή ρω­σι­κή Ου­κρα­νί­α αναπτύχθηκε με τις ε­θνι­κές ι­δέ­ες της αυ­στρια­κής Ου­κρα­νί­ας, ό­που κά­τω α­πό την ε­πιρ­ρο­ή της Ου­νί­τι­κης εκ­κλη­σί­ας, μια δια­νό­η­ση δια­κρι­τι­κά υ­πο­στη­ρι­ζό­με­νη α­πό την κυ­βέρ­νη­ση της Βιέν­νης, εί­χε στό­χο να τρο­φο­δο­τή­σει έ­να ε­θνι­κό ουκρανι­κό συ­ναί­σθη­μα. Για την Βιέν­νη η υ­πο­στή­ρι­ξη των Ου­κρα­νών ή­ταν έ­να μέ­σο να δη­μιουρ­γεί προ­βλή­μα­τα στην Ρω­σί­α και να α­σκεί πί­ε­ση στους Πο­λω­νούς ευ­γε­νείς [σ.σ. γαιο­κτή­μο­νες] των οποίων το με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος των δουλοπάροικων ή­ταν Ου­κρα­νοί».  Η βί­αι­η τσα­ρι­κή κα­τα­στο­λή στις διεκ­δι­κή­σεις των Ου­κρα­νών, ει­δι­κά στα ζη­τή­μα­τα της γαιο­κτη­σί­ας, του εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού του πο­λι­τι­σμού και της γλώσ­σας, δη­μιούρ­γη­σε τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις, οι ο­ποί­ες εντάθηκαν στα χρό­νια της στα­λι­νι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας, για τη διεύ­ρυν­ση του χάσμα­τος με τη «με­γα­λο­ρω­σι­κή» πο­λι­τι­κή. Στον αιώ­να του ρο­μα­ντι­σμού, ο ουκρα­νι­κός ε­θνι­κι­σμός-πα­τριω­τι­σμός δεν μπο­ρού­σε πα­ρά να έ­χει, ταυ­το­χρό­νως, και ε­πα­να­στα­τι­κή κοι­νω­νι­κά κα­τεύ­θυν­ση.

Ό­πως έ­λε­γε έ­νας Ρώ­σος γε­νι­κός διοι­κη­τής, «στη δε­κα­ε­τί­α του 1880, εί­χαν τα έργα του Σεβ­τσέν­κο, του ε­θνι­κού ποι­η­τή της Ου­κρα­νί­ας, στη μί­α τσέ­πη και αυτά του Μαρ­ξ στην άλ­λη».  Κα­τα­λυ­τι­κό στοι­χεί­ο στη δια­μόρ­φω­ση της πλη­θυ­σμια­κής σύ­στα­σης της σύγ­χρο­νης Ου­κρα­νί­ας θα α­πο­τε­λέ­σει η ά­φι­ξη στα ε­δά­φη της Νεορωσ­ί­ας (ση­με­ρι­νής α­να­το­λι­κής και νό­τιας Ου­κρα­νί­ας) ε­κα­το­ντά­δων χιλιάδων Ρώ­σων (κυ­ρί­ως με­τά την κα­τάρ­γη­ση της δου­λο­πα­ροι­κί­ας το 1861 και την αλ­μα­τώ­δη α­νά­πτυ­ξη της βιο­μη­χα­νί­ας του Ντον­μπάς).

Η μπολ­σε­βί­κι­κη Ου­κρα­νί­α

Το αί­τη­μα για ε­θνι­κή α­νε­ξαρ­τη­σί­α α­πό την κε­ντρι­κή και δυ­τι­κή Ου­κρα­νί­α θα εκφρα­στεί με ε­πι­μο­νή τό­σο κα­τά την ε­πα­νά­στα­ση του 1905 ό­σο και κα­τά τη μετέ­πει­τα πε­ρί­ο­δο. Στο ε­πα­να­στα­τι­κό κί­νη­μα το ου­κρα­νι­κό, ό­πως και το πολωνικό πρό­βλη­μα, α­να­δει­κνύ­ε­ται ως κομ­βι­κό για τη δια­μόρ­φω­ση πο­λι­τι­κής γραμ­μής στο ε­θνι­κό ζή­τη­μα.

Ο Λέ­νιν, κα­τα­κε­ραυ­νώ­νο­ντας τον σε­χτα­ρι­σμό της «πο­λω­νι­κής αί­ρε­σης» της Ρόζας Λού­ξε­μπουρ­γκ, χω­ρίς ψευ­δαι­σθή­σεις, θα α­να­γνω­ρί­σει ό­τι «[α]ν η Ουκρανί­α θάψει λ.χ την τύ­χη ν’ α­πο­τε­λέ­σει αυ­το­τε­λές κρά­τος, αυ­τό ε­ξαρ­τά­ται από χί­λιους πα­ρά­γο­ντες που εί­ναι ά­γνω­στοι α­πό τα πριν. Και χω­ρίς να προσπαθού­με ‘να μα­ντέ­ψου­με’ στην τύ­χη, στε­κό­μα­στε στα­θε­ρά σ’ αυ­τό που είναι α­ναμ­φι­σβή­τη­το: στο δι­καί­ω­μα της Ου­κρα­νί­ας να γί­νει τέ­τοιο κρά­τος». Η θέ­ση του αυ­τή, σε συν­δυα­σμό με τις δι­ακ­η­ρύ­ξεις για το α­γρο­τι­κό ζή­τη­μα, δημιουρ­γού­σε τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για μια μελ­λο­ντι­κή συμ­μα­χί­α με τις πα­τριω­τι­κές ου­κρα­νι­κές δυ­νά­μεις.

Τα ε­πα­να­στα­τι­κά γε­γο­νό­τα του 1917 θα α­πο­τε­λέ­σουν την α­φε­τη­ρί­α της ενσάρκω­σης των δια­φο­ρε­τι­κών τά­σε­ων στον ου­κρα­νι­κό γε­ω­γρα­φι­κό χώ­ρο. Μετά την ε­πα­νά­στα­ση του Φε­βρουα­ρί­ου, μια ου­κρα­νι­κή συ­νέ­λευ­ση (Ρά­ντα στις 13.6.17) ε­ξέ­δω­σε διά­ταγ­μα με το ο­ποί­ο α­νήγ­γει­λε την α­να­κή­ρυ­ξη μιας «αυτόνομης ου­κρα­νι­κής δη­μο­κρα­τί­ας» και στις 7.11.17 α­να­κή­ρυ­ξε την Ου­κρα­νί­α ως Λα­ϊ­κή Δη­μο­κρα­τί­α. Η δια­κρι­τή ου­κρα­νι­κή ο­ντό­τη­τα θα δια­τη­ρη­θεί έ­ως το 1920. Ο ου­κρα­νι­κός ε­θνι­κι­σμός θα βρει έκ­φρα­ση στον Πε­τλιού­ρα, εκ­πρό­σω­πο της α­στι­κής τά­ξης, και σε έ­ναν δια­πρε­πή δια­νο­ού­με­νο, τον ι­στο­ρι­κό Χρου­σέβ­σκι.

Αυ­τό το διά­στη­μα η Ου­κρα­νί­α θα γί­νει το θέ­α­τρο α­πε­ρί­γρα­πτων αι­μα­τη­ρών συγκρού­σε­ων με­τα­ξύ Ου­κρα­νών ε­θνι­κι­στών, κομ­μου­νι­στών, λευ­κών, μαχνοβιστών, α­τά­κτων-με­λών στρα­τών α­τα­μά­νων-ο­πλαρ­χη­γών και ξέ­νων δυνάμε­ων. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η ε­πιρ­ρο­ή των μπολ­σε­βί­κων θα πα­ρα­μεί­νει ισχνή στην Ου­κρα­νί­α μέ­χρι και την ί­δρυ­ση της ΕΣ­ΣΔ. Για πα­ρά­δειγ­μα, στις εκλογές για τη Συ­ντα­κτι­κή Συ­νέ­λευ­ση, τον Νο­έμ­βριο του 1917, οι Μπολ­σε­βί­κοι συ­γκέ­ντρω­σαν μό­νο 750.000 ψή­φους σε ο­λό­κλη­ρη την χώ­ρα.  Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα της Ου­κρα­νί­ας (ΚΚΟυ), το ο­ποί­ο τυ­πι­κά δη­μιουρ­γή­θη­κε τον Ιού­λιο του 1918 στην Μό­σχα ως πε­ρι­φε­ρεια­κή υ­πο-ο­μά­δα του Ρω­σι­κού Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, αρ­χι­κώς α­ριθ­μού­σε λι­γό­τε­ρο α­πό 5.000 μέ­λη, των ο­ποί­ων η πλειοψηφί­α δεν ή­ταν καν Ου­κρα­νοί. Α­κό­μη και το 1922, ό­ταν το ΚΚΟυ εί­χε φτάσει τα 56.000 μέ­λη, το πο­σο­στό των Ου­κρα­νών ή­ταν μό­νο 23%, ε­νώ 54% ήταν Ρώ­σοι, 14% Ε­βραί­οι και 3% Πο­λω­νοί.

Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι οι μπολ­σε­βί­κοι, και με­τά τις στρα­τιω­τι­κές νί­κες εναντίον των ε­θνι­κι­στών, δεν θα μπο­ρέ­σουν να ε­δραιω­θούν στα κε­ντρι­κά και δυ­τι­κά τμή­μα­τα της χώ­ρας. Στις 24.12.17 με­τα­φέρ­θη­καν α­πό το Κί­ε­βο στο Χάρκο­βο ό­που συ­γκά­λε­σαν έ­να νέ­ο Πα­νου­κρα­νι­κό Συ­νέ­δριο των Σο­βιέτ, ε­νώ ακό­μη και με­τά την κα­τάρ­ρευ­ση της Γερ­μα­νί­ας, προς την ο­ποία εί­χε παραχωρηθεί (συν­θή­κη του Μπρε­στ) ό­λη σχε­δόν η Ου­κρα­νί­α, στην α­πέλ­πι­δα προ­σπά­θεια να σω­θεί η ε­πα­νά­στα­ση, ο Πια­τα­κόφ σχη­μα­τί­ζει μια «Προ­σω­ρι­νή Κυ­βέρ­νη­ση Ερ­γα­τών και Α­γρο­τών της Ου­κρα­νί­ας» στο Κουρ­σκ, που δεν α­νή­κει καν στην Ου­κρα­νί­α. Την α­πο­φα­σι­στι­κή συμ­βο­λή στην ε­πι­κρά­τη­ση της επανάστασης στην ου­κρα­νι­κή γη θα την δώ­σουν ε­πα­να­στα­τι­κοί στρα­τοί ό­πως του Α­τα­μά­νου – Γκρι­γκό­ριεφ και κυ­ρί­ως του Νέ­στο­ρα Μα­χνό, στη νό­τια και ανατο­λι­κή Ου­κρα­νί­α των κο­ζα­κι­κών πα­ρα­δό­σε­ων, πε­ρι­στα­σια­κών συμ­μά­χων των μπολ­σε­βί­κων, οι ο­ποί­οι θα τους χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν για να κα­τα­λά­βουν τε­λι­κά την ε­ξου­σί­α στην Ου­κρα­νί­α.

Κα­θο­ρι­στι­κό, πά­ντως, γε­γο­νός στη με­τα­στρο­φή των αι­σθη­μά­των των Ουκρανών προς τους μπολ­σε­βί­κους υ­πήρ­ξε η πο­λω­νι­κή ει­σβο­λή και η στά­ση της η­γε­σί­ας της ου­κρα­νι­κής α­στι­κής τά­ξης. «Η συμ­φω­νί­α α­νά­με­σα στην πο­λω­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση και τον Πε­τλιού­ρα, που υ­πο­γρά­φη­κε στις 2 Δε­κεμ­βρί­ου 1919 στη Βαρσο­βί­α, ή­ταν ταυ­τό­χρο­να και η ε­πι­βε­βαί­ω­ση της ο­ρι­στι­κής χρε­ο­κο­πί­ας του ου­κρα­νι­κού α­στι­κού ε­θνι­κι­σμού, κα­θώς το ε­θνι­κό αί­σθη­μα των Ου­κρα­νών αγροτών τρο­φο­δο­τεί­ται μέ­χρι τό­τε πά­νω απ’ ό­λα α­πό το μί­σος τους για τον Πολω­νό γαιο­κτή­μο­να. Με βά­ση τη συμ­φω­νί­α αυ­τή, πο­λω­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα εισέβα­λαν στην Ου­κρα­νί­α και μά­λι­στα κα­τέ­λα­βαν για έ­ξι ε­βδο­μά­δες (5.6.1920) το Κί­ε­βο». Ο κόκ­κι­νος στρα­τός θα εμ­φα­νι­στεί πλέ­ον ως στρα­τός α­πε­λευ­θέ­ρω­σης και θα συ­νε­νώ­σει τις δυ­νά­μεις της α­γρο­τι­κής και ερ­γα­τι­κής τά­ξης, κα­θώς και της ε­πα­να­στα­τι­κής δια­νό­η­σης της Ου­κρα­νί­ας σε δυ­τι­κό (η Γα­λι­κί­α και τα Καρ­πά­θια θα μεί­νουν ε­κτός Ου­κρα­νί­ας έ­ως το 1939 και 1945 α­ντί­στοι­χα) και α­να­το­λι­κό τμή­μα, με στό­χο την ε­θνι­κή α­νε­ξαρ­τη­σί­α και την ε­πί­λυ­ση του α­γρο­τι­κού ζητήματος.

Στην ε­πό­με­νη δε­κα­ε­τί­α, η πο­λι­τι­κή της ε­νί­σχυ­σης της συ­γκρό­τη­σης θε­σμών προς ό­φε­λος των ε­θνο­τή­των, σε συν­δυα­σμό με την «ΝΕΠ», θα ο­δη­γή­σει στην επιστροφή στην Ου­κρα­νί­α πολ­λών πα­τριω­τών α­ρι­στε­ρής κα­τεύ­θυν­σης, χω­ρίς όμως να στα­μα­τή­σουν οι διεκ­δι­κή­σεις για πε­ραι­τέ­ρω α­νε­ξαρ­τη­σί­α, α­κό­μη και στο ε­σω­τε­ρι­κό του κόμ­μα­τος. Η ρευ­στή αυ­τή κα­τά­στα­ση θα λά­βει βί­αιο τέ­λος με την πο­λι­τι­κή της κολ­λε­κτι­βο­ποί­η­σης, ό­που το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα θα αποπειρα­θεί να λύ­σει ταυ­το­χρό­νως και δια πα­ντός το α­γρο­τι­κό πρό­βλη­μα και τις ε­θνι­κές «πα­ρεκ­κλί­σεις» που α­να­πα­ρά­γο­νταν στις πα­ρα­δο­σια­κές α­γρο­τι­κές κοι­νό­τη­τες. Η α­γρο­τιά της Ου­κρα­νί­ας πλή­ρω­σε το τί­μη­μα (1932-34) με τουλάχιστον 4 ε­κα­τομ­μύ­ρια νε­κρούς, ε­νώ, το 1938, α­πό τα 200 μέ­λη της Κεντρικής Ε­πι­τρο­πής του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος της Ου­κρα­νί­ας, ε­πέ­ζη­σαν μό­νον τρεις και το ί­διο ε­πα­να­λή­φθη­κε σε ό­λα τα πε­ρι­φε­ρεια­κά και το­πι­κά όργανα του Κόμ­μα­τος, ό­που ορ­γα­νώ­θη­καν δε­κά­δες δί­κες κομ­μα­τι­κών στε­λε­χών.

Ο Τρό­τσκι την ε­πό­με­νη χρο­νιά θα γρά­ψει έ­να κεί­με­νο ει­δι­κά για την Ου­κρα­νί­α όπου α­να­φέ­ρει: «Κα­τόρ­θω­σαν ο Στά­λιν και οι Ου­κρα­νοί σα­τρά­πες του να πείσουν τις μά­ζες των Ου­κρα­νών για την υ­πε­ρο­χή του συ­γκε­ντρω­τι­σμού της Μόσχας έ­να­ντι της ου­κρα­νι­κής α­νε­ξαρ­τη­σί­ας ή α­πέ­τυ­χαν; Αυ­τό το ε­ρώ­τη­μα έ­χει α­πο­φα­σι­στι­κή ση­μα­σί­α. […] Ε­πι­θυ­μούν οι πλα­τιές μά­ζες του λα­ού της Ου­κρα­νί­ας τον κρα­τι­κό α­πο­χω­ρι­σμό α­πό την ΕΣ­ΣΔ; Ί­σως να φαί­νε­ται δύ­σκο­λη με την πρώτη μα­τιά η α­πά­ντη­ση σ’ αυ­τό το ε­ρώ­τη­μα ε­φό­σον ο λα­ός της Ου­κρα­νί­ας, όπως και οι άλ­λοι λα­οί της ΕΣ­ΣΔ, έ­χουν α­πο­στε­ρη­θεί κά­θε δυ­να­τό­τη­τα να εκφρά­σουν τη θέ­λη­σή τους. Α­κρι­βώς ό­μως η γέ­νε­ση του ο­λο­κλη­ρω­τι­κού καθεστώ­τος και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο η κτη­νώ­δης έ­ντα­σή του, ι­δί­ως στην Ουκρανί­α, α­πο­δει­κνύ­ει ό­τι η πραγ­μα­τι­κή θέ­λη­ση των μα­ζών της Ου­κρα­νί­ας εί­ναι α­συμ­φι­λί­ω­τα ε­χθρι­κή προς τη σο­βιε­τι­κή γρα­φειο­κρα­τί­α. Δεν υ­πάρ­χει έλ­λει­ψη απο­δεί­ξε­ων ό­τι μί­α α­πό τις πρω­ταρ­χι­κές πη­γές αυ­τής της ε­χθρό­τη­τας εί­ναι η κατα­πί­ε­ση της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας της Ου­κρα­νί­ας».

Έ­τσι δεν φαί­νε­ται πε­ρί­ερ­γο που ο δυ­τι­κός ου­κρα­νι­κός ε­θνι­κι­σμός συ­νερ­γά­στη­κε με τις δυ­νά­μεις κα­το­χής των Γερ­μα­νών, συ­στή­νο­ντας και κά­ποια κα­ρι­κα­τού­ρα κρά­τους την ί­δια ώ­ρα που στην α­να­το­λι­κή χώ­ρα ο α­νταρ­το­πό­λε­μος θα εί­ναι ανει­ρή­νευ­τος, ι­διαί­τε­ρα α­φό­του ο Στά­λιν και το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα εκπροσωπούν το ε­θνι­κό αί­σθη­μα. Με­τά το τέ­λος του πο­λέ­μου, ό­λη η Ου­κρα­νί­α είναι ε­νω­μέ­νη στα πλαί­σια της ΕΣ­ΣΔ αλ­λά η Μό­σχα δυ­σκο­λεύ­θη­κε να ε­λέγ­ξει την κα­τά­στα­ση στις δυ­τι­κές πε­ριο­χές. «Την πε­ρί­ο­δο 1945-1947, η ύ­παι­θρος της δυτικής Ου­κρα­νί­ας, η εν­δο­χώ­ρα, ε­λεγ­χό­ταν σε με­γά­λο βαθ­μό α­πό τους επαναστά­τες, τους ο­ποί­ους υ­πο­στή­ρι­ζαν οι α­γρό­τες που α­ντι­τί­θε­ντο σε οποιαδή­πο­τε μορ­φή κο­λε­κτι­βο­ποί­η­σης. Οι δυ­νά­μεις των ε­πα­να­στα­τών δρού­σαν στις πα­ρα­με­θό­ριες με την Πο­λω­νί­α και την Τσε­χο­σλο­βα­κί­α πε­ριο­χές, περ­νώ­ντας α­πό την μια χώ­ρα στην άλ­λη για να ξε­φύ­γουν α­πό την κα­τα­δί­ω­ξη».

Πα­ρά τις ε­κτο­πί­σεις, την διά­λυ­ση της Ου­νί­ας και της ου­κρα­νι­κής ορ­θό­δο­ξης εκκλη­σί­ας, η δυ­τι­κή Ου­κρα­νί­α θα συ­νε­χί­σει να «γεν­νά» έ­ως και τη διά­λυ­ση της ΕΣ­ΣΔ δια­φω­νού­ντες, με ι­διαί­τε­ρη έ­ξαρ­ση τη δε­κα­ε­τί­α του 1960, ε­νταγ­μέ­νους σε έ­να ευ­ρύ­τε­ρο κλί­μα που τρο­φο­δο­τεί­ται και α­πό τη γει­το­νι­κή Τσε­χο­σλο­βα­κί­α. Οι τε­λευ­ταί­οι Ου­κρα­νοί ε­θνι­κι­στές –πά­ντα α­πό τη δυ­τι­κή και κε­ντρι­κή Ου­κρα­νί­α– α­πε­λευ­θε­ρώ­θη­καν α­πό τις φυ­λα­κές με­τά το 1984.

Η δι­χα­σμέ­νη χώ­ρα

Η πτώ­ση της Σο­βιε­τι­κής Έ­νω­σης θα βρει τους πρώ­ην κομ­μου­νι­στές η­γέ­τες στην ε­ξου­σί­α να εμ­φα­νί­ζο­νται ως υ­πε­ρα­σπι­στές της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας της Ου­κρα­νί­ας. Μια α­νε­ξαρ­τη­σί­α που βο­λεύ­ει το σύ­νο­λο της νο­μενκλα­τού­ρας, α­πό ό­ποια πε­ριο­χή και ε­άν προ­έρ­χε­ται, η ο­ποί­α, α­παλ­λαγ­μέ­νη α­πό την κη­δε­μο­νί­α της Μό­σχας, θα ιδιοποι­η­θεί ευ­χε­ρέ­στε­ρα την κρα­τι­κή πε­ριου­σί­α.

Τα η­νί­α για ό­λη την ε­πό­με­νη πε­ρί­ο­δο κρα­τούν οι εκ­πρό­σω­ποι της βιο­μη­χα­νι­κής και ρω­σό­φω­νης α­να­το­λι­κής Ου­κρα­νί­ας. Αυ­τό σή­μαι­ναν και οι νί­κες του Λ.Κούτσμα, εκ­προ­σώ­που του βιο­μη­χα­νι­κού λό­μπυ του Ντον­μπάς. Έ­τσι, πα­ρά τα μέ­τρα μιας σχε­τι­κής ου­κρα­νο­ποί­η­σης, ό­πως με την κα­θιέ­ρω­ση της της ουκρανικής ως μο­να­δι­κής κρα­τι­κής γλώσ­σας και τη με­ρι­κή α­νε­ξαρ­τη­το­ποί­η­ση της ε­ξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής, η Ου­κρα­νί­α στα πλαί­σια της Κοι­νο­πο­λι­τεί­ας Ανεξαρτήτων Κρα­τών α­πο­τε­λού­σε προ­νο­μια­κό ε­ταί­ρο της Ρω­σί­ας. Τό­σο τα λαϊκά στρώ­μα­τα ό­σο και οι νε­ο­κα­πι­τα­λι­στές της βιο­μη­χα­νι­κής α­να­το­λής και του νό­του ό­χι μό­νο αι­σθά­νο­νται Ρώ­σοι αλ­λά έ­χουν ά­με­ση α­νά­γκη α­πό τη Ρω­σί­α. Η Ουκρα­νί­α ε­ξαρ­τά­ται α­πό την ει­σα­γω­γή ε­νερ­γεια­κών πη­γών, κυ­ρί­ως φυ­σι­κού αερί­ου, σε πο­σο­στό 85% για τις ε­τή­σιες α­νά­γκες της, που κα­λύ­πτε­ται κα­τά βά­ση α­πό τη Ρω­σί­α ή μέ­σω αυ­τής.

Ό­μως, τα χρό­νια αυ­τά ή­ταν κα­τα­στρο­φι­κά για την ου­κρα­νι­κή οι­κο­νο­μί­α. Πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι πα­ρή­γα­γε το 1/4 της α­γρο­τι­κής πα­ρα­γω­γής της Σο­βιε­τι­κής Ένωσης, πάρα την ύπαρξη ενος τε­ρά­στιου βιο­μη­χα­νι­κού το­μέ­α και του ε­λέγ­χου των βο­ρεί­ων α­κτών της Μαύ­ρης Θά­λασ­σας, η ου­κρα­νι­κή άρ­χου­σα τά­ξη δεν κατόρ­θω­σε να λύ­σει τα με­τασο­βιε­τι­κά προ­βλή­μα­τα και η πα­ρα­γω­γή το 1999 εί­χε πέ­σει κά­τω α­πό το 40% του 1991.

Α­ναμ­φι­σβή­τη­το ρό­λο στις ε­ξε­λί­ξεις αυ­τές έ­παι­ξε η εγ­γε­νής α­δυ­να­μί­α της Ρω­σί­ας να υ­πο­στη­ρί­ξει τον η­γε­μο­νι­κό της ρό­λο στην Κοι­νο­πο­λι­τεί­α. Α­ντι­μέ­τω­πη με την ε­σω­τε­ρι­κή κοι­νω­νι­κή κρί­ση, τις φυ­γό­κε­ντρες δυ­νά­μεις, το τσε­τσε­νι­κό και την αρπα­κτι­κό­τη­τα της πλου­το­κρα­τί­ας, ά­φη­σε την Ου­κρα­νί­α έκ­θε­τη στις αντιρωσικές πιέ­σεις.

Την ί­δια ώ­ρα η δυ­τι­κή Ου­κρα­νί­α έ­μπαι­νε στο προ­σκή­νιο με δυ­να­μι­κό τρό­πο και με σκο­πό να πά­ρει τη ρε­βάν­ς. Πα­ρά το γε­γο­νός της κα­θυ­στε­ρη­μέ­νης οι­κο­νο­μί­ας της, με την ά­με­ση υ­πο­στή­ρι­ξη των Η­ΠΑ, δη­μιουρ­γή­θη­κε μια νέ­α ε­ξου­σια­στι­κή ελίτ α­πό τα σπλά­χνα της που ά­λω­σε το Κί­ε­βο -ό­που κα­τα­κρα­τού­νταν σχε­δόν το 90% των ξέ­νων ε­πεν­δύ­σε­ων- σε ε­πί­πε­δο μη­χα­νι­σμών, ώ­σπου έ­φθα­σε η στιγ­μή της κα­τά­κτη­σης της ε­ξου­σί­ας.

Το πώς πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε η «πορ­το­κα­λί ε­πα­νά­στα­ση» α­πο­τε­λεί έ­να ση­μα­ντι­κό ζή­τη­μα προς διε­ρεύ­νη­ση που α­πο­κα­λύ­πτει και τον τρό­πο με τον οποίο δρα ο διε­θνής πα­ρά­γο­ντας. Ε­ντού­τοις τα ί­δια τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα των ε­κλο­γών έ­χουν την δι­κή τους διά­στα­ση που α­πο­δει­κνύ­ει με πραγ­μα­τι­κούς α­ριθ­μούς την διαμορφω­μέ­νη κα­τά­στα­ση στο ε­θνι­κό ζή­τη­μα στην χώ­ρα, πέ­ραν πά­σης αμφιβολί­ας.

Το χαρακτηριστικό των ε­κλο­γών της 27 Δε­κεμ­βρί­ου 2004 εί­ναι η γε­ω­γρα­φι­κή πό­λω­ση. Ο ε­κλε­κτός των δυ­τι­κών πε­ριο­χών, ό­πως και των Η­ΠΑ, Β. Γιού­σεν­κο κερ­δί­ζει συ­ντρι­πτι­κά τις δυ­τι­κές πε­ριο­χές ε­νώ ο Β. Για­νου­κό­βιτ­ς υ­περ­τε­ρεί στην α­να­το­λή. Εί­ναι ε­λά­χι­στες οι πε­ριο­χές, κυ­ρί­ως στα νο­τιο-κε­ντρι­κά, ό­που πα­ρα­τη­ρεί­ται τά­ση ι­σορ­ρο­πί­ας. Τα στοι­χεί­α α­νά πε­ρι­φέ­ρεια [οι πε­ρι­φέ­ρειες κα­θώς και τα σχό­λια εί­ναι δι­κά μας] κα­τα­δει­κνύ­ουν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυ­τή:

Ό­πως γί­νε­ται φα­νε­ρό α­πό μια α­πλή α­νά­γνω­ση των α­πο­τε­λε­σμά­των, η ε­κλο­γι­κή σύ­γκρου­ση έ­γι­νε με α­πό­λυ­τα ε­θνι­κά κρι­τή­ρια και η Ου­κρα­νί­α εί­ναι μια δι­χα­σμέ­νη χώ­ρα. Η α­να­το­λι­κή και η νό­τια Ου­κρα­νί­α στή­ρι­ξαν τον δι­κό τους υ­πο­ψή­φιο και ταυ­το­χρό­νως δια­τρά­νω­σαν τη θέ­λη­σή της για στε­νή σχέ­ση με την Ρω­σί­α ε­νώ η κε­ντρι­κή και, κυ­ρί­ως, η δυ­τι­κή ψή­φι­σαν για μια Ου­κρα­νί­α α­πο­κομ­μέ­νη α­πό την Ρω­σί­α.

Α­να­λύ­σεις που ε­μπλέ­κουν ό­ρους ό­πως δη­μο­κρα­τί­α και ­ελευ­θε­ρί­α δεν μπο­ρεί παρά να αυ­θαι­ρε­τούν στην α­νά­δει­ξη της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Ο α­γρο­τι­κός, ε­πί το πλεί­στον, πλη­θυ­σμός του Ι­βά­νο Φραν­κόφ ή του Τερ­νό­πολ που τάσ­σε­ται υ­πέρ του Γιου­σέν­κο α­ναμ­φι­σβή­τη­τα υ­πε­ρα­σπί­ζε­ται την ε­λευ­θε­ρί­α, αλ­λά πρό­κει­ται για την δι­κή του ε­λευ­θε­ρί­α με ό­,τι αυ­τό συ­νε­πά­γε­ται, δη­λα­δή ε­πι­βο­λή της ουκρανικής γλώσ­σας, προ­νο­μια­κή πρό­σβα­ση στην ε­ξου­σί­α, έ­λεγ­χο του κρά­τους, οι­κο­νο­μι­κό ό­φε­λος α­πό τις ε­πεν­δύ­σεις, θρη­σκευ­τι­κή η­γε­μο­νί­α, κυ­ρί­ως α­πό την εκ­κλη­σί­α της Ου­νί­ας κ.λπ.

Ό­πως ε­πί­σης η ψή­φος του ερ­γά­τη στην πε­ριο­χή του Ντον­μπάς ή στην κοσμοπολί­τι­κη Κρι­μαί­α και στην Ο­δησ­σό δεν εί­ναι δυ­να­τόν να α­πο­τε­λεί έκ­φρα­ση συ­ντη­ρη­τι­σμού ή νο­σταλ­γί­ας του τσα­ρι­κού ή του σο­βιε­τι­κού α­πο­λυ­ταρ­χι­σμού. Πρό­κει­ται και σε αυ­τή την πε­ρί­πτω­ση για τη διεκ­δί­κη­ση της ε­λευ­θε­ρί­ας των πληθυ­σμών που θε­ω­ρούν τους ε­αυ­τούς τους Ρώ­σους, ε­πι­θυ­μούν να δι­δά­σκο­νται τα παι­διά τους στα σχο­λεί­α την ρω­σι­κή γλώσ­σα, να τα­ξι­δεύ­ουν σε ό­λη αυ­τή την ε­πι­κρά­τεια, ό­που μι­λιού­νται τα ρω­σι­κά και οι ί­διοι αι­σθά­νον­ται κομ­μά­τι αυ­τής της κουλ­τού­ρας και της ι­στο­ρί­ας, να έ­χουν ά­με­σες προ­νο­μια­κές ε­πα­φές με τη ρω­σι­κή εν­δο­χώ­ρα και ί­σως να μην μοι­ρά­ζον­ται τα ο­φέ­λη της γε­ω­γρα­φι­κής και οι­κο­νο­μι­κής τους θέ­σης με αν­θρώ­πους που θε­ω­ρούν ό­τι προ­σπα­θούν να τους ω­θή­σουν σε υ­πο­δε­έ­στε­ρη θέ­ση.

Εί­ναι πραγ­μα­τι­κά α­ξιο­πε­ρί­ερ­γο το πώς εί­ναι δυ­να­τή η συ­νύ­παρ­ξη των δύ­ο τμη­μά­των της Ου­κρα­νί­ας. Πο­λύ σύ­ντο­μα η κε­ντρι­κή ε­ξου­σί­α υ­πό τον Γιου­σέν­κο θα βρε­θεί α­ντι­μέ­τω­πη με την α­νυ­πα­κο­ή των πε­ρι­φε­ρειών της α­να­το­λι­κής και δυτι­κής Ου­κρα­νί­ας και τό­τε θα πρέ­πει να πά­ρει μέ­τρα που δεν εί­ναι δυ­να­τόν να στη­ρι­χθούν α­πό τις πι­θα­νές δια­δη­λώ­σεις των υ­πο­στη­ρι­χτών του ου­κρα­νι­κού εθνι­κι­σμού σε τό­σο με­γά­λη α­πό­στα­ση α­πό τις α­πεί­θαρ­χες πε­ρι­φέ­ρειες. Αυ­τοί που θα ω­φε­λη­θούν α­πό την α­πό­σχι­ση εί­ναι οι πε­ριο­χές της α­να­το­λής και του νό­του. Η α­γρο­τι­κή και χω­ρίς διέ­ξο­δο στη θά­λασ­σα πε­ριο­χή της δυ­τι­κής Ου­κρα­νί­ας εί­ναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη σε μα­ρα­σμό και με­τα­τρο­πή της σε πο­λω­νι­κό προ­τε­κτο­ρά­το χω­ρίς το υ­πό­λοι­πο κομ­μά­τι της χώ­ρας.

Βε­βαί­ως, οι υ­πο­στη­ρι­κτές του Γιου­σέν­κο, και κυ­ρί­ως οι ξέ­νοι πο­λι­τι­κοί τους σύμ­βου­λοι, υ­πο­λο­γί­ζουν στην α­προ­θυ­μί­α του πλη­θυ­σμού, α­κό­μη και των αν­θρα­κω­ρύ­χων του Ντον­μπάς, την πιο συ­μπα­γή κοι­νω­νι­κή ο­μά­δα της Ου­κρα­νί­ας, και της ί­διας της Ρω­σί­ας, να ω­θη­θούν σε α­κραί­ες μορ­φές α­ντι­πα­ρά­θε­σης. Εν πά­ση πε­ρι­πτώ­σει το ρί­σκο που α­να­λαμβά­νε­ται εί­ναι τε­ρά­στιο και, ό­πως το­νί­σα­με και στην αρ­χή του κει­μέ­νου, εί­ναι, α­πλώς, τα ε­πει­σό­δια μιας ι­στο­ρι­κής δια­δι­κα­σί­ας, που δεν θα έ­χει σύ­ντο­μο τέ­λος.

Ε­πα­να­στά­σεις «made by Soros»

Η ου­κρα­νι­κή πε­ρί­πτω­ση εί­ναι, ό­μως, και τμή­μα των ευ­ρύ­τε­ρων α­να­σχη­μα­τι­σμών στην ε­πο­χή της α­με­ρι­κα­νι­κής μο­νο­κρα­το­ρί­ας. Η κα­τάρ­ρευ­ση της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης δη­μιούρ­γη­σε έ­να κε­νό ι­σχύ­ος σε ό­λη την σφαί­ρα ε­πιρ­ρο­ής της. Έ­να κε­νό που η μο­να­δι­κή υ­περ­δύ­να­μη έ­πρε­πε να το κα­λύ­ψει με ο­ποιο­δή­πο­τε τί­μη­μα στα ε­πό­με­να χρό­νια, κα­θώς η Ρω­σί­α, πα­ρά τις τε­ρά­στιες α­δυ­να­μί­ες της, α­πο­τε­λεί έναν πε­ριο­ρι­στι­κό πα­ρά­γο­ντα στην ε­πέ­κτα­ση των Η­ΠΑ. Η πε­ρι­κύ­κλω­σή της, με την δη­μιουρ­γί­α μιας ζώ­νης α­πό την Βαλ­τι­κή έ­ως την Τουρ­κί­α και το Ουζμπεκιστάν, θα έ­πρε­πε να την ο­δη­γή­σει στο να γί­νει πε­ρισ­σό­τε­ρο μια α­σια­τι­κή πα­ρά ευ­ρω­πα­ϊ­κή δύ­να­μη, ώ­στε και η ί­δια η Ευ­ρώ­πη να πα­ρα­μεί­νει μια υποατλαντι­κή και ό­χι πραγ­μα­τι­κά ευ­ρω­πα­ϊ­κή δύ­να­μη. Για να ε­πι­τευ­χθεί αυ­τός ο στό­χος ό­μως ή­ταν α­πα­ραί­τη­τη η α­πό­σπα­ση της Ου­κρα­νί­ας α­πό την ρω­σι­κή επιρ­ρο­ή. Ο Zbigniew Brezinski θα πε­ρι­γρά­ψει ε­γκαί­ρως και με α­πό­λυ­τη ει­λι­κρί­νεια τους σκο­πούς των Η­ΠΑ:

«Η Ου­κρα­νί­α, νέ­ος και ση­μα­ντι­κός χώ­ρος στην ευ­ρα­σια­τι­κή σκα­κιέ­ρα, εί­ναι γεωπο­λι­τι­κός ά­ξο­νας, ε­πει­δή η ί­δια η ύ­παρ­ξή της ως α­νε­ξάρ­τη­της χώ­ρας βο­η­θά τον με­τα­σχη­μα­τι­σμό της Ρω­σί­ας. Χω­ρίς την Ου­κρα­νί­α, η Ρω­σί­α παύ­ει να εί­ναι ευρασια­τι­κή αυ­το­κρα­το­ρί­α. Χω­ρίς την Ου­κρα­νί­α, η Ρω­σί­α μπο­ρεί να συ­νε­χί­σει να πα­λεύ­ει για αυ­το­κρα­το­ρι­κή θέ­ση, αλ­λά τό­τε θα γι­νό­ταν κυ­ρί­ως α­σια­τι­κό αυτο­κρα­το­ρι­κό κρά­τος, το ο­ποί­ο θα συ­ρό­ταν πο­λύ πι­θα­νόν σε συ­γκρού­σεις που θα το α­πο­δυ­νά­μω­ναν, με α­φυ­πνι­σμέ­νους Κε­ντρο­α­σιά­τες, οι ο­ποί­οι θα ή­ταν γεμά­τοι μνη­σι­κα­κί­α για την α­πώ­λεια της πρό­σφα­τα α­πο­κτη­μέ­νης α­νε­ξαρ­τη­σί­ας τους και θα εί­χαν την υ­πο­στή­ρι­ξη των α­δελ­φι­κών ι­σλα­μι­κών κρα­τών στο νό­το. Ε­πί­σης -το πι­θα­νό­τε­ρο- και η Κί­να θα α­ντε­τί­θε­το σε ο­ποια­δή­πο­τε πα­λι­νόρ­θω­ση της ρω­σι­κής κυ­ριαρ­χί­ας στην Κε­ντρι­κή Α­σί­α, λό­γω του αυ­ξα­νό­με­νου ενδιαφέροντός της για τα κρά­τη της πε­ριο­χής που α­πό­κτη­σαν πρό­σφα­τα την ανε­ξαρ­τη­σί­α τους. Ω­στό­σο, αν η Μό­σχα α­να­κτή­σει τον έ­λεγ­χο της Ου­κρα­νί­ας, με τον πλη­θυ­σμό των 52 ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων, τους ση­μα­ντι­κούς πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κούς πό­ρους και την πρό­σβα­ση στη Μαύ­ρη θά­λασ­σα, η Ρω­σί­α θα α­να­κτή­σει αυτόματα τις α­να­γκαί­ες προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να γί­νει ι­σχυ­ρό αυ­το­κρα­το­ρι­κό κράτος, που θα ε­νώ­νει την Ευ­ρώ­πη και την Α­σί­α. Αν η Ου­κρα­νί­α έ­χα­νε την ανεξαρ­τη­σί­α της, αυ­τό θα εί­χε ά­με­σες συ­νέ­πειες για την Κε­ντρι­κή Ευ­ρώ­πη, μετασχημα­τί­ζο­ντας την Πο­λω­νί­α στον γε­ω­πο­λι­τι­κό ά­ξο­να του α­να­το­λι­κού συνόρου της ε­νω­μέ­νης Ευ­ρώ­πης».

Σε αυ­τές τις δια­πι­στώ­σεις εί­ναι μάλ­λον πε­ριτ­τό να προ­στε­θεί τί­πο­τε. Ε­κεί­νο που, ό­μως, έ­χει εν­δια­φέ­ρον εί­ναι ο τρό­πος που ορ­γα­νώ­θη­κε η α­να­τρο­πή. Ο ρεαλισμός στην πρά­ξη –ε­πι­βε­βαί­ω­ση του ι­μπε­ρια­λι­σμού– (ό­πως εκ­φρά­ζε­ται α­πό τους Μπρεζίνσκι, Κίσ­σιν­γκερ, Ράμ­σφελ­ντ) πραγ­μα­το­ποιεί­ται με την α­ρω­γή της ιδε­α­λι­στι­κής ρη­το­ρεί­ας.

Και στην πε­ρί­πτω­ση της Ου­κρα­νί­ας κι­νη­το­ποι­ή­θη­κε έ­νας μη­χα­νι­σμός που λειτούρ­γη­σε σε ό­λη την α­να­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη (και τον Καύ­κα­σο) για την εκ­δή­λω­ση γε­γο­νό­των που πα­ρα­πέ­μπουν στην «Ά­νοι­ξη της Πρά­γας», και ο ο­ποί­ος χρησιμοποί­η­σε υ­παρ­κτές πο­λι­τι­κές και κυ­ρί­ως ε­θνι­κές α­ντι­θέ­σεις με στό­χο την εγκα­θί­δρυ­ση φι­λο­α­με­ρι­κα­νι­κών κα­θε­στώ­των. Ο κύ­ριος φο­ρέ­ας που τα προετοίμα­σε εί­ναι το Ί­δρυ­μα «Open Society» (σαιτ Open Society Foundations – OSF) του Τζωρ­τζ Σό­ρος. Μά­λι­στα θα μπο­ρού­σε να υ­πο­τε­θεί ό­τι η Ου­κρα­νί­α ή­ταν το α­πό­γειο της δρά­σης του Σό­ρος, ε­άν δεν υ­πήρ­χαν οι εν­δεί­ξεις ό­τι αυ­τό επιδιώκεται να συμβεί στην ί­δια την Ρω­σί­α.

Ο ί­διος, σε μια α­πο­κα­λυ­πτι­κή συνέντευξη πριν α­πό με­ρι­κά χρό­νια, στην ε­ρώ­τη­ση «Τι σας έ­κα­νε να στρα­φεί­τε στην Ου­κρα­νί­α με τό­σο εν­δια­φέ­ρον;» α­πά­ντη­σε: «Από την αρ­χή α­να­γνώ­ρι­σα τη σπου­δαιό­τη­τα μιας α­νε­ξάρ­τη­της και δημοκρατικής Ου­κρα­νί­ας. Ό­σο η Ου­κρα­νί­α ευ­η­με­ρεί, κλεί­νει τον δρό­μο σε μί­α ιμπε­ρια­λι­στι­κή Ρω­σί­α. […] Ξε­κι­νή­σα­με τη δρα­στη­ριό­τη­τά μας αρ­κε­τά νω­ρίς, δημιουρ­γώ­ντας το Ί­δρυ­μα Ου­κρα­νι­κής Α­να­γέν­νη­σης, ό­πως ο­νο­μά­στη­κε, το 1989, πο­λύ πριν η χώ­ρα γί­νει α­νε­ξάρ­τη­τη το 1991. Ό­ταν έ­φτα­σε η ώ­ρα της ανεξαρ­τη­σί­ας, α­πο­φα­σί­σα­με να ε­πι­τα­χύ­νου­με τους ρυθ­μούς μας ό­σο περισσότερο μπο­ρού­σα­με. Α­με­τα­κί­νη­τος στό­χος μας ή­ταν να α­νοί­ξου­με τον δρό­μο για τη δυ­τι­κή βο­ή­θεια που εκ των πραγ­μά­των θα α­κο­λου­θού­σε. Και για μια άλ­λη φο­ρά, μπο­ρώ να πω ό­τι φέ­ρα­με την α­πο­στο­λή μας σε πέ­ρας με επιτυχία».

Το 2004 εί­χε ξε­κι­νή­σει πο­λύ ελ­πι­δο­φό­ρο για τον Σό­ρος. Στην Γε­ωρ­γί­α κατόρθωσε, με καυ­κα­σια­νού τύ­που «βε­λού­δι­νη ε­πα­νά­στα­ση» ή «ε­πα­νά­στα­ση των ρό­δων» να α­πο­κό­ψει τη Ρω­σί­α α­πό μια α­κό­μη χώ­ρα του «εγ­γύς εξωτερικού». Πριν α­πό την πτώ­ση του, ο πρώ­ην πρό­ε­δρος Σε­βαρ­νά­τζε, αν και φί­λος των Α­με­ρι­κα­νών, υ­πέ­γρα­ψε μια 25ε­τή συμ­φω­νί­α με τον ρω­σι­κό ενεργειακό γί­γα­ντα Gazprom και πού­λη­σε το ε­νερ­γεια­κό δί­κτυο της χώ­ρας σε μια άλ­λη ρω­σι­κή ε­ται­ρεί­α, κό­βο­ντας την ε­ται­ρεί­α AES που υ­πο­στη­ρι­ζό­ταν α­πό τις ΗΠΑ. Οι ε­νέρ­γειές του αυ­τές α­πε­τέ­λε­σαν και την κα­τα­δί­κη για τον άλ­λο­τε Υπουργό Ε­ξω­τε­ρι­κών του Γκορ­μπα­τσόφ. Ό­ταν πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν οι ε­κλο­γές «[…]μέ­σω της α­με­ρι­κα­νι­κής ε­ται­ρεί­ας ε­κλο­γών και δη­μο­σκο­πή­σε­ων Global Strategy, η ο­ποί­α προ­ε­τοί­μα­σε exit polls που πα­ρου­σί­α­ζε τις γε­ωρ­για­νές ε­κλο­γές ως νο­θευ­μέ­νες, α­μέ­σως οι Η­ΠΑ α­παί­τη­σαν να α­κυ­ρω­θούν τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα των ε­κλο­γών, δί­νο­ντας τη νί­κη στον α­με­ρι­κα­νο­σπου­δαγ­μέ­νο Μι­χα­ήλ Σα­α­κα­σβί­λι. Κατά τη διάρ­κεια των ε­κλο­γών δού­λευε πα­ρα­σκη­νια­κά μια ο­μά­δα νέ­ων με την ο­νο­μα­σί­α KAMARA (αρ­κε­τά), η ο­ποία συ­στά­θη­κε στα πρό­τυ­πα της OTPOR, της ομά­δας που προ­ώ­θη­σε την α­να­τρο­πή των ε­κλο­γών στην πρώ­ην Γιου­γκο­σλα­βί­α. Μα­ζί KAMARA και OTPOR δη­μιουρ­γή­θη­καν α­πό τις Η­ΠΑ και χρη­μα­το­δο­τή­θη­καν α­πό τον Α­με­ρι­κα­νό μαι­κή­να Τζωρ­τζ Σό­ρος».

Η δη­μο­σιο­γρά­φος Kate Ramisvili έ­γρα­ψε στην ε­φη­με­ρί­δα Daily Georgian Times ότι η νέ­α κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τμή­μα του Ι­δρύ­μα­τος του Soros και κύ­κλος πρα­κτό­ρων της CIA. Ο Σό­ρος θα πλη­ρώ­νει α­κό­μη και τους μι­σθούς των με­λών της κυ­βέρ­νη­σης και τρί­α α­πό τα μέ­λη της κυ­βέρ­νη­σης εκ­παι­δεύ­θη­καν α­πό το Ί­δρυ­μα Soros αλ­λά και η πλειο­ψη­φί­α των νέ­ων Υ­πουρ­γών έ­χουν εργασθεί στις δο­μές του Σό­ρος. Συ­γκε­κρι­μέ­να, το νε­α­ρό­τε­ρο μέ­λος της κυβέρνησης, ο Η­ρα­κλής Ρε­κι­βια­σβί­λι, υ­πη­ρέ­τη­σε στα Κε­ντρι­κά γρα­φεί­α του Ιδρύμα­τος Soros και οι υ­πουρ­γοί Παι­δεί­ας και Δι­καιο­σύ­νης Κάχα Λο­μά­ρα και Γκε­όρ­γκε Παπουα­σβί­λι, διεύ­θυ­ναν το Open Society —Γε­ωρ­για­νό Ί­δρυ­μα, το οποίο εί­ναι το το­πι­κό πα­ράρ­τη­μα του Ι­δρύ­μα­τος Soros.

Η ί­δια δια­δι­κα­σί­α ε­πα­να­λή­φθη­κε και στην Ου­κρα­νί­α. Η δρά­ση των Η­ΠΑ μέ­σω των Μη Κυ­βερ­νη­τι­κών Ορ­γα­νώ­σε­ων α­πο­κα­λύ­πτε­ται σε δή­λω­ση του Ron Paul, μέ­λους του α­με­ρι­κα­νι­κού Κο­γκρέσ­σου, που α­να­δη­μο­σιεύ­ει η ρω­σι­κή Πράβ­ντα: «Δεν γνω­ρί­ζου­με α­κρι­βώς πό­σα ε­κα­τομ­μύ­ρια, ή δε­κά­δες ε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια, ξό­δε­ψε η κυ­βέρ­νη­ση στις προ­ε­δρι­κές ε­κλο­γές στην Ου­κρα­νί­α. Γνω­ρί­ζου­με μό­νο ό­τι με­γά­λο μέ­ρος αυ­τών των χρη­μά­των πή­γαν στην υ­πο­στή­ρι­ξη ε­νός συγκεκριμέ­νου υ­πο­ψη­φί­ου με τη χρη­σι­μο­ποί­η­ση για αυ­τόν τον σκο­πό, ως μεσάζο­ντες, συ­γκε­κρι­μέ­νων Μη Κυ­βερ­νη­τι­κών Ορ­γα­νώ­σεων τό­σο α­με­ρι­κάνι­κων ό­σο και ου­κρα­νι­κών». Στη συ­νέ­χεια ο βου­λευ­τής γί­νε­ται πιο συ­γκε­κρι­μέ­νος και ανα­φέ­ρει με­ρι­κές ορ­γα­νώ­σεις: «Ρί­χνου­με μια μα­τιά στο International Centre for Policy Studies (σαιτ http://www.icps.com.ua/en/).

Αυ­τή η ορ­γά­νω­ση χρη­μα­το­δο­τεί­ται α­πό την κυ­βέρ­νη­ση των Η­ΠΑ μέ­σω της PAUCI [Πο­λω­νι­κο-Α­με­ρι­κα­νι­κο-Ου­κρα­νι­κή Πρω­το­βου­λί­ας Συ­νερ­γα­σί­ας], αλ­λά στην ι­στο­σε­λί­δα της ορ­γά­νω­σης φι­γου­ρά­ρουν τα σύμ­βο­λα του Γιου­σέν­κο. Δια­βά­ζο­ντας στην συ­νέ­χεια μα­θαί­νου­με ό­τι η Ορ­γά­νω­ση χρη­μα­το­δο­τεί­ται α­πό το Ίδρυ­μα Soros. Και α­κό­μη πιο κά­τω ό­τι ο ί­διος ο Βί­κτωρ Γιουσέν­κο εί­ναι μέ­λος του Συμ­βου­λευ­τι­κής Ε­πι­τρο­πής!» Δη­λα­δή και ο ί­διος ο Γιου­σέν­κο χρη­μα­το­δο­τού­νταν α­πό τον Σό­ρος και τις Η­ΠΑ, σύμ­φω­να με τον Α­με­ρι­κα­νό πο­λι­τι­κό.

Η «πορ­το­κα­λί ε­ξέ­γερ­ση» (ε­ξαι­ρε­τι­κά αυ­θαί­ρε­τη έκ­φρα­ση του προσ­διο­ρι­σμού, δημιουρ­γη­μέ­νη α­πό ξέ­νους ε­γκε­φά­λους, που φθά­νει στα ό­ρια του γε­λοί­ου ό­ταν οι ο­πα­δοί του Γιού­σεν­κο μοί­ρα­ζαν ως σύμ­βο­λο του α­γώ­να για ε­θνι­κή ανεξαρτησί­α πορ­το­κά­λια, ένα φρού­το που φυ­σι­κά δεν ευ­δο­κι­μεί σε κα­νέ­να μέρος της Ου­κρα­νί­ας) και η εμ­φά­νι­ση του δυ­τι­κού ου­κρα­νι­κού ε­θνι­κι­σμού ως αγώνα για την ε­λευ­θε­ρί­α και τη δη­μο­κρα­τί­α, ο νε­κρα­να­στη­μέ­νος Λ. Βα­λέ­σα, οι Ευ­ρω­παί­οι προ­ο­δευ­τι­κοί πο­λι­τι­κοί και τα μέ­σα τους (τό­σο ε­ξό­φθαλ­μα ε­νά­ντια στα συμ­φέ­ρο­ντα της ί­διας της Ευ­ρώ­πης, ό­πως και στην πε­ρί­πτω­ση της Τουρκίας), α­κό­μη οι ε­ξε­τά­σεις του δη­λη­τη­ρια­σμέ­νου Γιου­σέν­κο στη Βιέν­νη των πά­λαι πο­τέ Αψ­βούρ­γων, ό­που α­νή­κε κά­πο­τε η Δυ­τι­κή Ου­κρα­νί­α, ε­ντάσ­σο­νται σε συ­γκε­κρι­μέ­νους και έ­μπει­ρους μη­χα­νι­σμούς πο­λι­τι­κής ε­μπλο­κής.

Εί­ναι πράγ­μα­τι α­ξιο­πε­ρί­ερ­γο το πώς η ευ­ρω­πα­ϊ­κή δύ­ση φαί­νε­ται να μην αναρωτιέ­ται πως θα μπο­ρέ­σει να δια­χει­ρι­σθεί μια πι­θα­νή έ­κρη­ξη της ε­θνο­τι­κής α­ντί­θε­σης στην Ου­κρα­νί­α των 50 εκατομμυρίων κα­τοί­κων. Α­ντι­θέ­τως, με μεγαλύ­τε­ρο πεί­σμα, ε­πι­ζη­τούν να ε­μπλα­κούν πε­ρισ­σό­τε­ρο στους α­τλα­ντι­κούς σχε­δια­σμούς, στον πυ­ρή­να του στό­χου: «Για­τί οι Ρώ­σοι να μην πραγματοποιήσουν αυ­τό που έ­κα­ναν οι Ου­κρα­νοί; […] Ό­μως πα­ρά την ρω­σι­κή μοι­ρο­λα­τρί­α, έμ­φυ­τη α­συμ­βα­τό­τη­τα Ρω­σί­ας και δη­μο­κρα­τί­ας, στην ο­ποί­α συμβά­λλουν εν τι­νι μέ­τρω ο Πού­τιν και οι πε­ρί αυ­τόν, ό­,τι έ­λα­βε χώ­ρα στο Κί­ε­βο κά­πο­τε μπο­ρεί να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί στην Μό­σχα. Βε­βαί­ως δεν θα δού­με αύ­ριο ‘πορ­το­κα­λί κα­σκόλ’ στην Κόκ­κι­νη Πλα­τεί­α, —ε­άν α­ντι­γρά­ψου­με τους ‘Financial Times’ στην Ρω­σί­α η δη­μο­κρα­τι­κή ε­πα­νά­στα­ση, η ο­ποί­α άρ­χι­σε το 1991, δεν ολοκλη­ρώ­θη­κε. Α­κό­μη χει­ρό­τε­ρα! Δεν γί­νε­ται λό­γος για α­πλή ο­λο­κλή­ρω­ση αυ­τής της ε­πα­νά­στα­σης αλ­λά να ε­πι­στρέ­ψου­με στην κα­τά­στα­ση που βρι­σκό­ταν η Ρωσί­α έ­ως την πα­λι­νόρ­θω­ση του Πού­τιν».

Πραγ­μα­τι­κά, πό­σο σα­θρά εμ­φα­νί­ζο­νται αυ­τά τα ε­πι­χει­ρή­μα­τα που ταυ­τί­ζουν αυθαί­ρε­τα τις ευ­ρω­πα­ϊ­κές με τις α­με­ρι­κα­νι­κές ε­πι­διώ­ξεις και α­κυ­ρώ­νουν την ανά­δυ­ση ε­νός γε­ω­πο­λι­τι­κού ά­ξο­να στην ευ­ρα­σια­τι­κή ή­πει­ρο, ι­κα­νού να αντιπαρα­τε­θεί στις Η­ΠΑ και στην Κί­να. Ό­πως έ­γρα­φε ο Π. Κον­δύ­λης «[…] μια ενω­μέ­νη Ευ­ρώ­πη δεν θα εί­χε να κερ­δί­σει πολ­λά πράγ­μα­τα αν εμ­φα­νι­ζό­ταν ως στρα­τη­γι­κός το­πο­τη­ρη­τής των Α­με­ρι­κα­νών στην Α­να­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη και ως υπο­στη­ρι­κτής ό­λων των χω­ρι­στι­κών τά­σε­ων μέ­σα στην ε­πι­κρά­τεια της πρώ­ην Σο­βιε­τι­κής Έ­νω­σης», α­ντι­θέ­τως αυ­τό θα έ­σπρω­χνε «τη γι­γα­ντιαί­α ευ­ρα­σια­τι­κή αυ­τή χώ­ρα στην ε­πι­θε­τι­κή α­πο­μό­νω­ση ή στην α­γκα­λιά της Κί­νας».  Η Ευ­ρώ­πη έχα­σε στην δι­χα­σμέ­νη ε­θνι­κά Ου­κρα­νί­α την ευ­και­ρί­α να α­πο­δεί­ξει ό­τι κι­νεί­ται σε κα­τεύ­θυν­ση α­νά­καμ­ψης α­πό την πα­ρακ­μή της. […]

Σημειώσεις του επιμελητή

*) Ο Σωτήρης Δημόπουλος είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου & Πτυχιούχος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων του Κιέβου. Εργάζεται ως Πολιτικός Αναλυτής.

**) Η ανατολική Γαλικία και η Δυτική Ουκρανία ήταν/είναι οι κοιτίδες του Ουκρανικού εθνικισμού και αργότερα  ναζισμού. Το 2007 ο Δήμος αναγείρει σε κεντρικό σημείο του Κιέβου το άγαλμα του φασίστα Στεπάν Αντρίγιοβιτς Μπαντέρα και η κυβέρνηση το 2010 τον ανακήρυξε εθνικό ήρωα, όπως επίσης τον Ουκρανό αρχιναζί Ρομάν Σούκεβιτς.

Όταν η νότια στρατιά των ναζί εισέβαλε από τη νότια Πολωνία στην Σοβιετική Ένωση  στα εδάφη της  Ουκρανία με στόχο το Κίεβο, αρκετοί/ες Ουκρανοί είδαν τους ναζί  εισβολείς σαν «απελευθερωτές» και συνεργάστηκαν μαζί τους. Όπως ο  Στεπάν Αντρίγιοβιτς Μπαντέρα  Ουκρανός  θεωρητικός του ουκρανικού εθνικισμού και μετά  φιλοναζιστής της ουκρανικής ανατολικής Γαλικίας ήταν αρχηγός του εθνικιστικού κινήματος της OUN II (Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών) της Δυτικής Ουκρανίας, δημιουργός επίσης  του εθνικιστικού φιλοναζιστικού τάγματος OUN-ΙΙ UPA  (Ουκρανικός Αντάρτικος Στρατός – Bandera).

Μαζί με την ναζιστική Ουκρανική Μεραρχία Τυφεκιοφόρων SS Γαλικίας και τον Ουκρανό ναζί Ρομάν Σούκεβιτς ένας από τους διοικητές του τάγματος  Νατάλουπ (επίσης γνωστό ως Ομάδα Τάγματος Ουκρανίας) το γερμανικό βοηθητικό αστυνομικό τάγμα Schutzmannschaft 201, στρατιωτικός ηγέτης του Ουκρανικού Εξεγερμένου Στρατού (UPA) και ένας από τους διοργανωτές των σφαγών στην Γαλικία-Βολυνία περίπου 100.000 Πολωνών. Υπήρξαν και  Ουκρανοί δωσίλογοι, ιδιαίτερα απο  τα πρώην  σοβιετικά αστυνομικά σώματα του Κιέβου που έδρασαν σε συνεργασία  με τους Γερμανούς και Ρουμάνους ναζί κατακτητές και στην υπόλοιπη Ουκρανία και είναι συνυπεύθυνοι για τις μαζικές σφαγές   ουκρανικών εβραϊκών πληθυσμών και εκτελέσεις Ρώσων, Ουκρανών και Πολωνών αντιφασιστών παρτιζάνων.

Πηγή: https://sotiriosdemopoulos.blogspot.com

Δείτε και αυτή την δημοσίευση στις  08/05/2014: Ουκρανία: Μυστική επίσκεψη του ΝΑΤΟ για “πολεμικές προετοιμασίες”

17 Απριλίου 2015: Στην Ουκρανία 300 Αμερικανοί αλεξιπτωτιστές

Κειμενο : 31/03/2015:  Έτοιμος να ρίξει 1 δισ. δολάρια στην κατεστραμμένη Ουκρανία ο Τζορτζ Σόρος

Για τον πόλεμο στην Ουκρανία: Τζορτζ Σόρος: Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτελεί την αρχή ενός Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου

Προσθήκη του επιμελητή:

Σόρος, Nεοναζί, εθνικισμός και οι «φεμινίστριες» των Femen στην Ουκρανία

Στις 11 Μαρτίου του 2022 εν μέσω πολέμου το ECU (Central European University)   ένα πανεπιστήμιο που ίδρυσε ο  Σόρος έκανε διάλεξη με θέμα «Εκδήλωση Μελετών Εθνικισμού Εξετάζει την Ουκρανική Εθνική Ταυτότητα». (Nationalism Studies Event Examin Ukrainian National Identity).  Με το που μπαίνεις στην ιστοσελίδα του πανεπιστημίου του Σόρος έχει μια μεγάλη φωτογραφία με την σημαία της Ουκρανίας και πάνω της γράφει hashtag «#ECUStandsWithUkraine».

Είναι πράγματι εξοργιστικό να διαπιστώνει κανείς ότι οι ΗΠΑ καταψηφίζουν στην επιτροπή του ΟΗΕ που ζητάει την καταδίκη του νεοναζισμού και το πανεπιστήμιο του Σόρος διεξάγει εκδηλώσεις μελετών εθνικισμού αναζητώντας την ουκρανική εθνική ταυτότητα εν μέσω πολέμου.

Επίσης, η Ουκρανία είναι μια ακόμα χώρα που αρνείται να καταδικάσει τον νεοναζισμό. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Ουκρανοεβραίος πρόεδρος Ζελένσκι τον Νοέμβριο του 2021 τίμησε με το Χρυσό Αστέρι τον αρχηγό του Δεξιού Τομέα (Pravy Sektor) για την δράση της νεοναζιστικής οργάνωσης στην Οδησσό και το Ντονμπάς.

Οι δολοφόνοι νεοναζί του Δεξιού Τομέα το 2014 είχαν σκοτώσει κατοίκους της Οδησσού και στο κτίριο του  των Συνδικάτων βίασαν γυναίκες και στραγγάλισαν εγκυμονούσες, δολοφόνησαν ανθρώπους με σφαίρες στο κεφάλι και έπειτα έβαλαν φωτιά σε όλο το κτίριο καίγοντας τα θύματά τους για να μην εξιχνιαστεί το έγκλημα. Τον αρχηγό αυτών των εγκληματιών, Dmytro Kotsyubaylo, αναγνώρισε ο Ζελένσκι ως Ήρωα της Ουκρανίας τιμώντας τον με το Χρυσό Αστέρι εντός της ουκρανικής βουλής.

Οι FEMEN ιδρύθηκαν στην Ουκρανία

Υπάρχει κι η δράση της  «φεμινιστικής» οργάνωσης των FEMEN που μας βοηθάει να συμπληρώσουμε το παζλ της Ουκρανίας. Η οργάνωση αυτή που έχει πλήθος δράσεων κατά  της Ρωσίας ιδρύθηκε στην Ουκρανία το 2008 και το σύμβολό της είχε τα ουκρανικά χρώματα. Tον Ιούνιο του 2014 μια ακτιβίστρια των Femen είχε γράψει στο γυμνό στήθος της «Σκότωσε τον Πούτιν» και ούρλιαξε «Ο Πούτιν είναι δικτάτορας», καθώς κατέστρεφε τη φιγούρα του στο Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων Γκρέβιν που βρίσκεται στο Παρίσι. Να σημειωθεί ότι η φεμινίστρια κατέστρεψε μόνο το άγαλμα του Ρώσου ηγέτη κι όχι των άλλων σύγχρονων ηγετών. (*)

Οι ψεύτικες «φεμινίστριες» των Femen που συμμετείχαν στη σφαγή της Οδησσού στις 2 Μαΐ 2014 . Στα επεισόδια αυτά είχε λάβει μέρος και η αρχηγός των FEMEN, η Ievgeniia Kraizman, η οποία είχε ανεβάσει φωτογραφία της στο instagram με υψωμένη την γροθιά, φορώντας μια μπλούζα με το σύμβολο της φεμινιστικής οργάνωσης και φόντο είχε το κτίριο που καιγόταν με τα θύματα των νεοναζί του Δεξιού Τομέα.

Το 2011, οι ηγέτες των Femen, Ίνα Σεφτσένκο, Σάσα Σεφτσένκο και Βίκτορ Σβιάτσκι μπορούν να φανούν σε ένα μικρό κουβάρι εναντίον της Λευκορωσίας. Πάνω από τα κεφάλια τους κυματίζει η κόκκινη και μαύρη καρό σημαία της UNA-UNSO, μιας ακροδεξιάς παραστρατιωτικής ομάδας που συγχωνεύτηκε με τους νεοναζί του Δεξιού Τομέα κατά τη διάρκεια των ταραχών του Μαϊντάν.

Ακριβώς δίπλα στην Inna Shevchenko και τη Sasha Shevchenko είναι μια από τις συντρόφους τους στις Femen κρατώντας ένα πανό που φέρει ξεκάθαρα το λογότυπο και το όνομα του νεοναζιστικού κόμματος Svoboda. Το πανό της Svoboda γράφει, «Ζήτω η ανεξάρτητη Λευκορωσία. Ελευθερία για την Ουκρανία», «Όχι στον κόκκινο τρόμο». Φυσικά, αυτά είναι παράλογα συνθήματα για τον Svoboda, μια νεοναζιστική ομάδα που ζητά την εκτέλεση Ουκρανών Ρώσων διανοουμένων χωρίς δίκη και υποστηρίζει ως ήρωά τους τον συνεργάτη των ναζί και μαζικό δολοφόνο Stepan Bandera.

*) σημ. του επιμελητή: Μην σας προκαλεί έκπληξη αν αυτές οι «φεμινίστριες» λένε οτι «Ο Πούτιν είναι δικτάτορας» δεν είναι κατά των δικτατόρων, είναι κατά του συγκεκριμένου δικτάτορα. Είναι  όπως το σημερινά ακροδεξιά κινήματα ενάντια στον εμβολιασμό για τον κορονοϊό που επικαλούνται ελευθερίες.   Θα ξέρετε βέβαια ότι και οι ναζί παλιοί και νέοι αντιστρέφουν τους όρους και τα νοήματα. Είναι όλοι αυτοί που βλέπουμε σήμερα να επικαλούνται ελευθερίες και συντάγματα ενώ είναι οπαδοί του ολοκληρωτισμού, είναι οι ακροδεξιοί και οι νεοναζί που μας πουλάνε ελευθεριότητα και αντισυστημικότητα.