Στην μνήμη του αναρχικού και αντιμιλιταριστή  Θόδωρα Μεριζιώτη

Με τον αδερφό μου Θόδωρα έχω μικρή ηλικιακή διαφορά, είμαι μεγαλύτερος 1 χρόνο και 1 μήνα.

Όταν έγινε το στρατιωτικό πραξικόπημα των συνταγματαρχών το 1967 εγώ ήμουν 7 χρονών και ο Θοδωρας 6, οπότε καταλαβαίνετε ότι περάσαμε όλη τη σχολική μας ζωή, του δημοτικού, μέσα στην χούντα με πολύ ξύλο και τιμωρίες γιατί αυτό απαιτούσε η δικτατορία ως παιδαγωγικό τρόπο στις λαϊκές περιοχές.

Ζούσαμε στα Άνω Λιόσια (ένα φασιστοχώρι εκείνη την εποχή), μας βρίσκει η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 εμένα 13 και τον Θόδωρα 12 χρονών. Ο πατέρας μας, έχει βάλει σε ένα ραδιοφωνάκι τον σταθμό του πολυτεχνείου και ακούμε το «Εδώ Πολυτεχνείο», ρωτάμε το πατέρα: «τι γίνεται;» και μας λέει: οι κωλοχουντικοί – φασίστες σφάζουν τα παιδιά, τους φοιτητές στο Πολυτεχνείο» ..» που είναι το Πολυτεχνείο πατέρα;» ρωτάμε «μακριά στο κέντρο της Αθήνας» μας λέει. Δεν λέμε τίποτα στον πατέρα και την μάνα, φεύγουμε κρυφά για να πάμε στο Πολυτεχνείο.

Η απόσταση από τα Άνω Λιόσια μέχρι το κέντρο της Αθήνας (πλατεία Ομονοίας) είναι περίπου 13 χιλιόμετρα. Πως θα πάμε εκεί αφού ούτε ξέραμε το κέντρο της Αθήνας και η χούντα είχε επιβάλει καθεστώς έκτακτης ανάγκης, είχε απαγορευτεί η κυκλοφορία το βράδι και οι συγκοινωνίες δεν λειτουργούσαν;

Εκείνη την εποχή – για όποιον ξέρει τις περιοχές – μέχρι τους Αγίους Αναργύρους η μικρή λεωφόρος που συνέδεε τα Λιόσια με την Αθήνα λέγεται Λιοσίων και ξεκινάει λίγο πιο κάτω από την Ομόνοια , από την Πλατεία Βάθης. Μετά τους Αγίους, η ίδια λεωφόρος μέχρι τα Λιόσια και την Χασιά ονομάζεται Φυλής. Εκείνη την εποχή λίγο μετά Αγίους Αναργύρους  δεξιά και αριστερά η λεωφόρος Φυλής ήταν αραιοκατοικημένη, σχεδόν χωράφια.

Αποφασίζουμε με τον Θοδωρα – ως μικροί αντάρτες – να παρακάμψουμε το κέντρο του χωριού (Λιόσια) και μέσα από έναν ελαιώνα να βγούμε στην λεωφόρο Φυλής για να κάνουμε οτοστόπ. Μετά από λίγο σταματάει ένα αυτοκίνητο και μας ρωτάει ο οδηγός: «που πάτε παιδιά;» απαντήσαμε με το πρώτο ψέμα: «πάμε στην μάνα μας που μένει στην Πλατεία Βάθης» «εγώ πάω στον σταθμό Λαρίσης να παραλάβω κάποιους συγγενείς που ήρθαν με το τραίνο , αν θέλετε σας πάω μέχρι εκεί» «είναι μακριά από εκεί η Βάθης;» ρωτάμε, «όχι πέντε λεπτά με τα πόδια» μας λέει.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και περάσαμε μέχρι το σταθμό, 3 στρατιωτικά μπλόκα, ο οδηγός τους έδειχνε ένα χαρτί και περνούσαμε, όταν φτάσαμε στο σταθμό Λαρίσης ήταν παρκαρισμένα πολλά τεθωρακισμένα του στρατού και πολλοί φαντάροι – λοκατζήδες, βλέπετε απέναντι από τον σταθμό ήταν το κέντρο διερχομένων του στρατού και το φρουραρχείο Αθηνών.

Ρωτώντας, φτάσαμε στην πλατεία Βάθης που είναι πολύ κοντά στο Πολυτεχνείο, αρχίσαμε να ρωτάμε διάφορους ανθρώπους με μαλλιά και μούσια πως να πάμε στο Πολυτεχνείο, αυτοί μας έλεγαν: είστε μικρά παιδιά τι θέλετε εκεί; εμείς επιμέναμε, μας έλεγαν πηγαίνετε από εκεί, πηγαίνετε από εδώ και θα φτάσετε.

Τελικά αν και πολύ κοντά στο Πολυτεχνείο, δεν φτάσαμε ποτέ. Εκ των υστέρων, καταλάβαμε ότι μας έβλεπαν μικρούς και μας έλεγαν ψέματα για την διαδρομή για να μην πάμε έξω από το πολυτεχνείο και κινδυνεύσουμε.

Στην πλατεία Βάθης, μέσα από ένα στρατιωτικό οδόφραγμα ένας αξιωματικός μας φωνάζει: «κωλόπαιδα φύγετε, γρήγορα, στο σπίτι σας» μας σημαδεύει με ένα όπλο και ρίχνει μια ριπή στον αέρα χαμογελώντας. Φοβηθήκαμε και αρχίσαμε να τρέχουμε πίσω προς τον σταθμό Λαρίσης. Εκεί ήρθαν κάποιοι μπάτσοι μας ρώτησαν που πάμε, τους λέμε ότι πάμε σπίτι μας στους Αγίους Αναργύρους (ψέμα) μας βάζουν σε ένα αυτοκίνητο. Μόλις ξεκίνησε είπαμε την αλήθεια ότι το σπίτι μας είναι στα Ανω Λιόσια στον οδηγό και αυτός μας λέει ότι παιδιά εγώ πάω Πετρούπολη και μπορώ να σας αφήσω στους Αγίους Αναργύρους.

Παιδικές πράξεις Αντίστασης

Ο οδηγός μας αφήνει στους Αγίους Αναργύρους και εμεις επρεπε να πάμε στα Άνω Λιόσια με τα πόδια. Είναι μια ευθεία απόσταση 8 περίπου χιλιομέτρων. Περπατώντας στη άκρη του δρόμου και κρυβόμενοι σε χαντάκια ή θάμνους όταν βλέπαμε φώτα από αυτοκίνητα, αρχίσαμε την πορεία μας προ τα πάνω για τα Λιόσια και είμασταν πολύ τσαντισμένοι που δε καταφέραμε να φτάσουμε στο Πολυτεχνείο.

Οι διορισμένοι από το καθεστώς δήμαρχοι και κοινοτάρχες, στο έμπα κάθε δήμου ή κοινότητας είχαν τοποθετήσει λαμαρινένιες αψίδες που έγραφαν «ζήτω η επανάσταση της 21ης Απριλίου» και φωτεινές επιγραφές με το πουλί της χούντας.

Εμείς μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι κάναμε κομμάτια με πέτρες 5 φωτεινές επιγραφές – πουλιά της χούντας. Όπως πηγαίναμε για το σπίτι σπάγαμε μια και κρυβόμασταν γιατί περνάγανε στρατιωτικά και μπατσικά τζιπ και μετά λίγο πιο πάνω, σπάγαμε άλλη. Αυτή ήταν η δικιά μας παιδική πράξη αντίστασης ενάντια στην χούντα.

Την επόμενη χρονιά (1974) εννοείται ότι δεν χάσαμε – εγώ 14 και ο Θόδωρας 13 χρονών – την πρώτη πορεία για το Πολυτεχνείο που πήγε μέχρι το σκοπευτήριο της Καισαριανής.

Αντίο αδερφέ

Γ. Μ

**********************

Το κείμενο της δήλωσης άρνησης στράτευσης του Θεόδωρου και Γιάννη Μεριζιώτη  το 1988

Επιστολή Ενημέρωσης

Στην εποχή μας, παρ’ όλη την ανάπτυξη όσον αφορά τη γνώση του ανθρώπου για τον κόσμο που τον περιβάλλει, παρ’ όλη την εξέλιξη των επιστημών και της τεχνολογίας που δίνουν στον άνθρωπο τη δυνατότητα να αναπτύξει τον πολιτισμό του μακριά από τις βαρβαρότητες του παρελθόντος και να αναπτύξει την έννοια του πολίτη ως τις πιο ανθρώπινες διαστάσεις του. Η ανθρωπότητα έχει να παλέψει μεταξύ της κοινωνίας και της συνέχισης της ζωής στον πλανήτη ή της βαρβαρότητας και του αφανισμού της.

Μετά το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου καπιταλιστικού πολέμου επιβλήθηκε στην ανθρωπότητα μια “νέα” σχέση μέσα από το πλέγμα εξάρτησης που δημιούργησε το μοίρασμα του κόσμου σε ζώνες επιρροής. Οι μοντέρνες αυτοκρατορίες (υπερδυνάμεις) με τους δορυφόρους τους έπεσαν σε διαδικασίες λαφυραγώγησης των προσδοκιών του λαού για για χειραφέτηση και αυτοδιάθεση των λαών της Ευρώπης και του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου. Αυτή η νέα τάξη πραγμάτων που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές, Δυτικοί και Ανατολικοί, δε διαφέρει στην ουσία, παρά στις λεπτομέρειές της από τη συμφωνία του στάτους κβο που είχε επιβάλλει η Αυστροουγγρική αυτοκρατορία, μαζί με τη Ρωσική και τη μοναρχία της Ευρώπης στις αρχές του περασμένου αιώνα. Η μιλιταριστική τεχνολογία που αναπτύχθηκε κύρια από την ανακάλυψη της ατομικής βόμβας και τη δημιουργία της ισορροπίας του τρόμου, μέσα από τους πυρηνικούς εξοπλισμούς έδωσαν τη δυνατότητα στους ιμπεριαλιστές-μιλιταριστές (μέσα από την τεράστια δύναμη που διαθέτουν) να μιλούν και να αποφασίζουν για τις τύχες της ανθρωπότητας πίσω από τις πλάτες της.

Οι διαπραγματεύσεις και αποφάσεις των Ρήγκαν-Γκορμπατσόφ (πέρα από τις μικροδιαφορές του καθενός) είναι συνομιλίες και αποφάσεις που αφορούν τις τύχες του πλανήτη μας, από δύο κυβερνήτες που “εκπροσωπούν” το 1/3 του πληθυσμού και αποφασίζουν εν αγνοία μας και ντε φάκτο για τα υπόλοιπα 2/3, φαντάζοντας σαν υπερκυβερνήτες, πέρα από την ανάλυση συσχετισμών στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και της πολιτικής. Τα παραπάνω, είναι η πραγματική ουσία της κατάστασης στον πλανήτη μας, κάνοντας φανερό το παιχνίδι που παίζεται πίσω από τις πλάτες των λαών και αλλά και υπενθυμίζοντας ότι όποια διαδικασία κινείται για αμφισβήτηση του ρόλου των υπερδυνάμεων για ηγεμονία σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτή αντιμετωπίζεται κατάλληλα. Οι επεμβάσεις, ανά τον κόσμο, των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, όσο και των σοσιαλιμπεριαλιστών (δε χρειάζεται να αναφέρουμε ιστορικά παραδείγματα), μαρτυρούν του λόγου το αληθές.

Στα τέλη του αιώνα που διανύουμε, θα πρέπει σίγουρα να μας προβληματίσει και θέσουμε σε έντονη αμφισβήτηση όλο το πλέγμα των δομών, οικονομικών, όσο και θεσμικών που επέβαλε ο καπιταλισμός σε παγκόσμιο επίπεδο, δημιουργώντας τα σημερινά αδιέξοδα. Σε έναν αιώνα που η χειραγώγηση της εργατικής τάξης αλλά και του φυσικού περιβάλλοντος και του ζωικού “βασιλείου” και της κοινωνίας, από την οικονομία των μεγεθών και των αυτοσκοπών που επέβαλε η καπιταλιστική τάξη πάνω και έξω από τις αναγκαιότητες της ίδιας της κοινωνίας, το να μιλάς έτσι γενικά και αόριστα για ειρήνη είναι φαρισαϊσμός με την έννοια ότι οι επικυριάρχοι είναι σε διαρκή ετοιμότητα και δράση.

Όταν αναλογούν 48 κιλά δυναμίτη σε κάθε κάτοικο του πλανήτη και δαπανούνται αστρονομικά ποσά και φυσικοί πόροι για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, όταν το πυρηνικό οπλοστάσιο των υπερδυνάμεων είναι ικανό να καταστρέψει εκατό φορές τον πλανήτη μας, όταν τα σύνορα των κρατών είναι τόσο συμπαγή και απροσπέλαστα όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία του ανθρώπου. Όταν τέλος μετά τους δύο παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς πολέμους συνεχίζονται οι σφαγές με αμείωτη ένταση, με αυτό που ονομάζεται “περιφερειακές διενέξεις”, πόλεμοι που στοίχισαν και στοιχίζουν στην ανθρωπότητα το δεκαπλάσιο σε φυσικές καταστροφές, οικονομικούς πόρους και ανθρώπινα θύματα και ο στρατός καθεαυτός έχει αποκτήσει τεράστια οικονομική σημασία μέσα από το στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα και στηρίζει τα προβλήματα κύρια των καπιταλιστικών οικονομιών στις μητροπόλεις. Εμείς, δεν μπορούμε να μιλάμε για ειρήνη, χωρίς να θέτουμε σε αμφισβήτηση έναν από τους κυριότερους θεσμούς της καπιταλιστικής κοινωνίας, τον στρατό και τον μιλιταρισμό σαν άποψη, γιατί για μας, το θέμα της ειρήνης πέρα από τους συσχετισμούς και μεταβλητές, είναι ένα θέμα που εντάσσεται μέσα στις ταξικές διεργασίες.

Σαν προλετάριοι αναρχικοί, είμαστε πολίτες αυτής της χώρας, αλλά και πολίτες του κόσμου και κατά επέκταση πολίτες του σύμπαντος κι όχι υπήκοοι της σημερινής τάξης πραγμάτων. Για τους παραπάνω λόγους και για αυτούς που θα αναφέρουμε συνοπτικά παρακάτω, εμείς οι Μεριζιώτης Θόδωρος και Γιάννης, ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ να υπηρετήσουμε στον στρατό και σε οποιοδήποτε μηχανισμό που προωθεί τον μιλιταρισμό. Αυτή μας η άρνηση είναι μια συνειδητή πράξη που πηγάζει μέσα από τις φιλοσοφικές μας πεποιθήσεις για την κοινωνία και την ατομική μας υπόσταση σα φυσικά πρόσωπα μέσα σε αυτήν και δεν είναι μια άρνηση της κοινωνίας, αλλά ενός θεσμού που επιβλήθηκε σ΄ αυτήν από την κυρίαρχη τάξη. Γιατί ο στρατός είναι ο σημαντικότερος κρατικός θεσμός για τη διατήρηση και διεύρυνση της ταξικής κοινωνίας και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Είναι θεσμοθετημένος και δομημένος πάνω στις αξίες της αστικής τάξης. Είναι μηχανισμός που στο εσωτερικό του προωθεί τις αξίες της αστικής τάξης στις πιο ακραίες της μορφές.

Ο αυταρχισμός, ο σεξισμός, η έντονη ιεραρχία, η ομοιομορφία της ανθρώπινης συμπεριφοράς και γούστου, η διαδικασία μαζικοποίησης των φαντάρων, η τυφλή υπακοή προς τους ανωτέρους, το ομαδικό όσο και το ατομικό καψόνι, το ρουσφέτι, το γλύψιμο, τα σκάνδαλα και οι κομπίνες από τις προμήθειες, ο καριερισμός και τόσα άλλα είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα του στρατού, αλλά κατ’ επέκταση και της σημερινής “κοινωνίας”. Είναι όργανο στήριξης και επιβολής του ιμπεριαλισμού πχ βλέπε από την επέμβαση στο Βιετνάμ μέχρι την επέμβαση στη Λιβύη και από την επέμβαση στην Ουγγαρία μέχρι το Αφγανιστάν. Είναι άμεσα συνδεδεμένος με την καπιταλιστική οικονομία μέσα από τη σύνδεση και σχέση αλληλοεξάρτησης με το στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα, κύρια τον ΗΠΑ, βλέπε τις σχέσεις του Αμερικάνικου κράτους με την Τζένεραλ Ελέκτρικ, Τζένεραλ Νταϊναμικ κτλ και έλλειμμα κρατικού προϋπολογισμού τον ΗΠΑ αυτό το σύμπλεγμα τύπου “καρτέλ” τεράστιων δαπανών για τους λαούς από τον ξέφρενο ανταγωνισμό των εξοπλισμών που αυτό επιβάλει σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις των ιμπεριαλιστών για ανακύκλωση του κεφαλαίου και διατήρηση και εξάπλωση της ηγεμονίας τους.

Στη χώρα μας θα αναφερθούμε συνοπτικά γιατί ο χώρος μιας προκήρυξης είναι πολύ περιορισμένος. Μέχρι τη μεταπολίτευση ο στρατός ήταν ο κυριότερος ρυθμιστής του πολιτεύματος, αυτονομημένος πολλές φορές από το οικονομικό πολιτικό κατεστημένο, βλέπε στρατιωτικά πραξικοπήματα και επεμβάσεις. Η στρατοκρατία από τη μεταπολίτευση και μετά αποκτά μορφή περισσότερο “συντεχνιακή” και κινείται μέσα στα πλαίσια της συνταγματικότητας. Έχει μετασχηματιστεί σε τεράστιο απεργοσπαστικό μηχανισμό και φορέα φτηνής εργατικής δύναμης. Είναι απόλυτα εξαρτημένος εξοπλιστικά και τεχνολογικά από τους Αμερικάνους. Συμμετέχει και εξαρτάται από την ιμπεριαλιστική συμμαχία ΝΑΤΟ.

Για εμάς το όραμα για μια άλλη κοινωνία αυτοδιευθυνόμενη από τα εργασιακά και κοινοτικά συμβούλια δε συμβιβάζεται σε καμιά περίπτωση με την έννοια του στρατού ή οποιουδήποτε άλλου πραιτωριανού σώματος, πάνω και έξω από την κοινωνία, γιατί την υπεράσπιση αυτής θα αναλάβει ο κάθε πολίτης μέσα από τη δημιουργία πολιτοφυλακών αναπόσπαστων από την λαϊκή μάζα. Τα συνδικαλιστικά αιτήματα μέσα στον στρατό, αν και μερικά μας βρίσκουν αλληλέγγυους με την έννοια ότι εσωτερικά στο στρατό διεξάγεται η ταξική σύγκρουση: από τη μια οι φαντάροι και εργαζόμενοι, κι από την άλλη τα μεσαία και ανώτερα στελέχη με τα συγκεκριμένα συμφέροντα και προνόμια. Κατ’ αυτή την έννοια είμαστε συμπαραστάτες σε όποια προσπάθεια γίνεται από φαντάρους στο στρατό και η οποία υπονομεύει την πειθαρχία, τον καταναγκασμό που επιβάλουν οι στρατοκράτες με τη δικαιολογία του “αξιόμαχου”. Είμαστε αλληλέγγυοι τόσο στους αυθόρμητους αρνητές του στρατού (τρελόχαρτο), όσο και στους συνειδητά αρνητές όπως ο Μαραγκάκης και σε κάθε προσπάθεια και διαδικασία που γίνεται αυτή τη στιγμή για την ανάπτυξη αντιμιλιταριστικής συνείδησης στη χώρα μας.

Τέλος, είμαστε ενάντια στο αντιδραστικό στρατολογικό νομοσχέδιο που προώθησε το ΠΑΣΟΚ και αντανακλά την ταξικότητά του. Όπως και στη συζήτηση που γίνεται να αναγνωριστεί η κοινωνική θητεία μόνο για μερικούς διανοούμενους και τεχνοκράτες, η οποία ουσιαστικά αποκρύβει και μυθοποιεί τον ρόλο των θεσμό και τον χαρακτήρα των εργασιακών σχέσεων που είναι ταξικοί. Θέλουμε να βοηθήσουμε με τη στάση μας να προωθηθεί στις σημερινές συνθήκες το μερικό αίτημα της κοινωνικής θητείας στη χώρα για κάθε Έλληνα, ανεξάρτητα από γνώσεις ή επάγγελμα που ασκεί. Σαν προλετάριοι στους μόνους θεσμούς που βλέπουμε ότι μπορούμε να ανταλλάξουμε τη θητεία μας (χωρίς να τους μυθοποιούμε) με ίσο χρόνο, είναι αυτοί της τοπικής αυτοδιοίκησης και της υγείας (μάλλον δύσκολο, γιατί κι αυτοί οι θεσμοί δεν είναι έξω από την κομματικοποίηση και τα εκλογίστικα παζάρια για θέσεις και ανεύρεση εκλογικής πελατείας.

– Να καθιερωθεί και στη χώρα μας ο θεσμός της κοινωνικής θητείας..

– Να αποφυλακιστεί αμέσως ο αντιμιλιταριστής αγωνιστής Μαραγκάκης

– Φόρος τιμής στον παλαιστινιακό λαό που δοκιμάζεται αυτή τη στιγμή από την μπότα των στρατοκρατών φασιστών του Ισραήλ.

ΥΓ: όσοι θέλουν να στείλουν επιστολές και υπογραφές συμπαράστασης παρακαλούνται να τις στείλουν στην “Αντιμιλιταριστική Δράση” Τ.Θ. 31791, Τ.Κ. 10035,

Αθήνα. Άνω Λιόσια, 7/3/88

Θεόδωρος και Γιάννης Μεριζιώτης, Αντιμιλιταριστές προλετάριοι

***********************

Πηγη: https://antirrisies.gr/1191/

***********************

Το facebook του: Θόδωρας Μεριζιώτης οληκως αρνιτις αρνουμε

Μπλογκ – σαιτ  εκτος απο το athens.indymedia.org που δημοσίευσαν για τον Θόδωρα

https://www.alerta.gr/archives/36029

https://zerogeographic.wordpress.com/2024/07/09/

https://www.infolibre.gr/2024/07/08/in-memoriam

https://www.facebook.com/kinarxeioa/