Ο Γκούσταφ Λαντάουερ (Gustav Landauer, 7 Απριλίου 1870 – 2 Μαΐου 1919) ήταν ένας από τους κορυφαίους θεωρητικούς του αναρχισμού στη Γερμανία στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Ήταν υπέρμαχος του κοινωνικού και μη βίαιου αναρχισμού .
Ο Γκούσταβ Λαντάουερ γεννήθηκε στην Καρλσρούη το 1870 και πέθανε (δολοφονήθηκε) στο Μόναχο το 1919. Η ζωή του διήρκεσε δηλαδή όσο και αυτή του 2ου Ράιχ, του ενωμένου Γερμανικού Κράτους που δημιουργήθηκε μετά τη γερμανική νίκη επί των Γάλλων, υπό την καγκελαρία του Όττο Βίσμαρκ. Αυτή την περίοδο η Γερμανία μετεξελίχτηκε σε σύγχρονο βιομηχανικό έθνος – κράτος, συμμετείχε έντονα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και την αποικιοκρατία, με κορύφωση την άμεση εμπλοκή στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου και γνώρισε ταπεινωτική ήττα και κατάρρευση.
Σ’ αυτό το περιβάλλον αναπτύχτηκε η σκέψη και η δράση του Λαντάουερ, ο οποίος θεωρούσε καταστροφικό το ρόλο του κράτους για την κοινωνία. O Γκούσταβ είχε δύο αδέλφια, οι γονείς του ήταν κοσμικοί Εβραίοι και είχαν κατάστημα παπουτσιών. Ως ενήλικος δεν διατήρησε ιδιαίτερη σχέση με την οικογένειά του και δεν συμμετείχε στην οικογενειακή επιχείρηση, όπως τα αδέλφια του. Πίστευε όμως στο θεσμό της οικογένειας, θεωρώντας τον μικρογραφία κοινότητας. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά, από τα οποία το ένα πέθανε μόλις 2 ετών.
Σπούδασε αγγλική και γερμανική Λογοτεχνία, Φιλοσοφία και Ιστορία της Τέχνης στη Χαιδελβέργη, το Στρασβούργο και το Βερολίνο, όπου και τελικά παρέμεινε. Αργότερα θα εκδιωχθεί από το Πανεπιστήμιο λόγω της πολιτικής του δράσης. Εκεί πάντως γνώρισε το συγγραφέα Fritz Mauthner, ο οποίος επηρέασε σημαντικά τη διανοητική του εξέλιξη. Είχε επίσης επηρεαστεί από
τον Πιερ Ζοζέφ Προυντόν, τον Μαξ Στίρνερ και ιδιαίτερα το Φρίντριχ Νίτσε.
Το πρώτο του μυθιστόρημα “Ο κήρυκας του θανάτου” παραπέμπει σαφώς στο ανάλογο κεφάλαιο του Ζαρατούστρα. Αργότερα θα γνωρίσει το έργο του Κροπότκιν, όπως και τον ίδιο και θα μεταφράσει μάλιστα κείμενά του.
Τον ενδιέφεραν ιδιαίτερα οι τέχνες και η λογοτεχνία καθώς θεωρούσε απαραίτητη την πολιτιστική αναγέννηση ως συστατικό της συνεχούς επανάστασης. Ως εκ τούτου είχε επαφή με λογοτεχνικούς κύκλους, έγραψε και μετέφρασε λογοτεχνικά έργα (Όσκαρ Ουάιλντ, Ουώλτ Ουίτμαν κ.α.). Παρέμεινε μάλιστα σε όλη του τη ζωή συνδεδεμένος με το “Νέο Ελεύθερο Λαϊκό Θέατρο”, μια προσπάθεια να αποκτήσει ο απλός λαός και κυρίως οι εργάτες, πρόσβαση στη μόρφωση.
Καθοριστική για τη ζωή του υπήρξε η σχέση του με το SPD (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας).
Το θεωρούσε ξεκάθαρο πολιτικό εχθρό, το “πιο αηδιαστικό τέρας που δημιούργησε η φύση”. Αυτό θα είναι υπεύθυνο για την εκδίωξη του Γκούσταβ Λαντάουερ από τα Συνέδρια της 2ης Διεθνούς, το 1893 και 1896 αλλά και τελικά το 1919, για το θάνατό του. Το σημαντικότερο εκδοτικό εγχείρημα της ζωής του υπήρξε η εφημερίδα “Σοσιαλιστής”. Αρχικά, το 1893, συμμετείχε στην έκδοση μαζί με τους Ανεξάρτητους Σοσιαλιστές.
Μετά τη διάσπασή τους όμως, σε Μαρξιστές και Αναρχικούς και κυρίως μετά τη δεύτερη διάσπαση, των Αναρχικών αυτή τη φορά, σε προλεταριακούς και μη, θα αποκτήσει κυρίαρχο ρόλο στη διεύθυνση της εφημερίδας μέχρι και το 1899 όποτε και διεκόπη η κυκλοφορία της. Αργότερα, το 1909, θα την ανασυστήσει ως όργανο της Σοσιαλιστικής Συμμαχίας και θα καταφέρει να την κρατήσει ζωντανή μέχρι και το 1915. Σ’ αυτή έχει φυσικά δημοσιεύσει το μεγαλύτερο μέρος των άρθρων και κειμένων του. Είχε μάλιστα καταδικαστεί δύο φορές για “δυσφημιστικά άρθρα” ενώ σε άλλες παρόμοιες δίκες αθωώθηκε.
Τα πρώτα χρόνια του 1900 θα αποσυρθεί από την άμεση πολιτική δράση και θα απομονωθεί από τους αναρχικούς κύκλους, λόγω της ιδιαίτερης προσέγγισής του στα ζητήματα της ταξικής πάλης, της αποφυγής της βίας, της σχέσης με το κράτος, της δημιουργίας αυτοδιαχειριζόμενων κοινοτήτων και
της πίστης του στην ανάγκη για εσωτερική αλλαγή του ατόμου. Το 1903 εκδίδει το έργο του “Σκεπτικισμός και Μυστικισμός”, με το οποίο στρέφεται και σε μυστικιστικές αναζητήσεις υπό την επιρροή τόσο του σύγχρονού του Fritz Mauthner, όσο και του μεσαιωνικού συγγραφέα Μάιστερ Έκχαρτ. Την ίδια εποχή συμμετέχει στο αυτοδιαχειριζόμενο εγχείρημα “Νέα Κοινότητα”, μια προσπάθεια δημιουργίας ελεύθερων κοινοτήτων εκτός του καπιταλισμού. Ωστόσο θα αποχωρήσει σύντομα, απογοητευμένος από τον έντονο αναχωρητισμό των πρωτεργατών του εγχειρήματος.
Εκεί όμως, θα γνωρίσει τον Εβραίο Αυστριακό φιλόσοφο Μάρτιν Μπούμπερ και το νεαρό ελευθεριακό ριζοσπάστη Έριχ Μύζαμ – Erich Mühsam , με τους οποίους θα συνδεθεί φιλικά για το υπόλοιπο της ζωής του. Το 1906 έγραψε το λήμμα «Για την Επανάσταση» στην εκδοτική σειρά του Μπούμπερ «Κοινωνία». Το κείμενό του δέχτηκε τόσο αρνητική κριτική, ως ασαφές, σαθρά δομημένο και εξωραϊστικό της μεσαιωνικής εποχής, όσο και θετική, ως μία από τις πιο σημαντικές και εμπεριστατωμένες αναρχικές αναλύσεις της ιστορίας και της επανάστασης. Σ’ αυτό περιλαμβάνονται και οι θέσεις του Λαντάουερ για το ρόλο της ουτοπίας στην επαναστατική δράση.
Το 1908 θα επιστρέψει στην ενεργό πολιτική με τη δημιουργία της “Σοσιαλιστικής Συμμαχίας”, που είχε διακηρυγμένο σκοπό να ενώσει όσους έπαιρναν στα σοβαρά την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού. Κεντρική ιδέα του εγχειρήματος ήταν η ανάπτυξη μικρών ανεξάρτητων κοινοτήτων και
ομάδων, που θα ήταν τα αρχικά κύτταρα της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας και κουλτούρας. Η “Σοσιαλιστική Συμμαχία” έφτασε στην καλύτερη περίπτωση να αριθμεί περίπου 800 μέλη. Για την υποστήριξή της, ο Λαντάουερ εξέδωσε πάλι τον “Σοσιαλιστή”, που πλέον τον συνέτασσε ουσιαστικά μόνος του. Η χρήση του όρου “σοσιαλισμός” δε σημαίνει ότι είχε εγκαταλείψει την αναρχία, αφού θεωρούσε ότι αυτά είναι δύο διαφορετικά ονόματα για το ίδιο πράγμα. Συνέχισε, βέβαια, να βρίσκεται σε διαμάχη με τους παλιούς συντρόφους του, λόγω των “αιρετικών” προσωπικών του
απόψεων.
Στα 1911 εκδίδει το γνωστότερο έργο του “Έκκληση για Σοσιαλισμό”, στο οποίο βρίσκουμε μαζεμένες τις βασικές και εν πολλοίς πρωτότυπες σοσιαλιστικές – αναρχικές θέσεις του, που μπορούν να συνοψιστούν ως εξής:
- Συμμετοχή και του αγροτικού πληθυσμού στην επαναστατική διαδικασία.
Επανοικειοποίηση της γης και δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων
κοινοτήτων. - Εγκατάλειψη του κράτους και του καπιταλισμού κι όχι άμεση καταστροφή
τους. - Άλλο πολιτική κι άλλο κοινωνική επανάσταση. Πιο σημαντική η δεύτερη
γιατί γίνεται από “τα κάτω”, είναι διαρκής και συνδέεται με όλες τις
πλευρές της ζωής και την εσωτερική αναγέννηση του ατόμου. - Η ουτοπία δεν είναι ένα τέρμα που επιδιώκουμε να πραγματώσουμε για να
λυτρωθούμε αλλά μια ανανεούμενη οδηγητική δύναμη πίσω από τη
διαρκή επανάσταση. - Η εργατική δεν είναι η περιούσια τάξη, προορισμένη από τους νόμους της
ιστορίας να αποτελέσει το επαναστατικό υποκείμενο. - Η εσωτερική αναγέννηση με τη συνείδηση του κοινού πνεύματος θα
αλλάξει τους πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς κι όχι το αντίθετο. - Ο σοσιαλισμός είναι μια δυναμική και συνεχής προσπάθεια μέσω της
άμεσης και ευθείας δράσης. Δεν αναμένουμε την έλευσή του βασιζόμενοι
στους νόμους της ιστορίας ούτε έχουμε προκατασκευασμένο μοντέλο της
μελλοντικής κοινωνίας.
Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Γκούσταβ Λαντάουερ και η δεύτερη γυναίκα του Hedvig Lachman υπήρξαν από τους λίγους γερμανούς που παρέμειναν συνεπείς αντιμιλιταριστές και αντιεθνικιστές. Ο Λαντάουερ είχε μάλιστα προειδοποιήσει για τον πολεμικό κίνδυνο από το 1911 και είχε
καλέσει σε δραστική γενική απεργία για την αποτροπή του. Αυτή του η στάση θα τον οδηγήσει ακόμη μια φορά σε πολιτική απομόνωση, αφού σχεδόν οι πάντες, με πρώτο το SPD είχαν συνταχθεί με τα πολεμικά εθνικά προτάγματα.
Ωστόσο, θα βρει καταφύγιο σε κάποιες πασιφιστικές οργανώσεις, που δεν είχαν βέβαια απήχηση μέσα στο γενικό παραλήρημα. Εντωμεταξύ η “Σοσιαλιστική Συμμαχία” είχε πάψει να υπάρχει από το 1913, ο “Σοσιαλιστής” σταμάτησε να κυκλοφορεί το 1915 και το βιβλίο του “Έκκληση για Σοσιαλισμό” απαγορεύτηκε. Το 1918 θα δεχτεί ένα ακόμα πλήγμα με το θάνατο της γυναίκας του.
Στο τέλος του Α’ Π. Πολέμου η ηττημένη Γερμανία βρισκόταν σε γενικευμένη αναταραχή , με συχνές εργατικές και στρατιωτικές εξεγέρσεις. Το Νοέμβριο του ’18 το SPD σπεύδει να ανακηρύξει τη Γερμανική Δημοκρατία, παρά την έμπρακτη αντίδραση των ριζοσπαστών, που απέρριπταν τον κοινοβουλευτισμό και προέτασσαν την εξουσία των Συμβουλίων. Το SPD θα καταστείλει αυτές τις αντιδράσεις χρησιμοποιώντας στρατιωτικά μέσα κυρίως στο Βερολίνο (εξέγερση των σπαρτακιστών) και στη Βρέμη, αλλά και σε μικρότερο βαθμό και σε άλλες πόλεις – εστίες αντίστασης. Παράλληλα είχε ξεκινήσει η Βαυαρική Επανάσταση με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας από τον Κουρτ Άισνερ, ηγέτη του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Ο Άισνερ κάλεσε τον Λαντάουερ να
συνδράμει για την ευόδωση του εγχειρήματος, αυτός ανταποκρίθηκε κι έλαβε μέρος σε διάφορα επαναστατικά συμβούλια. Ωστόσο, το Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα θα χάσει τις εκλογές τον Ιανουάριο του ’19, ο Άισνερ θα δολοφονηθεί και τη βαυαρική κυβέρνηση θα αναλάβει το SPD σε συνεννόηση με τους συντηρητικούς. Αντιδρώντας , τον Απρίλιο, οι αναρχικοί
και οι ανεξάρτητοι σοσιαλιστές ανακήρυξαν τη βαυαρική Δημοκρατία των
Συμβουλίων.
Ο Λαντάουερ συνέταξε τη διακήρυξη μαζί με το φίλο και σύντροφό του Musham και συμμετείχε ενεργά ως αντιπρόσωπος του λαού για την κουλτούρα και την παιδεία. Για μια ακόμα φορά το SPD θα χρησιμοποιήσει στρατιωτικά μέσα για την καταστολή του κινήματος αλλά δεν θα καταφέρει να καταλάβει την πόλη του Μονάχου λόγω της συνδρομής των κομμουνιστών, οι οποίοι, ενώ δεν είχαν συμμετάσχει αρχικά, ανέλαβαν τον έλεγχο των Συμβουλίων και έθεσαν ουσιαστικά σε αχρησία τον Λαντάουερ,για προφανείς πολιτικούς λόγους.
Η δεύτερη όμως προσπάθεια του SPD για την άλωση του Μονάχου, σε συνεργασία μάλιστα με τα παραστρατιωτικά εθνικιστικά προφασιστικά τάγματα των Frei Corps, ( μετέπειτα τάγματα εφόδου SS) θα είναι επιτυχημένη. Την 1η Μαίου του 1919 η πόλη καταλαμβάνεται, ο Γκούσταβ Λαντάουερ συλλαμβάνεται, χλευάζεται, κακοποιείται και την επόμενη ημέρα μαζί με άλλους δέκα συντρόφους δολοφονούνται μέσα στην φυλακή απο τα Frei Corps. Ο Λαντάουερ πεθαίνει χτυπημένος βασανιστικά με λιθοβολισμό μέχρι να ξεψυχήσει. Η μεγαλύτερη κόρη του κατάφερε να πάρει το πτώμα του, το οποίο και αποτεφρώθηκε.
Ο Λανταουερ φυλακίστηκε μαζί με δέκα συντρόφους. Τα «Frei Corps» πήγαν στη φυλακή και τους εκτέλεσαν όλους και τον ίδιο με λιθοβολισμό. Όμως σε σχέση με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ που δολοφονήθηκαν επίσης και μνημονεύονται από τότε από την αριστερά, ο Λαντάουερ και οι σύντροφοι του, λόγω του ότι πήγαν να ανανεώσουν το «δόγμα» της αναρχίας , έπεσαν σε δυσμένεια και δεν μνημονεύονται καθόλου. Αν και ο Λαντάουερ ήταν ανάλογης ή και μεγαλύτερης εμβέλειας θεωρητικός, διότι ήταν και φιλόσοφος, σε σχέση με τη Λούξεμπουργκ που είναι πασίγνωστη, τον ξέρουν και τον μνημονεύουν ελάχιστοι αναρχικοί. Χάρη στις εκδόσεις «Τροπή» έχουμε στην Ελλάδα μερικά από τα βιβλία του Λαντάουερ, με κορυφαίο το Έκκληση για σοσιαλισμό.
Βιβλία του Landauer στα ελληνικά:
Δείτε και αυτά:
Γκουστάβ Λαντάουερ: Κοινότητα ενάντια στο Κράτος (βιβλιοπαρουσίαση)
Δύο κείμενα του Γκούσταβ Λάνταουερ, του εκπρόσωπου του αναρχικού σοσιαλισμού, για πρώτη φορά στα ελληνικά (Κριτικές Βιβλίων)
Autonomi Drasi 