Σε σύγχρονη δουλεία (ντοκιμαντέρ)

Σε σύγχρονη δουλεία (ντοκιμαντέρ)

Έκτακτη προσθήκη (εκτός κειμένου)

Σχόλιο πάνω στη τραγική συγκυρία 24/ 7/2018 (με την πολύνεκρη πυρκαγιά στο Μάτι)

Όλο τα ίδια και τα ίδια… του μυαλού μας ροκανίδια…

Η σύνταξη αυτού του κειμένου συνέπεσε με την τραγωδία στο Μάτι. Είμαι 58 χρόνων, από 7/8 χρόνων που ο άνθρωπος αρχίζει να αντιλαμβάνεται το περιβάλλων του και τη συζητάνε οι μεγάλοι ακούω, εδώ και μισό αιώνα για φωτιές στην Πεντέλη, στην Πάρνηθα, στον Υμηττό. Ακούω για εμπρησμούς και μετά για νομιμοποίηση αυθαίρετων σε καμένα δάση.

Δεν λέω και δεν γράφω πλέον τίποτα, παραπέμπω σε κείμενο μου από τις φωτιές στην Πελοπόννησο το 2007 όπου ο αριθμός των νεκρών ήταν 63 άνθρωποι. Σε αυτές τις φωτιές συμμετείχα για τελευταία φορά ως εθελοντής πυρόσβεσης.

Με σεβασμό στην μνήμη των θυμάτων.

ΔΙΑΛΥΜΕΝΑ ΧΩΡΙΑ – ΑΣΧΗΜΑ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ

https://athens.indymedia.org/post/758269/

Υγ. Αν έγραφα ένα κείμενο για την σημερινή τραγωδία στο Μάτι  θα έβαζα τον τίτλο “ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ – ΑΣΧΗΜΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ” και ο νοών νοείτω.. Χωρίς να απαλλάσσω από  την ευθύνη τις εκάστοτε κυβερνήσεις που κυβέρνησαν αυτόν το τόπο  για αυτή την κατάσταση.

Και η καταπιεσμένη – εκμεταλλευόμενη κοινωνία  των από κάτω, τι πράττει, τι πιστεύει ;

Θεομηνίες, πυρκαγιές, κηδείες, κόλλυβα, λιτανείες , ήταν θέλημα θεού … , ή δόξα ο θεός που σώθηκα… που σώθηκε το σπιτάκι μου…  Ο ατομικισμός και η   μοιρολατρία στο αποκορύφωμα, σε μια χώρα νεκροταφείο και μία κοινωνία αυτοενοχοποιημένη από την καταπάτηση δημοσίων εκτάσεων και αυθαίρετων κτισμάτων σε δάση, παραλίες και μπαζωμένα ρέματα που μετά οι πολιτικοί θα νομιμοποιήσουν.

Μια  κοινωνία μη κοινωνία,  διαλυμένη από την μοντέρνα εκδοχή του καπιταλισμού  που μετατρέπει τους ανθρώπους σε πληθυσμιακές στοίβες – μάζα –  και νούμερα στατιστικών, μια κοινωνία   με μέλη παθητικές  ατομικότατες τηλεθεατών,  οπαδών, ψηφοφόρων, καταναλωτών  που από την πολλή μοιρολατρία έχουν καταντήσει ζόμπι και δέχονται πλέον τα πάντα.

Δεν αντιδρούν, δεν ξεσηκώνονται, μένουν απαθείς είτε από τον φόβο της παραπέρα  οικονομικής κατάρρευσης του συστήματος, ή από αυτό που λέει σε μια στροφή ενός τραγουδιού του ο Γιάννης Αγγελάκας «Η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει» , είτε παραμένουν  αδρανείς περιμένοντας  (ανάθεση) κάποιοι άλλοι  να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

__________________________________________________

Σε σύγχρονη δουλεία (ντοκιμαντέρ)*

 Του Ζαν Φρανσουά Μπριέντ

*(Δείτε το ντοκιμαντέρ στο τέλος του  κειμένου )

Πρόλογος/εισαγωγή/επιμέλεια: Γιώργος Μεριζιώτης

Πρόλογος

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Όσοι έχουν δυσανεξία – όχι στην λακτόζη – αλλά στην επαναστατική – εξτρεμιστική σκέψη, καλό είναι να μην ασχοληθούν καθόλου με αυτή τη δημοσίευση.

Μέσω του πρώτου καύσωνα που ήρθε φέτος καθυστερημένα στην χώρα μας , μέσω της μαζικής φυγής (όσων έχουν φράγκα) των κατοίκων του “κλεινόν άστυ” εις τάς εξοχάς και παραλίας, μέσω των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων των οκτώ που πυροβολούν στον εγκέφαλο λέγοντας, “μαζικά οι κάτοικοι εγκαταλείπουν την Αθήνα” αλλά έχει ο θεός και για αυτούς που μένουν, τις κοντινές παραλίες του Αργοσαρωνικού δείχνοντας μας του λουόμενους/λουόμενες να κάνουν βαρυσήμαντες δηλώσεις περί δροσιάς κλπ, επίσης δείχνοντας μας και τα απαραίτητα πλέον σεξιστικά πλάνα από κοπελίτσες με στρινγκ (κουραδοκόφτες).

Σκέφτομαι αν κανείς/καμία από αυτούς έδωσαν σημασία στην είδηση που και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (αποβλάκωσης) περάσαν στα – ψιλά – γρήγορα ότι η Σουηδία αντιμετωπίζει για πρώτη φορά παρατεταμένη ξηρασία, καύσωνα και ότι λόγο αυτής της κατάστασης καίγονται τεράστιες περιοχές με δάση. Στο έλεος των πυρκαγιών η Σουηδία: Καίγονται αρχαία δάση , επίσης στα “ψιλά” πέρασε η είδηση ότι “Παγκόσμια ανησυχία: 33 βαθμοί Κελσίου στον Αρκτικό Κύκλο” .

Σιγά μην δώσουν των απαιτούμενο χρόνο τα μ.μ.ε σε αυτές τις σημαντικές για το μέλλον του πλανήτη και των ζωών μας ειδήσεις- γεγονότα, σιγά μην δώσουν την ανάλογη σημασία οι λουόμενοι/ες, αδειούχοι, παραθεριστές, τουρίστες σε αυτά. Προέχει η ομαλή έλευση του χρόνου των διακοπών, προέχει η ομαλή διέλευση της σεζόν, η χώρα μέσα από την τουριστικοποίηση μετατρέπεται σε χώρα σεζόν.

Ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων αυτής της χώρας ζουν για τη σεζόν, είναι σεζονίστες και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι αν θα πάει/πήγε καλά η ΣΕΖΟΝ.

Γι αυτό λέω ΠΡΟΣΟΧΗ!!! αυτά που γράφω είναι δυσάρεστα και ακούγονται άσχημα στα αυτιά, ανεβάζουν την εγκεφαλική θερμοκρασία δεν είναι εποχή για τέτοια, η εποχή/σεζόν είναι για χαλάρωση, γρανίτα, μπατίντα ντε κόκο/κόκα και ότι τέλος πάντων γαργαλάει και ερεθίζει το μαλακό υπογάστριο.

Πειραιάς- Δραπετσώνα 22/7/2018

Εισαγωγή

Σε σύγχρονη δουλεία

Στις μέρες μας  μεγάλο τμήμα της καταπιεσμένης εκμεταλλευομένης ανθρωπότητας προσπαθώντας να απαντήσει ή να βρει νέα ταυτότητα στο χάος που παραγάγετε από την κρίση του κυρίαρχου καπιταλιστικού παγκοσμιοποιημένου συστήματος, κρίση  που είναι οικονομική,  περιβαλλοντική, κοινωνική, θεσμική, πολιτισμική και ηθική προσφεύγει στους μεσσιανισμούς προτέρων δογμάτων ή σε έναν “νέο” ανορθολογισμό.

Η οπισθοδρόμηση και ο ανορθολογισμός, ο οποίος άνθισε – ανθεί τόσο στον βορρά όσο και στον νότο του δυτικού κόσμου περίπου από την τελευταία εικοσιπενταετία του 20ού αιώνα,  στης μέρες μας έχει προσλάβει ποικίλες μορφές, οι οποίες κυμαίνονται από την αναβίωση, – σε ορισμένες περιπτώσεις – , των παλαιών θρησκειών (ιουδαϊσμός χριστιανισμός, ισλαμισμός, ινδουισμός κ.ά.) Εως την εξάπλωση διαφόρων ανορθολογικών ανατολίτικων (ασιατικών) ρευμάτων, μυστικισμός, πνευματισμός, αστρολογία, εσωτερισμός, θεοσοφισμός ή δυτικών  (Ευρωπαϊκών/ΗΠΑ κλπ), νεοπαγανισμός, βαθιά οικολογία «Νέα Εποχή», πρωτογονισμός,παλιές ναζιστικές δοξασίες περί Θούλης, Ρούνους και υπέρ βόρειας άριας φυλής, θεωρίες συνωμοσίας ( συνωμοσιολογία).

Οι δυστυχείς μισθωτοί/ες ή άνεργοι/ες δουλοπάροικοι της σημερινής εποχής επιρρεπείς κατά 90% στον μύθο και   κατά 10% στην λογική, πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν. Ότι η αλλοίωση της συνείδησης περνάει από την αναπνευστική οδό και την αίσθηση της όσφρησης. Δεν αντιλαμβάνονται ότι  το σύστημα  αποικίζει το σύνολο των συνειδήσεων μας πρώτα και κύρια  μέσο των  άλλων  δυο βασικών αισθήσεων, δηλαδή μέσω της  όρασης και της ακοής.

«Η καταπίεση εκσυγχρονίζεται, επεκτείνοντας παντού τις μορφές μυστικοπάθειας που επιτρέπουν την απόκρυψη της κατάστασης. Δείχνοντας την πραγματικότητα όπως είναι στ’ αλήθεια και όχι όπως είναι παρουσιασμένη από την εξουσία καθίσταται η πιο απόλυτη ανατροπή». Ζαν Φρανσουά Μπριέντ

«Μόνο η αλήθεια είναι επαναστατική» Γουίλλιαμ Σαίξπηρ

I. Η εικόνα (όραση)

{…} Έτσι, στο κυρίαρχο σύστημα, από μικρή ηλικία, η καταστολή παίρνει τη μορφή αποτροπής  και χρησιμοποιείται για την εκπαίδευση των δούλων. Πρέπει να ξεχάσουν την δουλοπρεπή κατάσταση τους,  την φυλακή τους και την θλιβερή ζωή τους.  Αρκεί να δει κανείς αυτό το υπνωτισμένο πλήθος  μπροστά στις οθόνες που συνοδεύουν την καθημερινή τους ζωή.  Εξαπατούν την μόνιμη δυσαρέσκεια τους μέσω της πειραγμένης αντανάκλασης μιας ονειρεμένης ζωής, με χρήματα, δόξα και περιπέτεια. Όμως τα όνειρα τους είναι το ίδιο οδυνηρά με τη θλιβερή ζωή τους.

Υπάρχουν εικόνες για όλους και παντού,  φέρουν το ιδεολογικό μήνυμα της σύγχρονης κοινωνίας  και χρησιμοποιούνται ως όργανο ενοποίησης και προπαγάνδας.   Αναπτύσσονται όσο ο άνθρωπος αφαιρείται από τον κόσμο του και τη ζωή του.  Το παιδί είναι ο πρωταρχικός στόχος αυτών των εικόνων,  έτσι ώστε να κοπεί η ελευθερία από τη ρίζα της.  Πρέπει να γίνουν ηλίθια και να αφαιρεθεί κάθε μορφή προβληματισμού και κριτικής.

Όλα αυτά, γίνονται βέβαια με τη ανησυχητική βοήθεια των γονιών  προσπαθούν πλέον να αντισταθούν στη συνδυασμένη δύναμη πυρός όλων των σύγχρονων μέσων επικοινωνίας. Οι ίδιοι αγοράζουν τα απαραίτητα αγαθά για την υποδούλωση των απογόνων τους.  Αφήνουν την εκπαίδευση στα χέρια τους συστήματος αποκλεισμού και μετριότητας.

Υπάρχουν εικόνες για όλες τις ηλικίες και για όλες τις κοινωνικές τάξεις.  Και οι σύγχρονοι δούλοι συγχέουν αυτές τις εικόνες με την κουλτούρα και μερικές φορές με την τέχνη.  Κάνουν έκκληση στα πιο άθλια ένστικτα  για να πουλήσουν τα αποθέματα εμπορευμάτων. Η γυναίκα, διπλή σκλάβος στη σημερινή κοινωνία,  πληρώνει το μεγάλο τίμημα.  Κατέληξε να είναι ένα αντικείμενο κατανάλωσης.

Η εξέγερση έγινε και αυτή μια εικόνα που πωλείται ώστε να καταστρέψει καλύτερα το ανατρεπτικό δυναμικό.  Η εικόνα είναι πλέον ο πιο απλός και αποτελεσματικός τρόπος επικοινωνίας. Χτίζουν μοντέλα, κακοποιούν τις μάζες, λένε ψέματα, απογοητεύουν.  Διαδίδουν την ιδεολογία της κατανάλωσης μέσω εικόνων,  γιατί πρόκειται ακόμα και πάντα για τον ίδιο στόχο:  η πώληση, τρόπων ζωής ή προϊόντων,  συμπεριφορών ή αγαθών, οτιδήποτε, αρκεί να υπάρχει πάντα πώληση. {…} (1)

II. Η γλώσσα (ακοή)

«Νομίζουμε ότι χρησιμοποιούμε τις λέξεις, αλλά οι λέξεις είναι που μας χρησιμοποιούν.» Αλέν Ρέι

  {…} Η κυριαρχία των συνειδήσεων είναι το αποτέλεσμα  της κακής χρήσης της γλώσσας  από την κυρίαρχη κοινωνική και οικονομική τάξη.  Ως αφέντης όλων των μέσων επικοινωνίας,  η εξουσία διασπείρει την εμπορική ιδεολογία μέσω του πειραγμένου,  μερικού και επινοημένου νοήματος που δίνει στις λέξεις. Οι λέξεις παρουσιάζονται ουδέτερες και η ετυμολογία τους φαίνεται σαν να πηγάζει από τον ακροατή. Αλλά υπό τον έλεγχο της εξουσίας,  η γλώσσα αναφέρεται πάντα σε κάτι άλλο εκτός από την πραγματικότητα.

Πάνω απ’ όλα είναι μια γλώσσα παραίτησης και ανικανότητας,  μια γλώσσα παθητικής αποδοχής των πραγμάτων όπως είναι και όπως πρέπει να παραμείνουν.  Οι λέξεις εργάζονται για λογαριασμό της κυρίαρχης οργάνωσης της ζωής και η χρήση της γλώσσας της εξουσίας μας καταδικάζει σε ανικανότητα. Το πρόβλημα της γλώσσας είναι στο κέντρο του αγώνα για την ανθρώπινη χειραφέτηση.  Δεν προστίθεται στις άλλες μορφές κυριαρχίας, είναι η ίδια η καρδιά του σχεδίου ελέγχου  του ολοκληρωτικού και εμπορικού συστήματος.

Η πιθανότητα ριζικής αλλαγής μπορεί να αναδειχθεί πάλι,  μόνο από την επανοικειοποίηση της γλώσσας  και ως εκ τούτου της πραγματικής επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους. Έτσι το επαναστατικό έργο ενάγεται με το ποιητικό.  Μέσα στον δημοφιλή ενθουσιασμό,  οι μεγάλες ομάδες παίρνουν και ξανά-εφεύρουν τον λόγο.  Ο καλλιτεχνικός αυθορμητισμός καταλαμβάνει τον καθένα μας  και μας ενώνει όλους.{…} (2)

III. Η ψυχαγωγία

{…} Αυτοί οι καημένοι άνθρωποι ψυχαγωγούνται,  αλλά αυτή η ψυχαγωγία είναι εδώ μονάχα για να τους αποσπάσει  από την κακή πραγματικότητα που τους κατακλύζει.  Επέτρεψαν να γίνει η ζωή τους ένα τίποτα  και προσποιούνται πως είναι υπερήφανοι γι‘ αυτό.  Προσπαθούν να δείξουν την ικανοποίηση τους αλλά κανείς δεν ξεγελιέται.  Πλέον, δεν καταφέρνουν να κοροϊδέψουν ούτε τους ίδιους τους εαυτούς τους,  την ώρα που βρίσκονται απέναντι στην παγωμένη αντανάκλαση τους στον καθρέφτη. Έτσι, χάνουν τον χρόνο τους με ηλίθιους  που τους κάνουν να γελούν, να τραγουδούν,  να ονειρεύονται ή να κλαίνε.

Η αθλητική επικαιρότητα γίνεται το κανάλι μέσω του οποίου  οι σύγχρονοι δούλοι νιώθουν τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, τις προσπάθειες και τις νίκες, που έπαψαν να βιώνουν στην καθημερινότητα τους. Η δυσαρέσκειά τους, τους ενθαρρύνει να ζουν μπροστά στη τηλεόρασή τους.  Ενώ οι αυτοκράτορες της αρχαίας Ρώμης αγόραζαν την υποταγή του λαού  με ψωμί και διασκέδαση, σήμερα η σιωπή των δούλων αγοράζεται με την ψυχαγωγία και την κατανάλωση. {…}

Γι’ αυτό η ποιήτρια  προειδοποιούσε:

{…} Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον
που λέγανε πως είσαι συ.
Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο στόχος,
το νου σου ε; {…}

Κατερίνα Γώγου «Καμιά φορά – 1981»

IV. Σε σύγχρονη δουλεία, η εθελοδουλία 

{…} Η σύγχρονη δουλεία είναι μια εθελοντική δουλεία, που χορηγείται από το πλήθος των δούλων, που σέρνονται στην επιφάνεια της γης. Οι ίδιοι αγοράζουν όλα τα αγαθά που πάντα τους υποδουλώνουν λίγο παραπάνω.

Σε αντίθεση με τους δούλους της αρχαιότητας, τους δουλοπάροικους του Μεσαίωνα ή τους εργάτες των πρώτων βιομηχανικών επαναστάσεων, σήμερα, είμαστε μάρτυρες μιας τάξης ολοκληρωτικά υποταγμένης που όμως δεν το ξέρει ή μάλλον που δεν θέλει να το μάθει. Συνεπώς, αγνοούν την εξέγερση που θα έπρεπε να είναι η μόνη νόμιμη αντίδραση των εκμεταλλευμένων. Δέχονται χωρίς αμφισβήτηση, τη θλιβερή ζωή που χτίστηκε για εκείνους. Η αποκήρυξη και η παραίτηση είναι η πηγή της δυστυχίας τους. {…} (3)

V. Η υπακοή ως δεύτερη φύση

{…} «Υπακούοντας, υιοθετούμε αντανακλαστικά υποταγής.»   Ανώνυμος

… Χάνει το καλύτερο μέρος της ζωής του, αλλά συνεχίζει διότι έχει από πάντοτε τη συνήθεια να υπακούει.  Η υπακοή έχει γίνει η δεύτερη φύση του. Υπακούει χωρίς να γνωρίζει το γιατί, μόνο γιατί ξέρει πως πρέπει. Υπακοή, παραγωγή και κατανάλωση,  ορίστε το τρίπτυχο που κυριαρχεί τη ζωή του.

Υπακούει στους γονείς του, στους καθηγητές του, στα αφεντικά του, στους ιδιοκτήτες του, στους εμπόρους του.   Υπακούει στο νόμο και στις δυνάμεις ασφαλείας. Υπακούει σε όλες τις εξουσίες  γιατί δεν γνωρίζει να κάνει τίποτα άλλο. Η ανυπακοή τον τρομοκρατεί περισσότερο απ’ όλα, γιατί η ανυπακοή είναι ο κίνδυνος, η περιπέτεια, η αλλαγή.  Όπως το παιδί πανικοβάλλεται όταν χάνει από τα μάτια του τους γονείς του, ο σύγχρονος δούλος είναι χαμένος  δίχως την εξουσία που δημιούργησε.

Έτσι συνεχίζει να υπακούει. Είναι ο φόβος που μας μετατρέπει σε δούλους,   και που μας κρατάει σε αυτή την κατάσταση.   Υποτασσόμαστε στους κυρίαρχους του κόσμου, δεχόμαστε αυτή τη ζωή της ταπείνωσης και της δυστυχίας  από φόβο.

Ωστόσο, διαθέτουμε τη δύναμη στους αριθμούς απέναντι σ’ αυτή τη μειοψηφία που κυβερνά.  Η δική τους δύναμη, δεν προέρχεται από την αστυνομία αλλά από τη συγκατάθεση μας. Δικαιολογούμε τη δειλία μας απέναντι στη νόμιμη αντιπαράθεση με  τις δυνάμεις που μας καταπιέζουν με μια ομιλία γεμάτη ανθρωπιστική ηθικολογία. Η άρνηση επαναστατικής βίας είναι ριζωμένη στα μυαλά  εκείνων που αντιτίθενται στο σύστημα, στο όνομα των αξιών που το ίδιο μας δίδαξε. Μα η εξουσία δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τη βία όταν πρόκειται για τη διατήρηση της ηγεμονίας της. {…}

Eν κατακλείδι (του επιμελητή)

Είναι έξω από την λογική μου η γενίκευση, αλλά η πλειοψηφία των διανοούμενοι όλων των αποχρώσεων (αριστεροί- μαρξιστές, δεξιοί – φιλελεύθεροι, κλπ, έχουν καταντήσει πράκτορες του νέου καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού και θεραπαινίδες των αφεντικών), διαλαλούν ότι πλέων δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις αλλά πληθυσμιακά κοινωνικά στρώματα με διαβάθμιση στην καταναλωτική πυραμίδα, στο επίπεδο της δυνατότητας κατανάλωσης.

Επιπλέον διαλαλούν ότι το υπάρχων κοινωνικό – πολιτικό σύστημα είναι το «καλύτερο δυνατό« και οποιαδήποτε απόπειρα ανατροπής του από τις κατώτερες τάξις για μια κοινωνία προς το ανθρωπινότερο, δηλαδή χωρίς κυριαρχία  και εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο, είναι μάταιη, φενάκη, ή οδηγεί σε χίμαιρες.

{…} Ο κυρίαρχος νέος “ορθολογικός” (4) ανορθολογισμός που είναι στις μέρες μας ο νέος καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός (καπιταλισμός παίγνιο-καζίνο, χρηματιστηριακός, τραπεζοπιστωτικός, ανάπτυξης – επέκτασης κλπ) βοηθούμενος από μια όψη του ορθολογισμού δηλαδή την επιστήμη – τεχνολογία, εφαρμόζει με ένα επιστημονικό τρόπο τον ανορθολογισμό του με την έννοια της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, περιβαλλοντικής, πολιτισμικής τάξης πραγμάτων που έχει επιβάλλει σε πλανητική κλίμακα. Φέρνοντας όλους τους κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς δείκτες στα άκρα μετατρέποντας τον πλανήτη από την μια σε ένα τεράστιο σκλαβοπάζαρο και από την άλλη σε μια τεράστια χαβούζα λυμάτων και απορριμάτων, και σε επισφαλή τόπο διαβίωσης για όλα τα έμβια όντα λόγω των κλιματικών και περιβαλλοντικών επιπτώσεων.

«…Ορίστε το πραγματικό πρόσωπο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού που λέγεται «φιλελεύθερη δημοκρατία», αλλά που τώρα πρέπει να αποκαλούμε με το αληθινό του όνομα: το ολοκληρωτικό εμπορικό σύστημα. Το ολοκληρωτικό εμπορικό σύστημα πραγματοποίησε αυτό που κανένα άλλος ολοκληρωτισμός δεν κατάφερε πριν από αυτόν: την ενοποίηση του κόσμου κατ’ εικόνα του… Το κυρίαρχο σύστημα ορίζεται, λοιπόν, από τη διεισδυτικότητα της εμπορικής ιδεολογίας. Απασχολεί παράλληλα όλο το χώρο και τους τομείς της ζωής. Λέει μονάχα: «Παράγετε, πουλήστε, καταναλώστε, συσσωρεύστε!» Έχει μετατρέψει το σύνολο των ανθρώπινων σχέσεων σε εμπορικές σχέσεις και αντιμετωπίζει τον πλανήτη μας ως εμπόρευμα.. Αναγνωρίζει μόνο ένα δικαίωμα: το δικαίωμα στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Ο μόνος θεός που λατρεύει είναι το χρήμα…». Ζαν Φρανσουά Μπριέντ

Αυτός ο νέος ολοκληρωτισμός δεν γνωρίζει κανένα ηθικό φραγμό, προσμετρά πλέον στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ή ΑΕΠ) των κρατών την λεγόμενη “παραοικονομία” και την “ανήθικη οικονομία”. Δηλαδή τα κέρδη και κεφαλαιουχικά «αγαθά» που αποκτιούνται από  την πορνεία, το εμπόριο ναρκωτικών, “λαθρεμπόριο» όπλων, εμπόριο και εκμετάλλευση παιδιών, γυναικών, μεταναστών,  και το ξέπλυμα αυτών των κεφαλαίων γίνεται ως επί το πλείστον, ή κατά το πλείστον στα χρηματιστηριακά και τραπεζικά πλυντήρια των μητροπόλεων του καπιταλισμού. Το “ξέπλυμα βρόμικου χρήματος”, που στην πραγματικότητα δεν είναι για αυτούς ποτέ βρόμικο ήταν και είναι μια αγαπητή εργασία του καπιταλισμού από παλιά την οποία ποτέ δεν απαρνήθηκε,(σημ, πχ δείτε δουλεία ή πόλεμος του οπίου στην Κίνα).

Οι πολιτικές ελίτ, υπηρέτες των συμφερόντων του καπιταλισμού – ανάλογα με την εποχή – χρησιμοποιούν το τέχνασμα των χριστιανών παπάδων που βαφτίζουν το κρέας ψάρι σε περιόδους νηστείας, βαφτίζουν τα κεφαλαιουχικά κέρδη σε νόμιμα και παράνομα, σε καθαρά και βρόμικα, θέλοντας να συσκοτίσουν το γεγονός ότι για τους κεφαλαιοκράτες η κερδοσκοπία και η εμπορευματοποίηση του συνόλου της ζωής πάνω στον πλανήτη είναι ο σκοπός ανεξάρτητα από τα μέσα, δηλαδή αν είναι βρόμικα ή καθαρά τα κέρδη.

Ενώ η ανομολόγητη κρυφή επιθυμία – σε παγκόσμιο επίπεδο – των νέων και παλιών αφεντικών είναι η «κινεζοποίηση», ( το καθεστώς στην μαοϊκή/μεταμαοϊκή Κίνα του σκάσε και δούλευε) των λαών και των εργαζομένων, δηλαδή με μηδέν δικαιώματα καταργώντας και αυτά τα ελάχιστα που κερδήθηκαν με ένα αιώνα αγώνες από τους προλετάριους. Μόνο υποχρεώσεις και εκτέλεση εντολών, με εξευτελιστικούς μισθούς, απάνθρωπες συνθήκες και ωράρια εργασίας.

Όσοι εργαζόμενοι πετιούνται έξω από την παραγωγή είτε λόγω αναδιάρθρωσης σε άλλους παραγωγικούς τομείς, είτε περικοπής προσωπικού για μεγιστοποίηση των κερδών, είτε λόγω αυτοματοποίησης- ρομποτικής και όσοι δεν μπορούν να βρουν θέση στην λεγόμενη αγορά εργασίας αντιμετωπίζονται από το σύστημα σαν πλεονάζων πληθυσμός, (γιατί το σύστημα πλέων δεν έχει μεγάλη ανάγκη από εφεδρικούς παραγωγικούς στρατούς) τους μετατρέπει σε παρίες, σε υποπρολεταριάτο ή λούμπεν – που λέγανε παλιά – με μειωμένες ή καθόλου ελευθερίες και δικαιώματα αφού στην ουσία το σύστημα αναγνωρίζει μόνο τα δικαιώματα όσων μετέχουν στην παραγωγή και συνακόλουθα στην κατανάλωση.

Η αγοραστική – καταναλωτική δύναμη είναι το διαβατήριο της ελευθερίας που ιεραρχείται και κατανέμεται ανάλογα με αυτή την δύναμη, οι μη δύνασθε να αγοράσουν και να καταναλώσουν, οι σύγχρονοι παρίες, στην ουσία εξανδραποδίζονται με την έννοια ότι διαβιώνοντας στις παρυφές ή στον απόπατο αυτού του συστήματος και εξαρτώμενοι ως επί το πλείστον από ελεημοσύνες,φιλανθρωπία ή πενιχρά επιδόματα στην ουσία φιλοδωρήματα  καλούνται να απολέσουν ένα βασικό συστατικό της ελευθερίας που είναι η αξιοπρέπεια.

Όπως ειπώθηκε και πιο πάνω οι κορωνίδες της ελευθερίας για τον καπιταλισμό  είναι  η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και η αγορά. Ελευθερία είναι η αγορά, όχι τις συμμετοχής  των ανθρώπων μέσω  των ιδεών και του πράττειν – με την αρχαία αθηναϊκή έννοια – , αλλά αφενός της κατανάλωσης και της διακίνησης εμπορευμάτων, και αφετέρου του επιχειρείν των μεγαλοϊδιοκτητών της γης, των μέσων παραγωγής , των υπηρεσιών, του θεάματος ακροάματος και των άυλων κεφαλαίων, η ελευθερία στον καπιταλισμό είναι αγοραία, είναι η αγορά.{…}

Το τέλος των ιδεολογιών

{…} Σε αντίθεση με τον ισχυρισμό των σημερινών επιγόνων του φιλελευθερισμού ότι είναι αδογμάτιστοι και ενάντια στης ιδεολογίες “το τέλος των ιδεολογιών” κλπ, βασίζονται με ζήλο στις παρακάτω ιδέες – θεωρίες που διαμορφώνουν το σημερινό δόγμα του νεοφιλελευθερισμού, το οποίο μας λένε ότι δεν αποτελεί ιδεολογία με την έννοια της ψευδής συνείδησης, δηλαδή μια παραπλανημένη εικόνα της κοινωνικής πραγματικότητας, αλλά θεώρηση αληθούς συνείδησης, βασισμένης στην επιστημονική γνώση και την αντικειμενική εικόνα της κοινωνικής πραγματικότητας.

Το τέλος των ιδεολογιών που προβάλλουν οι κοινωνιολόγοι- φιλόσοφοι και λοιποί απολογητές της κυριαρχίας, εξυπηρετεί την επιβολή και επικράτηση μόνο μιας ιδεολογίας, αυτής του νεοφιλελευθερισμού και του ατομικιστικού ωφελιμισμού. Είναι οι ίδιοι διανοούμενοι, με πρώτους και καλύτερους τους πρώην αριστερούς που όταν υπάρχει εξέγερσης ή απλές διεκδικήσεις   από τα κάτω, από τις σύγχρονες πληβειακές τάξης για δικαιοσύνη και βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου, τις κατηγορούν ως λαϊκίστικες και όσους τις υποστηρίζουν ως λαϊκιστές. Είναι οι ίδιοι που “ενώ βγάλανε τα μάτια του κόσμου, τώρα τον κατηγορούν για τύφλωση”.

Ο λαϊκισμός και η τρομοκρατία είναι το διπλό βάθρο που πατάνε σε παγκόσμιο επίπεδο οι οικονομικές, πολίτικες και πνευματικές ελίτ για να συγκαλύψουν το αισχρό και ελεεινό καθεστώς της σημερινής εποχής, τον νέο αστικό- καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό. {…} (5)

Όμως αλίμονο, η πλειοψηφία της σημερινής εκμεταλλευόμενης – καταπιεζόμενης τάξης βυθιζόμενη στον φόβο και την υπακοή, αδυνατεί ή δεν θέλει  να αποτινάξει από πάνω της το αστικό καπιταλιστικό ζυγό.  Όπως λέει και ο Ζαν Μπριέντ – στο ντοκιμαντέρ του – «Σε σύγχρονη δουλεία»  η υπακοή   έχει γίνει δεύτερη φύση των  πληβειακών τάξεων.

Συνεπώς δεν μπορεί  να υπάρξει κυρίαρχος (δουλοκτήτης),  χωρίς τους κυριαρχούμενους (δούλους) , δείτε το ντοκιμαντέρ:

Σε σύγχρονη δουλεία (ντοκιμαντέρ) *

(με ελληνικούς υποτίτλους)

«Η αισιοδοξία μου βασίζεται στη βεβαιότητα ότι αυτός ο πολιτισμός θα καταρρεύσει. Η απαισιοδοξία μου, σε όλα αυτά που κάνει για να μας τραβήξει στην πτώση του.» Ζαν Φρανσουά Μπριέντ

*) Εναλλακτικά το ντοκιμαντέρ εδώ : https://www.youtube.com/watch?v=zYo40xqpvIA

Σημειώσεις (του επιμελητή)

 1) Τα κείμενα σε παράθεση είναι του Ζαν Φρανσουά Μπριέντ από το ντοκιμαντέρ και βρίσκονται εδώ : Σε σύγχρονη δουλεία

 2) Η διαστρέβλωση των εννοιών και του λόγου είναι μια πολύ παλιά τακτική των διανοούμενων απολογητών των κυρίαρχων τάξεων για να θολώνουν τα νερά και να προκαλούν σύγχυση στους κυριαρχούμενους. Ο Ράουτερ παρατηρούσε από την δεκαετία του ΄60 κιόλας στο «Η Κατασκευή Υπηκόων» ,ότι: «… όσο ασαφέστερα εκφράζεται κανείς, τόσο περισσότερο μένει κρυμμένο το ψέμα που υπάρχει στον λόγο του …»!

Αλλά δεν είναι μόνο το ψέμα που προκύπτει από την αποσύνθεση των εννοιών που προάγουν και αναπαράγουν οι απολογητές (θεραπαινίδες) του συστήματος. Είναι ο πόλεμος για τη διατήρηση του στάτους της κυριαρχίας. Εδώ πολύ σωστά παρατηρεί ο Τόμας Σαζ, στο βιβλίο του «Το δεύτερο αμάρτημα»  , ότι: «… Ο πόλεμος για τον έλεγχο του κόσμου είναι και πόλεμος ορισμών… Ο αγώνας καθορισμού και ελέγχου των νοημάτων είναι αγώνας για επιβίωση… αυτός που πρώτος θα ορίσει το νόημα μιας κατάστασης, επιβάλλει στον άλλον την δική του πραγματικότητα και τον ορίζει, είναι ο νικητής… έτσι κυριαρχεί κι επιβιώνει. Εκείνος που ετεροκαθορίζεται, υποτάσσεται και ίσως ακόμα και εξοντώνεται…»!

Σε άλλο βιβλίο του ο ίδιος συγγραφέας γράφει:

{…}  Οι απατεώνες και οι απατωμένοι μοιράζονται τις ίδιες αυταπάτες. Σε κανέναν δεν αρέσει να απογοητεύεται, ιδιαιτέρως από άλλους. Οι εραστές δεν θέλουν να ακούν ότι ο αγαπημένος τους είναι άσχημος, ανόητος και οξύθυμος. Η απογοήτευση, όπως και η αυταπάτη, πρέπει να προέρχονται εκ των έσω. Όσο η αυταπάτη παραμένει, είναι η «πραγματικότητα» του υποκειμένου ή του πολιτισμού.

Ο χρυσός κανών των Ρωμαίων αυτοκρατόρων ήταν «Vulgus vult decipi, ergo decipiatur». «Ο λαός επιθυμεί να εξαπατηθεί, ας τον εξαπατήσουμε». Στην εποχή μας της «πληροφόρησης», ίσως περισσότερο από ποτέ, οι άνθρωποι επιθυμούν να εξαπατηθούν και οι αυτοκράτορες τους τούς ικανοποιούν. Γιατί να φορτώνονται οι άνθρωποι με πράγματα τα οποία δεν μπορούν να κατανοήσουν; Επομένως η αλήθεια δίνεται με φειδώ στους ανθρώπους. Παλαιότερα, ο κλήρος είχε τον ρόλο να προστατεύει τους ανθρώπους από την αλήθεια, ιδιαιτέρως σχετικά με τον θάνατο· αυτό το έκανε μέσω ιστοριών για τον παράδεισο και την κόλαση.  […] «ΑΙΡΕΤΙΚΑ» Τόμας Σαζ

Φυσικά και ένας άλλος ο συγγραφέας προειδοποίησε για την διαστρέβλωση των εννοιών.

Όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον, και όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν. Το έγκλημα της σκέψης είναι θανάσιμο αμάρτημα. Γι’ αυτό πρέπει να εξαλειφθεί οτιδήποτε οδηγεί στη διάπραξή του: ελευθερία, γλώσσα, ανθρώπινα αισθήματα. Και όποιος υποπέσει σε έγκλημα σκέψης, πρέπει να οδηγηθεί στον θάνατο αναμορφωμένος: θα πεθάνει αγαπώντας τον Μεγάλο Αδελφό.

«Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ
Η ΑΓΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ»
(τα τρία συνθήματα του Κόμματος,
γραμμένα με κομψά γράμματα,
στην πυραμίδα του Υπουργείου Αλήθειας)
(Τζορτζ Οργουελ, «1984»)

Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η σύλληψη αυτή του συγγραφέα, ότι δηλαδή η γλώσσα σχετίζεται άμεσα με την σκέψη και απλοποιώντας την γλώσσα απλοποιείται και η σκέψη. Το σύστημα του «Μεγάλου Αδελφού» έχει επίτηδες απλοποιήσει υπερβολικά την γλώσσα, καταργώντας συνεχώς λέξεις, σε μία προσπάθεια να μειώσει το πνευματικό επίπεδο του κόσμου. Άλλωστε από τη μελέτη της ιστορίας δεν φαίνεται ότι το επίπεδο της γλώσσας αντικατοπτρίζει και το επίπεδο της κοινωνίας;

 Ολόκληρη η ταινία «1984» εδώ:  «1984»

3)  «Πραγματεία περί Εθελοδουλείας»

{…} Ένας λαός σκλαβώνεται μόνος του, κόβει τον ίδιο του το λαιμό όταν, έχοντας επιλέξει ανάμεσα στο να είναι υποτελής και στο να είναι ελεύθερος, εγκαταλείπει τις ελευθερίες και μπαίνει στο ζυγό, συναινώντας στην ίδια του τη δυστυχία, ή μάλλον, προφανώς, καλωσορίζοντας την.

Εάν κοστίζει κάτι στους ανθρώπους η ανάκτηση της ελευθερίας τους, δεν θα τονίσω την ανάγκη δράσης προς αυτή την κατεύθυνση, αν και δεν υπάρχει τίποτα που ένα ανθρώπινο ον θα μπορούσε να αγαπήσει περισσότερο από την αποκατάσταση του δικού του φυσικού δικαιώματος, να μεταμορφωθεί ο ίδιος από ένα κτήνος με κυρτή πλάτη σε άνθρωπο για να το πούμε έτσι. Δεν απαιτώ απ’ αυτόν τέτοια τόλμη’ αφήστε τον να προτιμά την αμφίβολη ασφάλεια της άθλιας ζωής όπως την επιθυμεί.

Τι γίνεται τότε; Εάν προκειμένου να έχει την ελευθερία δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από το να την επιθυμεί, εάν μόνο μια απλή πράξη της θέλησης είναι αναγκαία, υπάρχει κανένα έθνος στον κόσμο που να θεωρεί πως μια απλή επιθυμία έχει τόσο υψηλό τίμημα προκειμένου να ανακτήσει δικαιώματα, τα οποία οφείλει να είναι έτοιμο να αποκαταστήσει με κόστος το ίδιο του το αίμα, δικαιώματα τέτοια που η απώλεια τους υποβιβάζει όλους τους τίμιους ανθρώπους σε σημείο να νιώθουν τη ζωή αφόρητη και τον ίδιο το θάνατο σαν σωτηρία;

Όλοι γνωρίζουν ότι η φωτιά που ξεκινά από ένα μικρό σπινθήρα θα μεγαλώσει και θα γίνει φλόγα όσο βρίσκει ξύλο να κάψει• όμως χωρίς να σβηστεί με νερό, αλλά απλώς μη βρίσκοντας άλλο καύσιμο να τροφοδοτηθεί, ξοδεύεται μονάχη της, ξεθυμαίνει, και δεν είναι πια φλόγα. Παρομοίως, όσο περισσότερο οι τύραννοι διαρπάζουν, τόσο περισσότερο λαχταρούν, αφανίζουν και καταστρέφουν όσο περισσότερο κάποιος υποχωρεί απέναντι τους και τους υπακούει, τόσο περισσότερο αυτοί γίνονται ισχυρότεροι και τρομερότεροι, έτοιμοι να αφανίσουν και να καταστρέψουν.

Αλλά αν ούτε ένα πράγμα δεν υποχωρεί απέναντι τους, αν, χωρίς καμιά βία, απλώς κανείς δεν υπακούει, απογυμνώνονται και εκμηδενίζονται, ακριβώς όπως όταν η ρίζα δεν παίρνε τροφή, το κλαδί μαραίνεται και πεθαίνει. Για να καρπωθούν το καλό που επιθυμούν, οι τολμηροί δεν φοβούνται τον κίνδυνο• οι έξυπνοι δεν αρνούνται να υποφέρουν τα βάσανα. Είναι οι χαζοί και οι δειλοί που ούτε είναι σε θέση να υπομείνουν τις ταλαιπωρίες, ούτε να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, σταματούν απλώς στη λαχτάρα γι’ αυτά και χάνουν μέσω της ατολμίας τη γενναιότητα που ξεπηδά από την προσπάθεια διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους, αν και η επιθυμία να τα απολαύσουν παραμένει ακόμα ως μέρος της φύσης τους.

[…] φτωχοί, εξαθλιωμένοι και χαζοί άνθρωποι, έθνη αποφασισμένα για την ίδια σας την δυστυχία και τυφλά στο δικό σας καλό! Αφήνεστε να στερήστε μπροστά* στα ίδια σας τα μάτια, το καλύτερο μέρος των εσόδων σας• τα χωράφια σας λεηλατούνται, τα σπίτια σας ληστεύονται, τα οικογενειακά σας κειμήλια αφαιρούνται. Ζείτε με έναν τέτοιο τρόπο, ώστε να μην μπορείτε να θεωρήσετε ούτε ένα πράγμα δικό σας.

[…] Δεν σας ζητώ να θέσετε τις χείρες πάνω στον τύραννο για να τον ανατρέψετε, αλλά απλώς να μην τον στηρίζετε πλέον. Τότε θα τον παρατηρήσετε σαν έναν μεγάλο Κολοσσό του οποίου αποσπάστηκε το βάθρο, να πέφτει από το ίδιο του το βάρος και ναι σπάει σε κομμάτια! {…} (Αποσπάσματα από το ομώνυμο βιβλίο του Ετιέν Ντε Λα Μποεσί)

4) Αποσπάσματα από το κείμενο «Προοίμιο για μια παγκόσμια ιστορία της ατιμίας»

5) Το ίδιο

Παραπομπές – βιβλιογραφία

Η γλώσσα της εξουσίας και ο έλεγχος της σκέψης…

Το νησί του Πάσχα και η εντροπία

Η δημοκρατία τους, η νεωτερικότητα και το πολιτικό ψέμα

Προοίμιο για μια παγκόσμια ιστορία της ατιμίας

«Πραγματεία περί Εθελοδουλείας» pdf

Δείτε επίσης:

Η Κατασκευή της Συναίνεσης (ντοκιμαντέρ)

(Ο Νόαμ Τσόμσκι και τα ΜΜΕ (1992)

Μέσα από έναν εμπεριστατωμένο τρόπο Ο Νόαμ Τσόμσκυ καταδεικνύει τον ρόλο των μαζικών μέσων ενημέρωσης στην κατασκευή της συναίνεση .

Το ντοκιμαντέρ εδώ:

Κατασκευάζοντας τη συναίνεση (ντοκιμαντέρ)

Πηγή: https://avrakotos.wordpress.com