Προλογικό – επιμέλεια δημοσίευσης Γιώργους Μεριζιώτης
Προλογικό:
Το κείμενο αυτό είναι σπονδυλωτό, από την μια παρουσιάζει το γεωστρατηγικό – γεωπολιτικό «δόγμα Μπρεζίνσκι» που καθορίζει εδώ και δεκαετίες (απο την εποχή του Κάρτερ) την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, πολιτική που συμπαρασύρει και την Ε.Ε ως άβουλο ακόλουθο, δόγμα που την εφαρμογή του την ζει από το 2014 με έναν οδυνηρό τρόπο η Ουκρανία. Εδώ τίθεται ένα ερώτημα: μα γιατί να ξέρουμε εμείς από γεωπολιτικές σε τι θα μας ωφελήσουν; η απάντηση μου είναι για να μην μας περνάνε για μαλάκες/νες.
Από την άλλη παρουσιάζει το διπρόσωπο στην εποχή μας κράτος Ιανός ως εργαλείο ωμής βίας στην υπηρεσία των πολιτικοοικονομικών ελίτ, ο εθνικισμός και ο πατριωτισμός είναι το μασκάρεμα για να μην επαναστατούν και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους οι σύγχρονες (όπως και οι παλιές) πληβειακές τάξεις, των από τα κάτω στις ελίτ, «να σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το ψωμί» έλεγε ο ποιητής. Σε αυτό το κείμενο «Όταν ακούω τη λέξη έθνος, ανθρώπινη σάρκα μου μυρίζει» πριν κάποια χρόνια έγραφα:
«…Όμως σε αυτή την συγκυρία, το να μιλάς για εθνικές ταυτότητες και ότι η ελευθερία προέρχεται από το έθνος ή να ταυτίζεις το έθνος με την ελευθερία, γυρνάς την συζήτηση στον 19ο αιώνα παρακάμπτοντας τον 20o αιώνα και ό,τι αυτό συνεπάγεται ιστορικά γύρω από το εθνικό ζήτημα και πως αυτό διευθετήθηκε. Οποιαδήποτε θετική αναφορά στο έθνος από κάποιους ελευθεριακούς δεν προσφέρει τίποτα άλλο από το να γρασάρει την κρεατομηχανή των εθνικιστών που ετοιμάζεται προς χρήση, γιαυτό λέω 0 στο έθνος και το εθνικό συμφέρον, ο εθνομηδενισμός στις μέρες μας είναι ένας από τους παράγοντες της ελευθερίας…».
Είναι μύθος ότι ο Θησέας εξόντωσε τον Μινώταυρο, στην ουσία «ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει». Στην νέα εποχή το ένα του κέρατο είναι το έθνος και η πατρίδα, το άλλο το κράτος και ο καπιταλισμός, το μεγάλο του στομάχι και η ακόρεστη πείνα του αναζητεί συνεχώς ανθρώπους για τροφή, ή διαφορά του σύγχρονου με τον αρχαίο Μινώταυρο είναι ότι του σύγχρονου δεν του προσφέρονται άνθρωποι ως φόρο υποτέλειας για τροφή όπως στον αρχαίο ή προφέρονται εθελοντικά ή ως παράπλευρα θύματα.
Το σύγχρονο κράτος ως μεγαμηχανή και την πολιτική του διοίκηση, τις κυβερνήσεις του, τις είδαμε και με τις 3 πολιτειακές του εκδοχές, την φιλελεύθερη ολιγαρχική (αστική δημοκρατία) την απολυταρχική ή ολοκληρωτική ολιγαρχική (εργατικό/κομμουνιστικό) και με την ολοκληρωτική ολιγαρχική (φασισμός/ναζισμός) και με τα δυο τους καπιταλιστικά οικονομικά συστήματα, αυτό της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς και αυτό της κεντρικά σχεδιασμένης κρατικής οικονομίας, είδαμε/βλέπουμε τα επιτεύγματα τους. Οι μοντέρνες εκδοχές του καπιταλισμού (ιδιωτικός – κρατικός), η βιομηχανοποίηση/ εμπορευματοποίηση των πάντων, ο παραγωγισμός και η ανάπτυξη/ μεγέθυνση / επέκταση, η οικονομία της ζήτησης/καταναλωτισμός, ο ανταγωνισμός για πρώτες ύλες και νέες αγορές επιταχύνουν την εντροπία απλοποιούν ή αποσυνθέτουν τη βιοποικιλότητα στον πλανήτη φέρνοντας σε λίγο καιρό τον πλανήτη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αναφορικά με όλη την έμβια ζωή λόγο κλιματικής και οικολογικής κατάρρευσης,(ΟΗΕ για κλιματική αλλαγή: «Ο χρόνος μας τελειώνει») ενώ η λεγόμενη «παγκόσμια κοινότητα» ασχολείται με γεωστρατηγικές και πολέμους για κυριαρχία, απειλώντας εν δυνάμει την ανθρωπότητα και όλη την ζωή στον πλανήτη με την «τελική λύση», το πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Οι «πολίτες/σες» όλη αυτή η μεγάλη μάζα των από τα κάτω, σε σχεδόν όλο το κόσμο ψηφίζουν συμμετέχοντας ως κομπάρσοι σε αυτό το θέατρο που ονομάζεται Δημοκρατία και κοινοβουλευτικό σύστημα. Αντί να καταργήσουν τις εξουσίες/κυριαρχίες με την παθητική τους στάση ή συναίνεση, φέρνουν στην εξουσία όλες αυτές τις αδίστακτες πολιτικές συμμορίες που λέγονται κυβερνήσεις που μαζί με τους οικονομικούς ολιγάρχες δυτικούς και ανατολικούς εξουσιάζουν και κυβερνούν τον κόσμο. Πολλοί/ες από αυτούς ψηφοφόρους αισθάνονται εξαπατημένοι, γιατί άλλο ψήφισαν και άλλο τους βγήκε, μέχρι να ξαναψηφίσουν κάποιους άλλους/ες και να εξαπατηθούν ξανά. Έτσι, η συνεχής εξαπάτηση (στην προκείμενη περίπτωση η εξαπάτηση είναι ότι δεν τους ενημέρωσε ή τους ρώτησε η πολιτική ηγεσία τους αν συναινούν ότι θα γίνει πόλεμος) και η παθητική τους στάση : «η ψήφος τους καθιστά συνεργούς της τυραννίας που τους καταπιέζει. Δεν είναι δούλοι επειδή υπάρχουν αφέντες, αλλά υπάρχουν αφέντες επειδή επέλεξαν να παραμείνουν δούλοι».
Φανταστείτε τι έχει να γίνει όταν θα αρχίσει να επιδεινώνεται η κλιματική και οικολογική κατάρρευση του πλανήτη και θα χρειαστεί να παρθούν μέτρα από της πολιτικές ελίτ . Γα να γίνει λίγο κατανοητό αυτό και επειδή πιο κάτω αναφέρομαι στην Χειμερινή Ολυμπιάδα της Κίνας, δείτε σε τι περιβαλλοντικές συνθήκες καλούμαστε να ζήσουμε: Ηττημένο το περιβάλλον στη Χειμερινή Ολυμπιάδα της Κίνας. Επιπλέον τώρα με την πολεμική σύρραξη στην Ουκρανία και το εμπάργκο στην Ρωσία λόγω εισβολής, όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση θα θέσει ξανά σε λειτουργιά όποιο σάπιο – βρώμικο εργοστάσιο λιγνίτη και μαζούτ είχαν παροπλίσει, ενώ πολλές κυβερνήσεις λανσάρουν την πυρηνική ενέργεια ως εναλλακτική στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.
Δείτε παρακάτω τα «παιχνίδια» για κυριαρχία και ηγεμονία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ.
Α. Γεωπολιτικά παιχνίδια κυριαρχίας και συμφέροντα οικονομικής ισχύος, στις πλάτες των λαών του «δόγματος Μπρεζίνσκι»
Ο ανταγωνισμός για την ανακατανομή της κρατικής ισχύος και ασφάλειας, και ο ανταγωνισμός για τον ελέγχο των αγορών μεταξύ της Ρωσίας, Κίνας και τον ΗΠΑ, Ε.Ε έχει δημιουργήσει μια ασφυκτική κατάσταση και είδη αυτό το πληρώνει η Ουκρανία με πολεμική εισβολή από την Ρωσία.
«Η προσπάθεια της Ουάσιγκτον να καταστήσει την Ουκρανία πολιτικό και στρατιωτικό πιόνι του ΝΑΤΟ (ακόμη και αν δεν υπάρχει επίσημη ένταξη της χώρας στη συμμαχία) μπορεί να καταλήξει να κοστίσει ακριβά στον ουκρανικό λαό». Guardian
Στην δεκαετία του ΄80 όταν υπήρχε ακόμη η Σοβιετική Ένωση και το ανατολικό μπλοκ εμείς ως αναρχικοί/ες αλλά και κάποιοι αριστεροί/ες στις διαδηλώσεις φωνάζαμε, ίδια είναι τα πυρηνικά δυτικά και ανατολικά να καταργηθεί το ΝΑΤΟ και το ανατολικό μπλοκ ( Αμυντικό Σύμφωνο της Βαρσοβίας). Ήταν η εποχή του λεγόμενου «Ψυχρού Πολέμου» και ο κόσμος ήταν μοιρασμένος. Αυτή η μοιρασιά ειδικά στην Ευρώπη είχε προέλθει μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Όταν κατέρρευσε και διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση και το ανατολικό μπλοκ, το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν διαλύθηκε αλλά ενισχύθηκε περισσότερο γιατί είναι ένα από τα βασικά εργαλεία της αμερικάνικης πολιτικής.
Ι. Τα κράτη και ο καπιταλισμός δολοφονούν το λαό της Ουκρανίας
Βρισκόμαστε πάλι σε μια κατάσταση λίγο πριν την έναρξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου, η λεγόμενη και «διεθνής κοινότητα», στην ουσία η Δύση, κυβερνιέται από κυβερνήσεις τυχοδιωκτών που νομίζουν ότι μπορούν να παίζουν κατά το δοκούν με τα άλλα κράτη, νομίζουν ότι είναι σε θέση να ταπεινώνουν συνεχώς την Ρωσία και να της επιβάλουν την θέληση τους, να την μετατρέψουν σε χώρα παρία.
Αντί να κάτσουν όλοι μαζί Αμερικάνοι, Ρώσοι, Ουκρανοί, Ευρωπαϊκή Ένωση, Κίνα και μέσω του ΟΗΕ να βρουν μια λύση, έφεραν την κατάσταση προ τετελεσμένων, να ελοχεύει ο κίνδυνος να πατηθεί το κόκκινο κουμπί του πυρηνικού ολέθρου. Φυσικά το παραπάνω είναι σχήμα λόγου, γιατί οι πολιτικές της Δύσης και οι Ουκρανοί πολιτικοί μαριονέτες τους, μαζί με την πολιτική της Ρωσίας μετατρέψανε την Ουκρανία και συνακόλουθα τον λαό της, σε χρήσιμο ηλίθιο παίχτη στην γεωπολιτική σκακιέρα των δυτικών και Ρώσικων συμφερόντων με τραγικά αποτελέσματα. Δείτε τι έλεγε/λέει ένας από τους γκουρού της αμερικάνικης γεωστρατηγικής και εμπνευστής του σύγχρονου δόγματος (Μπρεζίνσκι) της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής.
Ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ επί προέδρου Κάρτερ, διεθνολόγος και καθηγητής στο Χάρβαρντ, γκουρού της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι υπενθύμισε στον κόσμο ένα δόγμα που ισχύει από την εποχή των τσάρων: ότι «χωρίς την Ουκρανία η Ρωσία είναι μια χώρα. Με την Ουκρανία είναι μια αυτοκρατορία».
Ο Εκλιπών από το 2017 Πολωνοαμερικάνος Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι ξέρει πολύ καλά τί λέει, όταν μιλάει για την Ρωσία και την Ουκρανία. Και είναι βέβαιο ότι οι απόψεις του διαβάστηκαν με μεγάλο ενδιαφέρον στο Κρεμλίνο, και στον Λευκό Οίκο, οι Ουκρανοί του Κιέβου δεν τις έχουν διαβάσει; ! ή τους διαβεβαίωνε η Δύση ότι η ρώσικη αρκούδα είναι αδύναμη και δεν μπορεί να αντιδράσει.
Επίσης, όταν πριν 25 χρόνια ο Πολωνοαμερικάνος διεθνολόγος Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι έγραφε στην «Μεγάλη Σκακιέρα», έβλεπε τη μεγαλύτερη απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή της Ευρασίας, στις περιφερειακές «αντι-ηγεμονικές συμμαχίες» και ως το «πιο επικίνδυνο σενάριο» έναν μεγάλο συνασπισμό μεταξύ Κίνας, Ρωσίας και Ιράν. Ένα τέταρτο του αιώνα μετά, ο εφιάλτης του Μπρεζίνσκι τείνει να γίνει πραγματικότητα: Η κρίση στην Ουκρανία και οι πιέσεις της Δύσης δίνει το έναυσμα στη Μόσχα να στραφεί προς Ανατολάς για να ενισχύσει τις συμμαχίες της με την Κίνα, αλλά και το Ιράν.
Μόλις πριν ένα μήνα, ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν αποδέχτηκε ένα σχέδιο συνθήκης για τη «στρατηγική συνεργασία» μεταξύ του Ιράν και της Ρωσίας. Το Ιράν γίνεται επίσης μέλος του «Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης» (SCO), που ελέγχεται από την Κίνα. Εξελίξεις δυσοίωνες, ειδικά για την Ευρώπη, η οποία καλύπτει μέχρι τώρα τις ενεργειακές της ανάγκες, κυρίως από τη Ρωσία και το Ιράν!
Άλλωστε όπως γράφεται στην εφημερίδα New York Times: Η Κίνα ήξερε για την εισβολή στην Ουκρανία και ζητούσε να τελειώσουν πρώτα οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί!
Να μην ξεχνάμε βέβαια και την αμυντική συμφωνία του Ειρηνικού. Η συνεργασία των τριών αγγλόφωνων δυνάμεων (γνωστή πλέον ως AUKUS από τα αρχικά των τριών συμβαλλόμενων χωρών) στρέφεται σαφώς υπέρ της αμυντικής ενίσχυσης της Αυστραλίας έναντι του κινεζικού μαξιμαλισμού, ακόμη κι αν δεν αναφέρεται πουθενά η λέξη Κίνα.
Αναταράξεις μεταξύ των κρατών της Δύσης έχει προκαλέσει η θεωρούμενη ως αυθαίρετη συμφωνία ασφαλείας των ΗΠΑ και Βρετανίας με την Αυστραλία για θωράκιση της τελευταίας στον Ινδικό και Ειρηνικό Ωκεανό, με πολλά βέλη εξ οικείων μετά την ανακοίνωσή της. Οι αντιδράσεις δεν προέρχονται μόνο από την άμεσα θιγόμενη Κίνα αλλά και από την Ευρώπη , Γαλλία και τη Νέα Ζηλανδία.
Οι λαοί της δυτικής Ευρώπης με διαμορφωμένη γνώμη λόγω προπαγάνδας των ΜΜΕ δεν μπορούν να διακρίνουν πέραν του καλού και του κακού, κακός είναι ο Ρώσος (πάντα ήτανε κακός) που επιτίθεται και καλός είναι ο Ουκρανός που δέχεται την επίθεση και εμείς οι δυτικοί που τους βοηθάμε, οι κυβερνήσεις και τα τσιράκια τους μας θέλουν λωτοφάγους, μας θέλουν να μην αναφερόμαστε σε κανένα ιστορικό πλαίσιο, ούτε σε γεωπολιτικά «παιχνίδια» καπιταλιστικών συμφερόντων ώστε να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε με έναν σωστό τρόπο τα σημερινά γεγονότα, μας θέλουν ελεγχόμενες παραπληροφορημένες μάζες ανιστόρητων λωτοφάγων.
Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, όπως του Μητσοτάκη του πρεσβύτερου που ήταν ένας από τους θερμότερους υποστηρικτές του βομβαρδισμού και της εισβολής στο Ιράκ από την αμερικάνικη συμμαχία, είχε στείλει αεροπλάνα και πολεμικά πλοία και είχε επιτρέψει να εφορμούν αμερικάνικα βομβαρδιστικά από τις αμερικάνικες βάσεις στην Ελλάδα στο Ιράκ. Ο σημερινός πρωθυπουργός συμφώνησε να δημιουργηθεί μια αμερικάνικη υπερβάση στην Αλεξανδρούπολη η οποία μαζί με την βάση της Σούδας στην Κρήτη θα αποτελέσουν κύριο στόχο των Ρώσων σε περίπτωση πυρηνικής κλιμάκωσης της σύγκρουσης.
Φυσικά ως ΝΑΤΟλάγνος έστειλε και πολεμικό υλικό στην Ουκρανία από κατασχεμένα όπλα. Αλλά για να δούμε από που προέρχονταν αυτά τα όπλα; «τα Καλάσνικοφ αυτά κατασχέθηκαν το 2013 από πλοίο που πιάστηκε στα ελληνικά νερά ενώ κατευθυνόταν στη Λιβύη. Τότε είχαν κατασχεθεί 20.000 τυφέκια Καλάσνικοφ. Η ειρωνεία είναι πως η ιδιοκτήτρια εταιρία του πλοίου μάλιστα, ήταν η Ukrinmash Co. Η οποία είναι Ουκρανική». Αυτά δεν τα λέει κάποιος φιλορώσος προπαγανδιστής αλλά η φιλική προς την κυβέρνηση εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, αυτά τα όπλα ήταν από καστασχεμένο φορτίο από την Ουκρανία που πήγαινε στην Λιβύη με απόφαση του ΟΗΕ και η ελληνική κυβέρνηση τα επιστέφει στην Ουκρανία. Δείτε μπίζνες.
Αυτός που τα γράφει αυτά είναι ένας αντικαπιταλιστής, αντικρατιστής φίλος ενός πολύ κακού Ρώσου του Μιχαήλ Μπακούνιν που έγραψε πριν πολλά χρόνια αυτό δοκίμιο «Θεός και Κράτος» έχει επίγνωση του τι γράφει, τον εκφράζει αυτό το κείμενο «Διεθνής αναρχική δήλωση: Κατά του μιλιταρισμού και του πολέμου» και ισχυρίζεται ότι αυτός ο πόλεμος είναι ένας πόλεμος, μεταξύ του ρώσικου και του ουκρανικού καθεστώτος μέσα στα πλαίσια των παγκόσμιων γεωστρατηγικών – γεωπολιτικών καταμερισμών ισχύος και καπιταλιστικών συμφερόντων. Τις συνέπειες του θα τις βιώσουμε εμείς οι από τα κάτω, οι φτωχοί και μεροκαματιάρηδες όλου του κόσμου, και οι Ουκρανοί θα βιώσουν/βιώνουν άμεσα το απεχθές πρόσωπο του θεού Αρη.
ΙΙ. Πόλεμος «πάντων πατήρ» για τις εξουσίες και τον καπιταλισμό
Διεθνές δίκαιο και γεωπολιτικές ανισορροπίες, με αυτόν τον τίτλο μπορούν να αναλύσουν την διεθνή κατάσταση οι διάφοροι αναλυτές της κυριαρχίας. Αποκρύβοντας την εικόνα ότι το λεγόμενο και διεθνές δίκαιο των κρατών είναι στην ουσία το καπιταλιστικό δίκαιο, το δίκαιο των εμπόρων των επιχειρηματιών, εν ολίγοις των αφεντικών. Είναι λάθος να νομίζουμε ότι ο μαυραγοριτισμός είναι ένα ελληνικό φαινόμενο, είναι και ήταν μια παγκόσμια κατάσταση και επειδή ο πόλεμος είναι μπίζνες για τα κράτη και τους ιδιώτες με όλους τους τρόπους και μέσα, «πόλεμος πάντων πατήρ» («Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί» όπως λέει και ο Ηράκλειτος), θα προστρέξουν τα παγκόσμια μαυραγορίτικα τραστ να αυξήσουν τις τιμές στα ορυκτά καύσιμα, την ηλεκτρική ενέργεια, το σιτάρι και άλλα προϊόντα που επηρεάζουν την καθημερινή μας ζωή.
Στης τράπεζες και τα χρηματιστήρια είναι οι μαυραγορίτες, εκεί που καθορίζονται οι τιμές των προϊόντων (λχ, ανεξάρτητα από τον τόπο παραγωγής οι παγκόσμιες τιμές για το σιτηρών διαμορφώνονται στο χρηματιστήριο του Σικάγου και του Ρότερνταμ) και η τιμή της καθημερινότητας μας. Στην ουσία οι μαυραγορίτες στον καπιταλιστικό κόσμο της ελεύθερης αγοράς δεν κάνουν κάτι ανήθικο αφού επιβεβαιώνουν και εφαρμόζουν έναν από τους βασικούς καπιταλιστικούς νόμους που σήμερα έχουν αντιστρέψει, γιατί στο κυρίαρχο οικονομικό σύστημα, δεν είναι πλέον η ζήτηση που καθορίζει την προσφορά αλλά η προσφορά που καθορίζει την ζήτηση.
«Ορίστε το πραγματικό πρόσωπο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού που λέγεται «φιλελεύθερη δημοκρατία», αλλά που τώρα πρέπει να αποκαλούμε με το αληθινό του όνομα: το ολοκληρωτικό εμπορικό σύστημα. Ο άνθρωπος, η κοινωνία και το σύνολο του πλανήτη βρίσκονται στην υπηρεσία αυτής της ιδεολογίας. Το ολοκληρωτικό εμπορικό σύστημα πραγματοποίησε αυτό που κανένα άλλος ολοκληρωτισμός δεν κατάφερε πριν από αυτόν: την ενοποίηση του κόσμου κατ’ εικόνα του». Ζαν Φρανσουά Μπριέντ «σε σύγχρονη δουλεία«
Φυσικά σε αυτή την μπίζνα (επιχειρηματικότητα) υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι και πάντα οι πιο χαμένοι είναι/είμαστε οι από τα κάτω (ο λαός), είναι όλη αυτή η μεγάλη μάζα των «πολιτών» που στηρίζουν έμμεσα ή άμεσα το καπιταλιστικό σύστημα, τις κυβερνήσεις του και το κράτος.
«Η εξουσία δεν είναι για κατάκτηση, αλλά για καταστροφή. Είναι τυραννική από τη φύση της, είτε ασκείται από έναν βασιλιά, ένα δικτάτορα ή έναν εκλεγμένο πρόεδρο. Η μόνη διαφορά στη περίπτωση της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» είναι ότι οι δούλοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι οι ίδιοι επιλέγουν τον αφέντη που θα υπηρετήσουν. Η ψήφος τους καθιστά συνεργούς της τυραννίας που τους καταπιέζει. Δεν είναι δούλοι επειδή υπάρχουν αφέντες, αλλά υπάρχουν αφέντες επειδή επέλεξαν να παραμείνουν δούλοι». Ζαν Φρανσουά Μπριέντ «σε σύγχρονη δουλεία«.
Κερδισμένοι από την Ρωσική επίθεση στην Ουκρανία άμεσα και μακροπρόθεσμα θα είναι οι πλασιέ, οι αντιπρόσωποι (έμποροι) όπλων και τα στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ και της Ευρώπης που θα αυξήσουν τις πωλήσεις τους στα ανατολικά και βαλτικά κράτη, την Ρουμανία και την Πολωνία τα επόμενα χρόνια λόγο μεγάλης ζήτησης, (όχι ότι τώρα δεν κάνουν «χρυσές δουλειές«) και οι εργολάβοι ανοικοδόμησης της κατεστραμμένης Ουκρανίας.
{…} Εκτός όμως της μακιαβελικής άποψης ότι η οικονομία και η πολιτική δεν πρέπει να υπόκεινται σε ηθικούς φραγμούς – περιορισμούς και ο σκοπός (κέρδος – οικονομική κυριαρχία) αγιάζει τα μέσα , έτσι και το κράτος σαν υπόσταση διακατέχεται και πράττει κάτω από την ίδια αξιακή λογική, οι κυρίαρχες πολιτικοοικονομικές ελίτ που το διαχειρίζονται το οργανώνουν και το κινητοποιούν έχουν σαν βασική προμετωπίδα- δόγμα ότι το κράτος περισσότερο πρέπει να βασίζεται στη δύναμη της ισχύος και λιγότερο ή καθόλου στο δίκαιο και στην ηθική. Από αυτή την αρχή διαμορφώνεται σε γενικές γραμμές και αυτό που ονομάζεται διακρατικό διεθνές δίκαιο. Έτσι εδώ επιβεβαιώνεται το μακιαβελικό δόγμα στην πιο καθαρή του μορφή.
Ο Μακιαβέλι στον “Ηγεμόνα” συμβουλεύει τον ηγέτη να μην είναι αλαζονικός και να ασκεί την ηγεμονία του με σύνεση και σε αυτό το σημείο αντιφάσκει, γιατί όταν ο ηγεμόνας (στην προκείμενη περίπτωση το κράτος) αποκτά την δύναμη της ισχύος και μέσω της κυριαρχίας – που χωρίς αυτήν δεν είσαι ηγεμόνας – αυτή η κυριαρχική δύναμη σπρώχνει πάντα αυτούς που την κατέχουν προς την αλαζονεία, η αλαζονεία της δύναμης και ή ροπή της δύναμης προς την αδικία έχει καταστροφικά αποτελέσματα σε αυτούς που την υφίστανται, ο διάλογος που μας παραθέτει ο Θουκυδίδης μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων διατηρεί μέχρι σήμερα την επικαιρότητα του και είναι ένα υπόδειγμα στην βάση των διεθνών διακρατικών σχέσεων. {…} (από Προοίμιο για μια παγκόσμια ιστορία της ατιμίας).
Αλλά πέρα από τα δραματικά γεγονότα στο θέατρο του πόλεμου ας δούμε τι παιχνίδι και μπίζνα παίχτηκε και παίζεται στην διεθνή σκακιέρα σε αυτές τις δεδομένες παγκόσμιες γεωπολιτικές και κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Συνθήκες που σίγουρα κρύβουν από πίσω τους τις συνέπειες – καθυστερημένα μεν – από την κατάρρευση και διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Για όποιον/α ξέρει λίγη ιστορία, αυτό ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας Ουκρανίας είναι λίγο πολύ ένας εμφύλιος καθεστωτικός πόλεμος, είναι ένας πόλεμος μεταξύ του ρώσικου και του ουκρανικού καθεστώτος μέσα στα πλαίσια των παγκόσμιων γεωστρατηγικών – γεωπολιτικών καταμερισμών ισχύος και καπιταλιστικών συμφερόντων.
Η Ουκρανία είναι το μήλο της έριδος ανάμεσα στη Δύση με μπροστάρη τις ΗΠΑ και κομπάρσο την Ευρωπαϊκή Ένωση και στη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, σ’ ένα διαμορφούμενο σκηνικό που θυμίζει εποχές του Ψυχρού Πολέμου. Η Ρωσία δεν θέλει να χάσει την επιρροή της στην Ουκρανία, με την οποία συνυπήρξαν κάτω από τη ίδια στέγη από την εποχή των τσάρων. Από την πλευρά της, η Δύση θέλει να εντάξει την Ουκρανία στη δική της σφαίρα επιρροής, είτε μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε μέσω του ΝΑΤΟ.
Το παιχνίδι στην σκακιέρα της γεωστρατηγικής έχει ως εξής: Όταν το 1962 οι Σοβιετικοί επιχείρησαν να εγκαταστήσουν πυραύλους στην επαναστατημένη Κούβα απειλήθηκε θερμοπυρηνικός παγκόσμιος πόλεμος. Οι Αμερικάνοι θεώρησαν ότι οι Σοβιετικοί επεμβαίνουν στην αυλή τους και ότι αυτό είναι επικίνδυνο για την ασφάλεια τους γιατί αυτοί οι πύραυλοι θα μπορούσαν μέσα σε λίγα λεπτά να πλήξουν οποιαδήποτε πόλη των ΗΠΑ. Η κρίση των πυραύλων όπως ονομάστηκε εκτονώθηκε όταν οι Σοβιετικοί υποχώρησαν και πήραν πίσω τους πυραύλους.
Τώρα με τη σειρά της η Ρωσία που θεωρεί την Ουκρανία στρατηγική αυλή της και κίνδυνο για την ασφάλεια της είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, θα σταματήσει την στρατιωτική επιχείρηση μόνο αποτρέποντας το ενδεχόμενο εισόδου της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και έτσι την περικύκλωση της από νατοϊκές πυραυλικές δύναμης.
Εκτός αυτού ένα από τα αιτήματα της Ρωσίας ήταν/είναι να μεταφερθούν και οι νατοϊκοί πύραυλοι από το έδαφος των βαλτικών δημοκρατιών και της Πολωνίας και της Ρουμανίας δυτικότερα, τουλάχιστον στην περιοχή της Γερμανίας. Γιατί μπορούν από τις περιοχές αυτές να εκτοξευθούν και να πλήξουν στόχους ακόμα και στη Μόσχα μέσα σε 5 λεπτά. Η Ρωσία θεωρεί ότι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για την ασφάλειά της και θέλει οπωσδήποτε να το αποτρέψει με κάποιον τρόπο.
Β. Το διπρόσωπο κράτος Ιανός [1]
I. Το κράτος στην σύγχρονη εποχή έχει την μορφή του ρωμαϊκού μυθολογικού θεού, του διπρόσωπου Ιανού. [2]Το ένα του πρόσωπο – προσωπείο – είναι αυτό που αρέσκεται να δείχνει, δηλαδή το δικαιακό (κράτος δικαίου), [3]και προνοιακό (κράτος πρόνοιας) ενώ παράλληλα ταυτίζει την επικράτεια του με την χώρα, πολιτεία- πατρίδα.[4] Σκοπίμως αποκρύπτει το σκοτεινό και αποτρόπαιο δεύτερο πρόσωπο του, που είναι και ο ουσιαστικότερος λόγος ύπαρξης του, δηλαδή το μονοπώλιο της δομικής θεσμικής βίας, και ταξικής κυριαρχίας,[5]ενώ παράλληλα το κράτος μέσω της πολιτικής του διοίκησης (κυβέρνηση) και της γραφειοκρατίας του είναι η ποιο καθαρή μορφή του πατερναλισμού. Από την μια μεριά ο στοργικός και από την άλλη ο αυταρχικός πατέρας που θέλει πάντα το καλό των παιδιών του διαμέσου της παλιάς κλασικής συνταγής, του μαστιγίου και του καρότου.
Το κράτος , δεν είναι χώρα – πατρίδα , είναι η μεταφυσική μυστικιστική και νομική φαντασίωση της πατρίδας. Είναι ένα τέχνασμα κατασκευασμένο για να ευνοεί και να διαιωνίζει την ταξική κοινωνία την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπως ο φιλελεύθερος ατομικισμός είναι ένα τέχνασμα για την ελευθερία των αφεντικών, αλλά ας δούμε συνοπτικά τις πτυχές αυτής της δεύτερης μορφής του κράτους.
Το κράτος και η γραφειοκρατία του είναι ένα ιστορικό αλλά παράλληλα και απάνθρωπο δημιούργημα των αρχουσών ελίτ που διέπεται από αρχές αποφασισμένες:
α) Να διατηρούν διά της βίας άδικες μορφές ιδιοκτησίας, που οδηγούν στην φτώχεια και στα κακά που αυτή προκαλεί (σωματικά, πνευματικά, ηθικά και κοινωνικά), στην παθολογική πλεονεξία, τον φόβο και την εμπορευματοποίηση όλων των αξιών.
β) Να γεννούν ενοχή, απογοήτευση, σύγχυση, άγχος και εχθρότητα, μέσω πληθώρας αυθαίρετων νόμων και διατάξεων.
γ) Να συμβάλλουν στην ενστάλαξη μιας ψευδούς αντίληψης των αξιών, δίδοντας έμφαση σε άσχετα ή βλαβερά “ηθικά καθήκοντα”, όπως η υπακοή στις απαιτήσεις της πολιτικής, θρησκευτικής ή όποιας άλλης εξουσίας, όσο ανούσιες ή ανήθικες κι αν είναι οι απαιτήσεις αυτές.
δ) Να προσφέρουν ένα αποθαρρυντικό παράδειγμα απερίγραπτης βαρβαρότητας και αδιαφορίας απέναντι στον πόνο, μέσω της στρατιωτικής του δράσης, της οικονομικής του πολιτικής και της αντιμετώπισης αυτών που δεν συμμορφώνονται.
ε) Να υπονομεύουν την κοινότητα και την προσωπική ευθύνη, καθιερώνοντας τον έλεγχό του σε όλους τους τομείς της ζωής.
ζ) Η γραφειοκρατία: είναι μια μορφή οργάνωσης κατά την οποία οι αποφάσεις παίρνονται στην κορυφή, τις οποίες πρέπει να υπακούουν οι από κάτω και μεταφέρονται διαμέσου μιας σειράς διαταγών όπως σε ένα στρατό. Μια γραφειοκρατία δεν είναι μια αληθινή κοινότητα, η οποία προϋποθέτει ένα σύνδεσμο ίσων ανθρώπων που παίρνουν τις αποφάσεις από κοινού και τις μεταφέρουν έξω από το σύνδεσμο επίσης από κοινού.
II. 2022: Ρωσία – Ουκρανία.
Άλλος ένας πόλεμος, άλλη μια εισβολή ενός κράτους σε ένα άλλο, ενός έθνους σε ένα άλλο, άλλη μια σφαγή. Η ιστορία σαν ατέρμονας κοχλίας που στριφογυρίζει γύρο από τον εαυτό του και επαναλαμβάνετε εδώ και κάποιες χιλιετίες σαν τραγωδία.
Σκεπτόμενος πόσο φρέσκια είναι, αφού δυστυχώς διατηρεί μετά από εκατό πενήντα χρόνια την επικαιρότητα της, η γλαφυρή διατύπωση του Μπακούνιν για το σκοτεινό και αποτρόπαιο δεύτερο πρόσωπο του κράτους, κάτι που συνεχίζουν οι αριστεροί να κάνουν πως δεν βλέπουν.
Και όμως κάποιοι/ες σε αυτά τα χώματα, σε αυτές τις πόλης της Ουκρανίας που βλέπουμε στους δέκτες των τηλεοράσεων προσπάθησαν πριν περίπου 100 χρόνια (σε αυτό θα αναφερθώ σε επόμενη ανάρτηση) να σπάσουν αυτόν τον ατέρμονα κοχλία, ακολουθώντας την παρακάτω διαπίστωση όχι μόνο σαν θεωρία αλλά και λόγο του ότι την είχαν βιώσει στο πετσί τους.
{…} Το κράτος είναι η οργανωμένη εξουσία, κυριαρχία και δύναμη που οι ιδιοκτητικές τάξεις ασκούν στις εργαζόμενες λαϊκές μάζες… η πλέον οφθαλμοφανής, κυνική ολοκληρωτική και εγκληματική άρνηση της ανθρωπιάς και της κοινωνίας . Καταστρέφει την καθολική αλληλεγγύη μεταξύ όλων των ανθρώπων της γης και οδηγεί μερικούς από αυτούς σε συνεργασία με μοναδικό στόχο να καταστρέψουν, να κατακτήσουν και να υποδουλώσουν όλους τους άλλους… Αυτή η οφθαλμοφανής άρνηση της ανθρωπιάς, που συνιστά την ίδια την ουσία του κράτους, αποτελεί από την σκοπιά του κράτους το υπέρτατο καθήκον και την μεγαλύτερη αρετή του.
Έτσι, το να προσβάλλει, να καταπιέζει, να απογυμνώνει, να λεηλατεί, να δολοφονεί ή να υποδουλώνει κάποιος τον συνάνθρωπό του, θεωρείται συνήθως έγκλημα. Από την άλλη μεριά, από την σκοπιά των εθνικιστών και του πατριωτισμού, όταν τα ίδια πράγματα γίνονται στην δημόσια ζωή για την μεγαλύτερη δόξα του κράτους και την διατήρηση και επέκταση της εξουσίας του, μετατρέπονται όλα σε καθήκον και αρετή.
Αυτό εξηγεί το γιατί όλη η ιστορία των αρχαίων και των σύγχρονων κρατών δεν είναι παρά μια σειρά ειδεχθών εγκλημάτων, διότι οι βασιλιάδες και οι υπουργοί του παρελθόντος και του παρόντος, όλων των εποχών και όλων των χωρών -πολιτικοί, διπλωμάτες, γραφειοκράτες και πολεμιστές- αν κριθούν από την άποψη της απλής ηθικής και της ανθρώπινης δικαιοσύνης, αξίζουν εκατό, χίλιες φορές την ποινή των καταναγκαστικών έργων ή της κρεμάλας.
Δεν υπάρχει φρικαλεότητα, ωμότητα, ανοσιούργημα, ψευδορκία, απάτη, ανήθικη συναλλαγή, κυνική ληστεία, θρασύτατη λεηλασία ή βρομερή προδοσία, που να μην έχει διαπραχθεί ή να μην διαπράττεται καθημερινά από τους εκπροσώπους των κρατών, χωρίς κανένα άλλο πρόσχημα εκτός από εκείνη την τόσο «ελαστική», τόσο βολική κι όμως τόσο φοβερή φράση: «για κρατικούς λόγους.{…} Μιχαήλ Μπακούνιν “θεός και κράτος» pdf.
Σημειώσεις – παραπομπές:
Παραπομπές:
Σαν απαραίτητα συμπληρωματικά κείμενα δείτε αυτά:
Πώς γέμισε η Ουκρανία νεοναζί:Ο σκιώδης ρόλος του Πούτιν και ο χρήσιμος ηλίθιος Ζελένσκι.
Γεωπολιτική του τρόμου – Γεωπολιτική του Χάους
(Δείτε και ένα μικρό χρονικό, Ουκρανία: Η ταραχώδης ιστορία της από την ανεξαρτησία το 1991 μέχρι σήμερα)
Κλιματική και Οικολογική Κατάρρευση: Το νησί του Πάσχα και η εντροπία
Δειτε μια πρόταση για την υπέρβαση της κατάστασης
Σημειώσεις:
[1] (Απόσπασμα από το πολιτικό δοκίμιο «Προοίμιο για μια παγκόσμια ιστορία της ατιμίας
[2] Ιανός (λατινικά: Ianus)
[3] «… Η δικαστική εξουσία στην ουσία είναι συμπλήρωμα και όχι ιδιοσύσταση της αστικής κυριαρχίας. Η δικαστική εξουσία είναι η θεραπαινίδα της κυβερνητικής – εκτελεστικής εξουσίας, η περίφημη διάκριση των εξουσιών και η ισότητα έναντι του νόμου , είναι μια συμπαιγνία παραπλάνησης των αστών και μια φαντασίωση του Μοντεσκιέ, που ποτέ δεν ίσχυε – ισχύει απόλυτα στο αστικό καπιταλιστικό δικαιακό – πολιτειακό καθεστώς. Καθεστώς που δεν είναι τυχαίο το γεγονός, πως η καρδιά του (ιδιαιτέρα του δυτικού), ανευρίσκεται στο ρωμαϊκό δίκαιο.
Αντίθετα από την ισότητα απέναντι στο νόμο ή απέναντι στο θεό που επικαλούνται τα φιλελεύθερα, σοσιαλιστικά και θεοκρατικά καθεστώτα, η αναρχία αντιπαραθέτει πρώτα και κύρια την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων. Υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει κοινωνία δικαίου σε συνθήκες οικονομικής-κοινωνικής ανισότητας, γιατί τότε το δίκαιο και οι νόμοι που παράγονται από αυτό το δίκαιο, ορίζονται από τα συμφέροντα της κυρίαρχης άρχουσας τάξης και της εκάστοτε πολιτικής ελίτ που την εκπροσωπεί.
Είναι το δίκαιο και οι νόμοι των ισχυρών-κυρίαρχων που μέσω του καθαρού κράτους, δηλαδή της νομιμοποιημένης δομικής βίας με ένα κεντρικά ελεγχόμενο μονοπώλιο της βίας που ασκείται από τις δυνάμεις ασφαλείας των καθεστώτων και της ιδεολογικής τρομοκράτησης που ασκείται μέσω της στρατηγικής του φόβου, το επιβάλουν στις κυριαρχούμενες τάξεις. Σε συνθήκες κοινωνικής και πολιτικής ανισότητας, το δίκαιο το φτιάχνουν οι ισχυροί για να το επωμίζονται οι ανίσχυροι….» (Σύνοψη του κοινωνικού αναρχισμού). Άλλωστε από την αρχαία εποχή ο ίδιος ο νομοθέτης μιλούσε για την ταξικότητα του νόμου. Ο Αθηναίος νομοθέτης Σόλωνας περίπου πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια έλεγε: «Ο νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης, τα μικρά έντομα πιάνονται, ενώ τα μεγάλα τον σχίζουν και περνάνε».
{…} Το κράτος, μαζί με την ενίοτε συμβολική ενοχοποίηση κάποιων ατόμων από τους κόλπους των μελών της κυρίαρχης τάξης, επιδιώκει την δήθεν εναντίωση προς την κυρίαρχη τάξη μέσω γραφειοκρατικών ρυθμίσεων, δηλαδή μέσω νέων νόμων χωρίς στην ουσία ποινικές κυρώσεις. Η αντιμονοπωλιακή νομοθεσία, η νομοθεσία κατά της μόλυνσης, η βιομηχανική νομοθεσία, οι νομοθεσίες για την πάταξη τις φοροδιαφυγής- εισφοροδιαφυγής και της διαφθοράς οι νομοθεσίες για την πάταξη του βρόμικου χρήματος, η νομοθεσία που αφορά την ασφάλεια των προϊόντων, όπως και οι νόμοι που προστατεύουν τους καταναλωτές, είναι παραδείγματα στα οποία το χάσμα μεταξύ του νόμου και της επιβολής του, είναι αβυσσαλέο.
Η επιλεκτική επιβολή προασπίζει τις αξιώσεις για μια επιλεκτική νομοθεσία η οποία, με την σειρά της, προκαλεί μεγαλύτερη συνειδητοποίηση της αδικίας εκ μέρους του κοινού. Αν η επιβολή είναι ανεπαρκής, το κράτος μπορεί να επιχειρηματολογήσει υπέρ περισσότερων κρατικών φορέων επιβολής, που διευρύνουν το κράτος και αυξάνουν την ικανότητα προάσπισής τους.
Αυτό το μοντέλο αυτοδημιουργίας αντιστοιχεί στην πίστη ότι οι ανισότητες και οι αδικίες μπορούν να λυθούν ή να διορθωθούν από την νομοθεσία, από εξεταστικές επιτροπές που οδηγούν σε νέα νομοθεσία, ή από νεοδημιούργητες κρατικές γραφειοκρατίες. Κατά ειρωνικό τρόπο, η μη εγκυρότητα αυτού του μοντέλου οδηγεί το δόγμα/θεσμό, δηλ. το εθνικό κράτος ή τον εθνικισμό, σε σύγκρουση με το δόγμα/θεσμό, δηλ. τον καπιταλισμό ή την ατομική ιδιοκτησία. Η ανάπτυξη των διεθνών εταιρειών (πολυεθνικών) μέσο της παγκοσμιοποίησης διακυβεύει τα εθνικά συμφέροντα κάθε κράτους. Ως εκ τούτου, νέα θεσμικά πρότυπα και δόγματα πρέπει να προκύψουν από αυτήν την σύγκρουση. Αυτό γίνεται φανερό από τις ανισότητες στην κατανομή των τροφίμων των εισοδημάτων και της ενέργειας μεταξύ των λαών της γης.
Το πρόβλημα για τις εξουσίες ή τους εξουσιαστές είναι να αποφεύγουν την συμμόρφωση, έτσι ώστε να μπορούν δημιουργικά να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες αντιμετώπισης των αλλαγμένων ενδο- και διακρατικών συνθηκών. Πρωτοβουλίες πρέπει να αναλαμβάνονται συνεχώς για να επινοούνται νέα στρατηγήματα που ωθούν σε συμμόρφωση τους διευθυνόμενους πληθυσμούς και άλλες ανταγωνιστικές εξουσίες εθνικών κρατών.Η σύγκρουση μεταξύ εθνικού κράτους και κεφαλαίου θέτει το ερώτημα αν ενδείκνυται η εθνική, η ιδιωτική ή η ανθρώπινη «ιδιοκτησία» των φυσικών πόρων (πετρέλαιο, κλίμα κλπ). Θέτει το ερώτημα αν είναι απαραίτητος για την συνέχιση της ύπαρξης της ζωής ο εθνικός, ο ιδιωτικός ή ο ανθρώπινος κατανεμητικός έλεγχος. Θέτει υπό αμφισβήτηση και ρίχνει το γάντι στον «εθνικισμό» και την «ατομική ιδιοκτησία» ως δόγματα/θεσμούς.
Θα συνεχίσει η ασυλία από κρατικές ποινικές κυρώσεις να προστατεύει τους καπιταλιστές των διεθνών ή ακόμη και των εθνικών εταιρειών; Θα συνεχίσει το κράτος, μέσω του μιλιταρισμού του, να προστατεύει την ιδιωτική απομύζηση, την εκμετάλλευση και τις αγορές στις διεθνείς ή στις εθνικές αποικίες; Μπορούν αυτοί, οι οποίοι μέσω της μονοπώλησης ελέγχουν την οικονομική εξουσία και την εξουσία καταναγκασμού, να συνεχίσουν να έχουν ασυλία από ποινικές κυρώσεις;
Προς το παρόν, το κράτος απαλλάσσει τον εαυτό του από την ευθύνη για τα κοινωνικά κακά που το ίδιο προκαλεί. Επειδή το κράτος είναι αυτό που ορίζει το έγκλημα, αυτό που επιβάλλει τις ποινικές κυρώσεις και αυτό που διαχειρίζεται τα κοινά, τα κακά που προκαλεί είναι πέρα από κάθε ενοχοποίηση. Δεν ευθύνεται για τα εγκλήματα που διαπράττονται από τα άτομα. Η αντεκδίκησή του, οι ποινικές κυρώσεις, επιβάλλονται σ’ αυτούς που υπόκεινται σε ενοχοποίηση χωρίς να απολαμβάνουν ατιμωρησίας. Η συμπεριφορά των υπηκόων του, των εχθρών του, ντόπιων και ξένων, μπορεί να χαρακτηριστεί ως έγκλημα. Εν συνεχεία, το κράτος που εφευρίσκει το έγκλημα, εξαιρεί τον εαυτό του. Οι δικές του πράξεις είναι δικαιολογημένες, μη υποκείμενες σε ποινική κύρωση. Τα κακά που αυτό προκαλεί χαρακτηρίζονται ως αποδεκτά, ως «μη κακά».
Όπως ποικίλλει η μορφή του κράτους, ποικίλλει και η έννοια του ποινικού νόμου, του εγκλήματος και της ποινικής κύρωσης. Οι καπιταλιστικές, φασιστικές και κομματικές δικτατορίες και τα κράτη-πρόνοιας επεκτείνουν, περιορίζουν, δημιουργούν και προωθούν το δικό τους ιδιαίτερο είδος εγκλήματος και ποινικής κύρωσης, ό,τι ταιριάζει δηλαδή, στις περί παραγωγής μυθολογίες τους. Ανεξαρτήτως μορφής, το κράτος επιδιώκει να μονοπωλεί την συνείδηση και την κοινωνική ζωή προς το συμφέρον την ολιγαρχίας, καθώς επίσης και να διατηρεί την ηγεμονία, την ιεραρχία και την εξουσία. Γι’ αυτό ποινικοποιεί ιδέες, θεσμούς, κοινωνικές δραστηριότητες και αυτούς που τις αναπτύσσουν, όταν αυτοί αποτελούν οργανωμένη απειλή αποκαλύψεων ή αντεκδίκησης ενάντια στο κράτος.
Οι ιδέες περί ατόμου και περί συλλογικής ευθύνης χειραγωγούνται ώστε να αντιστοιχούν στην ιδιαίτερη ιδεολογική κρατική μορφή τους και να βοηθούν στην διατήρησή της (π.χ. καπιταλιστικής, φασιστικής, κομμουνιστικής ή κομματικής δικτατορίας). Οι ιδέες της εξουσίας και της ιεραρχίας προστατεύονται επιμελώς ως βασικές για την ιδέα του κράτους. Η διαφοροποίηση εγκλήματος και «τιμωρίας» κατασκευάζεται και μυθοποιείται, έτσι ώστε να συγκαλύπτει τα συμφέροντα, την εξουσία και την κυριαρχία των λίγων . {…} (Λ. Τιφατ – Ντ. Σάλιβαν “Ο Αγώνας για να είναι κανείς Άνθρωπος, Έγκλημα, εγκληματολογία και αναρχισμός”.
[4] Σε άλλο κείμενο γράφω: «… Όμως – μιλώντας συμβολικά- πρέπει να δούμε ότι υπάρχουν δυο ανθρωπότητες, και η Ευρώπη είναι δυο Ευρώπες, και ότι το κάθε κράτος είναι στην ουσία «χωρισμένο» σε δυο χώρες (πατρίδες).
Η πρώτη χώρα είναι: Του μισανθρωπισμού, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, της κοινωνικής ανισότητας, του εθνικισμού, του ατομικισμού, του ανταγωνισμού, του “παν μέτρο χρήμα”, της εκμετάλλευσης, του αποκλεισμού, της μισαλλοδοξίας, του σκοταδισμού, του φασισμού, του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού κλπ.
Η δεύτερη χώρα είναι: Του ουμανισμού, του αντιρατσισμού, της φιλοξενίας, της κοινωνικής ισότητας, του διεθνισμού, της αλληλεγγύης, του “παν μέτρο άνθρωπος”, της αμοιβαιότητας, της συνεργασίας, της ανεκτικότητας , του διαφωτισμού, της ελευθερίας, της άμεσης δημοκρατίας κλπ.
Μιλώντας με – όρους συμβατικούς – εδώ και αιώνες την πολιτική “πλειοψηφία” έχουν σε κάθε κράτος και στην Ευρώπη αυτοί της “πρώτης χώρας”, ο ουμανισμός και ο διαφωτισμός δεν μπόρεσαν και εμποδίστηκαν από την αντίδραση να ολοκληρώσουν το έργο τους, αυτό του εξανθρωπισμού του ανθρώπου και της κοινωνίας…) Δείτε όλο το κείμενο εδώ: Μερικές σκέψεις για τα γεγονότα στο Παρίσι Και αυτό: Η αναρχική κοινωνιολογία του φεντεραλισμού και οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης
[5] Κατά τη μελέτη της οικονομικής ιστορίας, οι μελετητές- απολογητές του συστήματος , συστηματικά αποκρύβουν το ρόλο της κρατικής βίας στην οικονομία, ή τον απόλυτα κεντρικό ρόλο του πολέμου, της αποικιοκρατίας και της δουλείας εξαναγκαστικής ή μισθωτής, στη δημιουργία και σχηματοποίηση των βασικών θεσμών, αυτού που σήμερα αποκαλούμε «οικονομία».
Σε πολλές περιπτώσεις στα αναπτυγμένα κράτη σήμερα η βία προς το εσωτερικό τους μπορεί να είναι αόρατη – συγκαλυμμένη , αλλά παραμένει τυπωμένη στη φιλοσοφία της κοινής οικονομικής λογικής, στην προφανέστατα αυταπόδεικτη φύση των εκμεταλλευτικών θεσμών, που απλά ποτέ δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν έξω από το μονοπώλιο της βίας – αλλά και της συστηματικής απειλής της βίας – που διατηρείται και από το σύγχρονο κράτος. Γιατί ο καπιταλισμός εκτός από κοινωνικό – οικονομικό σύστημα είναι πρώτα και κύρια μορφή ή μορφές κυβερνητικής, θεσμικής και πολιτειακής συγκρότησης που παράγει και προάγει την πολιτική και οικονομική αλλοτρίωση.
Όμως (σύμφωνα με τον Πιέρ Κλαστρ) πριν να είναι οικονομική, η αλλοτρίωση είναι πολιτική. Η εξουσία είναι πριν την εργασία, Η οικονομία είναι παράγωγο της πολιτικής. Η ανάδειξη του κράτους καθορίζει και την εμφάνιση των τάξεων. Στη Σουμερία, Βαβυλώνα, Χαλδαία , Ασσυρία και την Αίγυπτο , εδώ και σχεδόν πέντε χιλιάδες χρόνια, μαζί με το κράτος, έκανε την εμφάνιση του το καθετί που ξέρουμε και σήμερα: Η σύγχρονη πόλη με τους έμπορους της, τους υπαλλήλους της, τους σκλάβους της, τις πόρνες της, τους ιερείς της, τους αστυνομικούς της, τους στρατιωτικούς της, και πάνω απ΄ όλους ο ηγεμόνας, ο βασιλιάς ή ο πρίγκιπας, ή ο πρωθυπουργός, ο οποίος κυβερνά το κράτος διαμέσου της κυβέρνησής του.
«… Απορρίπτοντας, σε συμφωνία με τις έρευνες του ανθρωπολόγου Πιέρ Κλαστρ, κάθε προσπάθεια να αποδοθεί η ανάδυση της κυριαρχίας μέσα στην ιστορία σε απλούς οικονομικούς παράγοντες, θέση που υποστηρίζεται τόσο από τη φιλελεύθερη όσο και από τη μαρξιστική σκέψη, ο Μάρεϊ Μπούκτσιν συμπληρώνει και θεωρεί ότι η κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο προηγήθηκε και αποτέλεσε τη βάση της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στη φύση: «Δεν είναι η ανάγκη για πλεόνασμα υλικού πλούτου που δημιουργεί τις ιεραρχίες και τις κυρίαρχες τάξεις· αντιθέτως, είναι οι ιεραρχίες και οι κυρίαρχες τάξεις που δημιουργούν τα τεράστια πλεονάσματα του υλικού πλούτου».(Περισσότερα εδώ: H κότα γέννησε το αυγό ή το αυγό την κότα;)
Autonomi Drasi 