autonomidrasi

Η αναρχική κοινωνιολογία του φεντεραλισμού

και οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης

Πρόλογος / επιμέλεια: Γιώργος Μεριζιώτης

Joan Miró «Le Carnaval d’Arlequin» 1924

Πρόλογος

Τα τελευταία χρόνια η κρίση που έχει ξεσπάσει στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αφορά στην πολιτική κηδεμονία και τις κραυγαλέες οικονομικές ανισότητες μεταξύ των χωρών του ευρωπαϊκού άξονα (Γερμανία, Γαλλία, κλπ) και της περιφέρειας, δείχνει ξεκάθαρα την αδυναμία της να εξελιχθεί ως ένας πόλος που μπορεί να πραγματώσει τη θεωρητική υπόσχεση του καπιταλισμού για διεθνή ειρήνη και ευημερία.

Αυτήν την κρίση αδυνατούν να την κατανοήσουν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις  εφόσον είναι προσανατολισμένες σε μια στοιχειώδη αντι-νεοφιλελεύθερη πολιτική και η ανάλυσή τους δεν μπορεί να ξεπεράσει την προ της κρίσης του 1973 ανάλυση για το διπολικό κόσμο. Μια από αυτές που μπορεί και συσπειρώνει κόσμο της ευρωαριστεράς, αυτής που ακόμα έχει το θράσος ή την αφέλεια να διατυμπανίζει σοσιαλδημοκρατικά οράματα με τις παρακαταθήκες του πρώην κομμουνιστή και μετατοπισθέντα προς τον ευρωπαϊκό φεντεραλισμό, Σπινέλι, έχει αποδυθεί σε μια πολιτική επιστροφής των καλών ημερών της σοσιαλδημοκρατικής ευημερίας.

Συνέχεια →

Σχόλιο/επιμέλεια δημοσίευσης Γιώργος Μεριζιώτης

Σχόλιο:

Ως αναρχικός διαφωνώ κάθετε και οριζόντια με τον Κουφοντίνα, όμως σέβομαι τον αγώνα που διεξάγει (γιαυτό και δημοσιεύω)  με έτυμα να του χορηγηθεί άδεια εξόδου από τις φυλακές. Είναι ένα από τα δικαιώματα των φυλακισμένων (στην περίπτωση του Κουφοντίνα αναιρείται) που παλέψαμε εδώ και αρκετά χρόνια να καθιερωθεί και στην χώρα μας. Φυσικά είμαι ενάντια στο εισαγγελικό βέτο, μια επαίσχυντη διάταξη που πρέπει να καταργηθεί.

ΑΔΕΙΑ ΤΩΡΑ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

Να καταργηθεί το εισαγγελικό βέτο

Με αντιμετωπίζετε ως πολιτικό αντίπαλο . Γι’ αυτό κι εγώ ξαναπιάνω το κόκκινο νήμα των αγώνων. Αρχίζω απεργία πείνας.

Δημήτρης Κουφοντίνας

Φυλακές Κασσαβέτειας

2.5.2019

Για ακόμα μια φορά ο πολιτικός κρατούμενος Δημήτρης Κουφοντίνας βρίσκεται στο επίκεντρο των κατασταλτικών μεθοδεύσεων της δικαστικής και πολιτικής εξουσίας. Για δεύτερη φορά, ο εισαγγελέας έθεσε βέτο στην απόφαση του Συμβουλίου Φυλακής για τη χορήγηση στον Δ. Κουφοντίνα της κανονικής άδειας που δικαιούται.

Συνέχεια →

Προοίμιο για μια παγκόσμια ιστορία της ατιμίας *

( Μακιαβελισμός , οικονομία και πολιτική )

Του Γιώργου Μεριζιώτη

George Grosz «Mια ιστορία του χειμώνα». 1917-19

Εισαγωγή

Αυτό το κείμενο δεν ασχολείται με την οικονομία καθεαυτή, ούτε προσπαθεί να επιχειρηματολογήσει στο ερώτημα αν η οικονομική επιστήμη είναι πραγματική – καθαρή – επιστήμη, γιατί αν το κάνει αυτό θα εμπλακεί σε μια συζήτηση του τύπου, ότι είναι επιστημονικό είναι και αληθινό και το αντιστρόφως ανάλογο, ότι είναι αληθινό δεν είναι κατά ανάγκη επιστημονικό, αυτό είναι μια συζήτηση πέραν από τους στόχους αυτού του κειμένου.

Επίσης δεν ασχολείται με την εφαρμοσμένη πολιτική της οικονομίας στην βάση της μακροοικονομίας, της μικροοικονομίας, της οικονομετρίας και των παράπλευρων κλάδων της πχ των χρηματιστικών, πιστωτικών, και δημοσιονομικών πολιτικών , της εθνικής οικονομίας κλπ. Αυτό το κείμενο δεν είναι αποκαλυπτικό, δηλαδή που το πάει το σύστημα, ούτε πρωτοτυπεί προς χάρη της πρωτοτυπίας, για τον απλό λόγο ότι στην εποχή μας και στο τώρα, της κοινωνίας του εμπορεύματος – θεάματος και του μινιμαλιστικού κενού δεν υφίσταται καμιά πρωτοτυπία.
Συνέχεια →

Επιμέλεια κειμένου Ε.- Α. Περράκης

“Αν η ιστορία της ουτοπίας φωτίζει όντως την ιστορία της ανθρωπότητας, την φωτίζει με τον ακόλουθο τρόπο: οι ουτοπίες μας ήταν αξιολύπητα αδύναμες και ανεπαρκείς^. και αν δεν επηρέασαν πρακτικά όσο πρέπει την πορεία των υποθέσεων, ο λόγος είναι, όπως λέει η Βιόλα Πέιτζετ στο βιβλίο της Ευαγγέλια αναρχίας, ότι απλώς δεν ήταν επαρκώς καλές. Διασχίζουμε ταξιδεύοντας την ουτοπία μόνο και μόνο για να πάμε πέρα από την ουτοπία…το κάνουμε μόνο και μόνο για να ξαναμπούμε πιο αποτελεσματικά στην ομιχλώδη μεσημεριανή κυκλοφορία του σύγχρονου κόσμου.”

Η ουτοπία που προτείνει ο Λούις Μάμφορντ στο βιβλίο του «Η ιστορία των ουτοπιών», ή ευτοπία όπως την αποκαλεί, για να πραγματωθεί θα πρέπει να συνδυάσει την επιστημονική έρευνα (των θετικών επιστημών) με αυτή των ανθρωπιστικών επιστημών.

Συνέχεια →

Του Γιώργου Στάμκου*

Σε όποια εποχή κι αν εμφανίζονται οι αιρετικοί και οι αιρέσεις αποδεικνύουν, αν μη τι άλλο, μια διανοητική και πνευματική ζωτικότητα. Η αμφισβήτηση του Κατεστημένου, η αμφιβολία απέναντι στο Δόγμα, η επαναστατικότητα και η ελευθερία επιλογής και σκέψης, βασικά χαρακτηριστικά του κάθε αιρετικού, αναζωογονούν το ανθρώπινο πνεύμα και λειτουργούν ως εξελικτικοί επιταχυντές της ιστορίας και του ανθρώπινου πολιτισμού. Φρέσκος αέρας εισέρχεται ξαφνικά στα πνευματικά μας σεντούκια και τα κάνει να μυρίζουν λιγότερο κλεισούρα και μούχλα.

Στον πυρήνα κάθε αιρετικού βρίσκονται πάντα οι διερωτήσεις. “Τα ερωτήματα είναι που κάνουν τους ανθρώπους αιρετικούς” παραπονέθηκε τον 2ο μ.Χ. αιώνα ο Τερτυλλιανός. Οι αιρετικοί είναι συνήθως άνθρωποι που σκέφτονται και λειτουργούν έξω από τα συμβατικά πλαίσια. Αναζητούν διαρκώς πέρα από τις ορατές εικόνες και τα κατεστημένα δόγματα τα μυστικά και τις αλήθειες που κρύβονται από πίσω, διεκδικώντας πάντα το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής.

Συνέχεια →

Της Ελένη Μπέλλου

Μπορεί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) να αρνήθηκε να χαρακτηρίσει την συνεχιζόμενη έξαρση του ιού Έμπολα ως «παγκόσμια κατάσταση έκτακτης υγειονομικής ανάγκης», όμως όπως και να αναφέρει κανείς την κατάσταση, η αλήθεια είναι ότι η ασθένεια έχει φέρει την ανθρωπότητα στα όρια της κι απαιτείται επείγουσα κινητοποίηση από όλους μας. Αυτό που όλοι μπορούμε να κάνουμε είναι ταυτόχρονα άμεσο κι έμμεσο, καθώς δεν αφορά τον ίδιο τον ιό Έμπολα καθ’αυτό αλλά… το εσωτερικό των κινητών μας.

Συνέχεια →

Του Παναγιώτη Ξηρουχάκη

DADA: Man Ray, (Dora Maar 1936)

«Όποτε οι άλλοι συμφωνούν μαζί μου, αισθάνομαι ότι δεν πρέπει να έχω δίκιο.», Όσκαρ  Ουάιλντ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Οι διανοούμενοι υπήρξαν ανέκαθεν οι στυλοβάτες του συστήματος. Αυτοί που του έδιναν την ηθική και επιστημονική δικαίωση (κλασσικό παράδειγμα για την εποχή του υπήρξε  ο Χέγκελ). Υπήρξαν όμως και πολλοί διανοούμενοι  (επιστήμονες, φιλόσοφοι, συγγραφείς κλπ)   που υποστήριξαν τον αναρχισμό με λόγια και με πράξεις  χωρίς να ταυτιστούν απόλυτα μαζί του ή με τις επικρατούσες τάσεις του. Η επιρροή αυτών των επαναστατών υπήρξε  σημαντική. Σήμερα δεν έχουν όμως  το στάτους  επαναστατών όπως π.χ. ο Μπακούνιν και ο Μαλατέστα.

Συνέχεια →