Καπιταλισμός και κλιματική κρίση – κατάρρευση

( Δείτε το Μέρος πρώτο: Ο καπιταλισμός καίει την Ελλάδα  και την προσθήκη Κοινωνικοπολιτικές νοοτροπίες και συμπεριφορές την εποχή της κλιματικής κρίσης και του νεοφιλελεύθερου ορθολογισμού στην Ελλάδα)

Μέρος δεύτερο:Καπιταλισμός και κλιματική κρίση – κατάρρευση

Σύνταξη – επιμέλεια κειμένων: Γιώργος Μεριζιώτης

Προοίμιο:

“… η γη δεν μας ανήκει, την έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας…και τα παιδιά μας από τα παιδιά των άλλων πλασμάτων, των ζώων …  όταν το τελευταίο δέντρο καεί ο τελευταίος ποταμός μολυνθεί και πεθάνει το τελευταίο ψάρι, τότε ο λευκός άνθρωπος θα διαπιστώσει πως το χρυσάφι δεν τρώγεται …” ( παλιά Ινδιάνικη προφητεία της φυλής Χόπι ) [¹]

Πρόλογος:

1. Η λεηλασία του πλανήτη και των ζωών μας

Ο καπιταλισμός  είναι παντού, έχει διεισδύσει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, έχει καπιταλιστικοποιήσει όλη την ανθρωπότητα. Ο καπιταλισμός είναι παντού,  είναι και μέσα μας, ο  καπιταλισμός είμαστε και εμείς οι από τα κάτω γιατί δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να αποτινάξουμε από πάνω μας τις σχέσεις που προάγει και προωθεί  το σύστημα των οικονομικών και πολιτικών ελίτ.

Αυτό το ληστρικό σύστημα  που βασίζεται στην κυριαρχία, ιεραρχία  και εκμετάλλευση  του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο και τη φύση (λέγεται και καπιταλιστικό) έχει μετατρέψει όλο τον πλανήτη σε εμπόρευμα. Όλα είναι εμπόρευμα, η ατμόσφαιρα και ο αέρας, τα δάση και η γη, η θάλασσα και οι παραλίες, οι λίμνες , τα ποτάμια, οι πηγές και το νερό που πίνουμε.  Ακόμα και τα φυσικά φαινόμενα  (όπως η βροχή, το χιόνι κλπ),  και ο αέρας που αναπνέουμε  αποτελούν εμπόρευμα. Μέχρι και ο διαστημικός χώρος είναι εμπόρευμα, κινδυνεύοντας να χαθεί ο έναστρος ουρανός και οι ελευθερίες μας (όσες μας έμειναν ) από τους δορυφόρους που στέλνονται εκεί. [²]

Οι συγκάτοικοι μας ( εν συντομία χλωρίδα και πανίδα)  σε αυτόν το πλανήτη είναι εμπόρευμα, τα ζώα είναι εμπόρευμα, τα έντομα είναι εμπόρευμα, τα  θαλάσσια όντα είναι εμπόρευμα, τα δένδρα και τα φυτά είναι εμπόρευμα.

Και εμείς ως ανθρώπινο είδος είμαστε  έμμεσα η άμεσα εμπόρευμα μέσα από το  σύγχρονο δουλοπάροικο σύστημα του καπιταλισμού. Τα ένστικτα, οι αισθήσεις, η ευχαρίστηση, τα όνειρα, οι επιθυμίες, οι ελπίδες, οι φόβοι και οι αγωνίες μας είναι εμπόρευμα, η σκέψη και η ελεύθερη βούληση ειναι εμπόρευμα.  Η εργασία, η υγεία, η παιδεία ακόμα και οι βασικές ανάγκες μας είναι εμπόρευμα. Η επιθυμία για μια αξιοπρεπή ζωή και το «ευ ζην» είναι εμπόρευμα, όποιος/α δεν μπορεί να το αγοράσει  υποβιβάζεται στο ζην και το κυνήγι της  καθημερινής  επιβίωσης.

Δεν υπάρχει κάποια υλική ή άυλη πτυχή της ζωής πάνω στον πλανήτη που να μην τη μετατρέπει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός ή νέος ολοκληρωτισμός της αγοράς  σε εμπόρευμα μέσω της διείσδυση της αγοράς έως τις πιο μύχιες πλευρές της ατομικής και κοινωνικής ζωής. Πείθοντας ότι ελευθερία είναι η αγορά η κατανάλωση και η απρόσκοπτη διακίνηση εμπορευμάτων.

Ακόμα και την αστική  δημοκρατία (The republics) που μας διαλαλεί την έχει μετατρέψει σε εμπόρευμα, έτοιμη για  πούλημα σε ανατολή βορά και νότο από τις κυρίαρχες δυτικές πολιτικές  ελίτ είτε με  τη άμεση  βια, είτε με έμμεσο εκβιασμό. [³]

2. Όλη η δημόσια σφαίρα ιδιωτικοποιείται και εμπορευματοποιείται από τον ολοκληρωτικό εμπορικό καπιταλισμό και τη νεοφιλελεύθερη πολιτική εκδοχή του, κάνοντας τον Πορτογάλο νομπελίστα λογοτέχνη Ζοζέ Σαραμάγκου να γράψει:

«…  Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα,

ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός,

ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,

ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,

ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,

ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο,

ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά.

Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων,

ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη,

παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων

σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό.

Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου…

Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα τη μάνα που σας γέννησε…» [⁴]

3. Ο νέος καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός της κλιματικής κρίσης

«…Ορίστε το πραγματικό πρόσωπο του σύγχρονου καπιταλιστικού  ολοκληρωτισμού που λέγεται «φιλελεύθερη δημοκρατία», αλλά που τώρα πρέπει να αποκαλούμε με το αληθινό του όνομα: το ολοκληρωτικό εμπορικό σύστημα. Το ολοκληρωτικό εμπορικό σύστημα πραγματοποίησε αυτό που κανένα άλλος ολοκληρωτισμός δεν κατάφερε πριν από αυτόν: την ενοποίηση του κόσμου κατ’ εικόνα του… Το κυρίαρχο σύστημα ορίζεται, λοιπόν, από τη διεισδυτικότητα της εμπορικής ιδεολογίας.

Απασχολεί παράλληλα όλο το χώρο και τους τομείς της ζωής. Λέει μονάχα: «Παράγετε, πουλήστε, καταναλώστε, συσσωρεύστε!» Έχει μετατρέψει το σύνολο των ανθρώπινων σχέσεων σε εμπορικές σχέσεις και αντιμετωπίζει τον πλανήτη μας ως εμπόρευμα.. Αναγνωρίζει μόνο ένα δικαίωμα: το δικαίωμα στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Ο μόνος θεός που λατρεύει είναι το χρήμα…». Ζαν Φρανσουά Μπριέντ [⁵]

«…Ο καπιταλισμός καταναλώνει την ανθρώπινη ζωή, και στην πορεία την μεταμορφώνει σε ζωντανό θάνατο, αλλά καθώς το κάνει αυτό, φέρνει στο προσκήνιο το εμπόρευμα ως αντικείμενο φετιχιστικής ταύτισης, προσφέροντας διαφυγή από αυτή τη ζωή-ως-θάνατο…» [⁶]

{…} Ο κυρίαρχος νέος “ορθολογικός” ανορθολογισμός που είναι στις μέρες μας ο νέος καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός (καπιταλισμός παίγνιο-καζίνο, χρηματιστηριακός, τραπεζοπιστωτικός, ανάπτυξης – επέκτασης κλπ) βοηθούμενος από μια όψη του ορθολογισμού δηλαδή την επιστήμη – τεχνολογία, εφαρμόζει με ένα επιστημονικό τρόπο τον ανορθολογισμό του με την έννοια της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, περιβαλλοντικής, πολιτισμικής τάξης πραγμάτων που έχει επιβάλλει σε πλανητική κλίμακα. Φέρνοντας όλους τους κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς δείκτες στα άκρα μετατρέποντας τον πλανήτη από την μια σε ένα τεράστιο σκλαβοπάζαρο και από την άλλη σε μια τεράστια χαβούζα επίγειων και εναέριων λυμάτων και χωματερή απορριμάτων και σε επισφαλή τόπο διαβίωσης για όλα τα έμβια όντα λόγω των κλιματικών και περιβαλλοντικών επιπτώσεων.

Το σύγχρονο κράτος το οποίο αναδομούν ή επανιδρύουν οι νεοφιλελεύθερες πολικές ελίτ δεν έχει χάσει τίποτε από την αρχέτυπη μορφή του. Νέες σύγχρονες συσκευασίες ήρθαν να επικαλύψουν την γύμνια της κυριαρχίας, νέα επιφωνήματα ήρθαν να αντικαταστήσουν τα παλιά, όπως ιδιωτικοποίηση, απορύθμιση και ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, απασχολησιμότητα, διοίκηση ανθρώπινου δυναμικού και διαχείριση ανθρώπινων πόρων. Οι άνθρωποι μεταβάλλονται σε πόρους, η έμβια ζωή σε φυτικό και ζωικό κεφάλαιο.

Η κοινωνική ζούγκλα, ο πόλεμος όλων εναντίων όλων είναι το μέσο προς τον επιδιωκόμενο σκοπό που είναι η ανάπτυξη ( επέκταση) η κερδοφορία και η κυριαρχία. Ο καπιταλισμός – σύγχρονος ή παλιός –  είναι φανατικά αμοραλιστής και αυτόν τον αμοραλισμό τον επιβάλει σε όλες τις εκφράσεις της κοινωνικής ζωής, τα σκάνδαλα ή σκανδαλολογία και η δήθεν πάταξη της διαφθοράς είναι το ηθικοπλαστικό καλλυντικό της ευπρέπειας του, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερο σκάνδαλο από την εκμετάλλευση του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο.

Η τεχνογραφειοκρατική ιδεολογία του πραγματισμού, της λειτουργικότητας, της αποτελεσματικότητας, του ρεαλισμού, των οικονομικών μεγεθών και της εμπορευματοποίησης εργαλειοποιούν και εμπορευματοποιούν την ανθρώπινη υπόσταση. Η εργαλειακή χρήσης των ανθρώπων και η πραγμοποίηση τους (ανθρώπινοι πόροι ή κεφάλαιο) έχει μετατρέψει εκατομμύρια ανθρώπους από πολίτες σε αφαίρεση της έννοιας του πολίτη και σε μικροϊδιοκτήτες της αθλιότητας, παθητικές ιδιωτικοποιημένες πληθυσμιακές στοίβες, οπαδών – ψηφοφόρων – καταναλωτών και σε αριθμούς στατιστικών μεγεθών.

Η αγοραστική – καταναλωτική δύναμη είναι το διαβατήριο της ελευθερίας που ιεραρχείται και κατανέμεται ανάλογα με αυτή την δύναμη, οι μη δύνασθε να αγοράσουν και να καταναλώσουν, οι σύγχρονοι παρίες, στην ουσία εξανδραποδίζονται με την έννοια ότι διαβιώνοντας στις παρυφές ή στον απόπατο αυτού του συστήματος και εξαρτώμενοι ως επί το πλείστον από ελεημοσύνες, φιλανθρωπία ή πενιχρά επιδόματα στην ουσία φιλοδωρήματα  καλούνται να απολέσουν ένα βασικό συστατικό της ελευθερίας που είναι η αξιοπρέπεια.

Οι κορωνίδες της ελευθερίας για τον καπιταλισμό  είναι  η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής το κέρδος  και η αγορά. Ελευθερία είναι η αγορά, όχι τις συμμετοχής  των ανθρώπων μέσω  των ιδεών και του πράττειν – με την αρχαία αθηναϊκή έννοια –  αλλά αφενός της κατανάλωσης και της διακίνησης εμπορευμάτων, και αφετέρου του επιχειρείν των μεγαλοϊδιοκτητών της γης, των μέσων παραγωγής, των υπηρεσιών, του θεάματος ακροάματος και των άυλων κεφαλαίων. Η ελευθερία στον καπιταλισμό είναι αγοραία, είναι η αγορά. {…}[⁷]

4. Η έννοια της κλιματικής και της οικολογικής «ανθρωπογενούς» καταστροφής

Στις μέρες μας βρισκόμαστε στην αρχή της κλιματικής και οικολογικής κατάρρευσης του πλανήτη και έχουμε μπει (σύμφωνα με νέες επιστημονικές απόψεις) σε μια  νέα γεωλογική περίοδο, η οποία ορίζεται από την επίδραση του ανθρώπου στον πλανήτη: «η γη  εισήλθε στην Ανθρωπόκαινο εποχή». Επίσης βρισκόμαστε μπροστά …  «… και υπάρχουν ήδη αρκετά σαφείς ενδείξεις ότι βαδίζουμε ολοταχώς προς την «έκτη μαζική εξαφάνιση των ειδών» του γήινου βιόκοσμου της βιοποικιλότητας και της εξαφάνισης της άγριας ζωής. Μία πλανητικής κλίμακας καταστροφή που τα αίτια της, αυτή τη φορά, θα είναι μόνο ανθρωπογενή; Αν, μέχρι πρόσφατα, η κάθε άλλο παρά αυταπόδεικτη «αρχή» της απόλυτης κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στη φύση αλλά και τους άλλους ανθρώπους νομιμοποιούσε τις καταστροφικές (οικολογικά) και τις ολέθριες (κοινωνικά) συνέπειες της νεωτερικής βιοπολιτικής, σήμερα δεν μπορεί να το κάνει πια…».

Αυτή η  κλιματική κρίση – κατάρρευση που συνεχίζουν να την ονομάζουν (επιστήμονες και πολιτικοί) με έναν ουδέτερο ωραιοποιημένο τρόπο κλιματική αλλαγή  σε γενικές γραμμές ονομάζεται ανθρωπογενής, θέλοντας να μας πει ότι οφείλεται – έτσι γενικά και αόριστα – στον ανθρώπινο παράγοντα. Βεβαίως και είναι ανθρωπογενής αφού ο άνθρωπος την προκαλεί,   όμως αυτή η γενικότητα αποκρύβει την πραγματική αιτία αυτής της κατάρρευσης.  «Αν και επιστημονικά – με έναν ουδέτερο τρόπο – είναι ακριβής, η έννοια της κλιματικής και της οικολογικής «ανθρωπογενούς καταστροφής» κατέληξε να λειτουργεί στους περισσότερους ανθρώπους μόνο ενοχικά και εκφοβιστικά, με αποτέλεσμα να συσκοτίζει τα πραγματικά ιστορικά και πολιτικο-οικονομικά αίτια».

Διότι δεν είναι βέβαια οι αφηρημένες, μη ιστορικές και μη συνειδητές ανθρώπινες δραστηριότητες που δημιουργούν την πλανητική οικολογική κρίση, αλλά οι συγκεκριμένες πρακτικές κυριαρχίας που εδώ και αιώνες ασκούνται από όσους ασκούν την εξουσία τους τόσο πάνω στη φύση όσο και στη μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων. Υπό αυτή την έννοια, η τρέχουσα πλανητική κλιματική κατάρρευση και οικολογική καταστροφή είναι καπιταλιστικογενής και όχι γενικά και αόριστα ανθρωπογενής, εκτός και θεωρήσουμε τον άνθρωπο καρκίνο πάνω στον πλανήτη. Ας αφήσουν οι περιβαλλοντολόγοι κρατικοδίαιτοι καθηγητές τις ψευτιές τους, ο καπιταλισμός είναι το κυρίαρχο οικονομικοπολιτικό σύστημα σε παγκόσμια κλίμακα και αυτό φέρει την καίρια ευθύνη  για ότι συμβαίνει ή θα συμβεί.

Είναι ουδέτερη και γαργαλιστικά ωραία η έννοια «κλιματική αλλαγή» όπως την έχουν ονομάσει οι επαΐοντες επιστήμονες περιβαλλοντολόγοι και μετεωρολόγοι, και τώρα κάποιοι πολιτικοί την ονομάζουν  «κλιματική κρίση» λες και πρόκειται για άλλη μια κρίση όπως οι οικονομικές.  Αντίθετα πιστεύω ότι δεν είναι δυο ουδέτερες έννοιες είναι μια βαρύτατα πολιτική θέση που θέλει να αποκρύψει ότι δεν πρόκειται για αλλαγή ή για άλλη μια κρίση αλλά για κατάρρευση των κλιματολογικών και περιβαλλοντικών ισορροπιών που είχαν δημιουργηθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια στον πλανήτη γη. Η έννοια της αλλαγής του κλίματος φαντάζει και ωραία, μέχρι που έχω διαβάσει ότι μερικοί Βρετανοί χαίρονται γιατί το νησί τους θα γίνει εύκρατο και θα φυτέψουν ελιές, το ίδιο και οι Κινέζοι !!!

5. Το επιχείρημα της ελεύθερης κοινωνικής επιλογής

Ένα έτερο βασικό επιχείρημα που ακούγετε από τους περιβαλλοντολόγους,  ψευτοοικολόγους και  νεοφιλελέδες οικονομολόγους απολογητές και θεραπαινίδες του συστήματος είναι ότι: «..η κοινωνία στο σύνολό της έχει επιλέξει να λειτουργεί με γνώμονα την κερδοφορία και όχι τη βιωσιμότητα..»[⁸]

Δηλαδή αφενός  αφού έχουμε πληροφορηθεί σωστά και εμπεριστατωμένα (μέγα ψέμα. Οι πληρωμένοι από τις εταιρείες επιστήμονες καθησύχαζαν τον κόσμο)  για τους κινδύνους που εγκυμονεί μια τέτοια επιλογή, έχω «επιλέξει» και εγώ που γράφω, εσείς που διαβάζετε και η πλειονότητα των από τα κάτω ανθρώπων, να λειτουργεί η κοινωνία  με γνώμονα την κερδοφορία και όχι τη βιωσιμότητα και δεν ήταν και  είναι μια επιλογή – επιβολή των πολιτικοοικονομικών ελίτ; ! Που στην τελική  είναι αυτές οι ελίτ που μολύνουν περισσότερο τον πλανήτη γη.Το πλουσιότερο 1% του πλανήτη τον βρομίζει διπλάσια από όλον τον υπόλοιπο πληθυσμό.

Αφετέρου φταίνε έτσι γενικά οι άνθρωποι με τις επιλογές τους και δεν  χειραγωγήθηκαν από τους μηχανισμούς πλύσης εγκεφάλων της κοινωνία του θεάματος στον καταναλωτισμό για να μεγεθυνθεί ή τονωθεί η ελεύθερη οικονομία της αγοράς, μέσω της ζήτησης και της προσφοράς, αν και στην εποχή μας έχει ανατραπεί αυτή η κλασική καπιταλιστική κίνηση γιατί ο νέος καπιταλισμός, ο εμπορικός ολοκληρωτισμός σε πολλές περιπτώσεις  έχει καταφέρει μέσω της προσφοράς να δημιουργεί ζήτηση. Έτσι που γέμισε ο πλανήτης με σκουπίδια και πλαστικά,( έως το 2025 οι θάλασσες θα περιέχουν σε βάρος περισσότερο πλαστικό από ότι ψάρια.) με συσκευές που σκόπιμα αχρηστεύονται μετά από μια μικρή χρήση και είτε είναι οικονομικά ασύμφορο να επισκευαστούν ή δεν παίρνουν επισκευή.

Η Παραγωγή πολλών είτε άχρηστων πραγμάτων είτε προϊόντων που είναι προγραμματισμένα να χαλάσουν προκειμένου να διατηρείται σταθερό ή αυξανόμενο το κέρδος εταιριών. Πχ λάμπες με χρόνο ζωής 1500 ώρες, τη στιγμή που μπορούν να κατασκευάσουν λαμπτήρες με πολλαπλάσιες ώρες λειτουργίας. Το ίδιο ισχύει για αυτοκίνητα, ψυγεία, για τα πάντα.

{…} Οι βασικές ανάγκες είναι σχεδόν ίδιες για όλους τους ανθρώπους, αυτό που αλλάζει από πολιτισμό σε πολιτισμό είναι ο τρόπος ικανοποίησής τους. Αν όμως το μόνο πραγματικό κίνητρο του ατόμου είναι το προσωπικό του συμφέρον-μεγιστοποίηση του κέρδους του και ελαχιστοποίηση του κόστους του- τότε αυτή η αρχή από την πλευρά των επιχειρήσεων σημαίνει μια στρατηγική αέναης δημιουργίας νέων αναγκών, δημιουργίας της αίσθησης του ανικανοποίητου των αναγκών, αλλά και η δημιουργική καταστροφή τους, η προγραμματισμένη δηλαδή απαξίωση των προϊόντων που αντιστοιχούν στις νέες ανάγκες. Η στρατηγική μάλιστα αυτή ονομάζεται καταναλωτική καινοτομία, ο προγραμματισμένος θάνατος των προϊόντων, η προγραμματισμένη βραχυβιότητα του, η παραγωγή προϊόντων χωρίς βιωσιμότητα, η σχεδιασμένη συντόμευση του κύκλου ζωής τους.

Στο θαυμάσιο ντοκιμαντέρ, “Οι πυραμίδες της σπατάλης”, τρία παραδείγματα προγραμματισμένου θανάτου των προϊόντων προκαλούν εντύπωση. Θα αναφέρω ένα από αυτά. Ο Μάρκος από την Βαρκελώνη δεν έχει πολύ καιρό που αγόρασε έναν εκτυπωτή κι αυτός χάλασε. Απευθυνόμενος στο κατάστημα απ΄ όπου τον είχε αγοράσει παίρνει την απάντηση ότι δεν υπάρχουν ανταλλακτικά, η δε επιδιόρθωση του θα κοστίσει 120 ευρώ, όταν ένας καινούργιος κάνει μόλις 39 ευρώ. Ο Μάρκος ξεφυλλίζοντας το εγχειρίδιο του εκτυπωτή παρατηρεί έκπληκτος ότι η διάρκεια ζωής του είναι για 18.000 αντίτυπα, μόλις 5 χρόνια, ενώ στη συνέχεια αποσυναρμολογώντας τον διαπιστώνει ότι διαθέτει ένα τσιπάκι που μετρά των αριθμό των σελίδων και δίνει εντολή για μπλοκάρισμα του εκτυπωτή όταν αυτές υπερβούν τις 18.000. Η στρατηγική μάλιστα αυτή ονομάζεται καταναλωτική καινοτομία, ο προγραμματισμένος θάνατος των προϊόντων, η προγραμματισμένη βραχυβιότητα του, η παραγωγή προϊόντων χωρίς βιωσιμότητα, η σχεδιασμένη συντόμευση του κύκλου ζωής τους.{…} [⁹]

Η παραγωγή για χάρη της παρα­γωγής η τυπικά καπιταλιστική περιφρόνηση για όλα τα προϊόντα ποιότητας και με κάποια χρησιμότητα χάριν της ποσότη­τας και του κέρδους έμελλε να συνδυαστεί με την κατανάλωση για χάρη της κατανάλωσης, όπου τελικά: «τα πράγματα που κατέχουμε, καταλήγουν να μας κατέχουν».

« Ο καπιταλισμός ενθαρρύνει ένα προσανατολισμό προς το έχειν, μέσα στο οποίο το άτομο ταυτίζεται με την συσσώρευση αντικειμένων. Στην κατάσταση του έχειν, γράφει ο Fromm, «Η ιδιοκτησία μου αποτελεί εμένα και την ταυτότητα μου». Καθώς η ικανότητα των ατόμων να εκφράσουν ουσιώδεις κοινωνικές σχέσεις μέσα στο καπιταλισμό καταστρέφεται, οι άνθρωποι στρέφονται σε προσφερόμενα υποκατάστατα – τα αντικείμενα που παράγονται μέσα από την αποξενωμένη παραγωγή, που μοιάζουν τα ίδια να φέρουν ζωή και να περιέχουν την υπόσχεση της αποκατάστασης αυτού που κατά τα άλλα απουσιάζει…» [¹⁰]

Φυσικά αυτοί οι νεοφιλελεύθεροι ψευτοοικολόγοι – περιβαλλοντολόγοι και οι οικονομολόγοι συστηματικά αποκρύβουν το εξής:

{…} Κατά τη μελέτη της οικονομικής ιστορίας, οι μελετητές- απολογητές του συστήματος , συστηματικά αποκρύβουν το ρόλο της κρατικής βίας στην οικονομία, ή τον απόλυτα κεντρικό ρόλο του πολέμου, του επεκτατισμού, της αποικιοκρατίας και της δουλείας εξαναγκαστικής ή μισθωτής, στη δημιουργία και σχηματοποίηση των βασικών θεσμών, αυτού που σήμερα αποκαλούμε «οικονομία». Σε πολλές περιπτώσεις στα αναπτυγμένα κράτη σήμερα η βία μπορεί να είναι αόρατη – συγκαλυμμένη , αλλά παραμένει τυπωμένη στη φιλοσοφία της κοινής οικονομικής λογικής, στην προφανέστατα αυταπόδεικτη φύση των εκμεταλλευτικών θεσμών, που απλά ποτέ δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν έξω από το μονοπώλιο της βίας – αλλά και της συστηματικής απειλής της βίας – που διατηρείται και από το σύγχρονο κράτος, που  ως συλλογικός καπιταλιστής επιβάλει, διαιωνίζει και αναπαράγει  τη ταξική διαίρεση της κοινωνίας και τη κυριαρχία των πολιτικοοικονομικών ελίτ πάνω σε αυτή. {…} [¹¹]

Αυτοί οι κρατικοδίαιτοι αργυρώνητοι και εξαγορασμένοι από τις ιδιωτικές εταιρίες  ψευτοοικολόγοι – περιβαλλοντολόγοι επιστήμονες μαζί με τους  πολιτικούς συστηματικά στο παρελθόν διαστρέβλωναν την πραγματικότητα λέγοντας ψέματα:  Οι πληρωμένοι από τις εταιρείες επιστήμονες καθησύχαζαν τον κόσμο, άραγε θα αναλάβουν πότε την ευθύνη γι΄αυτό απέναντι στην ανθρωπότητα; {…} [¹²]

Τέλος τα ψέματα, ας πούμε τη κλιματική κρίση – κατάρρευση με το όνομα της, ότι είναι… ΒΙΑ των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, απέναντι  στην ανθρωπότητα και την υπόλοιπη έμβια ζωή του πλανήτη. Είναι ένας ακήρυχτος πόλεμος των παγκόσμιων πολιτικοοικονομικών ελίτ απέναντι στο περιβάλλων τη φύση, την έμβια ζωή και τις ανθρώπινες κοινωνίες των από τα κάτω.

6. Το Κεφάλαιο εν μέσω κλιματικής κρίσης

Ποτέ στο παρελθόν δε συσσωρεύτηκε τόσος πολύς παραγόμενος κοινωνικός πλούτος σε τόσο λίγα χέρια, σε σύγκριση με τη σημερινή κατάσταση. Η λεγόμενη εποχή της πρωτοσυσσώρευσης του κεφαλαίου στην Βρετανία του 18oυ -19ου αιώνα που αναλύει  ο Καρλ Μαρξ στο “Το κεφάλαιο” φαντάζει αθώα ξεθωριασμένη γκραβούρα.

Σύμφωνα με τη έρευνα  της  OXFAM. Το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει περισσότερο πλούτο απ’ ό, τι το υπόλοιπο 99%.

Το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού  άρπαξε σχεδόν τα δύο τρίτα του νέου παραγόμενου κοινωνικού πλούτου αξίας 42 τρισεκατομμυρίων δολαρίων που δημιουργήθηκε από το 2020, σχεδόν τα διπλάσια χρήματα από το 99% του κατώτερου πληθυσμού του πλανήτη, αποκαλύπτει μια νέα έκθεση της Oxfam. Κατά την τελευταία δεκαετία, το πλουσιότερο 1% είχε κατακτήσει περίπου το ήμισυ του νέου πλούτου. Η έρευνα κατέδειξε ότι οι 62 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο έχουν στα χέρια τους πλούτο ίσο με το 50 % του υπόλοιπου πληθυσμού του πλανήτη που βρίσκεται στα κατώτερα κλιμάκια. Ακούγεται εξωφρενικό, αλλά είναι η πραγματικότητα: Θα ήταν αρκετό μόνο το 4% της περιουσίας των 225 πλουσιότερων κεφαλαιοκρατών για να εξασφαλιστεί τροφή για όλους τους κατοίκους της Γης.

Θα αρκούσαν οι περιουσίες των 7 πλουσιότερων καπιταλιστών για να εξαλειφθεί για πάντα η φτώχεια. Φυσικά υπάρχει μια «λεπτομέρεια»: Αν ο καπιταλισμός είχε τέτοιες ευαισθησίες και ηθική, δε θα ήταν καπιταλισμός. Οι άρχουσες πολιτικό οικονομικές ελίτ και οι διάφοροι επαΐοντες διανοούμενοι που τις υπηρετούν εξαπολύουν σε παγκόσμιο επίπεδο ένα δίπτυχο κατηγοριών σε όσους ασκούν κριτική- πολεμική σε αυτή την τάξη πραγμάτων, το δίπτυχο αυτό εδράζεται στο ότι, όλοι αυτοί που κριτικάρουν και εναντιώνονται σε αυτή την τάξη πραγμάτων είναι ηθικολόγοι και λαϊκιστές ή τρομοκράτες . Το 2020  Ο πλούτος των δισεκατομμυριούχων εκτοξεύθηκε εν μέσω πανδημίας. Forbes: Αυτοί είναι οι πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη . Αυτή η κατάσταση επιβάλετε με τη βια ή την απειλή βίας από το κράτος και τις πολιτικοοικονομικές ταξικές  ελίτ.  (δείτε περισσότερα εδώ: Οι στατιστικές του αίσχους, η αθλιότητα της φιλανθρωπίας και η αλληλεγγύη )

Όμως δεν πρέπει να είμαστε αγνώμονες και αχάριστοι, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα αφεντικά δεν έχουν καδιά από μάρμαρο, είναι φιλεύσπλαχνα και μερικά από αυτά είναι και φιλάνθρωπα.

{…} Στην εποχή μας είναι πάγια στρατηγική των επιχειρηματικών συμβούλων (manager) να συμβουλεύουν τους σοβαρούς επιχειρηματίες ότι πρέπει να κάνουν αγαθοεργίες, να συμμετέχουν σε φιλανθρωπικά γκαλά και οι πιο σοβαροί να φτιάχνουν ιδρύματα. Έτσι αυξάνεται η αίγλη (image – prestige) το γόητρο, το κύρος και η διάκριση του επιχειρηματία και της επιχείρισης του.

Οι αρχιτέκτονες του μεγάλου πλούτου,  οι σημερινοί δισεκατομμυριούχοι έχουν αυξημένο ενδιαφέρον για την φιλανθρωπία και την υποστήριξη σε ανθρωπιστικά ζητήματα. Ειδικότερα, έχουν την τάση να επικεντρώνεται στην προσπάθεια να παρέχουν, μετρήσιμα αποτελέσματα μέσω των δωρεών τους. Για παράδειγμα, πάνω από 100 δισεκατομμυριούχοι έχουν ενταχθεί στο φιλανθρωπικό ίδρυμα του Bill Gates «Giving Pledge». Αυτά που οι πλούσιοι δίνουν στη φιλανθρωπία δεν είναι αποκλειστικά δικά τους χρήματα. Η φορολογική ελάφρυνση που τους προσφέρει η φιλανθρωπία, ουσιαστικά χρησιμοποιεί τα χρήματα των απλών πολιτών για τους σκοπούς που επιλέγονται από πλούσια άτομα. [¹³]

Έτσι αποσπάται η προσοχή της εκμεταλλευόμενης – καταπιεζόμενης τάξης από το γεγονός ότι, με την εργασία τους και την εκμετάλλευση τους αυτοί οι κύριοι/κυρίες μπορούν και το παίζουν φιλάνθρωποι. {…}[¹⁴]

Παράλληλα ενώ  τα τρόφιμα ακριβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και στην χώρα μας,[¹⁵] σε πολλά σημεία του πλανήτη μας οι άνθρωποι υποσιτίζονται ή λιμοκτονούν και όμως οι βορειοαμερικανοί και Ευρωπαίοι -δηλαδή η Δύση-, πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων, κάθε χρόνο, τρόφιμα συνολικής αξίας 330 δισ. Ευρώ. [¹⁶]

« Ελέγξτε το πετρέλαιο και θα ελέγχετε έθνη. Ελέγξτε το φαγητό και θα ελέγχετε τον κόσμο ».   Χένρι Κισινγκερ 1974

Το σύνθημα στους τοίχους λέει “ να μην ζήσουμε σαν σκλάβοι ” μήπως τελικά ζούμε; μήπως το σύστημα που έχουν εγκαθιδρύσει οι πολυεθνικές τροφίμων μας εκτρέφει σαν τα ζώα;

• Όψεις του σύγχρονου ολοκληρωτισμού: Α’ έλεγχος του νερού
• Όψεις του σύγχρονου ολοκληρωτισμού: Β’ έλεγχος της διατροφής
• Κορονοϊός: Οι Αγροεπιχειρήσεις Ρισκάρουν με Εκατομμύρια Θανάτους
• Δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν θα έχουν τρόφιμα και νερό σε 30 χρόνια

Ιδού ο καπιταλιστικογενής και όχι ανθρωπογενής  θαυμαστός ωραίος κόσμος, ο ηθικά  και δίκαια πλασμένος.

7. Τεχνοφουτουριστικός ολοκληρωτισμός:  Η γεωμηχανική ως λύση στην κλιματική κατάρρευση.

Μια από τις πτυχές του νέου καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού είναι ο τεχνοεπιστημονικός ολοκληρωτισμός – που δεν είναι τόσο νέος, αλλά στην εποχή μας έχει πάρει τεράστια και βαρύνουσα κεντρική σημασία στην καπιταλιστική οικονομία – μαζί με τον οικονομισμό θέλουν και αναγάγουν όλα τα ανθρώπινα ζητήματα σε τεχνολογικές (φουτουριστικές [¹⁷] ) και οικονομικές  διευθετήσεις και λύσεις . Αυτή είναι μια από τις πτυχές του – για να παίξουμε με τις έννοιες – ανορθολογικού ορθολογισμού της εποχής. Έτσι οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ, φυσικά χωρίς να θίξουν αλλά και να διασώσουν – διαιωνίσουν σε παγκόσμιο επίπεδο το κυριαρχικό – εκμεταλλευτικό σύστημα τους, αλλά και την ασυδοσίας τους ( Το πλουσιότερο 1% του πλανήτη τον βρομίζει διπλάσια από όλον τον υπόλοιπο πληθυσμό) θέλουν να προωθήσουν περιβαλλοντικές λύσεις τεχνοεπιστημονικές μέσω της ψευδοεπιστήμης της γεωμηχανικής – αλλά και άλλων κλάδων –  στην κλιματική κρίση και επαπειλούμενη κλιματική κατάρρευση σε βάρος της επίλυσης  του κοινωνικού και οικολογικού ζητήματος, δηλαδή την εκμετάλλευση και κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο και τη φύση.

{…} Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο καπιταλισμός μπορεί να μη χρειάζεται να αποτρέψει την κλιματική αλλαγή για να επιβιώσει. Εν πάση περιπτώσει, μπορεί να χρειαστεί να αποτρέψει μόνο τις πιο μεγάλες από τις εκτιμώμενες αυξήσεις θερμοκρασίας. Έχει σημασία να μην ξεχνάμε ότι ο καπιταλισμός λειτουργεί μέσα από την κατάρρευση και τη διάλυση. Συρρικνώνεται στη διάρκεια των πολέμων, των κρίσεων και των αναδιαρθρώσεων, για να προετοιμάσει την επόμενη περίοδο ανάπτυξης.

Απ’ ό,τι φαίνεται, έχει ήδη ξεγράψει μεγάλους πληθυσμούς της Γης ως περιττούς. Το πιο πιθανό σενάριο είναι ότι δεν θα γίνει καμία σοβαρή προσπάθεια αποτροπής της κλιματικής αλλαγής, με εξαίρεση κάποιες ενέργειες για τη βελτίωση της διαβίωσης ενός μικρού προστατευμένου πυρήνα, συνοδευόμενη από μια τεράστια αύξηση των μέτρων ασφαλείας απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο {…}  (απόσπασμα από ένα «προφητικό» κείμενο του 2007 : Το νέο καιρικό μέτωπο)

{…} Όταν δουν ότι η κατάσταση αρχίζει να επιδεινώνεται θα επιβάλουν  οικολογικές δικτατορίες, μάλλον καλύτερα τύπου δικτατορίες για οικολογικούς λόγους. Δηλαδή  δρακόντειους νομούς ελέγχου, περιορισμού και περικοπών  για τους πολλούς και  ανεξέλεγκτη ασυδοσία  και κραιπάλη για τους λίγους, τις ελίτ. Θα προσπαθήσουν να επωφεληθούν από αυτή την κρίση οικονομικά – ήδη το κάνουν – όλα τα τραστ, τα μονοπώλια, οι εταιρίες  αλλά και το κράτος αρχίζοντας να πρασινίζουν και να πουλάνε οικολογία …

… Ενδεχομένως σε συνθήκες ακραίας  οικολογικής κρίσης να αρχίσουν να υλοποιούνται νεομαλθουσιανές σκέψεις του τύπου: είμαστε πολλοί/ες σε αυτό τον πλανήτη και πρέπει να αραιώνουμε γιατί υπάρχουν πλεονάζοντες πληθυσμοί και να παρθούν μετρά  έμμεσου ή άμεσου ευγονισμού, έμμεσου με την έννοια να αφεθούν πληθυσμοί  λόγο ξηρασίας ή ανόδου της στάθμης της θάλασσας και των  συνεπειών ακραίων καιρικών φαινομένων να  λιμοκτονήσουν πετώντας τους από ελικόπτερα  ή ντρόουν (drone )  λίγα  ξεροκόμματα, και προβάλλοντας αυτή την φιλανθρωπία τους από τα μμε που στην πλειοψηφία τους ελέγχουν απολυτά.

«…Το καπιταλιστικό σύστημα βασίζεται στην άνιση κατανομή των ευκαιριών να ζήσεις ή να πεθάνεις»… «Η λογική της θυσίας βρισκόταν πάντα στην καρδιά του νεοφιλελευθερισμού, που θα έπρεπε να τον ονομάσουμε νεκροφιλελευθερισμό. Αυτό το σύστημα πάντα λειτουργούσε με την ιδέα πως κάποιος αξίζει περισσότερο από τους άλλους. Όποιος δεν έχει αξία, μπορεί να πεταχτεί»… «Η κυριαρχία στην έσχατη έκφρασή της έγκειται, σε μεγάλο βαθμό, στην εξουσία και στη δικαιοδοσία της να ορίζει ποιος μπορεί να ζήσει και ποιος πρέπει να πεθάνει. Ως εκ τούτου, κυρίαρχος είναι αυτός που ασκεί έλεγχο στη θνητότητα…» [¹⁸]

Θωρακίζοντας ακόμη περισσότερο τα σύνορα ενάντια αυτή τη φορά στους οικολογικούς πρόσφυγες, και δημιουργώντας οικισμούς και πόλεις πράσινα καταφύγια, (πράσινες  οάσεις μέσα στην έρημο της οικολογικής καταρρεύσεις)  απόλυτα σφαγιασμένα και περιφρουρούμενα από τις πληβειακές μάζες. Μέχρι εκεί μπορούν να φτάσουν αν δουν ότι διακυβεύονται τα συμφέροντα τους.

Η επιβολής μιας ενδεχόμενης οικολογικής δικτατορίας σε πλανητική κλίμακα μέσα από το δίπτυχο υπερλιτότητα για τους πολλούς και καταναλωτική ευδαιμονία και σπατάλη για τους λίγους πλούσιους που θα μπορούν να αγοράζουν τη «σωτηρία» τους σε έναν κατεστραμμένο οικολογικά πλανήτη, είναι ένα από το σενάρια που έχουν οι κυρίαρχοι του κόσμου στην πίσω μεριά του μυαλού τους, γιατί η καρδιά του  καπιταλισμοί είναι το κέρδος και η κυριαρχία.{…} [¹⁹]

{…} Ένα άλλο πράγμα που με προβληματίζει πολύ βαθιά είναι ο τεράστιος βαθμός στον οποίο  τα οικολογικά προβλήματα περιορίζονται απλώς σε τεχνολογικά προβλήματα. Αυτό είναι γελοίο. Είναι παράλογο. Το εργοστάσιο είναι ένα μέρος όπου ελέγχονται οι άνθρωποι, είτε κατασκευάζουν ηλιακούς συλλέκτες είτε όχι. Δεν έχει διαφορά. Εκεί θα υπάρχουν οι ίδιες σχέσεις όπως υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες κυριαρχίας…

… Η μόνη εναλλακτική που έχουμε για το μετά, αν δεν το κάνουμε αυτό, θα είναι η εξής: θα οργανωθούμε σε γραφειοκρατίες, γραφειοκρατίες στο όνομα της προόδου, καθώς και γραφειοκρατίες στο όνομα της αντίδρασης, καθώς και σε γραφειοκρατίες το όνομα του status quo. Κι αν είμαστε οργανωμένοι με τη μορφή αυτών των γραφειοκρατιών, είτε χρησιμοποιούμε ηλιακή ενέργεια είτε νευρικό αέριο, δεν έχει καμία διαφορά, θα τελειώσουμε, τελικά, με το ίδιο πράγμα. Στην πραγματικότητα, η ιδέα ότι η ηλιακή ενέργεια ή η αιολική ενέργεια ή το μεθάνιο χρησιμοποιείται σήμερα αντί για ορυκτά καύσιμα, θα γίνει απλώς μια δικαιολογία για τη διατήρηση του ίδιου πολυεθνικού, εταιρικού και ιεραρχικού συστήματος που έχουμε σήμερα.{…} (αποσπάσματα από Μάρρεϋ Μπούκτσιν: Ουτοπία, όχι φουτουρισμός από ομιλία του το 1978 )

«Η οικολογία, κατά τη γνώμη μου, σήμαινε πάντα κοινωνική οικολογία: την πεποίθηση, δηλαδή, ότι αυτή καθαυτή η έννοια της κυριαρχίας πάνω στη φύση πηγάζει από την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο, πιο συγκεκριμένα: των γυναικών από τους άντρες, των νέων απ’ τους μεγάλους, της μιας φυλετικής ομάδας από μια άλλη, της κοινωνίας από το κράτος, του ατόμου από τη γραφειοκρατία, καθώς και της μιας οικονομικής τάξης από μίαν άλλη ή ενός αποικιοκρατούμενου λαού από μίαν αποικιοκρατική δύναμη. Κατά τη γνώ­μη μου, η κοινωνική οικολογία πρέπει ν’ αρχίσει τον αγώνα της για την ελευθερία όχι μόνο στο εργοστάσιο αλλά και στην οικογένεια, όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στην ανθρώπινη ψυχή, όχι μόνο στις υλικές αλλά και στις πνευματικές συνθήκες τής ζωής.» Μάρεϊ Μπούκτσιν (1921 – 2006)

8. Ο νέος ανθρωπολογικός τύπος στις συνθήκες ολοκληρωτικού εμπορικού καπιταλισμού

{…} Στο ίδιο μότο διαπλάθεται και ο νέος ανθρωπολογικός τύπος  το «νεοφιλελεύθερο υποκείμενο» όπου με την παρόξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ των ατόμων (πόλεμος όλων εναντίον όλων, και ανταγωνίσου ή πέθανε), με τον άκρατο ατομικισμό, με τις τεχνικές αξιολόγησης, με την ενθάρρυνση του ιδιωτικού δανεισμού, με την παρακίνηση να μετατραπούν τα υποκείμενα σε «ανθρώπινο κεφάλαιο», μέσω της καταναλωτικής ζήτησης. Το άτομο πλέον πρέπει να φροντίζει να συσσωρεύει, να επιδιώκει την επιτυχία, ενώ ταυτόχρονα είναι  ατομικά υπεύθυνο (και επομένως ένοχο), για την ενδεχόμενη αποτυχία του. Το νεοφιλελεύθερο υποκείμενο συγχέει την κοινωνική ελευθερία και την ατομική αυτονομία με τον ανταγωνισμό και τον ατομικισμό, με την εξατομικευμένη παθητικότητα και τον εγωιστή μαζάνθρωπο.

Ο νεοφιλελευθερισμός οδηγεί τα άτομα να προσπαθούν να μεγιστοποιούν την ικανοποίηση των συμφερόντων τους, παραμερίζοντας κάθε ηθική αναστολή. Επιχειρώντας να μεγιστοποιήσει με κάθε τίμημα την απόδοση του ατόμου σε όλα τα πεδία, ο νεοφιλελευθερισμός καταλήγει να αναγορεύει σε κανόνα την έλλειψη κάθε περιορισμού. Αυτή η έλλειψη περιορισμού συγκαλύπτει όμως το γεγονός ότι στην πραγματικότητα, υπάρχει ένα όριο στην επιθυμία και αυτό το όριο το καθορίζουν το κεφάλαιο και η επιχείρηση και το κράτος.

Ο ατομισμός ή η ατομικότητα είναι επίσης ψευδαίσθηση εφόσον για να λειτουργήσει ο καπιταλισμός έχει ανάγκη την μαζική παραγωγή και κατανάλωση, παραγωγή που δεν βασίζεται πλέον μόνο στην ζήτηση αφού έχει την δύναμη να την χειραγωγεί. Στο σημερινό κυρίαρχο οικονομικό σύστημα, δεν είναι πλέον η ζήτηση που καθορίζει την προσφορά  αλλά η προσφορά που καθορίζει την ζήτηση. Ιδού ο εξατομικευμένος μαζάνθρωπος που έχει την ψευδαίσθηση της ελεύθερης επιλογής ενώ στην πραγματικότητα χειραγωγείται και κατευθύνεται απο τις πάσης φύσεως εταιρίες έρευνας αγοράς και συμπεριφοράς και των μαζικών μέσων ενημέρωσης (μ.μ.ε) που λειτουργούν ως πλυντήρια εγκεφάλων.

«…Όλα αυτά τα εμπορεύματα, μαζικά διανεμημένα σε μια σπιθαμή του χρόνου, μετατρέπουν ριζικά τις ανθρώπινες σχέσεις: από μια πλευρά χρησιμεύουν να αποξενώνουν λίγο παραπάνω τους ανθρώπους από τους όμοιους τους και από την άλλη να διαδίδουν τα κυρίαρχα μηνύματα του συστήματος. Τα πράγματα που κατέχουμε, καταλήγουν να μας κατέχουν…» Ζαν Μπριέντ.

Σύμφωνα με τον Αλαίν Μπαντιού “ο καπιταλισμός προτείνει τη συρρίκνωση της επιθυμίας στη διάσταση του συμφέροντος. Η επιθυμία της απάλαυσης πλέον θεωρείται «νόθα» καθώς το κέρδος είναι το μοναδικό ποθούμενο αντικείμενο, και το νόημα της ζωής του καθενός συρρικνώνεται στα ζωτικά συμφέροντά του. Η «φτώχεια» αυτή στην επιθυμία αφορά τη συρρίκνωσή της στην επιθυμία των αντικειμένων και όσων επιτρέπουν την απόκτησή τους. Το υποκείμενο που έχει προσαρμοστεί στο καπιταλιστικό σύμπαν φαίνεται σαν ένα αιώνιο παιδί, απερίσκεπτο και σκλαβωμένο στο να ζητά από τους «ανώνυμους γονείς του κεφαλαίου» τα μέσα για να αποκτά διαρκώς καινούρια παιχνίδια. Ο καπιταλισμός φαίνεται να θέλει να διαιωνίζει το παρόν με άλλα μέσα, να σταματά δηλαδή την ουσιαστική εξέλιξη της ζωής, και ο χρόνος σε αυτόν φαίνεται να λιμνάζει σε ένα είδος επιτόπιας κινητικότητας.

Η επιθυμία περιορίζεται στην άμεση κατανάλωση ως αποτέλεσμα μιμητικής ανταγωνιστικής διαδικασίας απόκτησης αγαθών, υποβιβάζοντας τον οραματισμό σε ουτοπική αναζήτηση. Το κύμα αυτής της μίμησης είναι σαρωτικό και έτσι εξαντλούνται οι πόροι του συστήματος με αποτέλεσμα την κατάρρευσή του. Ο καπιταλισμός προτείνει τον άνθρωπο ως πεπερασμένο ζώο, παραδομένο στην περατότητα του, πέρα για πέρα θνητό, τον εξομοιώνει δηλαδή με τα αντικείμενα, απομακρύνοντας τον από τη σχέση του με το άπειρο, δηλαδή τη σκέψη”.{…} [²⁰]

9. Σε σύγχρονη δουλεία ή εθελοδουλία

{…} Η σύγχρονη δουλεία είναι μια εθελοντική δουλεία, που χορηγείται από το πλήθος των δούλων, που σέρνονται στην επιφάνεια της γης. Οι ίδιοι αγοράζουν όλα τα αγαθά που πάντα τους υποδουλώνουν λίγο παραπάνω. Οι ίδιοι τρέχουν πίσω από μια εργασία, όλο και πιο αλλοτριωτική, η οποία πρόθυμα και γενναιόδωρα τους δίνεται, αν είναι αρκετά υπάκουοι.

Οι ίδιοι διαλέγουν τους κύριους που θα πρέπει να υπηρετούν. Για να καταφέρει αυτή η παράλογη τραγωδία να τεθεί σε ισχύ, χρειάστηκε πρώτα απ’ όλα να αφαιρεθεί από τα μέλη αυτής της τάξης η συνείδηση της εκμετάλλευσης και της αποξένωσης τους.

Ορίστε ο παράξενος νεωτερισμός της εποχής μας.

Σε αντίθεση με τους δούλους της αρχαιότητας, τους δουλοπάροικους του Μεσαίωνα ή τους εργάτες των πρώτων βιομηχανικών επαναστάσεων, σήμερα, είμαστε μάρτυρες μιας τάξης ολοκληρωτικά υποταγμένης που όμως δεν το ξέρει ή μάλλον που δεν θέλει να το μάθει. Συνεπώς, αγνοούν την εξέγερση που θα έπρεπε να είναι η μόνη νόμιμη αντίδραση των εκμεταλλευμένων. Δέχονται χωρίς αμφισβήτηση, τη θλιβερή ζωή που χτίστηκε για εκείνους. Η αποκήρυξη και η παραίτηση είναι η πηγή της δυστυχίας τους. {…} [²¹]

Οι «πολίτες/σες» όλη αυτή η μεγάλη μάζα των από τα κάτω, σε σχεδόν όλο το κόσμο ψηφίζουν συμμετέχοντας ως κομπάρσοι σε αυτό το θέατρο που ονομάζεται δημοκρατία (The republics) και κοινοβουλευτικό σύστημα. Αντί να καταργήσουν τις εξουσίες/κυριαρχίες με την παθητική τους στάση ή συναίνεση, φέρνουν στην εξουσία όλες αυτές τις αδίστακτες πολιτικές συμμορίες που λέγονται κυβερνήσεις που μαζί με τους οικονομικούς ολιγάρχες δυτικούς και ανατολικούς εξουσιάζουν και κυβερνούν τον κόσμο.

Πολλοί/ες από αυτούς τους ψηφοφόρους αισθάνονται εξαπατημένοι, γιατί άλλο ψήφισαν και άλλο τους βγήκε, (άλλα τους υποσχέθηκαν πριν τις εκλογές και άλλα εφαρμόζουν μετά ως κυβέρνηση, όμως αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να ανακληθεί μέχρι να λήξη η θητεία της) μέχρι να ξαναψηφίσουν κάποιους άλλους και να εξαπατηθούν ξανά. Έτσι, η συνεχής εξαπάτηση, η παθητική τους στάση και η ψήφος «…τους καθιστά συνεργούς της τυραννίας που τους καταπιέζει.  Δεν είναι δούλοι επειδή υπάρχουν αφέντες, αλλά υπάρχουν αφέντες επειδή επέλεξαν να παραμείνουν δούλοι». ( Ζαν Φρανσουά Μπριέντ ) Επιβεβαιώνοντας με δραματικό τρόπο τον Πιερ Ζοζέφ Προυντόν (1809 -1865) που εδώ και 150 χρόνια έγραφε ότι: «κυβέρνηση ανθρώπου από άνθρωπο σημαίνει δουλεία».

Όμως υπάρχει και η παρακάτω εκδοχή, αυτό το «τέμπο» και ως ιστορική πραγματικότητα, και για να μην κατηγορηθούμε από τους αριστερούς  ότι εκφράζουμε ελιτίστικες απόψεις  ή από τους δεξιούς ότι είμαστε λαϊκιστές τους λέμε ότι: «Αφού βγάλανε τα μάτια του κόσμου τώρα τον κατηγορούν για τύφλωση» Ουίλλιαμ Σαίξπηρ .

{…} Από το κίνημα εξέγερσης γεννιέται, έστω και συγκεχυμένα η συνειδητοποίηση: η αντίληψη που ξεπροβάλλει ξαφνικά πως μέσα στον άνθρωπο υπάρχει κάτι με το όποιο ο άνθρωπος μπορεί να ταυτιστεί έστω και προσωρινά. Μέχρι τώρα αυτός ο συνταυτισμός δεν είχε γίνει αντιληπτός. Ο δούλος άντεχε όλες τις υπερβολικά άδικες πράξεις πριν από την εξέγερση. Συχνά μάλιστα είχε δεχτεί χωρίς να αντιδράσει διαταγές πιο καταπιεστικές από κείνη που προκάλεσε την αρνησή του. Έκανε υπομονή, απωθώντας τες ίσως μέσα του αλλά μια και σώπαινε συνέχισε να δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον για τα άμεσα συμφέροντα του παρά για τη συνειδητοποίηση των δικαιωμάτων του. Χάνοντας την υπομονή του, με την ανυπομονησία αρχίζει ένα κίνημα πού μπορεί να επεκταθεί σε κάθε τι που αποδεχόταν μέχρι τότε. Αυτή η ορμή δρα σχεδόν πάντα αναδρομικά.

Ο σκλάβος τη στιγμή που απορρίπτει την ταπεινωτική διαταγή του αφέντη του απορρίπτει και την ίδια την ιδιότητα του σκλάβου.

Το κίνημα εξέγερσης τον οδηγεί πιο πέρα από την απλή άρνηση. Ξεπερνά ακόμα και το όριο που έθετε στον αντίπαλό του ζητώντας τώρα να τον μεταχειρίζονται σαν ίσο. Αυτό που ήταν πρώτα μια ακαταμάχητη αντίσταση του ανθρώπου γίνεται τώρα ολόκληρος ο άνθρωπος που ταυτίζεται μ’ αυτή και περιέχεται σ’ αυτή. Το μέρος της προσωπικότητας του που επιθυμούσε να το σέβονται το θέτει πάνω από τ’ άλλα και του δίνει προτεραιότητα απ’ όλα τ’ άλλα, ακόμα κι από τη ζωή. Γίνεται γι’ αυτόν το υπέρτατο αγαθό. Ζώντας μέχρι τότε μέσα σ’ έναν κομφορμισμό, ο σκλάβος ρίχνεται απότομα «μια κι είναι έτσι τα πράγματα. ..» στο όλα ή τίποτα. Ή συνείδηση προβάλλει στο φως μαζί με την εξέγερση.{…} ( «Ο επαναστατημένος άνθρωπος» Αλμπέρ Καμύ)

10. Δείτε και μια πρόταση υπέρβασης του υπάρχοντος οικολογικού και κοινωνικού αίσχους και της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων.

Οικολογικό ζήτημα χωρίς μαζικό ριζοσπαστικό οικολογικό κίνημα

Το πολλά υποσχόμενο οικολογικό κίνημα – τουλάχιστον στης αρχές της δημιουργία του – με τις στρατηγικές ρεαλισμού που ακολούθησε, αυτές των θετικών δονήσεων ενάντια στο σύστημα της μόλυνσης και των διαβουλεύσεων με τους θεσμούς αφομοιώθηκε τόσο γρήγορα από το σύστημα, με έναν πρωτοφανή χρονικά ρυθμό σε σχέση με άλλα κινήματα στην ιστορία και έχει γίνει συνώνυμο του εκλογισμού, πολιτικαντισμού και των αχρείων μη κυβερνητικών οργανώσεων (Μ.Κ.Ο). Επιβεβαιώνοντας τον θεμελιωτή της κοινωνικής οικολογίας  Μάρεϊ Μπούκτσιν  που πολλά χρόνια πριν (40 χρόνια) μέσα από μια  «Ανοιχτή επιστολή προς το οικολογικό κίνημα»   έλεγε ότι η οικολογία αν δεν είναι ανατρεπτική κινδυνεύει να καταντήσει περιβαλλοντολογία ή το καλλυντικό του καπιταλισμού.

Μια πρόταση υπέρβασης της κατάστασης, αυτής της τάξης πραγμάτων  δεν μπορεί ούτε πρέπει να είναι η αντεστραμμένη εικόνα του κοινωνικού δαρβινισμού ανταγωνίσουν ή πέθανε σε προσαρμόσου ή πέθανε στην οικολογική και κλιματική κρίση, τα ακραία φαινόμενα και την  γενικότερη οικολογική υποβάθμιση που προωθεί η νεοφιλελεύθερη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος και του κράτους  μέσω του δεξιού περιβαλλοντισμού, με τις τεχνοεπιστημονικές γραφειοκρατικές  «λύσεις» τύπου  τεχνοκρατικός φουτουρισμός – γεωμηχανική κλπ. και πράσινης αειφόρος (ή βιώσιμη) ανάπτυξη ώστε να διαιωνίσουν το σύστημα κυριαρχίας και εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσις.

Ούτε μια σοσιαλδημοκρατικού τύπου πολιτική οικολογία του αριστερού περιβαλλοντισμού  που θέλει  – ξανά –  να εξανθρωπίσει το σύστημα, τον καπιταλισμό και το κράτος  ώστε να συνεχίσουν απρόσκοπτα την εκμετάλλευση της φύσις και του ανθρώπου αυτή τη φορά με πράσινο εξανθρωπισμένο τρόπο.

Ούτε ο οικοφασισμός που  θέλει να διαιωνιστεί το ολιγαρχικό αστικό καπιταλιστικό σύστημα και το κράτος  με πράσινο αυταρχικό – δεσποτικό ολοκληρωτικό τρόπο.

Ούτε οι μισανθρώπινες οικολογικές προσεγγίσεις που θεωρούν τον άνθρωπο καρκίνο πάνω στον πλανήτη.

Περισσότερα εδώ:

Πρόταση υπέρβασης του οικολογικού και κοινωνικού αίσχους

Πειραιάς – Δραπετσώνα 6/8/2021

Γιώργος Μεριζιώτης , εργατοτεχνίτης

Κοινωνικός οικολόγος, πρώην εθελοντής δασοπυροσβέστης και δενδροφυτευτής

Σημειώσεις:

Starlink / Βίντεο απεικονίζει τους 5.000 δορυφόρους του Έλον Μασκ – Η «ακούσια» ρύπανση που προκαλούν.

All the Starlink satellites now around Earth pic.twitter.com/cdDypr6uSo

 

Μέρος τρίτο: Ο καπιταλισμός καίει τον Κόσμο

2021: Ολόκληρος ο πλανήτης φλέγεται: Καταστροφικές πυρκαγιές από τις ΗΠΑ, τη Σιβηρία, τη Μεσόγειο  μέχρι την Αφρική

Πολλά μέρη του κόσμου, από την Ευρώπη μέχρι την Αφρική και τις ΗΠΑ παλεύουν με τις φλόγες.

Οι καταστροφικές φωτιές που ξέσπασαν και καίνε  σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας και στην Αττική  αποτελούν μια μικρή εικόνα της συνολικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή ολόκληρος ο πλανήτης.

Η κλιματική κρίση– ΚΑΤΑΡΕΥΣΗ  είναι πλέον πιο ορατή από ποτέ, με τις εικόνες που μεταδίδει η NASA – National Aeronautics and Space Administration όπου αποτυπώνονται οι ταυτόχρονες πυρκαγιές ανά τον κόσμο να δημιουργούν πολύ μεγάλη ανησυχία.

Καθώς οι πυρκαγιές συνεχίζουν να καταστρέφουν πολλά μέρη του κόσμου ο αριθμός των πυρκαγιών το 2021 έχουν μέχρι στιγμής ξεπεράσει τον μέσο όρο του προηγούμενου έτους σε πολλές χώρες.

Αυτές οι φωτιές στην πλειονότητα τους είναι  σκόπιμη εμπρησμοί για οικοπεδοποίηση  ή δημιουργία αγροκαλλιεργειών και βοσκοτόπων  σε δασικές εκτάσεις. Ελάχιστες είναι από φυσικούς παράγοντες όπως κεραυνοί ή αυτοαναφλέξεις όπως πχ στην Σιβηρία.

Το σύστημα δορυφόρων της NASA καταγράφει τα ενεργά μέτωπα φωτιάς σε όλο το πλανήτη σχεδόν σε πραγματικό χρόνο (με τρεις ώρες καθυστέρηση).

Αυτή τη στιγμή, όπως φαίνεται στον διαδραστικό χάρτη, καίγεται η ανατολική Μεσόγειος, η μισή νότια Αμερική, όλη η κεντρική Αφρική (*) καθώς και μικρότερα τμήματα σε άλλες περιοχές, όπως οι ΗΠΑ και ο Καναδάς, η ανατολική Κίνα, και η Ινδονησία.

Οι πυρκαγιές, που απεικονίζονται με κόκκινο χρώμα στον χάρτη, έχουν πλήξει πολλές περιοχές από τις ΗΠΑ έως τη Ρωσία, από τη Νότια Αμερική έως τη Βόρεια Αμερική, την Κεντρική και Νότια Αφρική καθώς και τον Αραβικό Κόλπο, με πολλές χώρες της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας, της Ελλάδας και της Ρουμανίας που δίνουν μάχη με τις φλόγες.

Σύμφωνα με τον χάρτη έκτακτης ανάγκης της ΕΕ, οι φωτιές από διαφορετικά σημεία της ηπείρου φτάνουν σχεδόν μέχρι τη βόρεια Ρωσία, όπως αναφέρει το Anadolu.

Μεγάλες πυρκαγιές στην Ιταλία

Η Ιταλία και ειδικά τα νότια τμήματα της χώρας έχει πληγεί από πολλαπλές πυρκαγιές διαφόρων μεγεθών, μετατρέποντας σε στάχτη χιλιάδες εκτάρια γης στα νησιά της Σικελίας και της Σαρδηνίας, καθώς και τμήματα της περιοχής της Καλαβρίας, σύμφωνα με τοπικά μέσα ενημέρωσης.

Τουλάχιστον 20.000 εκτάρια έχουν καταστραφεί από πυρκαγιά που ξεκίνησε στις 24 Ιουλίου στο Οριστάνο στη δυτική Σαρδηνία.

Περίπου 1.500 άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί από την περιοχή.

Η Ιταλία είχε ζητήσει από άλλες χώρες της ΕΕ επιπλέον πυροσβεστικά αεροσκάφη για την καταπολέμηση της φωτιάς.

Ο Κριστιάν Σολίνας, πρόεδρος της αυτόνομης περιοχής της Σαρδηνίας, δήλωσε ότι είναι αδύνατο να υπολογιστούν οι ζημιές από τη φωτιά και ζήτησε επείγουσα οικονομική υποστήριξη από τη Ρώμη.

Φωτιές σε Ρουμανία, Μολδαβία και Ουκρανία

Η νότια περιοχή της Ρουμανίας, συμπεριλαμβανομένης της πρωτεύουσας του Βουκουρεστίου και περιοχών κοντά στα βουλγαρικά σύνορα, εμφανίζεται επίσης με κόκκινο χρώμα στον χάρτη της φωτιάς.

Συνεχίζονται επίσης οι πυρκαγιές στη γειτονική Μολδαβία και την Ουκρανία.

Μεγάλη καταστροφή και στη Ρωσία

Εξακολουθούν να γίνονται προσπάθειες για την κατάσβεση των δασικών πυρκαγιών που ξεκίνησαν αυτόν τον μήνα στη βορειοανατολική περιοχή Γιακουτία.

Οι αρχές κήρυξαν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης την περιοχή, όπου πάνω από 1,3 εκατομμύρια εκτάρια δασικής έκτασης έχουν πάρει φωτιά.

Το ρωσικό Υπουργείο για Καταστάσεις Έκτακτης Ανάγκης ανέφερε την Πέμπτη ότι ομάδες εργάζονται για την κατάσβεση των πυρκαγιών που συνεχίζονται σε 144 διαφορετικές τοποθεσίες.

Εκατομμύρια στρέμματα στάχτη σε ΗΠΑ και Καναδά

Στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τα στοιχεία της περασμένης Πέμπτης από το πυροσβεστικό κέντρο, σχεδόν 6,8 εκατομμύρια στρέμματα δάσους έχουν καεί σε 82 πυρκαγιές σε 13 διαφορετικές πολιτείες. Επίσης, αναφέρθηκαν νέες πυρκαγιές στις πολιτείες Αϊντάχο, Αλάσκα και Μινεσότα.

Στη γειτονική χώρα των ΗΠΑ στα βόρεια, τον Καναδά, μέχρι τώρα το 2021, αναφέρθηκαν 4.576 δασικές πυρκαγιές. Αυτό ανέρχεται σε 1.000 φορές περισσότερο από το μέσο ποσοστό της τελευταίας δεκαετίας. Συνολικά 2.150 εκτάρια δασικής έκτασης κάηκαν μέσα σε ένα χρόνο.

Οι χώρες τις Ευρώπης ξεπέρασαν τον μέσο όρο δασικών πυρκαγιών για το 2021

Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Σύστημα Πληροφοριών για τις Δασικές Πυρκαγιές, τα ευρωπαϊκά κράτη φέτος ξεπέρασαν τον μέσο αριθμό δασικών πυρκαγιών που υπολογίζεται ετησίως μεταξύ 2008 και 2020.

Στην Ιταλία, μέχρι τώρα το 2021, κάηκαν 53.797 εκτάρια δάσους, έναντι του μέσου όρου των τελευταίων 12 ετών των 40.781 εκταρίων. Στη Γαλλία, μέχρι τώρα το 2021, κάηκαν 22.807 εκτάρια δάσους, ξεπερνώντας τον μέσο όρο των τελευταίων 12 ετών 18.620 εκτάρια. Ομοίως, στη Ρουμανία, μέχρι τώρα το 2021, κάηκαν 18.620 εκτάρια δάσους, έναντι του μέσου όρου 2008-2020 των 16.082 εκταρίων.

Τέλος, στη Βοσνία -Ερζεγοβίνη μέχρι τώρα το 2021 κάηκαν πάνω από 25.583 εκτάρια δάσους. Αυτό είναι κοντά στα 30.199 εκτάρια, ο μέσος όρος ολόκληρου του έτους των τελευταίων 12 ετών.

Επιστροφή στο αρχικό:

Ο καπιταλισμός καίει την Ελλάδα, ο καπιταλισμός καίει τον Κόσμο

Σημειώσεις: